ΜΙΚΥ ΜΑΟΥΣ 374 [Το μυστηριώδες κουτί]

[Θοδωρής Καραπάνος]

16 λεπτά πριν, Tsaklas είπε:

Εμένα μου άρεσε πολύ η ιστορία με το μυστηριώδες κουτί, σκεφτείτε δεν είχα καν αγοράσει το τεύχος όταν κυκλοφόρησε και διαβάζοντας εδώ ότι πρόκειται για ένα ρεσιτάλ σουρρεαλισμού, ψήθηκα αμέσως! 

Κρίμα όμως που μία πολύ καλή ιστορία, χάνει από το απαίσιο σκίτσο. Κάτι άσχετο τώρα. Θυμάστε μία άλλη φοβερή ιστορία που ο Ντόναλντ, ο Σκρουτζ, ο Φέρθρυ και η Νταίζυ πατούν ταυτόχρονα το κουμπί του ανελκυστήρα και βρίσκονται κλεισμένοι σ ' έναν κύβο;  Προσπαθώ  μάταια να θυμηθώ τον τίτλο της τόσες μέρες.

 

Edit: Μετά από μια μικρή έρευνα, βρήκα  ποια  ιστορία εννοούσα. 

Επεξεργασία Αυγούστου 21, 2021 από Θοδωρής Καραπάνος

[Aldark]

Επάνερχομαι σε αυτό το περασμένο τεύχος, μιας και δεν προλαβαίνω να διαβάζω τα τεύχη του Μίκυ Μάους την ώρα που κυκλοφορούν, αλλά το Μυστηριώδες Κουτί με τράβηξε εξαρχής να του δώσω σημασία. Το reading ethic μου είναι πολύ κακό ορισμένες φορές, αλλά επιτέλους το κατάφερα.

Θα ήθελα να σχολιάσω μία τεράστια τσαπατσουλιά που μου χτυπάει στο μάτι και με μπερδεύει (πόσο μάλλον έναν πιο κάζουαλ αναγνώστη): ναι μεν η ιστορία όλη είναι σε ένα τεύχος και όχι σπασμένη σε 10 τεύχη (ανά κεφάλαιο/μέρος) και καλύτερα για μένα (παρότι μαρκετινίστικα είναι ψιλο-λάθος) αλλά ταυτόχρονα ενώ στο τέλος των κεφαλαίων λέει ΤΕΛΟΣ 5ου μέρους πχ, στην αρχή των κεφαλαίων δεν γράφει 6ο Μέρος! Φαουλάκι, αλλά έχουμε μάθει στα λίγα πλέον και το περνάμε στα ψιλά...

Επί της ουσίας όμως, η ιστορία καταλαβαίνω γιατί μπορεί να ξενίσει κάποιους, δεν ξέρω αν είναι σχολή Ζίκε η φάση αυτή, σίγουρα θυμίζει Μεγάλο Σπλας και Χαμένοι στον Πύργο η ιστορία και είναι ωραία δομημένο το σενάριο και ο σουρεαλισμός "πώς βρεθήκαμε εδώ και τι κάνουμε εδώ;".  Το χιούμορ μπορεί να κουράσει σε ένα βαθμό και γίνονται και κοιλιές, αλλά δε σε εγκαταλείπει ποτέ το σασπένς και το ονειρικόν του πράγματος. Επειδή όπως αναφέρθηκε και εδώ, αν θες μία πιο κλάσικ ιστορία με αρχή μέση και τέλος υπάρχει άπειρο υπόβαθρο, τέτοιες φρέσκιες ιδέες μου φαίνονται εξαιρετική ευκαιρία για να εμβαθύνουμε στους γνωστούς αγαπημένους χαρακτήρες και να δούμε πως θα ανταποκρίνονταν σε μία τέτοια απίστευτη ιστορία. Ο Φέθρυ και ο Πιγκουίνος κλέβουν την παράσταση όπως και ο Ντόναλντ όταν παίρνει το αυτοκίνητο (highlight: η ατακάρα "παιδιά εγώ έχω τη λύση για όλα τα προβλήματά μας! Μπείτε μέσα και θα σας βγάλω έξω από εδώ με τη νέα ΛΑΜΠΟΥΓΚΑΤΙΝΙ ΜΟΥ!" που με έλιωσε χαχαχα). Το ότι ο Κύρος είναι κλασικά η λύση του μυστηρίου (κλασική τεχνική, βλέπε Φραγκίσκος το φραγκόσυκο στα τελευταία τεύχη της "δικής μας" Φρουτοπίας) αποτελεί κλισεδιά μεν, αλλά δεν υπήρχε κι άλλος τρόπος να υπάρξει μία εξήγηση.

Το σχέδιο δεν είναι καλό, αλλά ταιριάζει, έχει το ύφος του.

Γενικότερα έχουμε μία εξαιρετική ιστορία θα έλεγα, που ξεφεύγει από τα κλασικά, φέρενει αναπάντεχους χαρακτήρες σε νέους ρόλους ανακατεύοντας λίγο την τράπουλα, δεν ξεφεύγει από πολλά κλισέ και βασίζεται κυρίως σε ράντομ ατάκες. Αν δε σου αρέσει το χιούμορ και η ραντομιά σίγουρα μαζί με το αρκετά messy σχέδιο θα την αποφύγεις την ιστορία. Εγώ την απόλαυσα και εκτιμώ και που είναι μέσα σε ένα τεύχος σαν τομάκι για το καλοκαίρι ουσιαστικά, αντάμα με τις άλλες δύο (καλοκαιρινότατες) ιστορίες, μυστηρίου και περιπέτειας ! Αν παλεύανε λίγο το μάρκετινγκ θα έκανε κάποιο πάταγο...αλλά απλά ο 15υγουστος είναι άλλη μία μέρα του χρόνου

[Indian]

Ένα πέπλο μυστηρίου καλύπτει την πλειοψηφία των ιστοριών του τεύχους #374, του αγαπημένου μας περιοδικού. Η ύλη, λίγη σε αριθμό ιστοριών, αλλά πλούσια σε καρέ, θα ξεκινήσει με τον Μίκυ και τον Γκούφυ, οι οποίοι θα διαπιστώσουν ότι... “Έκλεψαν το ηλιοβασίλεμα”! Οι δύο φίλοι επισκέπτονται ένα κοντινό νησί για να απολαύσουν τα αστέρια, στην ετήσια σύναξη των φίλων της Αστρονομίας. Δυστυχώς, όμως, ο δρόμος για το ψηλότερο σημείο του βουνού, που δίνει καλύτερη ορατότητα στα τηλεσκόπια, είναι κλειστός λόγω ανασκαφών. Εκεί έχουν βρεθεί οστά δεινοσαύρου! Το παράξενο, όμως, είναι ότι ένας νυχτερινός εισβολέας μπήκε στον χώρο της ανασκαφής κι αφού ξέθαψε τα οστά, δεν τα έκλεψε κι απλά έφυγε! Την επόμενη ημέρα, την ώρα που οι δύο φίλοι απολάμβαναν το πρωινό τους, τους επισκέπτεται ο τοπικός σερίφης (ο οποίος τυγχάνει παλιός γνωστός τους) και τους ζητάει την βοήθειά τους. Στην βίλα ενός μεγάλου συλλέκτη, έγινε μία κλοπή, Συγκεκριμένα, το προηγούμενο βράδυ, μετά από ένα black out στο ρεύμα, κλάπηκε ένας πανάκριβος πίνακας, που αναπαριστά ένα ηλιοβασίλεμα (εξού κι ο παραπλανητικός τίτλος ). Ο Μίκυ κι ο Γκούφυ, θα ξεδιπλώσουν το αστυνομικό τους δαιμόνιο και θα προσπαθήσουν να δώσουν λύση στο μυστήριο. Άραγε, υπάρχει κάποιο κοινό στοιχείο σε όλα αυτά τα παράξενα γεγονότα που συμβαίνουν στο μικρό νησί? Απολαύσαμε, λοιπόν, ένα καλοδουλεμένο νουάρ αστυνομικό σενάριο, το οποίο προσωπικά με ικανοποίησε σε μεγάλο βαθμό. Η πλοκή παραθέτει στον αναγνώστη πολλά γεγονότα, που φαινομενικά δεν έχουν σχέση μεταξύ τους και φαίνονται παράταιρα. Όλα, όμως, δένονται στο τέλος με μαεστρία και το κουβάρι ξετυλίγεται αριστοτεχνικά. Ο Μίκυ, γι’ ακόμα μία φορά, αποδεικνύεται άριστος ντετέκτιβ κι ανήσυχο πνεύμα και με την οξυδέρκειά του λύνει τον γρίφο με εξυπνάδα. Δίνεται σημασία στην λεπτομέρεια, δεν γίνονται συγγραφικές εκπτώσεις κι ο ένοχος είναι επιμελώς κρυμμένος, μέχρι την τελική του αποκάλυψη. Γενικά μία καλή αστυνομική ιστορία, που αξίζει να διαβαστεί από τους λάτρεις του είδους. Το σχέδιο, αν και είχε περιθώρια βελτίωσης, το βρήκα καλό. Όχι, όμως, καλύτερο από το σενάριο. 

 

Η επόμενη ιστορία στο τεύχος, η οποία είναι και η κεντρική, έχει τον τίτλο “Το μυστηριώδες κουτί στο ακόμα πιο μυστηριώδες μέρος” και πρωτοτυπεί στο γεγονός ότι εκτός ότι είναι μεγάλη σε έκταση, συμμετέχει σε αυτήν κι ένας μεγάλος αριθμός από τους διάσημους χάρτινους ήρωες της Λιμνούπολης, αλλά και του Μίκυ Σίτυ. Η εναρκτήρια σκηνή μάς πηγαίνει στο θησαυροφυλάκιο, όπου ο Σκρουτζ ετοιμάζεται να γευματίσει Όταν θα βγει από την κρεβατοκάμαρά του, θα διαπιστώσει ότι μεταφέρθηκε σε ένα άγνωστο μέρος, με πολλές πόρτες. Μέχρι να συνειδητοποιήσει τι συμβαίνει, βλέπει να έρχεται από μία πόρτα κι ο Ντόναλντ, ο οποίος ετοιμαζόταν να πάρει το μπάνιο του!   Στην συνέχεια, θα κάνει την εμφάνισή της η Μάτζικα, η οποία έχει μεταφερθεί από τον Βεζούβιο, και η παρέλαση θα συνεχίσει με την Μίννι, την Τρούντυ και τον Φέθρυ. Κανείς δεν γνωρίζει πώς έφτασε ως εκεί. Η μοναδική ένδειξη είναι ένα κουτί, που συνοδεύεται από μία ταμπέλα η οποία αναγράφει να μην ανοιχτεί. Ποιος αιχμαλώτισε τους φίλους μας και για ποιους λόγους? Και το κυριότερο...πώς θα ξεφύγουν από εκεί? Αν μη τι άλλο, πρόκειται για ένα σενάριο που κέρδισε την αμέριστη προσοχή μου με την ιδέα, την οποία καλείται να διαχειριστεί. Η έκπληξη για τον αναγνώστη ξεκινάει από την δεύτερη, κιόλας, σελίδα και δεν σταματάει, παρά μόνο λίγο πριν το τέλος. Σχεδόν σε κάθε μέρος της ιστορίας, έχουμε την είσοδο ενός χαρακτήρα, όχι απαραίτητα του ίδιου σύμπαντος κι όλοι προσπαθούν να εντοπίσουν τον υπαίτιο. Η σκηνοθεσία μάς χαρίζει μερικές καλογυρισμένες σκηνές, ενώ υπάρχουν αρκετά κωμικά γκαγκ κι ακόμα πιο κωμικοί διάλογοι. Όσο πλησιάζουμε προς το φινάλε, το τοπίο ξεκαθαρίζει σιγά-σιγά και η εξήγηση που δίνεται με καλύπτει. Μία μικρή ένσταση έχω στον...Τυραννόσαυρο, την εισαγωγή του οποίου την βρήκα λίγο σαχλή. Κατά τα άλλα έχουμε ένα όμορφο χιουμοριστικό αποτέλεσμα, καλυμμένο με καλής ποιότητας μυστήριο. Μία χαρά! Μακάρι να μπορούσα να πω το ίδιο και για το σχέδιο, το οποίο προσωπικά το βρήκα ανεκδιήγητο. Από τα πλέον χειρότερα σχέδια που έχει γεννήσει η Ιταλική σχολή της Disney.  

 

Το τεύχος θα ολοκληρωθεί με τους Ντακ ν’ αναζητούν “Το τυρί του Φαραώ”. Στο μουσείο της Λιμνούπολης γίνεται μία έκθεση με θέμα την αρχαία Αίγυπτο, στην οποία κύριος χορηγός είναι ο θείος Σκρουτζ. Εκεί, ο Λούντβιχ θα αφηγηθεί στο κοινό έναν θρύλο, σύμφωνα με τον οποίο ο Φαραώ Παπιαγχαμών είχε ανακαλύψει την μυστική συνταγή για τυρί, το οποίο έτρωγαν δύο σκαραβαίοι του και στην συνέχεια, ό,τι άλλο δάγκωναν το μετέτρεπαν σε καθαρό χρυσάφι! Από ένα τραγικό λάθος, όμως, οι δύο σκαραβαίοι δαγκώθηκαν μεταξύ τους κι έτσι...επιχρυσώθηκαν. Το πλήρωμα του χρόνου ήρθε, λοιπόν, κι ο Ντόναλντ βοήθησε (πάλι κατά λάθος) να επιστρέψουν στην ζωή τα δύο ζουζούνια. Ο Σκρουτζ δεν άργησε ν’ αδράξει την ευκαιρία και να τους εκμεταλλευτεί, αλλά δυστυχώς το δάγκωμά τους δεν προκαλούσε τα ίδια κερδοφόρα αποτελέσματα. Η ιδέα που πέφτει στο τραπέζι είναι να επισκεφτούν την γενέτειρα των σκαραβαίων, την Αίγυπτο και να προσπαθήσουν να βρουν την μυστική συνταγή του τυριού του Παπιαγχαμών. Σε αυτή την περιπέτεια ο Σκρουτζ θα έχει, εκτός από την βοήθεια των τεσσάρων ανιψιών του (Ντόναλντ κι ανιψάκια) και του παντογνώστη Λούντβιχ. Θα έχει αίσιο τέλος αυτή τους η αναζήτηση? Πρόκειται για ένα χαριτωμένο κυνήγι θησαυρού, που περιέχει αρκετό σουρεαλισμό, πάντα όμως στα μέτρα του επιτρεπτού στις ιστορίες της Disney. Η πλοκή διαθέτει φαντασία και μας ταξιδεύει εκτός Αμερικής, θυμίζοντάς μας τις θρυλικές ιστορίες του μεγάλου Carl Barks. Παρόλα αυτά, όμως, υπήρχαν αρκετά σημεία στα οποία την βρήκα αδύναμη και την συνέλαβα να κάνει μία μικρή κοιλιά (περισσότερο στην στάση του Σκρουτζ και του Ντόναλντ). Από εκεί και πέρα χάρηκα που είδα έναν Λούντβιχ να μην στέκεται στον ρόλο του συμβουλάτορα, αλλά να συμμετέχει ενεργά στην αναζήτηση. Ο villain, δυστυχώς, δεν με εξέπληξε, καθώς η ιστορία χρησιμοποιεί την κλασική μανιέρα του plot twist, όσον αφορά την αποκάλυψη του...πονηρού. Το φινάλε δεν θα το χαρακτηρίζαμε 100% ευτυχές, αλλά τουλάχιστον ο Σκρουτζ δεν μένει εντελώς παραπονεμένος. Γενικά την βρήκα μία αξιοπρεπή ιστορία, με τα θετικά και τα αρνητικά της. Αξίζει να διαβαστεί. Το σχέδιο το βρήκα αρκετά καλό.