JOE BAR TEAM

[YOSHIMITSU]

Παρόλη την προσθήκη των τομών, το σφάλμα συνεχίζεται τόσο στα άλμπουμ όσο και τους τόμους. Δεν είναι σωστό να φαίνονται στο πινακακι και στα εξωφυλλα, ως έλλειψη τεύχη που δεν έχουν επιβεβαιωμένα νομίζω κυκλοφορήσει. Εσφαλμένη πληροφορία σε ένα φόρουμ που αγαπάει και σεβεται τις λεπτομέρειες.

[DJO]

Αντιγράφω και το αφιέρωμα του Zampano για τη στήλη No Superheroes Allowed, του fridge.gr:

 

Joe Bar Team: Ο Διάβολος οδηγάει Ducati

 

Κανονικά, αν ήμουν κάποιος μίζερος κολλημένος μηχανόβιος, θα έπρεπε να μην συμπαθώ το κόμικ του BAR2 (Christian Debarre) που το συνέχισε αργότερα ο Fane (Stéphane Deteindre). Ο λόγος; Οδηγάω Steed Honda, ένα είδος μοτοσικλέτας που πλησιάζει προς την παιδική μου ονείρωξη: την Harley Davidson. Και οι ήρωες του “Joe BAR Team”, μίζεροι και κολλημένοι μηχανόβιοι, οδηγούν τις κωλοφτιαγμένες τους Ducati και ειρωνεύονται τους Χαρλεάδες.

 

Πόσο να το αντέξει αυτό κάποιος οπαδός των chopper; Εχμμμ, άπειρα αν γίνεται με τόσο όμορφο και διασκεδαστικό τρόπο.

 

Μιλάμε λοιπόν για ένα κόμικ που μιλάει για μηχανές. Ένα κόμικ που λατρεύει τις μηχανές, τη μυρωδιά του καυσαερίου και τον ήχο της εξάτμισης (κι όταν λέμε “λατρεύουν τον ήχο της εξάτμισης” το εννοούμε σε άρρωστο βαθμό: στο μαγαζί που μαζεύεται η ομάδα βάζουν δίσκους βινυλίου με ήχους εξατμίσεων και τους ακούνε με τις ώρες εν είδει μουσικής!).

 

Οι ήρωες του είναι κάτι τύποι που, εντάξει, δεν τους λες και τελειωμένους, όμως το δικό τους ναρκωτικό τους φέρνει πολλές φορές στα όρια της βλακείας και του θανάτου (χιουμοριστικό κόμικ όμως είναι, μην ανησυχείτε, κανείς δεν φεύγει με 180 σε τοίχους και γκρεμούς).

 

 

^{Κάτι σε στιλ “Σας μαμάω όλους με το μωρό μου”}

Αν και το setting είναι το Παρίσι του 1975, πολλές φορές γίνονται αναφορές σε τεχνολογίες που θα έρθουν αρκετά χρόνια μετά. Και μας ενδιαφέρει αυτό; Ουδόλως.

 

Τα παλικάρια μας κάνουν κόντρες μεταξύ τους, κάνουν κόντρες με την αστυνομία, την πέφτουν σε γκόμενες, πίνουν και μετά οδηγάνε -τέλος πάντων, προσπαθούν να οδηγήσουν-, φτιάχνουν τις μηχανές τους, τις ξαναφτιάχνουν, συζητάνε γι’ αυτές, ειρωνεύονται τους πεζούς, τους οδηγούς αυτοκινήτων (ένας από τους ήρωες, κοιμώμενος μια μέρα με χιονοθύελλα στη διπλανή θέση μιας γερμανικής μοτοσικλέτας, βλέπει εφιάλτη πως ήταν λέει μέσα σε ένα αμάξι με καλοριφέρ!), ειρωνεύονται όποιους δεν οδηγούν Ducati ή κάτι παρεμφερές, ειρωνεύονται τους πάντες και τα πάντα. Ο σεβασμός είναι ένα αόρατο πράγμα που δεν προφέρεται και δεν ερμηνεύεται και τον κερδίζει κανείς μετά από πολλές διαδρομές με τη συμμορία.

 

 

^{Θα υπάρξουν αρκετά μπλεξίματα με την αστυνομία}

Μην ξεγελιέστε όμως, το “Joe BAR Team” δεν είναι ιστορίες με κακά παιδιά. Δεν μιλάμε καν για παιδιά ή νεαρούς. Την προσθήκη κάποιων χαρακτήρων μικρότερης ηλικίας, με τις ανάλογες κόντρες φυσικά, την έκανε ο Fena όταν ανέλαβε. Η ομάδα μας έχει τον κλασικό μπάρμαν για ένα μαγαζί για μηχανόβιους, τον μεγαλύτερο σε ηλικία που δεν καβαλάει συχνά πια το όχημα του και προτιμάει να ακούει και να λέει ιστορίες, έναν Ιταλό που πειράζει την Ducati του κάθε δεύτερη μέρα (με άσχημα συνήθως αποτελέσματα) και μερικούς Γάλλους με το Kawasaki του ο ένας, τη Yamaha του ο άλλος, τη Norton Commando ο τρίτος. Όπως θα έλεγαν στον χωριό μου: “καλά παιδιά αλλά κάποια βίδα πρέπει να παίζει στο σασί“.

 

 

^{Το έβδομο είναι μια πολύ special κυκλοφορία}

Ο πρώτος τόμος κυκλοφόρησε το 1990 και μαζί με τον πέμπτο είναι εκείνοι που έχει γράψει ο BAR2. Ο Fena ανέλαβε τα άλλα τέσσερα. Έξυπνες ιστορίες, αστεία που συμπληρώνονται σε επτά-οκτώ καρέ το μέγιστο, δηλητηριώδεις ατάκες και φυσικά η περιρρέουσα ατμόσφαιρα μας εφηβείας που είναι πάντα εκεί. Στην προκειμένη περίπτωση εκφρασμένη από μία ομάδα μηχανόβιων που αρνούνται να μεγαλώσουν και να ενδώσουν σε μια ζωή που θα τους στερήσει το μεγάλο τους πάθος.

 

Ναι, το “Joe BAR Team”, κάτω από το αστείρευτο χιούμορ του έχει μια μελαγχολία που όσοι καβάλησαν μοτοσικλέτες και αναγκάστηκαν κάποια στιγμή, μεγαλώνοντας, να τις εγκαταλείψουν, θα την καταλάβουν.

[totally_wired]

Θέλουμε τα 2 και 3 σε τεύχη!

[panosnet]

Απιστευτο στριπ. Οσες φορες κι αν το διαβασω δεν το βαριεμαι.. Τελικα εχουμε πολλες ομοιοτητες οι Γαλλοι με τους ελληνες μοτοσυκλετiστες.. Πιστευω καποια στιγμη να βγει και ο 1ος τομος..

[nikos99]

Τελικά ξέρει κανεις εαν έβγαλαν τον πρώτο τόμο. 1και 5. Τεύχη η οχι ? 

Γιατι στη αρίθμηση βλέπω 3 τόμους αλλα το πρώτο δεν το εχω δει πουθενά 

[GreekComicFan]

Μόνο σε τεύχη πρέπει να τα έχουν βγάλει.

[Valtasar]

Αντικαταστάθηκαν τα εξώφυλλα των τόμων 4, 5, 6 και προστέθηκαν τα οπισθόφυλλα

 

[Indian]

Χάρη στην ΛΕΦΙΚ ήρθαν στα χέρια μου οι δύο τόμοι της σειράς που κυκλοφόρησε η Μαμούθ κι άρχισα αμέσως την… μελέτη.  

 

Σαν λάτρης των δύο τροχών και μέσα στην κίνηση από πολύ μικρός (τόσο ερασιτεχνικά, όσο και στην συνέχεια επαγγελματικά), μπορώ να πω ότι το βρήκα ένα εξαιρετικό κόμικ που κάνει αυτό που υπόσχεται. Να διασκεδάσει τον αναγνώστη. Εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, όλες οι ιστορίες (οι οποίες εκτείνονται από μισή, έως δύο σελίδες το μέγιστο) είχαν πλάκα και είμαι σίγουρος ότι θα τις εκτιμήσουν ιδιαίτερα οι οδηγοί μοτοσυκλετών. 

 

Εκτός από τα ευτράπελα που ζουν οι πρωταγωνιστές στους δρόμους της Γαλλίας και συνήθως η κατάληξη είναι η ίδια (οι μηχανές στο συνεργείο κι εκείνοι στο νοσοκομείο ), υπάρχουν και διάλογοι που περιγράφουν πολλές λέξεις και τεχνικές από την ορολογία των μοτοσυκλετών, αλλά γίνονται και τα κλασικά πειράγματα ανάμεσα στους οδηγούς που “θίγουν” τόσο τα εργαλεία τους, όσο και τον τρόπο που τα χρησιμοποιούν (δεν ακούστηκε σωστά αυτό ). Επίσης, βλέπουμε κι έναν ξεκάθαρο διαχωρισμό στα στρατόπεδα των κατασκευαστών και τον τρόπο που οι οδηγοί προσπαθούν να τα υπερασπιστούν  

 

Εν κατακλείδι, πιστεύω ότι είναι ένα κόμικ που θα κερδίσει το γέλιο και την εκτίμηση εκείνων που θα το διαβάσουν, αλλά είμαι σίγουρος ότι θα εκτιμηθεί περισσότερο από τους μηχανόβιους. Ειδικά σε αυτούς προτείνεται με κλειστά μάτια, αλλά και οι υπόλοιποι που θέλουν να περνούν την ζωή τους ανάμεσα σε τέσσερις λαμαρίνες και ταβάνι αρέσκονται να οδηγούν αυτοκίνητα, νομίζω ότι δεν θα χάσουν τον χρόνο τους.  

 

Το σχέδιο με έκανε πολλές φορές να αμφιταλαντευτώ. Στα θετικά σημεία βάζω την απίστευτη κι άκρως ρεαλιστική απεικόνιση των μοτοσυκλετών που παρελαύνουν στα καρέ, ένας αριθμός που δεν είναι ευκαταφρόνητος, αλλά και την ένταση που βγαίνει τόσο στην κίνηση, όσο και στις ευτράπελες συγκρούσεις. Όσον αφορά τα αρνητικά, σε αυτά μπορούμε να εντάξουμε τα πυκνοσχεδιασμένα καρέ, που πνίγουν πολλές φορές ακόμα και το σενάριο και ίσως (λέω ίσως) την επιλογή της γραμματοσειράς που μετά από λίγο διάβασμα, αρχίζει να κουράζει τα μάτια. Το χρώμα από την άλλη είναι πολύ όμορφο και διαθέτει ανοιχτή παλέτα. 

 

Η έκδοση (τουλάχιστον των τόμων που διαθέτω) είναι εξαιρετική. Το σκληρό εξώφυλλο υπόσχεται να διαβάζεται το κόμικ ακόμα κι από τα εγγόνια σας, ενώ και το χαρτί στο εσωτερικό είναι πολυτελές κι αποδίδει στην εντέλεια τα χρώματα και το σχέδιο. Συνοδευτικό υλικό, εκτός από μία σελίδα που μας παρουσιάζει τους πρωταγωνιστές και τα μηχανάκια τους, δεν υπάρχει.  

 

 

 

[Indian]

Τα εξώφυλλα και τα οπισθόφυλλα των δύο τόμων αντικαταστάθηκαν με μεγαλύτερης ανάλυσης.  

 

 

[yorick]

Μετά από όσο εκτενέστερη έρευνα μπορούσα να κάνω, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι ο πρώτος σκληρόδετος τόμος δεν κυκλοφόρησε ποτέ.

Ακόμα και σε site και e-shops που έχουν σχεδόν όλα τα άλμπουμ (και ας είναι από χρόνια εξαντλημένα) δεν το έχω δει να αναφέρεται πουθενά.

Συνοπολογίζοντας, δε, ότι πρόκειται για -σχετικά- πρόσφατη σειρά (όχι δηλαδή της δεκαετίας του '80 π.χ.) θεωρώ απίθανο να μην είχε ξεμείνει

το listing και ας μην ήταν διαθέσιμο.