«Επί αιώνες ζούσαμε μαζί» [Κουκουλάς Γιάννης, efsyn.gr, 9/07/2022]

[ramirez]

Ο μικρός Μανώλης από τα Βουρλά της Μικράς Ασίας, πρόσφυγας το 1922 στην αφιλόξενη Ελλάδα, περιγράφει μια ζωή χωρίς πατρίδα. Κι ονειρεύεται τα χρόνια που όλοι μαζί ζούσαν φτωχικά αλλά αγαπημένοι. Μέχρι τον ξεριζωμό και την ξενιτιά.

 

 

 

 

Ο Soloup με το «Αϊβαλί» και ο Θανάσης Πέτρου με τα «1922 – Το τέλος ενός ονείρου» και «1923 – Εχθρική πατρίδα» πρόσφεραν τα τελευταία χρόνια μια νέα διάσταση και προσέγγιση στο θέμα της Μικρασιατικής Καταστροφής, όσων προηγήθηκαν της κατάρρευσης του μεγαλοϊδεατισμού και όσων ακολούθησαν την τραγωδία που εκτυλίχθηκε πριν από ακριβώς έναν αιώνα στα παράλια της άλλης πλευράς του Αιγαίου.

 

 

 

 

Την άτυπη αυτή τριλογία έρχεται να συμπληρώσει ακόμη ένα βιβλίο σε σενάριο του Alain Glykos και σχέδια του Antonin με τίτλο «Μανώλης» (Εκδόσεις Μικρός Ήρως, 190 σελίδες). Αυτή τη φορά όμως με πρωταγωνιστή ένα μικρό αγόρι που ζει με την πολυμελή οικογένειά του στα Βουρλά, λίγα χιλιόμετρα έξω από τη Σμύρνη. Ένα παιδί που μεγαλώνει σε ένα πολυπολιτισμικό και πολυεθνικό περιβάλλον, λατρεύει τα λουκούμια, τρώει κουραμπιέδες, κανταΐφια, μπάμιες και μουσταλευριά με πετιμέζι, λατρεύει τον Καραγκιόζη στις δίγλωσσες αφίσες των πλανόδιων θιάσων, παίζει με τον Ισμέτ και τη Νεβρά στο Γκιουλ Μπαξέ και με αφοπλιστική ειλικρίνεια συλλογιέται: «Ο Ισμέτ είναι λίγο πιο μεγάλος από μένα, δεν μιλάμε την ίδια γλώσσα και δεν έχουμε την ίδια θρησκεία. Τι σημασία έχει;»

 

 

 

 

Μέχρι που ακούγονται εκρήξεις από κάπου μακριά. Οι εκρήξεις σιγά σιγά θα πλησιάσουν και από κει και πέρα η μεγάλη και καταγεγραμμένη Ιστορία είναι γνωστή. Τα θύματά της όμως, ήταν εκατομμύρια. Και τα περισσότερα άγνωστα και αγνοημένα από την επίσημη Ιστορία.

 

 

 

 

Ένα από αυτά, ο μικρός Μανώλης, θα ταξιδέψει στην Ελλάδα ως πρόσφυγας, θα φτάσει στο Ναύπλιο κι από κει στον Πειραιά, θα υιοθετηθεί προσωρινά, θα το σκάσει για την Κρήτη για να βρει τη μητέρα του, για να καταλήξει μακριά από την Ελλάδα, την απροετοίμαστη κι απρόθυμη να υποδεχθεί τους ανθρώπους που υποτίθεται ότι υπεράσπισε.

 

 

 

 

Όπως επισημαίνει και ο Soloup στο εξαιρετικό προλογικό του σημείωμα: «Υπάρχουν πολλά επιχειρήματα κι απ’ όλες τις πλευρές για να ξεκινήσει ο πόλεμος. Τα πιστεύεις. Καλοστημένες δικαιολογίες που κρύβουν επιδιώξεις και συμφέροντα σ’ ένα άλλο, τρομακτικό Θέατρο Σκιών. Επιχειρήματα που τρέφουν μια πλαστή λογική για έναν πόλεμο πάντα παράλογο, τόσο μακριά απ’ τις πραγματικές ανάγκες των ανθρώπων […] Γιατί; Για ποιον λόγο να σταματήσει έτσι απότομα το παιχνίδι ανάμεσα στον Μανώλη και τον φίλο του τον Ισμέτ; Γιατί να είναι τόσο δύσκολο, ενήλικες πια, να μιμηθούμε τα παιδιά; Μπορεί ν’ απαντήσει κάποιος σοβαρά σ’ ετούτη την παιδική απορία; Μπορεί να μας διδάξει επιτέλους κάτι μια παιδική αφήγηση;».

 

 

 

 

Και το σχετικό link...