Μια εικόνα, 278 λέξεις [Κουκουλάς Γιάννης, efsyn.gr, 25/06/2022]

[ramirez]

Μια εικόνα, 278 λέξεις

 

Ο Μίκα, ένα μικρό προσφυγόπουλο χωρίς στέγη που περιφέρεται στους δρόμους της Αθήνας μαζί με τον σκύλο του, τον Βάλκα.

 

 

 

 

Μπορεί να είναι λίγο καθυστερημένη η αναφορά, καθώς το βιβλίο κυκλοφόρησε το 2021, αλλά ποτέ δεν είναι αργά για να εκθειάσεις μια πολύ καλή δουλειά. Και το «Μίκα και Βάλκα», αυτοέκδοση σε σενάριο του Λάζαρου και σχέδια του Κλήμη, είναι πράγματι μια πολύ καλή δουλειά! Από κάθε άποψη. Πρωταγωνιστής είναι ο Μίκα, ένα μικρό προσφυγόπουλο χωρίς στέγη που περιφέρεται στους δρόμους της Αθήνας μαζί με τον σκύλο του, τον Βάλκα, αναζητώντας ζεστασιά, τροφή, μια προσωρινή κρυψώνα μα πάνω απ’ όλα μια ανθρώπινη επαφή. Αλλά δυστυχώς είναι ανεπιθύμητος παντού. Όλοι τον διώχνουν από πεζοδρόμια, εισόδους κτιρίων και μαγαζιών, βιτρίνες. Εκτός από έναν άλλον άστεγο, τον Φειδία, καλλιτέχνη του δρόμου και μόνο άνθρωπο που έχει τον χρόνο, τη διάθεση και την ανθρωπιά να πει δυο κουβέντες με ένα παιδί και να του προσφέρει λίγη αγάπη. Με ένα τέτοιο θέμα, το «Μίκα και Βάλκα» ακούγεται δραματικό, «βαρύ κι ασήκωτο» αλλά δεν είναι. Μέσα στην ατέλειωτη μοναξιά και τις επικίνδυνες περιπλανήσεις του μικρού αγοριού σε μια εχθρική πόλη, με τους χρυσαυγίτες να απειλούν και τους «καθωσπρέπει» πολίτες να ξεσπούν εναντίον των «λαθρομεταναστών», υπάρχουν και αχτίδες αισιοδοξίας: ένα κόκκινο μπαλόνι, μια κουβέρτα που την πήρε ο αέρας, λίγοι πεταμένοι μαρκαδόροι, οι χαρούμενες φωνές από άλλα παιδιά.

 

 

 

 

Με τις έξυπνες ατάκες του Λάζαρου και τα γλυκύτατα και τρυφερά σχέδια του Κλήμη, το «Μίκα και Βάλκα» είναι ένα ευχάριστο και απαραίτητο, χωρίς διδακτισμούς, μάθημα προς όσους στρέφουν το βλέμμα από αυτά τα παιδιά. Με μικρές δόσεις απελευθερωτικού χιούμορ και ορισμένες σπαρακτικές σκηνές. Όπως αυτή με τον μικρό Μίκα, κοιμισμένο σε ένα παγκάκι, να δέχεται απαλά στο κεφάλι του ένα φθινοπωρινό φύλλο που τον ξυπνά. Για να ανοίξει αυτός τα μάτια του και να ψιθυρίσει: «Μαμά...;»