“ Δεν υπάρχει “αστυνομικό μυθιστόρημα”. Ο όρος είναι αδόκιμος”. Συνέντευξη με τον Πατριάρχη του crime fiction στην Ελλάδα, Τζίμμυ Κορίνη [Γιώργος Σταφυλάς, ΑΒΑΛΟΝ Των Τεχνών, 12/03/2022]

[1SUPERMAN1]

Όταν ο αρχισυντάκτης του “Άβαλον των Τεχνών” μου ζήτησε  να πάρω μια συνέντευξη από τον  Τζίμμυ Κορίνη με αφορμή την κυκλοφορία του νέου του βιβλίου, δεν αντέδρασα. Δεν απάντησα τίποτα για μερικά λεπτά. Ύστερα του είπα: «Δεν μπορεί να μου ζητάς συνέντευξη με τον Κορίνη. Ό Kορίνης και όσα αυτός σημαίνει δεν μπορούν να χωρέσουν σε μια συνέντευξη. Ο Κορίνης είναι να τον ακούς με τις ώρες” απάντησα. «Το ξέρω” μου απάντησε, “ Για αυτό χειρίσου το όπως νομίζεις εσύ». Έτσι αφού το σκέφτηκα καλά και αφού φρεσκάρισα τις γνώσεις μου για το συγγραφικό του έργο διαβάζοντας την νέα ιστορία του ντετέκτιβ Πλάτωνα Καρτέση αποφάσισα να του ζητήσω ένα ραντεβού για μια συζήτηση εφ όλης της ύλης. Και ο Τζίμμυ δέχτηκε προσκαλώντας με μάλιστα στην οικία του.

Το πρώτο πράγμα που σου κάνει εντύπωση όταν συναντάς τον Κορίνη είναι αυτός ο σχεδόν παιδικός ενθουσιασμός που τον χαρακτηρίζει για κάθε τι με το οποίο καταπιάνεται. Πρόκειται για τον ίδιο ενθουσιασμό που εντυπωσίασε τον διάσημο εκδότη λαϊκών υπερ ευπώλητων εντύπων των δεκαετιών 50 και 60 όταν συνάντησε για πρώτη  φορά τον Τζίμμυ.  Ή μάλλον όταν εισέβαλε για πρώτη φορά ο Τζίμμυ στο γραφείο του στην ηλικία των 17 ετών φορώντας κοστούμι, καπέλο, καπαρντίνα και μια Beretta 7.65 σε ειδική θήκη τής μασχάλης του, όπως οι ήρωες τής αμερικάνικης μυθοπλασίας τού εγκλήματος (crime fiction) και  των ταινιών Noir και οπλισμένος με θράσος ζήτησε από τον Μαγγανάρη δουλειά! Είναι σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα από εκείνη την εποχή. Και μάλλον σε αυτόν τον παιδικό του ενθουσιασμό βρίσκεται το μυστικό της καταπληκτικής του οξυδέρκειας, του καλοκουρδιμένου του μνημονικού, του διαπεραστικού του βλέμματος.

Καθίσαμε στο κομψό σαλονάκι του σπιτιού του πλάι στο τζάκι και αρχίσαμε μια συζήτηση που διακοπτόταν μόνο από τα πέρα δώθε των οικείων – συζύγου και κόρης- που είχαν αναλάβει την τροφοδοσία μας με κάθε είδους ποτά και εδέσματα. Οφείλω να πω ότι είχα ετοιμάσει έναν σκελετό ερωτήσεων, αλλά η σχεδόν μυθιστορηματικές διηγήσεις του Τζίμμυ ανέτρεπαν κάθε φορά το πλάνο, οδηγώντας με σε νέα δαιδαλώδη μονοπάτια.

Στάθηκε πολύ δύσκολο για μένα να σταχυολογήσω τα κυριότερα σημεία από μια συζήτηση που διήρκεσε πάνω από τρείς ώρες. Προσπάθησα, ωστόσο, να κάνω ένα ξεδιάλεγμα μέσα από το ογκώδες υλικό με στόχο να φανεί μέσα από αυτό το ιδιότυπο πινγκ-πονγκ ερωτήσεων/απαντήσεων ποιος είναι ο Τζίμμυ Κορίνης και τι σημαίνει το όνομα αυτό για το ελληνικό Crime Fiction

To αν πέτυχα το αφήνω στην κρίση σας. 

 

Συνέντευξη στον Γιώργο Σταφυλά, συγγραφέα 

Φωτογραφίες συνέντευξης: Χρήστος Κισατζεκιάν 

 

Τζίμμυ, καταρχάς για να έχει ο κόσμος που θα μας διαβάσει μια ιδέα των μεγεθών πες μας πόσα χρόνια καταπιάνεσαι με το λεγόμενο αστυνομικό;

Καταρχάς νεαρέ, νεόκοπε συγγραφέα, δεν υπάρχει «αστυνομικό»! Ο όρος είναι αδόκιμος.

Ποιος είναι ο σωστός όρος, λοιπόν;

Crime Fiction. Μυθοπλασία τού εγκλήματος. Αυτός είναι ο σωστός όρος παγκοσμίως. Αυτό είναι το είδος και από κεί και μετά υπάρχουν τα υποείδη. Δεν υπάρχει σκέτο «αστυνομικό». Η Άγκαθα Κρίστι, φερ΄ ειπείν, που διαβάζω συχνά να την αποκαλούν «βασίλισσα τού αστυνομικού», δεν έγραψε ποτέ «αστυνομικό» μυθιστόρημα! 

Τί έγραφε, λοιπόν;

Έγραφε Detective Stories. Με ήρωα τον ιδιωτικό ντετέκτιβ Ηρακλή Πουαρώ. Επίσης έγραφε ιστορίες μυστηρίου «κλειστού δωματίου»,  δηλαδή ιστορίες όπου το έγκλημα διαπράττεται σε έναν περιορισμένο χώρο και όσοι είναι παρόντες στον χώρο είναι και ύποπτοι.

Απ ότι καταλαβαίνω δεν είσαι οπαδός αυτού του τύπου ιστοριών.

Εγώ υπηρετώ τον Αμερικάνικο τρόπο γραψίματος και μένω πιστός σε αυτό!

Detective stories ή hardboiled θα χαρακτήριζες τις δικές σου ιστορίες;

Όλες οι γνήσιες detective stories, όπου ένας ιδιωτικός ντέντεκτιβ αναλαμβάνει την εξιχνίαση κάποιου εγκλήματος, είναι hardboiled. 

Ποια η διαφορά του, λοιπόν, από τις Αγγλικές ιστορίες;

Οι Άγγλοι έγραφαν γλυκανάλατα. Οι Αμερικάνοι βάσισαν τον ιδιωτικό ντετέκτιβ στον πιστολά του Τέξας, που αναλάμβανε ξεκαθάρισμα πόλεων από κακοποιούς (gun for hire).

Μετεξέλιξη του γουέστερν λοιπόν το hardboiled;

Ακριβώς! Κι η πρώτη hardboiled ιστορία με σκληροτράχηλο ιδιωτικό ντετέκτιβ γράφτηκε από τον Κάρολ Tζων Ντέιλι  το 1922 και δημοσιεύτηκε στο pulp περιοδικό The Black Mask. 

Νόμιζα ότι ο Χάμετ ήταν ο πρώτος.

Όχι ο Χάμετ ακολούθησε μερικούς μήνες μετά. Ο Χάμετ ήξερε από πρώτο χέρι την δουλειά του ντετέκτιβ αφού και ο ίδιος δούλευε ως ιδιωτικός ερευνητής στο Γραφείο Ερευνών  Pinkerton. Mάλιστα, ο Χάμετ βάσισε τον ήρωα του Continental Operator (Ανώνυμο Πράκτορα, όπως τον βάφτισε ο πρώτος Έλληνας μεταφραστής του Στέλιος Ανεμοδουράς) κι ήταν βασισμένος σ΄ έναν όχι τόσο ευπαρουσίαστο, αλλά πανέξυπνο συνάδελφό του.

Χάμετ η Τσάντλερ;

Χάμετ. Πάταγε στο έδαφος. Ο Τσάντλερ ήταν κάπως επιτηδευμένος, το παράκανε με τις παρομοιώσεις.

Για να γυρίσουμε στην αρχική ερώτηση, πόσα χρόνια ασχολείσαι με την μυθοπλασία τού εγκλήματος;

Σχεδόν εβδομήντα χρόνια από τότε που έγραψα το πρώτο μου διήγημα στην εφημερίδα «Εμπρός», το 1953!

O TΖΙΜΜΥ ΚΟΡΙΝΗΣ ΣΕ ΗΛΙΚΙΑ 17 ΧΡΟΝΩΝ ΟΤΑΝ ΕΓΡΑΦΕ ΗΔΗ ΣΤΗΝ “ΜΑΣΚΑ”

Ποιο ήταν το αρχικό αρχικό ερέθισμα;

Το αρχικό ερέθισμα ήταν δύο τόμοι «Μάσκα» που έφερε στο σπίτι μας , ο μεγάλος μου αδελφός, όταν εγώ ήμουν 9 χρονών,  λέγοντάς μου: Αυτά δεν είναι για εσένα μικρέ.

Λειτούργησε μέσα σου η γοητεία του απαγορευμένου, μάλλον.

Δεν ξέρω, μπορεί. Αυτό που ξέρω είναι πως έπεσα με τα μούτρα στο διάβασμα, ρούφηξα κρυφά και τους δύο τόμους και έπαψα να είμαι κανονικός άνθρωπος!

Μαγεύτηκες λοιπόν.

Έπαθα την πλάκα μου!

Yστερα;

Ύστερα ήρθαν οι ταινίες. Είχα πιάσει κονέ με τον ιδιοκτήτη τού θερινού σινεμά τής Γλυφάδας, όπου έμενα, και μ’ άφηνε να μπαίνω, ενώ απαγορευόταν σε πιτσιρικάδες. Με έβαζε και καθόμουν πίσω-πίσω όταν έφευγαν οι ελεγκτές. Έκανε γούστο το θράσος μου. Ευγενικό πάντα, αλλά θράσος!

Τι ταινίες έβλεπες;

Γουέστερν και γκαγκστερικά, όπως τα λέγαμε τότε. Πάρα πολλά. Αργότερα, είδα όλες τις ταινίες με τον ήρωα του Πήτερ Τσέινι, Λέμι Κώσιον!

Πόσες ταινίες υπολογίζεις ότι έχεις δει στην ζωή σου;

Αμέτρητες!!! Πάνω από δέκα χιλιάδες!

Ο Λέμι Κώσιον σου έδωσε την έμπνευση να γράψεις ιστορίες που  έφεραν την υπογραφή γνωστών ξένων συγγραφέων που όμως στην πραγματικότητα ήταν γραμμένες από τον Κορίνη;

Την ιδέα μού την έβαλε, κατά κάποιο τρόπο, ο Μαγγανάρης. Εγώ ήμουν συνεργάτης περιοδικών. Έγραφα και πληρωνόμουνα ήδη από την ηλικία των 15 ετών. Μια μέρα εκεί που συζητούσαμε στο γραφείο του το πρώτο τεύχος της επανεκδόσεως τής «Μάσκας», ο Μαγγανάρης είπε: «Αχ, να είχαμε και μια ιστορία του Λέμι Κώσιον!». Κι εγώ τού απάντησα: «Θα σου γράψω εγώ μια!. Στην αρχή δεν με πίστεψε, αλλά με άφησε να δοκιμάσω και έτσι ξεκίνησα να γράφω διάφορες ιστορίες με υπογραφές ξένων συγγραφέων για την «Μάσκα» και αργότερα και για το «Μυστήριο» και πάλι για την «Μάσκα» όταν το 1963 ανέλαβα Διευθυντής Συντάξεως μέχρι το 1974.

Άρα ουσιαστικά το ελληνικό κοινό όταν διάβαζε στην «Μάσκα» και στο «Μυστήριο» Πήτερ Τσέινι, Έρλ Στάνλεϊ Γκάρντνερ, περιπέτειες του Έλ Χαλκόν και άλλα μυθικά ονόματα του crime fiction και των western, διάβαζε στην πραγματικότητα Τζίμμυ Κορίνη.

Ακριβώς!

Πόσες τέτοιες ιστορίες έχεις γράψει;

Ουκ έστιν αριθμός. Έγραφα μια κεντρική (30.000 λέξεις) και τέσσερα με πέντε διηγήματα εναλλάξ κάθε εβδομάδα επί 5 χρόνια για το «Μυστήριο» και 11 για την «Μάσκα». Και μιλάμε για εβδομαδιαία περιοδικά!

Πόσες λέξεις ήταν η κάθε ιστορία;

 Οι κεντρικές γύρω στις 30.000 λέξεις και τα διηγήματα από 5.000 μέχρι 20.000.

Δηλαδή, έγραφες τουλάχιστον  30.000 λέξεις την εβδομάδα, 120.000 λέξεις τον μήνα επί 16 χρόνια;

Ακριβώς!

Απίστευτο!  Ωστόσο δεν υπήρχαν και μεταφρασμένες ιστορίες σε αυτά τα περιοδικά;

 Υπήρχαν αλλά και αυτές ήταν διασκευασμένες από εμένα ώστε να χωρέσουν στον περιορισμένο χώρο του περιοδικού χωρίς να κακοποιηθεί η ιστορία!

 Όλα αυτά ακούγονται απίστευτα να ξέρεις για τους σημερινούς συγγραφείς. Αγγλικά πως έμαθες;

Μόνος μου! Με ένα βιβλίο τσέπης του Eρλ Στάνλευ Γκάρντνερ (The Backward Mule) και ένα λεξικό τής κακιάς ώρας, για μαθητές. Λέξη λέξη.

Πόσο σου πήρε;

Ένα χρόνο!

Απίστευτο!  Μιας όμως και μιλάμε για Ερλ Στάνλεϋ Γκάρντνερ, μού ήρθε η ιδέα να σε ρωτήσω ποιοι συγγραφείς είναι οι πιο αγαπημένοι σου.

Χάμετ, Ρεξ Στάουτ, Λέσλι Τσαρτρις, Ερλ Στάνλεϋ Γκάρντνερ, Έλερι Κουίν, Μίκυ Σπιλέην.

Και ποιο βιβλίο θα χαρακτήριζες ως το αγαπημένο σου; 

Το βιβλίο του Λέσλυ Τσάρτρις: ”Ο Άγιος στην Νέα Υόρκη”.

Το έχω διαβάσει, αλλά μόνο μια φορά. Πόσες φορές το έχεις διαβάσει εσύ;

Πολλές, αλλά το έχω μεταφράσει κιόλας, δύο φορές, η τελευταία για το Public. Το υποδόριο χιούμορ του Αγίου δεν παίζεται. 

Επίσης και η ανατροπή στο τέλος

Ναι, αλλά η σχέση του Αγίου με την Φαίη είναι το καλύτερο κομμάτι του βιβλίου.

Ωραία. Πάμε τώρα σε κάτι άλλο: Την ίδια εποχή που εσύ ξεκινάς να γράφεις στην «Μάσκα» ένας  άλλος μύθος της ελληνικής μυθοπλασίας του εγκλήματος έκανε επίσης  τα πρώτα του βήματα. Είχες γνωρίσει τον Μαρή;

Είμαστε φίλοι, αν και μεγαλύτερος. Ήμουν βοηθός του στις εκδόσεις των Κόκκινων Βιβλίων του Πεχλιβανίδη των πρώτων «Βιβλίων Τσέπης». Εκεί είχα μεταφράσει γύρω στα 15 βιβλία, και τον πρώτο Σπιλέην.

Ποιες οι εντυπώσεις σου;

Κακές.

Γιατί;

Τζίμμυ Κορίνης: Γιατί δεν με βοήθησε. Θα μπορούσε να συμπεριλάβει κι ένα δικό μου βιβλίο με το όνομα μου στην Κόκκινη σειρά. Δεν το έκανε.

Γιατί δεν το έκανε;

Ζήλευε  Μια ημέρα  στο γραφείο του στην «Ακρόπολη», ενώπιον δύο σπουδαίων δημοσιογράφων, μου ξεκαθάρισε: «Πάρ΄ το χαμπάρι, δεν μπορώ να σε βοηθήσω, γράφεις καλύτερα από μένα!».

Συγγραφικά πως τον κρίνεις τον Μαρή;

Δεν είναι το είδος που με τραβάει να διαβάσω. Ο Μαρής βάσισε τον Μπέκα πάνω στον Μαιγκρέ. Σε ένα βαθμό μιμήθηκε τον Σιμενόν. Boring.

Για τον Μαράκη – έναν πολύ λίγο γνωστό αλλά ωστόσο σημαντικό συγγραφέα εκείνης της εποχής- που έγραφε τις ιστορίες του αστυνόμου Κάρβα, τι έχεις να πεις;

Καλός συγγραφέας περιπετειών, τον θαύμαζα. Όταν διάβασε την πρώτη ιστορία τού Κώσιον, ενθουσιάστηκε τόσο που με αποκάλεσε «μεγάλη πένα» και αποφάσισε να γράψει τις περιπέτειες του Τζίμ Κάρβα, ενός Έλληνα Λέμι Κώσιον, ας πούμε.

Για τον Μάρκαρη τι γνώμη έχεις;

Ο Μάρκαρης είναι καλύτερος από μένα «λογοτεχνικά». Εγώ δεν έχω σπουδάσει σε κανένα πανεπιστήμιο, δεν είμαι «λογοτέχνης», είμαι ένας απλός story teller, ένας «παραμυθάς» θα λέγαμε. Αυτά που γράφει ο Μάρκαρης είναι περισσσότερο κοινωνικά, και πολιτικοποιημένα, κάτι που δεν υπάρχει στα δικά μου μυθιστορήματα.

Θεωρείς ότι το σύγχρονο ελληνικό crime μυθιστόρημα είναι ουσιαστικά κοινωνικό και όχι «αστυνομικό»;

Δεν ξέρω δεν έχω διαβάσει. Μερικά που μου έπεσαν στα χέρια μου κατά καιρούς δεν μπόρεσα να τα διαβάσω.

MΕ ΤΟΥΣ ΓΡΗΓΟΡΗ ΑΖΑΡΙΑΔΗ ΚΑΙ ΒΑΛΙΑ ΚΑΡΑΜΑΝΟΥ ΣΕ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ PUBLIC ΓΙΑ ΤΟ PULP FICTION

Τι δεν σου άρεσε;

Ότι έφτανα στην σελίδα 30 κι ακόμα δεν είχε αρχίσει η ιστορία. Δεν υπήρχε δράση μόνο περιγραφές από την ζωή των ηρώων. Αυτό για μένα δεν είναι «αστυνομικό». Το αστυνομικό είναι έγκλημα, αστυνομία, έρευνα, ανακρίσεις υπόπτων, συγκέντρωση στοιχείων, καταγγελία, ανακριτής, με πινελιές όσον αφορά τον κεντρικό ήρωα και τα βασικά στελέχη. Γενικά ένα πρόβλημα των σημερινών «αστυνομικών»   – ας τα πούμε έτσι για την οικονομία της συζητήσεως – είναι πως κυκλοφορούν με 500 σελίδες και, θυμίζοντας τούβλα, με τις μισές σελίδες γεμάτες φιοριτούρες, χωρίς ουσία, για πέταμα.

Έχεις κάποια κόντρα με τον συγγραφέα και πρώην πρόεδρο της ΕΛΣΑΛ Φίλιππο Φιλίππου; 

Όχι εγώ, εκείνος έχει μαζί μου! 

Ποιο το πρόβλημα;

Δεν έχουμε συναντηθεί ποτέ, αλλά, για κάποιο λόγο, δεν με συμπαθεί. Ίδρυσε την Λέσχη χωρίς να καλέσει εμένα, τον «δάσκαλο», όπως με αποκαλούν. Και κάποτε, πρόσφατα, παρασύρθηκε από την αντιπάθειά του για  μένα και διέπραξε  ένα μεγάλο σφάλμα. Έγραψε μακροσκελές άρθρο για το  «αστυνομικό» στην Ελλάδα, και για την «Μάσκα» και δεν ανέφερε το όνομά μου ούτε μία φορά!!!

Θεωρείς ότι το έκανε εσκεμμένα; 

Οπωσδήποτε, επειδή είναι γνώστης της ιστορίας.

Με την ΕΛΣΑΛ (σσ Ελληνική Λέσχη Συγγραφέων Αστυνομικής Λογοτεχνίας) τι πρόβλημα υπάρχει; Γιατί κάποιες φορές έχεις καταφερθεί από την σελίδα σου στο Facebook εναντίον της;

Δεν θα έπρεπε δικαιωματικά, βάσει της ιστορίας μου στο χώρο, να είμαι μέλος, ή επίτιμο μέλος;  Όπως με έχουν, τώρα στα γεράματα, και στην Ένωση Ελλήνων Σκηνοθετών;

Εννοείς ότι δεν σε προσκάλεσαν ποτέ στην Λέσχη;

Ακριβώς! Ποτέ!

Γιατί;

Δεν ξέρω.

Είσαι και σκηνοθέτης;

Βεβαίως. Έχω γράψει και σκηνοθετήσει 3 σίριαλ και 5 τηλεταινίες για την ΕΡΤ κι έχω γράψει το σενάριο ενός άλλου σίριαλ με τον Λάκη Κομνηνό και την Αν Λόομπεργκ. Ένα φεγγάρι, το 1994, χρημάτισα και Διευθυντής Προγράμματος  τού Star Channel..

Για τον ελληνικό κινηματογράφο τι γνώμη έχεις;

Με φέρνεις σε δύσκολη θέση! Έχοντας δει τόσες Αμερικάνικες ταινίες, κι έχοντας μάθει Αμερικάνικη γραφή σεναρίου και σκηνοθεσίας, έχω «πορωθεί» και, μοιραία, κάνω συγκρίσεις, οπότε αποφεύγω να τις βλέπω, μολονότι είναι πολύ ενδιαφέρουσες από ηθογραφικής πλευράς, επειδή μού θυμίζουν μέρη και καταστάσεις που έζησα. Με ενοχλεί, ιδιαίτερα, το ότι σε κάθε ταινία υπάρχει ένα χορευτικό νούμερο ή ένα μουσικό συγκρότημα.

Υπάρχουν σχολές στο «αστυνομικό»; Πολλοί κάνουν λόγο για Μεσογειακή για Σκανδιναβική και για άλλες σχολές.

Ξέρεις ότι με ενοχλεί η λέξη «αστυνομικό». Κατά την γνώμη μου, δεν υπάρχουν επειδή δεν έχουν να προσθέσουν κάτι καινούργιο. Έχω δει πολλά επεισόδια της σειράς του επιθεωρητή Μονταλμπάνο και δεν μπορώ να καταλάβω τι το διαφορετικό κομίζει; Τι το καινούργιο έχει προσθέσει; Ένας ωραίος τύπος που κόβει βόλτες σε μια παραθαλάσσια περιοχή, τρώει πολύ. και λύνει υποθέσεις ρεαλιστικές, μεν, αλλά κομμάτι απλοϊκές.

 Τζίμμυ, πολύ φοβάμαι ότι με αυτά που λες θα κάνεις εχθρούς.

Δεν με απασχολεί αυτό! Εγώ, σε όλη μου την ζωή,  υπηρετώ την αλήθεια και τα λέω όλα έξω από τα δόντια.

ΚΑΤΕΥΘ’ΥΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΗΡΩ ΜΟΥΚΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟ ΓΡΗΓΟΡΗ ΒΑΦΙΑ ΣΕ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ ΤΩΝ “ΙΣΤΟΡΙΩΝ ΜΕ ΑΠΡΟΟΠΤΟ ΤΕΛΟΣ”

Πες μας λίγα λόγια για το καινούργιο σου βιβλίο που έχει τίτλο ”H σειρά σου να πεθάνεις” και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Τάλως.

Πρόκειται για διασκευή και μεταφορά στην σύγχρονη εποχή του αρχικού βιβλίου  που κυκλοφόρησε  πρώτη φορά πριν 32 χρόνια.  Πρέπει να πω, πάντως, ότι το προσχέδιο αυτού του βιβλίου είχε γραφτεί πολυ παλιότερα στα τέλη της δεκαετίας του 50. Τότε το είχα στείλει για έγκριση στον μεγαλύτερο λογοτεχνικό πράκτορα της Αμερικής, τον περίφημο Σκωτ Μέρεντιθ.

Πως το έκρινε;

Μού αφιέρωσε μια κριτική 5 δακτυλογραφημένων σελίδων! Είχε ο ίδιος διαβάσει το βιβλίο μου και είχε αφιερώσει χρόνο και φαιά ουσία αναλύοντας το κεφάλαιο προς κεφάλαιο. “ You are tougher than Mickey Spillane but I want you to write your next book as Jimmy Corinis” μου είχε γράψει. 

Εμένα μου ακούγονται πολύ τιμητικά αυτά τα λόγια.

Πράγματι ήσαν! Ειδικά όταν τα ακούς από τον άνθρωπο που είχε όλους τους μεγάλους συγγραφείς του Crime. Στην Αμερική πρέπει να ξέρεις δεν μπορείς να κάνεις τίποτα αν δεν έχεις ατζέντη.

Δηλαδή δεν υπάρχει αυτό που γίνεται εδώ που ο συγγραφέας στέλνει μόνος του στον εκδοτικό για έγκριση;

Όχι, δεν υπάρχει αυτό. Το βιβλίο το διαβάζει πρώτα ένας ατζέντης και μετά αυτός το στέλνει σε εκδότη που νομίζει ότι θα τού αρέσει.

Λοιπόν τι απέγινε η πρώτη εμφάνιση του Πλάτωνα Καρτέση;

 Έμεινε στο συρτάρι γιατί στο μεταξύ έγραφα συνέχεια για την «Μάσκα» και το «Μυστήριο» παράλληλα έγραφα σενάρια σκηνοθετούσα. Στις αρχές του 90 εκδόθηκε από τον Γιάννη Βασδέκη  και σήμερα  – ουσιαστικά γραμμένο από την αρχή – εκδίδεται πάλι, στην μοντέρνα εκδοχή του.

Τί είναι αυτό που κάνει τον ιδιωτικό ντετέκτιβ Πλάτωνα Καρτέση να ξεχωρίζει;

Είναι ο αυθεντικός ιδιωτικός ντετέκτιβ ο Καρτέσης. Ο έντιμος άνθρωπος με τον δικό του κώδικα ηθικής, που δεν διστάζει να τα βάλει και με τον νόμο ακόμα προκειμένου να φέρεις εις πέρας μια υπόθεση. 

Θές να πεις ότι ο Καρτέσης  δεν έχει κάποια ιδιαιτερότητα από αυτές που συνηθίζουν οι σημερινοί συγγραφείς να προσθέτουν στους ήρωές τους;

Όχι δεν έχει τέτοια. Οι μετά το 1995 συγγραφείς επιδιώκουν να πρωτοτυπήσουν με διάφορες επινοήσεις. Τελικά αλλοιώνουν την αρχετυπική ιδέα του ντετέκτιβ όπως τον έπλασαν οι γίγαντες σκαπανείς του είδους (crime fiction).

Ο Καρτέσης είναι λοιπόν ο αρχετυπικός ιδιωτικός ντετέκτιβ. Και γιατί τον βάφτισες με αυτό το παράξενο όνομα;

Από τους αγαπημένους μου φιλοσόφους: Πλάτωνα και Καρτέσιο!

Πόσοι το έπιασαν αυτό;

Τζίμμυ Κορίνης: Ένας μόνο!

Στο βιβλίο παρακολουθούμε τον Καρτέση ανάμεσα στις σελίδες της καταιγιστικής δράσης να φλερτάρει, αλλά και να πετάει κάποιες «μπηχτές» για της κοινωνική κατάσταση.

Ο Καρτέσης λατρεύει τις γυναίκες! Επίσης δεν είναι τυφλός, ζει στην Αθήνα κα παρατηρεί με μεγάλη προσοχή τα γεγονότα και την πραγματικότητα.

Τι είναι αυτό που τεχνικά  κάνει τις ιστορίες σου να ξεχωρίζουν.

Οι ίδιες μου οι ιστορίες. Η ιστορία είναι το παν. Ότι συμβαίνει πρέπει να είναι απόλυτα λογικό απότοκο τού προηγούμενου συμβάντος, κάθε πρόταση πρέπει να πηγάζει από την προηγούμενη, το ίδιο ο διάλογος. Από ένα σημείο και πέρα κουμάντο κάνει η ιστορία, εσύ απλώς την καταγράφεις.

Θα κυκλοφορήσεις και άλλος ”Καρτέσης”;

Ναι. Είναι στα σχέδια να βγουν  ακόμα δέκα βιβλία. Έχω υπογράψει για έξι ιστορίες του Καρτέση και τέσσερις ανθολογίες με τις καλύτερες ιστορίες που έχουν δημοσιευτεί στην «Μάσκα» και το «Μυστήριο».

Για τους εκδότες τι γνώμη έχεις; 

Όχι καλή. Κανείς δεν λέει αλήθεια πόσα πούλησε.

Για να κλείσουμε αυτή την συζήτηση(κάποτε πρέπει να γίνει κ αυτό) μια τελευταία ερώτηση: Τι θα συμβούλευες όσους γράφουν ήδη ή όσους θέλουν να ξεκινήσουν να γράφουν;

Πριν αρχίσεις να γράφεις, πρέπει να ξέρεις καλά τι σκοπεύεις να γράψεις. Να έχεις στο μυαλό σου την ιστορία έτοιμη, σε γενικές γραμμές, κι αφού την γράψεις, να την διαβάσεις και να την διορθώσεις πολλές , μα πολλές φορές, επειδή κάθε διόρθωση θα την κάνει καλύτερη. Στην Αμερική ζητούν περίληψη 450 λέξεων. Η ιστορία είναι το παν και, φυσικά, ο τρόπος που την αφηγείσαι. 

Σε πρώτο η τρίτο πρόσωπο πρέπει να είναι γραμμένη μια αστυνομική ιστορία;

Και στα δύο πρόσωπα.

Ποια τα πλεονεκτήματα της μιας αφήγησης και ποια της άλλης;

Σε τρίτο πρόσωπο ακολουθείς τους ήρωες, με μεγάλη προσοχή να μη φαίνεται ο συγγραφέας. Ότι θες να πεις πρέπει να βγαίνει από το μυαλό και το στόμα των ηρώων σου, εσύ ως συγγραφέας, δεν σχολιάζεις, δεν παρεμβαίνεις. Σε πρώτο πρόσωπο μπορείς να γράφεις ότι σκέφτεσαι κι ότι πιστεύεις, επειδή ακριβώς ο ήρωάς σου μιλάει στο πρώτο πρόσωπο και υποτίθεται ότι εκφράζει αυτά που σκέφτεται και πιστεύει εκείνος.

Ο Γιαννίδης ο άλλος σου ήρωας είναι στο τρίτο. Τον Καρτέση τον έχεις στο πρώτο.

Ο Γιαννίδης είναι πιο εγκεφαλικός. Ο Καρτέσης είναι το alter ego μου.

Ο Γιαννίδης έχει μέλλον;

 Όχι, διασκεύασα όλες τις κεντρικές ιστορίες του Γιαννίδη σε ιστορίες Καρτέση, επειδή ο προηγούμενονος εκδότης δεν τις προώθησε, οπότε διέκοψα την συνεργασία μαζί του. Κι ήταν κρίμα να πάνε χαμένες, επειδή είναι πολύ δυνατές ιστορίες. Trafficking, εμπόριο όπλων, κυνήγι θησαυρού, κλπ.. Η διασκευή τους σε Καρτέση ανέβασε την ποιότητά τους…

Τζίμμυ Κορίνη σε ευχαριστώ γι αυτή την συζήτηση. Ελπίζω να μην σε κουρασα. Θα προσπαθήσω να μεταφέρω όσα είπαμε στο χαρτί.

Τιμή μου! Κι ευχαριστώ πολύ.  

 

Ο Γιώργος Σταφυλάς έχει δημοσιεύσει τρία αστυνομικά μυθιστορήματα με τον ίδιο ήρωα( Συγκάλυψη 2018 εκδ. Οσελότος, Κύκλωμα 2019, Προσωπική υπόθεση 2020 εκδόσεις Όστρια) Επίσης έχει δημοσιεύσει και το δυστοπικό μυθιστόρημά φαντασίας Outlaw 2021 εκδόσεις Οστρια.

 

link :  https://avalonofthearts.gr/crime-fiction-korinis/

[jimakoszs97]

Θα μπορούσες να κάνεις επεξεργασία (ή να την κάνει κάποιος διαχειριστής) ώστε να φαίνεται το κείμενο και με το σκούρο θέμα;

Μετά την αντιγραφή και επικόλληση ενός κειμένου βγάζει στο κάτω μέρος του πλαισίου "Pasted as rich text. Paste as plain text instead".

[Indian]

13 ώρες πριν, jimakoszs97 είπε:

Θα μπορούσες να κάνεις επεξεργασία (ή να την κάνει κάποιος διαχειριστής) ώστε να φαίνεται το κείμενο και με το σκούρο θέμα;

 

Διορθώθηκε.