DYLAN DOG + DAMPYR

[Dark Chris]

 

EDIT: Με πρόλαβε!

Επεξεργασία Ιουλίου 5, 2012 από Dark Chris

[germanicus]

*και* με κλεμμένο ίντερνετ

 

γατάκι

 

 

[Dark Chris]

 

Κοίτα όμως το όνομα της δικής μου εικόνας!

[Θλιμμένος Μπούφος]

*και* με κλεμμένο ίντερνετ

 

γατάκι

 

 

1-0

 

Κοίτα όμως το όνομα της δικής μου εικόνας!

1-1

[zade]

YEEEEES νόμιζα ότι μας είχε εγκαταλείψει στο δρόμο...

[x for xepeta]

Γιε μου αν είχα τη δυνατότητα θα έσβηνα το ποστ του germ Να φαίνεται μόνο το δικό σου

[germanicus]

νεποτισμός,,,, ντς ντς ντς

 

 

1-0

 

1-1

 

εεεεπ. ο βαθμός δυσκολίας σε εμένα αυξάνεται λόγω του κλεμμένου ίντερνετ.

 

άντε τώρα στα φρισκις σας

 

:D

 

[leonidio]

Έφτασε!

 

Με ημερομηνία έκδοσης Ιούλιος 2012 (άσχετα αν κυκλοφόρησε αυτή την εβδομάδα) και ονομαστική τιμή 11,50 Ευρώ.

 

 

[gomfaios]

υπαρχει η εκδοση στα περιπτερα?

[ramirez]

Από την Ελευθεροτυπία του Σαββάτου 02/02/2013.

 

 

[DJO]

υπαρχει η εκδοση στα περιπτερα?

 

Όχι, όπως κάνει το 90% των Ελληνικών Εκδοτικών, τα κόμικς του υπάρχουν μονάχα σε κομικσάδικα και βιβλιοπωλεία.

 

Το 10% είναι η Μαμούθ, η Νέα Ακτίνα και η Anubis (κυρίως).

 

 

[Dark Chris]

Νομίζω ότι το έχω δει σε περίπτερο (απέναντι από την Καμάρα).

[dimious200]

Από το Dylan Dog + Dampyr #7.
Πρώτη κυκλοφορία στο Comicdom Con Athens 2013. 19-21 Απριλίου.

[leonidio]

Έλα να ανεβαίνει και το #7!!!

 

 

 

[PhantomDuck]

Το πήρα μαζί με το 6ο. Από τα 11,5 νομίζω πάει στρογγυλό ένα δεκάρικο το καθένα. Καλή φάση.

[Dark Chris]

Διάβασα τα τομάκια 2 και 3. 

 

Dylan Dog #2: Μια ιστορία που δεν περίμενα να δω σε Ντύλαν Ντογκ. Έχει μερικές ποσότητες ψυχολογικού τρόμου, αλλά ήταν μια αρκετά συναισθηματική ιστορία. Το σχέδιο μου θύμησε Neal Adams για έναν περίεργο λόγο και την εκτίμησα περισσότερο όταν είδα ότι είναι βασισμένη σε αληθινή ιστορία. 

 

Dylan Dog #3: Συνδυασμός υπερφυσικού τρόμου με αστυνομικό, που σε προϊδεάζει για άλλα πράγματα και τελικά κάνει μια στροφή 180 μοίρες και σου πετάει την ανατροπή (η οποία αγγίζει τα όρια του παραφυσικού) και τρέχεις να βρεις όλα τα στοιχεία και να διαβάσεις διαλόγους που με την αποκάλυψη αυτήν έχουν βαθύτερο νόημα. Ούτε αυτό το περίμενα από Ντύλαν Ντογκ. Ναι, ξέρω ότι είναι ντετέκτιβ.

 

Και οι δύο ιστορίες ήταν καταπληκτικές. Κοινός παρανομαστής το ιδιαίτερο χιούμορ, το οποίο προερχόταν κυρίως από τον Γκρούτσο. Και από τον βοηθό του αστυνόμου.

 

_______________________________________________________________

 

Dampyr #2: Η συγκεκριμένη ιστορία επικεντρώνεται στην Τέσλα και στην κληρονομιά που ο άφησε ο πατέρας του Χάρλαν στον ίδιο. Ενδιαφέρουσα πλοκή, ωραίο σχέδιο, αλλά μπροστά στο πρώτο κομμάτι του  τόμου είναι πολύ κατώτερο και ίσως φταίει αυτό κυρίως. 

 

Dampyr #3: Από την άλλη, το επόμενο κομμάτι της ongoing ιστορίας της σειράς είναι αφιερωμένη στον πρωταγωνιστή, με μια πολύ πολύ σύντομη εμφάνιση της υπόλοιπης ομάδας. Εδώ ο συγγραφέας κάνει στην άκρη την φρενήρη δράση του #2 και στοχεύει στην ατμόσφαιρα και στην αργή ανάπτυξη της απειλής, πάντα με νέες πληροφορίες για τον πατέρα του Χάρλαν, του οποίου η παρουσία είναι παντού στον κόσμο της σειράς, αλλά τον έχουμε δει ελάχιστα προς το παρόν. Πολύ καλύτερο του #2 και σχεδόν ισάξιο με το Ντύλαν Ντογκ κομμάτι (που είναι κορυφή). 

 

Και η έκδοση μου άρεσε, στο κατάλληλο μέγεθος και μου φαίνεται ότι το χαρτί είναι ό,τι πρέπει για το α/μ σχέδιο. 

 

Προτείνεται με τα χίλια!

Επεξεργασία Ιουνίου 24, 2013 από Dark Chris

[ftsgr]

Και για να τα έχουμε όλα σωστά.

Το οπισθόφυλλο από το 4...

 

 

[Θρηνωδός]

Πρώτη επαφή και με τα δύο κόμικ. Διαβάζοντας τα μου έδωσαν μια παλιακή αίσθηση, ότι προέρχονταν από καιρούς πριν το ΄80. Ειδικά το Dampyr δεν θα το έκανα ποτέ για αρχές του '00 αφού το σχέδιο μου θύμισε έντονα αυτά των Fernandez, Garcia, Janotto.

 

Μου κράτησε καλή παρέα όμως με τον Dylan που ο Σκλάβι δεν φοβάται να δείξει τις αδυναμίες του, αν και ο Γκρούτσο ο κολαούζος τουλάχιστον στον πρώτο τόμο (Ο εγκέφαλος του Κίλλεξ) απλά υπάρχει για να πετάει τσιτάτα που δεν εξυπηρετούν σε τίποτα. Η ιστορία του Dampyr ουσιαστικά εξοικειώνει τον ίδιο όσο και τον αναγνώστη στο τι παίζει με τους Βρυκόλακες οπότε ήταν αρκετά ομαλό και καταλήγει στο τέλος σε μια τυπική ιστορία εκδίκησης στα επόμενα τεύχη.

 

Κάποια στιγμή θα πάρω και τα υπόλοιπα τομάκια γιατί είναι συμπαθητικά κόμικ χωρίς να με ξετρελαίνουν. Το μόνο που αναρωτιέμαι είναι πως και διάλεξαν να βάλουν δύο διαφορετικές ιστορίες/χαρακτήρες μισό μισό στο ίδιο τεύχος. Τουλάχιστον είναι κοντά θεματολογικά.

 

[GreekComicFan]

Το ένα το ήθελε ο εκδότης, το άλλο του το πρότειναν όταν ζήτησε τα δικαιώματα.

[Laz33]

Βρήκα κάπου σκαναρισμένη και διάβασα την ιστορία Άλφα & Ωμέγα, που βλέπω είναι αυτή του 5ου τεύχους.
Αυτή ήταν και η 1η μου επαφή με τον Ντύλαν Ντογκ.
Καλά πέρασα σε γενικές γραμμές αλλά δεν ξετρελάθηκα κιόλας.
Ίσως επειδή η υπόθεση είχε να κάνει με ΑΤΙΑ και εξωγήινους που δεν είναι το αγαπημένο μου θέμα

Ήθελα να ρωτήσω, αυτή η ιστορία είναι αντιπροσωπευτική της σειράς ή υπάρχουν και καλύτερες;
Η θεματολογία ποικίλει ή παντού έχει να κάνει με φαντασία, τέρατα και μεταφυσική;

Επεξεργασία Σεπτεμβρίου 19, 2017 από laz33

[germanicus]

O Ντύλαν Ντογκ είναι ντετέκτιβ του μεταφυσικού Όλα έχουν φαντασία, τέρατα και μεταφυσική

 

[Laz33]

O Ντύλαν Ντογκ είναι ντετέκτιβ του μεταφυσικού Όλα έχουν φαντασία, τέρατα και μεταφυσική

 

Μάλιστα

Προτείνεις να διαβάσω κανένα που θα με κάνει να δω με καλύτερο μάτι τη σειρά ή αυτή η ιστορία αντικατοπτρίζει το μέσο όρο;

Ή θεωρείται απ΄τις αδύναμες;

 

Εdit: Ξέχασα να πω ότι συμφωνώ με το σχόλιο του Θρηνωδού πως το ύφος είναι αρκετά παλιακό και ξεπερασμένο.

Επεξεργασία Σεπτεμβρίου 19, 2017 από laz33

[germanicus]

Τα έχω διαβάσει όλα, θα χαρώ όταν βγει κι άλλο, θα το διαβάσω και εκείνο, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν μου έχουν κάνει ΤΗΝ εντύπωση και στο μνημονικό μου μου έχουν μείνει με ένα "όλα τα ίδια είναι". Που άνετα θα αδικεί κάποια Δεν είμαι και του φαν των θρίλερ γενικώς

 

Γι'αυτο δεν απάντησα πριν στο άλλο σκέλος της απάντησης. 

 

Θεωρώ πως υπάρχουν άλλα μέλη, που έχουν εντρυφήσει περισσότερο σε αυτά και θα δώσουν μια καλύτερη απάντηση

 

[YOSHIMITSU]

Δεν είμαι και πολύ φαν του Ντύλαν Ντογκ προσωπικά αν και έχω κάνει προσπάθειες (δις) να τον εντάξω στην βιβλιοθήκη μου. Αυτή η ιστορία είναι άνω του μέσου όρου αν δεν κάνω λάθος, δηλαδή από τις σχετικά καλές άρα όχι από τις αδύνατες και πιο προσγειωμένη αν μπορεί κανείς να το πει αυτό. Το θέμα με τους εξωγήινους για μένα είναι πιο κοντά στα γούστα μου σε σχέση με τα υπόλοιπα που ασχολείται. Δηλαδή οι άλλες ιστορίες που έχω υπόψη είναι ακόμη πιο φαντασίας με τέρατα, φαντάσματα, βρυκόλακες, κλπ μεταφυσικά στοιχεία. Δεν έχω διαβάσει πολλές και δεν είμαι ειδικός, αλλά αν δεν σου άρεσε αυτή, δεν σου αρέσει η γενική θεματολογία του μεταφυσικού, δεν σου αρέσει και το όλο στυλ (σενάριο - σχέδιο) που σου μοιάζει ξεπερασμένο, ειλικρινά δεν ξέρω πως μπορεί γενικά να σου αρέσει ο Ντύλαν Ντογκ.

 

Υ.Γ.: Δεν μου λες; Τα x-files τα ξέρεις; Αλήθεια, σου άρεσαν καθόλου; Ναι; Ίσως έχει κάποιες λίγες ελπίδες τότε... Όχι; Μάλλον τότε δεν είναι για τα γούστα σου. Δεν ξέρω μπορεί να κάνω και λάθος, αλλά είσαι ήδη αρκετά αρνητικός απέναντι του, οπότε το κόβω λίγο έως πολύ δύσκολο να σου αρέσει γενικότερα.

Επεξεργασία Σεπτεμβρίου 19, 2017 από Yoshimitsu

[Laz33]

Eίμαι φαν των θρίλερ αλλά κυρίως των ψυχολογικών.
Όχι δηλαδή βρυκόλακες και ζόμπι. Kι εννοείται όχι σπλατεριές.
Όμως στοιχειωμένα σπίτια, φαντάσματα κτλ είναι αρκετά στα γούστα μου
Δεν είμαι αρνητικός με τον Ντύλαν Ντογκ.
Άσε που πάντα δίνω 2η ευκαιρία. Δεν υπάρχει περίπτωση να απορρίψω σειρά επειδή δεν μου άρεσε το ένα και μοναδικό τεύχος που διάβασα


Χ-Files εννοείται τα ξέρω, τα είχα προλάβει.
Δεν μου άρεζαν όμως ιδιαίτερα επειδή είχαν να κάνουν με εξωγήινους.




 

[CitizenX]

Οι ιστορίες του Dylan Dog έχουν ως βάση τους το στοιχείο του τρόμου αλλά, επί της ουσίας, καλύπτουν ολόκληρο τον χώρο του φανταστικού. Η προσέγγιση κάθε ιστορίας και θεματικής ποικίλει, ανάλογα με τον συγγραφέα. Ο δημιουργός του χαρακτήρα, Tiziano Sclavi, έγραψε ιστορίες που άλλες φορές αποτελούν φόρο τιμής σε κάποια συγκεκριμένη θεματική του φανταστικού αναπαράγοντας πολλά από τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά της (αλλά και τα κλισέ της) και άλλες πειραματίζονται εκτενώς τόσο στο εικαστικό όσο και στο αφηγηματικό μέρος. Για'μένα, εκεί που επιτυγχάνει ο Sclavi αλλά όχι όλοι από τους συνεχιστές του, είναι η λεπτή ισορροπία που διατηρείται στις ιστορίες του ανάμεσα στη b-movie αισθητική, το χιούμορ, τις μεταμοντέρνες αναφορές και τη σημειολογία ώστε το τελικό αποτέλεσμα να λειτουργεί τόσο ως απολαυστικό ανάγνωσμα όσο και ως αντικείμενο ακαδημαϊκής μελέτης. 

 

Φυσικά, από τη στιγμή που η σειρά εκδίδεται σε μηνιαία βάση από το 1986 σε τόμους των 100 σελίδων (δεν υπολογίζω τις έκτακτες και σπέσιαλ εκδόσεις) είναι λογικό να υπάρχει μεγάλη ποικιλία στο υλικό. Η θεματική διαφέρει συχνά από τεύχος σε τεύχος (στο ένα τεύχος μπορεί να δεις λυκανθρώπους, στο επόμενο εξωγήινους, στο μεθεπόμενο νουάρ σπλάτερ, το άλλο slasher, σε άλλο σουρεαλιστικό ενύπνιο και πάει λέγοντας...) όπως και ο ρυθμός αφήγησης ο οποίος άλλοτε μπορεί να είναι κινηματογραφικός και καταιγιστικός και άλλοτε αργός, χωρίς δράση και να κινείται με το στυλ "μια ιστορία μέσα σε μια άλλη ιστορία". 

 

Οι τόμοι της Jemma είναι μια καλή αρχή για τη σειρά αλλά θα συναντήσεις όλες τις παραπάνω διαφοροποιήσεις με αποτέλεσμα κάποιοι να σου αρέσουν περισσότερο και κάποιοι λιγότερο. 

 

Προσωπικά, πάντως θεωρώ πως η σειρά θέλει το χρόνο της για να εκτιμηθεί...

Επεξεργασία Σεπτεμβρίου 19, 2017 από CitizenX

[Laz33]

Έκατσα διάβασα άλλες δύο ιστορίες που βρήκα σε αγγλικό scanlation.
Συγκεκριμένα τις "Dawn of the Dead" και "Τwilight Zone", που έχει εκδόσει κι η ΜΑΜΟΥΘ(τεύχη 1 και 3 αντίστοιχα).

Η "Αυγή των Νεκρών" μου φάνηκε αρκετά απλοϊκή και προβλέψιμη σαν ιστορία. Σαν να βλέπω ταινία τρόμου δεκαετίας ΄80.
Η "Ζώνη του Λυκόφωτος" όμως ήταν κάτι διαφορετικό.
Μου άρεσε
Δεν είχε το τρελό μεταφυσικό με τα τέρατα/δεινόσαυρους/εξωγήινους, είχε ωραία ατμόσφαιρα μυστηρίου, πυκνό κείμενο(οι άλλες 2 ιστορίες που διάβασα ήταν πολύ αραιογραμμένες για τα γούστα μου) και ωραίο, απρόβλεπτο και μελαγχολικό φινάλε.
By far η καλύτερη απ΄τις 3 που διάβασα
Ακόμα και το σκίτσο μου φάνηκε καλύτερο και πιο λεπτομερές.

Απ΄τη στιγμή πάντως που είναι μηνιαία κυκλοφορία κι απ΄ότι είδα έχουν βγει πάνω από 300 τεύχη στο εξωτερικό, σίγουρα θα υπάρχει μεγάλη ποικιλία ως προς τη θεματολογία αλλά και την ποιότητα.
Ευελπιστώ ότι θα βρω κι άλλες ιστορίες να μ΄αρέσουν. Σίγουρα όμως θα υπάρχει και πολύ σαβούρα.
Λογικό είναι αυτό σε σειρές με πολλά τεύχη.

Για να δούμε αν θα επιβεβαιωθεί αυτό που έγραψε ο CitizenX ότι η σειρά εκτιμάται με τον καιρό

 

[Laz33]

Tώρα κατάλαβα γιατί το σκίτσο στη "Ζώνη του Λυκόφωτος" μου φάνηκε καλύτερο.
Νόμιζα όλα τα Ντύλαν Ντογκ έχουν σχεδιαστεί από έναν, αλλά βλέπω υπάρχουν αρκετοί διαφορετικοί σκιτσογράφοι.

btw διάβασα σήμερα μια ιστορία που δεν έχει βγει στα ελληνικά.
Το "Τhe Gost of Anna Never" που είναι το 4ο τεύχος χρονολογικά.
Αρκετά καλό ήταν κι αυτό. Όχι σαν το Λυκόφως αλλά καλύτερο απ΄τ΄άλλα δύο.
Μάλλον ήμουν άτυχος στο ξεκίνημα, διάβασα μια επιεικώς μέτρια ιστορία(Άλφα & Ωμέγα) και γι΄αυτό πήρα με στραβό μάτι τη σειρά.
Τώρα όμως που διάβασα και 1-2 καλές άρχισα ν΄αλλάζω άποψη
 

[Θρηνωδός]

Ξανάπιασα Dylan Dog μετά από καιρό, ξεκινώντας με τον τέταρτο τόμο. Τους 2&3 τους είχα διαβάσει τότε που είχα σχολιάσει και δεν πολυθυμάμαι τις ιστορίες. Συνεχίζει στα ίδια επίπεδα. Ευχάριστες ιστορίες με όμορφο καθαρό σχέδιο χωρίς πολλά πολλά. Δεν είναι το ουάου κόμικ που θα σου μείνει με τίποτα, αλλά κρατάει ευχάριστη παρέα με 200 χορταστικές σελίδες ο κάθε τόμος. Το Dampyr μ'αρέσει εξίσου αφού τσιμπάω γενικά με ιστορίες βρικολάκων, αλλά και αυτό δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο βάθος για να πεις ότι σου αφήνει κάτι μετά το πέρας της ανάγνωσης. 

 

Συγκεκριμένα το 3x0=3 του τέταρτου τόμου ήταν απλά οκ με κάμποσα προβληματάκια στην ροή, ενώ ο Γκρούτσο συνεχίζει να είναι από τους πιο μ@λ@κισμένους χαρακτήρες που έχω διαβάσει ποτέ. Φοβερά ενοχλητικός και μου χαλάει το όλο κλίμα που δημιουργεί ο αισθητά πιο καλοστημένος Ντύλαν Ντογκ.  Η "Ματωμένη συμφωνία" ήταν ακόμα μια καλή συνέχεια στην ιστορία του Χάρλαν Ντράκα και θέλω να δω που το πάει. Άπαξ και δεν έχω χάσει ακόμα το ενδιαφέρον μου, συνεχίζω με τον 5ο τόμο. Θα μου πεις, δεν είναι δα και κόμικ που χρειάζονται και την υπερανάλυση για να σε διασκεδάσουν.  

 

Είναι σαν να διαβάζω σε κόμικ τις horror movies της hammer.  

[Θρηνωδός]

Αν και είχα σκοπό να το αφήσω λίγες μέρες και να ασχοληθώ με άλλα από την στοίβα της ντροπής, άνοιξα να ξεφυλλίσω τον 5ο τόμο και κατέληξα να τον διαβάσω νεράκι. Αισθητά καλύτερος από τους προηγούμενους, οι δύο ιστορίες δεμένες και απολαυστικές.

 

Η ιστορία του Ντύλαν Ντογκ παρόλο που ξεκινάει μουδιασμένα ως μια ακόμα υπόθεση με εισβολή εξωγήινων και δεν αφήνει υποσχέσεις, χτίζεται όμορφα σιγά σιγά και στο τέλος έχει μια πολύ δυνατή ανατροπή με τον δορυφόρο και τον "ένοικο" του. Γενικά η αλληλουχία των καρέ και του μονολόγου που λαμβάνει μέρος στις τελευταίες 6-7 σελίδες ήταν τόσο καλή που με εξέπληξε σε σχέση με το τι έχω λάβει μέχρι στιγμής από τον τίτλο αυτό. Πολύ ποιητική τροπή.  Όσον αφορά το από ποια γνωστή ταινία/βιβλίο εμπνεύστηκε ο Σκλάβι το "Άλφα και Ωμέγα", μάλλον ήταν μια μείξη πολλών ταινιών με εισβολή εξωγήινων, ενώ στην τελευταία σελίδα του προαναφερθέντος μονολόγου τα λόγια είναι τα ίδια με αυτά του τέλους του blade runner. 

 

 

Η ιστορία του Νταμπύρ διαδραματίζεται σε μια από τις αγαπημένες μου Ευρωπαϊκές πόλεις, την Πράγα. Σκοτεινή και τρομακτική ιστορία με έξυπνο σενάριο και αρκετά μεγάλη ακρίβεια στον σχεδιασμό και απεικόνιση της πόλης, ενώ γίνεται πιο μυστηριακή και ξεφεύγει από το hack 'n' slash στιλάκι των προηγούμενων. Είναι πάντα ιντριγκαδόρικο να διαβάσεις κόμικ που συμβαίνουν σε μέρη που έχεις επισκεφτεί στην πραγματικότητα. 

 

Το Νο.5 της συλλογής αυτής στην προσωπική λίστα μπήκε πρώτος, με πολύ καλύτερες ιστορίες από τον μέσο όρο των προηγούμενων τεσσάρων. Ακόμα και αν κάποιος δεν πολύ γουστάρει κόμικ τρόμου ή αυτό το μικρό και γρήγορο στιλ των Ιταλών, ας κάνει την εξαίρεση με το 5.