ΜΙΚΥ ΜΑΟΥΣ 349 [Τζιμ ο τρομερός - Από το θρανίο στην έδρα]

[Indian]

 

Το τεύχος #349, βρίσκεται κοντά μας (επίσημα) από την Παρασκευή 19/02 και φιλοξενεί τις εξής έξι ιστορίες:

 

• ΤΖΙΜ Ο ΤΡΟΜΕΡΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΘΡΑΝΙΟ ΣΤΗΝ ΕΔΡΑ
• ΜΙΚΥ ΜΑΟΥΣ Ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ ΤΗΣ ΜΑΝΤΩΣ
• ΝΤΟΝΑΛΝΤ & ΦΕΘΡΥ ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΒΟΥΝΟΥ
• ΓΚΟΥΦΥ ΤΟ ΓΡΑΜΜΑΤΟΣΗΜΟ
• ΛΟΥΝΤΒΙΧ ΦΟΝ ΝΤΡΕΗΚ Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ ΧΑΟΥΣ
• ΤΖΩΝ ΡΟΜΠΑΞ Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΝΑ ΧΑΝΕΙΣ

 

Για δεύτερη εβδομάδα στην σειρά, λοιπόν, δεν θα έχουμε ιστορία από το PKNE κι όπως αντιλαμβάνομαι ούτε και την επόμενη εβδομάδα, καθώς το αγαπημένο μας περιοδικό θα έχει για κεντρική, την ιστορία "Η λέσχη Φον Ντρέηκ".

 

Φαίνεται, λοιπόν, ότι για δύο συνεχόμενες εβδομάδες θα έχουμε δευτεροκλασάτους χαρακτήρες στο τιμόνι του πρωταγωνιστή στις κύριες ιστορίες. Ενδιαφέρον.

 

 

[Θοδωρής Καραπάνος]

Συγγνώμη; Εσύ, πώς έμαθες τις ιστορίες ενός τεύχους που θα βγει αύριο(πάντα καλοπροαίρετα);

Επεξεργασία Φεβρουαρίου 18, 2021 από Θοδωρής Καραπάνος

[pnikitaskomics]

28 λεπτά πριν, Θοδωρής Καραπάνος είπε:

Συγγνώμη; Εσύ, πώς έμαθες τις ιστορίες ενός τεύχους που θα βγει αύριο;

Από εδώ

@doom Το διόρθωσα!

Επεξεργασία Φεβρουαρίου 18, 2021 από pnikitaskomics

[Θοδωρής Καραπάνος]

Σ' ευχαριστώ πολύ.

 

[nikolas12]

22 λεπτά πριν, Θοδωρής Καραπάνος είπε:

Συγγνώμη; Εσύ, πώς έμαθες τις ιστορίες ενός τεύχους που θα βγει αύριο(πάντα καλοπροαίρετα);

 

Κάποιες φορές το τεύχος βγαίνει μία μέρα νωρίτερα. Εγώ το προηγούμενο το βρήκα Τετάρτη βράδυ, αν δεις ο @Indian το έχει σκανάρει γιατί το αγόρασε και εκτός αυτού βάζει και τη σελίδα της ιστορίας στο INDUCKS στο πρώτο ποστ του  Αυτό το κάνω κι εγώ, γιατί βλέπω τον κωδικό ιστορίας στην πρώτη σελίδα, τη βρίσκω στο INDUCKS και ενσωματώνω το σύνδεσμο σε κάθε τίτλο, φαντάζομαι και ο Γιάννης έτσι το κάνει  

Αδιάφορο τευχάκι όπως το βλέπω, μάλλον θα το κάνω skip, γιατί έχω αρκετά αδιάβαστα τεύχη στη στοίβα συν ότι θέλω να φτιάξω και τρεις παρουσιάσεις ξένων εκδόσεων σε μια εβδομάδα  

[doom]

24 λεπτά πριν, pnikitaskomics είπε:

Από εδώ

 

αυτό είναι το επόμενο τεύχος 

[Indian]

59 λεπτά πριν, Θοδωρής Καραπάνος είπε:

Συγγνώμη; Εσύ, πώς έμαθες τις ιστορίες ενός τεύχους που θα βγει αύριο(πάντα καλοπροαίρετα);

 

34 λεπτά πριν, nikolas12 είπε:

 

Κάποιες φορές το τεύχος βγαίνει μία μέρα νωρίτερα. Εγώ το προηγούμενο το βρήκα Τετάρτη βράδυ, αν δεις ο @Indian το έχει σκανάρει γιατί το αγόρασε και εκτός αυτού βάζει και τη σελίδα της ιστορίας στο INDUCKS στο πρώτο ποστ του  Αυτό το κάνω κι εγώ, γιατί βλέπω τον κωδικό ιστορίας στην πρώτη σελίδα, τη βρίσκω στο INDUCKS και ενσωματώνω το σύνδεσμο σε κάθε τίτλο, φαντάζομαι και ο Γιάννης έτσι το κάνει  

Αδιάφορο τευχάκι όπως το βλέπω, μάλλον θα το κάνω skip, γιατί έχω αρκετά αδιάβαστα τεύχη στη στοίβα συν ότι θέλω να φτιάξω και τρεις παρουσιάσεις ξένων εκδόσεων σε μια εβδομάδα  

 

Ακριβώς ό,τι είπε ο μπλε κύριος από επάνω!

 

 

[Μενίγ Πουαγώ]

Παρουσίαση-κριτική του υπ' αριθμόν #349 τεύχους του νέου Μίκυ Μαόυς.

Εξώφυλλο. (από τον φίλτατο @Indian.)



Εδώ Λιμνούπολη! (by Silvia Ziche)

Ιστορίες.

"Από το θρανίο στην έδρα."

Ο Τζιμ ο τρομερός απειλεί τον ανιψιό του γείτονά του του Τραζ.

Spoiler

Ο οποίος έχει έρθει να κάνει την πρακτική του στο χωράφι του Τζιμ. Πράγμα για το οποίο ο ίδιος δεν είναι καθόλου ευχαριστημένος. Μετά από μία ακόμα διαμάχη ο Ντουβάρης (ο ανιψιός) τον ενημερώνει ότι σύμφωνα με τον ορεσίβιο κώδικα πρέπει να διαθέτει έναν εκπαιδευτικό τίτλο για ν καλλιεργεί ζαρζαβατικά. Ο Τραζ δε χάνει ευαιρία και τον καταγγείλει. Οπότε ο Τζιμ ο Τρομερός για να πάρει την πολυπόθητη άδεια περνάει από την Λιμνούπολη και απαγάγει τον Φέθρυ την ώρα που μιλάει με τον Ντόναλντ.

Ο Φέθρυ προσπαθεί να τον μυήσει στον κόσμο των γνώσεων αλλά ο Τζιμούλης ως κλασικός ορεσίβιος δε σκαμπάζει γρι. Όχι ότι απαντάει σε όλα λάθος. Απλά ο Φέθρυ καταλήγει στη μόνη λύση απελπισίας. Συγγνώμη βοήθειας. Τα σκονάκια. Προτείνει μάλιστα να πάει ο Τζιμούλης να δώσει εξετάσεις σε ένα πρωτοποριακό σχολείο όπου ο καθηγητής (Περαβρέχης) κάνει ότι του πουν οι μαθητές. Εκεί οι μαθητές ακολουθούν την μόδα του αλλά τα σκονάκια του δε τον αφήνουν να πάρει το απολυτήριο. Μία ομιλία που θα έκανε ο Καθηγητής στο πανεπιστήμιο είναι η εναλλακτική που προτείνει ο Φέθρυ μπας και πάρει ο Τρομερός το πολυπόθητο χαρτί.

Η ομιλία το αρέσει στους παρευρισκόμενους (!). Στο τέλος παίρνει το χαρτί και καταφτάνει και ο Περαβρέχης. Απόδρασε από την ντουλάπα που τον είχαν κλείσει τα βλαστάρια του. Ο Καθηγητής Περαβρέχης κάνει στροφή 180 μοιρών στην μέθοδό του. Πράγμα που δεν αρέσει καθόλου στους μαθητές του. Συνδυάζεται όμως το τερπνόν μετά του ωφελίμου. Αυτά μαθαίνουν και ο Τζίμ έχει καλλιεργημένο μποστάνι.

"Ο καθρέφτης της Μαντώς."

Ο Μίκυ και ο Γκούφυ είναι περιπλανώμενοι τροβαδούροι και βοηθούν τους κατοίκους μία πόλης στην αντιμετώπιση ενός τέρατος.

"Οι φίλοι του βουνού."

Ο Ντόναλντ και ο Φέθρυ είναι ξενοδόχοι και έχουν πελάτες με ιδιαίτερα γούστα Μέχρι που δύο ληστές αποφασίζουν να βρουν καταφύγιο στο ξενοδοχείο που διευθύνουν.

"Το γραμματόσημο."

Ο Γκούφυ έχασε το γραμματόσημο για το γράμμα που θέλει να ταχυδρομήσει. Ο Μίκυ τον βοηθάει να αγοράσει ένα άλλο

"Η θεωρία του χάους."

Ο Λούντβιχ προσπαθεί να εξηγήσει την θεωρία του χάους με την βοήθεια του βασιλιά του χάους.

"Η τέχνη του να ξέρει να χάνεις."

Τζων και Σκρούτζ σε μία αναμέτρηση ήπιων και χαλαρών τόνων.

Αιτήσεις συνδρομής για Μίκυ Μάους, Ντόναλντ και ΚΟΜΙΞ.

Εν κατακλείδι.

Αφου καλομάθαμε για μήνες με τον Φάντομ έχουμε για δεύτερη συνεχόμενη εβδομάδα μία ιστορία που έχει τα φόντα για πολλά πράγματα αλλά όχι για κεντρική. Βρήκα αδιανόητη την συμπεριφορά των παιδιών προς τον καθηγητή. Σαν να προσπαθούσε ο σεναριογράφος να εκτονώσει παιδικά κατάλοιπα τραυματικών εμπειριών από τα σχολικά του χρόνια. Στα αρνητικά επίσης η απουσία του Τσιμπούρη. 

Όμορφη η ιστορία εποχής με τους Μίκυ και Γκούφυ. Συμμετέχει σύσσωμο το βασικό cast του Μίκυ Σίτυ σε εναλλακτικούς ρόλους. Η ιστορία με τους Ντόναλντ και Φέθρυ συμπαθητική και ευχάριστη. Η αναζήτηση του γραμματοσήμου δε λέει και πολλά. Ακολουθεί μία ιστορία με Λούντβιχ και Φέθρυ που την λες και ολίγον τι ευτράπελη. Το πιο σημαντικό είναι ότι στο τελευταίο καρέ της μαθαίνουμε για άλλο ένα πτυχίο το συμπαθούς πολυπράγμων καθηγητή. Το τεύχος κλείνει με μία πρωτότυπη και σε ρυθμούς ζεν αναμέτρηση ανάμεσα στους δύο κροίσους της Λιμνούπολης. Μου άρεσε!!! 

Σειρά προτίμησης ιστοριών.

1. "Ο καθρέφτης της Μαντώς.
2. "Η τέχνη του να ξέρεις να χάνεις."
3. "Οι φίλοι του βουνού."
4. "Η θεωρία του χάους."
5. "Από το θρανίο στην έδρα."
6. "Το γραμματόσημο."

7/10!!! Μέτριο προς το καλό τεύχος. Για δεύτερη συνεχόμενη εβδομάδα το τεύχος δε το σώζει η κεντρική.
 

[Indian]

Το τεύχος θα ξεκινήσει με έναν γνωστό μας ορεσίβιο τύπο, ο οποίος θα πάει “Από το θρανίο στην έδρα”. Όλα αρχίζουν στο αγρόκτημα του Τζιμ του τρομερού, ο οποίος είναι πυρ και μανία. Ο λόγος είναι ότι έχει καταπατήσει τα εδάφη του ο ανιψιός του γείτονά του του Τραζ, ο οποίος θέλει να μελετήσει την παραγωγή των λαχανικών του. Αυτό φαίνεται να μην αρέσει στον φίλο μας, με αποτέλεσμα να ακολουθήσουν σφοδροί καβγάδες με τον γείτονά του. Κάποια στιγμή, σ’ ένα διάλειμμα της μάχης, ο Τζιμ θα μάθει από τους άλλους ότι έχει ψηφιστεί ένας νόμος, ο οποίος αναφέρει ότι για να έχει το δικαίωμα κάποιος να καλλιεργεί λαχανικά, θα πρέπει να έχει την σχετική άδεια από το Υπουργείο. Για να πάρει, όμως, την άδεια αυτή, θα πρέπει να έχει κάποιον (έστω κι ελάχιστο) τίτλο σπουδών. Μη μπορώντας να κάνει διαφορετικά ο Τζιμ, θα αποταθεί στον μοναδικό που εμπιστεύεται και μπορεί να συνεννοηθεί (για κάποιον λόγο) κι αυτός είναι ο...Φέθρυ! Αφού, λοιπόν, τον απαγάγει στην κυριολεξία, θα τον πάει στο καλύβι του και θα του αναθέσει, με τον μοναδικό τρόπο που εκείνος ξέρει, να τον εκπαιδεύσει ώστε να δώσει τις εξετάσεις. Η ατζαμοσύνη του ενός και η ολική αμορφωσιά και βαρβαρότητα του άλλου, δεν εγγυώνται και τα καλύτερα αποτελέσματα. Η συνέχεια, λοιπόν, προβλέπεται δύσκολη. Μετά το κρεσέντο που υπήρχε με τις ιστορίες του Φάντομ, οι οποίες είχαν ανεβάσει κατακόρυφα την ποιότητα της ύλης του περιοδικού και την όμορφη ιστορία αγάπης του προηγούμενου τεύχους, ερχόμαστε εδώ για να διαβάσουμε μία ασυνάρτητη, προχειρογραμμένη και με κάκιστο το στοιχείο του χιούμορ ιστορία.   Το σενάριο, δυστυχώς, δεν μ’ ενθουσίασε στο ελάχιστο. Τόσο οι δύο πρωταγωνιστές, οι οποίοι δεν είναι και οι αγαπημένοι μου, όσο και η υπόθεση συνθέτουν ένα αποτέλεσμα άνευρο και άγευστο. Η πλοκή σχεδόν σε κάθε της καρέ και γκαγκ ήταν ο ορισμός του ασυνάρτητου και του εκκεντρικού, ενώ και το χιούμορ που παραθέτει ο κύριος Vitaliano, αποδεικνύει (τουλάχιστον εδώ) ότι δεν το κατέχει καλά το “άθλημα”. Γενικά πρόκειται για μία δουλειά που την βρήκα κακή. Όχι μόνο δεν θα έπρεπε να φιγουράρει στην πρώτη θέση της ύλης του τεύχους, αλλά για εμένα δεν θα έπρεπε να μπει καθόλου. Το Μίκυ Μάους, δεν αξίζει να φιλοξενεί τέτοιου είδους ιστορίες. Έχουμε το ΚΟΜΙΞ γι’ αυτές! Απογοητευμένος ένιωσα κι από τον σχεδιαστικό τομέα. Τα καρέ ασφυκτιούν από τα χοντροκομμένα, υπερμεγέθη και ζαλιστικά σκηνικά, που ενισχύουν την απόρριψη του σεναρίου. Προσπεράστε άφοβα, λοιπόν.

Η επόμενη ιστορία έχει τίτλο “Ο καθρέφτης της Μαντώς” και θα μας μεταφέρει στην Ιταλία, το μακρινό 1577. Ο Μίκυ κι ο Γκούφυ είναι δύο φερέλπιδες τροβαδούροι, οι οποίοι ευελπιστούν να προσληφθούν την υπηρεσία του μεγάλου Δούκα της Μάντοβα σαν διασκεδαστές του. Πριν μερικά χρόνια είχαν σώσει μία μυστηριώδη κυρία και την φίλη της από την λαιμαργία ενός μοχθηρού τέρατος, το οποίο ζούσε στον πάτο της λίμνης. Η κοπέλα, λοιπόν, για να του δείξει την ευγνωμοσύνη της, θα του αφήσει ένα μικρό καθρεφτάκι σαν δώρο. Ο καιρός πέρασε και οι δύο φίλοι φτάνουν έξω από το κάστρο του Δούκα, όπου επικρατεί αναστάτωση. Το τέρας από το παρελθόν, φαίνεται να υπάρχει ακόμα στην λίμνη και μάλιστα λεηλατεί τα καράβια που πλέουν στην περιοχή και είναι γεμάτα με πολύτιμα είδη, τα οποία προορίζονται σαν δώρα για την ενθρόνιση του νέου Δούκα, αλλά και διάφορα εμπορεύματα. Ο κόσμος φαίνεται να έχει απηυδήσει με αυτή την κατάσταση, το ίδιο κι ο Δούκας. Έτσι, οι δύο τροβαδούροι αποφασίζουν να ερευνήσουν την υπόθεση και θα προσπαθήσουν να εξουδετερώσουν το υδρόβιο ερπετό. Για να το κάνουν αυτό, όπως, πρέπει πρώτα να βγουν από το κελί, στο οποίο τους ρίχνει άδικα η φρουρά του κάστρου κι ο λόγος ήταν ότι ο Μίκυ είχε στην κατοχή του εκείνο το καθρεφτάκι, που μάλλον ανήκει σε κάποια από τις κυρίες της αυλής. Θα τα καταφέρουν οι φίλοι μας να περάσουν αυτά τα εμπόδια και να φτάσουν σε ένα θετικό αποτέλεσμα? Ποιοι θα είναι οι σύμμαχοί τους σε αυτή την προσπάθεια? Μιλάμε για ένα σενάριο, το οποίο στην αρχή μού άρεσε και παράλληλα μου γέννησε πολλές προσδοκίες για την συνέχεια. Έχουμε μία υπόθεση που ξεφεύγει από την μουντάδα του παρόντος και μας ταξιδεύει στα παλιά τα χρόνια, ενώ επίσης διαθέτει αστυνομικό μυστήριο, δράση, αλλά έχει ανεπτυγμένο και το ρομαντικό στοιχείο. Η πλοκή, λοιπόν, ξεκινάει πολύ καλά με μία αξιόλογη αναδρομή στο παρελθόν, που βοηθάει στην εξέλιξη του μύθου και συνεχίζει με ένα πρόβλημα που χρειάζεται λύση. Σε όλη αυτή την διαδρομή δεν έχουμε βιασύνες και οι σκηνές εναλλάσσονται ιδανικά και κλιμακωτά. Στο φινάλε, όμως, νομίζω ότι δεν έγινε η σωστή διαχείριση της υπόλοιπης πλοκής. Η λύση που βρίσκει ο Μίκυ και οι φίλοι του είναι το λιγότερο παιδική για να μην πω παιδιάστικη και σίγουρα δεν αξίζει σε μία τέτοια ιστορία. Με εξαίρεση, λοιπόν, το τέλος της, πρόκειται για μία ιστορία που διαβάζεται ευχάριστα. Το σχέδιο το βρήκα αρκετά καλό.

Τρίτη κατά σειρά ιστορία του τεύχους και θα ταξιδέψουμε στα χιόνια, μιας κι ο Ντόναλντ με τον Φέθρυ έχουν γίνει “Οι φίλοι του βουνού". Τα δύο ξαδέλφια διατηρούν ένα ορεινό σαλέ, μέσα στο χιονισμένο τοπίο και φαίνεται να έχουν αρκετή δουλειά. Σπάνιο φαινόμενο, δεδομένου ότι υπάρχει κι ο Φέθρυ! Οι πελάτες (όπως συνηθίζεται) έχει ο καθένας τις ιδιαιτερότητές του κι αυτό είναι κάτι που ταλαιπωρεί τους δύο ιδιοκτήτες, χωρίς όμως να τους προξενεί σημαντικά προβλήματα. Κάποια στιγμή, θα κάνουν την εμφάνισή τους δύο ληστές, οι οποίοι μόλις έχουν ξεφύγει από τα νύχια του Νόμου, μαζί με την παχυλή λεία τους και θ’ αναζητήσουν καταφύγιο στο σαλέ, χωρίς να δώσουν τα ακριβή στοιχεία τους. Από εκείνη την στιγμή, το συνηθισμένο ξενοδοχείο θα μετατραπεί σε μία βόμβα, έτοιμη να εκραγεί. Θα καταφέρουν τα δύο ξαδέλφια να τους εντοπίσουν και να τους εξουδετερώσουν πριν εκείνοι αρχίσουν να γίνονται βίαιοι απέναντι σε αυτούς, αλλά και σε όλους τους ενοίκους? Αν και στην εξίσωση υπάρχει ο Ντόναλντ σε συνδυασμό με τον Φέθρυ, εντούτοις το σενάριο δεν έχει πολλές υπερβολές και μπορώ να πω ότι μου άρεσε αρκετά. Η υπόθεση έχει σαν σκηνικό το χιονισμένο τοπίο και στηρίζεται επάνω σε μία ιδέα αστυνομική ταινίας. Οι υπερβολές και οι σαχλές κινήσεις από τον Φέθρυ δεν έχουν θέση εδώ κι έτσι ο αναγνώστης μπορεί ν’ απολαύσει μία ιστορία χωρίς πολλές ακρότητες. Η πλοκή ξεκινάει με χαλαρούς ρυθμούς (όχι όμως βαρετούς) αλλά στην συνέχεια (και μετά την άφιξη των ληστών) ανεβάζει στροφές, κρατώντας το καλό αποτέλεσμα. Το φινάλε έχει θετική έκβαση και είναι η επιτομή του αλτρουισμού. Ενδιαφέρον παρουσιάζουν και οι δεύτεροι χαρακτήρες της ιστορίας. Είναι άτομα με φλογερό ταμπεραμέντο και μόνο κομπάρσους δεν μπορούμε να τους πούμε. Γενικά πρόκειται για μία καλή ιστορία, εννοείται χωρίς να είναι το αριστούργημα που θα μας καθηλώσει. Αξίζει, πάντως, να διαβαστεί. Το σχέδιο είναι της αγαπημένης μου Lara Molinari κι αυτό λέει πολλά για εμένα!

Ακολουθεί ο Γκούφυ, ο οποίος θα ταλαιπωρηθεί πολύ από ένα “Γραμματόσημο". Ο Μίκυ επισκέπτεται τον κολλητό του για να τον πάρει και να πάνε μία βόλτα ένα ωραίο και ηλιόλουστο πρωινό στο Μίκυ Σίτυ. Εκείνος δέχεται, αλλά πριν φύγουν, ολοκληρώνει να γράψει ένα γράμμα σ’ έναν μακρινό του θείο. Αφού κολλάει το γραμματόσημο στον φάκελο, ξεκινάει με τον φίλο του για την βόλτα τους. Φτάνοντας σε έναν γραμματοκιβώτιο, συνειδητοποιεί ότι το γραμματόσημο έχει κάνει φτερά από τον φάκελο! Γεμάτος απόγνωση (μιας και θέλει να ρίξει το γράμμα στο κιβώτιο πριν τις 18:00 που έρχεται ο υπάλληλος για να το αδειάσει) ξεκινάει μαζί με τον Μίκυ έναν αγώνα δρόμου προκειμένου να βρουν ένα άλλο γραμματόσημο. Θα τα καταφέρουν? Και που στο καλό πήγε το αρχικό γραμματόσημο? Πρόκειται για μία σύντομη και γελοιογραφική ιστορία, που περιστρέφεται γύρω από δύο κλασικές μορφές του σύμπαντος των ποντικιών. Η πλοκή είναι ευχάριστη και μου θύμισε τα παλιά σενάρια, που δεν είχαν πολλές λεπτομέρειες κι αναλύσεις. Έχει καλή εναλλαγή σκηνών και σκηνοθεσία, ενώ το φινάλε είχε μεν πλάκα, αλλά δεν χρειάζεται να έχει κάποιος κοφτερό μάτι και μεγάλη οξυδέρκεια, προκειμένου να το “μαντέψει”. Γενικά είναι μία αξιόλογη συνοδευτική ιστορία, αντάξια της θέσης της στο περιοδικό. Το σχέδιο το βρήκα αρκετά καλό.

Λίγο πριν το κλείσιμο του τεύχους, θα βρούμε ακόμα μία σύντομη ιστορία, αυτή την φορά με πρωταγωνιστές τον Λούντβιχ και τον Φέθρυ (βλέπουμε πολύ τον Φέθρυ αυτή την εβδομάδα ή είναι η ιδέα μου? ). Ο τίτλος της είναι “Η θεωρία του χάους”. Ο παντογνώστης καθηγητής έχει κληθεί να δώσει μία διάλεξη στο Πανεπιστήμιο και χρειάζεται επειγόντως έναν βοηθό να τον συνδράμει με την εναλλαγή των slides της εργασίας του. Δυστυχώς, όμως, όλοι τους (ο Ντόναλντ κι ο Γκαστόνε) είναι απασχολημένοι κι έτσι μόνο ο Φέθρυ μπορεί να τον βοηθήσει. Έτσι, με κρύα καρδιά και γεμάτος αγωνία, δέχεται να τον προσλάβει σαν βοηθό του. Φτάνοντας στην αίθουσα του Πανεπιστημίου, ο ένας ετοιμάζει τις σημειώσεις του κι ο άλλος στήνει το laptop και τον προτζέκτορα. Σε λίγο η αίθουσα γεμίζει με εκλεκτούς και διακεκριμένους συναδέλφους του αγαπητού καθηγητή, οι οποίοι κρέμονται από τα χείλη του. Η διάλεξη αρχίζει, λοιπόν. Θα καταφέρει, όμως, να ολοκληρωθεί? Ακόμα ένα σενάριο που σκοπό έχει να τονίσει την ατζαμοσύνη του ανεύθυνου εξαδέλφου του Ντόναλντ και θέλει να εκμαιεύσει, με αυτή την πρακτική το γέλιο του αναγνώστη. Προσωπικά μού προκάλεσε ένα καλό χαμόγελο, αλλά για γέλιο ούτε λόγος. Η πλοκή, αν και σύντομη, δεν μας βάζει κατευθείαν στα βαθιά της υπόθεσης, αλλά το κάνει κλιμακωτά. Από τα μισά και μετά έχουμε μία σειρά από καρτουνίστικα γκαγκ, τα οποία στην αρχή τα βρήκα εύστοχα, αλλά στην συνέχεια, όταν χάθηκε το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού, ήμουν πιο υποψιασμένος στο τι θα διαβάσω.  Έτσι, η υπόλοιπη πλοκή κύλησε χωρίς κάποιο ενδιαφέρον. Εντύπωση, πάντως, μου έκανε η στάση του Λούντβιχ. Βγάζει μία αγανάκτηση η οποία, μπορεί να είναι δικαιολογημένη, δεν είναι, όμως, ίδιον του συγκεκριμένου χαρακτήρα. Γενικά μιλάμε για μία ιστορία που δεν μου έκανε ούτε κρύο, ούτε ζέστη. Απλά αδιάφορη. Σχεδιαστικά την βρήκα καλύτερη απ’ ότι σεναριακά.

Οι τίτλοι τέλους του τεύχους #349 θα έρθουν με τον Ρόμπαξ, ο οποίος θα πρωταγωνιστήσει στην ιστορία με τίτλο “Η τέχνη του να ξέρεις να χάνεις”. Μία συνηθισμένη ημέρα στην Λέσχη των εκατομμυριούχων ο Σκρουτζ κομπάζει σαν παραφουσκωμένο παγόνι στον αιώνιο αντίπαλό του για τις επιχειρηματικές του επιδόσεις στον τομέα της ψηφιακής μουσικής. Το γέλιο και η έπαρσή του, όμως, θα σταματήσουν όταν θα δει τον Ρόμπαξ να μην αντιδρά στο ελάχιστο στις μπηχτές του. Και σαν να μην έφτανε αυτό, ο αντίπαλός του δεν έχει καμία διάθεση, πλέον, να κονταροχτυπηθεί με τον Σκρουτζ! Ο φίλος μας αμέσως θα θέσει στην υπηρεσία του τους κατασκόπους του για να εντοπίσει τον λάκκο στην φάβα. Εκείνοι, όμως, δεν έχουν κάτι ν’ αναφέρουν που να δηλώνει ότι εξυφαίνεται κάποιο ύπουλο σχέδιο. Απεναντίας, πολλές είναι οι φορές που ο Ρόμπαξ προτείνει κάποια επιχειρηματική κίνηση στον Σκρουτζ, που θα του αποφέρει κέρδη. Όπως είναι φυσικό ο Σκρουτζ κοντεύει να τρελαθεί με αυτή την συμπεριφορά. Ο φόβος του έγκειται περισσότερο στο γεγονός ότι θα χάσει έναν άξιο αντίπαλο, που τον κρατάει σε εγρήγορση. Τι να έγινε, άραγε? Λέτε ο Ρόμπαξ να βαρέθηκε και να πέταξε λευκή πετσέτα ή έχει συμβεί κάτι άλλο? Κόβω το κεφάλι μου ότι ένα παρόμοιο σενάριο έχουμε ξαναδιαβάσει, αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι υπάρχει πρωτοτυπία κι εξυπνάδα στην υπόθεσή του. Ο Ρόμπαξ κλέβει την δόξα και τις εντυπώσεις από τον αιώνιο πρωταγωνιστή και φαίνεται ότι του βάζει δύσκολα. Η πλοκή έχει ενδιαφέρον, καθώς δημιουργείται στον αναγνώστη η ίδια έκπληξη που δημιουργήθηκε και στον Σκρουτζ από την συμπεριφορά του Ρόμπαξ. Είναι κλιμακωτή κι αποφεύγει να μας δώσει μασημένη τροφή, καθώς δεν δίνει σαφή στοιχεία που να μας αποκαλύψουν την συνέχεια. Το φινάλε είναι γλυκό κι έξυπνο, αποδεικνύοντας περίτρανα ότι αυτή η σχέση είναι δυνατή και προορισμένη να αντέξει στον χρόνο. Το σχέδιο το βρήκα συμπαθητικό, αλλά θα μπορούσε να ήταν καλύτερο. Εννοείται ότι κρατάμε την ολοσέλιδη αποτύπωση του εσωτερικού χώρου της Λέσχης των εκατομμυριούχων, στην σελίδα 115.

 

[Ion]

Πάνω που άρχισα να χαίρομαι που σταμάτησαν οι ακαταλαβίστικες ιστορίες με τον Φάντομ Ντακ - τεύχη που είχαν πάντως σε γενικές γραμμές καλές δευτερεύουσες ιστορίες - έρχεται αυτό το τεύχος και τα ισοπεδώνει όλα. Δεν με συνεπήρε καμία ιστορία, ενώ και μόνο το γεγονός ότι τελικά θεωρώ καλύτερη ιστορία του τεύχους την αρχική με τον Τζιμ τον Τρομερό και τον Φέθρυ λέει πολλά. Ελπίζω ότι ήταν μία κακή παρένθεση, γιατί γενικά είμαι πολύ ικανοποιημένος από την ποιότητα των ιστοριών στα περισσότερα τεύχη του ΜΜ.