Σας αρέσει περισσότερο το "παλιό περιβάλλον" του κόσμου των κόμικς Ντίσνεϋ ή το καινούργιο;

[OfflineWork]

Αυτό που θέλω να πώ είναι πως, στα παλία κόμικς (π.χ. Ιστορίες Καρλ Μπάρκς) δεν υπάρχει τεχνολογία, οι χαρακτήρες έχουν την κλασσική συμπεριφορά τους, ο Ντόναλντ είναι ευέξαπτος, ο Χιούι, ο Ντιούι και ο Λιούι δεν ασχολούνται τόσο με τους μικρούς εξερευνητές. Στα καινούργια κόμικς όμως, νιώθω πως αυτή η χημεία μεταξύ των χαραστήρων έχει αλλάξει. Για παράδειγμα, αυτό μου με παρακίνησε να εκφράσω αυτην την επιλογή είναι πώς σε μία απο τις καινούργιες ιστορίες ο Κύρος Γρανάζης έχει ανιψιό το οποίο κατα τη γνώμη μου δεν ταιριάζει. Μπορεί ομως μόνο εγω να έχω μείνει περισσότερο στις παλιές ιστορίες. 

[Θοδωρής Καραπάνος]

Χαίρετε! Ο Χιούη, ο Λιούη και ο Ντιούη είχαν από πολύ παλιά( δεκαετία του '50) ενταχθεί στις τάξεις των μικρών εξερευνητών. Ωστόσο, αυτό που καυτηριάζεις για τις σχέσεις των χαρακτήρων, ισχύει. Ειδικά στην ιταλική σκηνή( η οποία ακόμη παράγει ιστορίες των Ντακ), οι διαφορές είναι πολύ έντονες! Σχετική συζήτηση, στην οποία εξέφρασα τη γνώμη μου πάνω στο θέμα, έχει γίνει εδώ. Πάντως τονίζω ότι κι εγώ προτιμώ τον παλαιότερο τρόπο που ήταν δομημένος ο κόσμος της Λιμνούπολης, αν κι αποδέχομαι ότι αφού περνούν τα χρόνια,είναι αναμενόμενο ότι κι αυτό το σύμπαν θα αλλάξει μορφή, οπότε το αποδέχομαι!

 

[Rombax]

Στο θέμα της τεχνολογίας νομίζω ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Αμφιβάλλω αν παιδιά που διαβάζουν αυτά τα κόμικς θα τα ήθελαν να λαμβάνουν χώρα 50 χρόνια πριν.

 

Προσωπικά το μεγαλύτερό μου πρόβλημα με τις σύγχρονες ιστορίες είναι ότι πολλές από αυτές είναι πολύ παιδικές, και έχουν συχνά απλοϊκές πλοκές και χαρακτήρες, σε αντίθεση με κάποιους από τους κλασικούς συγγραφείς όπως τον Μπαρκς και τον Ρόσα. Το κοινό αυτών ήταν αφενώς τα παιδιά, αλλά είχαν αφετέρου ενδιαφέροντα θέματα και έπαιρναν τις ιστορίες τους πιο σοβαρά (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τους λείπει το χιούμορ). Όχι βέβαια ότι δεν υπήρχαν τέτοιες ιστορίες και στις παλιότερες εποχές αλλά αν συγκρίνουμε τις ιταλικές ιστορίες που υπάρχουν στα άπαντα του Σκάρπα με αυτές στο Μίκυ Μάους, αυτές στο ΜΜ είναι σίγουρα πιο παιδιάστικες και "χαζοχαρούμενες". Από την άλλη όμως υπάρχουν σίγουρα σύγχρονες ιστορίες που αξίζει να τις διαβάσεις (π.Χ. Κάστυ, Φαντομίας, PKNE και άλλα). Δε νομίζω λοιπόν πως το πότε βγήκε μια ιστορία έχει καμία σχέση με τη ποιότητα της.

 

Όσον αφορά τον τρόπο που γράφονται οι χαρακτήρες, έχουν υπάρξει σίγουρα κάποιες διαφορές  (π.χ. στις νέες ιστορίες δε βλέπεις συχνά τον Ντόναλντ να ανταγωνίζεται τα ανιψάκια όσο στον Μπαρκς και τους παλιούς Ιταλούς). Πολλές φορές, οι σύγχρονες ιταλικές ιστορίες προσπαθούν περισσότερο να είναι αστείες παρά να πουν μια καλή ιστορία, οπότε συχνά οι χαρακτήρες γίνονται μονοδιάστατες καρικατούρες τον εαυτών τους και χάνουν το βάθος που θα μπορούσαν να έχουν. Προσωπικά δε μου αρέσει καθόλου αυτό αλλά τουλάχιστον με κάνει να εκτιμώ περισσότερο τις ιστορίες που χρησιμοποιούν τους χαρακτήρες τους καλά. 

Θέλω να κάνω μια ειδική αναφορά στον Σκρουτζ γιατί οι Ιταλοί έχουν μια τάση να τον μετατρέπουν σε έναν ανελέητο τύραννο που συνέχεια εκμεταλλεύεται τα ανίψια του. Δεν είμαι ο μόνος που το μισεί αυτό, σωστά? Πιστεύω βέβαια ότι ο Σκρουτζ θα έπρεπε να είναι κάπως σκληρός στα ανίψια του (έτσι ήταν και στις ιστορίες του Μπαρκς άλλωστε), αλλά νομίζω το παρακάνουνε. Και η υπερβολή αυτή είναι για μένα πολύ χειρότερη από αυτή που γίνεται στους άλλους χαρακτήρες, γιατί τον κάνει εντελώς αντιπαθητικό.

 

Επεξεργασία Μαίου 3, 2023 από Rombax

[rolandofshire]

12 ώρες πριν, Rombax είπε:

Στο θέμα της τεχνολογίας νομίζω ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Αμφιβάλλω αν παιδιά που διαβάζουν αυτά τα κόμικς θα τα ήθελαν να λαμβάνουν χώρα 50 χρόνια πριν.

 

Προσωπικά το μεγαλύτερό μου πρόβλημα με τις σύγχρονες ιστορίες είναι ότι πολλές από αυτές είναι πολύ παιδικές, και έχουν συχνά απλοϊκές πλοκές και χαρακτήρες, σε αντίθεση με κάποιους από τους κλασικούς συγγραφείς όπως τον Μπαρκς και τον Ρόσα. Το κοινό αυτών ήταν αφενώς τα παιδιά, αλλά είχαν αφετέρου ενδιαφέροντα θέματα και έπαιρναν τις ιστορίες τους πιο σοβαρά (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τους λείπει το χιούμορ). Όχι βέβαια ότι δεν υπήρχαν τέτοιες ιστορίες και στις παλιότερες εποχές αλλά αν συγκρίνουμε τις ιταλικές ιστορίες που υπάρχουν στα άπαντα του Σκάρπα με αυτές στο Μίκυ Μάους, αυτές στο ΜΜ είναι σίγουρα πιο παιδιάστικες και "χαζοχαρούμενες". Από την άλλη όμως υπάρχουν σίγουρα σύγχρονες ιστορίες που αξίζει να τις διαβάσεις (π.Χ. Κάστυ, Φαντομίας, PKNE και άλλα). Δε νομίζω λοιπόν πως το πότε βγήκε μια ιστορία έχει καμία σχέση με τη ποιότητα της.

 

Όσον αφορά τον τρόπο που γράφονται οι χαρακτήρες, έχουν υπάρξει σίγουρα κάποιες διαφορές  (π.χ. στις νέες ιστορίες δε βλέπεις συχνά τον Ντόναλντ να ανταγωνίζεται τα ανιψάκια όσο στον Μπαρκς και τους παλιούς Ιταλούς). Πολλές φορές, οι σύγχρονες ιταλικές ιστορίες προσπαθούν περισσότερο να είναι αστείες παρά να πουν μια καλή ιστορία, οπότε συχνά οι χαρακτήρες γίνονται μονοδιάστατες καρικατούρες τον εαυτών τους και χάνουν το βάθος που θα μπορούσαν να έχουν. Προσωπικά δε μου αρέσει καθόλου αυτό αλλά τουλάχιστον με κάνει να εκτιμώ περισσότερο τις ιστορίες που χρησιμοποιούν τους χαρακτήρες τους καλά. 

Θέλω να κάνω μια ειδική αναφορά στον Σκρουτζ γιατί οι Ιταλοί έχουν μια τάση να τον μετατρέπουν σε έναν ανελέητο τύραννο που συνέχεια εκμεταλλεύεται τα ανίψια του. Δεν είμαι ο μόνος που το μισεί αυτό, σωστά? Πιστεύω βέβαια ότι ο Σκρουτζ θα έπρεπε να είναι κάπως σκληρός στα ανίψια του (έτσι ήταν και στις ιστορίες του Μπαρκς άλλωστε), αλλά νομίζω το παρακάνουνε. Και η υπερβολή αυτή είναι για μένα πολύ χειρότερη από αυτή που γίνεται στους άλλους χαρακτήρες, γιατί τον κάνει εντελώς αντιπαθητικό.

 

Δε θα μπορούσα να συμφωνώ περισσότερο (με την επισήμανση ότι αυτή η υπερβολή ενίοτε γεννάει αρκετά πιο αστείες καταστάσεις από τους Αμερικάνους).

 

Απλά προσθέτω ότι και στον Μπαρκς υπάρχει η τεχνολογία με τα δεδομένα της εποχής (έως και πιο μπροστά από αυτήν). Πχ στην Κούρσα του Μισσισιπή ανελκύουν ναυαγισμένο ποταμόπλοιο με σαμπρέλες και αν θυμάμαι καλά η ιστορία γράφτηκε το 1955 και λίγα χρόνια αργότερα η τεχνολογία αυτή actually χρησιμοποιήθηκε για ανέλκυση ναυαγίων. Αν θυμάμαι καλά υπήρχε σχετικό άρθρο στο Κόμιξ του Τερζόπουλου. Κοινώς, ο Μπαρκς πέρα από μεγάλος παραμυθάς εδώ γίνεται ένας πιο σύγχρονος Ιούλιος Βερν.

[lovcom]

18 hours ago, OfflineWork said:

.. στα παλία κόμικς (π.χ. Ιστορίες Καρλ Μπάρκς) δεν υπάρχει τεχνολογία, οι χαρακτήρες έχουν την κλασσική συμπεριφορά τους..ο Χιούι, ο Ντιούι και ο Λιούι δεν ασχολούνται τόσο με τους μικρούς εξερευνητές..

Kαι στις ιστορίες του Ρόσα που χρησιμοποιεί το "παλιό περιβάλλον"  όπως λες, στην συντριπτική τους πλειοψηφία τα ανηψάκια ουσιαστικά είναι μόνο μικροί εξερευνητές. Όπως ωραία είχε πει νομίζω κάποιος εδώ, τα ανηψάκια έγιναν τρεις μικροί ξερόλες

 

13 hours ago, Rombax said:

 Πιστεύω βέβαια ότι ο Σκρουτζ θα έπρεπε να είναι κάπως σκληρός στα ανίψια του (έτσι ήταν και στις ιστορίες του Μπαρκς άλλωστε)..

 

Σε ποιές ιστορίες του Μπαρκς δηλαδή; Αν θυμάσαι κάποιες πες μου γιατί εγώ δεν θυμάμαι καμία (εκτός αν πέφτω τόσο έξω! ).

 

1 hour ago, rolandofshire said:

Απλά προσθέτω ότι και στον Μπαρκς υπάρχει η τεχνολογία με τα δεδομένα της εποχής (έως και πιο μπροστά από αυτήν). Πχ στην Κούρσα του Μισσισιπή ανελκύουν ναυαγισμένο ποταμόπλοιο με σαμπρέλες και αν θυμάμαι καλά η ιστορία γράφτηκε το 1955 και λίγα χρόνια αργότερα η τεχνολογία αυτή actually χρησιμοποιήθηκε για ανέλκυση ναυαγίων. Αν θυμάμαι καλά υπήρχε σχετικό άρθρο στο Κόμιξ του Τερζόπουλου. Κοινώς, ο Μπαρκς πέρα από μεγάλος παραμυθάς εδώ γίνεται ένας πιο σύγχρονος Ιούλιος Βερν.

 

Χωρίς να είμαι ειδικός, δεν νομίζω ότι το 1955 ήταν τόσο "αρχαίο" ώστε η χρησιμοποίηση σαμπρελών να θεωρείται επιστημονικό επίτευγμα! Kαι ο Βερν φυσικά ποτέ δεν έγραψε - μιλώντας για υπαρκτές επιστημονικές ανακαλύψεις - κάτι το "προφητικό".
Δεν το λέω εγώ βέβαια· το έλεγε και ο ίδιος :). Ήταν μπροστά για τη εποχή του όσο αφορά τη φαντασία του και δεν ήθελε πολύ να μείνει στη συνείδηση πολλών και ως "προφήτης" (κάτι που δεν ήταν φυσικά ποτέ)
Διάβασα το σχετικό άρθρο και δεν βρήκα να λέει κάτι σχετικό. Ήταν πάντως καλογραμμένο και αξίζει να το διαβάσει κάποιος.


Για να μην είμαι εκτός θέματος, προσωπικά προτιμώ τα περιβάλλοντα στα οποία γεννήθηκαν οι χαρακτήρες. Έτσι μέσες άκρες οι ήρωες του Ντίσνευ ζουν στην Αμερική της δεκαετίας του 30 και του 40. Ο Σκρούτζ γεννήθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 40 οπότε νομίζω ότι είναι δόκιμο να πούμε πως το σύμπαν των Ντακ όπως το ξέρουμε απο τον δημιουργό του, ώριμο και κατασταλαγμένο, ταιριάζει περισσότερο στην εποχή που "γεννήθηκε" δηλαδή στην Αμερική της δεκαετίας του 50. Εγώ προτιμώ αυτή την εποχή και για τον λόγο ότι δεν διαβάζω πλέον κάτι σύγχρονο. Πάντως την ίδια άποψή είχα και πιτσιρίκος γι'αυτό και δεν πολυσυμπάθησα χαρακτήρες που εντάσσονταν σε άλλους κόσμους με διαφορετικό στυλ πχ Μίκυ Μυστήριο. Βέβαια που άρεσαν ιστορίες που έδειχναν τους Ντακ σε ιστορικές εποχές αλλά αυτά ήταν περιστασιακά. Αυτή η αίσθηση του αταίριαστου μου φάνηκε έντονα και στην ιστορία που διαβάσαμε στην Βιβλιοθήκη του Μπαρκς Η απαγωγή της Δεκάρας όπου εκεί βλέπουμε ένα κλίμα (ένδυση, υπολογιστές) 90ς προς 00ς. Πέρα απο την αδιάφορη (για μένα) ιστορία και πέρα απο το γεγονός πως ουσιαστικά δεν ήταν ιστορία του Μπαρκς (μόνο σε μία ιδέα του θα βασίστηκε ο Μπλουμ), η όλη ατμόσφαιρα που βγάζει νομίζω απέχει πολύ απο την εποχή που απεικόνιζε ο Μπαρκς.

Για ένα παιδί όμως σήμερα που έχει συνηθίσει τους ήρωες σε μία σύγχρονη πραγματικότητα, μου φαίνεται λογικό να μην τον ενοχλεί αυτό

Επεξεργασία Μαίου 4, 2023 από lovcom

[Rombax]

4 ώρες πριν, lovcom είπε:

Σε ποιές ιστορίες του Μπαρκς δηλαδή; Αν θυμάσαι κάποιες πες μου γιατί εγώ δεν θυμάμαι καμία (εκτός αν πέφτω τόσο έξω! ).

 

Στον Ιπτάμενο Ολλανδό, ο Σκρουτζ είναι συνεχώς θυμωμένος με τον Ντόναλντ που θέλει να ψαρεύει, και τον έτσι τον κυνηγάει συχνά με το μπαστούνι του.

 

Στην Χώρα στα Έγκατα της Γης, αναγκάζει τον Ντόναλντ να κατέβει την πιθανώς επικίνδυνη στοά εξαιτίας ενός παλιού του χρέους.

 

Εκείνη η  ιστορία όπου ο Σκρουτζ αναλαμβάνει στον Ντόναλντ να ξοδέψει τα λεφτά που δε χωράνε στο θησαυροφυλάκιο (μου διαφεύγει το όνομά της δυστυχώς), τελειώνει με τον Σκρουτζ να κυνηγάει και πάλι τον Ντόναλντ με το μπαστούνι.

 

 

Αυτές είναι μερικές από τις στιγμές που μπορώ να σκεφτώ τώρα, αλλά σίγουρα θα υπάρχουν πολλές άλλες. Καμία σχέση όμως με τις ιστορίες π.χ. του Ρόσα όπου ο Σκρουτζ σπάει τον Ντόναλντ στο ξύλο κάθε μισή σελίδα.

[lovcom]

4 hours ago, Rombax said:

Εκείνη η  ιστορία όπου ο Σκρουτζ αναλαμβάνει στον Ντόναλντ να ξοδέψει τα λεφτά που δε χωράνε στο θησαυροφυλάκιο (μου διαφεύγει το όνομά της δυστυχώς), τελειώνει με τον Σκρουτζ να κυνηγάει και πάλι τον Ντόναλντ με το μπαστούνι.

 

To Xρήματα για Ξόδεμα λες

 

Αλλά και σε όλες τις άλλες ιστορίες που αναφέρεις φίλε Rombax, ο κοινός παρονομαστής ήταν ένας: το χιούμορ. Διάβασα τις προάλλες την συγκεκριμένη ιστορία του Μπαττίστα Κάρπι όπου εκεί μιλάμε για ψυχολογική βία έναντι των μικρών παιδιών. Οι ιταλικές ιστορίες άλλαξαν πολύ τους χαρακτήρες του Μπαρκς αλλά ο Κάρπι το παράκανε. Κρίμα γιατί ήταν καταπληκτικός σχεδιαστής. Πάντως τέτοιες καταστάσεις δεν παρατηρούνται πουθενά στις ιστορίες του Μπαρκς αφού όλες έχουν σκοπό να βγάλουν γέλιο. Και βγάζουν γέλιο διότι ο Σκρουτζ του Μπαρκς δεν είναι ο καρχαρίας του Κάρπι αλλά ο αγαθός/ μπουνταλάς που πολλές φορές τα χάνει με το παραμικρό. Αν πάντως πρέπει να βρούμε μία ιστορία με "κακό" Σκρουτζ, αυτή ασφαλώς είναι η Μαγική Κλεψύδρα  την οποία προτείνω να τη δούμε μόνο ιστορικά. Δεν ήταν ποτέ αυτός ο "αληθινός" Σκρουτζ, ας προσποιηθούμε ότι ήταν ένα άλλο πρόσωπο . Παρεπιμπτόντως ίσως το ίδιο θα μπορούσαμε να πούμε και για τις φυσιολατρικές ιστορίες του Μπαρκς αλλά και αυτές έφεραν απογοήτευση στους φανς οπότε ας τις κάνουμε πέρα :). Ο Ρόσα επίσης ό,τι παρουσιάζει, το παρουσιάζει μόνο για χιούμορ. Άλλαξε αρκετά τους χαρακτήρες (o Ντόναλντ έγινε ο παλιάτσος των ιστοριών, τα ανηψάκια κινητές εγκυκλοπαίδειες) αλλά τον Σκρούτζ τον κράτησε αρκετά ίδιο. Απλώς έγινε πιο "ρεαλιστικός" απο την μπαρκσιική εκδοχή. Θεωρώ όμως ότι η μεταφορά του ήταν καλή.

Συγγνώμη για το off topic!

Επεξεργασία Μαίου 4, 2023 από lovcom

[Rombax]

Πριν από 1 ώρα, lovcom είπε:

Αλλά και σε όλες τις άλλες ιστορίες που αναφέρεις φίλε Rombax, ο κοινός παρονομαστής ήταν ένας: το χιούμορ. Διάβασα τις προάλλες την συγκεκριμένη ιστορία του Μπαττίστα Κάρπι όπου εκεί μιλάμε για ψυχολογική βία έναντι των μικρών παιδιών. Οι ιταλικές ιστορίες άλλαξαν πολύ τους χαρακτήρες του Μπαρκς αλλά ο Κάρπι το παράκανε. Κρίμα γιατί ήταν καταπληκτικός σχεδιαστής. Πάντως τέτοιες καταστάσεις δεν παρατηρούνται πουθενά στις ιστορίες του Μπαρκς αφού όλες έχουν σκοπό να βγάλουν γέλιο. Και βγάζουν γέλιο διότι ο Σκρουτζ του Μπαρκς δεν είναι ο καρχαρίας του Κάρπι αλλά ο αγαθός/ μπουνταλάς που πολλές φορές τα χάνει με το παραμικρό.

 

Αυτό ακριβώς είναι που λέω. Στις ιστορίες του Μπαρκς υπήρχε μια καλή ισορροπία ανάμεσα στη καλή και τη κακή πλευρά του Σκρουτζ, αλλά ορισμένοι Ιταλοί δημιουργοί όπως ο Κάρπι τον έχουν κατακρεουργήσει κάνοντάς τον ουσιαστικά έναν κακό (όχι ότι και ο Ντόναλντ είναι και πολύ καλύτερος αλλά τέλος πάντων)

 

Πριν από 1 ώρα, lovcom είπε:

Ο Ρόσα επίσης ό,τι παρουσιάζει, το παρουσιάζει μόνο για χιούμορ. Άλλαξε αρκετά τους χαρακτήρες (o Ντόναλντ έγινε ο παλιάτσος των ιστοριών, τα ανηψάκια κινητές εγκυκλοπαίδειες) αλλά τον Σκρούτζ τον κράτησε αρκετά ίδιο. Απλώς έγινε πιο "ρεαλιστικός" απο την μπαρκσιική εκδοχή. Θεωρώ όμως ότι η μεταφορά του ήταν καλή.

 

Ως μεγάλος φαν του Ρόσα, συμφωνώ ότι ο Σκρουτζ του είναι μια από τις καλύτερες εκδοχές του χαρακτήρα (ίσως και η αγαπημένη μου), αλλά η σχέση του με τον Ντόναλντ είναι σίγουρα πολύ πιο εχθρική από ότι στις ιστορίες του Μπαρκς. Προσωπικά θεωρώ κάποια από τα γκαγκ του όπου ο Σκρουτζ κακομεταχειρίζεται τον Ντόναλντ κάπως κακόγουστα, αλλά αυτό είναι καθαρά θέμα γούστου.

[OfflineWork]

Κατα τη γνώμη μου, ο Σκρούτζ έχει παρατραβηχθεί από τους Ιταλούς. Στις ιστορίες του Μπάρκς, όπως είπε και ο Rombax, υπήρχε καλή ισορροπία μεταξύ της καλής και της κακής πλευράς του Σκρούτζ αλλα, οι Ιταλοί από ότι έχω καταλάβει έχουν μία τάση να αλλάζουν χαρακτήρες με ήδη "καλοχτισμένες" προσωπικότητες και να τις τραβάν καταλήγοντας να αλλάζουν τον βασικό χαρακτήρα.

[Laz33]

Προτιμώ τις αμερικάνικες ιστορίες σε σχέση με τις ιταλικές.

Μου βγάζουν μια παιδικότητα και μια "αφέλεια" οι ιταλικές. Τις θεωρώ πιο "ανώριμες" απ'τις αμερικάνικες.

 

Κι επίσης προτιμώ τις ιστορίες στο "παλιό" περιβάλλον.

Βασικά δεν είναι λογικό να διαδραματίζονται ιστορίες των παπιών στη σύγχρονη εποχή.

Ο Σκρουτζ για παράδειγμα ξέρουμε πότε γεννήθηκε (1867).

Δεν γίνεται επομένως να τον βλέπουμε σε ιστορίες που διαδραματίζονται μετά τη δεκαετία του 1960.

Θα έπρεπε να είναι 100+ χρονών.

Τα δε ανιψάκια θα έπρεπε να είχαν γίνει ολόκληροι νταγλαράδες 

 

Επεξεργασία Ιουνίου 4, 2023 από Laz33

[Manitou]

2 ώρες πριν, Laz33 είπε:

Προτιμώ τις αμερικάνικες ιστορίες σε σχέση με τις ιταλικές.

Μου βγάζουν μια παιδικότητα και μια "αφέλεια" οι ιταλικές. Τις θεωρώ πιο "ανώριμες" απ'τις αμερικάνικες.

 

Κι επίσης προτιμώ τις ιστορίες στο "παλιό" περιβάλλον.

Βασικά δεν είναι λογικό να διαδραματίζονται ιστορίες των παπιών στη σύγχρονη εποχή.

Ο Σκρουτζ για παράδειγμα ξέρουμε πότε γεννήθηκε (1867).

Δεν γίνεται επομένως να τον βλέπουμε σε ιστορίες που διαδραματίζονται μετά τη δεκαετία του 1960.

Θα έπρεπε να είναι 100+ χρονών.

Τα δε ανιψάκια θα έπρεπε να είχαν γίνει ολόκληροι νταγλαράδες 

 

Ναι είναι μια πολύ λογική άποψη. Το ηλικιακό gap και εμένα με χαλάει πολλές φορές όταν βλέπω μια ιστορία με τα παπιά και i phones. Αυτό που πρέπει να προσθέσω είναι ότι οι Ιταλικές ιστορίες είναι πολύ πιο αφελείς σεναριακά αλλά ταυτόχρονα και πολύ πιο αστείες. Εκεί υπερτερούν.

[Laz33]

Σχετικό το "πολύ πιο αστείες".

Προσωπικά το περισσότερο γέλιο σε ιστορίες disney το ρίχνω με τις 10σελιδες του Μπαρκς.

[Manitou]

8 ώρες πριν, Laz33 είπε:

Σχετικό το "πολύ πιο αστείες".

Προσωπικά το περισσότερο γέλιο σε ιστορίες disney το ρίχνω με τις 10σελιδες του Μπαρκς.

Εγώ τις βρίσκω σίγουρα καλύτερες και σεναριακά και σχεδιαστικά αλλά δεν γελάω τόσο όσο με τον Σκάρπα ή με τον Μπαπτίστα Κάρπι. Γούστα πάντως είναι αυτά. 

[rolandofshire]

17 ώρες πριν, Laz33 είπε:

Ο Σκρουτζ για παράδειγμα ξέρουμε πότε γεννήθηκε (1867).

Δεν γίνεται επομένως να τον βλέπουμε σε ιστορίες που διαδραματίζονται μετά τη δεκαετία του 1960.

Θα έπρεπε να είναι 100+ χρονών.

Είναι παπιόμορφοι άνθρωποι που συμμετέχουν σε ιστορίες, που μάλλον τις λες παραμύθια. Δεν έχουν χρόνο και είναι αιώνιοι.

 

Το βασικό είναι αν υπηρετείται με κάποιο τρόπο μια αφηγηματική πλοκή, μια καλή ιστορία. Στο βαθμό που αυτό επιτυγχάνεται δε με χαλάνε να γίνονται και με iphones και με ιπτάμενα αυτοκίνητα. Επίσης προσωπικά δίνω συγχωροχάρτι σε μικρά σεναριακά κενά, ειδικά αν οι χαρακτήρες αναπτύσσονται ωραία σε μια ιστορία. Ακόμα και σε ιστορίες που απλά έχουν μόνο σκοπό να είναι αστείες. Απλά συμφωνώ και με τον @ Rombax  ότι αυτό συνέβαινε κυρίως σε πιο παλιές ιστορίες και όχι τόσο στις καινούριες. 

[lovcom]

@ Manitou

Ίσως βρίσκεις καλύτερες σεναριακά ιστορίες στις ιταλικές γιατί είναι πολλαπλάσιες απο τις αμερικάνικες οι οποίες συνεχίζουν ακάθεκτα ακόμα και σήμερα να πααράγονται οπότε και στατιστικά ίσως βρήκες κάποιες να σε ικανοποιούν περισσότερο. Πάντως συμφωνώ με Laz πως προτιμώ τις αμερικανικές ιστορίες. Αγόρασα πρόσφατα κάτι "Κλασικά" όπου ουσιαστικά περιείχαν ιταλικές ιστορίες, και το τι απογοήτευση μου δωσαν δεν λέγεται. Καλύτερα να μην τις διάβαζα και να έμενα με τις αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων :Ρ

Παρεπιπτόντως με προβλημάτισε - και με φόβισε ταυτόχρονα :Ρ - το γεγονός ότι γελάς με ιστορίες του Μπατίστα Κάρπι. Στα τεύχη που αγόρασα περιείχαν ιστορίες του: ο τύπος σχεδόν ανα καρέ τους παρουσιάζει όλους θυμωμένους σε βαθμό υστερίας!

Να το προσέξεις αυτό

Επεξεργασία Ιουνίου 5, 2023 από lovcom

[jimakoszs97]

Εμένα δεν μου αρέσουν οι Ιταλικές ιστορίες καθαρά για το σχέδιο τους, που είναι πολύ παιδικό, χαοτικό και χοντροκομμένο για τα γούστα μου. Σεναριακά όμως δεν τις θεωρώ κατώτερες από τις Αμερικάνικες και άλλες Ευρωπαϊκές. Υπάρχουν από εξαιρετικές μέχρι άθλιες, όπως το ίδιο ισχύει και για τις μη-Ιταλικές ιστορίες, κατά την γνώμη μου.

[Manitou]

6 ώρες πριν, lovcom είπε:

@ Manitou

Ίσως βρίσκεις καλύτερες σεναριακά ιστορίες στις ιταλικές γιατί είναι πολλαπλάσιες απο τις αμερικάνικες οι οποίες συνεχίζουν ακάθεκτα ακόμα και σήμερα να πααράγονται οπότε και στατιστικά ίσως βρήκες κάποιες να σε ικανοποιούν περισσότερο. Πάντως συμφωνώ με Laz πως προτιμώ τις αμερικανικές ιστορίες. Αγόρασα πρόσφατα κάτι "Κλασικά" όπου ουσιαστικά περιείχαν ιταλικές ιστορίες, και το τι απογοήτευση μου δωσαν δεν λέγεται. Καλύτερα να μην τις διάβαζα και να έμενα με τις αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων :Ρ

Παρεπιπτόντως με προβλημάτισε - και με φόβισε ταυτόχρονα :Ρ - το γεγονός ότι γελάς με ιστορίες του Μπατίστα Κάρπι. Στα τεύχη που αγόρασα περιείχαν ιστορίες του: ο τύπος σχεδόν ανα καρέ τους παρουσιάζει όλους θυμωμένους σε βαθμό υστερίας!

Να το προσέξεις αυτό

Τις αμερικανικές θεωρώ καλύτερες σεναριακά όχι τις Ιταλικές. Αν δεις απαντάω σε ποστ που μιλάει για τις αμερικανικές για αυτό ξεκινάω με "έχω τις θεωρώ...". Οι ιστορία του Μπαπτίστα Κάρπι είναι απίθανες. Τσαντιλες όλοι, με τον χειρότερο εαυτό τους στην επιφάνεια. Καθαρά κωμωδία!!!

[OfflineWork]

On 5/6/2023 στο 3:31 ΜΜ, jimakoszs97 είπε:

Εμένα δεν μου αρέσουν οι Ιταλικές ιστορίες καθαρά για το σχέδιο τους, που είναι πολύ παιδικό, χαοτικό και χοντροκομμένο για τα γούστα μου. Σεναριακά όμως δεν τις θεωρώ κατώτερες από τις Αμερικάνικες και άλλες Ευρωπαϊκές. Υπάρχουν από εξαιρετικές μέχρι άθλιες, όπως το ίδιο ισχύει και για τις μη-Ιταλικές ιστορίες, κατά την γνώμη μου.

Προσωπικά συμφωνώ με το θέμα του σχεδίου. Για εμένα το καλύτερο σχέδιο το είχε ο Don Rosa ο οποίος έβαζε και μικρές αστείες λεπτομέριες (π.χ. στο "Το Παπι που δεν υπήρξε ποτε!" που ο μίκυ εμφανίζεται στη σελίδα 4). Φυσικά μέτα από τον Don Rosa έρχεται το σχέδιο του Carl Barks το οποίο για εμένα είναι ένα "all time classic".

[hose]

Δε λεω, και το καινουργιο περιβαλλον του Ντισνεϋ καλο ειναι

 

 

 

[natsos]

Το καινούριο περιβαλλον μπορεί ωστόσο να βοηθήσει στην ανάπτυξη ιστοριών, για παράδειγμα ο Σκαρπα και ο Καστυ πηγαίνουν πάντα με την χρονική περίοδο στην οποία ζουν ενώ άλλοι π.χ. Βίκαρ μένουν ακόμα στις αρχές του 50. Γενικά αν κάποιος θέλει να μιμηθεί το στυλ των σεναρίων του Κάστυ ( περιπέτειες επιστημονικής φαντασίας), εννοείται πως θα χρησιμοποιήσει το καινούριο περιβάλλον. Προσωπικά πάντως πιστεύω πως υπάρχουν δημιουργοί οι οποίοι ξέρουν να χρησιμοποιούν το σύγχρονο περιβάλλον για να βγάλουν όχι μόνο γέλιο ( ίσως Καβατσάνο) αλλά και για να δημιουργήσουν μια ιστορία σε στυλ επιστημονικής φαντασίας. Κατά την γνώμη μου ο Ιταλός που χρησιμοποιεί καλύτερα το σύγχρονο σύμπαν είναι ο Κάστυ.

[rolandofshire]

On 4/5/2023 στο 10:28 ΠΜ, lovcom είπε:

Χωρίς να είμαι ειδικός, δεν νομίζω ότι το 1955 ήταν τόσο "αρχαίο" ώστε η χρησιμοποίηση σαμπρελών να θεωρείται επιστημονικό επίτευγμα! Kαι ο Βερν φυσικά ποτέ δεν έγραψε - μιλώντας για υπαρκτές επιστημονικές ανακαλύψεις - κάτι το "προφητικό".
Δεν το λέω εγώ βέβαια· το έλεγε και ο ίδιος :). Ήταν μπροστά για τη εποχή του όσο αφορά τη φαντασία του και δεν ήθελε πολύ να μείνει στη συνείδηση πολλών και ως "προφήτης" (κάτι που δεν ήταν φυσικά ποτέ)
Διάβασα το σχετικό άρθρο και δεν βρήκα να λέει κάτι σχετικό. Ήταν πάντως καλογραμμένο και αξίζει να το διαβάσει κάποιος.

Μετά από καιρό επανέρχομαι, έχεις δίκιο, δεν ήταν η κούρσα του Μισισιπή αλλά η 10σελιδη ιστορία Το Βυθισμένο Κότερο αυτή που είχα υπόψη μου. Η ιστορία είναι του 1949 και το 1964, ένας Δανός εφευρέτης ονοματι Καρλ Κρογιερ ανελκυσε ένα ναυάγιο από το λιμάνι του Κουβέιτ γεμίζοντας το με ένα πλαστικό υλικό που, όταν θερμαινόταν, σχημάτιζε φυσαλίδες αέρα αλλά δε μπόρεσε να κατοχυρώσει την πατέντα, αφού κρίθηκε ότι υπήρχε ήδη μια προκαταρκτική περιγραφή της στην ιστορία του Μπαρκς. Pretty cool, huh?