DON’T PANIC… PLEASE…

[Indian]

  

 

Το 2007 ένας δημιουργός με το παρατσούκλι Nefeloumpa, αγνώστων λοιπών στοιχείων, κυκλοφόρησε το πρώτο του fanzine υπό τον αγγλικό τίτλο “Don’t Panic… Please…”. 

 

Το κόμικ ξεκινάει με ένα παλικαράκι το οποίο προπονείται στο γιογιό, προκειμένου να αντιμετωπίσει τον νταή του σχολείου του, με τον οποίο φαίνεται να έχει ανοιχτούς λογαριασμούς. Μόλις βεβαιώνεται ότι είναι απόλυτα προετοιμασμένος, το ραντεβού κλείνεται στο προαύλιο του σχολείου, όπου, με την παρουσία και των υπόλοιπων συμμαθητών του, η μεγάλη αναμέτρηση θα αρχίσει. Και φυσικά το, κατά τα άλλα, αθώο αυτό παιχνίδι, θα παίξει σημαντικό ρόλο στην υπόθεση. 

 

 

Όπως καταλάβατε, πρόκειται για ένα κόμικ που έχει κοινωνικές προεκτάσεις και περιγράφει με σαφήνεια την ενδοσχολική βία και το bullying που επικρατεί στις ημέρες μας. Το σενάριο στήνει μία αξιοπρεπή σκηνή κι εντείνει την αγωνία για την κατάληξη. Το αρνητικό είναι ότι στις ελάχιστες σελίδες που έχει στην διάθεσή του δεν προλαβαίνει να “αναπνεύσει” κι έτσι έχουμε μία μικρή εισαγωγή, για να ακολουθήσει η σκηνή με την μονομαχία και το φινάλε. Ο δημιουργός δεν φροντίζει να μας δώσει περισσότερες λεπτομέρειες για το πώς φτάσαμε σε αυτή την διαμάχη, αλλά και το τι μέλλει γενέσθαι για την συνέχεια. Ουσιαστικά, λοιπόν, όλη η δουλειά επικεντρώνεται σε ένα μεμονωμένο γεγονός, χωρίς να εισάγεται ο αναγνώστης σωστά στην φιλοσοφία που θέλει να περάσει η πλοκή. 

 

Εν κατακλείδι, μιλάμε για μία καλή συγγραφική προσπάθεια, με φρέσκο και νεανικό ύφος, επικεντρωμένη σε ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι έφηβοι, αλλά με πολλές ελλείψεις στις αφήγηση. Μου άρεσε, αν και με άφησε με την αίσθηση του ανικανοποίητου.  

 

Ο εικαστικός τομέας είναι αρκετά άγουρος και στατικός, αλλά τουλάχιστον αποτυπώνει σωστά αυτό που θέλει να “πει” το σενάριο. Τα backgrounds είναι δοσμένα με το σταγονόμετρο, μιας και η πλειοψηφία των καρέ εστιάζει στους πρωταγωνιστές. Το ασπρόμαυρο χρώμα είναι κατάλληλο για την συγκεκριμένη περίπτωση γιατί κρύβει αρκετές ατέλειες, ενώ και το μελάνωμα δεν ήταν κι ό,τι καλύτερο. Γενικά, λοιπόν, το σχεδιαστικό κομμάτι χωλαίνει κάπως, αλλά είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης στο μέλλον (μιας και πρόκειται για την πρώτη καλλιτεχνική δουλειά του δημιουργού).  

 

 

Εκδοτικά έχουμε να κάνουμε με μία δουλειά που κάνει εντύπωση με την απλότητά της. Το μέγεθός της είναι σχετικά μικρό, το δέσιμο έχει γίνει με καρφίτσα, ενώ τα εξώφυλλα έχουν χαρτονένια υφή. Το χαρτί στο εσωτερικό είναι ματ και με ικανοποιητικό πάχος. Στην εσωτερική πλευρά του οπισθόφυλλου ο δημιουργός δίνει τις ευχαριστίες του σε εκείνους που βοήθησαν στο παρόν κόμικ, ενώ δεν παραλείπονται και διάφορα links ιστοσελίδων και λογαριασμών στα social medias. 

 

Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του τεύχους.