ΜΙΚΥ ΜΑΟΥΣ 387 [Τα λάστιχα του Ντάνλοπ]

[doom]

 

ΜΙΚΥ ΜΑΟΥΣ ΤΕΤΡΑΤΡΟΧΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ
ΣΚΡΟΥΤΖ ΜΑΚ ΝΤΑΚ ΔΕΙΠΝΟ ΓΙΑ ΜΕΓΙΣΤΑΝΕΣ
ΣΚΡΟΥΤΖ ΜΑΚ ΝΤΑΚ ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΤΩΝ ΛΥΓΜΩΝ
ΦΑΝΤΟΜ ΝΤΑΚ Η ΜΑΧΗ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ
ΧΙΟΥΗ, ΛΙΟΥΗ, ΝΤΙΟΥΗ ΤΑ ΛΑΣΤΙΧΑ ΤΟΥ ΝΤΑΝΛΟΠ

Ένα τεύχος γεμάτο γέλιο και περιπέτεια, αυτή την Παρασκευή 12/11

 

inducks

Επεξεργασία Νοεμβρίου 9, 2021 από doom

[Kriton]

Το χωριό των λυγμών πρέπει να είναι αυτή η ιστορία.

 

[doom]

16 min ago , Kriton said:

Το χωριό των λυγμών πρέπει να είναι αυτή η ιστορία.

 

 

Σωστός! Τις βρήκαμε όλες

[Μενίγ Πουαγώ]

Παρουσίαση-κριτική του υπ' αριθμόν #387 τεύχους του νέου Μίκυ Μάους.

Εξώφυλλο. (Από τον φίλτατο @ Indian o...)



Εδώ Μίκυ Σίτυ! (By Silvia Ziche.)

Ιστορίες.

"Τετράτροχο μυστήριο."

Ο Μίκυ επισκέπτεται τον Γκούφυ.

Spoiler

Θέλει να μάθει αν βρήκε ανταλλακτικό για το αμάξι του. Ο Γκούφυ του λέει πως όχι. Αντιθέτως αγόρασε ένα καινούριο από μία μάντρα που έκανε εκποίηση μεταχειρισμένων. Πράγμα που σόκαρε τον Μίκυ. Βέβαια, το "καινούριο" του αμάξι είναι πιο αντίκα και από το παλιό του. Ο Γκούφυ όμως το έχει μη στάξει και μη βρέξει. Χώρια που θεωρεί  πως "επιτέθηκε" στον Μίκυ επειδή το προσέβαλε. Ο Μίκυ αποχωρεί και ο Γκούφυ αντί για νανούρισμα διαβάζει ένα παραμυθάκι στην Μαίρυ Λου. Εκείνος πάει για ύπνο και η Μαίρυ Λου παίρνει τους δρόμους νυχτιάτικα.

Το επόμενο πρωί ο Μίκυ ξυπνάει και βλέπει πως από διάφορα αμάξια έχουν αφαιρεθεί οι κινητήρες τους. Μέχρι και ο Επιθεωρητής Ο' Χάρα και οι άντρες του ασχολούνται με την υπόθεση. Ο Μίκυ βλέπει ότι το μόνο κοινό που έχουν τα αμάξια είναι ένα αυτοκόλλητο που δείχνει πως πουλήθηκαν από τη ίδια μάντρα που αγόρασε και την Μαίρυ Λου ο Γκούφυ. Ο Μίκυ έχει μία τρελή θεωρία αλλά δε την αναφέρει. Αντιθέτως το βράδυ στήνουν καραούλι στην Μαίρυ Λου. Φυσικά πάλι ξεπόρτισε.

Οι φίλοι μας την ακολουθούν ,αφού ντύθηκε και ο Γκούφυ, και την σταματάνε πριν σαμποτάρει ακόμα ένα αμάξι. Έτσι νομίζει τουλάχιστον ο Μίκυ. Διότι στην πραγματικότητα την δουλεία την κάνουν δύο μασκοφόροι. Η Μαίρυ Λου παίρνει τα ηνία και του λέει να ανέβουν. Ο Γκούφυ της ζητάει να τους πάει σε ένα ασφαλές μέρος. Καταφέρνουν να ξεφύγουν από τους διώκτες τους και καταλήγουν σε ένα εργαστήριο. Εκεί ένα βοηθός επιστήμονα χαίρεται που επέστρεψε η Ιουλιέτα.

Εξηγεί στους έκπληκτους φίλους μας πως βρίσκονται σε ένα εργαστήριο. Ο προ'ι'στάμενός του ,που αγνοείται, εφηύρε ένα τσιπ που δίνει νοημοσύνη και συναισθήματα στα αμάξια. Επειδή είναι λάτρης των παλιών αμαξιών το δοκίμασε στην Ιουλιέτα. Ξαφνικά εμφανίζεται ο ανώτερός του με ένα υπερπολυτελές τζιπ. Περίεργο για έναν λάτρη των παλιών αμαξιών να έχει αδυναμία σε ένα τόσο σύγχρονο μοντέλο. Ήρθε η ώρα να πέσουν οι μάσκες. Να αποκαλυφθεί το Μαύρο Φάντασμα. Προς έκπληξη των φίλων μας.

Είχε μάθει για το τσιπ αλλά δεν ήξερε σε πιο από όλα τα αμάξια που εκποιήθηκαν από την μάντρα είχε τοποθετηθεί. Για αυτό έβαλε τα τσιράκια του να ψάξουν όλα τα αμάξια. Σκοπός του είναι να φτιάξει έναν στρατό με αμάξια υψηλής νοημοσύνης. Ξεκινώντας από το τζιπ του. Στο οποίο όμως δεν αρέσει η συμπεριφορά του και τον βγάζει εκτός μάχης. Διότι ο το τσιπ δίνει και συναισθήματα. Η αστυνομία συλλαμβάνει και τα τσιράκια του και ελευθερώνει τον επιστήμονα που κρατούσαν αιχμάλωτο.

Η περιπέτεια τελειώνει αίσια. Ο Γκούφυ ζητάει από τον επιστήμονα και παίρνει το ανταλλακτικό που έλειπε από το δικό του αμάξι. Στα πρώτα καρέ της ιστορίας μάθαμε πως οι πιθανότητες να βρεθέι ,κατά τον μηχανικό, είναι όσες και να πέσει μετεωρίτης στο Μίκυ Σίτυ. Έτσι ακριβώς κλείνει και η ιστορία μας.

"Δείπνο για μεγιστάνες."

Ο Σκρούτζ βάζει ένα στοίχημα με τον Τζον και τρέχει και δε φτάνει για να το κερδίσει.

"Το χωριό των λυγμών."

Ιστορία εποχής. Ζάπλουτος  θείος και ανίψια ξεσκεπάζουν μία συνωμοσία.

"Η μάχη των λέξεων."

Ο Φάντομ και ο αντίπαλός του έχουν ένα θεματάκι με τις ατάκες τους.

Time machine (mis)adventures: "Τα λάστιχα του Ντάνλοπ."

Τα τρία ανιψάκια ταξιδεύουν στο παρελθόν για να ευχαριστήσουν την Ελβίρα "Γιαγιά Ντακ" Κουτ.

Μονοσέλιδες ιστορίες.

Περιπέτειες στο βουνό: "Αλάνθαστος οδηγός."
Περιπέτειες στο βουνό: "Η μαύρη πίστα."
Περιπέτειες στο βουνό: "Θαρραλέα απόφαση."

Αιτήσεις συνδρομής για Μίκυ Μάους, Ντόναλντ και ΚΟΜΙΞ.

Εν κατακλείδι.

Πολύ καλή η ιστορία με του Μίκυ και Γκούφυ και την θηλυκή έκδοση του Χέρμπι. Καλό σενάριο που κρατάει το ενδιαφέρον του αναγνώστη αμείωτο. Έχει και ωραίες ατάκες. Να πω εδώ πέρα πως οι λάτρεις των τεσσάρων τροχών λογικά θα την εκτιμήσουν λίγο περισσότερο. Συνολικά μία πολύ αξιόλογη ιστορία όπου ο κακός με την εμφάνισή του δημιουργεί αίσθηση. 

Το τεύχος συνεχίζει με ένα ακόμη στοίχημα μεταξύ των δύο κροίσων της Λιμνούπολης. Καλή ιστορία. Ειδική μνεία στον Ντόναλντ που εμφανίζεται ήρεμος και εύστροφος. Ακολουθεί μία όμορφη ιστορία εποχής. Ξεχωρίζουν οι αναφορές στο τελευταίο καρέ της ιστορίας. Προτελευταία του τεύχους μία μετριοσυμπαθητικούλα ιστορία με τον Φάντομ. Το τεύχος κλείνει αξιόλογα με την ιστορία του εφευρέτη των ελαστικών.

Οι τρεις μονοσέλιδες του τεύχους προσθέτουν μία όμορφη νότα.

Σειρά προτίμησης ιστοριών.

1. "Τετράτροχο μυστήριο."
2. "Time machine (mis)adventures: "Τα λάστιχα του Ντάνλοπ."
3. "Το χωριό των λυγμών."
4. "Δείπνο για μεγιστάνες."
5. "Η μάχη των λέξεων."

7.8/10!!! 5+3 ιστορίες δίνουν ένα ικανοποιητικότατο τεύχος.

Υ.γ.: Η παρουσίαση είναι αφιερωμένη  στον πολυαγαπημένο @ Βασιλεύς των κόμικς ...

Επεξεργασία Ιουλίου 30, 2022 από Μενίγ Πουαγώ

[DM64007]

"Τα λάστιχα του Ντανλόπ" ήταν μια ακόμα υπέροχη ιστορία, που συνεχίζει τη νέα σειρά που φιλοξενείται στο ΜΜ. Το σχέδιο του Lorenzo Pastrovicchio την κάνει κατά τη γνώμη μου ακόμη πιο ελκυστική. Σε γενικές γραμμές ένα πολύ ικανοποιητικό τεύχος.

[Indian]

Ξεκινάμε το τεύχος #387 με ένα "Τετράτροχο μυστήριο" ν' απασχολεί δύο γνωστούς μας. Τώρα τελευταία το αυτοκίνητο του Γκούφυ φαίνεται να πνέει τα λοίσθια κι ο μηχανικός του ανακοινώνει ότι θα πρέπει να βάλει το χέρι στην τσέπη και να αγοράσει ένα πιο σύγχρονο μοντέλο, καθώς γι' αυτό είναι σχεδόν ακατόρθωτο να βρεθούν πλέον ανταλλακτικά. Ακολουθώντας την συμβουλή του, θα επισκεφθεί μία μάντρα και θ' αγοράσει την... Μαίρη Λου! Όταν, γεμάτος περηφάνια, θα καλέσει τον Μίκυ να την δει, εκείνος έκπληκτος θα διαπιστώσει ότι η Μαίρη Λου είναι πιο παλιά από το προηγούμενο αυτοκίνητό του! Επίσης, ο φίλος μας παρατηρεί και κάτι άλλο που του κάνει έκπληξη. Το αυτοκίνητο φαίνεται να έχει δική του προσωπικότητα και να φέρεται σαν… άνθρωπος! Ξημερώνει η επόμενη ημέρα, λοιπόν, και φαίνεται ότι το Μίκυ Σίτυ έχει περάσει μια δύσκολη νύχτα. Ο λόγος είναι ότι αρκετά από τα αυτοκίνητα που ήταν σταθμευμένα στην περιοχή βρέθηκαν με του κινητήρες τους διαλυμένους! Το ακόμα πιο περίεργο, όμως, έρχεται από τα χείλη ενός οδοκαθαριστή, που ήταν αυτόπτης μάρτυρας, ο οποίος αναφέρει ότι είδε (και κατέγραψε με το κινητό του) ένα αυτοκίνητο να κυκλοφορεί ακυβέρνητο στους δρόμους, το οποίο έμοιαζε υπερβολικά με την Μαίρη Λου! Πολλά περίεργα περιστατικά, λοιπόν, έχουν συμβεί και θα πρέπει ν' αναλάβει δράση ο δαιμόνιος ντετέκτιβ κι ο φίλος του για να καταφέρουν επιτέλους να βρουν μία άκρη. Τι να έχει συμβεί άραγε? Το συγκεκριμένο τεύχος του αγαπημένου μας περιοδικού ξεκινάει με μία χαριτωμένη ιστορία που διαθέτει ευρεία φαντασία, την οποία όμως ο συγγραφέας φροντίζει να διαχειριστεί με σύνεση. Η πλοκή από την αρχή προκαλεί ένα μυστήριο, ενώ στην συνέχεια η καλή σκηνοθεσία φροντίζει να διατηρεί το στοιχείο της έκπληξης και της απορίας στον αναγνώστη. Η Μαίρη Λου, αν κι αυτοκίνητο, λειτουργεί καταλυτικά στο σενάριο, ενώ ταυτόχρονα κερδίζει την συμπάθειά μας. Αν δεν είχε τα χρονάκια της, σίγουρα θα μπορούσε να γίνει ζευγάρι με τον… ΚΙΤΤ! Αξίζει ν' αναφέρουμε ότι μετά τα μισά έχουμε ένα έξυπνο plot twist, που δεν γίνεται μόνο για λόγους αισθητικούς ή για φιγούρα, αλλά παίζει κομβικό ρόλο στην συνέχεια. Η δράση υπάρχει, καθώς επίσης και λίγο χιούμορ, το οποίο άπτεται των αρμοδιοτήτων του Γκούφυ. Το φινάλε είναι ανατρεπτικό, εξιλεώνει, την ύποπτη κι ολοκληρώνει την ιστορία με όμορφο τρόπο. Γενικά μου άρεσε αρκετά. Δεν ήταν η καλύτερη περιπέτεια - μυστήριο που έχει συμμετάσχει ο πρωταγωνιστής, αλλά αξίζει να διαβαστεί. Το σχέδιο, μπορεί να ήταν κάπως ατσούμπαλο, αλλά ήταν υποφερτό. Δεν μου δημιούργησε προβλήματα. 

 

Ο θείος Σκρουτζ έχει την κακιά συνήθεια να μην κρατάει το ράμφος του κλειστό και να βάζει περίεργα στοιχήματα, που κάνουν εκείνον και το φιλικό – συγγενικό του περιβάλλον να τρέχει. Έτσι γίνεται και στην δεύτερη ιστορία του τεύχους, καθώς ο φίλος μας θ’ αναγκαστεί να παραθέσει ένα “Δείπνο για μεγιστάνες”. Όλα ξεκινούν στην περίφημη Λέσχη των εκατομμυριούχων, όπου ο Ρόμπαξ φαίνεται να χαίρει ιδιαίτερης εκτίμησης από τους συναδέλφους του κι ο λόγος είναι ότι είναι ανοιχτοχέρης και κουβαρντάς. Δεν σταματάει να κερνάει τους υπόλοιπους επιχειρηματίες στο μπαρ της Λέσχης κι αυτό το κάνει αγόγγυστα και χωρίς να νιώθει υποχρέωση. Όπως είναι φυσικό, αυτή του η στάση εξοργίζει τον ευαίσθητο, σε τέτοια ζητήματα, Σκρουτζ, ο οποίος την βγάζει με μπαγιάτικες γαλέτες και νερό της βρύσης. Σε μία από τις πολλές διενέξεις τους, λοιπόν, ο Ρόμπαξ τον κατηγορεί για τσιγκουνιά (αν είναι ποτέ δυνατόν! ) και τότε το πιο πλούσιο παπί του κόσμου, για να αποδείξει το αντίθετο, υπόσχεται να παραθέσει ένα μεγαλοπρεπές δείπνο σε 100 εκατομμυριούχους, το οποίο θα του κοστίσει μόλις… 100$! Ο Ρόμπαξ δεν αργεί να τον παρασύρει κι έτσι το στοίχημα τίθεται κι επίσημα. Ο Σκρουτζ έχει ελάχιστο χρόνο στην διάθεσή του να ετοιμάσει τα πλουσιοπάροχα πιάτα της υψηλής γαστρονομίας, να οργανώσει τον χώρο του θησαυροφυλακίου του (που θα γίνει το φαγοπότι) και να καλέσει τους καλεσμένους. Το βασικότερο, όμως, είναι ότι το φαγητό δεν θα πρέπει να ξεπερνά τα 100$. Επιστρατεύονται, λοιπόν, οι γνωστοί και οι φίλοι του κι ένας ιδιότυπος αγώνας δρόμου ξεκινά. Θα τα καταφέρει ο φίλος μας να κάνει τον πιο μισητό αντίπαλό του να φάει (ξανά) το καπέλο του? Σίγουρα η δομή της συγκεκριμένης ιστορίας δεν χαρακτηρίζεται από πρωτοτυπία. Εννοείται ότι έχουμε διαβάσει πάμπολλες φορές παρόμοια σενάρια, στα οποία ο Ρόμπαξ, τσιγκλάει τον Σκρουτζ κι εκείνος προσπαθεί (χωρίς να παραβεί τις αρχές του) να τον αποστομώσει. Κάπως έτσι γίνεται κι εδώ. Παραδέχομαι, όμως, ότι έχουμε να κάνουμε με μία τίμια και προσεγμένη δουλειά, που έχει κλιμακωτή πλοκή, στην οποία συμμετέχει ένα διόλου ευκαταφρόνητο cast από χαρακτήρες του σύμπαντος των Ντακ. Βασικότερος όλων, όπως είναι φυσικό, είναι ο Ντόναλντ, που εδώ όχι μόνο δεν προκαλεί προβλήματα στον θείο του, αλλά αποδεικνύεται σωτήριος. Εξαιρετική αντιμετώπιση του ήρωα από τον συγγραφέα, που ξεφεύγει από την πεπατημένη και δίνει άλλη πνοή στην σχέση Ντόναλντ – Σκρουτζ. Μου άρεσε, επίσης, ότι η ροή των γεγονότων και των σκηνών δεν είναι στατική, αλλά μεταφέρει τον αναγνώστη σε διάφορα τοπικά πλαίσια, όπως είναι η Λέσχη των εκατομμυριούχων, το αγρόκτημα της Γιαγιάς Ντακ, στο εργαστήριο του Κύρου, αλλά και στο θησαυροφυλάκιο. Η είσοδος των Μουργόλυκων στο φινάλε, ομολογώ ότι με ξένισε κάπως, αλλά παραδέχομαι ότι ήταν καίρια για την ολοκλήρωση που είχε στο μυαλό του ο συγγραφέας. Σε αυτό το σημείο, λοιπόν, απολαμβάνουμε μία εύστοχη ανατροπή, καλή δράση, μία αναμενόμενη κατάληξη και μία υπέροχη σκηνή στο τελευταίο καρέ, που έφερε ένα χαμόγελο ικανοποίησης στο πανέμορφο πρόσωπό μου!  Γενικά, αν και δεν ξεφεύγει από τα συνηθισμένα, πιστεύω ότι αξίζει να δώσετε μία ευκαιρία σε αυτή την ιστορία. Ο εικαστικός τομέας μάς χαρίζει όμορφα backgrounds, γλυκά χρώματα, αλλά η απόδοση των χαρακτήρων… δεν είναι η επιθυμητή για εμένα. 

 

Στην συνέχεια, θα μπούμε νοητά σε μία χρονομηχανή και θα μεταφερθούμε στα μέσα του 19ου αιώνα, όπου ο Σκρουτζ, ο Ντόναλντ και τα τρία ανιψάκια, ψάχνουν, διακαώς, να βρουν ένα μέρος, το οποίο τελικά έχει ονομαστεί “Το χωριό των λυγμών’. Ο Σκρουτζ, έχοντας στην κατοχή του μία παλιά περγαμηνή από έναν σπουδαίο αλχημιστή, ταξιδεύει μέχρι το μακρινό Ευθυμβούργο, παρέα με τους συγγενείς του, προκειμένου να εντοπίσουν μία τεράστια ποσότητα χρυσού, που αναφέρεται ότι υπάρχει στην περιοχή. Όταν, μετά κόπων και βασάνων, καταφέρνουν να πάνε στο γραφικό χωριουδάκι, θα διαπιστώσουν ότι κάθε άλλο παρά εύθυμοι είναι οι κάτοικοι. Για την ακρίβεια, ένα πέπλο θλίψης και κατήφειας έχει πέσει σε όλους, ένα γεγονός το οποίο κάνει τους φίλους μας ν΄ αναρωτηθούν. Οι πρώτες δυσκολίες δεν αργούν να έρθουν, καθώς ο Δήμαρχος της περιοχής, αντιδρά αρνητικά όταν ο Σκρουτζ του ζητάει να του δώσει άδεια εξόρυξης. Μέσα στον προβληματισμό τους, ο Ντόναλντ, κατά τύχη, πίνει λίγο νερό από το κοινόχρηστο πηγάδι και τότε πέφτει σε βαριά κατάθλιψη. Αυτό βάζει σε σκέψη τους υπόλοιπους της παρέας, που αρχίζουν να σκέφτονται ότι το νερό είναι εκείνο που ευθύνεται για την γενική καντήφλα. Θα καταφέρουν οι φίλοι μας να γιατρέψουν το ηθικό των κατοίκων της περιοχής και παράλληλα να βρουν το επιθυμητό χρυσάφι? Καλό σενάριο, που έχει κάτι από την φαντασία του Rodolfo Cimino, αν και δεν είναι εκείνος που το έχει επιμεληθεί. Το χρονικό πλαίσιο είναι το κατάλληλο, μιας κι έχουμε να κάνουμε με αλχημείες, αλλά και με έλλειψη νέων τεχνολογιών. Η πλοκή χωρίζεται σε δύο άτυπα μέρη (η καταπολέμηση της θλίψης και η έρευνα για τον χρυσό), τα οποία, όμως, παρουσιάζονται σε σωστές δόσεις και μπλέκονται αξιόλογα μεταξύ τους. Η σκηνοθεσία προσπαθεί να δημιουργήσει μυστήριο, εν μέρει το πετυχαίνει, αλλά δεν κρατάει για πολύ, δεδομένου ότι ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται σχετικά εύκολα τι μέλλει γενέσθαι. Όσον αφορά τον χαρακτήρα του Σκρουτζ, εδώ φαίνεται να είναι λίιιγο πιο συγκαταβατικός και συνειδητοποιημένος με την ήττα, σε σχέση με άλλες ιστορίες που ξεσπά σε όλους και σε όλα. Το φινάλε το βρήκα αναμενόμενο, ενώ μου άρεσαν οι αναφορές στον “Βίο & Πολιτεία”. Γενικά ήταν μία ιστορία που με ικανοποίησε, αλλά δεν θα την χαρακτήριζα αριστούργημα. Αξίζει, πάντως, να διαβαστεί. Το σχέδιο, από την άλλη, ήταν κουραστικό. Ίσως σε ένα, μεγαλύτερου φορμάτ, περιοδικό να έδειχνε καλύτερα. Τώρα, όμως, τα καρέ ήταν υπερβολικά… μπουκωμένα.  

 

Και κάπου εδώ βλέπουμε τον Φάντομ Ντακ να είναι έτοιμος να πιαστεί στα χέρια με έναν υπερμεγέθη εξωγήινο και λέω ότι θα διαβάσουμε κάτι το περιπετειώδες με τον αγαπημένο μας ήρωα. Που να φανταστώ πώς θα κατέληγε η ιστορία!   "Η μάχη των λέξεων" ξεκινάει, λοιπόν, με τα πνεύματα να είναι οξυμένα έξω από την κεντρική τράπεζα. Ένας γιγαντιαίος υπέρ-κακός μόλις έχει αποπειραθεί να την ληστέψει, όταν τον σταματάει ο Ατρόμητος υπερασπιστής της Λιμνούπολης. Ο κακός δεν έχει καμία διάθεση να παραδοθεί και προβάλει αντίσταση. Και οι δύο τους διαθέτουν αρκετά υπερεξελιγμένα όπλα, τα οποία είναι ικανά να εξοντώσουν! Το πλήθος, αλλά και οι αστυνομικοί, στέκονται ανίκανοι στο περιθώριο και το μόνο που κάνουν είναι να παρακολουθούν ανήσυχοι την εξέλιξη της μάχης. Την ώρα που η ένταση κορυφώνεται κι ο κάθε αντίπαλος επαίρεται για τα όπλα του… όλα σταματούν κι ο λόγος είναι ότι ο Φάντομ παρατηρεί τον villain για το ελλιπές λεξιλόγιο που χρησιμοποιεί. Και σαν να μην έφτανε αυτό, εκείνος, αντί να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία και να ξεσπάσει στον φίλο μας, συμφωνεί μαζί του, με αποτέλεσμα οι δύο τους να προσπαθούν να βρουν διάφορες βαρύγδουπες εκφράσεις που να ταιριάζουν στην περίσταση! Σίγουρα δεν μιλάμε για μια καθαρόαιμη περιπέτεια του πρωταγωνιστή. Για την ακρίβεια, ούτε κατά διάνοια! Ο μόνος που ίσως να εκστασιαζόταν είναι ο Μπαμπινιώτης! Έτσι, έχουμε μια σαφή διακωμώδηση των υπερηρωικών κόμικς για το λεξιλόγιο που χρησιμοποιούν, η οποία μπορώ να πω ότι λειτούργησε εύστοχα. Το χιούμορ δεν έρχεται σαν μασημένη τροφή στον αναγνώστη, αλλά υπονοείται με την στάση των χαρακτήρων και τον διάλογο που έχουν. Το "παίξιμο" του villain το βρήκα πολύ καλό, γεγονός που μας κάνει να μην τον θεωρούμε έναν support χαρακτήρα, αλλά έναν άξιο συμπρωταγωνιστή. Η πλοκή κυμαίνεται σε πολύ χαλαρούς ρυθμούς, ενώ το φινάλε με άφησε με ένα μειδίαμα στα χείλη. Γενικά είναι μία πλακατζίδικη και με αίσθηση πειράγματος, ιστορία, που διαβάζεται μόνο μία φορά. Δεν μετάνιωσα που την διάβασα, αλλά περίμενα μια σοβαρή περιπέτεια με τον Φάντομ. Αυτός ήταν ο λόγος που με ξενέρωσε κάπως! Ο εικαστικός τομέας δεν ξεφεύγει από την μετριότητα. 

 

Οι μονοσέλιδες ιστορίες επιστρέφουν στο περιοδικό και δύο γνωστά μας ξαδέλφια περνάνε μερικές “Περιπέτειες στο βουνό”. Οι τίτλοι των τριών ιστοριών είναι, κατά σειρά, οι εξής:

 

●  “Αλάνθαστος οδηγός”

●  “Η μαύρη πίστα”

●  “θαρραλέα απόφαση”

 

Ομολογώ πως τέτοιου είδους ιστορίες στέκεται δύσκολο να με διασκεδάσουν, διότι διαθέτουν λίγα καρέ και κατά συνέπεια δύσκολη ανάπτυξη του εκάστοτε σεναρίου. Περισσότερο, λοιπόν, λειτουργούν σαν… στόκος, που βουλώνει τις τρύπες της ύλης του κάθε τεύχους. Παρόλα αυτά, η συγκεκριμένη σειρά ήταν αρκετά κωμική και μου άρεσε. Με εξαίρεση την τελευταία ιστορία, οι δύο πρώτες απέσπασαν το γέλιο μου και ιδιαίτερα η δεύτερη. Ευχάριστο διάλειμμα, λοιπόν. Χαμόγελο ικανοποίησης, μου έφερε και το σχέδιο. 

 

Κι ολοκληρώνουμε το τεύχος με το δεύτερο επεισόδιο της σειράς “Time Machine (Mis)Adventures”, που φέρει τον τίτλο “Τα λάστιχα του Ντάνλοπ”. Ο επίγονος του Κύρου (του οποίου το όνομα νομίζω ότι το μαθαίνουμε σε αυτό το επεισόδιο) συνεχίζει να ψαχουλεύει τα… πρακτικά της χρονομηχανής. Για να πάρουμε φόρα για το παρελθόν, πηγαίνουμε στο σήμερα, όπου ο Ντόναλντ με τα τρία του ανιψάκια, επισκέπτονται το αγρόκτημα της Γιαγιάς Ντακ, η οποία βρίσκεται σε μαύρη απελπισία. Ο λόγος είναι ότι ένας τυφώνας ξερίζωσε όλες τις μηλιές της, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να φτιάξει τις θεσπέσιες μηλόπιτες που θα έδινε στο πανηγύρι του χωριού. Επιστρέφοντας στο σπίτι τα ανιψάκια έχουν ανησυχία για το κακό που βρήκε την γιαγιά κι έτσι αποφασίζουν να επέμβουν. Αθόρυβα, μέσα στην νύχτα, γλιστρούν μέσα στο εργαστήριο του Κύρου και πηγαίνουν στην Ιρλανδία του 1884, για να πάρουν τους σπόρους, οι οποίοι είχαν δώσει τις μηλιές που υπήρχαν στο αγρόκτημα. Εκεί, θα συνειδητοποιήσουν ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο εύκολα όσο φαντάζονται, ενώ ένας νέος φίλος θα κάνει την εμφάνισή του. Κι ενώ ο στόχος επετεύχθη, διαπιστώνουν ότι κατά την επιστροφή τους στην Λιμνούπολη, έχουν εξαφανιστεί δια παντός τα… αυτοκίνητα! Η αλήθεια είναι ότι έτρεφα έναν μεγαλύτερο ενθουσιασμό, διαβάζοντας το πρώτο επεισόδιο της σειράς. Εδώ έχω την εντύπωση ότι έπεσε, κάπως, η απόδοση του σεναρίου, αλλά θα περιμένω να διαβάσω και τα υπόλοιπα επεισόδια για να εκφέρω μία πιο εμπεριστατωμένη άποψη. Η αποδοκιμασία μου εδώ έγκειται στην πλοκή, την οποία και βρήκα κάπως υπερβολική κι άτοπη. Θα σταθώ περισσότερο στην σκηνή με τα ρομποτικά σκιάχτρα, την οποία και βρήκα σαχλή και χωρίς συγγραφικό ενδιαφέρον. Επίσης, αυτή την φορά τα διάφορα πήγαινε-έλα από το παρελθόν στο παρόν και τούμπαλιν, με κούρασαν κάπως. Τουλάχιστον οι αναφορές στον  John Boyd Dunlop, ήταν… πιασάρικες. Εν κατακλείδι, θεωρώ το επεισόδιο αυτό υποδεέστερο του πρώτου, σχετικά μέτριο κι ελπίζω αυτό να είναι ένα μεμονωμένο γεγονός. Σχεδιαστικά η ιστορία ήταν τίμια, ενώ συνεχίζει να υιοθετεί ένα στυλ “κομπιουτερίστικο”. Πώς θα μπορούσε να ήταν διαφορετικό, άλλωστε? Δυνατό σημείο του εικαστικού τομέα, πάντως, συνεχίζει να είναι ο χρωματισμός.