ΝΤΟΝΑΛΝΤ 88 [Χελωνούπολη]

[Μενίγ Πουαγώ]

                                                                                                                                                                                                                     

Και αυτό τον μήνα συναντάμε το αγαπημένο μας παπί σε τέσσερις νέες ιστορίες.

• ΧΕΛΩΝΟΥΠΟΛΗ
• ΠΡΙΝ 1.000.000 ΧΡΟΝΙΑ
• ΡΟΜΠΟΤΙΚΟΣ ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΤΗΣ
• ΥΠΕΡΦΥΣΙΚΟ ΓΚΟΛΦ
  
  Αναζητήστε το τεύχος 88 από αυτή την Παρασκευή 15/10 στα περίπτερα.
  
  

[Μενίγ Πουαγώ]

Ο Ντόναλντ αυτό τον μήνα κυκλοφόρησε παρέα με τον φίλο του Μίκυ ακριβώς στο μέσον του Οκτώβρη του σωτήριου έτους 2021. Φέρει τον αύξοντα αριθμό #88. Επιτέλους ο @ Indian επέστρεψε!!!



Τέσσερις (4) ιστορίες με φτερά και πούπουλα και σε αυτό το τεύχος. Προμηνύονται καλές ως είθισται...

"Χελωνούπολη."

Ο Ντόναλντ είναι ειδικός στα συστήματα ασφαλείας. Οπότε πείθει τον Θείο Σκρούτζ να χρηματοδοτήσει την ιδέα του.

Εντυπώσεις.

Όμορφη ιστορία με οικολογικά μηνύματα και τις ικανότητες του παπιού μας να στρέφονται εναντίον του.

"Πριν 1.000.000 χρόνια."

Ο Ντόναλντ πρέπει να πείσει την φυλή του ότι αξίζει να είναι μέλος της. Αλλά όταν βγήκε για κυνήγι έπιασε μία όμορφη πάπια.

Εντυπώσεις.

Πάρα πολύ καλή ιστορία!!! Ο Ντόναλντ στα καλύτερα του!!!

"Ρομποτικός αντικαταστάτης."

Το μέλλον αναμένεται ρομποτικό. Αλλά και πολύ δυσοίωνο. Οπότε ο Φάντομ αναλαμβάνει δράση.

Εντυπώσεις.

Πολύ όμορφη ιστορία που διδάσκει με αξιόλογο τρόπο ότι η τεχνολογία δε λύνει τα πάντα.

"Υπερφυσικό γκολφ."

Οι νεοσύλλεκτοι πράκτορες ασχολούνται με το άθλημα που δεν έχει ακόμα λέξη στα ελληνικά. Δηλαδή το γκολφ.

Εντυπώσεις.

Ιστορία σε γενικά ήπιους τόνους. Διδακτική και με καλούς χαρακτήρες.

Κλείνοντας...

Το τρίτο φθινοπωρινό τεύχος είναι πάρα πολύ καλό!!! 8.8/10!!!
 

Επεξεργασία Νοεμβρίου 4, 2021 από Μενίγ Πουαγώ

[Captain Cooper]

Με το τεύχος αυτό ολοκληρώνεται και η σειρά TNT, την οποία παρακολουθούμε εδώ και 3,5 χρόνια από το Ντόναλντ 46, που κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 2018. Έχουν δημοσιευτεί πλέον και οι 34 ιστορίες που έχουν κυκλοφορήσει στο εξωτερικό καθώς και μία δισέλιδη. Αν και ο Φέθρυ δεν με ξετρελαίνει σαν χαρακτήρας μπορώ να πω ότι η σειρά μας έδωσε κάποιες καλές ιστορίες. Πιθανόν βέβαια να βοήθησε ότι και ο Φέθρυ ήταν εκτός χαρακτήρα και εμφάνιζε σε γενικές γραμμές πολύ περισσότερη σοβαρότητα από όση έχουμε συνηθίσει. Μου άρεσαν ιδιαίτερε και οι έκτακτες εμφανίσεις παλιότερων χαρακτήρων  όπως ο Μπάκυ Μπακ, η οποία ήταν συνήθης στις πρώτες κυρίως ιστορίες.

 

Θα αντικαταστήσει άραγε τη σειρά κάποια άλλη ή θα συνεχίσει στο περιοδικό η δημοσίευση τεσσάρων αυτοτελών ιστοριών;

[Indian]

Στο αρχικό ποστ προστέθηκαν τα links των ιστοριών στο Inducks.  

 

 

[paola]

Οπως διαβασα παραπανω τελειωσε η σειρα TNT.

Εεε τωρα θα το πω....δεν μου αρεσε καθολου!

Η αληθεια ειναι οτι εχω διαβασει λιγες απο αυτες τις ιστοριες ,οποτε δεν μπορω να εχω ολοκληρωμενη αποψη.

Αλλα βρε παιδια,οταν διαβαζα καποια απο αυτες τις ιστοριες,δεν ξερω πως να το εξηγησω,διαβαζα και δεν συγκρατουσε ο εγκεφαλος τιποτα. Αν με ρωταγες "Τι διαβασες 4 καρε πριν¨  τιποτα..κενο.

Καποια στιγμη θα τις ξαναδιαβασω με πιο καθαρο μυαλο μπας και αλλαξω γνωμη,μηπως τις πηρα στραβα αδικα,ξερω γω;

[Θοδωρής Καραπάνος]

4 ώρες πριν, paola είπε:

Οπως διαβασα παραπανω τελειωσε η σειρα TNT.

Εεε τωρα θα το πω....δεν μου αρεσε καθολου!

Η αληθεια ειναι οτι εχω διαβασει λιγες απο αυτες τις ιστοριες ,οποτε δεν μπορω να εχω ολοκληρωμενη αποψη.

Αλλα βρε παιδια,οταν διαβαζα καποια απο αυτες τις ιστοριες,δεν ξερω πως να το εξηγησω,διαβαζα και δεν συγκρατουσε ο εγκεφαλος τιποτα. Αν με ρωταγες "Τι διαβασες 4 καρε πριν¨  τιποτα..κενο.

Καποια στιγμη θα τις ξαναδιαβασω με πιο καθαρο μυαλο μπας και αλλαξω γνωμη,μηπως τις πηρα στραβα αδικα,ξερω γω;

Απλά πιστεύω ότι το σχέδιο είναι προβληματικό. Απεικονίζει τα σπίτια και γενικότερα τα κτίσματα πολύ μικρά και τα παπιά φαίνονται πολύ μεγάλα, με αποτέλεσμα το μάτι να δυσαρεστείται, χωρίς καν να τό καταλαβαίνεις. Πέρασα ώρα να κοιτάζω προσεχτικά το σχέδιο για να καταλάβω τι δεν μού κολλούσε.

[nick_spartan]

Πολλοί τις λάτρευαν . Εγώ πάντως συμφωνώ με εσάς 

 

[Indian]

Η εναρκτήρια ιστορία του τεύχους #88, θα μας μιλήσει για μία πόλη, που θα την ζήλευαν ακόμα και τα Χελωνονιντζάκια, την “Χελωνούπολη”! Όλα ξεκινάνε στο προαύλιο του θησαυροφυλάκιου, όπου ο Ντόναλντ συντηρεί κι επισκευάζει όλες τις αντικλεπτικές παγίδες, κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του θείου Σκρουτζ, ο οποίος, σαν κέρβερος, προσέχει να μην κάνει αλόγιστες σπατάλες ο ανιψιός του. Σε μία μικρή, αλλά οδυνηρή επίδειξη, των παγίδων στα τρία ανιψάκια, ένα διάσημο ζευγάρι (ένας επιχειρηματίας και μία ηθοποιός), που έτυχε να περνούν από το σημείο, βλέπουν τα αντικλεπτικά συστήματα και θέλουν διακαώς να αποκτήσουν κι εκείνοι κάτι παρόμοιο, για να μπορέσουν επιτέλους να ξεφύγουν από τα αδιάκριτα βλέμματα των απανταχού θαυμαστών, αλλά και τις ορέξεις των παρανόμων. Αυτό γεννά μία ιδέα στο μυαλό του Ντόναλντ, ο οποίος πείθει τον πλούσιο θείο του να συνεργαστούν. Έτσι, δημιουργείται μία πόλη, γύρω από μία λίμνη που φωλιάζει ένα σπάνιο είδος χελωνών, που σκοπό έχει να φιλοξενήσει (έναντι αδράς αμοιβής) τους διάφορους VIPs, η οποία έχει εφοδιαστεί με κάθε είδους συστήματα, που απομακρύνουν κάθε είδους απρόσκλητο επισκέπτη. Αυτός ο ντόρος που γίνεται, λοιπόν, ανοίγει την όρεξη στην συμμορία των Μουργόλυκων, οι οποίοι αποφασίζουν να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους και εισβάλλουν στην πόλη, σημειώνοντας… μεγάλη επιτυχία! Λέτε τελικά, ο Σκρουτζ και η πλούσια παρέα του, να βρήκαν τον μάστορά τους? Ανάμεικτα συναισθήματα μού προκάλεσε η συγκεκριμένη σειρά και δυστυχώς πιο πολύ κλίνω στο ότι δεν μ΄ ενθουσίασε. Και το λέω αυτό με βαριά καρδιά, καθώς περιέχει πολλά στοιχεία που θα μπορούσαν να την ανεβάσουν περισσότερο στις προτιμήσεις μου, αλλά δυστυχώς δεν τα κατάφερε. Η ιδέα του σεναρίου διαθέτει μία κάποια πρωτοτυπία, αλλά αυτό που επικρατεί κατά κράτος είναι οι πάμπολλες συγγραφικές ευκολίες, αλλά και η ελλιπής σκηνοθετική επιμέλεια. Το σενάριο εμφανίζει ένα έντονο οικολογικό στοιχείο, το οποίο δεν είναι μία απλή αναφορά, αλλά δρα ενεργά στο φινάλε. Όσον αφορά την σκηνοθεσία, νομίζω ότι σε αυτόν τον τομέα έχει γίνει πρόχειρη δουλειά. Η εναλλαγή των καρέ γίνεται απότομα, με αποτέλεσμα η ροή της πλοκής να χάνει σε νόημα. Ο Ντόναλντ, στέκεται αρκετά οξυδερκής, αυτή την φορά, και με ανεπτυγμένο το αίσθημα της επιχειρηματικότητας. Δεν μπορώ να καταλάβω, όμως, για ποιον λόγο δεν δημιουργούσε μία εταιρεία που θα προσέφερε αντικλεπτικές λύσεις κι αποφάσισε να συνεταιριστεί με τον τσιγκούνη κι εκμεταλλευτή θείο του. Το σχέδιο των Μουργόλυκων, είναι… κλεμμένο από τον δικό μας Δούρειο Ίππο κι έτσι δεν κρύβει πολλές εκπλήξεις στον αναγνώστη. Παραδέχομαι, πάντως, ότι η συνέχεια διαθέτει δράση και μάλιστα έντονη κινητικότητα. Το φινάλε είναι εκρηκτικό, αλλά μας αφήνει να βλέπουμε έναν Ντόναλντ που είναι για λύπηση… Γενικά την βρήκα μία μέτρια δουλειά, που είχε όλα τα φόντα να διαπρέψει, αλλά τα πολλά λάθη δεν την άφησαν. Προσωπικά θα ήθελα να διαπρέψει… Το σχέδιο το βρήκα αρκετά καλό.

 

Και ήρθε η ώρα να γυρίσουμε “Πριν 1.000.000 χρόνια”, όπου ο Ντόναλντ είναι ένα… παπί των σπηλαίων. Ο φίλος μας ανήκει σε μία άγρια φυλή, οι άντρες της οποίας είναι σκληροί και πηγαίνουν για κυνήγι, προκειμένου να φέρουν στις οικογένειές τους τον… άρτον τον επιούσιον. Εκείνος, όμως, σαν πιο ντελικάτη κι ανήσυχη φυσιογνωμία, δειλιάζει να τους ακολουθήσει κι αναλώνεται στην εξερεύνηση και την εφευρετικότητα. Προσπαθεί, λοιπόν, να φτιάξει ένα ξύλινο σπίτι για να φύγει επιτέλους από την υγρή σπηλιά, ενώ εντελώς τυχαία, ανακαλύπτει και την φωτιά! Αυτή του η προσπάθεια, φαίνεται να μην ενθουσιάζει τους ρηχούς συντρόφους του, οι οποίοι απαιτούν επιτακτικά και μ’ επιθετικό ύφος, να φέρει κάποια στιγμή ένα κομμάτι κρέας στο τραπέζι. Ο φίλος μας αναγκάζεται να βγει για κυνήγι, κάτι που αποδεικνύεται ότι είναι πέρα από τις δυνάμεις του. Όταν στον δρόμο του συναντήσει την Νταίζυ, μία όμορφη (αλλά τσαμπουκαλού) κοπέλα, που ανήκει σε μία άλλη φυλή (περισσότερο φιλειρηνική), τότε η ζωή του θα αλλάξει κι από ένα δειλό παπάκι, θα μεταμορφωθεί σε έναν ατρόμητο ήρωα, που τάσσεται στο πλευρό των αδυνάτων. Προσωπικά δηλώνω ότι δεν είμαι φίλος των ιστοριών που αφορούν την παλαιολιθική εποχή, αλλά εδώ μπορώ να πω ότι η συγκεκριμένη μού κέντρισε το ενδιαφέρον. Το σενάριο δεν διαθέτει μεγάλη φαντασία ή κάτι αξιομνημόνευτο. Αντιθέτως, επικεντρώνεται στην εξιστόρηση της καθημερινότητας του πρωταγωνιστή, καθώς και την αλληλεπίδρασή του με τα υπόλοιπα μέλη της πρωτόγονης κοινωνίας. Με λίγη κακή θέληση, λοιπόν, κάλλιστα θα μπορούσαμε να πούμε ότι χρησιμοποιεί την μανιέρα μίας σαπουνόπερας. Από την άλλη, εντύπωση προκαλεί ο χαρακτήρας που έχει δοθεί στον Ντόναλντ. Πρόκειται για ένα παπί πολύ μπροστά από την εποχή του, που μπορεί να έχει την ιδιοσυγκρασία ενός δειλού, ταυτόχρονα, όμως, διαθέτει ευστροφία, ανήσυχο πνεύμα και οικολογικά αισθήματα. Μου άρεσε πολύ αυτή η αποτύπωση του χαρακτήρα του. Απέχει παρασάγγας από τον δύστροπο, τεμπέλη και μουρτζούφλη Ντόναλντ που ξέρουμε. Την ίδια ήπια συμπεριφορά στον χαρακτήρα του είχε κι ο Σκρουτζ, όπου τον βλέπουμε εδώ να επέχει θέση ανθυποκομπάρσου, γεγονός που με έκανε ν’ αναρωτηθώ. Νομίζω ότι ο συγγραφέας “έκαψε” τον χαρακτήρα. Θα μπορούσε, κάλλιστα, να βάλει στην θέση του έναν νέο κομπάρσο. Τέλος πάντων.   Στο φινάλε έχουμε μία κορύφωση της πλοκής, με αρκετή δράση, θα έλεγα, που έβγαζε νόημα και ουσία. Γενικά, ήταν μία ήπια, αλλά καλή προσπάθεια, που αξίζει να διαβαστεί. Ο εικαστικός τομέας μού άρεσε αρκετά. Τόσο οι χαρακτήρες, όσο και η αποτύπωση των τοπίων της προϊστορικής περιόδου, ήταν αξιοπρεπώς δοσμένα.

 

Φτάνουμε, αισίως, στην τρίτη ιστορία του τεύχους, που φέρει τον τίτλο “Ρομποτικός αντικαταστάτης”. Όπως θα έλεγε κι ο Κωνσταντίνος Κατακουζηνός, η νύχτα είχε ρίξει τα μαύρα της πέπλα επάνω από την Λιμνούπολη, όταν μία γνωστή μας φιγούρα σκίζει τον αέρα και κατευθύνεται σε ένα μυστηριώδες εργοστάσιο, στο οποίο φαίνεται ότι χτύπησε ο συναγερμός του. Την ώρα που προσπαθούσε να μπει μέσα, προκειμένου να διαπιστώσει τι έχει συμβεί, μία φωνή μέσα από τον αεραγωγό του ανακοινώνει ότι ο συναγερμός ήταν ψευδής κι ότι δεν συντρέχει κανένας λόγος ανησυχίας. Μάλιστα, του ζήτησε επίμονα να αποχωρήσει από το εργοστάσιο. Ο φίλος μας υπάκουσε κι έφυγε για το σπίτι του, μιας κι άρχιζε να χαράζει η επόμενη ημέρα. Μόλις ξημέρωσε, σαν Ντόναλντ, πάει στο θησαυροφυλάκιο για να πιάσει δουλειά, ότανβρίσκεται μπροστά σε μία περίεργη κατάσταση. Ο Σκρουτζ, του ανακοινώνει ότι απολύεται, γιατί την θέση του έχει πάρει ένα ρομπότ! Και δεν είναι μόνο ο φίλος μας που πήγε στον ΟΑΕΔ, αλλά και η συντριπτική πλειοψηφία των υπαλλήλων, συμπεριλαμβανομένων της δεσποινίδας Ευταξίας, αλλά και του πιστού Παντάξιου! Όταν έρχεται το βράδυ, ο συναγερμός που είχε χτυπήσει και το προηγούμενο στο εργοστάσιο, χτυπάει ξανά. Ο Ντόναλντ, ενδύεται την στολή του Φάντομ και πηγαίνει πάλι να το ελέγξει, αλλά αυτή την φορά είναι πιο διακριτικός και προσεκτικός. Όταν καταφέρνει, επιτέλους, να μπει στον χώρο του εργοστασίου, αυτό που θα αντικρίσει θα ξεπεράσει κάθε φαντασία. Μεγάλα σκαμπανεβάσματα μας κάνει το περιοδικό, καθώς από την προϊστορική εποχή, πηγαίνουμε στο απόλυτο μέλλον. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα σενάριο, το οποίο πραγματεύεται πολλά φουτουριστικά στοιχεία και σίγουρα θα κάνει πολλούς συνωμοσιολόγους (κι όχι μόνο) ν΄ αναφωνήσουν: “Εμείς σας τα λέγαμε”. Η πλοκή ξεκινάει με μία άκρως νουάρ αισθητική, ενώ στην συνέχεια παραθέτει το απαραίτητο μυστήριο, χωρίς να κάνει spoilers για την κατάληξή της. Ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι βλέπουμε τον πρωταγωνιστή να επιχειρεί τόσο σαν Φάντομ, όσο και σαν Ντόναλντ, με τον πρώτο, βέβαια, να έχει περισσότερη δουλειά να κάνει. Ένα καλό plot twist, καθώς και μία μεγάλη σκηνή μάχης με δράση κι ένταση, δίνουν στην ιστορία ένα σωστό φινάλε. Γενικά την βρήκα μία καλή ιστορία, σαν αυτές που αξίζει να πρωταγωνιστεί ο σκοτεινός εκδικητής της Λιμνούπολης. Εννοείται, όμως, ότι δεν είναι “PKNA”! Το ίδιο τίμιο βρήκα και το σχέδιο. 

 

Και θα τελειώσουμε με μία ιστορία της σειράς “TNT”, η οποία μας μιλά για έναν τύπο που φαίνεται ότι παίζει “Υπερφυσικό γκολφ”. Ο Ντόναλντ και οι συνάδελφοί του, βρίσκονται στις εγκαταστάσεις του Αρχηγείου της Οργάνωσης, όταν θα τους καλέσει ο προϊστάμενός τους για ένα briefing. Η νέα αποστολή που θ’ αναθέσει στα δύο ξαδέλφια, αφορά ένα νεαρό, ο οποίος τώρα τελευταία επιδεικνύει αξιοθαύμαστες επιδόσεις στο άθλημα του γκολφ. Σχεδόν όσες φορές έχει χτυπήσει την μπάλα έχει μπει στην τρύπα, σε αντίθεση με τους αντιπάλους του, οι οποίοι όποτε παίζουν μαζί του, δεν βρίσκονται σε φόρμα. Έτσι, σε έναν αγώνα μαζί του χάνουν ακόμα και οι πλέον έμπειροι του χώρου. Σε διάφορες αναλύσεις που έχει κάνει η Οργάνωση στα βίντεο των αγώνων, έχει διαπιστώσει ότι αυτές οι επιδόσεις δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς, αλλά μάλλον κάτι τηλεκινητικό συμβαίνει. Έτσι λοιπόν, κλείνουν ένα τουρνουά γκολφ, στο οποίο δηλώνουν συμμετοχή στον Ντόναλντ (με τον Φέθρυ να είναι βοηθός του) και τους αναθέτουν να σιγουρευτούν ότι το υποκείμενο διαθέτει υπερφυσικές δυνάμεις κι αν αυτό συμβεί, να του προτείνουν να συνεργαστεί με την Οργάνωση. Τα δύο ξαδέλφια ταξιδεύουν μέχρι την μακρινή Νέα Ζηλανδία, όπου συναντούν τους υπόλοιπους παίκτες και ξεκινούν τις έρευνες με πάσα διακριτικότητα. Άραγε, ποια θα είναι τα συμπεράσματα που θα εξάγουν? Πρόκειται για ένα, ήπιας έντασης σενάριο της σειράς, το οποίο ξεφεύγει κάπως από την βασική μανιέρα που έχει υιοθετηθεί. Έτσι εδώ οι ήρωες δεν έχουν να καταπολεμήσουν τέρατα ή εξωγήινους εισβολείς, αλλά ένα παιδί, που ενδέχεται να έχει τηλεκινητικές ικανότητες. Το τοπικό πλαίσιο, επάνω στο οποίο κινείται, είναι εκτός των ορίων της Λιμνούπολης, ενώ η πλοκή έχει τέτοια σκηνοθετική άποψη ,που θυμίζει κινηματογραφικό έργο μυστηρίου. Οι φίλοι μας είναι μεθοδικοί, ενώ η εμφάνιση της ομάδας των villains, όσο πηγαίνουμε προς το τέλος, στέκεται μία ευχάριστη έκπληξη. Ένα πραγματικά ενδιαφέρον plot twist, που συνδέει κι ένα  παλαιότερο επεισόδιο της σειράς. Βέβαια δεν είναι όλα ρόδινα. Σε πολλά σημεία η πλοκή ένιωσα να κάνει κοιλιά, ενώ το φινάλε (με την είσοδο των φαντασμάτων) δεν με κάλυψε, καθώς άλλαξε άρδην την γραμμή με την οποία έπλεε η ιστορία μέχρι εκείνη την στιγμή. Αντί για ένα (ακόμα) καλό plot twist, έχουμε μία επίπεδη συγγραφική ευκολία. Γενικά ήταν μία καλή προσπάθεια, αλλά σίγουρα δεν θα την κατέτασσα στην αφρόκρεμα των ιστοριών της σειράς. Αν θέλαμε να την χαρακτηρίσουμε θα λέγαμε ότι είχε ένα καλό ξεκίνημα, μία μέτρια συνέχεια κι ένα άνευρο φινάλε. Το σχέδιο του κυρίου Andersen, ήταν κάτι το αναμενόμενο. Με κάλυψε, πάντως.