ΜΙΚΥ ΜΑΟΥΣ 353 [Φάντομ Ντακ - Το σημάδι του Μόλντροκ 2]

[Indian]

 

Το τεύχος #353 κυκλοφορεί στα περίπτερα όλης της χώρας αυτή την Παρασκευή (19/03).

 

Οι ιστορίες που θα φιλοξενούνται στο τεύχος είναι οι εξής:

 

• ΦΑΝΤΟΜ ΝΤΑΚ ΤΟ ΣΗΜΑΔΙ ΤΟΥ ΜΟΛΝΤΡΟΚ
• ΜΑΥΡΟΣ ΠΗΤ ΙΝΤΡΙΓΚΕΣ ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ
• ΝΤΟΝΑΛΝΤ ΝΤΑΚ ΤΕΛΙΚΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ
• ΠΑΣΧΑΛΗΣ ΕΚΤΟΣ ΟΡΙΩΝ
• ΓΙΑΓΙΑ ΝΤΑΚ Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΩΝ ΠΑΤΑΤΑΡΑΧΝΩΝ
• ΣΚΡΟΥΤΖ ΜΑΚ ΝΤΑΚ Ο ΤΡΟΜΕΡΟΣ ΠΙΟΥ ΜΙΟΥ

 

 

[Donald Duck]

Εμφανισιακά φαίνεται ωραίο! Για να δούμε! Ας ελπίσουμε να είναι και εσωτερικά! 

[Μενίγ Πουαγώ]

Παρουσίαση-κριτική του υπ' αριθμόν #353 τεύχους του νέου Μίκυ Μάους.

Εξώφυλλο (Από τον οδηγό νταλίκας με ενσωματωμένο scanner @Indianάνο...)



Εδώ Λιμνούπολη! (by Silvia Ziche)
Ιστορίες.

"Το σημάδι του Μόλντροκ." (2ο επεισόδιο.)

Ο Μόλντροκ περιμένει από του γήινους να σεβαστούν την επιθυμία του.

Spoiler

Εμείς μεταφερόμαστε στο ίδρυμα Δάρβιν όπου ο Σόλομον επικοινωνεί με φίλους του ιδρύματος προκειμένου να πετύχει την πιο ορθή λύση. Να δώσουν στον Μόλντροκ το αστροσκάφος που επιθυμςί ώστε να πάει στο καλό. Οι φίλοι θέλουν χρόνο να το σκεφτούν και αυτό τσαντίζει τον Σόλομον. Ο Ντόναλντ μπαίνει στο προσκήνιο και ενημερώνεται πέραν των άλλων, ότι η γραματέας του η Μπελίντα είναι ανδροειδές διότι δεν αντέχει άλλο να δουλεύει με ανθρώπους. Ο Σόλομον ευχήθηκε ,προς ανησυχία του Ντόναλντ, να αναλάμβανε την διοίκηση του κόσμο το μέγαρο. Με την ορθή έννοια όμως.

Η μέρα δε τελείωσε ακόμα όμως διότι Χιγκς και Ντόναλντ τρέχουν εσπευσμένα στο Μέγαρο όπου οι μοναχοί ενεργοποιήσαν κατά λάθος το σύστημα πυρόσβεσης. Ο Χιγκς θα επιθυμούσε να μπορέσει να μπεί στο μυαλό του Μόλντροκ. Αυτό δίνει μία ιδέα στον Ντόναλντ. Να εκμεταλλευτούν τις φωνές που ακούει προς όφελός τους. Οπότε επικοινωνούν με τον Στρατηγό Μάγκνουμ για να τους διαθέσει έναν Τραύμα. Εκείνος όμως δεν είναι και πολύ συνεργάσιμος. Οπότε ο Φάντομ πρέπει να μπει μόνος τους στην περιοχή 51 και να "δανειστεί" τον αρχίατρο Κάρκαντον και όσες πληροφορίες χρειάζεται ο Σόλομον. Αυτό βέβαια δε θα γίνει χωρίς κάποια απρόοπτα και αχρείαστες συναντήσεις.

Επιστρέφει με τον αρχίατρο πίσω στο Μέγαρο. Οι εξελίξεις όμως είναι καταιγιστικές. Η υπομονή του Μόλντροκ εξαντλήθηκε και επιτίθεται στην Λιμνούπολη. Καλυμμένη σε έναν τεράστιο θόλό ή πόλη που ίδρυσε ο Κορνήλιος αναμένει τι μέλει γενέσθαι. Εμείς θα κάνουμε υπομονή λίγες μέρες...

"Ίντριγκες στο Παρίσι."

Ο Μαύρος Πητ είναι στο ξεκίνημα των... επαγγελματικών του δραστηριοτήτων στο Παρίσι. Ο μόνος λόγος που των κρατάει εκεί είναι η γνωριμία του με την Τρούντυ.

"Τελική ανατροπή."

Ο Ντόναλντ παίρνει τα βουνά για να μυηθεί στα μυστικά της αντισφαίρισης μπας και καταφέρει να νικήσει τον κύριο Τζόουνς ,με το μπαρδόν, Λύσανδρο.

"Εκτός ορίων."

Η απύθμενη όρεξη του Πασχάλη φέρνει τα πάνω κάτω στο εστιατόριο εξ' αιτίας μίας ακταμάχητης προσφοράς.

"Η επίθεση των παταταραχνών."

Ελβίρα και Πασχάλης αναλαμβάνουν να λύσουν άλλο ένα μυστήριο αγροτικής φύσεως.

"Ο τρομερός Πίου Μίου."

Ο Σκρούτζ λαμβάνει μία πληροφορία για έναν θησαυρό. Ως είθιστε προσλαμβάνει θείο και ανίψια.

Αιτήσεις συνδρομής για Μίκυ Μάους, Ντόναλντ και ΚΟΜΙΞ.

Εν κατακλείδι.

Το δεύτερο επεισόδιο του νέου κύκλου περιπετειών του Φάντομ μας δίνει πιότερες πληροφορίες και μας εισάγει στην δράση που θα "βιώσουμε" την επόμενη Παρασκευή. Πανέμορφο και αυτό το επεισόδιο!!!


Το δίδυμο Πητ και Τρούντυ μας δείχνει για άλλη μία φορά πόσο καλά μπορεί να σταθεί ως πρωταγωνιστικό δίδυμο. Εδώ στα πρώτα τους βήματα ,επαγγελματικά και συναισθηματικά, εναντίον Χειροπαίδαρου, Ροκ και ενός ολοκαίνουριου (!) Επιθεωρητή Ο' Χάρα. Άκρως ενδιαφέρουσα και όμορφη η ιστορία με τον Ντόναλντ και την ικανότητά του στην αντισφαίριση. Η πρωτοτυπία της έγκειται στην αντιστροφή των ρόλων στο τελευταίο καρέ. Τώρα γιατί στις "Καθημερινές Εκδόσεις" αποφάσισαν να βαφτίσουν Τζόουνς τον Λύσανδρο δε νομίζω να μάθουμε ποτέ. Ακολουθεί μία σύντομη χιουμοριστική περιπέτεια με τον Πασχάλη εστιασμένη στην μεγάλη του αγάπη. Το φαγητό. Προτελευταία του τεύχους μία ιστορία από την σειρά "Εφιάλτης στην κουζίνα." Αρκετά καλή και με ένα Πασχάλη πιο... ξύπνιο (κυριολεκτικά) και συνεργάσιμο. Το τεύχος κλείνει με μία ωραία αναζήτηση στα βάθη της ερήμου. Επίσης πάλι πρωτοτυπεί το τέλος!

Σειρά προτίμησης ιστοριών.

1. "Το σημάδι του Μόλντροκ." (2ο επεισόδιο.)
2. "Ίντριγκες στο Παρίσι."
3. "Τελική ανατροπή."
4. "Ο τρομερός Πίου Μίου."
5. "Η επίθεση των παταταραχνών"
6. "Εκτός ορίων."

8.6/10!!! Άλλο ένα υπέροχο τευχάκι που θα σας ικανοποιήσει!!!

 
 

[Indian]

Το τεύχος #353 θα ξεκινήσει την ύλη του, αρχής γενομένης από το δεύτερο μέρος της ιστορίας “Το σημάδι του Μόλντροκ". Ο επιβλητικός Μόλντροκ αποκαλύπτει από το προηγούμενο κιόλας επεισόδιο, τα αιτήματά του, τα οποία πρέπει να ικανοποιηθούν από τους γήινους, προκειμένου να μην καταστρέψει τον πλανήτη μας. Το βασικότερο αίτημά του είναι να κατασκευαστεί ένα αστροσκάφος που θα του επιτρέψει να γυρίσει πίσω στον πλανήτη του. Η οντότητα που φιλοξενεί τον Νούμερο Ένα θα πραγματοποιήσει μία μεγάλη τηλεδιάσκεψη με τα σημαίνοντα πρόσωπα της Γης, για να τους παραθέσει τις απαιτήσεις του εχθρού και να τους επιστήσει την προσοχή, αλλά φαίνεται ότι εκείνοι δεν παίρνουν τόσο θερμά αυτή την προτροπή. Ο Φάντομ, τότε θα πετάξει μία ιδέα στο τραπέζι. Να δημιουργήσουν μερικούς κλώνους του Στρατηγού Τραύμα, οι οποίοι θα μπουν στο μυαλό του Μόλντροκ και θα τον εξουδετερώσουν εκ των έσω. Για να το κάνουν αυτό, θα πρέπει να αποταθούν στον Στρατό, ο οποίος κρατά τους εισβολείς Εβρονιανούς σε μία απόρρητη τοποθεσία. Ο επικεφαλής, όμως, δεν φαίνεται διατεθειμένος να συνεργαστεί με τους φίλους μας. Έτσι, θα πρέπει να κινηθούν στα όρια της παρανομίας (και ίσως και να τα ξεπεράσουν), για να επιτύχουν τον σκοπό τους. Την ίδια ώρα, ο Μόλντροκ ξεκινάει να πιέζει τις καταστάσεις και να δείχνει τα δόντια του. Η ιστορία φαίνεται, λοιπόν, να πηγαίνει καλά. Η υπόθεση εξελίσσεται με ικανοποιητικό ρυθμό, χωρίς να βιάζεται, αλλά ούτε και να κάνει κοιλιά. Αυτό που επικρατεί, περισσότερο στην πλοκή είναι το γεγονός ότι υπάρχει μεγάλη ασυνεννοησία, αλλά κι ανευθυνότητα στις τάξεις των γήινων, οι οποίοι δεν κρίνονται απόλυτα ικανοί να αντιμετωπίσουν έναν σοβαρό κίνδυνο για τον πλανήτη. Αυτή η πρακτική, σίγουρα θα μπορούσε να ταυτιστεί και με την πραγματικότητα. Για πολλοστή φορά ο Φάντομ αποδεικνύεται εκτός από ευφυής, κι ατρόμητος και δεν διστάζει να διακινδυνεύσει παρανομώντας προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος για το κοινό καλό. Ο κεντρικός villain, από την άλλη δεν παίρνει πολλά λεπτά ουσιαστικής συμμετοχής, ενώ όσο οδεύουμε προς το φινάλε φανερώνει την δύναμή του και κλείνει την ιστορία σε κρίσιμο σημείο, κάνοντας μας να περιμένουμε με αγωνία την επόμενη Παρασκευή. Η γενική μου αίσθηση, λοιπόν, είναι ότι η ιστορία πάει καλά. Για το σχέδιο δεν έχω να προσθέσω κάτι περισσότερο από το πρώτο μέρος.

 

Η επόμενη ιστορία θα μας μεταφέρει πίσω στο μακρινό 1959 στην Ευρώπη, όπου θ’ απολαύσουμε “Ίντριγκες στο Παρίσι”. Ο Μαύρος Πητ είναι ένας φέρελπις νέος κλέφτης, ο οποίος επιζητεί διακαώς να γίνει γνωστός και μη εξαιρετέος στους κακόφημους κύκλους της πρωτεύουσας της Γαλλίας. Εφαρμόζοντας το ληστρικό σχέδιό του, θα μπλοκάρει ένα περιπολικό, στο οποίο επιβαίνουν ο Ροκ Νταμάρης κι ο Χειροπαίδαρος και θα αρπάξει ένα μυστηριώδες μικρό κουτάκι, που φαίνεται να έχει σημαντική αξία. Αυτή η κίνηση, όπως ήταν φυσικό, βγάζει εκτός εαυτού τον Επιθεωρητή Ο’Χάρα, ο οποίος ξεκινάει αμέσως τις έρευνες για τον εντοπισμό του κλέφτη και την ανάκτηση του κουτιού. Ο Μαύρος Πητ, από την άλλη, έχει κρύψει καλά τα ίχνη του κι έχει συνάψει έναν ρομαντικό δεσμό με μία εφημεριδοπώλιδα, την Τρούντυ. Θα καταφέρει να μείνει μακριά από τις Αρχές? Πώς θα καταφέρει η Αστυνομία να βρεθεί στο κατόπι του? Τι ρόλο παίζει η Τρούντυ? Τι περιέχει το μικρό κουτάκι που κλάπηκε? Πολλά τα ερωτήματα που εγείρονται εδώ, αλλά να είστε σίγουροι ότι θα απαντηθούν όλα, μόλις διαβάσετε την ιστορία. Πολύ όμορφο το συγκεκριμένο σενάριο. Ξεκινάει ανάλαφρα και με παρελθοντικό χρονολογικό πλαίσιο, αλλά και με διαφορετικό έδαφος δράσης κι εξελίσσεται σε μία αστυνομική ιστορία, αρκετά μεστή και με χαρακτήρα. Πρωταγωνιστές στην υπόθεση είναι μία πλειάδα ηρώων, που συνήθως λειτουργούν υποστηρικτικά, πλαισιώνοντας το μεγάλο αστέρι της Disney, τον Μίκυ Μάους. Εδώ αποδεικνύουν περίτρανα ότι μπορούν να δουλέψουν μεταξύ τους με χημεία, χωρίς την παρουσία του αγαπητού μας ποντικού. Η πλοκή κυλάει ικανοποιητικά, την ίδια ώρα που το μυστήριο καλά κρατεί, ενώ δεν υπολείπεται σε πινελιές χιούμορ, αλλά κι ανατρεπτική διάθεση. Το φινάλε είναι ρομαντικό, αλλά με προβλημάτισαν οι κινήσεις της Τρούντυ. Η τελευταία σελίδα, πάντως, μου έφερε ένα χαμόγελο στα χείλη. Το σχέδιο το βρήκα αρκετά ατσούμπαλο και στατικό. Δεν μπορώ να πω ότι μου έκανε κλικ. Παραδέχομαι, πάντως, την ταιριαστή απόδοση των χαρακτήρων στα δεδομένα της εποχής. Ειδικά τον Ο’Χάρα (ο ο οποίος εμφανίζεται με πυκνό και μαύρο μαλλί), τον Νταμάρη (με το ανέμελο τσουλούφι του) και τον Χειροπαίδαρο (με την επίσης κορακί και πλούσια κόμη του)!  

 

Τρίτη, κατά σειρά, ιστορία στο τεύχος κι ο Ντόναλντ ελπίζει σε μία “Τελική ανατροπή”. Οι γειτονιές στην Λιμνούπολη διοργανώνουν αυτοσχέδιους αγώνες τένις κι ο Ντόναλντ συμμετέχει με σθένος στην δική του γειτονιά. Δυστυχώς, όμως, δεν τα πάει τόσο καλά στο (πρόχειρο) γήπεδο και χάνει μάλιστα κι από τον άσπονδο γείτονά του, τον Τζόουνς. Μόλις ολοκληρώνεται ο αγώνας, ο φίλος μας είναι εκνευρισμένος για την ατυχία που τον κατατρέχει. Οι υπόλοιποι θεατές θα επισημάνουν ότι μπορεί ένα χτύπημα να οφείλεται στην τύχη, ένας ολόκληρος αγώνας όμως είναι θέμα ικανοτήτων. Η κουβέντα φέρνει στο προσκήνιο έναν βετεράνο τενίστα της πόλης, ο οποίος ήταν πολύ οξύθυμος κι αυτό στάθηκε αφορμή να αποσυρθεί από την ενεργό δράση. Τότε ο Ντόναλντ αποφασίζει να ψάξει και να βρει τον αθλητή για να τον εκπαιδεύσει και να του μεταλαμπαδεύσει την γνώση του τένις. Αρωγός σε αυτή την αναζήτηση, στέκεται ο θείος Σκρουτζ, ο οποίος ήταν παλιός χορηγός του τενίστα. Το άτυχο παπί μας, λοιπόν, θα ξεκινήσει το μακρινό του ταξίδι. Θα καταφέρει να μετατραπεί σε βιρτουόζος της ρακέτας? Και ποιο θα είναι το αντίτιμο? Πρόκειται για ένα σενάριο αθλητικού περιεχομένου, στο οποίο ο Ντόναλντ κλέβει την παράσταση. Η υπόθεση, εκτός από την καθαρή ουσία της (οι περιπέτειες του Ντόναλντ) κάνει σαφείς αναφορές σε ορολογίες που συναντούμε στην αντισφαίριση, δίνοντας με αυτόν τον τρόπο όμορφα μαθήματα του συγκεκριμένου αθλήματος. Η πλοκή δημιουργεί εύστοχες εναλλαγές σκηνών και η κορύφωση γίνεται εκθετικά. Το φινάλε, μπορεί να ήταν χιουμοριστικό, αλλά ήταν κι ο ορισμός του άδικου για τον φίλο μας. Ειλικρινά δεν άξιζε μία τέτοια μοίρα… Το σχέδιο μού άρεσε αρκετά. 

 

Ο Πασχάλης θα πάρει την σκυτάλη στον πρωταγωνιστικό μαραθώνιο και θα μας δείξει ότι δεν βγαίνει ποτέ “Εκτός ορίων”. Το εστιατόριο “Ο καλοφαγάς” κάνει μία ειδική προσφορά για τους πελάτες του. Με 15$, μόλις, μπορεί ο καθένας να φάει όσο θέλει, με την προϋπόθεση, όμως, να μην αφήσει αποφάγια. Για κακή τύχη των μαγείρων, ανάμεσα στους πελάτες του εστιατορίου, είναι κι ο αγαπημένος μας φαταούλας, ο Πασχάλης, ο οποίος εκμεταλλεύεται την ευκαιρία που του δίνεται με αυτή την προσφορά και δείχνει το ταλέντο του, αλλά και το γερό του στομάχι! Μιλάμε για μία σύντομη ιστορία, γελοιογραφικού ενδιαφέροντος, η οποία αναφέρεται, εξ’ ολοκλήρου, στην απύθμενη λαιμαργία του φίλου μας. Ο Πασχάλης, λοιπόν, αποδεικνύει τις δυνατότητές του και στην πόλη. Η πλοκή κινείται σε φυσιολογικούς ρυθμούς και παρουσιάζει ένα διακριτικό χιούμορ, μέχρι να φτάσουμε στο φινάλε, το οποίο κλείνει την ιστορία με μία αφοπλιστική ατάκα του πρωταγωνιστή. Γενικά, είναι μία ιστορία που δεν θα μείνει για καιρό στην μνήμη μου, αλλά με διασκέδασε για όσο κράτησε. Εξάλλου, προτιμώ τις σύντομες γελοιογραφικές ιστορίες, από τις πολλές μονοσέλιδες. Το σχέδιο το βρήκα αρκετά καλό. 

 

Η προτελευταία ιστορία προέρχεται από την σειρά “Εφιάλτης στην κουζίνα” και φέρει τον τίτλο “Η Επίθεση των Παταταραχνών”. Βρισκόμαστε στο Παπιοχώρι, όπου ο Δήμαρχος εγκαινιάζει την νέα πλατεία του χωριού, με όλους τους κατοίκους παρόντες. Η σεμνή τελετή, όμως, διακόπτεται βίαια, όταν κάνουν την εμφάνισή τους μερικές πατάτες, οι οποίες έχουν μικρά πόδια και τρέχουν από εδώ κι από εκεί! Για να τις αποφύγουν και να δουν πώς θα τις καταπολεμήσουν, οι χωρικοί κλείνονται στο Δημαρχείο. Εκεί η Γιαγιά Ντακ, ψάχνει στο σημειωματάριο τής θείας Μπριάννα, της διάσημης μαγείρισσας - ερευνήτριας κι ακούει τις χρήσιμες μαρτυρίες των συγχωριανών της. Η λύση του μυστηρίου, φαίνεται ότι έρχεται γρήγορα. Αυτό που απομένει τώρα είναι ο τρόπος που θα μπορέσουν ν’ απαλλαγούν από τις επικίνδυνες Παταταράχνες! Αυτό θα το αναλάβει η αγαπημένη μας Ελβίρα, παρέα με τον συμπαθέστατο Πασχάλη. Η αλήθεια είναι ότι με το που διάβασα τον τίτλο της συγκεκριμένης ιστορίας έχασα κάθε ενδιαφέρον για ανάγνωση. Μου φάνηκε υπερβολική και βγαλμένη από το μυαλό του Rodolfo Cimino. Τελικά τόλμησα να την διαβάσω και οι φόβοι μου δεν έγιναν βεβαιότητα (τουλάχιστον σε μεγάλο βαθμό). Η υπόθεση σίγουρα βγάζει μία παιδικότητα κι αχαλίνωτη φαντασία, η οποία (για τα δικά μου κριτήρια) διέθετε μεγάλες δόσης υπερβολής. Η πλοκή, όμως, με κράτησε με τον τρόπο της. Μπαίνει γρήγορα στο νόημα, χωρίς όμως να βιάζεται κι ακολουθεί μία έξυπνη μεθοδολογία, προκειμένου να επέλθει το αίσιο τέλος. Το φινάλε μού θύμισε ένα  κλασικό παραμύθι κι έκλεισε με ευχάριστο τρόπο την ιστορία. Γενικά δεν θα την κατέτασσα σε υψηλότερη θέση στην ύλη του περιοδικού, αλλά δεν την αποτάσσω μετά βδελυγμίας. Αξίζει να διαβαστεί...μία φορά. Το σχέδιο το βρήκα, επιεικώς, μέτριο. 

 

Και μιας και μνημονεύσαμε τον Rodolfo Cimino, “Ο Τρομερός Πίου Μίου”, που ολοκληρώνει το τεύχος, είναι ένα δικό του δημιούργημα. Μετά από μία καθιερωμένη στιχομυθία που είχε με τον Ντόναλντ και τα ανιψάκια του για την αμοιβή τους στο καθάρισμα του θησαυροφυλακίου, ο θείος Σκρουτζ λαμβάνει τρομερές πληροφορίες από έναν κατάσκοπό του. Ο θρύλος της ερήμου αναφέρει έναν παλιό ληστή, ο οποίος είχε κρύψει την λεία του στην έρημο των αγκαθιών, βάζοντας τον τρομερό Πίου Μίου να τον φυλάει. Ο κατάσκοπος, λοιπόν, αναφέρει στον Σκρουτζ, ότι ακούστηκε από την έρημο των αγκαθιών η κραυγή του Πίου Μίου, μία σοβαρή ένδειξη ότι ο θησαυρός βρίσκεται στην θέση του και διαθέσιμος σε όποιον έχει το θάρρος να τον αναζητήσει. Όπως είναι φυσικό, ο θείος Σκρουτζ δεν μένει ασυγκίνητος κι έτσι οργανώνει μία αποστολή αναζήτησης του θησαυρού. Εννοείται ότι σε αυτό το ταξίδι θα τον συνοδεύσουν, παρά την θέλησή τους, ο Ντόναλντ με τα τρία ανιψάκια του. Θα καταφέρει ο Λιμνουπολίτης μεγιστάνας να βρει τον θησαυρό και να τον εντάξει στην αμύθητη περιουσία του? Και με ποιον τρόπο θα εξουδετερώσει έναν μυθικό φύλακα, τόσων αιώνων? Αν και διαθέτει την υπογραφή του βετεράνου Ιταλού δημιουργού με την ιδιαίτερη αίσθηση του χιούμορ, παρόλα αυτά το σενάριο της ιστορίας αυτής ήταν αρκετά καλό. Πρόκειται για ένα κλασικό κυνήγι θησαυρού με κύριο πρωταγωνιστή τον θείο Σκρουτζ, ο οποίος δείχνει τον εγωκεντρικό εαυτό του κι εκμεταλλεύεται οικτρά τους συγγενείς του. Στο σενάριο, επίσης, υπάρχουν πινελιές μυστηρίου, αλλά και μεταφυσικού. Η πλοκή είναι ταξιδιάρα και μας μεταφέρει στην αφιλόξενη έρημο, ένα μέρος που ενδείκνυται για τέτοιου είδους αναζητήσεις. Υπάρχουν, βέβαια, και οι κλασικές υπερβολές, αλλά νομίζω ότι μπορούμε να τις παραβλέψουμε. Το φινάλε, τουλάχιστον εδώ, είναι ευτυχές και δίκαιο για όλους, γεγονός που με ικανοποίησε. Βαρέθηκα να κερδίζει πάντα ο Σκρουτζ και οι υπόλοιποι να μένουν στην απέξω. Γενικά την βρήκα μία ικανοποιητική ιστορία, αλλά σίγουρα έχουμε απολαύσει απείρως καλύτερα σενάρια, παρόμοιας θεματολογίας. Το σχέδιο δεν με συγκλόνισε. Θα το χαρακτήριζα μέτριο. Τα σώματα και τα πρόσωπα των πρωταγωνιστών ήταν δοσμένα με καρικατουρίστικο στυλ, καθώς επίσης και δυσανάλογα σε σχέση με τα καρέ. 

 

 

 

[nikolas12]

Κατ’ αρχάς αυτό το τεύχος το συμπαθώ μόνο και μόνο από την αρίθμηση, γιατί ο αριθμός 353 ήταν και ο αριθμός της σειράς μου στο στρατό (λελέ!). Η κεντρική ιστορία είχε το δεύτερο επεισόδιο, το οποίο ήταν μεταβατικό και σημαντικά μικρότερο σε μέγεθος από το πρώτο αυτής της ιστορίας. Δεν ενθουσιάστηκα με όσα διάβαζα, αλλά το τέλος ήταν αρκετά ενδιαφέρον και μου θύμισε λίγο το No Man’s Land.

Η δεύτερη ιστορία μας διαδραματίζεται τη δεκαετία του 50 με πρωταγωνιστή τον Μαύρο Πητ που καταδιώκεται από τις Αρχές. Έχει λίγο αργό ρυθμό και νιώθω ότι ανακυκλώνεται συνεχώς. Συνεχίζουμε με Ντόναλντ ως παίκτη τένις, δώσε μου Ντόναλντ σε αθλήματα και πάρε μου την ψυχή, απολαυστικό σχέδιο με λεπτές γραμμές, πολλές αστείες στιγμές.

Μετά από μια ξεκαρδιστική ολιγοσέλιδη για τη λαιμαργία του Πασχάλη και μια ακόμα με πρωταγωνίστρια τη Γιαγιά Ντακ όπου έχουμε λίγα horror στοιχεία, κλείνουμε με μία ακόμα εξόρμηση του Σκρουτζ και των ανιψιών του για ένα θησαυρό με αρκετή περιπέτεια, ένα πολύ έξυπνο twist στο τέλος και κυρίως τα ανίψια να αμείβονται επιτέλους για τις υπηρεσίες του.

Το τεύχος-σειρούλα ξηγήθηκε καλά με μια οκ κεντρική και αρκετές συμπαθείς να την πλαισιώνουν.