Ωδή στο σουρεαλισμό

[Θοδωρής Καραπάνος]

 

(εικόνα από inducks)

Βαρέθηκες! Θες να διαβάσεις κάτι πέρα από τα τετριμμένα, κάτι διαφορετικό, κάτι εναλλακτικό, αλλά θες να είναι και Disney; Ε, τότε βγες, τρέξε, αγόρασε το ΚΟΜΙΞ #64( Β' περίοδος) και πήγαινε στη σελίδα #91. Βλέπουμε μια ιστορία του πατέρα Βαν Χορν, ονόματι Μονοκοντυλιά. Ωπ, μόνο και μόνο από το όνομα, καταλαβαίνουμε ότι πρόκειται για μια ιδιαίτερη ιστορία. Εφτασέλιδη, μα σε καμία περίπτωση τυπική- βαρετή. Στην πραγματικότητα, η συγκεκριμένη ιστορία, είναι εντελώς ανατρεπτική. Δεν έχω συναντήσει ιστορία Disney με σενάριο τέτοιας υφής.

 

                                                                                                                                                 ΠΕΡΙΛΗΨΗ~ ΑΝΑΛΥΣΗ ΣΕΝΑΡΙΟΥ

 

Τόση ώρα, μιλάω θεωρητικά. Η πλοκή είναι η εξής. Ο Ντόναλντ μια μέρα έχει πολύ καλή διάθεση κι έτσι κυκλοφορεί με μια τσάντα γεμάτη μολύβια στο κέντρο της Λιμνούπολης και ζωγραφίζει παντού. Στους δρόμους, τα φορτηγά, τα συντριβάνια, τους τοίχους, ακόμη και τις πόρτες. Ταυτόχρονα, παρατηρούμε πλήθος Λιμνουπολιτών, έξαλλους, να ζητούν εξηγήσεις από τον Ντόναλντ, που έχει γεμίσει την πόλη μολυβιές. Βέβαια, υπάρχουν και κάποιοι άλλοι πολίτες- σαφώς σαστισμένοι- μα και πιο συγκρατημένοι που απλά τον περνούν για: "Καλλιτέχνη ή τρελό" κι αποφασίζουν να καλέσουν τις αρχές. Έπειτα, ο Ντόναλντ, αποφασίζει ν' αρχίσει να ζωγραφίζει το πάρκο. Εκεί, βρίσκεται η προτομή του (ανώνυμου) δημάρχου της πόλης, παίρνει το μολύβι του, τη μουτζουρώνει. Αυτό( όπως είναι ευνόητο) τραβάει την προσοχή των αρχών αλλά και του ίδιου του δημάρχου. Χωρίς χρονοτριβή λοιπόν, αυτοί βρίσκονται στο πάρκο και λένε του Ντόναλντ( μεταφέρω αυτούσιο τον διάλογο Ντόναλντ- Δημάρχου, όπως ακριβώς δημοσιεύθηκε στα δύο τελευταία καρέ της ιστορίας):

 

-Οφείλω να σας επαναφέρω στην τάξη κύριε Ντακ! Έχετε υπερβεί κάθε όριο!

-Όχι κύριε Δήμαρχε! Εγώ απλώς σχεδίασα την γραμμή(του δείχνει τις μολυβιές, πάνω στις οποίες ο Δήμαρχος πατάει)! Έβαλα το όριο! Εσείς, είστε εκείνοι που το ξεπεράσατε!

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

(Εναλλαγή καρέ)

-Αργά ή γρήγορα, κάποιος έπρεπε να το κάνει! Σωστά;

 

Είναι ό,τι πιο καμένο έχω διαβάσει σεναριακά. Δηλαδή, το τέλος δεν έβγαζε νόημα! Το "Σουρεαλιστικό ταξίδι" του Cavazzano, λιγότερο σουρεαλ είναι από αυτό

 

                                                                                                                                                          ΣΧΕΔΙΟ

Το σχέδιο, είναι το τυπικό του Βαν Χορν. Άσχημο αν με ρωτάτε. Ή αν θέλετε, πολύ μέτριο.

 

Στην παρουσίαση του τεύχους, έχουν κάνει κάποια σχόλια οι @ Indian και @ Μενίγ Πουαγώ ( ποιοι άλλοι).

Παράθεση

Μία ωραία πρωία, δεν ξέρουμε τι πιάνει τον Ντόναλντ κι αρχίζει με έναν μαρκαδόρο να ζωγραφίζει τον δρόμο, τους τοίχους και τα διάφορα αντικείμενα που υπάρχουν στην Λιμνούπολη. Κατά την διάρκεια της διαδρομής γίνεται αντικείμενο συζήτησης κι όλοι οι περίοικοι τον επεξεργάζονται με απορία κι έκπληξη. Το θέμα φτάνει μέχρι και τον Δήμαρχο, ο οποίος ετοιμάζεται να πάρει μέτρα. Από τα πιο παράξενα, επίπεδα, άνοστα και βαρετά σενάρια που έχω διαβάσει. Ο Ντόναλντ λειτουργεί σαν να έχει πάρει ναρκωτικά. Κάνει μία πράξη, χωρίς να σταματά λεπτό, χωρίς να λογαριάζει τις συνέπειες και βασικά...χωρίς λόγο. Και το άσχημο είναι ότι όλη η πλοκή θα κυλήσει έτσι. Χωρίς καθόλου νεύρο. Το φινάλε, πάει να περάσει μία επαναστατική φιλοσοφία, αλλά όχι με τόσο κομψό τρόπο. Αν έπρεπε να χαρακτηρίσω, με μία λέξη την ιστορία αυτή, θα την αποκαλούσα “τραγωδία”. Το σχέδιο το βρήκα μέτριο προς καλό. Και φυσικά με τα καθιερωμένα κουνούπια.

Παράθεση

"Μονοκοντυλιά."

Ο Ντόναλντ και τα μολύβια του παίρνουν σβάρνα την Λιμνούπολη.

Εντυπώσεις.

Δε φτάνει μία μονοκοντυλιά για να διαγράψω από το μυαλό μου αυτή την ιστορία

Θα ήθελα να ακούσω κι άλλες απόψεις πάνω στην ιστορία. Οπότε όποιος έχει όρεξη, να βρει ένα παλιό ΚΟΜΙΞ και να διαβάσει μια ιστορία, ας το κάνει!