ΜΙΚΥ ΜΑΟΥΣ 384 [Επιχείρηση μπλε καρβέλι]

[Μενίγ Πουαγώ]

Η περιπέτεια και το γέλιο συνεχίζονται στις νέες περιπέτειες του Μίκυ Μάους που κυκλοφορεί στα περίπτερα.

ΓΙΑΓΙΑ ΝΤΑΚ: ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΜΠΛΕ ΚΑΡΒΕΛΙ.

ΜΑΥΡΟΣ ΠΗΤ: ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΗ.

ΝΤΟΝΑΛΝΤ ΝΤΑΚ: ΤΟ ΜΠΙΤΟΝΙ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ.

ΦΕΘΡΥ ΝΤΑΚ: ΓΙΝΕ ΚΑΙ ΕΣΥ ΦΑΚΙΡΗΣ.

ΜΟΥΡΓΟΛΥΚΟΙ: ΈΝΑΣ ΜΟΥΡΓΟΛΥΚΟΣ ΣΧΕΔΟΝ ΤΙΜΙΟΣ.
ΓΚΟΥΦΥ: ΜΠΛΟΥΖ.
ΝΤΟΝΑΛΝΤ & ΦΕΘΡΥ: Ο ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΠΑΠΙΟΝΙΤΗΣ.

Ένα τεύχος γεμάτο γέλιο και περιπέτεια, αυτή την Παρασκευή 22/10. (Νο. 384.)

Επεξεργασία Οκτωβρίου 22, 2021 από Μενίγ Πουαγώ

[Μενίγ Πουαγώ]

Παρουσίαση-κριτική του υπ' αριθμόν #384 τεύχους του νέου Μίκυ Μάους.

Εξώφυλλο. (Από τον φίλτατο @ Tsaklas ...)


Εδώ Λιμνούπολη! (By Silvia Ziche.)
Ιστορίες.

"Επιχείρηση μπλε καρβέλι."

Ο Σκρούτζ έχει πάει για μεσημεριανό στης Ελβίρας το αγρόκτημα.

Spoiler

Αφού τσάκισε τρεις σουπιέρες σούπα η Ελβίρα του δίνει να δοκιμάσει την νέας της μαρμελάδα από ανανά. Εκείνος προτιμά το ψωμί της βιομηχανίας του για να την αλείψει και όχι το παραδοσιακό καρβέλι της Ελβίρας. Πράγμα που την εξοργίζει όπως είναι φυσικό. Λέει στον Σκρούτζ πως οι πωλήσεις του ψωμιού του θα καταρρεύσουν έτσι και ρίξει το καρβέλι της στην αγορά. Παράλληλα ανακαλύπτει ότι ο παραγιός της ο Πασχάλης κοιμάται σε ζωντανή σύνδεση. Η Γιαγιά Ντακ ζητάει από τον Πασχάλη να την βοηθήσει. Με την παραγωγή ψωμιού στο νέο τροχόσπιτο που έφτιαξε ειδικά για αυτό τον σκοπό.

Παράλληλα η ζωντανή μετάδοση συνεχίζεται ακατάπαυστα. Μόνο που ο Πασχάλης προσθέτει λάθος αλεύρι στο προζύμι και βγαίνει ένα γευστικότατο όπως αποδεικνύει ο Πασχάλης καρβέλι χρώματος μπλε! Την γευστικότητα έχουν ανακαλύψει και οι θεατές του που χτυπάνε την πόρτα του τροχόσπιτου. Το ψωμί γίνετε ανάρπαστο. Τόσο ανάρπαστο που ο Τζον έρχεται να της προτείνει μία συμφωνία. Η Ελβίρα δέχεται για να αποδείξει τις ικανότητές της στον Σκρούτζ. Ο Τζον φυσικά αποζητά το κέρδος σκοπεύοντας να την ρίξει.

Το εργοστάσιο πάει υπέροχα και τα κέρδη εισρέουν. Πριν από μία σύσκεψη η Ελβίρα ανακαλύπτει ότι το ποσοστό από τα κέρδη της θα έπρεπε να είναι πολύ μεγαλύτερο. Γνωρίζοντας την νομοθεσία πετάει έξω τον Ρόμπαξ αλλά κρατάει τον Χάσκυ. Αρχίζει να γοητεύεται από τα κέρδη και τις ανέσεις της σύγχρονης τεχνολογίας. Είναι δυνατόν η Ελβίρα να αρχίζει να μοιάζει στον Σκρούτζ; Η επόμενη μέρα μας βρίσκει στο αγρόκτημα.

Εκει πέρα η Ελβίρα αναφέρει στην ομήγυρη ότι αποσύρεται από τις βιομηχανίες παρ' ότι της άρεσε η ζωή του επιχειρηματία. Σκρούτζ και Τζον ποθούν διακαώς την συνταγή του μπλε καρβελιού αλλά η Γιαγιά Ντακ την καταστρέφει. Τα αστρονομικά κέρδη τα δώρισε σε μία μη κερδοσκοπική οργάνωση που ίδρυσε ο Πασχάλη για την καθιέρωση του καθημερινού οκτάλεπτου εργασίας. Οπότε η ιστορία μας τελειώνει εδώ. Η μήπως όχι;

Εμφανίζεται ξαφνικά η Ντόρις Ντακ στο αγρόκτημα. Εκείνη είχε δώσει το κινητό στον Πασχάλη αλλά εκείνος δε το θυμόταν. Μεταξύ μας, η ζωντανή μετάδοση δε σταμάτησε από την αρχή της ιστορίας. Η Ντόρις έχει την ευκαιρία να δοκιμάσει το τελευταίο περίφημο μπλε καρβέλι. Απορεί πως η μπαταρία του κινητού αντέχει ακόμα. Ξαφνικά η ζωντανή μετάδοση διακόπτεται.

"Μυστηριώδης αποστολή."

Η ληστεία του Μαύρου Πητ καταλήγει σε μία παράξενη συνεργασία.

"Το μπιτόνι της οργής."

ΟΝτόναλντ και το μπιτόνι του κάνουν άνω κάτω την Λιμνούπολη.

"Γίνε και εσύ φακίρης."

Ο Φέθρυ καταφέρνει να γίνει φακίρης μόνο που δεν το συνειδητοποιεί.

"Ένας μουργόλυκος σχεδόν τίμιος."

Ένα μέλος της οικογένειας έχει πάρει τον στραβό δρόμο και τα υπόλοιπα προσπαθούν να τον επαναφέρουν.

"Μπλουζ."

Ο Γκούφυ φτιάχνει ρίμες με την κιθάρα του.

"Ο κόκκινος παπιονίτης."

Οι πράκτορες Π.Α.Π.Ι. πρέπει να προστατεύσουν ένα μη γήινο μέταλλο. 

Αιτήσεις συνδρομής για Μίκυ Μάους, Ντοναλντ και ΚΟΜΙΞ.

Εν κατακλείδι.
Μία ιστορία που προσπαθεί να προβάλει μία διαφορετική πλευρά της προσωπικότητας της Ελβίρας. Αλλά αν κατανοήσουμε ότι ο έκανε για διδακτικούς λόγους μπορούμε να δείξουμε κατανόηση. Αρκετά καλή και ενδιαφέρουσα ιστορία. Διακωμωδεί λίγο και την μανία της σημερινής νεολαίας με τις ζωντανές διαδικτυακές αναμεταδόσεις.

Ο Πητ και Φούμφο δίνουν ρεσιτάλ ερμηνείας σε αυτή την καλαίσθητη ιστορία. Ο Ντόναλντ και το μπιτόνι του αναστατώνουν την Λιμνούπολη με δυσμενή αποτελέσματα. Καλή μου φαίνεται. Ακολουθεί μία βουβή και χιουμοριστική περιπέτεια με τον Φέθρυ. Συνεχίζουμε με μία όμορφη περιπέτεια με τους μουργόλυκους. Οι ρίμες του Γκούφυ ντύνουν μία όμορφη ιστορία με πολύ γέλιο. Τέλος οι πράκτορες Π.Α.Π.Ι. πρωταγωνιστούν σε μία περιπέτεια με πάρα πολύ καλό σενάριο και ασχολίαστο σχέδιο. Αποδίδεται και ένας φόρος τιμής στον Υπεράνθρωπο.

Σειρά προτίμησης ιστοριών.

1. "Το μπλε καρβέλι."
2. "Μυστηριώδης αποστολή."
3. "Ένας μουργόλυκος σχέδον τίμιος."
4. "Ο κόκκινος παπιονίτης."
5. "Μπλουζ."
6. "Γίνε και εσύ φακίρης."
7. "Το μπιτόνι της οργής.

7.8/10!!! Το προτελευταίο τεύχος του δεύτερου Φθινοπωρινού μήνα θεωρώ πως θα το ευχαριστηθείτε!!!

Επεξεργασία Οκτωβρίου 22, 2021 από Μενίγ Πουαγώ

[Νίκος Τσιλοπάνος]

ξέρουμε τίποτα για την ιστορία του επόμενου τεύχους που όπως φαίνεται θα πατάει στο halloween

 

[Rombax]

Δεν έχω διαβάσει το τεύχος ακόμα, αλλά το σχέδιο της τελευταίας ιστορίας με κάνει να μη μπορώ να του βάλω υψηλή βαθμολογία. Έπισης, πρόσεξε κανείς ότι στο εξώφυλλο ο Σκρουτζ φαίνεται να είναι μέσα στο φούρνο;

[Captain Cooper]

1) Η ιστορία με το Φέθρυ με ξεγέλασε στην αρχή. Νόμιζα ότι ήταν του Faccini. Τελικά ιστορία του Faccini υπήρχε παρακάτω.

 

2) Δε φτάνει που ο Μίκυ έχει εξαφανιστεί από το ίδιο του το περιοδικό, μας βάζουν συνέχεια ιστορίες με το μεγάλο του αντίπαλο πρωταγωνιστή λες και το κάνουν επίτηδες...

[Captain Cooper]

Στην Επιχείρηση μπλε καρβέλι υπήρξαν αρκετές αναφορές στη σειρά Breaking Bad. Προφανώς δε μπορούσαν να μπουν και πολλές περισσότερες λόγω της φύσεως της σειράς.
 

[Indian]

Στην εναρκτήρια ιστορία του τεύχους #384, μία περίεργη επιχείρηση θα στηθεί από ένα πρόσωπο υπεράνω… επιχειρηματικού ενδιαφέροντος και πιο συγκεκριμένα πρόκειται για την “Επιχείρηση μπλε καρβέλι”. Βρισκόμαστε στο Παπιοχώρι, όπου ο θείος Σκρουτζ, έπειτα από μία επικερδή επαγγελματική συμφωνία που έκλεισε, επισκέφτηκε την Γιαγιά Ντακ, προκειμένου να γευτεί την άριστη κουζίνα της. Όταν η συζήτηση επικεντρώνεται στο ψωμί, εκείνος, γεμάτος υπερηφάνεια, δηλώνει ότι προτιμά το δικό του από το φρέσκο καρβέλι της Γιαγιάς Ντακ. Όπως είναι φυσικό, αυτό θίγει το γαστρονομικό φιλότιμο της οικοδέσποινας, η οποία δηλώνει ευθαρσώς ότι αν τυχόν λανσάρει το καρβέλι της στην αγορά, θα κατατροπώσει το ψωμί του Σκρουτζ.   Θέλοντας, λοιπόν, να τον κάνει να καταπιεί την αλαζονεία του, φωνάζει τον Πασχάλη και μαζί ξεκινάνε να φτιάξουν το περίφημο σπιτικό καρβέλι της. Δυστυχώς, όμως, ο οκνηρός παραγιός της μπερδεύει τα αλεύρια, με αποτέλεσμα το καρβέλι που θα φουρνιστεί να είναι χρώματος… μπλε! Όπως, όμως, ο σοφός λαός λέει “κάθε εμπόδιο για καλό”, έτσι και σε αυτή την περίπτωση, το μπλε καρβέλι αποκτά μεγάλη φήμη, και η απίστευτη νοστιμιά του μνημονεύεται από όλους! Αυτή η δημοφιλία, δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητη κι έτσι ο Ρόμπαξ θα την προσεγγίσει, με σκοπό την σύναψη συμφωνίας, αλλά και την εκμετάλλευσή της. Φαίνεται, λοιπόν, ότι η Γιαγιά Ντακ θα βρεθεί σε ένα επιχειρηματικό παιχνίδι, που δεν έχει παίξει ξανά κι ούτε την διασκεδάζει. Θα καταφέρει να γλιτώσει από τις τρικλοποδιές? Αν κι έχουμε δει καλύτερες ιστορίες να φιγουράρουν στην πρώτη θέση των τευχών του αγαπημένου μας περιοδικού, παρόλα αυτά και η συγκεκριμένη είχε αρκετά σημεία που εκτίμησα. Βασική πρωταγωνίστρια στο σενάριο είναι η καλοσυνάτη Ελβίρα, την οποία δεν βλέπουμε συχνά σε έναν τέτοιο ρόλο. Η πλοκή ξεκινάει κλιμακωτά και μιμούμενη την μοίρα, δίνει στην φίλη μας πολλές συγκινήσεις. Ο αναγνώστης γίνεται μάρτυρας του σκληρού κόσμου των επιχειρήσεων κι απολαμβάνει το τσαγανό, την θέληση και το βουκολικό ταμπεραμέντο της πρωταγωνίστριας. Ο συγγραφέας φροντίζει να την κάνει ρεαλιστική, δίνοντας της τρωτά σημεία (μέσα στην απειρία της), αλλά όσο κυλούν οι σελίδες, την “ψήνει” στα κόλπα των επιχειρήσεων, μεταμορφώνοντάς την σε δεινή επαγγελματία του χώρου. Όσο πηγαίνουμε στο φινάλε, όμως, η Ελβίρα φαίνεται ότι δεν απαρνιέται τις ρίζες και τις αξίες της. Όλη αυτή η διαχείριση του χαρακτήρα της, λοιπόν, γίνεται πολύ κινηματογραφικά και την θεωρώ το δυνατότερο ατού της ιστορίας. Το φινάλε επιστρέφει τα γεγονότα στην κανονικότητα και δίνει το απαραίτητο ηθικό δίδαγμα. Όσον αφορά την είσοδο της Ντόρις Ντακ (ξέρετε, την Παπερέτα) κυριολεκτικά στο 90ο λεπτό, δεν μπορώ να πω ότι μ’ ενόχλησε, αλλά την βρήκα ελαφρώς άτοπη. Γενικά, αν και δεν μιλάμε για το αριστούργημα της Ένατης Τέχνης, η παρούσα ιστορία διαθέτει στοιχεία που οφείλουμε να της αναγνωρίσουμε. Το σχέδιο, έχοντας εξαντλήσει την επιείκειά μου, το βρήκα μέτριο. 

 

Στην συνέχεια, μία “Μυστηριώδης αποστολή”, ανατίθεται στα χέρια δύο από τους πιο γνωστούς παρανόμους του Μίκυ Σίτυ. Ο λόγος για τον Μαύρο Πητ και τον Φούμφο, οι οποίοι μπαίνουν, όχι και τόσο ευπρόσδεκτα, στην έπαυλη ενός πρίγκιπα, προκειμένου να την… ξελαφρώσουν από τα διάφορα τιμαλφή. Δυστυχώς, όμως, η τύχη δεν στέκεται με το μέρος τους, καθώς όχι μόνο δεν βρίσκουν κάτι πολύτιμο, αλλά γίνονται αντιληπτοί από το πρίγκιπα, ο οποίος απειλεί ότι θα φωνάξει την Αστυνομία. Στην θέση των οργάνων της τάξης, έρχονται δύο πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών, οι οποίοι συλλαμβάνουν τους δύο φίλους μας. Στον δρόμο, όμως, αντί για χειροπέδες, οι δύο παράνομοι θα λάβουν μία συμφωνία. Οι πράκτορες αναφέρουν μία συσκευή, η οποία κλάπηκε από έναν κακοποιό, που την έχει τοποθετήσει σε μία θυρίδα μίας τράπεζας με ύψιστη ασφάλεια. Ζητούν, λοιπόν, με αντάλλαγμα την ελευθερία τους, να μπουν στην τράπεζα και να κλέψουν για την Κυβέρνηση την, εν λόγω, συσκευή. Οι πρωταγωνιστές δέχονται κι αρχίζουν να ετοιμάζουν την διάρρηξη. Χωρίς να το γνωρίζουν, όμως, θα μπλεχτούν σε ένα ύπουλο παιχνίδι, που θα τους δημιουργήσει πολλούς μπελάδες… Έχουμε να κάνουμε με μία όμορφη ιδέα σεναρίου, καθώς αποτελείται από ίντριγκες, μυστήριο και… υπόκοσμο. Η εκτέλεση, όμως, νομίζω ότι κάπου χώλαινε, μιας κι από την αρχή ο αναγνώστης έμπαινε στο νόημα του τι μέλλει γενέσθαι, με αποτέλεσμα να χάνεται κάπως η μαγεία του αιφνιδιασμού. Όσον αφορά τους πρωταγωνιστές, έμεινα ευχαριστημένος από τις επιδόσεις τους και ιδιαίτερα του Μαύρου Πητ. Ο φίλος μας μέσα στις ατυχείς επιλογές του, αποδεικνύει ότι διαθέτει οξυδέρκεια και, όταν αναγκάζεται, αστυνομικό δαιμόνιο! Από την άλλη ο Φούμφο είναι η πηγή του χιούμορ, το οποίο βρίσκεται σε πολλά “παρανοϊκά” γκαγκ, που με έκαναν και γέλασα λίγο. Το φινάλε, αν και το περίμενα, μου άρεσε αρκετά και κλείνει την ιστορία ευχάριστα και διασκεδαστικά. Γενικά την βρήκα μια τίμια προσπάθεια, που, όμως, δεν διεκδικεί δάφνες ποιότητάς. Το ίδιο συμπαθητικό βρήκα και το σχέδιο. 

 

Στην τρίτη ιστορία του τεύχους, ένα αντικείμενο και η απίστευτη κακοτυχία του πρωταγωνιστή, θα σταθούν η αφορμή για χιουμοριστικά γκαγκ, καθώς “Το μπιτόνι της οργής”, θα προκαλέσει φοβερά νεύρα στον Ντόναλντ! Ο θείος Σκρουτζ αποφάσισε ότι είναι ώρα να πλύνει την πανάκριβη λιμουζίνα του και ποιος άλλος είναι ο καλύτερος (κι ο φθηνότερος) για την συγκεκριμένη αγγαρεία? Μα, ο Ντόναλντ, φυσικά! Απαιτεί, λοιπόν, από τον ανιψιό του να έρθει στο θησαυροφυλάκιο και μάλιστα να φέρει νερό από το σπίτι του για να μην ξοδέψει εκείνος (τι να του κάνω? Έπρεπε να τον είχα εγώ θείο! ). Ο Ντόναλντ, γεμίζει ένα μεγάλο μπιτόνι και ξεκινά για το επιβλητικό μέγαρο του θείου του. Η απύθμενη ατυχία του, όμως, θα μετατρέψει αυτή την απλή διαδρομή, σε έναν επίπονο αγώνα δρόμου, με πολλά απρόοπτα, παρεξηγήσεις και πολλά… νεύρα! Πρόκειται για ένα σενάριο, το οποίο μέσα στην απλότητα τής ιδέας του, παρουσιάζει στον αναγνώστη μία έξυπνη αλληλουχία από υπερβολικές καταστάσεις, με την κωμική έννοια του όρου. Ο πρωταγωνιστής βρίσκεται στο στοιχείο του, μιας και το σενάριο είναι κομμένο και ραμμένο στον χαρακτήρα του, ενώ οι καταστάσεις που καλείται να διαχειριστεί, προσωπικά μού έφεραν ένα χαμόγελο στα χείλη. Εννοείται, βέβαια, ότι δεν μιλάμε για την επιτομή του χιούμορ, αλλά πιστεύω ότι μία χαρά επιτελεί τον σκοπό του κι έτσι. Το φινάλε, είναι το αποκορύφωμα του αστείου κι ολοκληρώνει την ιστορία με εκρηκτικό τρόπο! Αν θα έπρεπε να εκφράσω ένα μικρό παράπονο, αυτό θα επικεντρωνόταν στην σκηνοθεσία, που ουσιαστικά παραθέτει απλά τους μπελάδες του φίλου μας, χωρίς κάποια επιπλέον παράθεση. Βέβαια, με την υπάρχουσα δομή της πλοκής, τι άλλο θα μπορούσε ν’ αποτυπωθεί στο χαρτί? Το σχέδιο μού άρεσε αρκετά. 

 

Ο Φέθρυ αναλαμβάνει τα ηνία, στο σημείο αυτό, και με την βοήθεια ενός εγχειριδίου που φέρει τον τίτλο “Γίνε κι εσύ φακίρης”, εισάγεται στον μαγικό κόσμο του μεταφυσικού και του ταχυδακτυλουργικού! Ο φίλος μας απολαμβάνει την βόλτα του στο πάρκο, όταν η προσοχή του επικεντρώνεται σε έναν πλανόδιο φακίρη, ο οποίος έχει καταπλήξει τα πλήθη με την ικανότητά του να παίζει την πίπιζα του και να κάνει ένα άψυχο σχοινί να ζωντανεύει και να λικνίζεται σαν το φίδι! Όταν η “παράσταση” τελειώνει κι ο φακίρης φεύγει, κατά λάθος αφήνει πίσω του ένα κουτί με τα σύνεργα του κόλπου του. Ο φίλος μας, λοιπόν, θα αρπάξει την ευκαιρία που του δίνεται και θα προσπαθήσει να εντρυφήσει στα μυστικά της συγκεκριμένης τέχνης. Όπως, όμως, είναι φυσικό η προσπάθεια αυτή θα δημιουργήσει πολλά προβλήματα και τραγελαφικές καταστάσεις. Μιλάμε για μία ιστορία, που αν δεν έβλεπα το όνομα του συγγραφέα, θα έκοβα το κεφάλι μου ότι προέρχεται από την πένα του Enrico Faccini! Η έλλειψη μπαλονιών διαλόγου, δίνει μεγαλύτερο βάρος στο σχέδιο να αποδώσει το κωμικό στοιχείο. Προσωπικά, πάντως, αυτό που εντόπισα είναι πολλές σκηνές που μοιάζουν μεταξύ τους και που δεν προσφέρουν τόσο προσεγμένο κι ευφυές χιούμορ. Οι πολλές επαναλήψεις, λοιπόν, σε συνδυασμό με την “βουβή” ατμόσφαιρα, δίνουν στην ιστορία επίπεδη πλοκή κι αυτό έχει σαν αποτέλεσμα τον διαδικαστικό χαρακτήρα της ανάγνωσης. Θα προσπεράσω, λοιπόν. Τον εικαστικό τομέα, που θα έπρεπε να κατέχει ισχυρή θέση στην ιστορία, θα τον χαρακτήριζα επιεικώς μέτριο. 

 

Σύντομων ιστοριών συνέχεια και τα προβλήματα για μία γνωστή μας συμμορία δεν έχουν τελειωμό, καθώς “Ένας Μουργόλυκος σχεδόν τίμιος”, προβληματίζει την οικογένεια. Στο τροχόσπιτο των Μουργόλυκων ήρθε η ώρα για το δείπνο, αλλά φαίνεται ότι ο πατριάρχης της οικογένειας, μπορεί να είναι ευχαριστημένος με την σούπα, αλλά δυσανασχετεί με το γεγονός ότι ένα από τα εγγόνια του έχει στραφεί στον ίσιο δρόμο. Συγκεκριμένα, ο “176-716”, πριν από λίγο καιρό, έλαβε συμμετοχή σε έναν τηλεοπτικό διαγωνισμό μαγειρικής και κέρδισε το τρίτο βραβείο. Έτσι, απέκτησε φήμη και σεβασμό στην κοινότητα της γαστρονομίας, ενώ παράλληλα στους εγκληματικούς κόλπους έχει καταστεί το μαύρο πρόβατο. Για να μπορέσει να βγάλει την ρετσινιά από την οικογένειά του ο Παππούς Μουργόλυκους, αποφασίζει να οργανώσει μία κλοπή, με πρωταγωνιστή τον φέρελπι μάγειρα. Πρόσφατα στην Λιμνούπολη έχει έρθει ένας βαθύπλουτος Μαχαραγιάς, ο οποίος έχει στην κατοχή του πολλούς πολύτιμους λίθους, τους οποίους παίρνει μαζί του στα ταξίδια του. Έτσι, λοιπόν, ο φίλος μας θα αναλάβει να κλέψει τον Μαχαραγιά. Θα τα καταφέρει άραγε? Συμπαθητικό σενάριο, που όμως, λόγω των λίγων σελίδων που διαθέτει, είναι αρκετά βιαστικό. Το μεγαλύτερο μέρος της πλοκής, στηρίζεται στο αφηγηματικό στοιχείο. Το φινάλε είναι το δυνατότερο σημείο του σεναρίου και διαθέτει ένα plot twist, αρκετά κωμικό. Γενικά είναι μία δουλειά που την διάβασα ευχάριστα, αλλά την ξέχασα αστραπιαία. Το σχέδιο το βρήκα μέτριο, προς καλό, αν κι ασφυκτιούσε μέσα στα μικρά καρέ. 

 

Ήρθε η ώρα να μπουν τα πράγματα στην θέση τους και να δούμε τον Enrico Faccini ν’ αναλαμβάνει δράση! Πρωταγωνιστής είναι ο Γκούφυ, ο οποίος φαίνεται ότι είναι φανατικός με τα  “Μπλουζ”. Ο κολλητός του Μίκυ, κάθεται σε μία καρέκλα, παίρνει στα χέρια του μία κλασική κιθάρα και ξεκινάει να ξεδιπλώνει το ταλέντο του στο τραγούδι. Και μάλλον φαίνεται να σημειώνει επιτυχία… μέχρι να βρεθεί κάποιος, ο οποίος θα έχει διαφορετική άποψη από εκείνον, αλλά και μεγάλη έλλειψη υπομονής. Αυτό που θα κρατήσω από το συγκεκριμένο σενάριο, είναι η καλή δουλειά που έχει γίνει από τους υπεύθυνους στην απόδοση του κειμένου. Μου θύμισε τις παλιές καλές εποχές των ομοιοκαταληξιών που υπήρχαν στα κόμικς του Τερζόπουλου. Από εκεί και πέρα, δεν μπορώ να πω ότι θα κρατήσω κάτι άλλο από την πλοκή, όχι γιατί δεν θέλω, αλλά γιατί… δεν υπήρχε κάτι άλλο να κρατήσω. Έχουμε μία απλή παράθεση στίχων και μόνο στα τελευταία καρέ βγαίνει λίγη δράση, που δεν μπορώ να πω ότι με εξέπληξε. Νομίζω ότι ακόμα και οι λάτρεις του συγγραφέα, θα πρέπει να παραδεχτούν ότι εδώ ο κύριος Faccini δεν ήταν στα καλύτερά του. Λυπάμαι, αλλά κι εδώ θα προσπεράσω.  Το σχέδιο είναι λιτό κι επικεντρώνεται μόνο στους χαρακτήρες, καθώς δεν διαθέτει πλουραλισμό στα backgrounds. Θα το χαρακτήριζα ανεκτό. 

 

Και για το τέλος, “Ο κόκκινος παπιονίτης”, θα απασχολήσει τους πράκτορες μίας γνωστής μας μυστικής οργάνωσης. Τα δύο ξαδέλφια απολαμβάνουν την ραστώνη του κήπου του Ντόναλντ, όταν καλούνται από τον εργοδότη και θείο τους, τον Σκρουτζ, να τον συναντήσουν σε ένα από τα κρησφύγετα της Π.Α.Π.Ι.. Εκεί, θα τους εξηγήσει την αποστολή, που καλούνται αυτή την φορά να φέρουν εις πέρας. Πρόσφατα ένας μετεωρίτης επισκέφθηκε την Γη και, πέφτοντας στην Λιμνούπολη, έγινε αντιληπτός από τα εργαστήρια του Σκρουτζ. Στα σωθικά του έκρυβε ένα σπάνιο υλικό, που οι ειδικοί το αποκάλεσαν κόκκινο παπιονίτη. Το υλικό είναι τόσο πολύτιμο, που οι πληροφορίες λένε ότι ένας από τους επιστήμονες του εργαστηρίου, σκοπεύει να το βάλει στο χέρι και να το χρησιμοποιήσει για δικό του όφελος. Ο θείος Σκρουτζ, λοιπόν, αναθέτει στους δύο πράκτορές του να αποκαλύψουν τον συγκεκριμένο επιστήμονα, να σταματήσουν τα σχέδιά του και να κρατήσουν τον παπιονίτη ασφαλή. Έτσι λοιπόν, με πλαστά πτυχία και περγαμηνές, τα δύο ξαδέλφια παρεισφρέουν στο ερευνητικό εργαστήριο κι αρχίζουν τις έρευνες. Λένε ότι αυτό που χαρακτηρίζει πρώτα μία ιστορία είναι το οπτικό κομμάτι της, το οποίο θα πρέπει να είναι θελκτικό για να παρακινήσει τον αναγνώστη να βυθιστεί στο σενάριο. Ε, εδώ νομίζω ότι δεν συνέβη κάτι τέτοιο. Το ανεκδιήγητο σχέδιο είναι ο πρωταγωνιστής κι όπως είναι φυσικό δεν αφήνει το σενάριο ν΄ αναδείξει τα αρώματά του. Με δυσκολία κατάλαβα ότι το σενάριο έχει κάποιο ενδιαφέρον και η πλοκή βγάζει μία λογική, τουλάχιστον όταν περάσουμε τις πρώτες σελίδες, μέχρι τα δύο ξαδέλφια, βρουν τον θείο τους. Από εκεί και πέρα, έχουμε μία πλοκή με συνοχή και με πολλές αναφορές στα υπερηρωικά κόμικς που υπάρχουν στην Αμερική τόσο της Marvel, όσο και της DC, αλλά όπως προείπα, με δυσκόλεψε αρκετά να την παρακολουθήσω και να την απολαύσω όσο θα ήθελα, εξαιτίας του εικαστικού τομέα. Εκτιμώ ότι δεν αποτελεί ένα από τα δυνατά χαρτιά της σειράς  “Π.Α.Π.Ι.”, αλλά σίγουρα θα μπορούσε να έχει καλύτερη αντιμετώπιση και μοίρα. Πολύ κρίμα…