ΜΙΚΥ ΜΑΟΥΣ 351 [Στην ωραία Νάπολη]

[Indian]

 

Το τεύχος #351 κυκλοφορεί την Παρασκευή 05/03 στα περίπτερα και θα φιλοξενεί τις εξής πέντε (5) ιστορίες.

 

• ΣΚΡΟΥΤΖ ΜΑΚ ΝΤΑΚ ΣΤΗΝ ΩΡΑΙΑ ΝΑΠΟΛΗ
• ΜΙΚΥ ΜΑΟΥΣ Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ
• ΦΕΘΡΥ Ο ΦΕΘΡΥ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΣΚΡΟΥΤΖ
• Ο'ΧΑΡΑ & ΧΕΙΡΟΠΑΙΔΑΡΟΣ ΩΡΑ ΓΙΑ ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ
• ΠΑΣΧΑΛΗΣ Η ΔΙΑΙΤΑ ΤΟΥ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗ

 

Επίσης υπάρχει και μία μονοσέλιδη ιστορία τής σειράς "Έξυπνα σπίτια", με τίτλο "...με έξυπνους καθρέφτες".

 

Στο επόμενο τεύχος, ο αγαπημένος μας Φάντομ Ντακ επιστρέφει στις σελίδες του περιοδικού με την ιστορία "Το σημάδι του Μόλντροκ".

 

 

[Gong]

 Παρατηρώ ότι σε αυτό το τεύχος έχουμε δύο ιστορίες από το 2017 (Στην ωραία Νάπολη & Η απόλυτη βιβλιοθήκη), μια χρονιά που Καθημερινή δεν έχει επιλέξει πολλές ιστορίες. Οι άλλες κυμαίνονται μεταξύ των ετών 2002-2005. Πάντως γενικά ειναι απαράδεκτο να έρχονται τόσο αργά οι ιταλικές ιστορίες στην Ελλάδα!

 

Κατά τ' άλλα ανυπομονώ για την επιστροφή του Μόλντροκ στο επόμενο τεύχος. Προσωπικά τον θεωρώ έναν πολύ δυναμικό χαρακτήρα και Η Μαύρη Ακτίνα μου είχε αρέσει πάρα πολυ.

[doom]

Η δεύτερη ιστορία έχει σχέση με αυτό το διήγημα. Τη βρήκα πάντως ελαφρώς δυσνόητη για ιστορία Ντίσνεϋ.

[Μενίγ Πουαγώ]

Παρουσίαση-κριτική του υπ' αριθμόν #351 τεύχους του νέου Μίκυ Μάους.

Εξώφυλλο (από τον φίλτατο @Indianάνο.)



Εδώ Μίκυ Σίτυ! (by Silvia Ziche)
Ιστορίες.

"Στην ωραία Νάπολη."

Σε Ιταλία και λόφο Αμαξοφονιά έχουμε εκρήξεις.

Spoiler

Στην πρώτη περίπτωση πρόκειται για φυσικό φαινόμενο. Αν και στην δεύτερη και πάλι φυσικό φαινόμενο θα μπορούσες να την πεις. Είναι η εν θερμώ αντίδραση γνωστού πολυεκατομμυριούχου στην τρελή απαίτηση του οικονόμου του για δύο μέρες άδεια. Προκειμένου να πάει στο συνέδριο της Ένωσης Μπάτλερ και Οικονόμων (Ε.Μ.Ο.). Με την επιχειρηματολογία του ο Παντάξιος καταφτάνει αεροπορικώς στην Νάπολη ώστε να περάσει δύο μέρες με την θεία του. Παράλληλα τον Σκρούτζ τον καλεί ένας ιδιοκτήτης πιτσαρίας στην Νάπολη προκειμένου να του πουλήσει την επιχείρισή του. Ο Παντάξιος φτάνει, εγκαθίστανται και βγαίνει μία βόλτα να χωνέψει αφού η θεία του τον τάισε τον περίδρομο.

Στην βόλτα για κακή του τύχη πέφτει πάνω στο αφεντικό του που βολτάρει με τον νυν ιδιοκτήτη της μελλοντικής επιχείρησής του. Καταφέρνει να αποφύγει τα χειρότερα μασκαρεμένος. Η στολή του έχει τόση επιτυχία που ένας πατέρας τον ρωτάει αν τα παιδιά του μπορούν να φωτογραφηθούν μαζί του. Ο πιτσιρικάς είναι πιο ζωηρός από ότι πρέπει και ο Παντάξιος τον παίρνει στο κυνήγι για να πάρει πίσω την μάσκα του. Έτσι όμως πέφτει πάνω στην Μάτζικα που δε τον εντοπίζει. Μαθαίνει όμως το σχέδιό της για την απόκτηση της τυχερής δεκάρας του αφεντικού του. Ο οικονόμος είναι σε δίλημμα. Να προστατέψει το αφεντικό του αποκαλύπτοντας την ύπαρξή του;

Αποφάσισε να το πάει δια της πλαγίας οδού. Βγαίνει για φαγητό με την θεία του στην πιτσαρία όπου ο Σκρούτζ κανονίζει τα τις πώλησης. Μεταμφιεσμένος φυσικά. Αποκαθιστά τον σερβιτόρο προκειμένου να ρίξςι στην Μάτζικα ,που έχει ήδη φτάσει, την πίτσα της θείας του με τριπλό σκόρδο. Φυσικά αποτυγχάνει λόγω μίας σειράς παρεξηγήσεων. Που γίνονται αφορμή ώστε θεία και ιδιοκτήτης πιτσαρίας να ερωτευθούν. Ο δεύτερος βρίσκει στην θεία και στις ιδέες της το κίνητρο και την όρεξη για μαγειρική. Οπότε ο Σκρούτζ κυνηγάει τον οικονόμο του αφού εξ' αιτίας του χάλασε η συμφωνία. Η Μάτζικα εν τω μεταξύ περιμένει μάταια στην λάθος πιτσαρία. 

"Η απόλυτη βιβλιοθήκη."

Ο Μίκυ παρέα με τον με τον Ήτα-Βήτα και τον Ζωρζ αναζητούν την απόλυτη βιβλιοθήκη παράλληλα με μία συμμορία κακοποιών.

"Ο Φέθρυ που έγινε Σκρούτζ."

Ο φέθρυ παίρνει λάθος στολή για το αποκριάτικο πάρτυ. Έτσι όμως βοηθάει τον θείο του να κλείσει μία επικερδή συμφωνία.

"Ώρα για διάλειμμα."

Ο' Χάρα και Χειροπαίδαρος προσπαθούν να κάνουν διάλειμμα για φαγητό. Προηγείται όμως το καθήκον.

"Η δίαιτα του πρωταθλητή."

Ο Πασχάλης μπαίνει σε δίαιτα εξ' αιτίας ενός διαγωνισμού.

Μονοσέλιδη ιστορία.

Έξυπνα σπίτια: "...Με έξυπνους καθρέφτες."

Εν κατακλείδι.

Εδώ έχουμε άλλη μία περίπτωση που διάλεξαν λάθος όνομα πρωταγωνιστή. Ξεκάθαρα Παντάξιος έπρεπε να λέει πάνω από τον τίτλο. Η ιστορία από άποψη σεναρίου είναι ότι πρέπει για τον πιο διάσημο οικονόμο των κόμικς. Διαβάζεται ευχάριστα, έχει αγωνία και σου κρατάει το ενδιαφέρον. Ίσως με διαφορετική επιλογή ιστοριών να μπορούσε να σταθεί ως κεντρική. Αλλά με την "Απόλυτη βιβλιοθήκη" να ακολουθεί χάνει αυτό το προνόμιο.

Πάρα πολύ καλή η αναζήτηση του Μίκυ και της παρέας του. Θα συμφωνήσω με τον @doom ότι δεν είναι από τις συνηθισμένες επιλογές για ιστορία Disney. Πάντως είναι καλογραμμένη διασκευή με πολύ όμορφο σχέδιο. Πραγματικά την απόλαυσα. Το λάθος του Φέθρυ δίνει μία χιουμοριστική ιστορία στο "κλίμα" των ημερών. Όπως και οι απόπειρες για μεσημεριανό φαγητό ανάμεσα στον Ο' Χάρα και τον υφιστάμενο του. Το τεύχος κλείνει με μία ευχάριστη και όμορφη ιστορία κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του Πασχάλη.

Η χιουμοριστική μονοσέλιδη του τεύχους μας διδάσκει ότι σε κάποιες περιπτώσεις η ειλικρίνεια δεν είναι καλή.

Σειρά προτίμησης ιστοριών.

1. "Η απόλυτη βιβλιοθήκη."
2. "Στην ωραία Νάπολη."
3. "Η δίαιτα του πρωταθλητή.
4. "Ο Φέθρυ που έγινε Σκρούτζ.
5. "Ώρα για διάλειμμα."

8/10!!! Πανέμορφο και υπέροχο τευχάκι με καλή επιλογή ιστοριών. Ας ζήσουμε τουλάχιστον το κλίμα των ημερών μέσα από τις σελίδες του περιοδικού...

[doom]

4 ώρες πριν, Donald Fauntleroy Duck είπε:

τον πιο διάσημο οικονόμο των κόμικς. 

 

Ο Alfred Pennyworth είναι πιο διάσημος! 

[Μενίγ Πουαγώ]

21 λεπτά πριν, doom είπε:

 

Ο Alfred Pennyworth είναι πιο διάσημος! 

Αυτόν σκέφτηκα και εγώ όταν το έγραφα... Συγκεκριμένα εκείνον της τηλεοπτικής σειράς της δεκαετίας του 60!!!

[Manitou]

@doom πολύ πολύ χρήσιμο το post σου για το έργο του Μπόρχες. Εγώ θα έβαζα πιο διάσημη οικονομο την κα. Χάτσον του Σέρλοκ Χολμς αν και δεν εμπίπτει τόσο στα κόμικ η αλήθεια είναι

[Indian]

Το τεύχος αυτής της εβδομάδας φέρει ένα όμορφο κι άκρως αποκριάτικο εξώφυλλο, ενώ στην κεντρική του ιστορία θα φύγουμε από την Καλισότα και την Λιμνούπολη και θα μεταφερθούμε στην Ιταλία και συγκεκριμένα “Στην ωραία Νάπολη”. Μετά από έναν ευφυή παραλληλισμό που υπάρχει στην πρώτη σελίδα, θα βρεθούμε στο γνωστό μας θησαυροφυλάκιο, όπου ο Παντάξιος ζητάει μία μεγάλη χάρη από τον εργοδότη του. Συγκεκριμένα, αιτείται μία διήμερη άδεια, προκειμένου να παραστεί σε ένα συνέδριο μπάτλερ. Ο Σκρουτζ, εμφανώς δυσαρεστημένος με αυτή την αίτηση, πείθεται στο τέλος να δώσει αυτή την άδεια στον πιστό του υπηρέτη. Ο Παντάξιος, όμως, κρύβει ένα πονηρό μυστικό. Δεν θέλει να πάει σε συνέδριο, αλλά στην θεία του που μένει στην Νάπολη, για να την δει και να απολαύσει δύο ημέρες ξεγνοιασιάς, μακριά από τον δυνάστη εργοδότη του. Το ψέμα, όμως, όσο αθώο κι αν είναι, έχει κοντά ποδάρια. Ο θείος Σκρουτζ δέχεται ένα τηλεφώνημα από έναν φημισμένο ιδιοκτήτη πιτσαρίας, με τον οποίο είχαν επιχειρηματικές συνομιλίες κι ο οποίος πείθεται να συμφωνήσει με τον Λιμνουπολίτη μεγιστάνα την πώληση της επιχείρησής του. Ο Σκρουτζ, τότε, θα πάρει το πρώτο αεροπλάνο και θα πάει κι εκείνος στην Ιταλία για να κλείσει την δουλειά. Και μαντέψτε σε ποια πόλη θα πάει κι εκείνος? Οι κωμικοτραγικές καταστάσεις, λοιπόν, μόλις έχουν ξεκινήσει! Όμορφη ιστορία καταστάσεων, που φεύγει από τα τοπικά πλαίσια που συνήθως κινούνται οι ιστορίες με τα παπιά. Ο Σκρουτζ έχει, γι’ ακόμα μία φορά, τον αχάριστο κι εγωιστικό χαρακτήρα του, ο οποίος, με τις τόσες πολλές υπερβολές του, δεν με διασκεδάζει πλέον. Οι Ιταλοί σεναριογράφοι, νομίζω ότι θα πρέπει να το κοιτάξουν αυτό. Από εκεί και πέρα ο Παντάξιος είναι η ευχάριστη έκπληξη της υπόθεσης. Έχει κίνηση, παίρνει πολλά λεπτά συμμετοχής και είναι ουσιώδης και καταλυτικός στον ρόλο του, αποδεικνύοντας περίτρανα την αγάπη του σε ένα αφεντικό που πολλές φορές δεν την αξίζει. Η πλοκή ξεκινάει ήπια, ενώ στην συνέχεια (όταν μαζεύονται όλοι στην Νάπολη) απογειώνεται και μας χαρίζει πολλές σκηνές αγωνίας, η οποίες έχουν γρήγορο ρυθμό, χωρίς όμως να είναι βιαστικός. Ευχάριστη προσθήκη η Μάτζικα, η οποία δεν θα μπορούσε να λείπει, από την στιγμή που η ιστορία παίζει μπάλα στην έδρα της. Το φινάλε είναι έξυπνο, αλλά και πάλι ο Σκρουτζ μου την έδωσε στα νεύρα! Τουλάχιστον η Μάτζικα με αποζημίωσε! Παραδέχομαι ότι το σχέδιο βγάζει νεύρο, αλλά το βρήκα πέραν του δέοντος καρικατουρίστικο, σε βαθμό που με κούρασε αρκετά. Τον χρωματισμό, από την άλλη, τον βρήκα αξιόλογο. 

 

Στην συνέχεια, ο Μίκυ θα αναλάβει τα ηνία του πρωταγωνιστή, στην ιστορία “Η απόλυτη βιβλιοθήκη”. Τα μέλη μίας συμμορίας έχουν εισβάλει στο βιβλιοπωλείο ενός φίλου του Μίκυ και ζητάνε επίμονα από τον ιδιοκτήτη να τους δώσει τον κωδικό που ανοίγει το χρηματοκιβώτιο. Όμως, δεν δείχνουν να ενδιαφέρονται για χρήματα, αλλά για μία χειρόγραφη λίστα με τίτλους βιβλίων. Εκείνη την ώρα, τυχαίνει να περνάει από έξω ο Μίκυ, ο οποίος τους παίρνει στο κυνήγι και το ατυχές περιστατικό τελειώνει. Αφού απελευθερώνει από τα δεσμά του τον φίλο του, εκείνος του εξομολογείται τον λόγο που υπάρχει αυτή η διαμάχη. Φαίνεται, λοιπόν, πως έχει στην κατοχή του κάποια λευκά βιβλία που περιέχουν σκόρπια κι ακανόνιστα γράμματα κι ακαταλαβίστικο περιεχόμενο. Παρόμοια βιβλία βρέθηκαν, κατά καιρούς, και σε άλλες μεγάλες πόλεις ανά τον κόσμο, οι οποίες διαθέτουν φημισμένες βιβλιοθήκες. Μάλιστα, μαρτυρίες λένε ότι αυτά τα βιβλία συνοδεύονταν από τρομακτικά φαντάσματα! Μερικά από αυτά τα βιβλία, λοιπόν, φαίνεται ότι περιέχουν στοιχεία που οδηγούν στην απόλυτη βιβλιοθήκη, μία βιβλιοθήκη με άπειρα δωμάτια και ράφια, η οποία φιλοξενεί όλα τα βιβλία του παρελθόντος, του παρόντος, αλλά και του μέλλοντος. Την ώρα της συζήτησης, θα κάνει την εμφάνισή του και ο Ήτα-Βήτα. Έτσι, οι τρεις τους θα ξεκινήσουν μία σειρά ταξιδιών στις μεγάλες βιβλιοθήκες του κόσμου, προκειμένου να ερευνήσουν και να βρουν την άκρη του νήματος, που οδηγεί στην απόλυτη βιβλιοθήκη και μάλιστα πριν το κάνει ο αρχηγός της συμμορίας. Το κυνήγι του αγνώστου ξεκινάει και υπόσχεται μεγάλες συγκινήσεις. Πρόκειται για ένα ιδιαίτερο σενάριο, το οποίο αν δεν είχα δει τους συντελεστές του, θα έκοβα το κεφάλι μου ότι το έχει γράψει ο Casty. Είναι κομμένο και ραμμένο στο συγγραφικό στυλ του αγαπητού δημιουργού. Η υπόθεση στηρίζεται σε Sci-Fi στοιχεία, ενώ παράλληλα δεν υπολείπεται και σε αστυνομικό μυστήριο. Είναι ένα νουάρ επιστημονικής φαντασίας. Ο Μίκυ διαθέτει τον αλτρουιστικό του χαρακτήρα και ταυτόχρονα λειτουργεί σαν ένας ικανότατος ντετέκτιβ. Την ίδια ώρα ο Ήτα-Βήτα ήταν μία ευχάριστη προσθήκη, που απλά ενισχύει το Sci-Fi στοιχείο με την παρουσία του. Από εκεί και πέρα, θα συμφωνήσω ότι έχουμε μία πλοκή κάπως βαριά για τους νεότερους αναγνώστες και με μεγάλη φαντασία. Όσο πλησιάζουμε προς το τέλος, η αλήθεια είναι ότι κάπως με μπέρδεψε. Δεν ήθελα τόσο μεγάλη πολυπλοκότητα, μιας και ήδη το θέμα ήταν βαρύ. Στο φινάλε δεν κατάλαβα τα ακριβή κίνητρα του villain, ενώ κι εδώ είχαμε πολλές λεπτομέρειες που έτειναν να με κουράσουν. Γενικά την βρήκα μία έξυπνη, θεματολογικά, δουλειά, για την οποία θα ήθελα μία πιο ήπια και σωστή μεταχείριση. Καλό είναι να καλπάζει η φαντασία μας, αλλά η αποτύπωσή της στο χαρτί χρειάζεται και ταλέντο. Σε γενικές γραμμές, πάντως, με ικανοποίησε. Το σχέδιο το βρήκα μέτριο, προς καλό. 

 

Σε αυτό το σημείο, το τεύχος θα πάρει μία αποκριάτικη υφή και θα φιλοξενήσει την ιστορία “Ο Φέθρυ που έγινε Σκρουτζ”. Ο ανεύθυνος, αλλά καλόκαρδος ανιψιός του Λιμνουπολίτη κροίσου τρέχει πανικόβλητος να προλάβει το καθαριστήριο ανοιχτό, προκειμένου να πάρει την αποκριάτικη στολή του. Έχει μεγάλα σχέδια για την σημερινή βραδιά. Θα πάει σε ένα μπαλ μασκέ και η χαρά του δεν περιγράφεται. Δυστυχώς, όμως, από απροσεξία του δίνει λάθος νούμερο κουπονιού στον υπάλληλο κι έτσι βρίσκεται με ένα άλλο πακέτο στο χέρι. Θα διαπιστώσει, λοιπόν, ότι μέσα δεν υπάρχει η στολή καρπούζι που είχε, αλλά...το πανωφόρι του θείου του! Το πρώτο συναίσθημα που τον πλημμυρίζει είναι αυτό της απόγνωσης. Όταν, όμως, το σκέφτεται δεύτερη φορά, το μυαλό του θα συλλάβει μία έξυπνη ιδέα. Από την στιγμή που μοιάζει με τον θείο του, θα φορέσει το πανωφόρι, θα μεταμφιεστεί σε Σκρουτζ, και θα πάει στο πάρτυ. Όπερ και εγένετο, λοιπόν. Γεμάτος αισιοδοξία και χαρά για την έξυπνη πρωτοβουλία του, ο φίλος μας θα φτάσει στο πάρτυ και θα αναμειχθεί με τον υπόλοιπο κόσμο. Τι θα γίνει, όμως, όταν κάποιοι τον περάσουν για τον ίδιο τον Σκρουτζ? Θα καταφέρει, τότε, να γλιτώσει από τους μπελάδες? Αν μου λέγατε ότι θα διάβαζα μία ιστορία με (σχεδόν) αποκλειστικό πρωταγωνιστή τον Φέθρυ και θα μου αρέσει πολύ, σίγουρα θα σας περνούσα για τρελούς. Άνετα, όμως, μπορώ να πω ότι διαψεύστηκα. Έχουμε να κάνουμε με ένα σενάριο, το οποίο κινείται σε αποκριάτικους ρυθμούς, ενώ παράλληλα είναι μία πανέξυπνη φαρσοκωμωδία καταστάσεων, όπως θα έλεγαν και οι κριτικοί του θεάτρου. Ο Φέθρυ διατηρεί τον άστατο, ανάλαφρο κι άκρως αφελή χαρακτήρα του, αλλά δεν υπερβάλει, με αποτέλεσμα να μην γίνεται σαχλός, όπως συνήθως. Η υπόθεση διαχειρίζεται μία ιδέα που λίγο-πολύ μας είναι γνωστή, αυτή της μεταμφίεσης κάποιου σε Σκρουτζ, μόνο που εδώ αντί για τον κλασικό χαρακτήρα που βλέπουμε συνήθως (και είναι ο Ντόναλντ), έχουμε τον έτερο ανιψιό του. Η πλοκή είναι μία σειρά από γκαγκ τα οποία είναι έξυπνα και παράγουν γέλιο στις σωστή δοσολογία. Τα γεγονότα και οι καταστάσεις μπλέκονται αριστοτεχνικά μεταξύ τους, δημιουργώντας αναπόφευκτες παρεξηγήσεις. Το φινάλε το βρήκα εξαιρετικά εύστοχο, αν και πάλι με...τσίγκλισε ο χαρακτήρας του θείου Σκρουτζ. Γενικά είναι μία ιστορία που αξίζει να διαβαστεί όχι μόνο από τους φανς του Φέθρυ, αλλά κι από τους υπόλοιπους λάτρεις του σύμπαντος των Ντακ. Πολλά μπράβο, λοιπόν, κυρία Durante! Το σχέδιο το βρήκα καλό, αλλά θα μπορούσε να ήταν καλύτερο. Δεν μπορώ, όμως, παρά να βγάλω το καπέλο (και) στον κύριο Soldati για τον τρόπο που “έχτισε” τον Φέθρυ σαν Σκρουτζ. Του χάρισε τεράστιες ομοιότητες για να συμβαδίζει με τις επιταγές του σεναρίου, ενώ ταυτόχρονα του έδωσε και μερικά σημεία στην εμφάνισή του, που μαρτυρούσαν ότι δεν ήταν ο πραγματικός Σκρουτζ. Μπράβο!

 

Αργότερα θα μεταφερθούμε στο Μίκυ Σίτυ, όπου είναι “Ώρα για διάλειμμα” για δύο γνωστούς μας λειτουργούς της τάξης. Ο Επιθεωρητής Ο’Χάρα κι ο Χειροπαίδαρος, βρίσκονται μέσα σε ένα περιπολικό και πραγματοποιούν την περιπολία τους. Φτάνει, όμως, η ώρα για το μεσημεριανό τους διάλειμμα για φαγητό κι έτσι ξεκινάνε οι συζητήσεις για το πού θα γευματίσουν. Δεν αργούν να κατασταλάξουν σε ένα συγκεκριμένο έθνικ εστιατόριο κι έτσι οδεύουν ολοταχώς προς τα εκεί. Ενώ, λοιπόν, ετοιμάζονται ν΄απολαύσουν το γεύμα τους, το εστιατόριο, δέχεται την επίθεση τριών αδίστακτων ληστών. Όπως είναι φυσικό, οι φίλοι μας δεν μπορούν ν’ αγνοήσουν αυτή την κατάσταση και με ανεπτυγμένη την αίσθηση του καθήκοντος, αποτρέπουν την ληστεία και συλλαμβάνουν τους υπαίτιους. Φεύγοντας από εκεί για να συνοδεύσουν τους επίδοξους ληστές στην φυλακή, συνειδητοποιούν ότι δεν έχουν πολύ χρόνο για να επιστρέψουν στο εστιατόριο. Έτσι, αποφασίζουν να επισκεφτούν ένα κοντινό φαστφουντάδικο. Δυστυχώς, όμως, κι εκεί η δουλειά δεν τους αφήνει να φάνε! Πρόκειται για ένα συμπαθητικό σενάριο, το οποίο στηρίζεται περισσότερο στο γελοιογραφικό στοιχείο, παρά σε μία σφιχτή υπόθεση. Ένσταση έχω με την χρησιμοποίηση του Επιθεωρητή Ο’Χάρα. Δεν νομίζω ότι του έπρεπε να κάνει περιπολίες, μαζί με έναν υφιστάμενό του και μάλιστα να οδηγεί εκείνος! Όπως και να το κάνουμε είναι ο Αρχηγός του αστυνομικού τμήματος κι όχι ένας κοινός αστυφύλακας. Περισσότερο, λοιπόν, θα ταίριαζε στην θέση του ο Ροκ Νταμάρης. Όσον αφορά την πλοκή, εκείνη περιέχει γκαγκ που μου άφησαν ένα χαμόγελο στα χείλη, αλλά είχαν ομοιότητες μεταξύ τους. Η κατάληξη με άφησε απόλυτα ικανοποιημένο και με διασκέδασε. Γενικά την βρήκα μίας μέτριας δυναμικής ιστορία. Το σχέδιο το βρήκα λιτό, καθαρό και με ωραία απόδοση των χαρακτήρων και των τοπίων, μακριά από καρτουνίστικες υπερβολές. 

 

Και ήρθε η ώρα για την μονοσέλιδη ιστορία του τεύχους, η οποία μας έρχεται από την σειρά “Έξυπνα σπίτια” και φέρει τον τίτλο “Έξυπνα σπίτια... με έξυπνους καθρέφτες”. Έχει για πρωταγωνιστές το γνωστό μας δίδυμο Ντόναλντ και Νταίζυ και σεναριακά βγάζει καλής ποιότητας χιούμορ. Τόσο η ματαιοδοξία της Νταίζυ, όσο και η ατάκα του Ντόναλντ (που έχει έναν πιο υποστηρικτικό ρόλο) στο φινάλε, με διασκέδασαν. Για μονοσέλιδη ιστορία, λοιπόν, κάνει καλά την δουλειά της. Για το σχέδιο δεν μπορούμε να βγάλουμε αρκετά συμπεράσματα, μέσα σε τέσσερα καρέ. Η γενική μου αίσθηση, πάντως, είναι ότι δεν είναι κι άσχημο. Όχι, όμως, κι αριστούργημα. 

 

Το τεύχος θα ολοκληρώσει την ύλη του με την ιστορία “Η δίαιτα του πρωταθλητή”. Από τον τίτλο δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε ποιος θα είναι ο πρωταγωνιστής. Έφτασε η ώρα που το Παπιοχώρι θα διοργανώσει την ετήσια γιορτή του θερισμού, έναν θεσμό, ο οποίος περιλαμβάνει διάφορα αγωνίσματα, προς τέρψιν των κατοίκων. Ο Πασχάλης, όπως κάθε χρόνο, θα συμμετέχει στο αγώνισμα της πολυφαγίας, αλλά θα πρέπει πρώτα να τον δει ένας αθλητίατρος στην πόλη για να διαπιστώσει ότι είναι σε άρτια φυσική κατάσταση. Πηγαίνοντας στο ιατρείο, ο γιατρός αποφασίζει να του χορηγήσει μία δίαιτα για να πάρει μερικά κιλά ακόμα μέχρι την ημέρα του διαγωνισμού. Την ίδια ώρα, το ιατρείο επισκέπτεται ένας διάσημος ποδοσφαιριστής του Λιμνουπολιακού, ο οποίος βρίσκεται σε διακοπές στο χωριό και πείθεται από τους υπόλοιπους να συμμετάσχει στον ποδοσφαιρικό αγώνα που θα λάβει μέρος στα πλαίσια της γιορτής. Από ένα σατανικό λάθος, οι δίαιτες των δύο μπερδεύονται, με αποτέλεσμα να πάρει ο αθλητής την δίαιτα του Πασχάλη κι ο Πασχάλης την αυστηρή δίαιτα του αθλητή. Από εκείνη την στιγμή ο φίλος μας θα ζήσει συγκλονιστικές καταστάσεις. Εδώ έχουμε μία έξυπνη ιδέα σεναρίου, που έχει να κάνει με μία κλασική μανιέρα που την βλέπουμε συχνά σε κωμικές ταινίες και σειρές. Η υπόθεση είναι καλοστημένη και σε καμία περίπτωση δεν θα την χαρακτηρίζαμε βιαστική. Ο Πασχάλης βρίσκεται στο στοιχείο του και διαπρέπει, ενώ παράλληλα μας κάνει να γελάμε με τα παθήματά του. Δυστυχώς, από την σκηνοθεσία έχω παράπονα. Η πλοκή φαίνεται σχετικά ασύνδετη κι έχω την αίσθηση ότι δημιουργεί μονοσέλιδα γκαγκ, που κάνουν την ιστορία να μοιάζει σαν να γράφτηκε σε στριπ, που δημοσιεύτηκαν σε εφημερίδα. Επίσης, ορισμένοι διάλογοι πήγαιναν να εκμαιεύσουν το γέλιο του αναγνώστη, αλλά ήταν κακής ποιότητας κι αρκετά άνοστοι. Αυτά τα δύο “κουσούρια” νομίζω ότι αφαίρεσαν πόντους από την ιστορία. Το φινάλε, από την άλλη, είχε πλάκα και κλείνει την ιστορία ικανοποιητικά. Γενικά την βρήκα μία δουλειά απλά καλή, που αξίζει να βρίσκεται στο περιοδικό, αλλά όχι πιο ψηλά από την τελευταία ή την προτελευταία θέση της ύλης του. Το σχέδιο το βρήκα αρκετά καλό. 

 

 

[Captain Cooper]

Με αφορμή το εξώφυλλο να θέσω μια απορία που έχω εδώ και χρόνια. Τι σημαίνει το "ΧΑΡΗ" στην μπλούζα του παππού Μουργολύκου;

[doom]

To 5

[avalonlll]

Μπορώ να πω ότι η δεύτερη ιστορία μου άρεσε πάρα πολύ. Το όλο θέμα συνδυασμοί - άπειρο πλήθος βιβλίων που μπορούν να γραφούν - αναζήτηση όλων αυτών των βιβλίων για την εύρεση του "σωστού" (αυτού που θέλει να βρει ο Αρμάντες) δίνουν μια ευχάριστη νότα θεωρητικής πληροφορικής και συνδυαστικής, που κατά πάσα πιθανότητα ο συγγραφέας της ιστορίας δεν είχε κατά νου. Αν και μάλλον σε πολλούς δεν θα λέει κάτι λόγω των παραπάνω, εντούτοις εμένα με άγγιξε ιδιαιτέρως. 

[Manitou]

Εδώ με μεγάλη μου χαρά βλέπω αυτό για το οποίο γκρίνιαζα αλλού. Επιτέλους συζητάμε για τις ιστορίες!!!

Λοιπόν σχετικά με τη δεύτερη ιστορία. 

Έξυπνη ιδέα? Ναι. Και το έργο του Μπόρχες και η ιδέα σαν ιδέα ήταν πανέξυπνη.

Δύσκολη για πιο μικρούς αναγνώστες? Ναι. Αλλά δεν πειράζει.

Ευχάριστη νότα θεωρητικής πληροφορικής και συνδυαστικής όπως αναφέρει ο @avalonlll? Ξ Ε Κ Α Θ Α Ρ Α ΝΑΙ!!! Εγώ που λόγω σπουδών είμαι του χώρου έφαγα το απόγευμα μου να σκέφτομαι όλο αυτό, χωρίς να ξέρω τις ιστορίες του Μπόρχες.

Για να δούμε αυτά που λέει ο φίλος Ινδιάνος!

Λέει ότι δεν ήταν καλογραμμένη. Και με αυτόν δυστυχώς θα συμφωνήσω. Σαν ιδέα ήταν εξαιρετική, αλλά.....Δεν είχε σωστή ροή. Άφηνε κενά. Δεν καταλάβαινες τα κίνητρα των κακών. Κάπου μπερδεύτηκα με το μηχάνημα που κρατούσαν με τον κωδικό. Πήγαινε από το ένα στο άλλο με μαγικό τρόπο!

Καλή ιδέα, αλλά προτεινόμενος για αποχώρηση. 

 

[avalonlll]

Εγώ ιδανικά θα ήθελα και άλλες τέτοιες ιστορίες. Ιδανικά θα ήθελα να δω και αυτήν την ιστορία, αλλά ο editor μου είχε πει απλά ότι "την έχει υπόψιν".