FLOOD

**Indian** · Αυγούστου 17, 2022

Ακόμα μια από τις πολλές αυτοεκδόσεις (ένα γεγονός που μας γεμίζει αισιοδοξία για το μέλλον) θα δει τον δρόμο για το τυπογραφείο το 2022, αυτή την φορά υπό την επιμέλεια του Νίκου Μπράτου. Ο λόγος για το "Flood", ένα κόμικ που έρχεται να μας κάνει να αναρωτηθούμε για την ίδια την καθημερινότητα που περνάμε.

Βασικός πρωταγωνιστής του έργου είναι ένας άνδρας, ο οποίος δείχνει να πνίγεται στην ρουτίνα τόσο του εργασιακού τομέα, όσο και στις κοινωνικές του συναναστροφές, το τσιμέντο της πόλης, αλλά και στην υποκρισία των συνανθρώπων του. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να βουλιάζει ολοένα και περισσότερο στην κατάθλιψη, μην μπορώντας να βρει διέξοδο από τα υπαρξιακά του προβλήματα.

Ο Μπράτος, λοιπόν, φανερά επηρεασμένος από την λεγόμενη underground σκηνή της Ένατης Τέχνης, δημιουργεί ένα κόμικ δυσοίωνο, καθώς κι έναν βασικό χαρακτήρα, με τον οποίο ο καθένας (άλλος λίγο, άλλος περισσότερο) μπορεί να ταυτιστεί ή τουλάχιστον να βρει πολλά κοινά σημεία που συναντά και στην δική του καθημερινότητα. Το σενάριο, για μερικές σελίδες (ευτυχώς λίγες) ξεκινάει αόριστα, αλλά μετά συγκεκριμενοποιεί την πλοκή, βάζοντας τον αναγνώστη αμέσως στο νόημα. Η κατάθλιψη που βιώνει ο πρωταγωνιστής έχει αποδοθεί εξαιρετικά, με αποτέλεσμα ο χαρακτήρας να μοιάζει περισσότερο ρεαλιστικός, από ότι μια ξερή αποτύπωση σε ένα κομμάτι χαρτί. Επίσης υπάρχουν αρκετές σελίδες με σκέψεις, οι οποίες αποτυπώνουν την "ταραχή" που επικρατεί στο μυαλό του φίλου μας. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα το σενάριο να χωρίζεται σε δύο άτυπα μέρη, με το ένα να ανήκει στην σφαίρα του υποσυνείδητου και το άλλο να κινείται σε πιο ρεαλιστικά μοτίβα. Όσον αφορά το φινάλε, αυτό μοιάζει να είναι λυτρωτικό, αλλά προσωπικά με άφησε με απορίες και μια μικρή γεύση ανολοκλήρωσης στο στόμα…

Εν κατακλείδι, πρόκειται για ένα "ψαγμένο" πόνημα, με κοινωνικές προεκτάσεις τόσο για το σύνολο, όσο και τον άνθρωπο μεμονωμένα, που σίγουρα επιδέχεται περισσότερες από μία αναγνώσεις και φυσικά προτείνεται μόνο στους λάτρεις της "υπόγειας" σκηνής και σε αυτούς που αρέσκονται να διαβάζουν την συγκεκριμένη "βαριά" θεματολογία. Οι υπόλοιποι, που αναζητούν κάτι ανάλαφρο και κέφατο, νομίζω ότι δεν θα περάσουν καλά… :thinking:

Ο εικαστικός τομέας συμπληρώνει άψογα την ψυχεδέλεια που θέλει να περάσει με την απαισιοδοξία του το σενάριο. Ο αναγνώστης βρίσκει πολλά καρέ που είναι φλου και περιγράφουν το υποσυνείδητο του πρωταγωνιστή, την ίδια ώρα που βρίσκουμε κι αρκετά καρέ που χαρακτηρίζονται από ρεαλισμό. Και στις δύο περιπτώσεις έχει αποτυπωθεί στο χαρτί μια καλή φαντασία από τον δημιουργό, με μερικές εξαιρέσεις όπου η συγκεκριμένη φαντασία δείχνει να μην έχει χαλιναγωγηθεί σωστά. Μικρό το κακό, πάντως, αν αναλογιστούμε πόσο δύσκολο είναι το διακύβευμα να οπτικοποιηθεί ένα σενάριο που διαχειρίζεται σκέψεις. :wow: Χρωματικά η ιστορία διαθέτει ποικιλία, με επικρατέστερες παλέτες αυτές του καφέ, του κόκκινου και του μαύρου. Μου άρεσε, επίσης, η τεχνοτροπία του χρωματισμού, η οποία έμοιαζε με αυτή της ακουαρέλας. Οφείλω να ομολογήσω, όμως, ότι μετά από μερικές σελίδες ανάγνωσης, άρχισαν να κουράζονται τα πανέμορφα και τσακίρικα μάτια μου. :tik:

Η έκδοση κυμαίνεται σε πολύ υψηλά επίπεδα, που όχι μόνο βάζει κάτω πολλά φανζίν, αλλά κι εκδόσεις περιπτέρου. Το δέσιμο των σελίδων έχει γίνει με κόλλα, ενώ το χαρτί τόσο στο εξώφυλλο, όσο και στο εσωτερικό, είναι πολυτελές, παχύ και με εξαιρετική εκτύπωση των χρωμάτων. :clap2: Δεν γνωρίζω πόσο κάνει, αλλά μάλλον αξίζει τα λεφτά της. Εκτός από ένα ξερό "2022-2023" κι έναν λογαριασμό στο Instagram ο κύριος Μπράτος δεν μας έδωσε κάποιο άλλο συνοδευτικό υλικό… :sad1: