ΜΙΑ ΧΟΥΦΤΑ ΓΗΣ

[nikolas12]

  

 

Από το οπισθόφυλλο:

 

Μια γωνιά της Αθήνας στο πέρασμα του χρόνου. Η πόλη αλλάζει όπως και οι άνθρωποι που ζουν σε αυτή. Ο ερχομός των προσφύγων από τη Μικρά Ασία, το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, η εξέγερση του Πολυτεχνείου και η σύγχρονη πόλη, αποτυπώνονται σε μία χούφτα γης.

Το ανακάτεμα του «παλιού» με το «νέο», ο φόβος και ο δισταγμός απέναντι στο διαφορετικό, η αντιμετώπιση του «ξένου» από τον «ντόπιο», όλα αυτά που δείχνουν πως μας χωρίζουν είναι τελικά όσα μας ενώνουν. Και απέναντί τους απάντηση: η ανθρωπιά, αλληλεγγύη, η φιλία και το χέρι που απλώνεται. 

 

Σχολιασμός της έκδοσης:

 

Η συγκεκριμένη δουλειά είναι η πρώτη του Γιώργου Τσαρδανίδη με την Comicdom Press και κυκλοφόρησε στο Comicdom που μας πέρασε. Όπως αναφέρει στο βιογραφικό του, ο δημιουργός ζει στην Αθήνα και μετά από διάφορες αυτοεκδόσεις που έχει κάνει, αποφάσισε να κυκλοφορήσει ένα κόμικ που αφορά τη συγκεκριμένη πόλη, ρίχνοντας έτσι μια πιο προσωπική ματιά.

 

Το Μια Χούφτα Γης λοιπόν λαμβάνει χώρα σε μια γειτονιά στο κέντρο της Αθήνας. Η γειτονιά αυτή αποτελεί κοινή αναφορά, αφού ο δημιουργός μας παρουσιάζει τέσσερις διαφορετικές ιστορίες, όλες όμως βρίσκονται στην ίδια γειτονιά και κάθε μία έχει κάποια σχέση με την προηγούμενη από άποψη προσώπων. Η κάθε ιστορία διαδραματίζεται σε μια διαφορετική, αλλά πολύ χαρακτηριστική περίοδο για τη ζωή της χώρας και της πόλης. 

 

 

Η πρώτη ιστορία έχει ως θέμα τη Μικρασιατική Καταστροφή και τους πρόσφυγες, η δεύτερη τον Εμφύλιο Πόλεμο μετά το τέλος του Δεύτερου Παγκόσμιου Πόλεμου, η τρίτη τα γεγονότα του Πολυτεχνείου και η τέταρτη τη σύγχρονη Αθήνα. Μέσα από αυτή τη μικρή χούφτα γης, ο Γιώργος Τσαρδανίδης μας παρουσιάζει διάφορα θέματα που χαρακτήριζαν την αστική κοινωνία της εκάστοτε εποχής καθώς και το πως αντιμετώπιζαν πολλές καταστάσεις. Μέσα από τα μάτια του βλέπουμε τον ρατσισμό, τον πόλεμο, την αλληλεγγύη, την κοινωνικότητα, τη συντροφικότητα και την αλληλοπροστασία υπό ένα πραγματικά όμορφο πρίσμα.

 

To σχέδιο είναι αρκετά κοντά σε αυτό που λέμε αφαιρετικός πίνακας, δίνεται έμφαση στο πρόσωπο και τις εκφράσεις των πρωταγωνιστών και όχι τόσο στο φόντο, τα τοπία ή τα κτήρια που εμφανίζονται αρκετά πιο θολά. Πρέπει να πω ότι η τεχνοτροπία μου θύμισε λίγο Θανάση Πέτρου, λεπτές γραμμές και ελάχιστα έως καθόλου μελάνια. Νομίζω ότι ταιριάζει πολύ σε αυτό που θέλει να περάσει ο Γιώργος Τσαρδανίδης στην ιστορία του.

 

Ευχαριστούμε τον @ nikos99 για την παροχή του τεύχους.