ΜΙΚΥ ΜΑΟΥΣ 357 (Ο θησαυρός του Ουρανού)

[Manitou]

Είναι θεματικό και όχι επετειακό. Επετειακό είναι όταν είναι αφιερωμένο στην επέτειο ενός γεγονότος, π.χ. την επανάσταση του 21. Θεματικό είναι όταν είναι αφιερωμένο σε κάποιο θέμα, όπως π.χ. την ημέρα της γης. 

[Donald Duck]

57 λεπτά πριν, Manitou είπε:

Είναι θεματικό και όχι επετειακό. Επετειακό είναι όταν είναι αφιερωμένο στην επέτειο ενός γεγονότος, π.χ. την επανάσταση του 21. Θεματικό είναι όταν είναι αφιερωμένο σε κάποιο θέμα, όπως π.χ. την ημέρα της γης. 

Σε ευχαριστώ πολύ! Έχεις δίκιο! Θα το διορθώσω!

[Indian]

Η Άνοιξη κάνει, δειλά - δειλά, την εμφάνισή της και το αγαπημένο μας περιοδικό επιφυλάσσει, στο τεύχος #357, διάφορες ιστορίες, που έχουν θέμα την φύση και το πράσινο στοιχείο.

 

Θα ξεκινήσουμε το ταξίδι μας με την ιστορία “Ο θησαυρός του ουρανού”, στην οποία πρωταγωνιστούν ο Μίκυ κι ο Γκούφυ. Οι δύο φίλοι θα κληθούν να συναντήσουν τον Καθηγητή Ζάποτεκ, αυτή την φορά όχι στο μουσείο, αλλά στο Πανεπιστήμιο. Ο διακεκριμένος Καθηγητής, τους έχει δώσει ραντεβού εκεί, με σκοπό να τους συστήσει έναν Μετεωρολόγο, ο οποίος ζήτησε βοήθεια σε ένα ζήτημα. Εκείνος, αφού πρώτα τους ενημερώσει περιεκτικά για τον ορισμό της Μετεωρολογίας και την διαφορά ανάμεσα στην πρόγνωση του καιρού και το γενικό κλίμα, τους εκθέτει το πρόβλημά του. Αναφέρει, λοιπόν, ότι υπάρχει μία περιοχή, που βρίσκεται ανάμεσα στο Περού και τον Ισημερινό, η οποία είναι εντελώς έρημη κι άγονη. Οι έρευνες, όμως, αναφέρουν ότι στα αρχαία χρόνια υπήρχε μία μοναδική εποχή, όπου η συγκεκριμένη περιοχή άκμαζε και ήταν πολύ εύφορη. Οι δύο φίλοι, λοιπόν, θα μπουν στην χρονομηχανή και θα μεταφερθούν στην περιοχή, την περίοδο της ακμής της, με σκοπό να εντοπίσουν τον λόγο που έχει συμβεί αυτό το φαινόμενο. Η ώρα που θα περάσουν εκεί είναι πολύ σύντομη, καθώς θα βγάλουν γρήγορα (αλλά όχι εύκολα) τα συμπεράσματά τους. Επιστρέφοντας πίσω στο Μίκυ Σίτυ του σήμερα, οι έρευνες θα πρέπει να συνεχιστούν, με τους κινδύνους να ελλοχεύουν.   Τι θ’ ανακαλύψουν, τελικά, οι φίλοι μας? Πρόκειται για μία πανέξυπνη και χορταστική ιστορία, που μου άρεσε από την αρχή μέχρι το τέλος της. Μπορεί να είναι ακόμα μία ιστορία της “Χρονομηχανής”, αλλά έχει πολλά σημεία που πρωτοτυπούν. Η πλοκή, λοιπόν, μπορεί να μας πηγαίνει πίσω στον χρόνο, αλλά αυτό δεν το κάνει για πολύ, με αποτέλεσμα να συνεχίζεται στο παρόν, δίνοντας στον αναγνώστη έναν πολύ καλό ρυθμό. Οι ανατροπές κάνουν συχνά την εμφάνισή τους κι ενώ περιμέναμε να διαβάσουμε κάτι σχετικά σουρεαλιστικό, αντιθέτως η υπόθεση είναι αρκετά προσγειωμένη. Η δράση κάνει, σε καλές δόσεις, αισθητή την παρουσία της, ενώ οι σκηνές της έρευνας, δίνουν στην ιστορία έναν τόνο αρχαιολογικό, μυστηρίου, αλλά και υφές ενός κυνηγιού θησαυρού. Όλα, όμορφα δοσμένα. Και φυσικά, αυτό που θα πρέπει να επισημανθεί είναι και τα μαθήματα οικολογίας, που επιδιώκει να περάσει στους αναγνώστες, με μεγάλη επιτυχία. Γενικά, λοιπόν, μιλάμε για μία πανέμορφη και πολυσύνθετη ιστορία, που αξίζει να διαβαστεί από όλους. Το σχέδιο το βρήκα απλά καλό. 

 

Και η δεύτερη ιστορία κινείται σε φυσιολατρικούς ρυθμούς, με τους Μικρούς Εξερευνητές να αναλαμβάνουν το τιμόνι του πρωταγωνιστή. Ο τίτλος αυτή της ιστορίας είναι “Η επίθεση της φύσης”. Είναι μία ηλιόλουστη ημέρα στην εξοχή και μία σχολική τάξη έχει επισκεφτεί την φύση, παρέα με την Γιαγιά Ντακ και τον Πασχάλη, οι οποίοι έχουν αναλάβει να “ξεναγήσουν” τα παιδιά στον βουκολικό τρόπο ζωής. Κάποια στιγμή θα δεχτούν μία σφοδρή επίθεση από ένα σπάνιο είδος μελισσών, γεγονός που θα κάνει την Ελβίρα ν’ αναρωτηθεί. Θα επικοινωνήσει, λοιπόν, με τους Μικρούς Εξερευνητές για να τους ρωτήσει αν ξέρουν κάτι γι’ αυτό το φαινόμενο. Τα τρία ανιψάκια του Ντόναλντ φαίνεται ότι αντιμετωπίζουν ένα παρόμοιο θέμα, όταν γυρίζοντας ένα ντοκιμαντέρ για λογαριασμό ενός πλούσιου οικολόγου, βρίσκουν πολλά ζώα, φυτά και υδρόβια όντα, τα οποία (υπό κανονικές συνθήκες) δεν ανήκουν στο τοπικό μικροσύστημα. Τι έχει συμβεί, άραγε και ποια σκοτεινά συμφέροντα εξυπηρετούνται? Κι εδώ, λοιπόν, έχουμε να κάνουμε με μία ιστορία, που προσπαθεί με ευχάριστο τρόπο να εξάψει το οικολογικό αίσθημα των αναγνωστών και τολμώ να πω ότι το έχει επιτύχει. Η υπόθεση είναι κομμένη και ραμμένη στους πρωταγωνιστές μας (ποιος θα ήταν περισσότερο κατάλληλος από τους Μικρούς Εξερευνητές), οι οποίοι επιδεικνύουν θάρρος, αυταπάρνηση και μεγάλη οικολογική συνείδηση. Η πλοκή μάς μπερδεύει στην αρχή με την παρουσία της Γιαγιάς Ντακ κι ενώ περίμενα να υπάρξει κάποια σύνδεση στο φινάλε, εντούτοις κάτι τέτοιο δεν συνέβη ποτέ. Στην συνέχεια η ιστορία μάς χαρίζει μία ροή μυστηρίου, αλλά και περιπέτειας, με την κλασική ανατροπή στο φινάλε, την οποία, όμως, δεν μπορούμε να πούμε ότι δεν την περιμέναμε. Ένσταση διατηρώ για μερικούς από τους διαλόγους και τις περιγραφές των παιδιών, τα οποία χειρίζονται την γλώσσα με δεξιοτεχνία, αλλά ίσως οι μικροί μας αναγνώστες να χρειαστούν την συνδρομή των γονέων τους για να μπορέσουν να καταλάβουν τι...θέλει να πει ο ποιητής! Γενικά, πάντως, με κάλυψε κι αυτή η ιστορία. Σχεδιαστικά, νομίζω ότι ήθελε λίγη δουλίτσα παραπάνω. 

 

Θα παραμείνουμε στο σύμπαν των Ντακ και θα δούμε πώς “Η γλώσσα της μουσικής” θα επηρεάσει έναν καλό μας φίλο. Η Νταίζυ έχει κερδίσει σε έναν διαγωνισμό μία κρουαζιέρα κι έτσι έχει φύγει από την Λιμνούπολη, αφήνοντας τον αρραβωνιαστικό της να της φυλάει το σπίτι. Ο Ντόναλντ, λοιπόν, έχει ξεκινήσει τις οικιακές αγγαρείες κι, όπως είναι απόλυτα κατανοητό, δεν δείχνει να το διασκεδάζει. Κάποια στιγμή, ύστερα από μία μεγάλη απροσεξία του, χτυπάει ένα σπάνιο και πανάκριβο βάζο! Η απελπισία αγκαλιάζει τον φίλο μας, ο οποίος αρχίζει τις έρευνες για την αντικατάσταση της ζημιάς. Ρωτάει παντού και στο τέλος καταλήγει σε έναν εκκεντρικό αριστοκράτη, ο οποίος διαθέτει ένα ίδιο βάζο και προτίθεται να το πουλήσει. Η χαρά του Ντόναλντ, όμως, σύντομα θα μετατραπεί σε εκνευρισμό, όταν θα αντιληφθεί ότι ο εν λόγω κύριος είναι λάτρης της μουσικής και θέλει η συμφωνία να κλείσει με μία μουσική γλώσσα, που ελάχιστοι γνωρίζουν. Θα σπεύσει, λοιπόν, να μάθει την συγκεκριμένη γλώσσα και τα παζάρια θ’ αρχίσουν. Αν θέλετε να μάθετε την κατάληξη, θα πρέπει να διαβάσετε την ιστορία. Δυστυχώς, έχουμε να κάνουμε με μία δουλειά, η οποία δεν μου άρεσε τόσο. Ενώ το σενάριο ξεκινάει αξιόλογα, αλλά ήπια, η συνέχεια είναι τελείως επίπεδη και σαχλή. Υπάρχει μία πλοκή, που θα την χαρακτηρίζαμε επαναλαμβανόμενη, ενώ οι περισσότερες σκηνές της είναι άνοστες και με κακής ποιότητας φαντασία. Στα θετικά, υπάρχει ένας πρωταγωνιστής, ο οποίος βγάζει ένταση κι απελπισία κι αυτά του τα συναισθήματα τα περνάει και στον αναγνώστη, με αποτέλεσμα να υπάρχει ρεαλισμός. Το δεύτερο θετικό είναι το φινάλε, που αναδεικνύει το κωμικό στοιχείο και σώζει την ιστορία από την απόλυτη καταστροφή. Το σχέδιο το βρήκα αξιοπρεπές.

 

Κάπου εδώ, το αγαπημένο μας περιοδικό θα μας χαρίσει μπόλικες μονοσέλιδες ιστορίες, παρμένες από την σειρά “Ανθισμένα Παπιά”, οκτώ στον αριθμό. Οι τίτλοι τους είναι οι εξής:

 

●        “Ο πυρετός της κηπουρικής”

●        “Οι σπόροι της ελευθερίας”

●        “Εφευρετικότητα”

●        “Το πρώτο βραβείο”

●        “Τα αγριόχορτα”

●        “Πρακτική κηπουρική”

●        “Ανάγνωση μετ' εμποδίων”

●        “Ωδή στα άνθη”

 

Αν και δεν δηλώνω λάτρης τέτοιου στυλ σεναρίων, στην προκειμένη περίπτωση, μπορώ να πω με σιγουριά ότι τις απόλαυσα, σχεδόν όλες. Όλες τους έχουν ανοιξιάτικη διάθεση, μιας κι αντλούν την θεματολογία τους από την φύση και την χλωρίδα, ενώ ταυτόχρονα παρουσιάζουν καλής ποιότητας χιούμορ, που μου χάρισαν ένα πλατύ χαμόγελο στα χείλη, το οποίο κάποιες φορές μετατράπηκε και σε γέλιο. Δεν μπόρεσα να ξεχωρίσω κάποια (ίσως η πρώτη, η δεύτερη, η έβδομη και η όγδοη). Στον αντίποδα, η ιστορία με τον Τζιμ τον Τρομερό και τον Λούντβιχ, ήταν οι πιο αδύναμες για εμένα. Αξίζει, επίσης, ν’ αναφέρουμε ότι μέσα από αυτή την σειρά παρελαύνει ένα πλούσιο cast χαρακτήρων από την Λιμνούπολη, με αποτέλεσμα να σπάει η μονοτονία. Το σχέδιο, από την άλλη, ήθελε περισσότερη φροντίδα.

 

Στην προτελευταία ιστορία του τεύχους, ο θείος Σκρουτζ θα ξεκινήσει “Το κυνήγι της δεκάρας”. Ο Λιμνουπολίτης μεγιστάνας απολαμβάνει την βόλτα του στο πάρκο και προσπαθεί να διαβάσει λαθραία εφημερίδα, όταν το μάτι του βλέπει κάτι που θα τον αναπουπουλιάσει! Μία δεκάρα έχει χάσει τον ιδιοκτήτη της και κατρακυλάει αμέριμνη στο έδαφος! Όπως είναι φυσικό, κάτι τέτοιο δεν μπορεί να τον αφήσει ασυγκίνητο κι έτσι ο φίλος μας σπεύδει να το πιάσει στα χέρια του και να του προσφέρει την χαμένη αγάπη και την στέγη που στερήθηκε. Φαίνεται, όμως, ότι το συμπαθητικό νομισματάκι δεν συνεργάζεται, με αποτέλεσμα να ξεκινήσει ένας αγώνας δρόμου μετ’ εμποδίων μεταξύ τους. Θα καταφέρει ο θείος Σκρουτζ να το αποκτήσει και με ποιο κόστος? Πρόκειται για ένα σενάριο, το οποίο δεν περιέχει μπαλόνια διαλόγων, ούτε λεζάντες επεξήγησης, με αποτέλεσμα να δίνεται περισσότερο βάρος στο σχέδιο, να κάνει την αφήγηση. Προσωπικά, δεν αντιμετώπισα πρόβλημα με αυτή την πρακτική. Η ιστορία ήταν κατανοητή κι ευχάριστη κι όσον αφορά τον τομέα του πρωταγωνιστή, είναι παράσταση για έναν ρόλο. Ο Σκρουτζ διατηρεί τον πλεονέκτη εαυτό του και γελοιοποιείται για μία απλή κι ασήμαντη δεκάρα. Η πλοκή έχει γρήγορο και κωμικό ρυθμό, αλλά όχι βιαστικό, χωρίς όμως να μας παρουσιάζει κάτι που δεν έχουμε δει ξανά στο παρελθόν. Το φινάλε είναι η κορύφωση του χιούμορ και κλείνει εύστοχα την ιστορία. Αν, πάντως, θέλετε να διαβάσετε μία ιστορία που πρωταγωνιστεί ένα κέρμα, θα σας πρότεινα να διαβάσετε πρώτα “Το νόμισμα”, του Don Rosa. Σχεδιαστικά την βρήκα μέτρια, προς καλή.

 

Το τεύχος θα ολοκληρωθεί με την ιστορία “Η κρίσιμη ερώτηση”. Βρισκόμαστε στην εκδήλωση που γίνεται στην Λιμνούπολη, με σκοπό την ανάδειξη του καλύτερου επιχειρηματία της χρονιάς. Τα βλέμματα έχουν στραφεί στους δύο κλασικούς κι άσπονδους ανταγωνιστές, τον Σκρουτζ και τον Ρόμπαξ, οι οποίοι αναμένεται να είναι ο νικητής κι ο φιναλίστ αντίστοιχα. Η ώρα έρχεται κι όλοι είναι έτοιμοι για την ανακοίνωση τους νικητή, ο οποίος αυτή την φορά είναι γένους θηλυκού. Ο λόγος για την Τζένυ, η οποία έχει δημιουργήσει μία εφαρμογή κινητού, που έχει την ικανότητα να εντοπίζει την ακριβή τοποθεσία των celebrities. Η φίλη μας, λοιπόν, θα λάβει επάνω της τα φώτα της δημοσιότητας και θα φιλοξενηθεί σε μία τηλεοπτική εκπομπή. Δυστυχώς, όμως, ο παρουσιαστής θα της ζητήσει ν’ αποκαλύψει την ηλικία της κι εκείνη θα βρει διάφορες δικαιολογίες, προκειμένου να την κρατήσει μυστική. Από τότε η Τζένυ θα μπει στο μάτι του κυκλώνα, μιας κι όλος ο Κίτρινος Τύπος (και οι οπαδοί και υποστηρικτές του), θα την κυνηγήσουν λυσσαλέα κι αδίστακτα, με απώτερο σκοπό να της αποσπάσουν το επτασφράγιστο μυστικό. Θα καταφέρει ν’ απαλλαγεί από δαύτους ή τελικά θα υποκύψει στις πιέσεις τους? Πρόκειται για μία ιστορία, η οποία μου έβγαλε μία υπερβολή, στην προσπάθειά της να βγάλει χιούμορ. Όλη η ιδέα στηρίζεται στον μεγαλύτερο κι απαραβίαστο κανόνα που πρέπει να τηρούν οι κύριοι, όταν βρίσκονται απέναντι από κυρίες. Να ΜΗΝ ρωτούν την ηλικία τους. Η πλοκή ξεκινάει μ’ ενδιαφέρον, κάνοντας με να περιμένω κάτι που να παραπέμπει σε μία επιχειρηματική διαμάχη ανάμεσα σ’ εκείνη και τον Σκρουτζ, αλλά τελικά διαψεύστηκα. Έτσι, έχουμε να κάνουμε με μία τρελή καταδίωξη της πρωταγωνίστριας από τα (κακά) ΜΜΕ, η οποία φλερτάρισε σοβαρά με την υπερβολή. Ενώ προσπάθησε να εκμαιεύσει το γέλιο, σ’ εμένα δεν τα κατάφερε. Το φινάλε, όμως, ήταν εξαιρετικό κι άκρως πρωτότυπο, γεγονός που με απέτρεψε να χαρακτηρίσω την ιστορία εντελώς επίπεδη. Το σενάριο, λοιπόν, έβαλε γκολ στις καθυστερήσεις. Στο σύνολό της, πάντως, δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Τον εικαστικό της τομέα τον βρήκα καρικατουρίστικο, αλλά κάπως μέτριο.

 

  

 

[nikolas12]

Η αλήθεια είναι πως αγόρασα κάπως βιαστικά αυτό το τεύχος και ήταν από τις λίγες φορές που δεν είχα προλάβει να κοιτάξω τι παίζει εδώ μέσα. Αν είχα δει ότι δεν έχει Spookyzone-Young Donald Duck, ίσως να το σκίπαρα.

Τέλος πάντως δε μπορώ να πω ότι είμαι ιδιαίτερα ενθουσιασμένος από αυτό που διάβασα στις συγκεκριμένες ιστορίες και η πλάκα είναι ότι μου άρεσαν περισσότερο οι μονοσέλιδες και οι δύο τελευταίες που δεν αφορούσαν το οικολογικό κομμάτι όπως οι υπόλοιπες. Το βουβό Κυνήγι της Δεκάρας μου άρεσε πολύ, είναι ωραίο να μπορείς να αφηγηθείς μια ιστορία χωρίς λόγια, όπως και η τελευταία που μπορεί να χωλαίνει κάπως στη μέση, αλλά στην αρχή και στο τέλος είναι εξαιρετική και ειδικά το κλείσιμο ωραιότατο. Από εκεί και πέρα μέτριες ιστοριούλες που δε θα μείνουν στη μνήμη μου, περιμένω να διαβάσω το επόμενο λοιπόν.