Περίληψη ονείρου για τυπογραφείο [Χερουβείμ Βαγγέλης, efsyn.gr, 13/02/2021]

[ramirez]

Όταν μια άνοιξη μας φώναξε ο Καλαϊτζής να πιούμε ένα ποτήρι και να μας πει μια ιδέα που τον βασάνιζε, μια σταλιά ήμασταν, αλλά δεν είχαμε και παιδικές αυταπάτες. Ούτε το ποτήρι θα ήταν ένα ούτε η ιδέα που τον βασάνιζε θα έμενε μόνη για πολύ. Τον Ιούνιο του 2005 κιόλας όλα είχαν πάρει τον δρόμο τους. Είχαμε γνωρίσει πολλούς από τη μεγάλη παρέα του Γιάννη, μια ζωντανή πινακοθήκη μυθικών για μας προσώπων, από τον χώρο των γραφιάδων και των δημιουργών.

 

 

Ο Γιάννης Καλαϊτζής στα γραφεία της «Γαλέρας»

 

 

Είχαν ηλικίες που απλώνονταν σε όλη του τη διαδρομή. Έγιναν ανεπαισθήτως μια νέα συλλογικότητα από τον ανθό της δημοσιογραφίας, των ταλέντων και των κινηματικών ευαισθησιών. Όνομα καν δεν είχε, το έδωσε σε μια από τις πρώτες συναντήσεις χωρίς ποτήρι ο Πέτρος Ζερβός. Θα λεγόταν «Γαλέρα» και οι κωπηλάτες της θα συνυπέγραφαν τον Συνεταιρισμό των Ερετών. Ιούνιο του 2005 τυπώθηκε το μηδενικό, δοκιμαστικό, αλλά πλήρες τεύχος. Και τον Οκτώβριο με τις πρώτες δροσιές, το πρώτο κανονικό. Ένα περιοδικό ιδιόμορφο, μεγάλου σχήματος – σαν μικρή εφημερίδα, από ακριβό χαρτί και ανεκτίμητο μεράκι. Μηνιαίο πολιτικό και σατιρικό έντυπο αυτοσυστηνόταν. «ΓΑΛΕΡΑ – Για τις Ακυβέρνητες Πολιτείες». Οι περισσότεροι από τους παλιούς τουλάχιστον ήταν μια Ακυβέρνητη Πολιτεία μόνοι τους. Δεν γράφω εδώ ονόματα, μάταια θα επιχειρούσε κανείς να τους μαρτυρήσει όλους χωρίς αθέλητες παραλείψεις. Σήμερα, 16 χρόνια μετά, κάποιοι απ' αυτή την εξαίσια παρέα δεν είναι στη ζωή. Κάποιοι ίσως έχουν αλλάξει πιο πολύ γαλαξία απ' ότι φαντάζονταν κι οι ίδιοι. Και κάμποσοι έχουν βρεθεί σε κορυφαίες θέσεις ευθύνης. Έτσι είν' η ζωή. Σκληρή, απρόβλεπτη και με χρονοχρέωση. Ήταν ένα όνειρο που έπλεε ήδη σε αντίξοους καιρούς. Η πολιτική συγκυρία βάλτωνε ανάμεσα στα Βατοπέδια και το πρώτο Μνημόνιο. Η οικουμενική και εγχώρια ελευθερία της έκφρασης είχε μικρές και μεγάλες παρενοχλήσεις. Η αγορά φερόταν με δυσανεξία σε τέτοια, χωρίς εκπτώσεις αξιοπρέπειας, «πολυτελή» εγχειρήματα.

 

 

Αριστερά: «Γαλέρα» τεύχος 1, Οκτώβριος 2005, με σκίτσο του Γ. Ιωάννου.

Δεξιά: Το τελευταίο τεύχος της «Γαλέρας» (τ. 51), Ιανουάριος 2010.

 

 

Η «Γαλέρα» είχε το πείσμα και την αυθεντία του Καλαϊτζή (και άλλα πολλά απ' αυτόν, που δεν μας τα αποκάλυπτε όσο κι αν τον ρωτούσαμε) και τις αντοχές, τα μεράκια, τα ευγενή ελαττώματα όλων όσοι τράβηξαν κουπί. Προς έκπληξη των περισσοτέρων και της λογι(στι)κής κράτησε πάνω από 5 χρόνια το ταξίδι της. Έβγαλε 51 τεύχη, έγινε εκπομπή στο ραδιόφωνο (να ήσασταν από μια μεριά «Στο Κόκκινο» να βλέπατε τον Καλαϊτζή να ραδιοσκηνοθετεί μ' ένθεη μανία κι έξαλλο ενθουσιασμό!). Έκανε συναυλίες, φεστιβάλ, οργάνωσε, με τον οίστρο και την επιμονή του Χρήστου Αλεφάντη, το Παγκόσμιο Κύπελλο Αστέγων. Όλα αυτά αποτελούσαν ένα ανυπολόγιστο ξόδεμα κόπου, αγωνίας, πόρων, συζητήσεων, χυμών σταφυλιού κυρίως. Και του χιούμορ, που κρατάει οικογένειες ή διαλύει σπίτια. Ήταν μια συλλογική, όμορφη περιπέτεια, η περίληψη μόνο της οποίας κατέληγε κάθε μήνα στο τυπογραφείο. Ήταν ίσως η πιο συλλογική και η πιο περιπέτεια που είχαμε περπατήσει οι περισσότεροι από μας, όσοι τουλάχιστον δεν είχαν ζήσει τον Μάη του 68 ή τον Νοέμβρη του '73... Συλλογική, αλλά δεν θα είχε ξεκινήσει καν αν δεν ήταν το πείσμα, οι παραξενιές και η τελειομανία του Γιάννη Καλαϊτζή.

 

 

Ο Βαγγέλης Χερουβείμ και ο Γιάννης Καλαϊτζής στο στούντο του Ρ/Σ «Στο Κόκκινο»

κατά τη διάρκεια ηχογράφησης για την εκπομπή «Γαλέρα στους πέρα κάμπους»

 

 

Σταματώ εδώ. Έχω την αίσθηση ότι θα με πάρει τηλέφωνο έχοντας μαζέψει – πέντε χρόνια τώρα που λείπει – κάμποσα στοργικά σχολιανά...

 

 

Γελοιογραφία του Καλαϊτζή από το τεύχος 15 της «Γαλέρας»

 

 

 

 

Και το σχετικό link...