Μετάβαση στο περιεχόμενο

SUPER ΜΙΚΥ 63 [Το Σκήπτρο της Υπέρτατης Δύναμης]


jimakoszs97

Πώς σας φάνηκε το τεύχος;  

1 Μέλος έχει ψηφίσει

You do not have permission to vote in this poll, or see the poll results. Παρακαλούμε να συνδεθείτε ή να εγγραφείτε για να ψηφίσετε σε αυτή τη δημοσκόπηση.

Προτεινόμενες Καταχωρήσεις


  • Member ID:  31217
  • Group:  Members
  • Topic Count:  41
  • Content Count:  1345
  • Reputation:   9670
  • Achievement Points:  1361
  • Days Won:  1
  • With Us For:  3054 Days
  • Status:  Offline
  • Last Seen:  
  • Age:  1

SM63-960x600-1.thumb.jpg.8ed9b0c592e5e4e89a3d49c4d8f8212b.jpg

Για τους φίλους του Μίκυ το νέο πλούσιο τεύχος με 12 απολαυστικές ιστορίες στα περίπτερα.

 

ΝΤΟΝΑΛΝΤ & ΜΙΚΥ ΤΟ ΣΚΗΠΤΡΟ ΤΗΣ ΥΠΕΡΤΑΤΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ
ΝΤΟΝΑΛΝΤ ΤΟ ΣΟΥΠΕΡ ΝΤΟΥΠΕΡ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ
ΜΙΚΥ Η ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΘΙΖΗΣΗ
ΝΤΟΝΑΛΝΤ Η ΖΩΗ ΣΤΟ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ ΜΑΡΓΑΡΙΝΗΣ
ΣΚΡΟΥΤΖ ΕΝΑΣ ΟΝΛΑΪΝ ΚΟΣΜΟΣ
ΤΖΟΥΝΙΟΡ ΠΟΤΕ ΘΑ ΦΤΑΣΟΥΜΕ;
ΜΟΥΡΓΟΛΥΚΟΙ Ο ΘΑΥΜΑΣΤΗΣ ΤΩΝ ΜΟΥΡΓΟΛΥΚΩΝ
ΜΙΚΥ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΗΣ ΠΙΤΣΑΣ
ΓΙΑΓΙΑ ΝΤΑΚ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΚΙ ΑΝΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΤΗ
ΣΚΡΟΥΤΖ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟ ΔΑΝΕΙΟ
ΧΙΟΥΗ, ΛΙΟΥΗ, ΝΤΙΟΥΗ ΜΠΑΣΚΕΤ ΕΙΚΟΝΙΚΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ
ΝΤΟΝΑΛΝΤ Η ΜΗΧΑΝΗ ΤΩΝ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΩΝ

 

Από την Παρασκευή 11/12, αναζητήστε το 63ο τεύχος στα περίπτερα.

Επεξεργασία από jimakoszs97
  • Like 5
Σύνδεσμος για σχολιασμό
Μοιραστείτε με άλλους ιστότοπους


  • Member ID:  20685
  • Group:  Administrator
  • Topic Count:  754
  • Content Count:  12905
  • Reputation:   94408
  • Achievement Points:  9268
  • Days Won:  427
  • With Us For:  4624 Days
  • Status:  Offline
  • Last Seen:  
  • Age:  42

  • 1 month later...

  • Member ID:  20685
  • Group:  Administrator
  • Topic Count:  754
  • Content Count:  12905
  • Reputation:   94408
  • Achievement Points:  9268
  • Days Won:  427
  • With Us For:  4624 Days
  • Status:  Offline
  • Last Seen:  
  • Age:  42

Ήρθε η ώρα που διαβάστηκε το τεύχος που μας ταλαιπώρησε περισσότερο, όσον αφορά την αναμονή που είχαμε, καθώς και τις συνεχείς αλλαγές στην ημερομηνία κυκλοφορίας του. :P Οι ιστορίες του ήταν ως επί το πλείστον αναγνώσιμες, αλλά σίγουρα παρμένες από το κάτω ράφι. Αυτό που μου κάνει εντύπωση σε αυτό το τεύχος είναι το γεγονός ότι πολλές από τις ιστορίες του έχουν χάλια πλοκή, αλλά παράλληλα περνούν χρήσιμα μηνύματα στους μικρούς μας αναγνώστες. Πάμε να τις δούμε μία-μία, λοιπόν. :)  

 

“Το σκήπτρο της υπέρτατης δύναμης”

Ένα βράδυ με πολλή βροχή στην Λιμνούπολη, η πόρτα του σπιτιού του Ντόναλντ χτυπάει. Στο πλατύσκαλο στέκεται ένας περίεργος σαμάνος μίας αρχαίας φυλής, ο οποίος υπενθυμίζει στον φίλο μας ότι, σε ένα από τα ταξίδια του με τον Μίκυ, είχαν βρει ένα ξυλόγλυπτο σκήπτρο, για το οποίο τον απειλεί να το επιστρέψουν πίσω εκεί που το βρήκαν για να σταματήσουν τα δεινά που έχουν βρει τον λαό του, μετά την “κλοπή”. Ο Ντόναλντ πείθεται κι έτσι θα ταξιδέψει πρώτα μέχρι το Μίκυ Σίτυ για να ζητήσει από τον φίλο του να τον συνοδέψει σε αυτή την αποστολή (μιας και σύμφωνα με τον σαμάνο, η μεταφορά και η τοποθέτηση θα πρέπει να γίνει και από τους δύο). Ο Μίκυ, όμως, είναι κάπως διστακτικός κι ο λόγος είναι ότι στην τελευταία τους συνάντηση είχαν τσακωθεί άγρια. Εν τέλει, οι δύο τους ξεκινάνε για το μέρος όπου βρέθηκε το σκήπτρο για να ολοκληρώσουν την αποστολή τους. Θα τα καταφέρουν? Ποιοι κίνδυνοι καραδοκούν και ποιον ρόλο παίζει ο μυστηριώδης σαμάνος? :thinking: Πρόκειται για ένα σενάριο, το οποίο έχει τα θετικά του, τα αρνητικά του και την πρωτοτυπία του. Το θετικό είναι ότι βλέπουμε τις δύο τεράστιες προσωπικότητες του χώρου των κόμικς να συνεργάζονται, το αρνητικό είναι το γεγονός ότι εδώ δεν έχουν και τις καλύτερες σχέσεις (τουλάχιστον μέχρι πριν το τέλος) και η πρωτοτυπία έγκειται στο γεγονός ότι βλέπουμε έναν villain από εκεί που δεν το περιμέναμε και ίσως να είναι από τις λίγες φορές που τον βλέπουμε να πρωταγωνιστεί μαζί με τον Ντόναλντ. :wow: Προσωπικά, δεν θυμάμαι άλλη φορά. :thinking: Από εκεί και πέρα, έχουμε ένα σενάριο καλογραμμένο και με πολλές πτυχές, που δεν το κάνουν μονότονο. Η πλοκή μάς χαρίζει όμορφες εναλλαγές σκηνών και παρέχει γενναιόδωρες δόσεις δράσης κι αγωνίας. Το φινάλε το βρήκα δίκαιο, κωμικό και με γλυκά συναισθήματα. Γενικά ήταν μία καλή ιστορία, ό,τι πρέπει για να φιγουράρει σαν κύρια στο περιοδικό. Πολύ καλό και παραστατικό βρήκα και το σχέδιο. 

 

“Το σούπερ ντούπερ αυτοκίνητο”

Ο Ντόναλντ πάει να πάρει το αυτοκίνητό του, ένα πρωί, αλλά εκείνο αρνείται πεισματικά να ξεκινήσει. Και σαν να μην έφτανε αυτό, η τσαντίλα του θα χτυπήσει κόκκινο, όταν θα συναντήσει και τον κύριο Τζόουνς, ο οποίος θα τον αρχίσει στην καζούρα. Έτσι ο φίλος μας μαζεύει τα κομμάτια του και την οργή του και σπρώχνει το θρυλικό “313” μέχρι το εργαστήριο του Κύρου, με την ελπίδα να του κάνει κάποιες ρυθμίσεις. Ο Κύρος, όμως, φαίνεται να είναι απασχολημένος, καθώς παρουσιάζει ένα νέο υπέρ - αυτοκίνητο, το οποίο είναι πλήρως αυτοματοποιημένο. Οι υπόλοιποι αυτοκινητοβιομήχανοι της Λιμνούπολης φαίνονται να βλέπουν την νέα του εφεύρεση με σκεπτικισμό κι έτσι βάζουν ένα πρωτότυπο στοίχημα. Αν καταφέρει κάποιος, που φημίζεται για την αγαρμποσύνη του στο τιμόνι, να το οδηγήσει χωρίς ατυχήματα κι απρόοπτα και το φέρει σώο στις 17:00 μπροστά από το Δημαρχείο, τότε ο Κύρος θα χαίρει της γενικής αποδοχής από όλο το “σύστημα”. Ο ρόλος του ατζαμή ανατίθεται στον Ντόναλντ, ο οποίος μπαίνει στο αυτοκίνητο κι αρχίζει τις δοκιμές. Θα καταφέρει να κερδίσει, για τον φίλο του το στοίχημα ή μήπως θα πέσει θύμα δολιοφθοράς ή της ατυχίας του? :thinking: Συμπαθητική ιστορία, που κάνει μεν αναφορές στο πασίγνωστο αυτοκίνητο του πρωταγωνιστή, αλλά μάλλον το απαξιώνει κάπως. Επίσης, υπάρχει η κλασική κόντρα ανάμεσα στους δύο άσπονδους γείτονες, αλλά η όλη υπόθεση δεν στηρίζεται σε αυτή την διαμάχη. Η πλοκή, ουσιαστικά, είναι ένας πρωτότυπος αγώνας δρόμου και μας χαρίζει σκηνές με αγωνία και πολλά απρόοπτα. Το φινάλε είναι ευτυχές και παράλληλα έξυπνο. Γενικά, μπορώ να πω ότι την βρήκα μία ιστορία που αξίζει να διαβαστεί. Το σχέδιο μού άρεσε. Το βρήκα πολύ λεπτομερές. 

 

“Η μεγάλη καθίζηση”

Ο Μίκυ απέφυγε την αρραβωνιαστικιά του, η οποία ήθελε να τον αγγαρέψει για να μαζέψουν λεφτά με σκοπό την δημιουργία ενός πάρκου, και περιχαρής απολαμβάνει να κάνει παρά πέντε στην πλαγιά του βουνού. Λίγο πριν προσγειωθεί, όμως, παρατηρεί ότι οι κατασκηνωτές τρέχουν αλαφιασμένοι να γλιτώσουν από κάτι. Η περιέργειά του θα λυθεί με τον πλέον τραγικό τρόπο. Μία τεράστια καθίζηση έχει λάβει χώρα στην περιοχή, ανοίγοντας μία μεγάλη τρύπα, που αποκαλύπτει ένα μεγάλο μέρος του υπεδάφους. Ο φίλος μας θα παρασυρθεί και κατά λάθος θα πέσει μέσα σ’ εκείνη την τρύπα. Κι ενώ θα ευχαριστήσει την μοίρα του που κατάφερε να μείνει σώος κι αβλαβής από αυτή την πτώση, θα διαπιστώσει την επόμενη κιόλας στιγμή, ότι οι περιπέτειές του μόλις τώρα είχαν αρχίσει. Κι όχι μόνο γι’ αυτόν, αλλά και για ολόκληρη την ανθρωπότητα! :wow: Πρόκειται για μία ιστορία, η οποία πραγματεύεται γεωφυσικά (και μεταφυσικά) στοιχεία και θα μπορούσαμε να πούμε ότι παραδίδει μαθήματα οικολογίας. Η πλοκή, δυστυχώς, μπορεί να έχει ένταση, αλλά οι περισσότερες σκηνές της διαθέτουν από μία παιδικότητα, σε τέτοιο βαθμό, που νόμιζα ότι διάβαζα παραμύθι. Το φινάλε δεν μπορώ να πω ότι μ’ ενθουσίασε και σίγουρα δεν ήταν πρωτότυπο. Η γενική μου άποψη, λοιπόν, είναι ότι πρόκειται για μία ιστορία που θα εκτιμηθεί περισσότερο από τους μικρούς μας φίλους, παρά από τους μεγαλύτερους, ηλικιακά, αναγνώστες. Το σχέδιο το βρήκα αρκετά καλό, αλλά το σώβρακο του Μίκυ πάλι μ’ εκνεύρισε! :Ungry: 

 

“Η ζωή στο εργοστάσιο μαργαρίνης”

Βρισκόμαστε στο εργοστάσιο μαργαρίνης, όπου ο Ντόναλντ δουλεύει σαν ανθυποβοηθός καθαριστή κι αισθάνεται πολύ μειονεκτικά, βλέποντας του υπόλοιπους συναδέλφους του να προοδεύουν, να καταξιώνονται και να ανέρχονται στις θέσεις της ιεραρχίας κι εκείνος να μην μπορεί να έχει αυτή την χαρά. :( Και σαν να μην έφτανε αυτό, πρέπει και να υπομένει την καζούρα και τα σαχλά πειράγματα που του κάνουν οι υπόλοιποι. Όλο αυτό έχει επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό τον φίλο μας, ο οποίος φαντάζεται ότι έχει πέσει σε γενική ανυποληψία κι ότι η αρραβωνιαστικιά του δεν τον θεωρεί άξιο. Την ώρα που βολτάρει, γεμάτος απόγνωση, στον δρόμο, θα πέσει επάνω σε έναν αλμπάνη ψυχίατρο, ο οποίος θα του πλασάρει έναν κρύσταλλο, που υποτίθεται ότι θα τον βοηθήσει να επιτύχει όλους τους στόχους του. Ο Ντόναλντ πείθεται, φοράει τον κρύσταλλο σαν μενταγιόν και περιμένει να δει αποτελέσματα. Θα έρθουν, όμως, αυτά? Μιλάμε για ένα σενάριο, που πολλές φορές μου έφερε το μυαλό τον Κώστα Βουτσά στην ταινία “Ο άνθρωπος της καρπαζιάς”! :P Σε όλη την πλοκή, το πιο ενδιαφέρον κομμάτι είναι η “μεταμόρφωση” του πρωταγωνιστή και η αυτοπεποίθηση που αποκτά μετά την συνάντησή του με τον ψυχίατρο και την αγορά του κρυστάλλου. Γενικά δεν υπήρχαν άλλες δυνατές σκηνές, τουλάχιστον μέχρι λίγο πριν το φινάλε. Και μιας και πιάσαμε το φινάλε, παραδέχομαι ότι έχει μία μεγάλη σκηνή απόλυτου ολέθρου και καταστροφής, αλλά μου γεννήθηκε η αίσθηση ότι έγινε μόνο και μόνο για να διατηρηθεί ο γκαντέμης χαρακτήρας του πρωταγωνιστή και να εκμαιευτεί το γέλιο. Προσωπικά το βρήκα λίγο άκαιρο και δεν με ικανοποίησε ιδιαίτερα. Το σχέδιο το βρήκα απλά καλό. 

 

“Ένας ονλάιν κόσμος”

Ο θείος Σκρουτζ απολαμβάνει τις βουτιές στο ρευστό που φυλάει στο θησαυροφυλάκιό του κι αισθάνεται ευτυχισμένος. Μόλις τελειώνει το πρωτότυπο και πανάκριβο μπάνιο του, θα πεταχτεί μέχρι την λέσχη των εκατομμυριούχων, όπου θα γνωρίσει ένα νέο μέλος. Πρόκειται για έναν πιτσιρικά, ο οποίος διαπρέπει στον τομέα των νέων τεχνολογιών κι έχει αποκτήσει αμύθητη περιουσία. Ο βετεράνος μεγιστάνας διοχετεύει όλη την συμβουλευτική του σοφία, στον νεαρό, ο οποίος φαίνεται συνειδητοποιημένος και μέσα στην εποχή του. Έτσι, από κάποια στιγμή και μετά, εκείνος θα επηρεάσει επαγγελματικά τον Σκρουτζ κι όχι το αντίθετο. Έτσι, ο φίλος μας πείθεται να μετατρέψει όλο το χάρτινο και μεταλλικό κομπόδεμά του σε ηλεκτρονικό νόμισμα. Στην αρχή η ιδέα φάνηκε να είναι εξαιρετικά ευφυής. Τα χρήματα του δεν θα κινδυνέψουν πλέον από λαίμαργα τρωκτικά και κολεόπτερα, καθώς και δεν θα τα μουχλιάζει η υγρασία που υπάρχει στο θησαυροφυλάκιο. Όλα, λοιπόν, φαίνεται να πηγαίνουν κατ’ ευχήν. Μέχρι, φυσικά, να έρθει η καταστροφή. :P Ένα σενάριο, το οποίο πατάει γερά στον 21ο αιώνα και κάνει ιδιαίτερη μνεία στα τεχνολογικά επιτεύγματα των ημερών μας, καθώς και στην νέα κατηγορία πλουσίων, όλων εκείνων που πρωτοπόρησαν στον τομέα της Πληροφορικής. Από τις λίγες φορές που ο πρωταγωνιστής θα δεχτεί επαγγελματικές συμβουλές από έναν μικρότερό του, αλλά όπως θα αποδειχθεί στο φινάλε δεν αρκεί μόνο να γνωρίζεις από κομπιούτερ για να γίνεις μία επιχειρηματική ιδιοφυία. Από την άλλη, η πλοκή δεν είχε να μας παρουσιάσει κάτι δυνατό σαν σκηνή κι αρκείται στην περιγραφή των γεγονότων. Το μόνο (όπως προείπα) που έχει κάποιο ενδιαφέρον είναι το ανατρεπτικό φινάλε. Γενικά είναι μία σύγχρονη ιστορία, που είναι πρωτότυπη και με διασκέδασε, χωρίς φυσικά να είναι το αριστούργημα. Αξίζει, πάντως, να διαβαστεί. Σχεδιαστικά είναι καλή, αλλά θα μπορούσε να τα πάει και καλύτερα. 

 

“Πότε θα φτάσουμε;”

Η Γιαγιά πρέπει να επισκεφθεί μία ξαδέρφη της για τα γενέθλιά της, η οποία μένει αρκετά μακριά και θα πρέπει να πάει με το αυτοκίνητο. Στο ταξίδι θα πάρει μαζί και τον Τζούνιορ, ο οποίος όμως δεν δείχνει καθόλου χαρούμενος με αυτό το ταξίδι. Για την ακρίβεια γκρινιάζει συνεχώς, γεγονός που εκνευρίζει την γιαγιά του. Οι δύο τους, λοιπόν, μαζί με το σαραβαλάκι της Ελβίρας, ξεκινάνε το μακρινό τους ταξίδι. Κάποια στιγμή που θα σταματήσουν σε έναν σταθμό ανεφοδιασμού, θα συναντηθούν με έναν συγγενή της Γιαγιάς, που πηγαίνει κι εκείνος στην ξαδέρφη του, παρέα με τον γιο του, έναν νέο με την ίδια διάθεση με του Τζούνιορ. Η διαδρομή, λοιπόν, προβλέπεται εξαιρετικά δύσκολη κι ενέχει πολλούς κινδύνους. Πρόκειται για μία σύντομη ιστορία, την οποία θα μπορούσαμε να την χαρακτηρίσουμε σαν road trip story. Η υπόθεση δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, αλλά η πλοκή μάς χαρίζει μερικές κωμικές σκηνές, που κορυφώνονται στο φινάλε. Γενικά δεν ήταν κακή. Το σχέδιο το βρήκα μέτριο. 

 

“Ο θαυμαστής των Μουργόλυκων”

Οι Μουργόλυκοι μόλις έχουν ολοκληρώσει μία ληστεία, αλλά γίνονται αντιληπτοί από τα όργανα της τάξης. Τρέχοντας πανικόβλητοι να ξεφύγουν, θα συναντηθούν με έναν περίεργο τύπο, ο οποίος παραπλανεί την Αστυνομία, προκειμένου να τους δώσει χρόνο να ξεφύγουν. Αυτό γίνεται, τελικά και οι φίλοι μας αποσύρονται ασφαλείς στο λημέρι του. Μετά από λίγο χτυπάει η πόρτα τους κι εμφανίζεται ο τύπος που τους είχε βοηθήσει πιο πριν. Τότε, θα τους αποκαλύψει ότι είναι ένας φανατικός θαυμαστής τους κι ότι θα ήθελε διακαώς να ενταχθεί στην ομάδα τους. Οι φίλοι μας, όπως είναι φυσικό σε τέτοιες περιπτώσεις, αντιμετωπίσουν τον νεαρό με σκεπτικισμό και τον υποβάλλουν σε μερικές πολύ δύσκολες αποστολές, προκειμένου να κριθεί ικανός. Με έκπληξη θα διαπιστώσουν ότι ο τύπος είναι ένα πραγματικό ταλέντο στον χώρο του εγκλήματος κι έτσι όχι μόνο γίνεται μέλος της συμμορίας, αλλά και... αρχηγός τους! :wow: Άραγε, κρύβει κάποιο μυστικό? :thinking: Ένα σενάριο, το οποίο είχαμε δει παρόμοιο πρόσφατα, αλλά δεν θυμάμαι σε ποια ιστορία. :P Γενικά είναι κάπως προβλέψιμο, αλλά παραδέχομαι ότι η πλοκή έχει μερικές καλές σκηνές. Το φινάλε είναι έξυπνο σαν ιδέα και δίνει πόντους στην ευφυΐα των πρωταγωνιστών, αλλά κάπως άγαρμπο σε εκτέλεση. Το σχέδιο το βρήκα απλά καλό. 

 

“Ο πόλεμος της πίτσας”

Ένας ξεχασμένος θείος αποδημεί εις Κύριον κι αφήνει στον Μίκυ μία εγκαταλελειμμένη πιτσαρία. Πηγαίνοντας να την δουν, μαζί με την Μίννι, η πρώτη απογοήτευση (μιας και το κτίριο έχει τα κακά του χάλια) μετατρέπεται σ’ ενθουσιασμό και πρόκληση για την αναστήλωσή της. Ο φίλος μας επιστρατεύει όλη την γνωστή του παρέα κι όλοι μαζί πέφτουν με τα μούτρα στην δουλειά και η νέα, ανακαινισμένη πιτσαρία του Μίκυ ανοίγει τις πόρτες της και υποδέχεται τους πεινασμένους πελάτες. Πάνω, όμως, που όλοι άρχιζαν να χαίρονται με την επιτυχία της επιχείρησης, η χαρά τους διακόπτεται κι ο λόγος είναι ότι απέναντι θα ανοίξει μία πιτσαρία, που προέρχεται από μεγάλη αλυσίδα κι έχει πιο εξειδικευμένο προσωπικό και μεγαλύτερη ποικιλία στις πίτσες. :shit2: Θα καταφέρει ο Μίκυ και η παρέα του να χτυπήσουν τον ανταγωνισμό? Ένα σενάριο που, μέσω του Μίκυ, μας νουθετεί να μην τα παρατάμε ποτέ και να κυνηγάμε τους στόχους μας, μας δείχνει πόσο σημαντικοί είναι οι φίλοι στην ζωή μας, μας μαθαίνει την έννοια της συνεργασίας και μας ανοίγει την όρεξη για... πίτσα! :lol: Η πλοκή, με εξαίρεση τα προαναφερθέντα μηνύματα που περνάει, έχει παιδική υφή, αλλά την βρήκα συμπαθητική. Το φινάλε ήταν έξυπνο και περνάει ωφέλιμα μηνύματα στους μικρούς (αλλά και στους μεγάλους) μας φίλους. Το σχέδιο μού άρεσε, αν και ήταν κάπως παραφορτωμένο. 

 

“Μοναδική κι αναντικατάστατη”

Η Γιαγιά Ντακ τρέχει πανικόβλητη κι αγχωμένη για να προλάβει όλες τις δουλειές που βγαίνουν καθημερινά στο αγρόκτημα. Το κακό δεν αργεί να συμβεί κι έτσι κάποια στιγμή γλιστράει και στραμπουλάει τον αστράγαλό της. Ο γιατρός που θα έρθει να την επισκεφτεί, θα της συστήσει ανάπαυση και ξάπλα στο κρεβάτι. Ο Πασχάλης, λοιπόν, αναλαμβάνει τα ηνία και χρίζεται προσωρινά ο άρχοντας του αγροκτήματος. :nek: Επειδή, όμως, δεν τα καταφέρνει, θα ζητήσει την συνδρομή του Ντόναλντ και των τριών ανιψιών του, οι οποίοι φτάνουν στο Παπιοχώρι κι αναλαμβάνουν δράση. Θα καταφέρουν να διατηρήσουν το αγρόκτημα όπως το έχει η Γιαγιά Ντακ ή τελικά η Ελβίρα είναι, όπως λέει κι ο τίτλος, μοναδική κι αναντικατάστατη? :) Πρόκειται για ένα χαριτωμένο σενάριο, το οποίο εξάρει τον χαρακτήρα και τις ικανότητες της πρωταγωνίστριας. Η πλοκή έχει χιουμοριστική υφή κι όλοι οι χαρακτήρες που συμμετέχουν έχουν μερίδιο σε αυτή. Το φινάλε, αν και το περίμενα, μου άφησε ένα χαμόγελο ικανοποίησης στα χείλη. :) Το σχέδιο μού άρεσε. 

 

“Καλλιτεχνικό δάνειο”

Ο θείος Σκρουτζ πρόσφατα είχε δανείσει χρήματα (ύστερα από προτροπή των συμβούλων του) σε έναν καλλιτέχνη, ο οποίος διαμένει πλέον στα βάθη ενός βάλτου. Στέλνει λοιπόν, τον υπάλληλό του μέχρι εκεί για να εισπράξει την οφειλή κι εκείνος επιστρέφει μόνο με ένα ξύλινο κουτί. Εξαγριωμένος ο Σκρουτζ, αποφασίζει να πάρει την κατάσταση στα χέρια του και ξεκινάει να πάει μόνος του στον βάλτο, όπου μένει ο καλλιτέχνης για να του τα ψάλλει μία και καλή. Μέχρι, όμως, να φτάσει στο καλύβι του, θα περάσει πολλές “δοκιμασίες” που δεν έχουν μοναδικό σκοπό να τον ταλαιπωρήσουν, αλλά ταυτόχρονα του δίνουν τροφή για σκέψη και περισυλλογή. Μιλάμε για μία ιστορία που μπορεί να μοιάζει χοντροκομμένη κι επίπεδη, αλλά τελικά κρύβει ένα βαθύτερο νόημα ανάμεσα στα καρέ της. Η πλοκή, ουσιαστικά είναι μία μάχη του πρωταγωνιστή με τα στοιχεία της φύσης που υπάρχουν μέσα σε ένα αφιλόξενο βαλτώδες μέρος, ενώ το φινάλε ολοκληρώνει την ιστορία με αρκετά κωμικό τρόπο. Το σχέδιο το βρήκα καλό. 

 

“Μπάσκετ εικονικής πραγματικότητας”

Ο Ντόναλντ, σε μία από τις ανασκαφές που κάνει στο υπόγειο τους σπιτιού του, θα βρει μία μπάλα του μπάσκετ και μία μπασκέτα. Αφού την στήσει, θα προτείνει, γεμάτος χαρά, στα τρία του ανιψάκια να παίξουν μαζί του. Εκείνα, όμως, γεμάτα απέχθεια και σνομπισμό, θα του πουν ότι πλέον το μπάσκετ παίζεται μέσω υπολογιστή και γυαλιών εικονικής πραγματικότητας. :antekale: Πηγαίνουν, λοιπόν, στο δωμάτιό τους, συνδέονται και ξεκινούν να παίζουν ένα πρωτότυπο παιχνίδι μπάσκετ, στο οποίο καλούνται ν’ αγωνιστούν σε περίεργα “γήπεδα”, όπως σε έναν βάλτο, στο διάστημα, καθώς και στην εποχή των δεινοσαύρων. :NoNo: Εδώ μιλάμε για ένα σενάριο, το οποίο κάνει περισσότερο από εμφανές το λεγόμενο χάσμα των γενεών κι αυτό γιατί έχουμε μία κλασική διαμάχη ανάμεσα στο αναλογικό παιχνίδι και το ψηφιακό. :P Από εκεί και πέρα, εμφανίζεται μία πλοκή, την οποία και βρήκα εντελώς εκτός του γούστου μου. Προκειμένου να κάνει εντύπωση, παράγει σκηνές υπερβολικές και στην πλειοψηφία τους σαχλές κι άνευρες. Ούτε και το φινάλε είχε να δείξει κάτι ενδιαφέρον, ενώ θα μπορούσε, με δεδομένη την θεματολογία που διαχειρίζεται. Γενικά θα προσπεράσω και μάλιστα με γοργά βήματα. :P Το σχέδιο το βρήκα απλά καλό, αλλά τα χρώματα μού άρεσαν περισσότερο. 

 

“Η μηχανή των πιθανοτήτων”

Ο Ντόναλντ βρίσκεται σε ένα παγκάκι στο πάρκο της Λιμνούπολη και στοχάζεται έντονα. Ο λόγος αυτού του στοχασμού είναι το γεγονός ότι πρέπει να πάρει μία δύσκολη απόφαση. Θα πρέπει να διαλέξει, λοιπόν, αν θα πάει στο αγρόκτημα της Γιαγιάς Ντακ για να δοκιμάσει την θεσπέσια μηλόπιτά της ή αν θα πρέπει πρώτα να επισκεφθεί την Νταίζυ και να δοκιμάσει το κέικ σοκολάτας της? :P Αν πάει πρώτα στην Γιαγιά, ο Γκαστόνε θα φάει το γλυκό της Νταίζυ κι αν επισκεφθεί πρώτα την Νταίζυ, ο Πασχάλης θα καταβροχθίσει την πίτα της Γιαγιάς. Κοίτα να δεις προβλήματα που έχει ο κόσμος! :lol: Την ώρα εκείνη, λοιπόν, κάνει την εμφάνισή του ο Κύρος, ο οποίος κρατάει στα χέρια του ένα περίεργο κράνος. Πρόκειται για μία νέα του εφεύρεση που την αποκαλεί μηχανή των πιθανοτήτων κι όποιος την φοράει στο κεφάλι του θα του δείξει τι είναι πιθανότερο να του συμβεί. Ό,τι πρέπει δηλαδή για την περίπτωση του Ντόναλντ, ο οποίος θα σπεύσει να την δοκιμάσει. Αντί, όμως, να τον βοηθήσει, η συγκεκριμένη συσκευή, του προξενεί περισσότερους μπελάδες! :P Πρόκειται για ένα κλασικό σενάριο δοκιμής εφεύρεσης του Κύρου από τον Ντόναλντ με όλα τα ολέθρια αποτελέσματα που συνήθως ακολουθούν. Η πλοκή δεν μπορώ να πω ότι με γέμισε, μιας από την μία ο λόγος που χρειάζεται την συσκευή ο πρωταγωνιστής δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο, κι από την άλλη παρατηρούμε μερικές βίαιες σκηνές του Ντόναλντ απέναντι στον Κύρο και μάλιστα σε πολλά καρέ (τρεις φορές τουλάχιστον εμφανίζεται να τον έχει τρελάνει στις κλωτσιές). :( Το φινάλε σε άλλες περιπτώσεις θα με στεναχωρούσε κι αυτό λόγω της αδυναμίας που έχω για τον Ντόναλντ. Εδώ, όμως, με βρίσκει σύμφωνο. Του άξιζε! :P Γενικά, λοιπόν, θα προσπεράσω. Το σχέδιο το βρήκα αρκετά καλό και πολύ εκφραστικό. 

 

 

:beer:

  • Like 2
  • Respect 2
Σύνδεσμος για σχολιασμό
Μοιραστείτε με άλλους ιστότοπους

×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.