MUSICOMA: ΤΟ ΚΟΜΙΚ ΜΙΟΥΖΙΚΑΛ

[Indian]

  

 

Μία ευχάριστη έκπληξη μάς επιφύλαξε η Μαρία - Όλια Ντακογιάννη στο δεύτερο κόμικς της, το οποίο φέρει τον τίτλο “Musicoma”. Το συγκεκριμένο πόνημα είναι ένα κόμικ που συνδυάζει τα στοιχεία ενός καλοδουλεμένου μιούζικαλ, με άμεσες επιρροές από την jazz σκηνή. 

 

Το σενάριο μάς γνωρίζει την Άλι Μπράουν, μία τραγουδίστρια της jazz μουσικής, που την δεκαετία του ’50 γνώρισε την αποθέωση για το ταλέντο της και η οποία δέχτηκε μία άνανδρη επίθεση, που την άφησε ημιθανή. Τότε ο μεγάλος μέντοράς της, ο Charlie “Bird” Parker, αποφασίζει να την μεταφέρει νοητά στον “Παράδεισο” της jazz, την πόλη Musicoma (που μοιάζει με την Νέα Υόρκη της εποχής), προκειμένου να την γλιτώσει από τον ψυχικό της θάνατο. Εκεί θα νιώσει χαρούμενη κι ευτυχισμένη, παρέα με θρυλικές μορφές της μουσικής που λάτρεψε. Τα χρόνια περνούν κι ενώ νόμιζε ότι τίποτα δεν πρόκειται να την κάνει να νιώσει περισσότερο χαρούμενη, έρχεται ο Κάμερον, ένας νεαρός, που δουλεύει σε μπαρ, δεν τα πάει καλά με τον πατέρα του κι έχασε πρόσφατα την μητέρα του, να της θυμίσει πώς είναι να ερωτεύεται κανείς και να την κάνει να αναθεωρήσει κάποιες από τις απόψεις της περί ειλικρινούς και πραγματικής ευτυχίας. Οι δύο τους θα περπατήσουν στα μονοπάτια του έρωτα και θα διαπιστώσουν ότι το συναίσθημα δεν μπορεί να συμβαδίσει με την λογική. 

 

Προσωπική μου άποψη είναι ότι πρόκειται για μία υπόθεση, που άνετα θα την χαρακτηρίζαμε “ψαγμένη”. Η δημιουργός, εμφανώς επηρεασμένη από την αγάπη της για την jazz, έχει συνθέσει έναν ολόκληρο κόσμο και τον έχει αφιερώσει στην συγκεκριμένη μουσική, ενώ έχει εντάξει σε αυτόν μία ρομαντική ιστορία αγάπης. Οι πρωταγωνιστές αποτελούν καλοδουλεμένες προσωπικότητες, έχουν βάθος κι ο καθένας διαδραματίζει τον δικό του μοναδικό ρόλο στην εξέλιξη του μύθου. Εννοείται φυσικά ότι μέσα από τις σελίδες του κόμικ, δεν θα μπορούσαν να λείπουν και τα ιερά τέρατα του χώρου της jazz, όπως ο Charlie “Bird” Parker, ο “Dizzy” Gillespie, η Sheila Jordan, ο Thelonious Monk, ο Charles Mingus, ο Miles Davis και πολλοί άλλοι.

 

 

Η αίσθησή μου, λοιπόν, είναι ότι μιλάμε για μία αξιέπαινη δουλειά, όσον αφορά την ιδέα, αλλά και την εκτέλεση, ενώ μόνο λίγα είναι τα αρνητικά (αν και δεν μου ακούγεται σωστός ως όρος) που εντόπισα. Το βασικότερο έγκειται στην σκηνοθεσία, η οποία δημιουργεί μερικές απότομες εναλλαγές σκηνών και καρέ, με αποτέλεσμα να μπερδεύει κάπως η μαγεία των ονειρικών παραισθήσεων που θέλει να περάσει η δημιουργός. 

 

Κι αν νομίζατε ότι μέχρι εδώ τα έχετε διαβάσει όλα, απλά κάνετε λάθος. Βλέπετε, στο κόμικ υπάρχουν μερικές σελίδες με αγγλικό κείμενο και ουσιαστικά παρακολουθούμε τους πρωταγωνιστές να “τραγουδούν” τους στίχους κάποιων jazz κομματιών, που έχουν συντεθεί ειδικά για το συγκεκριμένο κόμικ! Μάλιστα, τα τραγούδια αυτά παίρνουν κι ακουστική υπόσταση, μιας κι έχουν ενορχηστρωθεί, ηχογραφηθεί και υπάρχουν μέσα σε ένα CD, που βρίσκεται στο μέσα μέρος του οπισθόφυλλου! Έτσι ο αναγνώστης, μπορεί να ακούσει το εκάστοτε τραγούδι την ώρα που διαβάζει την αντίστοιχη σκηνή κι αυτό είναι κάτι που το προτείνει η ίδια η δημιουργός, δίνοντας με αυτόν τον τρόπο κι έναν χαρακτήρα διαδραστικό στο έργο της.

 

 

Στις τρεις και πλέον δεκαετίες που ασχολούμαι με τα κόμικς, δεν έχω συναντήσει μεγαλύτερη πρωτοτυπία! Ειλικρινά αξίζουν πολλά μπράβο στην δημιουργό και σε αυτούς που συνέβαλαν στην συγκεκριμένη σύλληψη! Εννοείται ότι προτείνεται στους λάτρεις της jazz μουσικής και είμαι σίγουρος ότι κι εκείνοι που δεν είχαν ασχοληθεί με το συγκεκριμένο είδος, θα μπουν στο mood να το ψάξουν. Τουλάχιστον εγώ αυτό έκανα!

 

Ο εικαστικός τομέας έχει κι εκείνος την δική του ομορφιά. Το αποτέλεσμα που βγαίνει είναι αρκετά ικανοποιητικό, αν και οι χαρακτήρες εμφανίζονται κάπως στατικοί και χωρίς μεγάλη πλαστικότητα στις κινήσεις τους. Ακόμα ένα μικρό παράπονο που έχω από το κόμικ, λοιπόν. Από εκεί και πέρα ο σχεδιασμός είναι τίμιος, χωρίς όμως να μιλάμε για αριστούργημα, ενώ το δυνατότερο σημείο του πιστεύω ότι είναι ο χρωματισμός, τον οποίο επιμελήθηκε ο Theodore Duck. Τα χρώματα, μουντά όποτε το απαιτούσαν οι περιστάσεις κι έντονα σε άλλες περιπτώσεις, αλλά πάντα σε μία γλυκιά παλέτα, έδιναν έναν καλαίσθητο ρυθμό, που έκανε τα μάτια να χαίρονται.

 

 

Η έκδοση, αν και μικρή σε διαστάσεις, διαθέτει μία ανεπανάληπτη στιβαρότητα, που την κάνει εφάμιλλη ποιοτικών βιβλίων. Όλο το χαρτί, από το οποίο αποτελείται, είναι καλής ποιότητας, γυαλιστερό και με πιστή απόδοση των χρωμάτων στην εκτύπωση. Η ράχη έχει μία κόλληση τόσο γερή που δεν νομίζω να χαλάσει ποτέ, ενώ στο πίσω μέρος του οπισθόφυλλου έχει το μεγαλύτερο συνοδευτικό υλικό που θα μπορούσαμε να δούμε σε κόμικ, ένα CD με τα τραγούδια που έχουν γραφτεί για το κόμικ αυτό, αποδεικνύοντας με αυτόν τον τρόπο την απίστευτη δουλειά που έχει εκπονηθεί και μάλιστα σε όλους τους τομείς! Αλλά δεν μένουμε μόνο σε αυτό το συνοδευτικό υλικό, καθώς υπάρχει και σε… έντυπη μορφή. Θα ξεκινήσουμε με τρεις σελίδες (!!!), στις οποίες η δημιουργός δίνει τις ευχαριστίες της και θα συνεχίσουμε με ένα δισέλιδο πρόλογο από τον Ανδρέα Παπαγιαννακόπουλο, jazz κιθαρίστα, συνθέτη και δάσκαλο της δημιουργού, που φέρει τον τίτλο “Το όνειρο ανεστραμμένο”. Μία σελίδα πριν ξεκινήσει η ιστορία η δημιουργός θα μας δώσει τις απαραίτητες προτάσεις της για τον τρόπο που θα πρέπει να διαβάσουμε – ακούσουμε καλύτερα το κόμικ. Όταν η ιστορία ολοκληρωθεί, θα δοθεί στον αναγνώστη ένα παράρτημα με όλους τους καλλιτέχνες που παρατέθηκαν σε αυτήν, αλλά και στις εξειδικευμένες λέξεις της jazz που σε εμάς τους αμύητους μας φαίνονται παράξενες. Με αυτή την κίνηση η δημιουργός γεφυρώνει το κόμικ της με εκείνους που δεν γνωρίζουν πολλά από jazz και το κάνει περισσότερο προσιτό για όλους. Στην συνέχεια θα ακολουθήσουν οι στίχοι όλων των τραγουδιών που ενορχηστρώθηκαν για τις ανάγκες του παρόντος πονήματος (εννοείται φυσικά μαζί με τα στοιχεία των δημιουργών και των συμμετεχόντων μουσικών) κι ο τόμος θα ολοκληρωθεί με το εντυπωσιακό (για την ηλικία της) βιογραφικό της δημιουργού, η οποία μας πληροφορεί ότι το ντεμπούτο της στην Ένατη Τέχνη το έκανε στην Λέσχη μας, με το κόμικ “Starman” στα πλαίσια του 3ου Comic – Zine Weekend που διοργάνωσε η ΛΕΦΙΚ!

 

Αυτά τα ολίγα. Πωρώθηκα τώρα! Πάω να ξαναδώ το “Wiplash”!  

 

Ευχαριστούμε το μέλος @ nikos99  για την παράθεση του κόμικ.

 

Το κόμικ στο site της εκδοτικής
Η σελίδα του “Musicoma” στο Facebook
Η σελίδα της δημιουργού στο Facebook
Το κανάλι του κόμικ στο YouTube

 

 

 

[deadneighbours]

Με τις λιγες εικονες και πληροφοριες που εχει η παρουσιαση φαινεται πολυ ωραιο, αλλα αυτο που μου εκανε εντυπωσει ειναι οτι πετυχαινει καλα τις εκφρασεις των ανθρωπων και τις κινησεις αυτο θελει καποιο ταλεντο!