«Βλέπω ακόμα τον ίδιο εφιάλτη κάθε νύχτα...» [Κουκουλάς Γιάννης, efsyn.gr, 25/09/2021]

[ramirez]

Ένα από τα πιο δημοφιλή και εμβληματικά έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, ο «Μόμπι Ντικ» του Αμερικανού συγγραφέα Χέρμαν Μέλβιλ, διασκευασμένο σε κόμικς από τους Olivier Jouvray και Pierre Alary, προσφέρεται στους αναγνώστες της ειδικής έκδοσης της «Εφ.Συν.» σήμερα και τα δύο επόμενα Σάββατα.

 

 

 

 

Η εμμονή του ανθρώπου να κυριαρχήσει απέναντι στη φύση με κάθε τίμημα, η εκδίκηση, η προσωπική αφοσίωση σε έναν στόχο, η τρέλα αποτελούν τα βασικά θέματα ενός βιβλίου που γράφτηκε πριν από 170 χρόνια, αλλά παραμένει επίκαιρο μέχρι σήμερα.

 

 

 

 

Ο «Μόμπι Ντικ» του Χέρμαν Μέλβιλ γράφτηκε το 1851 και σε πρώτο επίπεδο αφορά τη μονομανή καταδίωξη μιας θηριώδους λευκής φάλαινας από τον εμφανώς διαταραγμένο Κάπτεν Άχαμπ που έβαλε στόχο της ζωής του να καμακώσει το «θηρίο» από τότε που αυτό του έφαγε το ένα πόδι. Αφηγητής είναι ένας νεαρός ναύτης, ο Ισμαήλ, ενώ στους πρωταγωνιστές συγκαταλέγεται και ένας «ευγενής άγριος», ο εξωτικός Κουίκουεγκ που συχνά παίζει τον ρόλο του καταλύτη στις δύσκολες καταστάσεις, κατορθώνοντας να λύνει τα προβλήματα με απλότητα και αμεσότητα.

 

 

 

 

Οι ζωές των τριών ανθρώπων καθώς και δεκάδων άλλων ναυτικών, αξιωματικών κ.λ.π. εξελίσσονται πάνω στα φαλαινοθηρικά και μέσα στις φουρτουνιασμένες θάλασσες με έναν και μόνο στόχο. Αλλά ποιος είναι αυτός; Είναι κοινός για όλους; Από την εξέλιξη της συναρπαστικής πλοκής αποδεικνύεται πως όχι.

 

 

 

 

Αυτό το μωσαϊκό στάσεων, αντιλήψεων, προθέσεων και επιδιώξεων που περιγράφει με ένα σχεδόν ρομαντικό στιλ ο Μέλβιλ, μεταφέρουν ιδανικά οι Olivier Jouvray (σενάριο) και Pierre Alary (σχέδιο) στη δική τους προσαρμογή (μετάφραση: Τατιάνα Ραπακούλια, εκδόσεις Μικρός Ήρως). Ο Jouvray επιλέγει ευφυέστατα τις σκηνές και τα περιστατικά στα οποία δίνει έμφαση, κάτι που ελαχιστοποιεί τις συνέπειες από την αναπόφευκτη περικοπή υλικού όταν επιδιώκεται η προσαρμογή ενός τεράστιου λογοτεχνικού έργου σε κόμικς ενώ παράλληλα ο Alary παίρνει άριστα στην απόδοση των εκφράσεων των χαρακτήρων, αντισταθμίζοντας έτσι την απώλεια του γραπτού λόγου.

 

 

 

 

Αποφεύγοντας τις «φωτογραφικές» αναπαραστάσεις αλλά και την «καθαρότητα» και επιλέγοντας αντ’ αυτών σκοτεινά χρώματα στο μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου, σχέδια που πλημμυρίζουν από γραμμές και μολυβιές, περιγράμματα που ξεφεύγουν από τα πρόσωπα και τα αντικείμενα τα οποία υποτίθεται ότι ορίζουν, σκιές που δεν υπακούν στους κανόνες της φύσης αλλά αντανακλούν τη διάθεση των χαρακτήρων και το κλίμα της υπόθεσης, καταφέρνει να πλάσει μια ατμόσφαιρα που αποπνέει υγρασία και μοναξιά, φόβο και διαρκή απειλή. Μια απειλή που είναι το αποτέλεσμα της εμμονής ενός καπετάνιου που παλεύει να πάρει εκδίκηση.

 

 

 

 

«Βλέπω ακόμα τον ίδιο εφιάλτη κάθε νύχτα…» λέει ο Κάπτεν Άχαμπ. Και επιλέγει να ζήσει εντός αυτού του εφιάλτη για πάντα. Μόνο μέσα στον εφιάλτη η ζωή του έχει κάποιο νόημα. Που δεν είναι άλλο από το προδιαγεγραμμένο τέλος. Του εφιάλτη και της ζωής.

 

 

 

 

 

 

Και το σχετικό link...