Ο Superman ήταν πάντα ο ήρωας της μεγάλης ελπίδας [Δημητρόπουλος Θοδωρής, oneman.gr, 12/07/2025]

ramirez · July 20

Με αφορμή την νέα ταινία “Superman” του Τζέιμς Γκαν, ανατρέχουμε στις κορυφαίες ενσαρκώσεις και περιπέτειες του εμβληματικότερου όλων των (υπερ)ηρώων.

Όπως συμβαίνει με κάθε ήρωα που γεννά δίχως σταματημό περιπέτειες επί σχεδόν 9 δεκαετίες, σε διαφορετικά μέσα, και από την πένα εκατοντάδων διαφορετικών δημιουργών, έτσι κι ο Σούπερμαν πάντα άλλαζε. Στο κόμικ-σταθμό All-Star Superman των Γκραντ Μόρισον και Φρανκ Κουάιτλι, ο Σούπερμαν πεθαίνει ύστερα από υπερβολική έκθεση στον Ήλιο της Γης, και προσπαθεί να φέρει εις πέρας μια ντουζίνα από υπεράνθρωπους άθλους – οι 12 άθλοι του Σούπερμαν, σα να λέμε – πριν αποδεχθεί τη μοίρα του. Εκείνη η σειρά 12 τευχών αντλούσε επιρροές και αναφορές από όλη την ιστορία του ήρωα, παρουσιάζοντας τον ίδιο αλλά και τις επιμέρους περιπέτειές του σαν ένα κολάζ διαφορετικών ιδεών, τόνων και προσεγγίσεων, μέσα από την πορεία δεκαετιών. Το All-Star Superman προτείνει την ιδέα πως δεν υπάρχει καθοριστική εποχή για τον Σούπερμαν, και δεν υπάρχει η σωστή εκδοχή του ήρωα – όλες υπήρξαν, άρα όλες υπάρχουν ταυτόχρονα. Είναι όλες, ταυτόχρονα ζωντανές.

Παρ' όλα αυτά, η ιδέα της ελπίδας, του Μεγάλου Συμβόλου, μάλλον παραμένει ως κάτι το θεμελιώδες. Η εμβληματική πρώτη σελίδα εκείνου του κόμικ, που αφηγείται την πασίγνωστη πλέον ιστορία προέλευσης του ήρωα μέσα από 4 μόλις καρέ και 8 μόλις λέξεις, περιστρέφεται γύρω από την ιδέα της ελπίδας.

(Και κανείς αναγνώστης του κόμικ δε μπορεί να ξεχάσει εκείνη τη σελίδα).

Spoiler

Γύρω από αυτό τον άξονα έχουν γραφτεί αμέτρητες ιστορίες, για ένα σωρό διαφορετικές εποχές. Πάντα οι ιστορίες αυτές αντικατοπτρίζουν κάτι από την εποχή τους, από την απλούστατη πρώτη εμφάνιση στο Action Comics #1 του 1938, μέχρι το πιο σκοτεινό και πολύπλοκο crossover των 2020s – και, όπως λέει και το All-Star Superman, είναι όλες εξίσου αληθινές. Φτάνοντας όμως στις μεταφορές για τη μικρή και τη μεγάλη οθόνη, είχε πάντα ενδιαφέρον να κοιτάζουμε ποιος ήταν ο Σούπερμαν που παίρναμε κάθε φορά. Τι είχε να πει, και μέσα από τι είδους ιστορίες;

Εξώφυλλα παλιών τευχών ACTION COMICS, με τις πρώτες περιπέτειες του Σούπερμαν.

Στο μέσον, το ιστορικό τεύχος ACTION COMICS #1 του 1938, με την πρώτη εμφάνιση του χαρακτήρα.

Ο νέος Σούπερμαν δια χειρός Τζέιμς Γκαν έχει κάτι από την ειλικρίνεια των παλιών κινουμένων σχεδίων, αλλά και κάτι την συναισθηματική αμεσότητα του All-Star Superman. Όπως κι η κλασική μίνι σειρά του 2008, έτσι και το νέο Superman προσπαθεί να πει μια ιστορία που περιλαμβάνει περισσότερες, κι είναι όλες διαφορετικές σε setting και σε στόχευση. Κι είναι, πιο αξιοσημείωτα από οτιδήποτε άλλο, μια πλήρης αντιστροφή σε σχέση με τον αμέσως προηγούμενο άντρα από ατσάλι της μεγάλης οθόνης: Τον σκοτεινό, νιχιλιστή Σούπερμαν του Ζακ Σνάιντερ, που παραμένει η πιο ακραία ίσως αποχώρηση που έχει δει ο ήρωας μέχρι σήμερα. Πώς φτάσαμε λοιπόν στον σημερινό Σούπερμαν, όπως τον ερμηνεύει ο Ντέιβιντ Κόρενσουετ; Αξίζει να κάνουμε μια αναδρομή σε μερικές ακόμα κινηματογραφικές και τηλεοπτικές μεταφορές που σημάδεψαν την πορεία του ήρωα – αλλά και την εποχή τους.

Superman (1941)

Τρία μόλις χρόνια μετά το ντεμπούτο του ήρωα στα κόμικς, τα Fleischer Studios (διάσημα για θρυλικά καρτούν όπως η Betty Boop κι ο Ποπάι) παρέδωσαν 17 περιπέτειες του Σούπερμαν σε μορφή κινουμένων σχεδίων, τα οποία μέχρι και σήμερα θεωρούνται επαναστατικά. Η υφή των χαρακτήρων, η δυναμική δράση και η βαρύτητα που έχουν οι χαρακτήρες (σε αντίθεση με τις περισσότερες CGI live-action ταινίες που βλέπουμε ακόμα και σήμερα) δίνουν σε εκείνα τα καρτούν μια διαχρονική χροιά, ενώ παραμένουν σημείο αναφοράς για δεκαετίες. Σε αυτές τις περιπέτειες, στη σκιά κιόλας του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο μεγάλος αμερικάνος ήρωας αντιμετωπίζει ξεκάθαρους εχθρούς σε απλές πλοκές – δεν είναι καιρός για πολυπλοκότητες. Η μαγεία αυτής της παραγωγής βρίσκεται στη δράση και στην τεχνική όπου προσφέρονται καθαρά και σαφή σημεία θριάμβου.

Superman (1948)
Atom Man vs. Superman (1950)

Δύο κινηματογραφικά σίριαλ συνολικής διάρκειας 4 ωρών και 15 κεφαλαίων το καθένα, αποτέλεσαν την πρώτη live-action μεταφορά του ήρωα, με τον Κερκ Άλιν στον ρόλο. Στο πρώτο έργο βλέπουμε την προέλευση του Σούπερμαν, ενώ στο δεύτερο κάνει και το ντεμπούτο του στην οθόνη ο Λεξ Λούθορ. Καμία εκ των δύο δεν είναι πλέον essential θέαση, με επαναλαμβανόμενες πλοκές για να γεμίζει ο χρόνος και επαναχρησιμοποίηση υλικού. Όμως έχουν την ιστορική τους σημασία. Όχι μόνο επειδή αποτέλεσαν τακτικό ραντεβού για τους θεατές στη σκοτεινή αίθουσα, επεισόδιο μετά το επεισόδιο, αλλά και για το πώς θεμελίωσαν – σε live action κίνηση πλέον – την εικόνα και την αίσθηση του Σούπερμαν με την καλοσυνάτη του ενέργεια προσκόπου. Ένα είδος δηλαδή μη εγωιστικής, ανοιχτόκαρδης καλοσύνης που ο κόσμος είχε ανάγκη να βλέπει σε εκείνη την πρώιμη μεταπολεμική περίοδο.

Superman (1978)
Superman II (1980)
Superman II: The Donner Cut (2006)

Η πρώτη blockbuster era του Σούπερμαν έρχεται στα τέλη των ‘70s, με την καλύτερη μέχρι ακόμα και σήμερα εκδοχή του στο σινεμά. Μια τρομερά φιλόδοξη παραγωγή – με τον σκηνοθέτη Ρίτσαρντ Ντόνερ να γυρίσει το μεγαλύτερο μέρος του σίκουελ αμέσως μετά την παραγωγή του πρώτου φιλμ, και προτού αυτό κυκλοφορήσει – που μπορεί να συνάντησε εν τέλει μεγάλα προβλήματα, όμως έθεσε κάποια στάνταρ για το τι σημαίνει μεγαλεπήβολο κινηματογραφικό πρότζεκτ. Και σε έναν ήρωα σαν τον Σούπερμαν, δεν θα άξιζε τίποτα λιγότερο από αυτό.

Οι δύο ταινίες του Ντόνερ διαθέτουν έναν εμβληματικό πρωταγωνιστή (Κρίστοφερ Ριβ ο αιώνιος Σούπερμαν), μια συναρπαστική Λόις Λέιν παιγμένη από τη Μάργκο Κίντερ κι έναν ορεξάτο villain στο πρόσωπο του Λεξ Λούθορ του αξεπέραστου Τζιν Χάκμαν, κλασικές πλοκές, στιγμές και ατάκες (από το «kneel before Zod» του Τέρενς Σταμπ μέχρι την πτήση γύρω από τον πλανήτη Γη που γυρνάει πίσω τον χρόνο). Αλλά πάνω από όλα, αποτελούν ιδανική έκφραση των ιδεών και των μέσων της χολιγουντιανής μηχανής για την παραγωγή ονείρων που ξεπερνούν την καθημερινότητα. Η πρώτη ταινία υποσχόταν πως θα πιστέψετε πως ένας άνθρωπος μπορεί να πετάξει, κι η εμπειρία ήταν αυτή ακριβώς.

Στην μετάβαση από το counter culture των ‘70s στην περίοδο νοσταλγίας των ‘80s, μέσα και από μια μεταβαλλόμενη εικόνα του τι είναι και πώς μοιάζει ένα Μεγάλο Αμερικάνικο Μπλοκμπάστερ, ο Σούπερμαν βρίσκεται στην πρώτη γραμμή – καλώς ή κακώς. Κι αν το σίκουελ εν τέλει έφυγε από τα χέρια του Ντόνερ και ολοκληρώθηκε όπως-όπως από τον διακεκριμένο βρετανό σκηνοθέτη Ρίτσαρντ Λέστερ μέσα από εκτεταμένα reshoots, τουλάχιστον δεκαετίες αργότερα μπορέσαμε να έχουμε επιτέλους ολοκληρωμένο το σίκουελ όπως αρχικά το είχε οραματιστεί ο Ντόνερ, μέσα από μια εξαιρετική home video κυκλοφορία.

Superman III (1983)
Superman IV: The Quest for Peace (1987)

Μπαίνοντας βαθιά στα ‘80s και με τον Ριβ ακόμα στον ρόλο, το franchise χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια του. Ο Ρίτσαρντ Λέστερ επιστρέφει επισήμως πλέον για να σκηνοθετήσει το τρίτο φιλμ, με τον Ρίτσαρντ Πράιορ σε κεντρικό ρόλο, ενώ το καταγέλαστο 4ο διαθέτει την επιστροφή την Κίντερ και του Χάκμαν μέσα όμως σε ένα εντελώς camp πλαίσιο με μεγάλο αντίπαλο έναν πυρηνικό μασίστα – μια ταινία όχι και τρομερά ανόμοια με το Rocky IV και την κατεύθυνση και εκείνου του franchise. Η ‘80s διάθεση απλούστευσης σε συνδυασμό με την πυρηνική απειλή έχουν σαν αποτέλεσμα έναν Σούπερμαν που δεν γεννά κανέναν θαυμασμό και δεν έχει τίποτα να προσφέρει στο κοινό.

Lois & Clark: The New Adventures of Superman (1993)

Η επόμενη μεγάλη επιστροφή γίνεται μέσα από την ‘90s σειρά του ABC, η οποία όμως πλέον εστιάζει περισσότερο στην καθημερινή, «ανθρώπινη» πλευρά του ήρωα και βασίζεται σε πιο σύγχρονης αισθητικής κόμικς όπως του Τζον Μπερν – ο οποίος ανέλαβε τον ήρωα το 1986 και τον καθόρισε όσο ίσως κανείς άλλος. Στη σειρά, η έμφαση πέφτει στην καθημερινότητα του Κλαρκ Κεντ, στην περιπέτεια και το ρομάντζο με την Λόις Λέιν (στο ρόλο η Τέρι Χάτσερ), με μια διαρκή αγωνία για το αν θα αποκαλυφθεί η αληθινή του ταυτότητα, και με την εξισορρόπηση του (αληθινού) Κλαρκ με τον (ρόλο) Σούπερμαν. Όλα αυτά είναι παντελώς ‘90s πράγματα, με λιγοστές πολιτικές και ηθικές έγνοιες σε μια Δύση που πίστεψε τότε πως τα είχε ξεπεράσει όλα. Πολύ φαν και watchable, σε κάθε περίπτωση – από τις σειρές που ένιωθες πως έπαιζε διαρκώς η τηλεόραση, και πάντα θα καθόσουν να χαζέψεις.

Superman: The Animated Series (1996)

Μετά την επιτυχία του Batman: The Animated Series (που παραμένει σπουδαίο μέχρι και σήμερα), ο Μπρους Τιμ ανέλαβε να μεταφέρει και τον Σούπερμαν σε μορφή κινουμένων σχεδίων. Φανταστικά χρώματα μια φουτουριστικής Μετρόπολις και ωραίες σκηνές δράσης που εξερευνούν όλη την πινακοθήκη αντιπάλων του ήρωα μέσα από ανάλαφρες και διασκεδαστικές περιπέτειες, συνθέτουν μια από τις απόλυτες μεταφορές Σούπερμαν. Εδώ τονίζεται ξανά ο ηρωισμός και η ελπίδα που ενσταλάζει ο ήρωας στον κόσμο, με τη δράση να παίρνει ξανά κεντρικό ρόλο. Με δική του αισθητική ταυτότητα και με απόλυτη επιτυχία στην αποστολή του, αυτό το Animated Series παραμένει στον αφρό των εκδοχών του Σούπερμαν στην οθόνη.

Smallville (2001)

Η έτερη μεγάλη τηλεοπτική πτήση του Σούπερμαν διαφοροποιείται από κάθε άλλη διασκευή, εστιάζοντας – όπως έλεγε κι ο άκρως επεξηγηματικός τίτλος – στα Χρόνια της Νιότης. Ή αλλιώς, ο Κλαρκ πριν βάλει τη μπέρτα και τη στολή και γίνει Σούπερμαν. Εφηβικό δράμα γεμάτο νεανικές αγωνίες, με τον νεαρό Σούπερμαν και τον νεαρό Λεξ Λούθορ ως φίλοι-πριν-γίνουν-εχθροί στο Smallville, με τη Λάνα πριν την Λόις (και μετέπειτα την ίδια τη Λόις), και με μια εφηβική ελπίδα και αίσθηση δραματικότητας να διαπερνά το μύθο. Εδώ ο ήρωας μπαίνει αποφασιστικά στα ‘00s κάνοντας το δικό του κομμάτι σε μια σύντομα κυρίαρχη μανία με ιστορίες προέλευσης και πρίκουελ, με ιστορίες που επεξηγούν και αναλύουν κάθε απειροελάχιστο κομμάτι ενός μύθου. Προς τιμήν του, δεν ενδιαφέρεται τόσο για αυτό (στις πρώτες σεζόν ειδικά) όσο για το να πει μια εφηβική ιστορία μέσα από το πρίσμα του αγνότερου των υπερηρώων – κι αυτό το καταφέρνει, τίμια. Έτσι κι αλλιώς μιλάμε για μια εποχή τεράστιας ακμής για το είδος του teen drama στην τηλεόραση. Ο Σούπερμαν θα τη γλίτωνε;

Superman Returns (2006)

Διχαστικό στην εποχή του, διχαστικό μέχρι ακόμα και σήμερα, το legacy sequel του Μπράιαν Σίνγκερ με τον Κέβιν Σπέισι (να μια ακολουθία λέξεων που δε θέλω ποτέ μου να ξαναγράψω) παίρνει την οδό ενός νοσταλγικού, ανοιχτόκαρδου φιλμ, με εντονότατες μεσσιανικές αναφορές αλλά και έμφαση στο διαπροσωπικό δράμα ανάμεσα στον Σούπερμαν, την Λόις, και τον τωρινό σύντροφό της. Εδώ έχουμε ξανά έναν Σούπερμαν που σταματά ληστείες, έναν Σούπερμαν που τον απασχολεί η προέλευση και η κληρονομιά του – μέσα από ένα τρομερά συγκινητικό κομμάτι που αφορά τον γιο του, με υπέροχη επαναχρησιμοποίηση των λέξεων του Μάρλον Μπράντο από την πρώτη ταινία.

Φτάνοντας, ιστορικά μιλώντας, σε μια περίοδο ηρεμίας πριν την καταστροφή, η ταινία έμοιαζε ήδη στην εποχή της πολύ παλιομοδίτικη. Σήμερα, σαν ιστορία τουλάχιστον, μοιάζει οριακά με μουσειακό κομμάτι, με ένα αξιοπερίεργο αντικείμενο έξω από την εποχή του. Όμως – και παρά το δυστυχώς αδιάφορο κάστινγκ του – παραμένει ένα πολύ όμορφο και συναισθηματικό φιλμ, με ωραίες ιδέες και ένα αληθινό αξιοπερίεργο φινάλε. Για την ακρίβεια μάλιστα, η τότε εντελώς παράξενη και οριακά ακατανόητη απόφαση να αποτελέσει αυτό το φιλμ απευθείας σίκουελ μόνο των δύο πρώτων φιλμ του Ντόνερ (του ‘78 και του ‘80) θα γινόταν τα επόμενα χρόνια κάτι σαν νόρμα. Καθώς τα διαρκή σίκουελ γίνονταν μονόδρομος και η νοσταλγία δημιουργών και κοινού για τα έργα με τα οποία είχαν μεγαλώσει θα οδηγούσε την ποπ κουλτούρα σε μια διαρκή τάση επιστροφής και αυτοαναφορικότητας, τέτοια legacy sequels θα γυρίζονταν δεκάδες τα επόμενα χρόνια. Λίγο θα ήταν καλύτερα από αυτό.

Man of Steel (2013)
Batman v Superman: Dawn of Justice (2016)
Zack Snyder’s Justice League (2021)

Αν ήταν διχαστικό το Superman Returns, τότε τι να πούμε και για το DCEU του Ζακ Σνάιντερ. Γενικά… δύσκολος ο 21ος αιώνας για τον Σούπερμαν. Ως ριζική αντίθεση στη νοσταλγία εκείνου του φιλμ, και γυρισμένες πλέον σε μια πολύ πιο σκοτεινή εποχή, οι ταινίες του Σνάιντερ φέρνουν στο προσκήνιο έναν Σούπερμαν για την εποχή του μεγάλου νιχιλισμού. Αυτός (με τον Χένρι Κάβιλ, σκοτεινό και στιβαρό στο ρόλο) είναι ένας Σούπερμαν που εκτελεί εν ψυχρώ, που ζυγίζει την προέλευσή του, που πεθαίνει στην κορύφωση ενός πολύ σκοτεινού και πολιτικά αμφιλεγόμενου δεύτερου μέρους – το Batman v Superman παραμένει μια αδικημένη ταινία, έχοντας αποτυπώσει κάτι από τη σύγχυση και την οργή μιας κοινωνίας που βυθίζεται στο σκοτάδι, μέσα κι από την σκιαγράφηση και τις πράξεις των δύο μεγάλων ηρώων της.

Στο εξαιρετικό Zack Snyder ’s Justice League (η Ιστορία ας αγνοεί πλήρως το άθλιο, Φρανκενστάιν κατασκεύασμα Justice League του 2017), ο Σούπερμαν υπάρχει περισσότερο δια της τρανταχτής απουσίας του, κατά την οποία ο κόσμος μοιάζει να χάνεται στην κόλαση. Με έναν εντελώς παράδοξο τρόπο, είναι σαν ο Σνάιντερ μέσα από αυτή την τριλογία να καταφέρνει να εντοπίσει τελικά την ελπίδα που χαρακτηρίζει τον Σούπερμαν – ακόμα κι αν για να το κάνει τον έχει μεταμορφώσει σε κάτι γκροτέσκο, όπως ακριβώς και τον κόσμο-αντικατοπτρισμό γύρω του. Εκ των υστέρων, δεν μοιάζει και πολύ παράξενο ότι ο Σούπερμαν των ‘10s έμοιαζε κάπως έτσι, σε ταινίες-ρέκβιεμ.

My Adventures with Superman (2023)

Μετά από μερικά χρόνια απόστασης από τα έργα του Σνάιντερ (το δικό του Justice League ολοκληρώθηκε το ‘21 για το HBO max, αλλά στην ουσία η τελευταία ταινία κυκλοφόρησε το ‘17), η διάθεση μπαίνοντας στα ‘00s είναι εμφανώς μια απόσταση από εκείνο το σκοτάδι, και μια επαναφορά στην πολύχρωμη αισιοδοξία και αγνότητα που παραδοσιακά χαρακτήριζε τον ήρωα. Το στυλ πλέον είναι επηρεασμένο από anime (επειδή είμαστε στα ‘20s!), αλλά ευρύτερη λογική είναι πολύ παραδοσιακή. Καθαρή, ορμητική δράση, γρήγορες περιπέτειες, αναφορές στους εμβληματικούς προκατόχους Superman: The Animated Series και το Superman των Fleischer Studios, σε συνδυασμό με ένα πολύ μοντέρνο στυλ αφήγησης. Απολαυστικό και αισιόδοξο – σαν ανάσα που παίρνεις αφού έχεις κρατήσει πολύ ώρα την αναπνοή σου.

Superman (2025)

Το οποίο μας φέρνει στην καινούρια, κατά Τζέιμς Γκαν εκδοχή του ήρωα, η οποία όπως σημειώναμε και στην κριτική μας, έχει το βλέμμα στα Silver Age κόμικς και στις κλασικές καρτούν περιπέτειες. Υπάρχει μια πολύ έντονη αίσθηση «επιστροφής» στα βασικά, αλλά αυτό δεν γίνεται με συντηρητικό ή αντιδραστικό τρόπο – αν μη τι άλλο μάλιστα η ταινία έχει μια κάποια πολιτική τοποθέτηση, έστω με έναν παλιομοδίτικα Σούπερμαν τρόπο. Με μεγαλομανείς κακούς, με μίσος για το Άλλο, και με καταπιεστικά έθνη (και villains) που επιτίθενται σε αδύναμους, με τον Σούπερμαν μόνη γραμμή άμυνας για το Καλό.

Με έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο, ο Γκαν θέλει ξανά ο ήρωας να εκπροσωπεί ευθέως την ελπίδα. Και μπορεί να είναι πολύ νωρίς για να μπορέσουμε να κρίνουμε αυτή την ταινία στο πλαίσιο της εποχής της, στο πώς εκφράζει ή αντιτίθεται σε κυρίαρχες τάσεις, αλλά και μόνο καταφέρνοντας να εκφράσει κάτι αρχετυπικό και διαχρονικό μέσα από την ταινία του, ο σκηνοθέτης πέτυχε κάτι αξιοσημείωτο – παρά τα όποια προβλήματα του φιλμ. Ο Σούπερμαν τελικά, ακόμα και στις πιο σκοτεινές του στιγμές, πάντα την ελπίδα κατέληγε να συμβολίζει – αλλά σπάνια έχει γίνει αυτό με πιο σαφή και ευθύ τρόπο, από ότι εδώ. Ο Γκαν θέλει, παραδόξως, ο δικός του Σούπερμαν να έχει κάτι από πολλούς άλλους Σούπερμαν. Ίσως είναι η επιρροή του All-Star Superman που λέγαμε παραπάνω, ή ίσως κι αυτός να είναι τελικά ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε το legacy στον 21ο αιώνα. Σε κάθε όμως περίπτωση, τη ελπίδα δεν ξεριζώνεται από αυτόν τον ήρωα. Αυτή είναι η παντοτινή του κληρονομιά.

Και το σχετικό link...

deadneighbours · July 21

Παντως πως καταφεραν στην τελευταια ταινια να παρουσιασουν τον Υπερανθρωπο λες και παει να πολιτευτει σε Αμερικανικο κομμα δεν το καταλαβαινω, αν ειναι αυτη η καινοτομια πιστευω επεσαν εξω αλλα απο τα κειμενα παραπανω φαινεται οτι ολο και ποιο πολυ θελουν να βαλουν τον Υπερανθρωπο στον στιβο της πολιτικης και ιδεολογιας, εχω την αισθηση οτι πια το εχουν καταστρεψει τον Υπερανθρωπο, καμια σχεση με Κριστοφερ Ριβ, ας τον αφησουν για καμια πενηνταρια χρονια στο απυροβλητο γιατι απο αποψη στολης αλλα και προθεσεων πεσαν εξω!!!! :cool:

**Θοδωρής Καραπάνος** · August 13

Πολύ ωραίο κι ενδιαφέρον αρθράκι που συνοπτικά- not- επεξηγεί όλες τις περιόδους του Ανθρώπου από Ατσάλι, σε άλλα μέσα, εκτός των κόμικς...! Να προσθέσω κι εγώ το λιθαράκι μου...

On 21/7/2025 στο 2:31 ΠΜ, ramirez είπε:

Μετά την επιτυχία του Batman: The Animated Series (που παραμένει σπουδαίο μέχρι και σήμερα), ο Μπρους Τιμ ανέλαβε να μεταφέρει και τον Σούπερμαν σε μορφή κινουμένων σχεδίων. Φανταστικά χρώματα μια φουτουριστικής Μετρόπολις και ωραίες σκηνές δράσης που εξερευνούν όλη την πινακοθήκη αντιπάλων του ήρωα

Μιας που δεν έχουμε παρουσίαση για τη σειρά( :wow: :wow: :wow: ) παραθέτω αρθράκι που αναλύει τη βελτίωση των συχνά δισδιάστατων αντιπάλων του Superman, σε πολυδιάστατους αντιήρωες! Μόνη εξαίρεση η Supergirl, η οποία επίσης αποτυπώθηκα καλύτερα, αλλά δεν αποτελεί εχθρό του Superman! :holidays3:

Από εδώ!

7 Superman Characters Improved by The Animated Series

Superman: The Animated Series was a revolutionary TV show that streamlined and improved many DC characters, both heroes and villains.

By Marco Vito Oddo

August 11, 2025, 11:50am

In the early 1990s, Batman: The Animated Series created a version of the Dark Knight that many consider definitive. With its timeless “dark deco” art style and a level of psychological maturity previously unseen in American animation, the series redefined Batman for a generation. This approach treated the source material with deep respect while making bold changes that enhanced the lore. For instance, the show famously gave the tragic “Heart of Ice” origin to Mr. Freeze, turning a minor villain into one of Gotham’s most compelling figures. Furthermore, the series introduced the world to Dr. Harleen Quinzel, creating the instantly iconic character of Harley Quinn from scratch

Following this monumental success, the same creative team turned its attention to the Man of Steel. While Batman was a character suited to darkness, Superman presented a different challenge, as his earnest god-like power could often feel dated to modern audiences. However, Superman: The Animated Series rose to this occasion, delivering a series that honored the character’s core decency while grounding his mythology in a science-fiction-infused world. Plus, by making intelligent updates to his supporting cast and rogues’ gallery, Superman: The Animated Series proved to be just as revolutionary as its Gotham-based counterpart, cementing a version of the hero and his world that remains the benchmark.

1) Metallo

John Corben, the man with the Kryptonite heart, has long been a physical threat to Superman. In many of his early comic book appearances, however, his motivations were thin, often boiling down to him being a petty criminal or mercenary who ended up in a robotic body through some accident. Superman: The Animated Series completely overhauled this backstory to create a far more tragic figure. In this version, Corben is a mercenary hired by Lex Luthor who suffers a catastrophic accident. Luthor then “saves” him by placing his consciousness into a nearly indestructible robotic chassis, cruelly informing him that he is now the legal property of LexCorp.

This change immediately elevates Metallo from a generic thug into a modern Frankenstein’s monster. His rage is no longer just criminal greed, but the desperate fury of a man trapped in a metal shell, stripped of his humanity and owned by the show’s main antagonist. This streamlined origin gives him a personal motivation for his hatred of both Superman, whom he views as a rival, and Luthor, his cold and calculating creator.

2) Brainiac

Few characters were improved by Superman: The Animated Series as dramatically as Brainiac. For decades in the comics, he was often depicted as a green-skinned alien from the planet Colu, a “computer-tyrant” whose connection to Superman was often incidental. The animated series completely reinvented him by making him a sentient Kryptonian artificial intelligence. In this new origin, Brainiac was the planetary computer that managed all of Krypton’s systems. He knew of the planet’s impending doom but concealed this information from the populace to save himself, downloading his consciousness into a satellite just before the world exploded.

Superman: The Animated Series makes Brainiac one of Superman’s most personal and terrifying adversaries. He is a living remnant of Krypton’s failure, a malevolent ghost from Superman’s own homeworld. Furthermore, this version of Brainiac, a cold collector of data who sees entire civilizations as information to be acquired and then erased, becomes the perfect antithesis to Superman’s passionate defense of life. This portrayal was so effective that it has become the definitive modern version of the character, heavily influencing his depiction in comics and other media ever since.

3) Parasite

The core concept of the Parasite has always been effective: a villain who can drain Superman’s powers through physical touch. His origins in the comics, however, were often convoluted and changed frequently. The animated series simplified this into a self-contained tragedy. Here, Parasite is Rudy Jones, a hapless janitor at S.T.A.R. Labs who is tricked by a disgruntled scientist into helping steal hazardous chemicals. An accident exposes Rudy to the material, transforming him into a purple-skinned creature with an insatiable and agonizing hunger for the life energy of others.

By making Rudy Jones a simple down-on-his-luck man who made one bad decision, the show transforms him from a monster into a victim of circumstance. In Superman: The Animated Series, Parasite is not inherently evil but is cursed by a biological imperative he cannot control, a constant hunger that drives him to hunt down the most powerful energy source on the planet, Superman. This sympathetic origin story adds a layer of body horror to the character, ensuring that every time he appears, there is a sense of tragedy underlying his villainy, making him a far more memorable foe.

4) Steel

In the comics, John Henry Irons was introduced during the “Reign of the Supermen!” storyline, a brilliant engineer inspired to become a hero by Superman’s deadly sacrifice. His origin, while powerful, was intrinsically tied to a specific comic book event. The animated series smartly divorced him from this by introducing him much earlier as a top weapons designer at LexCorp. After witnessing firsthand how his advanced technology could be used to harm innocent people, Irons quits in disgust. He is later inspired by Superman’s living example of heroism and forges his own identity as Steel to protect his community.

The Steel iteration of Superman: The Animated Series is a significant improvement because it makes his decision to become a hero a proactive choice driven by his own conscience, rather than a reactive one born from tragedy. He doesn’t need Superman to die to become a hero, and instead is ready to protect those in need as soon as he realizes his potential for good. This revision establishes John Henry Irons as an inspiring figure in his own right, a man who uses his genius to fight for the common person and a true partner in Superman’s mission.

5) Supergirl

The history of Supergirl in the comics is famously complex, with multiple versions and retcons over the years, especially after the Crisis on Infinite Earths event temporarily erased the idea of other Kryptonian survivors. The animated series devised an elegant solution to this continuity problem. In this telling, Kara is not Superman’s cousin from Krypton. Instead, she is the last survivor of Argo, a sister planet to Krypton that was colonized by Kryptonians centuries ago. When Argo was destroyed, Kara was placed in cryogenic suspension until she was discovered by Superman.

Kara’s simplified origin accomplishes several things at once. It preserves her core identity as a super-powered young woman with Kryptonian heritage while neatly sidestepping the “last son of Krypton” issue. More importantly, it creates a powerful found-family dynamic. Superman, having grown up as the sole survivor of his world, suddenly finds a tangible connection to his lost past. He takes on the role of a protective older brother, guiding Kara In-Ze as she adapts to her new life and immense powers, which makes their relationship feel earned instead of given.

6) Bizarro

Bizarro has often been treated as a source of comic relief in the comics, a simple-minded duplicate of Superman with chalky skin and a trademark backward way of speaking. His origins usually involved an imperfect duplicating ray or some other piece of Silver Age technology. However, the animated series reimagined him through the lens of tragedy. In the episode “Identity Crisis,” Lex Luthor attempts to create his own controllable version of Superman by cloning him. The experiment initially seems to be a success, but the resulting clone quickly degrades, its skin turning white and its mind fracturing.

Superman: The Animated Series‘ Bizarro genuinely believes he is Superman and desperately tries to perform heroic deeds, only to cause chaos through his inverted logic and immense strength. Rejected by his “father,” Lex Luthor, and feared by the world he is trying to save, Bizarro is a sympathetic threat deserving the pity of the audience. This transformation from a goofy villain into a sympathetic figure was a substantial improvement, giving the character an emotional depth he rarely had before. Unsurprisingly, this change from Superman: The Animated Series even inspired James Gunn’s fan-favorite Superman.

7) Doctor Fate

Superman: The Animated Series‘ improvement to Doctor Fate came not from altering his origin, but from a significant change to the dynamic between the sorcerer and his host. In many comic book interpretations, Kent Nelson retains his personality while wearing the Helmet of Fate, acting as a partner to the spirit of Nabu within. The show emphasized that when the helmet is on, the cold, ancient, and utterly detached personality of the Lord of Order, Nabu, takes complete control. Kent Nelson’s consciousness is entirely suppressed, making him a passive vessel for a cosmic entity.

Due to this creative choice, Superman: The Animated Series makes the character far more mysterious and powerful, as it highlights the immense sacrifice required to be Doctor Fate, as Nelson must surrender his very being to this force no one can fully comprehend. Consequently, it gives Nabu a truly alien and inhuman feel, reinforcing that he is not a hero in the human sense but a functionary of cosmic balance. This interpretation of total possession proved so compelling that it became a recurrent theme for the character, a concept that was later explored in even greater depth in the series Young Justice.

Sign In