ΜΙΚΥ ΜΑΟΥΣ 352 [Φάντομ Ντακ - Το σημάδι του Μόλντροκ 1]

[doom]

 

Η περιπέτεια και το γέλιο συνεχίζονται στις νέες ιστορίες του Μίκυ Μάους που κυκλοφορεί στα περίπτερα.

ΦΑΝΤΟΜ ΝΤΑΚ ΤΟ ΣΗΜΑΔΙ ΤΟΥ ΜΟΛΝΤΡΟΚ
ΦΕΘΡΥ ΝΤΑΚ Η ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ ΤΗΣ ΔΥΣΑΝΑΤΟΛΗΣ
ΣΚΡΟΥΤΖ ΜΑΚ ΝΤΑΚ ΤΟ ΘΡΥΛΙΚΟ ΔΙΑΜΑΝΤΙ
ΝΤΟΝΑΛΝΤ ΝΤΑΚ ΜΙΑ ΩΡΑ ΑΝΑΓΚΗΣ
ΜΟΡΤΥ & ΦΕΡΝΤΥ Ο ΑΠΙΘΑΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΤΟΚ

Ένα τεύχος γεμάτο γέλιο και περιπέτεια, αυτή την Παρασκευή 12/3 (Νο. 352)

 

 

[apetoussis82]

Επιτέλους μια ιστορία του Sergio Asteriti ! Αν και είναι λίγο εκτός της εποχής του κλασσικού του σχεδίου...

 

Νόμιζα ότι η Καθημερινή δεν θα κυκλοφορούσε ιστορία του ποτέ ξανά.

[doom]

Είναι η τελευταία ιστορία που έφτιαξε, σε ηλικία 87 ετών. Πλέον είναι 91 και δε νομίζω να υπάρξει άλλη.

[Μενίγ Πουαγώ]

Παρουσίαση-κριτική του υπ' αριθμόν #352 τεύχους του νέου Μίκυ Μάους.

Εξώφυλλο (από τον φίλτατο @Indianάνο..)



Εδώ Μίκυ Σίτυ! (by Silvia Ziche)
Ιστορίες.

"Το σημάδι του Μόλντροκ." (1ο επεισόδιο.)

Βρισκόμαστε σε ένα τόπο γαλήνης και διαλογισμού στο χιονισμένο Θιβέτ.

Spoiler

Εκεί είχε βρει απάγκιο ο Έβερετ όταν αποφάσισε να εξαφανιστεί από τον μάταιο τούτο κόσμο. Εκεί τον ψάχνει και ο Μόλντροκ με τους στρατηγούς του. Όμως οι μοναχοί αγνοούν την νέα του θέση και τηλεμεταφέρονται για λόγους ασφαλείας αφού δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τον πανίσχυρο εχθρό. Πίσω στην Λιμνούπολη τώρα όπου ο Χιγκς αναγκάζεται να ακυρώσει για τρίτη φορά την συνέντευξη στην Λύλα. Ο Ντόναλντ τον οδηγεί εσπευσμένα στο υπό ανέγερση Μέγαρο Δάρβιν όπου όλοι οι συναγερμοί έχουν βαρέσει κόκκινο. Στον εκατοστό πεντηκοστό πρώτο όροφο βρίσκουν μία παρέα μοναχών.

Ο Φάντομ με τον δάσκαλό τους επιστρέφουν στο μοναστήρι όπου είναι κατεστραμμένο από τον Μόλντροκ που άφησε το σημάδι του. Εκείνος τους λέει κατά που πήγε ο Μόλντροκ και η παρέα του. Στο βάθος μία παγωμένης σπηλιάς ζούμε "συγκινητικές" στιγμές επανένωσης παλιών γνώριμων. Ο Μόλντροκ τα πάει καλύτερα με τις φωνές που άκουγε. Πολλές από αυτές κατάφερε να τις ξανακάνει στρατηγούς του. Οι δύο "φίλοι" θυμούνται τα παλιά. Αφου ξεμπέρδεψαν ο Μόλντροκ αναθέτει στον Φάντομ να του φέρει αυτό που το χρωστάει από παλιά... Τον ίδιο τον Δάρβιν. Πραγματάκι όπως ξέρουμε κομματάκι δύσκολο.

Επιστροφή στο ρετιρέ του Μεγάρου με έναν μοναχό επιπλέον. Η μόνη λύση που βλέπει ο Φάντομ είναι να πάει να πάρει το στέμμα από το πενταδιάστατο σύμπαν που είναι ο Ρακσάκα που έμεινε πίσω μετά από την παγίδα που έστησε στον Φάντομ ο Μόλντροκ προκειμένου να επισκεφτεί την Γη. Επιστρέφει με τον Ρακσάκα και το στέμμα από το δωμάτιο των τύψεων. Όλη η παρέα ,μοναχοί, Φάντομ, Ρακσάκα, επιστρέφουν στην σπηλιά στα χιονισμένα Θιβετιανά υψίπεδα. Από ένα σημείο και μετά ο Φάντομ συνεχίζει μόνος του.

Φυσικά ο Μόλντροκ δε τον άφησε να τον πιάσει κυριολεκτικά στον ύπνο και να του φορέσει το στέμμα. Η οργή του ξεσπάει και ζητάει από τους στρατηγούς του να ενωθούνε για την τελική μάχη, Ο Φάντομ και η παρέα του αναχωρούν για το Μέγαρο. Ο Μόλντροκ αποφάσισε ότι ήρθε η ώρα ο κόσμος να γευτεί την δύναμη της μαύρης ακτίνας...  

"Η ανακάλυψη της δυσανατολής."

Ο Φέθρυ έχει κόλλημα με το κινητό του και τις καινούριες εφαρμογές που έχει κατεβάσει. Οπότε Κύρος και Ντόναλντ αποφασίζουν να του κάνουν μία φάρσα.

"Το θρυλικό διαμάντι."

Λούντβιχ, Σκρούτζ και Ντόναλντ αναζητούν των βασιλιά των διαμαντιών.

"Μία ώρα ανάγκης."

Ένας εκνευριστικός πωλητής εκνευρίζει ακόμα περισσότερο τον ήδη εκνευρισμένο γιο της Βολκάνας,

"Ο απίθανος κόσμος του Τοκ."

Ο Μόρτυ και ο Φέρντυ κατά την διάρκεια των διακοπών τους μεταφέρονται σε έναν φανταστικό κόσμο.

Μονοσέλιδες ιστορίες.

Γάτα με πέταλα: "Πύργοι από τραπουλόχαρτα."
Γάτα με πέταλα: "Η τέχνη της εξαφάνισης."

Αιτήσεις συνδρομής για Μίκυ Μάους, Ντόναλντ και ΚΟΜΙΞ.

Εν κατακλείδι.

Ο νέος κύκλος περιπετειών ανοίγει με ένα πολύ πάρα πολύ καλό εισαγωγικό κεφάλαιο. Παλιοί και νέοι φίλοι και εχθροί μπαίνουν στο παιχνίδι. Οπότε προμηνύεται μία δυνατή περιπέτεια όπως οι προηγούμενες που διαβάσαμε στο περιοδικό.

Η φάρσα που έκαναν στον ξάδελφο και φίλο τους οι δύο φίλοι περνάει ένα πολύ όμορφο μήνυμα. Ότι το νόημα του ταξιδιού δεν είναι μόνο να φτάσεις στον προορισμό σου. Αλλά και η διαδρομή προς τα εκεί με καλή παρέα. Θείος, ανιψιός και πολυπτυχιούχος καθηγητής μας δίνουν μία όμορφη ιστορία με στοιχεία εξερεύνησης και γνώσης. Αποτίει και ένα μικρό φόρο τιμής στον Αστερίξ και την παρέα του. Ακολουθεί μία μίνι ιστορία εύθυμου χαρακτήρα με τον Ντόναλντ. Για μία ανάγνωση καλή είναι. Το τεύχος κλείνει με μία πολύ καλή ιστορία περί χρόνου και έρωτα με τα ανίψια του Μίκυ!!! Έχει έναν ρόλο και η σκιά του Πήτερ Παν!

Το τεύχος εμπεριέχει και δύο χιουμοριστικές ιστορίες με τον Τάμπυ. Μίτση για τους παλιότερους. Θηλυκιά την ξέραμε αρσενικός μας βγήκε εν τέλει. Σαν το άλογο του Λούκυ Λουκ ένα πράγμα...

Σειρά προτίμησης ιστοριών.

1. "Το σημάδι του Μόλντροκ." (1ο επεισόδιο.)
2. "Η ανακάλυψη της δυσανατολής."
3. "Το θρυλικό διαμάντι."
4. "Ο απίθανος κόσμος του Τοκ."
5. "Μία ώρα ανάγκης."

8.2/10!!! Εκτός από τον Φάντομ και οι υπόλοιπες ιστορίες είναι όμορφες δίνοντας ένα πολύ ευχάριστο τεύχος!!! Αν και κατ' εμέ ο τίτλος στην τέταρτη ιστορία θα έπρεπε να είναι "Μία αιώρα ανάγκης."

[Xrhstos comicsakias]

Ενδιαφέρον για άλλη μια φορά φάνηκε το εβδομαδιαίο Μίκυ! Αξίζει να το αγοράσετε και από ότι φαίνεται η νέα ιστορία με το Σημάδι του Μολντροκ θα φέρει φοβερές συνέχειες στην σειρά! Οι άλλες 4 ιστορίες αρκετά ευχάριστες! 

[Indian]

Χαράς ευαγγέλια για τους λάτρεις του Φάντομ Ντακ και πιο συγκεκριμένα του PKNE. Το αγαπημένο μας περιοδικό επανέρχεται στις ιστορίες του Λιμνουπολίτη τιμωρού, φιλοξενώντας το πρώτο μέρος της ιστορίας, με τίτλο “Το σημάδι του Μόλντροκ". Η ιστορία θα ξεκινήσει σε ένα Θιβετιανό μοναστήρι, όπου η ησυχία του διακόπτεται βίαια από δύο υπερμεγέθη κι άκρως οπλισμένα τσιράκια του Μόλντροκ, τα οποία έψαχναν πληροφορίες για την θέση του Έβερετ Δάρβιν από τους “ενοίκους” του μοναστηριού, που είναι φίλοι του. Την τελευταία στιγμή οι μοναχοί τηλεμεταφέρονται στην Λιμνούπολη και συγκεκριμένα στο μέγαρο Δάρβιν, προκειμένου να ζητήσουν βοήθεια. Εννοείται ότι ο Νούμερο Ένα κι ο Φάντομ δεν θα μπορούσαν να μείνουν ασυγκίνητοι από αυτό το περιστατικό κι έτσι αποφασίζουν να ερευνήσουν την υπόθεση. Ο φίλος μας δεν θ’ αργήσει να έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με τον μοχθηρό Μόλντροκ και να μάθει τα σκοτεινά του κίνητρα, αλλά και τις καταστροφικές του προθέσεις. Το πρώτο μέρος της ιστορίας, λοιπόν, ξεκινάει αρκετά δυναμικά και μ’ εντυπωσίασε. Το σενάριο κάνει σαφείς αναφορές στην “Μαύρη ακτίνα" και ουσιαστικά είναι μία συνέχεια της συγκεκριμένης ιστορίας. Ο villain είναι γνωστός μας πλέον, ενώ και οι βοηθοί του διαθέτουν το ίδιο μίσος με αυτόν. Παραδέχομαι ότι έχει ξεκάθαρα κίνητρα και είναι τυφλωμένος για εκδίκηση. Η πλοκή ξεκινάει δυναμικά από τα πρώτα κιόλας καρέ, έχει καλή σκηνοθεσία κι εναλλαγή σκηνών (χωρίς ν’ αφήνει γκρίζα σημεία στην υπόθεση), ενώ δεν παραλείπεται και το plot twist (με το Γκαργκόυλ). Πολλά καλούδια, λοιπόν, για το πρώτο μέρος, που συνήθως έχει θέση περισσότερο επεξηγηματική – εισαγωγική. Αναμένουμε μ’ ενδιαφέρον την συνέχεια. Το σχέδιο το βρήκα αρκετά καλό, με μεγαλύτερη προτίμηση στην απόδοση των εξωγήινων. Επίσης, ο χρωματισμός είναι εξαιρετικός και ζωηρός. Γι’ ακόμα μία φορά κρίνεται επιτακτική η ανάγκη για την φιλοξενία αυτών των ιστοριών σε μεγαλύτερο (σε μέγεθος) περιοδικό.

Η επόμενη ιστορία του τεύχους στηρίζεται σε μία περίεργη φαίνομενο, καθώς “Η ανακάλυψη της δυσανατολής" θα κεντρίσει το ενδιαφέρον πολλών. Βρισκόμαστε στο σπίτι του Ντόναλντ, ο οποίος έχει καλέσει για φαγητό τον Φέθρυ και τον Κύρο. Ο αφελής ξάδελφός του έχει πρόσφατα αποκτήσει ένα υπερσύγχρονο κινητό τηλέφωνο, με αποτέλεσμα ν’ ασχολείται αποκλειστικά με αυτό (μου θυμίζει έναν δικό μου ξάδελφο ). Όπως είναι φυσικό, οι άλλοι δύο δυσανασχετούν με την παρατεταμένη ποζεριά του κι έτσι αποφασίζουν κρυφά κι από κοινού να του σκαρώσουν μία φάρσα. Ο Κύρος φτιάχνει έναν homemade τηλεφωνικό παρεμβολέα από τις ηλεκτρικές συσκευές που υπάρχουν στην κουζίνα του Ντόναλντ (τρέμε MacGyver!) και τροποποιεί τις εφαρμογές του κινητού του Φέθρυ. Ο τελευταίος, κατευθυνόμενος προς το σπίτι του, ανοίγει το GPS και γεμάτος έκπληξη θα αντιληφθεί ότι η συσκευή του έχει ανακαλύψει κι ένα πέμπτο στοιχείο του ορίζοντα, την δυσανατολή! Ευτυχισμένος και περήφανος με την νέα του ανακάλυψη, ο φίλος μας σπεύδει να την κοινοποιήσει στα social media και στην επιστημονική κοινότητα. Το περίεργο, όμως, είναι ότι αντί για την αναμενόμενη χλεύη, ο Φέθρυ απολαμβάνει την αναγνώριση και συγκεντρώνει γύρω του πολλούς πιστούς υποστηρικτές! Πώς θα καταφέρουν ο Ντόναλντ κι ο Κύρος να διορθώσουν το λάθος τους, πριν αυτό πάρει ανησυχητικές διαστάσεις? Πρόκειται για ένα σενάριο με παρεΐστικη υφή, καθώς έχει για πρωταγωνιστές τρεις γνωστούς μας φίλους. Η υπόθεση στηρίζεται σε μία έξυπνη ιδέα και μέσω της αφέλειας του Φέθρυ, επιχειρείται η σάτιρα των υπερβολικών θεμάτων που γίνονται viral στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, από ανθρώπους που δεν διαθέτουν την ελάχιστη κριτική σκέψη, που θα τους επιτρέψει να ξεχωρίσουν το λογικό από το παράλογο. Η πλοκή, από την άλλη, μας τα χάλασε κάπως. Έχουμε να κάνουμε με ένα συνονθύλευμα από ανέμπνευστα γκαγκ, που προσπαθούσαν να εκμαιεύσουν το γέλιο του αναγνώστη, με αρνητικά αποτελέσματα τις περισσότερες φορές. Αρκετές ήταν οι περιπτώσεις που βαρέθηκα με τις κρυάδες του ήρωα κι ανυπομονούσα να τελειώσει η ιστορία. Το φινάλε, τουλάχιστον, εμφανίζει μία γλυκιά και φιλοσοφική χροιά. Γενικά θα ήθελα μία καλύτερη διαχείριση της βασικής ιδέας και σίγουρα να καταλαμβάνει λιγότερες σελίδες. Το σχέδιο μού άρεσε, εκτός από την απόδοση των σωμάτων των χαρακτήρων. Ικανοποιημένος έμεινα κι από τον χρωματισμό. 

Στην τρίτη ιστορία θα δούμε τον θείο Σκρουτζ να αναζητεί “Το θρυλικό διαμάντι”. Ο βαθύπλουτος μεγιστάνας, βρίσκεται συνοδεία του Λούντβιχ, σε μία έκθεση πολύτιμων λίθων κι απολαμβάνει, λιγωμένος, την...θέα, μέχρι την ώρα που θα ξεκινήσει μία διάλεξη ενός Αδαμαντολόγου, την οποία πρόκειται να παρακολουθήσουν. Ο επιστήμονας, στην ομιλία του, θα αναφερθεί σε ένα τεράστιο διαμάντι, το οποίο θεωρείται ο βασιλιάς του είδους του και φέρεται να ανήκε στους κατοίκους της περιοχής του Καράτ εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Το συγκεκριμένο διαμάντι, οι θρύλοι λένε ότι έχει πέσει από τον ουρανό, φυλακισμένο σε έναν μετεωρίτη κι έχει την ιδιότητα να έλκει προς το μέρος του κι άλλα μικρότερα διαμάντια! Εννοείται, λοιπόν, πως μία τέτοια πληροφορία δεν θα μπορούσε ν’ αφήσει ασυγκίνητο τον ζάμπλουτο φίλο μας, ο οποίος αποφασίζει να οργανώσει μία αποστολή, προς αναζήτηση του θρυλικού διαμαντιού. Μαζί του, θα πάρει τον παντογνώστη καθηγητή, αλλά και τον Ντόναλντ, που θα έρθει με το ζόρι, εκβιασμένος από τον θείο του. Οι τρεις τους, παρέα και με ένα υπερσύγχρονο όχημα, θα φτάσουν και θα μπουν στην αφιλόξενη ζούγκλα, ξεκινώντας τις έρευνες. Θα αποδώσουν, άραγε, καρπούς ή θα βρουν μπελάδες? Πρόκειται για ένα κλασικό κυνήγι θησαυρού, το οποίο έχει επικεφαλής τον σπαγκοραμμένο Σκρουτζ και δύο ακόμα εξαίρετους πρωταγωνιστές να βρίσκονται στο έλεος και την εκμεταλλευτική του μανία. Η υπόθεση είναι έξυπνη και μου θύμισε κάτι από τις κλασικές κινηματογραφικές ταινίες, αρχαιολογικής υφής, όπως εκείνες του Ιντιάνα Τζόουνς. Η πλοκή είναι αρκετά προσεγμένη κι ανεβάζει την ένταση κλιμακωτά. Έτσι, έχουμε πρώτα την εισαγωγή που βάζει τους χαρακτήρες (και τους αναγνώστες) στο κλίμα, στην συνέχεια ξεκινάει ήπια, για να δώσει την θέση της στην εκρηκτική δράση, όσο προχωράμε προς το τέλος. Ο Ντόναλντ, να πούμε ότι παίζει κομβικό ρόλο στην έκβαση της ιστορίας, ενώ ο Σκρουτζ διαθέτει τον άδικο και σκληρό χαρακτήρα που όλοι λατρεύουμε να μισούμε. Το φινάλε ήταν καταστροφικό και πολύ άδικο για τους περισσότερους συμμετέχοντες. Ίσως να το ήθελα κάπως διαφορετικό. Επίσης, θα ήθελα να διαβάσω ένα παρόμοιο σενάριο, με τον Ινδιάνα Γκούφυ, τον Μίκυ και τον Χλαπάτσα. Το σχέδιο το βρήκα αρκετά καλό. 

 

Στην επόμενη ιστορία, ο Ντόναλντ βρίσκεται σε “Μία ώρα ανάγκης”. Ο φίλος μας θέλει να αράξει την αρίδα του στην αιώρα του κήπου του και να απολαύσει τον ήλιο, όταν συνειδητοποιεί ότι η αγαπημένη του αιώρα έχει σκιστεί! Την ώρα που ετοιμάζεται να την μπαλώσει, έρχεται στο κατώφλι του ένας πλασιέ, ο οποίος πουλάει πολλά χρήσιμα πράγματα για το σπίτι. Θα καταφέρει, άραγε, να βρει αυτό που ψάχνει, ανάμεσα στα προϊόντα του ή και πάλι η ατυχία θα του χτυπήσει την πόρτα? Μιλάμε για μία σύντομη ιστορία, που διακωμωδεί την ατυχία του πρωταγωνιστή και μάλιστα το κάνει με εύστοχο τρόπο. Η πλοκή έχει τον κατάλληλο αριθμό σελίδων, ικανό να διασκεδάσει όσο το αστείο είναι ακόμα φρέσκο και δεν προλαβαίνει να κρεμάσει. Από εκεί και πέρα, όλο το στήσιμο της ιστορίας, είναι ουσιαστικά ένα στήσιμο για το αστείο που θα “σκάσει” στο φινάλε, όπως ένα πετυχημένο ανέκδοτο. Ο Λύσανδρος, στο τελευταίο καρέ της ιστορίας, μας θυμίζει την ιταλική καταγωγή της. Γενικά με διασκέδασε. Το σχέδιο το βρήκα μέτριο, προς καλό. 

 

Λίγο πριν το τεύχος ρίξει αυλαία, θα βρούμε στην ύλη του δύο μονοσέλιδες ιστορίες παρμένες από την σειρά “Τάμπυ, μία γάτα με πέταλα”. Αυτές είναι οι εξής:

• “Πύργοι από τραπουλόχαρτα”
• “Η τέχνη της εξαφάνισης”

Στο τιμόνι του πρωταγωνιστή (όπως φανερώνεται και στον τίτλο) είναι η Τάμπυ, η αγαπημένη γάτα του Φέθρυ. Στην πρώτη θα διαπιστώσουμε πόσο σκανδαλιάρα είναι, ενώ στην δεύτερη θα δούμε τον τρόπο που εκείνη σβήνει τα ίχνη της όταν την αναζητά ο ιδιοκτήτης της. Και οι δύο είχαν κάτι γελοιογραφικό να παρουσιάσουν και με διασκέδασαν. Η Τάμπυ, εδώ, μου έφερε στο μυαλό κάτι από τον θρυλικό Garfield. Το σχέδιο ήταν γλαφυρό. Με ικανοποίησε.

 

Το τεύχος θα ολοκληρωθεί με την ιστορία “Ο απίθανος κόσμος του Τοκ”, που έχει για πρωταγωνιστές τα δύο συμπαθέστατα ανίψια του Μίκυ. Λίγο πριν τελειώσουν οι διακοπές τους, ο Μόρτυ κι ο Φέρντυ βρίσκονται σε μία κατασκήνωση στην Αγγλία, όπου περνούν τέλεια. Μία ημέρα, όμως, το παιχνίδι τους με τα υπόλοιπα παιδιά θα πρέπει να αναβληθεί κι ο λόγος είναι μία μεγάλη νεροποντή, που τους αναγκάζει να κλειστούν στις σκηνές τους.  Μία συμπαθητική κυρία (η οποία δεν γνωρίζουμε ακριβώς ποια θέση έχει στην κατασκήνωση) καλεί όλα τα παιδιά στο σπίτι της για να τα κεράσει κουλουράκια. Όλα, όμως, είναι απασχολημένα με ατομικές δραστηριότητες και μόνο τα δύο αδέλφια ανταποκρίνονται στην πρόσκλησή της. Στην κουβέντα που έχουν οι τρεις τους, εκείνοι δείχνουν την στεναχώρια τους που οι διακοπές τελειώνουν, ενώ ο Μόρτυ είναι διπλά στενοχωρημένος γιατί έχει ερωτοχτυπηθεί με μία φίλη του και ντρέπεται (και δεν προλαβαίνει) να εκφράσει τα συναισθήματά του. Εκείνη τους λέει ότι ο χρόνος είναι κάτι σχετικό κι ότι μπορεί κάποιος αν θέλει να τον παγώσει! Για να αποδείξει, μάλιστα, τα λεγόμενά της, τους βάζει να κοιτάζουν επίμονα το εκκρεμές του ρολογιού και τότε θα συμβεί κάτι εντελώς παράξενο. Ο χρόνος σταματά και οι δύο φίλοι μας θα περάσουν σε μία άλλη διάσταση, όπου ο χρόνος έχει σταματήσει κι ο τόπος υπάρχει και δεν υπάρχει. Εκεί, ο Μόρτυ κι ο Φέρντυ, θα ζήσουν μία μεγάλη περιπέτεια και θα πάρουν ένα μάθημα ζωής. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα σενάριο που θέλει να βγάλει προς τα έξω μία υφή παραμυθιού και νομίζω ότι σε αυτό τον τομέα η ιδέα του με βρίσκει, αν όχι σύμφωνο, τουλάχιστον ανεκτικό. Από εκεί και πέρα, η πλοκή, όσο προχωράνε οι σελίδες, βγάζει έναν άκρατο σουρεαλισμό, που προσωπικά τον βρήκα κάπως παράλογο. Σε πολλά σημεία δεν έβγαλα μεγάλο νόημα με την πρώτη ανάγνωση, αλλά το άσχημο είναι ότι δεν μου έκανε κέφι να δώσω μία δεύτερη ευκαιρία για να μπορέσω να βγάλω ένα συμπέρασμα. Επίσης, ο συνδυασμός των στοιχείων της υπόθεσης (ο έρωτας κι ο Πίτερ Παν) που ολοκληρώνει την ιστορία, ενώ έβγαζε ένα ρομαντικό κι ανέμελο στοιχείο, τον βρήκα άστοχο κι ασύνδετο. Γενικά, πρόκειται για μία ιστορία που δεν με έπεισε κι ας είχε για πρωταγωνιστές, δύο αγαπητούς μου χαρακτήρες. Το σχέδιο το βρήκα λεπτομερές και συμπαθητικό, με σαφείς αναφορές σε ένα μεγάλο έργο του Σαλβαδόρ Νταλί, την “Εμμονή της Μνήμης”. Εύστοχο κι απόλυτα ταιριαστό με την θεματολογία του σεναρίου.

 

 

[Manitou]

On 17/3/2021 στο 11:36 ΜΜ, Indian είπε:

Χαράς ευαγγέλια για τους λάτρεις του Φάντομ Ντακ και πιο συγκεκριμένα του PKNE. Το αγαπημένο μας περιοδικό επανέρχεται στις ιστορίες του Λιμνουπολίτη τιμωρού, φιλοξενώντας το πρώτο μέρος της ιστορίας, με τίτλο “Το σημάδι του Μόλντροκ". Η ιστορία θα ξεκινήσει σε ένα Θιβετιανό μοναστήρι, όπου η ησυχία του διακόπτεται βίαια από δύο υπερμεγέθη κι άκρως οπλισμένα τσιράκια του Μόλντροκ, τα οποία έψαχναν πληροφορίες για την θέση του Έβερετ Δάρβιν από τους “ενοίκους” του μοναστηριού, που είναι φίλοι του. Την τελευταία στιγμή οι μοναχοί τηλεμεταφέρονται στην Λιμνούπολη και συγκεκριμένα στο μέγαρο Δάρβιν, προκειμένου να ζητήσουν βοήθεια. Εννοείται ότι ο Νούμερο Ένα κι ο Φάντομ δεν θα μπορούσαν να μείνουν ασυγκίνητοι από αυτό το περιστατικό κι έτσι αποφασίζουν να ερευνήσουν την υπόθεση. Ο φίλος μας δεν θ’ αργήσει να έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με τον μοχθηρό Μόλντροκ και να μάθει τα σκοτεινά του κίνητρα, αλλά και τις καταστροφικές του προθέσεις. Το πρώτο μέρος της ιστορίας, λοιπόν, ξεκινάει αρκετά δυναμικά και μ’ εντυπωσίασε. Το σενάριο κάνει σαφείς αναφορές στην “Μαύρη ακτίνα" και ουσιαστικά είναι μία συνέχεια της συγκεκριμένης ιστορίας. Ο villain είναι γνωστός μας πλέον, ενώ και οι βοηθοί του διαθέτουν το ίδιο μίσος με αυτόν. Παραδέχομαι ότι έχει ξεκάθαρα κίνητρα και είναι τυφλωμένος για εκδίκηση. Η πλοκή ξεκινάει δυναμικά από τα πρώτα κιόλας καρέ, έχει καλή σκηνοθεσία κι εναλλαγή σκηνών (χωρίς ν’ αφήνει γκρίζα σημεία στην υπόθεση), ενώ δεν παραλείπεται και το plot twist (με το Γκαργκόυλ). Πολλά καλούδια, λοιπόν, για το πρώτο μέρος, που συνήθως έχει θέση περισσότερο επεξηγηματική – εισαγωγική. Αναμένουμε μ’ ενδιαφέρον την συνέχεια. Το σχέδιο το βρήκα αρκετά καλό, με μεγαλύτερη προτίμηση στην απόδοση των εξωγήινων. Επίσης, ο χρωματισμός είναι εξαιρετικός και ζωηρός. Γι’ ακόμα μία φορά κρίνεται επιτακτική η ανάγκη για την φιλοξενία αυτών των ιστοριών σε μεγαλύτερο (σε μέγεθος) περιοδικό.

Η επόμενη ιστορία του τεύχους στηρίζεται σε μία περίεργη φαίνομενο, καθώς “Η ανακάλυψη της δυσανατολής" θα κεντρίσει το ενδιαφέρον πολλών. Βρισκόμαστε στο σπίτι του Ντόναλντ, ο οποίος έχει καλέσει για φαγητό τον Φέθρυ και τον Κύρο. Ο αφελής ξάδελφός του έχει πρόσφατα αποκτήσει ένα υπερσύγχρονο κινητό τηλέφωνο, με αποτέλεσμα ν’ ασχολείται αποκλειστικά με αυτό (μου θυμίζει έναν δικό μου ξάδελφο ). Όπως είναι φυσικό, οι άλλοι δύο δυσανασχετούν με την παρατεταμένη ποζεριά του κι έτσι αποφασίζουν κρυφά κι από κοινού να του σκαρώσουν μία φάρσα. Ο Κύρος φτιάχνει έναν homemade τηλεφωνικό παρεμβολέα από τις ηλεκτρικές συσκευές που υπάρχουν στην κουζίνα του Ντόναλντ (τρέμε MacGyver!) και τροποποιεί τις εφαρμογές του κινητού του Φέθρυ. Ο τελευταίος, κατευθυνόμενος προς το σπίτι του, ανοίγει το GPS και γεμάτος έκπληξη θα αντιληφθεί ότι η συσκευή του έχει ανακαλύψει κι ένα πέμπτο στοιχείο του ορίζοντα, την δυσανατολή! Ευτυχισμένος και περήφανος με την νέα του ανακάλυψη, ο φίλος μας σπεύδει να την κοινοποιήσει στα social media και στην επιστημονική κοινότητα. Το περίεργο, όμως, είναι ότι αντί για την αναμενόμενη χλεύη, ο Φέθρυ απολαμβάνει την αναγνώριση και συγκεντρώνει γύρω του πολλούς πιστούς υποστηρικτές! Πώς θα καταφέρουν ο Ντόναλντ κι ο Κύρος να διορθώσουν το λάθος τους, πριν αυτό πάρει ανησυχητικές διαστάσεις? Πρόκειται για ένα σενάριο με παρεΐστικη υφή, καθώς έχει για πρωταγωνιστές τρεις γνωστούς μας φίλους. Η υπόθεση στηρίζεται σε μία έξυπνη ιδέα και μέσω της αφέλειας του Φέθρυ, επιχειρείται η σάτιρα των υπερβολικών θεμάτων που γίνονται viral στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, από ανθρώπους που δεν διαθέτουν την ελάχιστη κριτική σκέψη, που θα τους επιτρέψει να ξεχωρίσουν το λογικό από το παράλογο. Η πλοκή, από την άλλη, μας τα χάλασε κάπως. Έχουμε να κάνουμε με ένα συνονθύλευμα από ανέμπνευστα γκαγκ, που προσπαθούσαν να εκμαιεύσουν το γέλιο του αναγνώστη, με αρνητικά αποτελέσματα τις περισσότερες φορές. Αρκετές ήταν οι περιπτώσεις που βαρέθηκα με τις κρυάδες του ήρωα κι ανυπομονούσα να τελειώσει η ιστορία. Το φινάλε, τουλάχιστον, εμφανίζει μία γλυκιά και φιλοσοφική χροιά. Γενικά θα ήθελα μία καλύτερη διαχείριση της βασικής ιδέας και σίγουρα να καταλαμβάνει λιγότερες σελίδες. Το σχέδιο μού άρεσε, εκτός από την απόδοση των σωμάτων των χαρακτήρων. Ικανοποιημένος έμεινα κι από τον χρωματισμό. 

Στην τρίτη ιστορία θα δούμε τον θείο Σκρουτζ να αναζητεί “Το θρυλικό διαμάντι”. Ο βαθύπλουτος μεγιστάνας, βρίσκεται συνοδεία του Λούντβιχ, σε μία έκθεση πολύτιμων λίθων κι απολαμβάνει, λιγωμένος, την...θέα, μέχρι την ώρα που θα ξεκινήσει μία διάλεξη ενός Αδαμαντολόγου, την οποία πρόκειται να παρακολουθήσουν. Ο επιστήμονας, στην ομιλία του, θα αναφερθεί σε ένα τεράστιο διαμάντι, το οποίο θεωρείται ο βασιλιάς του είδους του και φέρεται να ανήκε στους κατοίκους της περιοχής του Καράτ εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Το συγκεκριμένο διαμάντι, οι θρύλοι λένε ότι έχει πέσει από τον ουρανό, φυλακισμένο σε έναν μετεωρίτη κι έχει την ιδιότητα να έλκει προς το μέρος του κι άλλα μικρότερα διαμάντια! Εννοείται, λοιπόν, πως μία τέτοια πληροφορία δεν θα μπορούσε ν’ αφήσει ασυγκίνητο τον ζάμπλουτο φίλο μας, ο οποίος αποφασίζει να οργανώσει μία αποστολή, προς αναζήτηση του θρυλικού διαμαντιού. Μαζί του, θα πάρει τον παντογνώστη καθηγητή, αλλά και τον Ντόναλντ, που θα έρθει με το ζόρι, εκβιασμένος από τον θείο του. Οι τρεις τους, παρέα και με ένα υπερσύγχρονο όχημα, θα φτάσουν και θα μπουν στην αφιλόξενη ζούγκλα, ξεκινώντας τις έρευνες. Θα αποδώσουν, άραγε, καρπούς ή θα βρουν μπελάδες? Πρόκειται για ένα κλασικό κυνήγι θησαυρού, το οποίο έχει επικεφαλής τον σπαγκοραμμένο Σκρουτζ και δύο ακόμα εξαίρετους πρωταγωνιστές να βρίσκονται στο έλεος και την εκμεταλλευτική του μανία. Η υπόθεση είναι έξυπνη και μου θύμισε κάτι από τις κλασικές κινηματογραφικές ταινίες, αρχαιολογικής υφής, όπως εκείνες του Ιντιάνα Τζόουνς. Η πλοκή είναι αρκετά προσεγμένη κι ανεβάζει την ένταση κλιμακωτά. Έτσι, έχουμε πρώτα την εισαγωγή που βάζει τους χαρακτήρες (και τους αναγνώστες) στο κλίμα, στην συνέχεια ξεκινάει ήπια, για να δώσει την θέση της στην εκρηκτική δράση, όσο προχωράμε προς το τέλος. Ο Ντόναλντ, να πούμε ότι παίζει κομβικό ρόλο στην έκβαση της ιστορίας, ενώ ο Σκρουτζ διαθέτει τον άδικο και σκληρό χαρακτήρα που όλοι λατρεύουμε να μισούμε. Το φινάλε ήταν καταστροφικό και πολύ άδικο για τους περισσότερους συμμετέχοντες. Ίσως να το ήθελα κάπως διαφορετικό. Επίσης, θα ήθελα να διαβάσω ένα παρόμοιο σενάριο, με τον Ινδιάνα Γκούφυ, τον Μίκυ και τον Χλαπάτσα. Το σχέδιο το βρήκα αρκετά καλό. 

 

Στην επόμενη ιστορία, ο Ντόναλντ βρίσκεται σε “Μία ώρα ανάγκης”. Ο φίλος μας θέλει να αράξει την αρίδα του στην αιώρα του κήπου του και να απολαύσει τον ήλιο, όταν συνειδητοποιεί ότι η αγαπημένη του αιώρα έχει σκιστεί! Την ώρα που ετοιμάζεται να την μπαλώσει, έρχεται στο κατώφλι του ένας πλασιέ, ο οποίος πουλάει πολλά χρήσιμα πράγματα για το σπίτι. Θα καταφέρει, άραγε, να βρει αυτό που ψάχνει, ανάμεσα στα προϊόντα του ή και πάλι η ατυχία θα του χτυπήσει την πόρτα? Μιλάμε για μία σύντομη ιστορία, που διακωμωδεί την ατυχία του πρωταγωνιστή και μάλιστα το κάνει με εύστοχο τρόπο. Η πλοκή έχει τον κατάλληλο αριθμό σελίδων, ικανό να διασκεδάσει όσο το αστείο είναι ακόμα φρέσκο και δεν προλαβαίνει να κρεμάσει. Από εκεί και πέρα, όλο το στήσιμο της ιστορίας, είναι ουσιαστικά ένα στήσιμο για το αστείο που θα “σκάσει” στο φινάλε, όπως ένα πετυχημένο ανέκδοτο. Ο Λύσανδρος, στο τελευταίο καρέ της ιστορίας, μας θυμίζει την ιταλική καταγωγή της. Γενικά με διασκέδασε. Το σχέδιο το βρήκα μέτριο, προς καλό. 

 

Λίγο πριν το τεύχος ρίξει αυλαία, θα βρούμε στην ύλη του δύο μονοσέλιδες ιστορίες παρμένες από την σειρά “Τάμπυ, μία γάτα με πέταλα”. Αυτές είναι οι εξής:

• “Πύργοι από τραπουλόχαρτα”
• “Η τέχνη της εξαφάνισης”

Στο τιμόνι του πρωταγωνιστή (όπως φανερώνεται και στον τίτλο) είναι η Τάμπυ, η αγαπημένη γάτα του Φέθρυ. Στην πρώτη θα διαπιστώσουμε πόσο σκανδαλιάρα είναι, ενώ στην δεύτερη θα δούμε τον τρόπο που εκείνη σβήνει τα ίχνη της όταν την αναζητά ο ιδιοκτήτης της. Και οι δύο είχαν κάτι γελοιογραφικό να παρουσιάσουν και με διασκέδασαν. Η Τάμπυ, εδώ, μου έφερε στο μυαλό κάτι από τον θρυλικό Garfield. Το σχέδιο ήταν γλαφυρό. Με ικανοποίησε.

 

Το τεύχος θα ολοκληρωθεί με την ιστορία “Ο απίθανος κόσμος του Τοκ”, που έχει για πρωταγωνιστές τα δύο συμπαθέστατα ανίψια του Μίκυ. Λίγο πριν τελειώσουν οι διακοπές τους, ο Μόρτυ κι ο Φέρντυ βρίσκονται σε μία κατασκήνωση στην Αγγλία, όπου περνούν τέλεια. Μία ημέρα, όμως, το παιχνίδι τους με τα υπόλοιπα παιδιά θα πρέπει να αναβληθεί κι ο λόγος είναι μία μεγάλη νεροποντή, που τους αναγκάζει να κλειστούν στις σκηνές τους.  Μία συμπαθητική κυρία (η οποία δεν γνωρίζουμε ακριβώς ποια θέση έχει στην κατασκήνωση) καλεί όλα τα παιδιά στο σπίτι της για να τα κεράσει κουλουράκια. Όλα, όμως, είναι απασχολημένα με ατομικές δραστηριότητες και μόνο τα δύο αδέλφια ανταποκρίνονται στην πρόσκλησή της. Στην κουβέντα που έχουν οι τρεις τους, εκείνοι δείχνουν την στεναχώρια τους που οι διακοπές τελειώνουν, ενώ ο Μόρτυ είναι διπλά στενοχωρημένος γιατί έχει ερωτοχτυπηθεί με μία φίλη του και ντρέπεται (και δεν προλαβαίνει) να εκφράσει τα συναισθήματά του. Εκείνη τους λέει ότι ο χρόνος είναι κάτι σχετικό κι ότι μπορεί κάποιος αν θέλει να τον παγώσει! Για να αποδείξει, μάλιστα, τα λεγόμενά της, τους βάζει να κοιτάζουν επίμονα το εκκρεμές του ρολογιού και τότε θα συμβεί κάτι εντελώς παράξενο. Ο χρόνος σταματά και οι δύο φίλοι μας θα περάσουν σε μία άλλη διάσταση, όπου ο χρόνος έχει σταματήσει κι ο τόπος υπάρχει και δεν υπάρχει. Εκεί, ο Μόρτυ κι ο Φέρντυ, θα ζήσουν μία μεγάλη περιπέτεια και θα πάρουν ένα μάθημα ζωής. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα σενάριο που θέλει να βγάλει προς τα έξω μία υφή παραμυθιού και νομίζω ότι σε αυτό τον τομέα η ιδέα του με βρίσκει, αν όχι σύμφωνο, τουλάχιστον ανεκτικό. Από εκεί και πέρα, η πλοκή, όσο προχωράνε οι σελίδες, βγάζει έναν άκρατο σουρεαλισμό, που προσωπικά τον βρήκα κάπως παράλογο. Σε πολλά σημεία δεν έβγαλα μεγάλο νόημα με την πρώτη ανάγνωση, αλλά το άσχημο είναι ότι δεν μου έκανε κέφι να δώσω μία δεύτερη ευκαιρία για να μπορέσω να βγάλω ένα συμπέρασμα. Επίσης, ο συνδυασμός των στοιχείων της υπόθεσης (ο έρωτας κι ο Πίτερ Παν) που ολοκληρώνει την ιστορία, ενώ έβγαζε ένα ρομαντικό κι ανέμελο στοιχείο, τον βρήκα άστοχο κι ασύνδετο. Γενικά, πρόκειται για μία ιστορία που δεν με έπεισε κι ας είχε για πρωταγωνιστές, δύο αγαπητούς μου χαρακτήρες. Το σχέδιο το βρήκα λεπτομερές και συμπαθητικό, με σαφείς αναφορές σε ένα μεγάλο έργο του Σαλβαδόρ Νταλί, την “Εμμονή της Μνήμης”. Εύστοχο κι απόλυτα ταιριαστό με την θεματολογία του σεναρίου.

 

 

 

Αυτή η τετράδα του PKNE με βρίσκει πιο θετικό απέναντί της. Μου φαίνεται μια χαρά.

Γράφω εδώ για να σχολιάσω την τελευταία ιστορία. 

Σχεδόν δεν την τελείωσα. Είπαμε σουρεαλισμός αλλά όχι και έτσι! Το σχέδιο της όμως μου άρεσε πολύ, όπως και τα λιωμένα ρολόγια του Νταλί!

[nikolas12]

Επιτέλους αρχίζω σιγά σιγά να κάνω catch up με την τωρινή ιστορία Φάντομ και τα τεύχη που κυκλοφορούν. Η αλήθεια είναι πως είχα ενδοιασμούς για το αν θα το πάρω, γιατί δεν ήμουν θετικά προϊδεασμένος από όσα είχα διαβάσει, αλλά τελικά λόγω του ότι έχω πάρει όλα τα Φάντομ του ΡΚΝΕ είπα να το συνεχίσω. Πρώτο επεισόδιο και δεν είναι καθόλου εισαγωγικό, αφού μπαίνουμε κατευθείαν στο ψητό με τον Μόλντροκ να επιστρέφει και με επαρκείς εξηγήσεις λόγω των όσων έχουν συμβεί στις προηγούμενες ιστορίες. Ένα οκ πρώτο μέρος, περιμένω όμως να δω και τη συνέχεια.

Η δεύτερη ιστορία περίμενα περισσότερο να σατιρίσει τη σχέση του Φέθρυ με την τεχνολογία, τελικά το πήγε τελείως αλλού με το γκαφατζίδικο παπί να προσπαθεί να κάνει μια νέα ανακάλυψη και να επιμένει σε αυτήν. Δε μπορώ να πω ότι τρελάθηκα. Η τρίτη με τον Σκρουτζ και το διαμάντι ήταν αρκετά καλή και με ωραίο σχέδιο. Ακολουθεί μία πολύ μικρούλα με τον Ντόναλντ που έχει την πλάκα της.

Με Μίκυ και κυρίως τα γλυκύτατα ανίψια του κλείνουμε το τεύχος. Αρχικά το σχέδιο με έκανε να νομίζω ότι δημοσιεύθηκε στα 90s η ιστορία και τελικά είδα ότι είναι του 2017. Το λέω όμως σαν θετικό, μου θύμισε παλιότερες Μίκυ ιστορίες. Δεύτερον αν και μπλέκει την εκδρομή των παιδιών με το σουρρεαλιστικό στοιχείο, στο τέλος δένει πολύ όμορφα και μπορώ να πω ότι τη βρήκα συμπαθέστατη.

Εν κατακλείδει μια καινούρια αρχή το ΡΚΝΕ που την πλαισιώνουν και καλές ιστορίες και κάποιες που δεν εντυπωσιάζουν. Συμπαθές τευχάκι.