UNCANNY X-MEN OMNIBUS [CHRIS CLAREMONT - DAVID COCKRUM - JOHN BYRNE]

[the comic guide]

 

Το πρώτο Omnibus περιλαμβάνει τα τεύχη GIANT-SIZE X-MEN 1, X-MEN (1963) 94-131 & ANNUAL (1970) 3.

 

 

Περίπου σαράντα πέντε χρόνια πριν, ο τίτλος των X-Men βρισκόταν στα πρόθυρα της ακύρωσης δεδομένου ότι ελάχιστοι αναγνώστες έδειχναν ενδιαφέρον για αυτή τη σειρά, αφού οι ιστορίες ήταν αφενός παρωχημένες και αφετέρου οι χαρακτήρες της  δεν είχαν να προσφέρουν κάτι καινούργιο. Όλα έδειχναν πως ο τίτλος αυτός θα παρασυρόταν από τη λήθη. Όμως, τα πάντα άλλαξαν το 1975 με τη κυκλοφορία μίας ειδικής έκδοσης που σηματοδότησε την αλλαγή πλεύσης για τους μεταλλαγμένους. Η ειδική έκδοση αυτή ονομάζονταν Giant-Size X-Men #1, η οποία συντέθηκε υπό τη συγγραφική πένα του Len Wein (ο οποίος πέρα από το Giant, ήταν και plotter του Uncanny 94 & 95) και των μολυβιών του David Cockrum.

Το συγκεκριμένο τεύχος ξεχώρισε επειδή καθιέρωσε για πρώτη φορά πολλά από τα πιο αγαπημένα μέλη της ομάδας. Η γενναία αυτή κατευθύνση περιλάμβανε χαρακτήρες προερχόμενους από κάθε γωνιά της γης και εν αντιθέσει με τους "προκατόχους" τους, αυτοί εδώ ήταν ενήλικες και όχι έφηβοι:
o Wolverine, ο Collosus, η Storm, ο Νightcrawler και ο Thunderbird αποτελούσαν τα καινούργια μέλη της νεοσύστατης ομάδας.

Πέρα από τρεις "παλαιότερους" χαρακτήρες που παρείχαν καθόδηγηση στους νέους, Professor X, Cyclops και Banshee, οι υπόλοιποι original X-Men όπως είναι ο Angel, ο Iceman, η Jean Grey, o Ηavoc ή η Polaris ήταν μεν παρόντες μέσα στην ιστορία, αλλά δεν αποτελούσαν ενεργά μέλη του καινούργιου ρόστερ. (τουλάχιστον στην αρχή, γιατί όπως γίνεται φανερό στη πορεία, ενσωματώνεται σταδιακά και η Jean στο νέο τιμ.)

 

Το Giant-Size #1 αποτυπώνει τη πρώτη περιπέτεια του νεοσύστατου συνόλου, το οποίο στέλνεται από το Καθηγητή X σε μία αποστολή διάσωσης των original Χ-Μen που είναι παγιδευμένοι στο νησί «Krakoa». Σύντομα όμως ανακαλύπτουν πως ο Κrakoa δεν είναι απλά ένα νησί, αλλά άλλος ένας μεγάλος μεταλλαγμένος!

 

 

 

 

Ο Claremont έχει συγγραφικά credits από το προαναφερθέν τεύχος 94. Η πρώτη του δουλεία είναι να φέρει έναν αέρα φρεσκάδας στο τίτλο και να κάνει τους νέους χαρακτήρες ξεχωριστούς και ενδιαφέροντες. Για παράδειγμα, στα πρώτα αυτά τεύχη η Storm παρουσιάζεται σαν μία «θεά»,  η οποία νοσταλγεί τον καιρό εκείνο που ήταν στην Αφρική και να παρατηρεί μεγάλες διαφορές από τη τωρινή ζωή της στη πόλη. Ο Colossus, επίσης, είναι ένας άλλος χαρακτήρας που  θέλει να επιστρέψει στη πατρίδα και την οικογένεια του. Ο Nightcrawler παλεύει να ενσωματωθεί και να ταιριάξει με το ευρύτερο πλήθος, παρά την εξωτερική «δαιμονική» του εμφάνιση. Ιδιαίτερη εντύπωση δημιουργεί ο Wolverine, ο οποίος ακόμα δεν είναι ο «superstar» που είναι σήμερα, αλλά κεντρίζει το ενδιαφέρον του αναγνώστη κυρίως λόγω του παρορμητικού χαρακτήρα του και τη μυστικοπάθεια που χαρακτηρίζει το παρελθόν του. Παρ’ όλ’ αυτά, υπάρχουν διάφορα hints για τη προέλευση του, για το «Weapon X», την ικανότητα ίασής του κλπ. Σε αυτό το Omni, μαθαίνουμε για πρώτη φορά ότι το πραγματικό του όνομα είναι Logan! Όμως, ο  Claremont φροντίζει να τον χρησιμοποιήσει με τέτοιο τρόπο, ούτως ώστε η προσωπικότητα του να μην επισκιάζει τους υπόλοιπους. Γενικά, όσον αφορά το characterization, υπάρχει μια αίσθηση ισορρόπιας, καθώς κανένας χαρακτήρας δεν υπερτερεί έναντι του άλλου, ενώ όλοι έχουν τις στιγμές τους να λάμψουν!

 

 

 

 

Αυτό που σίγουρα μου άρεσε είναι ότι ο Claremont παρουσιάζει σταδιακά το «δέσιμο» των μελών της νέας αυτής ομάδας, σε σημείο όπου κάποιος θα τους χαρακτήριζε μέχρι και οικογένεια. Για αυτό, βλέπουμε πολλές φορές τους Χ-Men να περνάνε χρόνο μαζί με… τα πολιτικά τους ρούχα, για παράδειγμα στις γιορτές των Χριστουγέννων ή όταν διοργανώνουν παιχνίδια baseball. (X-Men style, φυσικά!!) Ομολογώ ότι κάτι τέτοιες μικρές στιγμές (υπόσχομαι ότι δεν είναι λίγες!), με έκαναν να δεθώ περισσότερο μαζί τους.

 

Συγγραφικά, ο Claremont «φυτεύει» πολλούς σπόρους για μελλοντικά storylines από πολύ νωρίς. Υπάρχουν αναφορές για τον «Black Tom» Cassidy πολύ πιο πριν κάνει το κάνει το ντεμπούτο του στη σειρά. Το ίδιο ισχύει και με τον Proteus. Το ιστορικής σημασίας και συνάμα εξαιρετικό «Έπος του Μαύρου Φοίνικα» είναι μία ιστορία που χτίζεται 30 ολόκληρα τεύχη, από τη πρώτη αποκάλυψη των νέων δυνάμεων της Jean και την ανάδειξη της ως «Phoenix» στο τεύχος 101 μέχρι και τη σταδιακή εισαγωγή του Hellfire Club & του Jason Wyngarde! Με αυτό τον τρόπο, ο «μάστορας» Claremont καταφέρνει να κάνει ομαλές μεταβάσεις από το ένα storyline στο άλλο, χωρίς δηλαδή να εισαγάγει νέους χαρακτήρες και καταστάσεις στον αναγνώστη από το πουθενά.

 

 

 

 

Φυσικά, κλασσικοί εχθροί των μεταλλαγμένων όπως είναι ο Magneto, o Juggernaut, o Sauron ή τα Sentinels κάνουν την εμφάνιση τους και εδώ. Ειδικά δε για τον Magneto, λέγεται ότι κανένας άλλος συγγραφέας πέρα από τον Claremont δεν έχει αποδώσει τη «φωνή» του τόσο σωστά.

 

 

 

 

Σαφής στόχος του Claremont είναι να ψυχαγωγήσει τον αναγνώστη, κάτι το οποίο επιτυγχάνεται και με το παραπάνω. Οι ιστορίες είναι πολύ διασκεδαστικές ακόμη και με τα σημερινά στάνταρ. Ενίοτε υπάρχουν μικρές και καλές δόσεις χιούμορ και του αντίστοιχου δράματος που χαρακτηρίζει το υπέρ ηρωικό είδος. Ωστόσο, σίγουρα αυτό που θα μπορούσε να ειπωθεί είναι ότι ο Claremont μερικές φορές έχει τη τάση να υπέρ-αναλύει κάποιες σκέψεις χαρακτήρων ή να βάζει πολλά και αχρείαστα αφηγηματικά μπαλονάκια μέσα στην ιστορία. Παρά όμως αυτές τι μικρές (για μένα) συγγραφικές ατέλειες, ο Claremont εξιλεώνει τον εαυτό του για το πάθος και την αγάπη που δείχνει για αυτούς τους ήρωες και φυσικά για την άρτια δομημένη του πλοκή.

 

 

 

 

Τι γίνεται με το σχέδιο; Για τον John Byrne δε μπορώ να πω κάτι παραπάνω από ό, τι έχει ήδη ειπωθεί: ο άνθρωπος αυτός για τα δικά μου μάτια είναι ένας ακόμη θρύλος της 9ης Τέχνης.  Δε μπορώ να φανταστώ αυτό το run χωρίς τον συγκεκριμένο σχεδιαστή και σίγουρα οι ιστορίες δεν θα είχαν την ίδια απήχηση και το ίδιο στίγμα χωρίς τα μολύβια του Byrne.

 

Όπως είναι λογικό, δε θα μπορούσε να γίνει μία αναφορά και στο σχέδιο του Cockrum, του οποίου η συμβολή υπήρξε το λιγότερο καθοριστική ιδιαίτερα εάν ληφθούν υπόψη τα πρωτοποριακά και εντυπωσιακά για την εποχή designs των νέων X-Men, όπως είναι αυτό του Νightcrawler, της Storm ή και του Colossus.

 

 

Για μένα, αυτή η συλλογή αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα δώρα που θα μπορούσε να προσφέρει η Marvel στο αναγνωστικό κομιξικό κοινό. Είναι απίστευτο ότι κόμικ της ποιότητας αυτής κυκλοφόρησε για πρώτη φορά την εποχή εκείνη. Τονίζω ξανά ότι σε αυτή τη συλλογή τευχών είναι βέβαιο πως υπάρχουν κάποια σημεία που δείχνουν την ηλικία τους, αλλά πιστέψτε με αυτό δε θα σας νοιάξει. Τέτοια υπέρ ηρωικά (και με τέτοια επιρροή) δε κυκλοφορούν σήμερα, κατά τη γνώμη μου. Διαβάζοντας αυτό το Omnibus, μου έγινε υπενθύμιση γιατί έχω γίνει φανατικός του είδους αυτού εξ’ αρχής. Περιμένω εναγωνίως και τα επόμενα Omnis, με το reprint του δεύτερου να έρχεται στα τέλη Νοέμβρη αυτού του έτους.

 

Κλείνοντας, τον κύριο Claremont είχα τη τύχη να τον συναντήσω πέρυσι στο Athens Con. Aπό τη σύντομη συζήτηση που είχαμε, αντιλήφθηκα ότι το πάθος και η αγάπη του για τους X-Men ξεχειλίζουν ακόμα και σήμερα, στα 70 του (σχεδόν) έτη…

 

 

Το πολύ όμορφο άρθρο για το κόμικ από τη Βασιλεία Βαξεβάνη. (comicdom.gr)

[nikolas12]

Υπέροχη παρουσίαση φίλε @the comic guide! Πόσα omnibuses έχει η σειρά Uncanny X-Men του Claremont; Είναι από τις μεγάλες αγορές που με ενδιαφέρουν.

[the comic guide]

15 λεπτά πριν, nikolas12 είπε:

Υπέροχη παρουσίαση φίλε @the comic guide! Πόσα omnibuses έχει η σειρά Uncanny X-Men του Claremont; Είναι από τις μεγάλες αγορές που με ενδιαφέρουν.

 

Να είσαι καλά, συνονόματε @nikolas12 ! Λοιπόν, υπάρχουν συνολικά 4 Omnis κάτω από αυτό το όνομα (γιατί υπάρχουν και τα Omni των Claremont/Jim Lee που είναι διαφορετικά), με το δεύτερο να έρχεται το Νοέμβρη και το τρίτο και το τέταρτο το Δεκέμβρη! Το πρώτο Omnibus είναι ακόμα in print, νομίζω. Προσωπικά, έχω κάνει προ παραγγελία το δεύτερο, γιατί ξέρω αφενός πως αξίζει και φοβάμαι αφετέρου μήπως το χάσω, γιατί συνήθως αυτά τα βιβλία εξαντλούνται πολύ γρήγορα! (και τα βρίσκεις μετά σε εξωφρενικές τιμές...)