SUPER ΜΙΚΥ 62 [Η Ματαιοδοξία της Διασημότητας]

[jimakoszs97]

Για τους φίλους του Μίκυ το νέο πλούσιο τεύχος με 11 απολαυστικές ιστορίες στα περίπτερα.

 

ΜΙΚΥ Η ΜΑΤΑΙΟΔΟΞΙΑ ΤΗΣ ΔΙΑΣΗΜΟΤΗΤΑΣ
ΝΤΟΝΑΛΝΤ ΜΙΑ ΚΑΘΟΛΟΥ ΒΑΡΕΤΗ ΝΥΧΤΑ
ΜΙΚΥ ΣΤΟΙΧΕΙΩΜΕΝΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ
ΝΤΟΝΑΛΝΤ ΟΙ ΠΥΡΓΟΙ ΤΗΣ ΒΑΒΕΛ
ΜΟΥΡΓΟΛΥΚΟΙ ΑΝΕΛΕΗΤΑ ΕΡΩΤΟΧΤΥΠΗΜΕΝΟΙ
ΧΙΟΥΗ, ΛΙΟΥΗ, ΝΤΙΟΥΗ Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΩΝ ΕΙΔΩΝ
ΜΙΚΥ ΕΜΜΟΝΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΞΩΓΗΙΝΟΥΣ
ΚΥΡΟΣ ΡΟΜΠΟΤΙΚΟΣ ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΤΗΣ
ΝΤΟΝΑΛΝΤ ΡΟΜΠΟΤ ΣΤΟ ΕΡΓΟΣΤΑΣΤΙΟ ΜΑΡΓΑΡΙΝΗΣ
ΓΚΟΥΦΥ ΠΙΟ ΚΑΛΗ Η ΜΟΝΑΞΙΑ
ΧΙΟΥΗ, ΛΙΟΥΗ, ΝΤΙΟΥΗ Η ΖΩΗ ΧΩΡΙΣ ΣΧΟΛΕΙΟ

 

Από την Τρίτη 20/10, αναζητήστε το ^62ο τεύχος στα περίπτερα.

Επεξεργασία Νοεμβρίου 21, 2022 από jimakoszs97

[Indian]

Διαβάστηκε και το 62ο τεύχος του Super Μίκυ και μπορώ να πω ότι περιείχε ιστορίες που κυμαίνονταν στα επίπεδα της μετριότητας. Η κεντρική ιστορία δεν είχε την λάμψη που θα άρμοζε στην θέση της, ενώ οι υπόλοιπες ιστορίες ήταν μεν ευχάριστες, αλλά δεν είχαν κάτι που να τις κάνει αξιομνημόνευτες. Όσον αφορά το Χάλογουην, που έχει την τιμητική του το αυτόν τον μήνα, εκπροσωπείται από μία μόνο ιστορία. Προσωπικά θα ήθελα να διάβαζα περισσότερες που να αναφέρονται στην συγκεκριμένη γιορτή. Ας πούμε, λοιπόν, δύο λόγια γι’ αυτές.  

 

“Η ματαιοδοξία της διασημότητας”

Ο Μίκυ φαίνεται να απολαμβάνει δόξα και φήμη, βλέποντας τον εαυτό του να φιγουράρει στα εξώφυλλα των περιοδικών. Πώς, όμως, έφτασε σε αυτή την διάκριση? Ο φίλος μας εργάστηκε σαν διανομέας εφημερίδων, αλλά η ατυχία του χτύπησε την πόρτα, με αποτέλεσμα ο εργοδότης του να του δώσει τα παπούτσια στο χέρι. Έτσι, έπιασε δουλειά σε ένα παρεμφερές αντικείμενο, όπως είναι η διανομή πίτσας. Σε μία παραγγελία που του έτυχε σε ένα απόκοσμο σπίτι, θα βρεθεί ανάμεσα σε έναν δημοσιογράφο-ερευνητή κι ένα έγκριτο μέλος του συνδικάτου του εγκλήματος. Τότε είναι που θα αρχίσουν τα προβλήματα για τον Μίκυ. Ο αγαπητός μας ποντικός θα βρεθεί σε τραγική θέση και πολύ κοντά στον θάνατο, ενώ παράλληλα θα φανεί αλτρουιστής. Πρόκειται για μία ιστορία η οποία με παραξένεψε αρκετά. Το σενάριο το βρήκα καλό κι αρκετά “ενήλικο” για τα δεδομένα των κόμικς Disney. Από την άλλη, όμως, έχουμε μία περίεργη σκηνοθεσία, στην οποία επικρατεί το αφηγηματικό στοιχείο και η εναλλαγή τον σκηνών κουράζει και μπερδεύει. Η πλοκή περιέχει σκηνές που βγάζουν έναν μακάβριο (για τα δεδομένα) τόνο κι εξάπτουν την ένταση. Ο Μίκυ, διατηρεί την οξυδέρκειά του, αλλά ταυτόχρονα βγάζει και μία αφέλεια, ειδικά στις πρώτες σελίδες. Το φινάλε το βρήκα ικανοποιητικό και κωμικό. Γενικά, ήταν μία ιδιαίτερη ιστορία που μου άφησε ανάμεικτα συναισθήματα. Το σχέδιο μού άρεσε πολύ. 

 

“Μια καθόλου βαρετή νύχτα”

Την νύχτα του Χάλογουην τα τρία ανιψάκια φόρεσαν τις τρομακτικές τους στολές κι, όπως όλα τα παιδιά της γειτονιάς, βγήκαν στους δρόμους προς άγραν γλυκών κερασμάτων. Εκτός από γλυκά, όμως, αυτό που επιδιώκουν είναι να τρομάξουν τους γείτονές τους, αλλά απ’ ό,τι φαίνεται αυτό δεν το πετυχαίνουν. Ο δρόμος θα τους βγάλει μπροστά από μία μυστηριώδη έπαυλη και θα επιχειρήσουν να χτυπήσουν την πόρτα της για να τρομάξουν τον ιδιοκτήτη. Η γυναίκα που θα τους ανοίξει δεν θα αρνηθεί να τους δώσει κέρασμα, αλλά θα τους ζητήσει μία μικρή χάρη. Να ανοίξουν ένα κλουβί. Μόλις εκείνα της κάνουν την χάρη, μέσα από το κλουβί θα πεταχτούν πολλά τρομακτικά φαντάσματα, που σκοπό έχουν να κατακτήσουν τον κόσμο. Τα τρία ανιψάκια, παρέα με τον θείο τους, θα προσπαθήσουν να λύσουν το μαγικό ξόρκι, για να βάλουν ξανά τα τελώνια στο κλουβί τους και να επαναφέρουν την κανονικότητα. Θα τα καταφέρουν? Μιλάμε για μία ιστορία, που είναι ό, τι πρέπει για τον Οκτώβριο και την πιο τρομακτική βραδιά της Αμερικής. Το σενάριο, λοιπόν, κάνει σαφείς αναφορές γι’ αυτή την γιορτή, ενώ παράλληλα αναδίδει το μεταφυσικό στοιχείο. Η πλοκή έχει γρήγορο τέμπο, χωρίς να είναι βιαστική και περιέχει σκηνές δράσης κι έντασης. Εννοείται, βέβαια, ότι δεν λείπει και το χιούμορ. Το φινάλε δίνει την λύση στο πρόβλημα, κυριολεκτικά στο τελευταίο λεπτό και μου θύμισε κινηματογραφική ταινία. Γενικά είναι μία αξιόλογη ιστορία, με ευχάριστη θεματολογία. Το σχέδιο το βρήκα πολύ καλό, αλλά θα μπορούσε να ήταν καλύτερο. 

 

“Στοιχειωμένη παράσταση”

Ο Μίκυ με την Μίννι βρίσκονται σε ένα εγκαταλειμμένο και σε άθλια κατάσταση θέατρο κι εκείνος νιώθει ευγνωμοσύνη προς την αρραβωνιαστικιά του γιατί τον προέτρεψε να ασχοληθεί με τις τέχνες και τον πολιτισμό. Ο φίλος μας, λοιπόν, προτίθεται να επισκευάσει τον χώρο και να ανεβάσει μία παράσταση σε αυτόν, την οποία θα σκηνοθετήσει. Για τους ρόλους των ηθοποιών διάλεξε τους φίλους του, αλλά δυστυχώς άρχισαν οι τσακωμοί, αμέσως μετά την διανομή. Και σαν να μην έφτανε αυτό, μία σειρά από περίεργα ατυχήματα πραγματοποιούνται, θέτοντας σε κίνδυνο τις ζωές των μελών της παρέας. Όπως είναι φυσικό, τα πνεύματα οξύνονται κι ο ένας υποπτεύεται τον άλλο, με αποτέλεσμα να υπάρχουν πολλές αψιμαχίες, λόγω των οποίων κινδυνεύει να ακυρωθεί η παράσταση. Τι έχει συμβεί, άραγε? Ποιος ευθύνεται για όλα αυτά? Αρκετά συμπαθητική ιστορία, από την οποία παρελαύνουν πολλοί γνωστοί μας ήρωες από το Μίκυ Σίτυ. Το σενάριο είναι καλογραμμένο, αλλά δυστυχώς, εκλύει μεγάλη αρνητική ενέργεια, βλέποντας τους πρωταγωνιστές να τσακώνονται και να μην μιλιούνται. Η πλοκή βγάζει μυστήριο, διαθέτει μεταφυσική υφή και κλιμακούμενη ένταση. Το φινάλε πάει να βγάλει χιούμορ, αλλά δεν μ’ ενθουσίασε τόσο. Θα το ήθελα κάπως διαφορετικό. Το σχέδιο, αν και κάπως παραφορτωμένο, μου άφησε θετικές εντυπώσεις. 

 

“Οι πύργοι της Βαβέλ”

Το φθινόπωρο κάνει την εμφάνισή του στην Λιμνούπολη κι αρχίζει ένα φαινόμενο, το οποίο ταλανίζει όλους όσους έχουν κήπους και φυλλοβόλα δέντρα. Ο κήπος του Ντόναλντ, λοιπόν, γεμίζει με ξερά φύλλα κι εκείνος, παρέα με τα ανίψια του, ξεκινάνε το μάζεμα. Στην διπλανή αυλή, κάνει το ίδιο πράγμα κι ο άσπονδος γείτονας των Ντακ, ο κύριος Τζόουνς. Τα αίματα δεν αργούν να φουντώσουν και η αντιζηλία ανάμεσα στους δύο τους, θα κάνει την εμφάνισή της. Έτσι, οι δύο τους θα ξεκινήσουν έναν ανένδοτο αγώνα για το ποιος θα φτιάξει την ψηλότερη ξύλινη αποθήκη. Η μάχη φαίνεται αμφίρροπη, οι ραδιουργίες και οι δολιοφθορές μπαίνουν στην ημερήσια διάταξη και η καταστροφή είναι εγγυημένη. Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να μάθουμε ποιος θα βγει κερδισμένος από όλο αυτό. Με τέτοια συμπεριφορά, το μόνο που κερδίζει είναι το μίσος. Πρόκειται για ένα κλασικό σενάριο, που περιγράφει την έριδα ανάμεσα στους δύο γείτονες, με τα απρόβλεπτα και καταστροφικά αποτελέσματα, που έρχονται συνήθως. Η υπόθεση δεν έχει να μας παρουσιάσει κάτι πρωτότυπο. Απεναντίας, είναι κάπως επίπεδη και χωρίς μεγάλη έμπνευση.  Γι΄ ακόμα μία φορά τα τρία ανιψάκια είναι η φωνή της λογικής σε μία κατάσταση παράλογη, αλλά επέχουν θέση κομπάρσου. Το φινάλε είναι κάπως παιδικό, αλλά παραδέχομαι ότι μου άφησε ένα χαμόγελο στα χείλη. Γενικά, όμως, δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω απόλυτα με τα τρία ανιψάκια… 

 

 

Ο εικαστικός τομέας μού άρεσε.

 

“Ανελέητα ερωτοχτυπημένοι”

Τα μέλη της συμμορίας των Μουργόλυκων μπαίνουν στο στέκι τους και καμαρώνουν σαν γύφτικο σκεπάρνι. Ο λόγος είναι ότι μόλις πραγματοποίησαν μία ληστεία στην Γενική τράπεζα και μάλιστα επιτυχημένη. Ο μπάρμαν, όμως, τους αναφέρει ότι την συγκεκριμένη τράπεζα είχε σκοπό να την “χτυπήσει” η Κόμπρα, μία μυστηριώδης και σκοτεινή φιγούρα, η οποία έχει ένα θρυλικό όνομα στον χώρο του εγκλήματος και είναι ο φόβος κι ο τρόμος για τους συναδέλφους της. Οι Μουργόλυκοι, όμως, φαίνεται να μην ενοχλούνται από αυτές τις δηλώσεις και είναι σίγουροι για την τοποθεσία που έχουν τοποθετήσει την λεία τους. Έτσι, δεν ανησυχούν μην τους “επισκεφτεί” η Κόμπρα. Την ίδια ώρα, στο διπλανό τραπέζι βρίσκεται μία μικρή κοπελίτσα, που έχει βαλαντώσει στο κλάμα, η οποία περνάει ένα δράμα και σαγηνεύει τον καθένα ξεχωριστά. Κι όταν μία γυναίκα μπαίνει ανάμεσα σε τρία αδέλφια, τα προβλήματα δεν αργούν να εμφανιστούν. Χαριτωμένο σενάριο, το οποίο μετά την πρώτη σελίδα, αποκτά τον ορισμό του προβλέψιμου χαρακτήρα, αλλά αυτό δεν στέκεται αφορμή να μας αποθαρρύνει από την απόλαυση. Η υπόθεση είναι σχετικά ήπια, αλλά έξυπνη και διαβάζεται ευχάριστα. Όσον αφορά την πλοκή, περιέχει μερικές σκηνές που είναι όμοιες μεταξύ τους κι αναπόφευκτα μοιάζει με ένα ανέκδοτο που το ξέρεις, αλλά επειδή αυτός που το αφηγείται το λέει καλά, δεν θέλεις να τον διακόψεις! Το φινάλε, αποδεικνύεται έξυπνο. Γενικά είναι μία ιστορία που ξέρεις από την αρχή πώς θα εκτυλιχτεί, αλλά παρόλα αυτά, την διαβάζεις με κέφι. Το σχέδιο δεν ήταν τέλειο, αλλά αρκετά ικανοποιητικό. 

 

“Η εξέλιξη των ειδών”

Τα τρία ανιψάκια βρίσκονται στο εργαστήριο του Κύρου, για να του ζητήσουν να τα βοηθήσει σε μία εργασία που έχουν να κάνουν στο σχολείο τους. Η εργασία αφορά την κατασκευή γύψινων μοντέλων προϊστορικών ζώων, τα οποία τα παιδιά έχουν φτιάξει, αλλά θα ήθελαν κι από εκείνον να τους συνδράμει με τις γνώσεις του. Ο Κύρος, λοιπόν, έχει φτιάξει έναν μηχανικό Αρχαιοπτέρυγα, ένα πτηνό που ήταν κάτι ανάμεσα σε πουλί και δεινόσαυρο και προτίθεται να τους κάνει μία επίδειξη των δυνατοτήτων του. Το ρομπότ, όμως, παθαίνει μηχανική βλάβη και μπαίνει κατά λάθος μέσα στην χωροχρονική πύλη, που υπάρχει στο εργαστήριο. Οι τέσσερις τους, λοιπόν, θα πρέπει να κάνουν ένα ταξιδάκι στο παρελθόν για να το προλάβουν πριν κάνει κάτι που θα προκαλέσει μόνιμη ζημιά στην ιστορία. Εκεί, μάλιστα, θα συναντήσουν κι έναν επιστήμονα, στο ξεκίνημά του. Θα καταφέρουν, τελικά, να διορθώσουν το πρόβλημά τους. Κι εδώ έχουμε να κάνουμε με μία καλή ιστορία, η οποία μοιάζει με ένα παιδικό παραμύθι, ενώ ταυτόχρονα επιχειρεί να δώσει χρηστικές πληροφορίες στους μικρούς μας αναγνώστες, όσον αφορά την ζωή και το έργο του Δαρβίνου. Η υπόθεση στηρίζεται σε μία κλασική μανιέρα, όπως αυτή της επιστροφής στο παρελθόν, μέσω μιας χρονομηχανής. Η πλοκή έχει ενδιαφέρον και μας χαρίζει την απαιτούμενη ένταση, όχι παντού, αλλά όπου αυτό είναι εφικτό. Το φινάλε φέρνει την ζητούμενη λύση στο πρόβλημα, αλλά δεν είναι ευτυχές για όλους. Αρκετά ρεαλιστικό για την θεματολογία που έχει να διαχειριστεί. Το σχέδιο το βρήκα μέτριο, προς καλό. 

 

“Εμμονή με τους εξωγήινους”

Ο Μίκυ βρίσκεται στην κουζίνα του σπιτιού του κι ετοιμάζεται να πιει έναν χυμό φρούτων, χωρίς να ξέρει ότι ένα μεγάλο τηλεσκόπιο είναι στραμμένο προς το μέρος του. Αυτός που τον παρατηρεί δεν είναι άλλος από τον Γκούφυ. Ο κολλητός του, λοιπόν, τώρα τελευταία έχει αποκτήσει έναν νέο χόμπυ, όπως είναι η έρευνα για την ύπαρξη εξωγήινων όντων. Όλα ξεκίνησαν πριν από μερικές ημέρες, όταν βρήκε στην σοφίτα του σπιτιού του το ημερολόγιο ενός θείου του, που γράφει ότι στις αρχές του 21ου αιώνα θα γίνει εισβολή εξωγήινων, καθώς κι ένα κράνος, το οποίο φέρεται ότι μπορεί να ελέγξει στην περίμετρο, αν υπάρχει εξωγήινη δραστηριότητα. Προσπαθώντας να πείσει τον Μίκυ για τις νέες του θεωρίες, εκείνος δεν δείχνει να συμμερίζεται τον ενθουσιασμό του, με αποτέλεσμα να δοκιμαστούν οι σχέσεις τους. Κι όταν κάποια στιγμή ο Γκούφυ θα διαβάσει στο ημερολόγιο ότι ενδέχεται οι εξωγήινοι να βρίσκονται ανάμεσά τους, καμουφλαρισμένοι σε γήινους, τότε αρχίζει να ανησυχεί ότι ίσως ο φίλος του να έχει καταληφθεί από αυτούς! Έτσι, θα αρχίσει να τον παρακολουθεί για να βεβαιωθεί και να μπορέσει να τον σώσει από τον εχθρό. Πρόκειται για ένα σενάριο που σατιρίζει τις διάφορες θεωρίες συνωμοσίας που υπάρχουν κατά καιρούς, όσον αφορά την ύπαρξη και την δράση των εξωγήινων στον πλανήτη μας. Και ποιος θα ήταν ο καταλληλότερος υποψήφιος για τον βασικό ρόλο, εκτός από τον αφελή και καλοκάγαθο Γκούφυ. Η πλοκή χωρίζεται σε δύο άτυπα μέρη. Στο πρώτο οι δύο φίλοι λειτουργούν σαν μία ομάδα (με τον Μίκυ να μην είναι και τόσο πρόθυμος) και στο δεύτερο οι δρόμοι τους χωρίζουν κι ο Μίκυ μετατρέπεται σε αντικείμενο ελέγχου. Οι σκηνές που παρατίθενται είναι αρκετά κωμικές, αλλά δεν μπορώ να πω ότι μου έκαναν κλικ. Παραδέχομαι, πάντως, ότι ο Γκούφυ είναι άριστος στην ερμηνεία του. Το φινάλε επιχειρεί ένα κρεσέντο κωμωδίας και κατάφερε να μου αποσπάσει το γέλιο, μοιάζοντας με μία φάρσα παρεξηγήσεων. Γενικά, όμως, είναι μία ιστορία που σύντομα θα ξεχάσω. Το σχέδιο μού άρεσε πολύ. 

 

“Ρομποτικός αντικαταστάτης”

Έξω από το εργαστήριο του Κύρου έχουν συνωστιστεί πολλά άτομα, τα οποία θέλουν από εκείνον να τους φτιάξει μία εφεύρεση που θα τους λύσει τα χέρια. Ο φίλος μας βρίσκεται σε απόγνωση, καθώς έχει εξαντληθεί και δεν προλαβαίνει να ικανοποιήσει όλους τους πελάτες του. Λόγω της πολλής δουλειάς, λοιπόν, αποφασίζει να κατασκευάσει ένα ρομπότ που μοιάζει με εκείνον, τόσο στα εξωτερικά του χαρακτηριστικά, όσο και στις γνώσεις του. Αφού το κατασκευάσει θα το στείλει σε διάφορες δουλειές που πρέπει να κάνει, με την ελπίδα ότι θα καταφέρει να ανταποκριθεί στα νέα του καθήκοντα. Θα καταφέρει, όμως, να τον αντικαταστήσει επάξια, χωρίς να γίνει αντιληπτός? Ή θα επιβεβαιωθεί γι’ ακόμα μία φορά η γενική αίσθηση, ότι Κύρος είναι μόνο ένας? Πρόκειται για ένα λιτό και σύντομο σενάριο, που δεν έχει να μας προσφέρει κάτι φρέσκο και στο μόνο που αναλώνεται είναι η παραγωγή χιουμοριστικών σκηνών. Η πλοκή είναι η αναμενόμενη για μία τέτοια υπόθεση, έχει σκηνές με μία υποτυπώδη δράση, αλλά γενικά δεν μπορεί να ξεφύγει από την μετριότητα. Εννοείται, βέβαια, ότι διαθέτει και πολλές δόσεις υπερβολής. Το φινάλε είναι κωμικό και τονίζει την σημασία του σπάνιου ταλέντου του πρωταγωνιστή. Σχεδιαστικά την βρήκα αρκετά καλή. 

 

“Ρομπότ στο εργοστάσιο μαργαρίνης”

Ο Ντόναλντ βρίσκεται στο εργοστάσιο μαργαρίνης κι έχει βαρεθεί την ζωή του. Η δουλειά είναι αρκετά σκληρή (τουλάχιστον για εκείνον που δεν δηλώνει λάτρης του “αθλήματος”), η αμοιβή του είναι πενιχρή και το μόνο που τον παρηγορεί κάπως είναι η ώρα του διαλείμματος. Εκείνο το μισάωρο, στο οποίο μπορεί να κάτσει σε μία ήσυχη γωνιά και να απολαύσει το κολατσιό του, παρέα με ένα καλό κόμικ. Κάποια στιγμή θα του έρθει μία πονηρή ιδέα στο μυαλό. Πηγαίνει στον θείο Σκρουτζ (ο οποίος είναι ο νέος ιδιοκτήτης του εργοστασίου) και του λέει να επισκεφτούν τον Κύρο ζητώντας να τους κατασκευάσει ένα ρομπότ που θα κάνει την σκληρή δουλειά στο εργοστάσιο, με την επίβλεψή του Ντόναλντ βεβαίως - βεβαίως. Όπερ κι εγένετο, λοιπόν. Το ρομπότ πιάνει δουλειά κι ο Ντόναλντ αναλαμβάνει να το εκπαιδεύσει. Έτσι, ο φίλος μας παίρνει μία άτυπη προαγωγή, η οποία του εξασφαλίζει μία πιο ξεκούραστη βάρδια. Όταν, όμως, ο εργοδότης του αρχίζει να υποψιάζεται τι συμβαίνει, αρχίζει να το ψάχνει. Πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα για τον Ντόναλντ και το εργατικό ρομπότ? Μία ιστορία που κυμαίνεται σε μέτρια επίπεδα και δεν κατάφερε να με συγκινήσει ιδιαίτερα. Ο Ντόναλντ έχει τον κλασικό του άεργο χαρακτήρα και φαίνεται ότι έχει πάει ένα βήμα παρακάτω, μιας και σκέφτεται πονηρά, προκειμένου να λουφάρει ακόμα περισσότερο. Η προσθήκη του Σκρουτζ στην διοίκηση του εργοστασίου είναι κάτι πρωτότυπο και μπορώ να πω ότι μου άρεσε. Ένα ακόμα γεγονός είναι οι αναφορές στον χώρο της Ένατης Τέχνης, ένα μοτίβο που πάντα μ' ελκύει. Η πλοκή έχει πολλές σκηνές καρτουνίστικης υφής, που θα έκαναν ένα παιδάκι να γελάσει, αλλά όχι έναν ενήλικο. Το φινάλε, όλως περιέργως, είναι ευτυχές για τον πρωταγωνιστή, γεγονός που με ικανοποίησε. Το σχέδιο κάπου χώλαινε στην απόδοση των χαρακτήρων, αλλά στα backgrounds έκανε εξαιρετική δουλειά. 

 

“Πιο καλή η μοναξιά”

Η Κλάραμπελ κι ο Οράτιος μόλις έχουν φύγει από το σπίτι του Γκούφυ, όπου είχαν πάει για επίσκεψη. Εκείνη βρίσκεται σε σκέψεις κι ο λόγος είναι ότι θεωρεί πως ο φίλος της νιώθει τρομερή μοναξιά. Έτσι, ανακοινώνει στον Οράτιο ότι θα προσπαθήσει να τον βοηθήσει να βρει το κατάλληλο ταίρι για εκείνον. Παρά τις αντιρρήσεις του αρραβωνιαστικού της, ξεκινάει αμέσως το “σχέδιό” της. Θα επιστρατεύσει τις ανύπαντρες κι αδέσμευτες φίλες της και θα αρχίσει να τις γνωρίζει, μία μία, στον Γκούφυ. Θα καταφέρει να του βρει μία κοπέλα που θα μπορέσει να αντέξει τον περίεργο κι αφελή χαρακτήρα του? Ιδού η απορία! Χαριτωμένη και σύντομη ιστορία, που δεν είναι από το επάνω ράφι. Το σενάριο περνάει μηνύματα αλτρουισμού και σωστή φιλίας, κατά μία έννοια. Ο  Γκούφυ δεν αλλάζει στο παραμικρό τον χαρακτήρα του κι ούτε που καταλαβαίνει τι συμβαίνει, ενώ από την άλλη η Κλάραμπελ, θέλοντας να βοηθήσει καταλήγει να πιέζει καταστάσεις. Η πλοκή φαίνεται να επαναλαμβάνεται, έχει χιούμορ και καταλήγει σε ένα φινάλε έξυπνο. Σχεδιαστικά μού άρεσε. 

 

“Η ζωή χωρίς σχολείο”

Ο Ντόναλντ έπιασε μία νέα δουλειά και θα πρέπει να φύγει νωρίς από το σπίτι. Από την άλλη τα τρία ανιψάκια φαίνεται ότι δεν έχουν καμία όρεξη να πάνε στο σχολείο κι έτσι αποφασίζουν να κάνουν κοπάνα. Καταστρώνουν, μάλιστα, κι ένα σατανικό σχέδιο. Αφού θα πάρουν τηλέφωνο στο σχολείο τους και, παριστάνοντας τον θείο τους, θα πουν ότι είναι άρρωστα και δεν θα έρθουν, θα βάλουν τα ρούχα τους και θα ξεκινήσουν για την παιδική χαρά, όπου τους περιμένει ένα πολύωρο και ξέγνοιαστο παιχνίδι. Στον δρόμο, όμως, θα βρουν μερικούς από τους συγγενείς και τους φίλους, που (άθελά τους) θ' ανατρέψουν ό,τι έχουν κανονίσει. Πρόκειται για ένα σενάριο που διαχειρίζεται αρκετά αξιόλογα μία κλασική ιδέα, όπως αυτή του σκασιαρχείου από το σχολείο. Η πλοκή έχει έξυπνη ροή και μοιάζει με φαρσοκωμωδία, αφήνοντας στον αναγνώστη ένα χαμόγελο στα χείλη. Αυτό, όμως, που κλέβει την παράσταση είναι το φινάλε στο οποίο υπάρχει χιουμοριστικό κρεσέντο, χωρίς να λείπει, φυσικά, το απαιτούμενο ηθικό δίδαγμα. Εν κατακλείδι, εννοείται ότι δεν μπορεί να ανταγωνιστεί τους κολοσσούς του θέματος, όπως “Το σκασιαρχείο” και το “Σκασιαρχείο μετ' εμποδίων”, αλλά νομίζω ότι αν σας άρεσαν αυτές οι ιστορίες, αξίζει να διαβάσετε κι αυτήν. Το σχέδιο θα μπορούσε να ήταν καλύτερο.