ΣΤΟΙΧΕΙΟ

[Indian]

  

 

Ένα μικρό αγόρι τρέχει στον αγρό, με κατεύθυνση τον αχυρώνα, όπου παίρνει στα χέρια του ένα δρεπάνι. Αν και τρομαγμένο, ο λόγος που το χρειάζεται είναι για να σώσει τον φίλο του, ο οποίος βρίσκεται σε ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι, κοντά στην λίμνη, το οποίο το έχει καταλείψει μία σκοτεινή κι άκρως σατανική οντότητα, που ψυχαγωγείται με το να προκαλεί πόνο κι αρέσκεται να τρώει ανθρώπινη σάρκα! Αν μη τι άλλο, του παιδιού το λέει η καρδιά του. Θα καταφέρει, όμως, να σώσει τον φίλο του και προπαντός να μείνει κι εκείνος ζωντανός? Όπως και να το κάνουμε, με το να τα βάζει κάποιος με έναν δαίμονα, που έρχεται από τα τρίσβαθα της κόλασης, δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο.  

 

Ο Γιώργος Κόλλιας, πιστός στο ραντεβού του με το Comicdom Con Athens, δίνει και πάλι το συγγραφικό του “παρών”, με το κόμικ του “Στοιχειό”, το οποίο έκανε ντεμπούτο τον Απρίλιο του 2022. Ο δημιουργός μένει προσηλωμένος σε μία θεματολογία, που μάλλον είναι και η αγαπημένη του. Γι’ ακόμα μία φορά το μεταφυσικό στοιχείο είναι στην ημερήσια διάταξη, μόνο που αυτή την φορά έχω την εντύπωση ότι η δομή του είναι περισσότερο horror από τις προηγούμενες δουλειές του (αναφέρομαι στα “An I for an Eye” και “Unseen Vision”). Ίσως γι’ αυτό, άλλωστε, στο εξώφυλλο υπάρχει ο χαρακτηρισμός “+15”. Η ιδέα, πάνω στην οποία στηρίχθηκε το “Στοιχειό” σίγουρα δεν είναι σημερινή, αλλά παρόλα αυτά κατάφερε να με κρατήσει στις σελίδες του κόμικ. Αν και σύντομη, η ιστορία, αποτυπώνει τίμια τον θρίλερ χαρακτήρα της και δημιουργεί αρκετές δυνατές σκηνές, δομημένες με μία πολύ ικανοποιητική σκηνοθεσία. Οι δύο κεντρικοί χαρακτήρες (το παιδί κι ο δαίμονας) έχουν ισχυρές προσωπικότητες και είναι καλοδουλεμένοι. Δυστυχώς, ο σύντομος χαρακτήρας της ιστορίας στέκεται τροχοπέδη στο να μπορέσει ν’ αναπτυχθεί αρτιότερα η πλοκή, με αποτέλεσμα στο φινάλε να διακρίνουμε μία μικρή βιασύνη. Αν είχε περισσότερες σελίδες στην διάθεσή της, πιστεύω ότι ο δημιουργός έχει τα φόντα για να εμπνευστεί και να φτιάξει κάτι πολύ κοντά σε ένα μεστό graphic novel. Το φινάλε, είναι ακόμα μία απόδειξη της ευφυούς σκηνοθετικής άποψης, καθώς καταφέρνει να πει στον αναγνώστη ότι όλα τα γεγονότα που διάβαζε μέχρι εκείνη την στιγμή, δεν συνέβησαν στον παρόντα χρόνο, αλλά… στο μακρινό παρελθόν. Εν κατακλείδι, μιλάμε για ένα κόμικ που ανεβάζει εκθετικά την δημιουργική ωρίμανση του καλλιτέχνη και πιστεύω ότι αξίζει να διαβαστεί από τους φίλους των horror κόμικς. Δεν έχει τον πλουραλισμό των σκηνών και των ανατροπών που θα σας αφήσει με ανοιχτό το στόμα, αλλά σίγουρα έχει αυτό το κάτι, που θα σας κάνει να εκτιμήσετε την προσπάθεια.  

 

Αυτό που αλλάζει στον εικαστικό τομέα, σε σύγκριση με τα δύο προηγούμενα κόμικς του δημιουργού, είναι ότι εδώ έχουμε μία πολύχρωμη παλέτα κι όχι τους κλασικούς τόνους του άσπρου και του μαύρου. Δεν ξέρω αν είναι η ιδέα μου, αλλά μου σχηματίστηκε η εντύπωση ότι το σχέδιο “έπεσε” κάπως σε απόδοση.   Σε καμία περίπτωση δεν είναι άσχημο, αλλά νομίζω ότι ο Κόλλιας ξετυλίγει καλύτερα το εικαστικό του ταλέντο, όταν σχεδιάζει με “ασπρόμαυρη” φιλοσοφία κι όμορφο μελάνωμα. Εδώ, διέκρινα πολλές γωνίες και ίσως λιγότερες λεπτομέρειες. Όπως και να έχει, πάντως, δεν ήταν και το πεταματού.  

 

 

Η έκδοση, για φανζίν, είναι καλή ποιοτικά, όπως άλλωστε και τα προηγούμενα κόμικ. Το χαρτί στο εσωτερικό είναι πολυτελές, ενώ και το εξώφυλλο είναι αρκετά παχύ, με αποτέλεσμα το έντυπο να αντέχει σε πολλές αναγνώσεις. Ένα μικρό παράπονο διατηρώ για τα διάφορα ορθογραφικά και συντακτικά λάθη που γίνονται εύκολα αντιληπτά, ακόμα και με μία φευγαλέα ανάγνωση. Μία καλύτερη επιμέλεια, στον συγκεκριμένο τομέα, κρίνεται επιτακτική. Το συνοδευτικό υλικό όσο πάει και λιγοστεύει από κόμικ σε κόμικ. Εδώ, το μόνο που έχουμε είναι μία διαφήμιση των δύο προηγούμενων πονημάτων του δημιουργού, καθώς και δύο QR codes, που παραπέμπουν στους λογαριασμούς του στα social media. Μην ψάχνετε γι’ άλλο εξτραδάκι. Θα χάσετε τον καιρό σας.  

 

Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του κόμικ.