ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΣΙΟΥ

[albert]

    

 

 

 

Από τον Τ. Πικούνη

 

Είναι πολύ ευχάριστο για όλους εμάς τους φίλους του κρασιού, να βλέπουμε ένα μεγάλο οργανισμό όπως το Έθνος να αφιερώνει σε αυτό, στην αρχή του νέου χρόνου, μία σειρά βιβλίων αφιερωμένων στο κρασί. Είναι μια σημαντική έκδοση για το κρασί που ξεκινά το "Έθνος της Κυριακής" που κυκλοφορεί εκτάκτως το Σάββατο 6/1 με τον πρώτο απο τους 3 τόμους της "ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑΣ ΤΟΥ ΚΡΑΣΙΟΥ", με τη σφραγίδα της LAROUSSE.
Είναι μια εγκυκλοπαίδεια που απευθύνεται σε όλους όσους θέλουν να μάθουν σχετικά με το κρασί, ακόμα και σε αυτούς που δεν γνωρίζουν τίποτα σχετικά με αυτό. Καλύπτει όλα τα θέματα που πρέπει να γνωρίζει ένας οινόφιλος, με κατανοητή γλώσσα και αρκετά παραδείγματα. Ο πρώτος τόμος μας εντυπωσίασε, τόσο με την εκτεταμένη κάλυψη όλων εκείνων των απαραίτητων πληροφοριών που πρέπει να γνωρίζει αυτός που ξεκινά το "μακρύ ταξίδι" στο κρασί, όσο και με την ποιότητα των πληροφοριών αυτών. Το κεφάλαιο "Οι Αμπελώνες του Κόσμου" ξεκινά με την Ελλάδα, στην οποία αφιερώνονται 13 σελίδες και καλύπτει την ιστορία του Ελληνικού κρασιού, τις ελληνικές ποικιλίες, τις Αμπελουργικές περιοχές, και τους Έλληνες οινοπαραγωγούς κατά περιοχή. (..)

Γεύσεις, αρώματα, παραδόσεις και μεράκι από το πιεστήριο στο κελάρι αλλά και πώς να αναγνωρίσετε, να επιλέξετε και να σερβίρετε το κρασί. Ο πρώτος τόμος από την “ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΣΙΟΥ”, με τη σφραγίδα της LAROUSSE, είναι  στο “Έθνος της Κυριακής” που κυκλοφορεί εκτάκτως το Σάββατο 6/1. Μαζί θα βρείτε και τη θήκη για ολόκληρη τη συλλογή.

 

Από τη στιγμή που οι άνθρωποι έμαθαν να εκμεταλλεύονται τον καρπό του αμπελιού για να τον μετατρέπουν σε κρασί, εκδήλωσαν γι' αυτό το ποτό ιδιαίτερη προτίμηση και περιέργεια, που δεν φθάρηκαν με το πέρασμα των αιώνων. Από γενιά σε γενιά επιμένουν στην εξιχνίαση των μυστηρίων του και τη βελτίωση της ποιότητάς του. Από αυτή την άποψη, ο 20ός αιώνας έπαιξε θεμελιώδη ρόλο στην ιστορία του κρασιού χάρη στην εμφάνιση και ανάπτυξη της οινολογίας.

Η επιστήμη αυτή, η οποία είναι ταυτόχρονα και μία τεχνική, γεννήθηκε τη δεκαετία του '50 από μία παρόρμηση των χημικών Imile Peynaud και Jean Ribereau-Gayon στην περιοχή του Μπορντώ και των καθηγητών Jaumes και Flandry στο Μονπελιέ, οι οποίοι ήταν παθιασμένοι με το κρασί. Όντας εργαλείο θαυμάσιο για τον αμπελουργό, η οινολογία τους βοήθησε να κατανοήσουν καλύτερα τη φύση του κρασιού, να ελέγξουν τα διαφορετικά επίπεδα της επεξεργασίας του και της δημιουργίας του. Σε αντίθεση με το φόβο που είχε προκαλέσει, δεν έφερε ως αποτέλεσμα την τυποποίηση των κρασιών αλλά περισσότερη άνεση στον αμπελουργό αφήνοντάς του μεγαλύτερα περιθώρια ελευθερίας, για να προσδιορίσει ο ίδιος τα είδη των κρασιών του.

Τα νέα για τους οινόφιλους της τρίτης χιλιετίας είναι χαρμόσυνα: αν πίνουν λιγότερο, θα πίνουν στο εξής καλύτερα επωφελούμενοι από την ποιότητα παρά από την ποσότητα. Για αυτούς το κρασί δεν είναι πλέον "το πιο υγιεινό ποτό", το οποίο εκθειάζει το Ινστιτούτο Παστέρ, αλλά "το ποτό που προσφέρει απόλαυση". Όντας ανοιχτόμυαλοι και γεμάτοι περιέργεια, μαθαίνουν να γεύονται, δεν διστάζουν να θέτουν ερωτήματα και τους αρέσει να μοιράζονται τα συναισθήματά τους με τους φίλους τους.

Είτε πρόκειται για οινόφιλους οι οποίοι τώρα μυούνται στην τέχνη του είτε για περισσότερο μυημένους, αυτό το βιβλίο αποτελεί έναν οδηγό σε αυτή τη σπαρακτική περιπέτεια της ανακάλυψης του κρασιού.