ΜΙΚΥ ΜΑΟΥΣ 390 [Η ανάμνηση μιας μέρας]

[Indian]

 

Το τεύχος #390 κυκλοφορεί στις 03/12 και φιλοξενεί τις εξής ιστορίες:

 

• ΣΚΡΟΥΤΖ ΜΑΚ ΝΤΑΚ - Η ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΜΙΑΣ ΜΕΡΑΣ
• ΜΙΚΥ ΜΑΟΥΣ - ΧΩΡΟΧΡΟΝΙΚΗ ΥΠΕΡΦΟΡΤΩΣΗ
• ΝΤΟΝΑΛΝΤ & ΦΕΘΡΥ - ΤΟ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΟ ΠΟΤΟ
• ΜΟΥΡΓΟΛΥΚΟΙ - ΖΗΤΗΜΑ ΤΥΧΗΣ
• ΧΙΟΥΗ, ΛΙΟΥΗ, ΝΤΙΟΥΗ - ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ

 

Αξίζει να αναφέρουμε το ότι η ιστορία των δύο εξαδέλφων ανήκει στην σειρά "Π.Α.Π.Ι.", ενώ η τελευταία ιστορία του τεύχους συνεχίζει την σειρά "Time Machine (Mis)Adventures". Επίσης να πούμε ότι στο τεύχος δεν φιλοξενούνται μονοσέλιδες ιστορίες.  

 

[Μενίγ Πουαγώ]

Παρουσίαση-κριτική του υπ' αριθμόν #390 τεύχους του νέου Μίκυ Μάους.

Εξώφυλλο (Από τον φίλτατο @ Indian ο...)



Εδώ Λιμνούπολη! (By Silvia Ziche.)
Ιστορίες.

"Η ανάμνηση μιας μέρας."

Ο Ντόρις Ντακ μπαίνει στο γραφείο του Σκρούτζ Μακ Ντακ.

Spoiler

Γνωστοποιεί στον Σκρούτζ ότι ως ελεύθερη επαγγελματίας δημοσιογράφος συνεργάζεται με πολλές εφημερίδες. Όπως με τον "Μίδα." που είναι η εφημερίδα των κροίσων. Σκοπεύει να γράψει μία σειρά ιστοριών για αυτούς. Ο Σκρούτζ δέχεται αλλά η Ντόρις δε θέλει κάτι κοινότυπο όπως την απόκτηση ενός αδαμαντορυχείου. Θα προτιμούσε μία πιο προσωπική ιστορία που να σχετίζεται με την θεία την Γκόλντυ. Ο Σκρούτζ δέχεται και αρχίζει να διηγείται.

Πηγαίνουμε χρονολογικά πολλές δεκαετίες πίσω. Την εποχή που ο Σκρούτζ έψαχνε για χρυσάφι στον Χείμαρρο της Αγωνίας στο Κλοντάικ. Μαζί του έχει αι την  Χρυσή Γκόλντυ Ο' Κιλτ για να τις διδάξει την αξία της σκληρής δουλειάς. Μετά την απόπειρα που έκανε να τον κλέψει στο σαλούν της Ντάμας. Κατά την διάρκεια που σκάβει σιμά του χτυπάει το πόδι της. Ο Σκρούτζ την μεταφέρει στο κρεββάτι. Την ώρα που ετοιμάζεται να αποχωρήσει για να πάει στο Ντώσον να φέρει τον γιατρό μερικά κατοικίδια αναχωρούν από την καλύβα. Όπως αλεπουδάκια και μία αρκούδα. Ο Σκρούτζ φεύγει για το Ντώσον καβάλα σε ένα καριμπού.

Κάπου στην διαδρομή το ζωντανό σκοντάφτει σε ένα κορμό και ο Σκρούτζ πέφτει αναίσθητος στο χιόνι. Ξυπνάει σε μία σπηλιά υπό το βλέμμα του Γλίτσα Λέρα και των βοηθών του. Μόλις το έσκασε από την φυλακή. Απαιτεί φυσικά αυτά που με κόπο έβγαλε ο Σκρούτζ. Με εντυπωσιακό τρόπο καταφέρνει να τους ξεφύγει. Εκείνη την ώρα έξω από την σπηλιά περνάει ένας αστυνομικός της έφιππης αστυνομίας. Νόμιζε πως το καριμπού που είδε να παρασέρνει μία τσάντα είχε χτυπήσει κάποιον. Ο Σκρούτζ ζητάει το άλογό του για να συνεχίσει για το Ντώσον. Εκείνος του το δίνει διότι περιμένει ενισχύσεις.

Ο Σκρούτζ φτάνει στο Ντώσον νύχτα και πιάνει τον γιατρό πραγματικά στον ύπνο. Επιστρέφουν στο Ντώσον και μετά την εξέταση η Γκόλντυ γίνεται καλά. Η περίοδος της ποινής της περνάει γρήγορα και πρέπει να φύγει. Όταν μετά από καιρό ο Σκρούτζ κατεβαίνει στο Ντώσον ,που δεν είναι και πολύ αγαπητός αφού δε ξοδεύει, για προμήθειες την ξανασυναντάει έξω από το σαλούν της Ντάμας πιο λαμπερή από ποτέ. Του δίνει και μπισκότα που έφτιαξε με τα χεράκια της. Πολύ πιο μαλακά και ωραία από αυτά που της άφησε να τρώει όταν είχε χτυπήσει.

Η συνέντευξη τελειώνει και η Ντόρις φεύγει. Ο Σκρούτζ ξυπνάει από τον λήθαργο των αναμνήσεων εκείνης της εποχής. Τσεκάρει αν είναι μόνος του. Ανοίγει ενα χρηματοκιβώτιο και βγάζει ένα αναμνηστικό που έχει από εκείνη. Μία φωτογραφία της.

"Χωροχρονική υπερφόρτωση."

Ο Μίκυ πηγαινοέρχεται μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος λόγω υπερφορτώσεως. 

"Το ενεργειακό ποτό."

Οι δύο μας πράκτορες τραβάνε τα πάνδεινα για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα του Θείου τους.

"Ζήτημα τύχης."

Ο Γκαστόνε κερδίζει τον διαγωνισμό χιονάνθρωπου χωρίς φυσικά να κάνει τίποτα.

Time machine (mis)adventures: "Διακοπές στο παρελθόν."

Τα τρία ανιψάκια πρέπει να επαναφέρουν τον θεσμό των διακοπών.

Αιτήσεις συνδρομής για Μίκυ Μάους, Ντόναλντ και ΚΟΜΙΞ.

Εν κατακλείδι.

Πάρα πολύ καλός φόρος τιμής στα νεανικά χρόνια του Σκρύτζ Μακ Ντακ η πρώτη ιστορία. Καλογραμμένο σενάριο και όμορφο σχέδιο. Ο κρυφός πόθος του Σκρούτζ είναι μία υπέροχη ηρωίδα και χαίρομαι όποτε βγαίνει στο προσκήνιο. Σχεδιαστής και σεναριογράφος έχουν μελετήσει το έργο του Θείου Καρλ και του Ρόσα οπότε έχουμε ένα εξαιρετικό αποτέλεσμά.

Αρκετά ενδιαφέρουσα και πρωτότυπη η νέα περιπέτεια του Μίκυ. Οι πράκτορες Π.Α.Π.Ι μας δίνουν μία απολαυστική και όμορφη περιπέτεια. Αν αφήσεις ,όσο γίνεται, ασχολίαστο το σχέδιο της προτελευταίας περιπέτειας διαβάζεται. Διότι το κείμενο δεν είναι. άσχημο. Το τεύχος κλείνει με ένα ικανοποιητικό σενάριο της σειράς. Αν εξαιρέσεις ότι μιλάει για καλοκαιρινές διακοπές Δεκέμβρη μήνα.

Σειρά προτίμησης ιστοριών.

1. "Η ανάμνηση μιας μέρας."
2. "Χωροχρονική υπερφόρτωση."
3. "Το ενεργειακό ποτό."
4. Time machine (mis)adventures: "Διακοπές στο παρελθόν."
5. "Ζήτημα τύχης."

8.1/10!!! Αρκετά ικανοποιητικά ξεκίνησε ο Δεκέμβρης μήνας!!! 

    

Επεξεργασία Δεκεμβρίου 5, 2021 από Μενίγ Πουαγώ

[Θοδωρής Καραπάνος]

Να αναφέρουμε εδώ, ότι στο επόμενο τεύχος μας λέει πως θα διαβάσουμε το "Περιφάνεια και προκατάληψη". Ανυπομονώ πάρα πολύ!

 

Spoiler

Δεν θα εκπλαγώ εάν τον προικοθήρα λοχαγό, ενσαρκώνει ο Γκαστόνε.

 

[Indian]

Στην ιστορία που ανοίγει το τεύχος, ένα γλυκό κορίτσι θα κάνει έναν γνωστό μας μεγιστάνα του πλούτου να φέρει στο μυαλό του την “Ανάμνηση μιας μέρας”. Βρισκόμαστε στο θησαυροφυλάκιο, όπου η Ντόρις, ένα συμπαθητικό, ενθουσιώδες και γεμάτο ενέργεια και φιλοδοξία για επαγγελματική ανέλιξη, κορίτσι, επισκέπτεται τον θείο Σκρουτζ, προκειμένου να του πάρει μία συνέντευξη. Πρόσφατα ξεκίνησε την συνεργασία της με τον “Μίδα”, μία εφημερίδα που απευθύνεται κυρίως σε δισεκατομμυριούχους και υποσχέθηκε στον Αρχισυντάκτη να κάνει μία σειρά από συνεντεύξεις βαθύπλουτων επιχειρηματιών της πόλης. Αποφάσισε, λοιπόν, να ξεκινήσει από τον Σκρουτζ. Εκείνος, γεμάτος χαρά, θα δεχτεί την πρότασή της, αλλά όταν πάει να της μιλήσει για το πώς απέκτησε το πρώτο αδαμαντωρυχείο του, εκείνη τον διακόπτει και του ζητάει να της εξομολογηθεί κάτι πιο προσωπικό. Έτσι, η κουβέντα εστιάζεται στο Κλοντάικ της εποχής του πυρετού του χρυσού, όταν ο Σκρουτζ, νέο κι ατρόμητο παλικάρι, έχει στην δούλεψη του (προσωρινά) την θρυλική Γκόλντυ και της μαθαίνει την αξία της σκληρής εργασίας. Κάποια ημέρα, λοιπόν, θα συμβεί ένα ατύχημα, το οποίο θα ξεκινήσει μία μεγάλη ταλαιπωρία, αλλά και πολλούς κινδύνους για τον πρωταγωνιστή. Διαβάσαμε, λοιπόν, μία ευχάριστη ιστορία, που περιέχει ένα σενάριο, το οποίο κάνει πολλές αναφορές στους “κλασικούς” της Disney με παπιά, όπως ο Carl Barks κι ο Don Rosa. Η πρωτοτυπία του έγκειται στο γεγονός ότι πρωταγωνιστούν δύο από τους χαρακτήρες με τους οποίους είχε “συνεργαστεί” και στο παρελθόν ο Σκρουτζ, όπως είναι ο κρυφός κι ανομολόγητος έρωτας της ζωής του, αλλά κι ο Γλίτσας Λέρας, ο μοχθηρός και παμπόνηρος εχθρός του. Παραδέχομαι, λοιπόν, ότι η συγκεκριμένη συγγραφική ιδέα, ίσως να μην εντυπωσιάσει τους νεαρούς αναγνώστες, σίγουρα όμως δεν θα αφήσει ασυγκίνητους τις “παλιοσειρές”. Από εκεί και πέρα, έχουμε μία πλοκή αρκετά ενδιαφέρουσα και με καλής ποιότητας δράση, ενώ στο φινάλε δεν λείπει και το ρομαντικό – ερωτικό στοιχείο, που κλείνει την ιστορία γλυκά. Αυτό που δεν έχει μεγάλη θέση είναι το χιούμορ, αλλά είναι κάτι που δεν με πείραξε, στην ιστορία αυτή. Γενικά μιλάμε για ένα σενάριο για μυημένους και νοσταλγούς, αλλά κι ένας φόρος τιμής στα παλιά καλά σενάρια, που όλοι είχαμε την τιμή να διαβάσουμε και να αγαπήσουμε. Αξίζει να διαβαστεί. Το σχέδιο μπορεί να μην αγγίζει εκείνο του Barks και του Rosa, σίγουρα πάντως είναι αρκετά προσεγμένο και φέρεται με τον δέοντα σεβασμό στους χαρακτήρες, αλλά και στα τοπία. Μέσα στα καρέ υπάρχουν μερικά πανοραμικά πλάνα, που με άφησαν πολύ ικανοποιημένο. 

 

Στην δεύτερη ιστορία του τεύχους, θα μεταφερθούμε μέχρι το Μίκυ Σίτυ, όπου ο Μίκυ θα ταλαιπωρηθεί από μία “Χωροχρονική υπερφόρτωση”. Ο φίλος μας βρίσκεται σε μία αποστολή στο παρελθόν και πιο συγκεκριμένα στον Μεσαίωνα, όπου πήρε το αποτύπωμα μίας σφραγίδας και το επιστρέφει (λίγο πριν συλληφθεί) στον Καθηγητή Ζάποτεκ. Αυτή την φορά δεν είχε στο πλευρό του τον Γκούφυ, γιατί ο φίλος του έχει κολλήσει ένα γερό κρύωμα.    Όλα λήγουν κατά το δοκούν, λοιπόν κι έρχεται η ώρα για τον φίλο μας να αλλάξει και να πάει στο σπίτι του ικανοποιημένος με την έκβαση της αποστολής. Τότε, όμως, είναι που αρχίζουν κάποια περίεργα φαινόμενα. Ο Μίκυ, εντελώς απροσδόκητα μεταφέρεται σε μία άλλη αίθουσα του μουσείου, επιστρέφει στο μέρος, όπου ήταν πιο πριν, μεταφέρεται πάλι στο παρελθόν, πίσω στο παρόν, ακόμα και στο εγγύς μέλλον! Που τον χάνεις, που τον βρίσκεις, λοιπόν, ο τύπος δεν κάθεται σε ένα μέρος! Όπως είναι φυσικό, αυτό το πήγαινε – έλα του προκαλεί μεγάλη αναστάτωση και πολλούς μπελάδες. Τι να του έχει συμβεί, άραγε? Θα καταφέρουν οι δύο καθηγητές να βρουν μία λύση στο πρόβλημά του? Σίγουρα μιλάμε για μία ιστορία που είναι ο ορισμός των  “Ιστοριών με την χρονομηχανή”, αλλά, αν μη τι άλλο, είναι ίσως το πιο πρωτότυπο σενάριο, που έχουμε διαβάσει (μέχρι στιγμής) στην συγκεκριμένη σειρά. Αν μπορούσαμε να πούμε ότι η σειρά αυτή έχει Sci-Fi στοιχεία, εδώ έχουμε πολύ πιο έντονη την επιστημονική φαντασία. Και φυσικά δεν θα μπορούσαμε να μην πούμε δύο λόγια για τον πρωταγωνιστή, ο οποίος, παρά τα όποια προβλήματα έχει με την υπόστασή του, δεν ξεχνά ότι είναι ταγμένος υπέρ του Νόμου και προσπαθεί να χαλάσει τα ληστρικά σχέδια μίας συμμορίας κακοποιών. Και σε αυτή του την ενέργεια, δεν θα είναι μόνος, αλλά με κάποιον άλλο, με τον οποίο είναι πολύ… γνωστοί! Σίγουρα, όμως, υπάρχουν και μερικά γκαγκ, τα οποία δεν μου έκαναν κλικ, καθώς τα βρήκα αρκετά εύκολα συγγραφικά και λίγο παιδικά. Το φινάλε (αν και χρησιμοποιεί ορολογία που μπερδεύει κάπως), το βρήκα αρκετά έξυπνο. Γενικά ήταν μία τίμια ιστορία, που πιστεύω ότι αξίζει να διαβαστεί από τους λάτρεις της συγκεκριμένης σειράς. Το σχέδιο το βρήκα αρκετά καλό. Οι εκφράσεις και οι προθέσεις των χαρακτήρων είχαν αποτυπωθεί αξιόλογα, ενώ δυνατό σημείο του εικαστικού τομέα ήταν κι ο χρωματισμός. 

 

Για την συνέχεια, ο Ντόναλντ κι ο Φέθρυ βρίσκονται (μετά κόπων και βασάνων) σε μία από τις μυστικές εγκαταστάσεις της οργάνωσης Π.Α.Π.Ι., όπου περιμένουν από τον εργοδότη τους να τους αναθέσει την νέα τους αποστολή. Ο λόγος που ο θείος Σκρουτζ τους κάλεσε οφείλεται σε ένα “Ενεργειακό ποτό”, το οποίο έχει λανσάρει ο αντίπαλός του, ο Ρόμπαξ, κι έχει αυξήσει κατακόρυφα τις πωλήσεις του. Έτσι, εκείνος αποφασίζει να ρίξει στην αγορά ένα δικό του ποτό, το οποίο μάλιστα το έπιναν οι ίδιοι οι Βίκινγκ! Οργάνωσε, λοιπόν, μία αποστολή στην Νορβηγία, όπου έχει βρεθεί μία πέτρινη πλάκα, που έχει γραμμένη επάνω της μία μυστική συνταγή για ένα δυνατό ποτό, που αναζωογονεί και το έπιναν οι πειρατές του Βορρά, με σκοπό να την μεταφέρουν στην Λιμνούπολη. Δυστυχώς, όμως, το αεροσκάφος, κατά την διάρκεια του ταξιδιού της επιστροφής, πέφτει στα παγωμένα βουνά της χώρας. Έτσι, τα δύο ξαδέλφια καλούνται να πάνε μέχρι την Νορβηγία, να βρουν το σημείο που έπεσε το αεροσκάφος (ευτυχώς ο πιλότος βγήκε σώος) και να καταφέρουν ν’ ανακτήσουν την πέτρινη πλάκα με την συνταγή. Οι κίνδυνοι είναι πολλοί, με κυριότερο τα μέλη της οργάνωσης “Γεράκι”, τα οποία θέλουν να σαμποτάρουν την συγκεκριμένη αποστολή. Θα καταφέρουν οι φίλοι μας να φέρουν εις πέρας το δύσκολο έργο τους? Αυτό που με ενόχλησε, στην έναρξη της ιστορίας, είναι ότι η είσοδος των “πρακτόρων” στο αρχηγείο έχει ήδη πραγματοποιηθεί, κι έτσι ο αναγνώστης βλέπει μόνο το τελικό… καυτό αποτέλεσμα! Εντάξει, μπορεί να έχει υπονοηθεί αυτό, αλλά δυστυχώς δεν το απολαμβάνουμε σε πραγματικό χρόνο. Από εκεί και πέρα απολαύσαμε ένα τίμιο σενάριο, που περιείχε όμορφες στιγμές έντασης κι αγωνίας, ενώ η δράση ήταν στην ημερήσια διάταξη. Η σκηνοθεσία ήταν πολύ αξιόλογη και τόσο οι εναλλαγές των σκηνών, όσο και των τοπικών πλαισίων γίνονταν με τον σωστό ρυθμό. Επίσης, λίγες ήταν οι γκάφες που διέπραξαν οι φίλοι μας κι έτσι δεν μπορούμε παρά να τους δώσουμε τα εύσημα για την “ηθοποιία” τους. Το φινάλε ολοκληρώνει την ιστορία εύστοχα και με καλής πάστας κωμικό τρόπο. Κι αν παραβλέψουμε το γεγονός ότι ο θείος Σκρουτζ είχε σκοπό να πάρει από μία ξένη χώρα ένα ανεκτίμητο αρχαίο κειμήλιό της, μιλάμε για μία άνω του μετρίου δουλειά. Σχεδιαστικά, αν και μερικά καρέ ήταν πέραν του δέοντος παραφορτωμένα, βγαίνει ένα θετικό πρόσημο στο αποτέλεσμα.  

 

Η επόμενη ιστορία του τεύχους έχει σύντομο χαρακτήρα και είναι αφιερωμένη στους Μουργόλυκους, οι οποίοι (όπως πάντα) αντιμετωπίζουν ένα τεράστιο "Ζήτημα τύχης". Το χιόνι έχει πέσει στην Λιμνούπολη κι όπως κάθε χρόνο ο Δήμος διοργανώνει έναν διαγωνισμό για την κατασκευή του καλύτερου χιονάνθρωπου. Ο Ντόναλντ βάζει τα δυνατά του γιατί θέλει πολύ το βραβείο και την διάκριση, την ίδια ώρα που ο Γκαστόνε τον χλευάζει και τον ειρωνεύεται για την δημιουργία του. Όταν, λοιπόν, ο τυχεράκιας ξάδελφός του αποχωρεί και πηγαίνει να απολαύσει την θαλπωρή του σπιτιού του, μερικά ζευγάρια μάτια τον παρακολουθούν στενά. Είναι τα μέλη της γνωστής μας συμμορίας, τα οποία, θέλοντας να κάνουν ένα διάλειμμα από τις ληστρικές απόπειρες εναντίον του θησαυροφυλακίου, θεώρησαν καλό κι εύκολο να κλέψουν τον Γκαστόνε, ο οποίος κερδίσει πάμπολλα δώρα κάθε ημέρα. Έξυπνη κίνηση για έναν απατεώνα, αν θέλετε την άποψη μου. Ξεκινούν, λοιπόν, την επιχείρηση "διάρρηξη σπιτιού Γκαστόνε", δυστυχώς, χωρίς να υπολογίζουν ότι ο φίλος μας δεν είναι μόνο τυχερός στο να παίρνει δώρα, αλλά σε όλους τους τομείς! Αν και την διάβασα σε λάθος εποχή, η παρούσα ιστορία ήταν έξυπνη, φρέσκια και με δόσεις πρωτοτυπίας. Μέσα στις λίγες σελίδες που είχε στην διάθεσή της, προλαβαίνει να χτίσει ένα story με αρχή, μέση και τέλος και μάλιστα να συνδέσει τον διαγωνισμό με την ληστεία αριστοτεχνικά. Οι κακοί της υπόθεσης δίνουν τον κωμικό ρυθμό με τα παθήματα τους κι ενώ περιμένουμε από την μοίρα να αφήσει για λίγο ήσυχο τον Ντόναλντ, έρχεται το φινάλε να μας διαψεύσει και μάλιστα με τρόπο άκρως διασκεδαστικό. Εν κατακλείδι, μου άρεσε το συγκεκριμένο σενάριο κι αξίζει να διαβαστεί, αφού πρώτα πάρετε μια δραμαμίνη, μιας και το σχέδιο υπόσχεται πολλές… αναταράξεις! Δυστυχώς εδώ έχουμε την περίπτωση ενός κάκιστου εικαστικού τομέα, με μεγάλη ανυπακοή στις σχεδιαστικές γραμμές και με περισσότερη ελευθερία, από όση θα έπρεπε. Είχε πλάκα, πάντως, να βλέπουμε τον Γκαστόνε να θεωρεί κακοτέχνημα τον χιονάνθρωπο του Ντόναλντ, έχοντας στο κεφάλι του αντί για την κλασική του ξανθιά μπούκλα, ένα… κανελόνι!  

 

Και θα ολοκληρώσουμε την ύλη του τεύχους με ακόμα ένα επεισόδιο της σειράς "Time Machine (Mis)Adventures". Αυτή την φορά στο τιμόνι του πρωταγωνιστή βρίσκονται τα τρία ανιψάκια του Ντόναλντ, τα οποία θα κάνουν "Διακοπές στο παρελθόν". Ο Κουάντουμ (ο μακρινός επίγονος του Κύρου) κάνει φασίνα στο εργαστήριο του προγόνου του κι όταν τελειώνει αποφασίζει να "δει" ακόμα μία ιστορία από τις περιπέτειες της χρονομηχανής του. Μεταφερόμαστε, λοιπόν, στο σήμερα, όπου το καλοκαίρι έφτασε και τα τρία ανιψάκια ανυπομονούν να κλείσουν τα σχολεία και να απολαύσουν ξέγνοιαστες στιγμές ελευθερίας κι ατελείωτες βουτιές στην παραλία. Δυστυχώς, όμως, για να γίνει αυτό θα πρέπει πρώτα να υπομείνουν τον διευθυντή του σχολείου τους, ο οποίος κάθε τελευταία ημέρα της σχολικής χρονιάς κάνει μια γερή επανάληψη όλων των μαθημάτων!  Αυτή την κακή συνήθεια αποφασίζουν να την παρακάμψουν κι έτσι επισκέπτονται κρυφά την χρονομηχανή του Κύρου, με σκοπό να πάνε μία ημέρα μετά και να αρχίσουν τις καλοκαιρινές τους διακοπές. Όμως, ύστερα από ένα λάθος, μεταφέρονται μεν στην παραλία, αλλά το 1887! Μάλιστα συνειδητοποιούν ότι εκεί οι νέοι τους "συμμαθητές", αντί να παίξουν και να κολυμπήσουν, κάνουν μάθημα! Αφού, λοιπόν, καταφέρνουν να ξεφύγουν από αυτόν τον… εφιάλτη, επιστρέφουν στο παρόν, για να διαπιστώσουν με τρόμο ότι τα σχολεία πλέον δεν κλείνουν τους καλοκαιρινούς μήνες, αλλά τα μαθήματα συνεχίζονται μέσα στην ζεστή! Έτσι, παίρνουν την απόφαση να επιστρέψουν πίσω στον χρόνο και να διορθώσουν αυτό το λάθος. Αν και το βρίσκω κάπως άτοπο να μπει ένα επεισόδιο που μιλάει για τις καλοκαιρινές διακοπές, σε ένα τεύχος του Δεκεμβρίου, παραδέχομαι ότι έτσι έπρεπε να γίνει για να ακολουθηθεί η σειρά. Κι εδώ το σενάριο διαθέτει την κλασική φόρμα που έχουν και οι υπόλοιπες ιστορίες που διαβάσαμε (μα καλά, τι ξέφραγο αμπέλι είναι το εργαστήριο του Κύρου, που όποιος θέλει μπαίνει κρυφά και χρησιμοποιεί την χρονομηχανή του? ), ενώ το σενάριο αναδεικνύει το νεανικό στοιχείο και το κάνει πιο φρέσκο. Από εκεί και πέρα, όμως, την υπόθεση την βρήκα κάπως επίπεδη και χωρίς μεγάλο ενδιαφέρον. Δεν βλέπουμε κάποια στιγμή έντασης ή αγωνίας, ενώ ούτε και το χιούμορ βρίσκεται στην ιδανική αναλογία. Εντύπωση, επίσης, μου έκανε ο διευθυντής του σχολείου, ο οποίος, όχι μόνο ζούσε το 1887, αλλά ήταν κι εκεί διευθυντής! Εκτός κι αν δεν διάβασα κάτι σωστά…   Το φινάλε ήταν το αναμενόμενο, δεν μας κάνει καμία εντύπωση, αλλά τουλάχιστον βγάζει μια νότα από την καλοκαιρινή ραστώνη που όλοι επιζητούμε εκείνη την εποχή του χρόνου. Γενικά, πάντως, μιλάμε για μία μέτρια (και ίσως λίγο κάτω του μετρίου) προσπάθεια. Από το σχέδιο αυτό που θα κρατήσω είναι τα πολύ όμορφα backgrounds και τον ταιριαστό και "κομπιουτερίστικο" χρωματισμό. Δυστυχώς, η απόδοση των χαρακτήρων νομίζω ότι χώλαινε κάπως…