«Θέλω ο γιος μου να γίνει κοινωνική απειλή» [Κουκουλάς Γιάννης, efsyn.gr, 27/11/2021]

[ramirez]

Ο Λεξ είναι μόλις 37 χρόνων κι έχει προλάβει να γίνει ένας θρύλος της μουσικής και να γράφονται βιβλία γι’ αυτόν! Το «Λεξ, ένα αστέρι από τσιμέντο» (εκδόσεις Κυψέλη) με τους στίχους του Θεσσαλονικιού ράπερ, τα λόγια καλλιτεχνών γι’ αυτόν και τις εικόνες του Λέανδρου εξηγεί το φαινόμενο.

 

 

 

 

Θέλω ο γιος μου να γίνει κοινωνική απειλή
να χτυπάει με μίσος αυτά που ’χω σιχαθεί
…έχουμε μεγαλώσει προφανώς πάει να πει
αντί να κλέβω τη μάνα μου με κλέβει αυτή

Στίχοι από το Κυνήγι

 

 

 

 

Δεν είναι και τόσο συνηθισμένο σε δύσκολους καιρούς να μαζεύεις δέκα χιλιάδες ανθρώπους σε συναυλία στην Πετρούπολη. Ούτε στα 37 σου χρόνια να γράφονται βιβλία για το έργο σου. Και μάλιστα με τη συμμετοχή καλλιτεχνών και ανθρώπων της τέχνης (Φοίβος Δεληβοριάς, Νατάσα Μποφίλιου, Άκης Καπράνος, Γιάννης Οικονομίδης, Αλέξανδρος Βούλγαρης, Θωμάς Τσαλαπάτης κ.ά.) που είναι προφανές από αυτά που γράφουν ότι σε θαυμάζουν. Όχι μόνο για τους στίχους και τα τραγούδια σου αλλά και για το προφίλ σου, τη συνεπή αποχή σου από τα social media και από τα media γενικότερα, τη σεμνή σου παρουσία αλλά πάνω απ’ όλα για τη σταθερή σου πορεία, τη στράτευσή σου στους αγώνες μιας γενιάς που δεν εκπροσωπείται αλλά ουρλιάζει χωρίς ν’ ακούγεται.

 

 

 

 

Ο Λεξ έχοντας δύο προσωπικούς δίσκους στο ενεργητικό του («Ταπεινοί και Πεινασμένοι», 2014 και «2XXX», 2018) αλλά περισσότερα από 20 χρόνια στη ραπ σκηνή, έχει καταφέρει να τον σέβονται για τη δουλειά του, τους σκληρούς στίχους του και την ευθύτητά του και όχι για τις κοινωνικές του συναναστροφές, τα κουτσομπολιά για τη ζωή του, τις φωτογραφίσεις του και τις κοσμικές του εξόδους. Προτιμά να γράφει και να τραγουδάει αλλά με μια σπάνια συστολή που φαίνεται και από τον πρόλογό του στο βιβλίο: «Πότε δεν υπήρξα ποιητής και ποτέ δεν ένιωσα ότι υπήρξα, για να είμαι ειλικρινής δεν θεωρώ ότι έχω παιδευτεί αρκετά σε πνευματικό επίπεδο ώστε να παραγάγω ποίηση τουλάχιστον όπως την έχω στο μυαλό μου. Αυτό που κάνω επ’ ουδενί δεν μπορεί να χαρακτηριστεί υψηλή τέχνη και το πιο πιθανό είναι ότι δεν φιλοδοξεί κιόλας να είναι. Είμαι ένας ράπερ στην Ελλάδα. Αυτό. Και αυτό ακριβώς είναι που κάνει το βιβλίο τόσο σημαντικό για μένα, ακόμα πιο σημαντικό απ’ το ότι είναι όντως ένα βιβλίο που έχει να κάνει γύρω από μένα. Ότι είναι ένα βιβλίο για έναν ράπερ στην Ελλάδα».

 

 

 

 

Αυτός μπορεί να νιώθει έτσι αλλά οι χιλιάδες ακροατές του ξέρουν ότι εκφράζει πολύ περισσότερα όταν τραγουδάει για μια γενιά που θα ζήσει πολύ χειρότερα από τις προηγούμενες. «Ο Λεξ ανήκει στη γενιά που της επέβαλαν να αμφιβάλλει. Στη γενιά που όλες οι ταινίες που έβλεπε τελείωναν με τουίστ. Εγώ είμαι πιο παλιός. Υπάρχουν κάποια πράγματα για τα οποία είμαι σίγουρος. Τα περισσότερα απ’ αυτά είναι ψευδαισθήσεις. Θα έπρεπε κι εγώ – για το καλό μου – να αμφιβάλλω. Να κρατάω πριν από την ετυμηγορία μου μια reasonable doubt. Ο Λεξ μού μαθαίνει να αμφιβάλλω. Για ένα πράγμα όμως που δεν αμφιβάλλω καθόλου είναι η αξία αυτού που κάνει. Και που θα συνεχίσει να το κάνει – αναμφίβολα» γράφει ο Φοίβος Δεληβοριάς.

 

 

 

 

Και είναι βέβαιο ότι κανείς από τους συμμετέχοντες στο βιβλίο δεν πρέπει να έχει αμφιβολία. Εκτός από τα όμορφα κείμενα όμως το βιβλίο συμπληρώνεται από τους στίχους όλων των τραγουδιών του Λεξ ενώ κάθε κείμενο συνοδεύεται και από μια απόλυτα ταιριαστή εικόνα του Λέανδρου που αποτυπώνει, όπως και ο Λεξ, την αστική φρίκη αλλά και την οργή μιας γενιάς που ετοιμάζεται…

 

 

 

 

Και το σχετικό link...