Κατάσκοπος εναντίον κατασκόπου [Zampano, fridge.gr, ?]

[DJO]

Αντιγράφω από το fridge.gr και τη στήλη του Zampano "No Superheroes Allowed":

 

Spy VS Spy: Κρατάνε χρόνια αυτοί οι διαμελισμοί

 

Θα αναφέρω το όνομα του Peslac δεύτερη συνεχόμενη φορά σε άρθρο μου. Αυτό από μόνο του είναι ένα εντυπωσιακό στοιχείο και τώρα που το συμπαθητικό -για τους άλλους- σκίτσο αποφάσισε να απέχει από το Fridge για εύλογο χρονικό διάστημα (που ελπίζω να ξεπερνάει τον διψήφιο αριθμό μηνών), κάθε παρουσία του σε κείμενο, είναι μια μικρή χαρά για τους αναγνώστες του — τι άλλο θα πω ο άνθρωπος για να κερδίσω κάνα view παραπάνω.

 

Έλεγα, λοιπόν, πως ο Peslac (τρίτη αναφορά παρακαλώ) πρέπει να λατρεύει ξεδιάντροπα τη σειρά από στριπάκια που παρουσιάζω σήμερα. Αν δεν τη λατρεύει, λέει ψέματα. Αν δεν τη λατρεύει πραγματικά κι αληθινά, τότε είναι μεγάλος “@#^^%$#$^” – για να χρησιμοποιήσω το δικό του λεξιλόγιο, μιας και είναι γνωστό πως ντρέπεται να βρίσει κανονικά. Αν δε τη γνωρίζει, του προτείνω να αυτοκτονήσει (τώρα που έχει και χρόνο να του περισσεύει).

 

Βέβαια δεν είναι μόνο ο Peslac. Αμέτρητοι κομίστες έχουν αγαπήσει και επηρεαστεί από το “Spy VS Spy” και γενικότερα τη δουλειά του Antonio Prohias. Κάτι που μου έρχεται αυθόρμητα στο μυαλό, είναι το κινούμενο σχέδιο με τη γάτα και το ποντίκι που βλέπουν συχνά στην τηλεόραση τους τα παιδιά Simpsons.

 

 

_{Ο Antoio Prohias, το MAD, οι κατάσκοποι και ο Κάστρο….}

Ο δημιουργός του κόμικ, Antonio Prohias, είχε την ατυχία να κάνει πολιτική σάτιρα στην Κούβα, τη χώρα που γεννήθηκε, την εποχή της ανόδου του Κάστρο στην εξουσία. Η δουλειά του, αλλά και γενικότερα η ελευθερία του λόγου εδώ που τα λέμε, χτυπούσε τις ευαίσθητες χορδές του νέου καθεστώτος που ήρθε να διώξει τους παλιούς δικτάτορες αλλά προτίμησε απλά να τους αντιγράψει στα πιο βασικά, και είχε ως αποτέλεσμα να κινδυνεύει ο Prohias με σύλληψη και μυστηριώδη εξαφάνιση — έτσι λέγεται η εκτέλεση σε πολλά δημοφιλή μέρη του πλανήτη.

 

Πήρε λοιπόν τα μπογαλάκια του, τα μολύβια του και τις λευκές του σελίδες και μετοίκησε στις Η.Π.Α.. Εκεί, αντί να γίνει ένας από τους αντικαστρικούς που συνέλλεγε η κυβέρνηση για να ρίξει τον δικτάτορα (προσπάθεια που κατέληξε στο φιάσκο στον Κόλπο των Χοίρων), άντλησε από την περιπέτειά του την ιδέα της μεγαλύτερής του επιτυχίας.

 

Στο “Spy VS Spy”, δύο ολόιδιοι τύποι (που ίσως και να είναι άνθρωποι, ίσως είναι και ποντίκια) με μόνη διαφορά το χρώμα των ρούχων τους (άσπρο και μαύρο), στήνουν ατελείωτες παγίδες ο ένας στον άλλον με αποτέλεσμα το συχνό διαμελισμό τους ενός εκ των δύο.

 

Ναι, από την πρώτη στιγμή, το στριπάκι υπήρξε πολύ ακραίο στην απεικόνιση της βίας (με έναν καρτουνίστικο όμως τρόπο που δεν ενοχλεί) και είναι χαρακτηριστικό –και αρκετά γελοίο συνάμα-, πως η μόνη φορά που το αφεντικό του “MAD Magazine” (του περιοδικού που ανέδειξε τη δουλειά του Prohias, μεταξύ πολλών άλλων όπως έχουμε ξαναπει) τον λογόκρινε, ήταν όταν έβαλε τσιγάρα και ποτά στα χέρια των κατασκόπων του!

 

Το άλαλο (δεν υπάρχουν διάλογοι) και ασπρόμαυρο “Spy vs. Spy” ντεμπουτάρισε στο MAD τον Ιανουάριο του 1961. O Prohias σχεδίασε 241 ιστορίες με τους ψυχάκηδες κατασκόπους του, μέχρι λίγο πριν το θάνατό του το 1988. Τη δουλειά του ανέλαβαν να τη συνεχίσουν γνωστοί κομίστες όπως ο Duck Edwing, o Bob Clarke, ο Dave Manak, ο Peter Kuper κ.ά..

 

Να πω την αλήθεια, δε μου μοιάζει φυσιολογική η επιτυχία του “Spy VS Spy” την εποχή που πρωτοκυκλοφόρησε — δηλαδή really; Ένα κόμικ με κομμένα κεφάλια, ανατιναγμένα μέλη και κάφρικους ανασκολοπισμούς, στις συντηρητικές Η.Π.Α. της δεκαετίας του ’70, είναι παράξενο το πώς αγαπήθηκε από το μέσο αναγνώστη ενός περιοδικού, έστω κι αν αυτό το περιοδικό ήταν το MAD.

 

Ίσως, στο σουρεαλισμό και την κυνική βία του “Spy VS Spy”, να βλέπουμε τα σπέρματα της καινούργιας εποχής, των παιδιών των λουλουδιών, των αντί-πολεμικών διαδηλώσεων, του LSD, της πρωτοπορίας στις τέχνες.

 

Μπορεί να φαίνεται αστείο, όμως ένα κόμικ, μπορεί να υπήρξε πρόδρομος πραγμάτων που το ξεπερνούσαν.