ΜΙΚΥ ΜΑΟΥΣ 330 [Φάντομ Ντακ (PKNE) - Ισχύς & Εξουσία]

[archon]

On 10/10/2020 at 9:45 PM, Μενίγ Πουαγώ said:

Για το οριζόντιο σκίσιμο στο δισέλιδο 34-35 μόνο εγώ θα γκρινιάξω; Σε πέντε διαφορετικά περίπτερα σε τρεις περιοχές!!!



 

 

Το τεύχος έχει το ίδιο σκίσιμο και εδώ στην Πάτρα...

[Kriton]

Το ότι  η σειρά δεν μπόρεσε να υποστηρίξει αυτόνομο τίτλο για μεγάλο διάστημα ούτε στην Ιταλία, δεν το έγραψα αβασάνιστα.

 

Από το άρθρο στη Βικιπαίδεια για το PKNA:

 

END of PKNA

Due to a decrease in sales, together with a lack of fresh ideas and many continuity errors, the authors believed that it was better to end the series. After issue #30, some short arcs were created, focusing on Xadhoom, Razziatore (Raider), Lila Lay, Due (Two) and other characters to finish their stories. The last issue is a double issue, in which Everett Ducklair appears, in the Dhasam-Bul monastery, with a Book of Destiny. He changes past events to create several new timelines, but all of them create new problems so he ends up restoring the original timeline. The following series, PK2, got a mixed response from fans.

 

Απ' ό,τι φαίνεται, ο τίτλος άρχισε να μην τραβάει από τα μέσα τής ζωής του, οπότε άρχισαν να ολοκληρώνουν τις επιμέρους ιστορίες, προκειμένου να ολοκληρώσουν και τη σειρά.

[Tsaklas]

To διάβασα επιτέλους, απείχα από τα ΜΜ μετά την δημοσίευση του Μίκυ Μαλτέζε, αλλά αυτό εδώ δεν μπορούσα να το χάσω. Εξαιρετική κύρια ιστορία. Μου θύμισε πόσο απολάμβανα τις Νέες Περιπέτειες του Φάντομ Ντακ. Είχα να διαβάσω ιστορία τους από το κλείσιμο της Νέας Ακτίνας, αν και αγόραζα αυτά της Καθημερινής, για κάποιο λόγο δεν τα έπιασα ποτέ. Είχα λοιπόν την εντύπωση ότι μου περνούσαν λίγο αδιάφορες. Όμως ήδη από τις πρώτες σελίδες της νέας αυτής ιστορίας, συνάντησα ονόματα κι ορολογίες που μου ξύπνησαν ευχάριστες αναμνήσεις. Φοβερή μίξη περιπέτειας, επιστημονικής φαντασίας, χιούμορ αλλά και μια ευχάριστη ανανέωση των Ντισνεϊκών κόμικς. Στο θέμα μας τώρα, πολύ ενδιαφέρον ξεκίνημα ιστορίας. Σε εισάγει με μεγάλη ευκολία στο σύμπαν, ακόμα και να μην είχες διαβάσει τίποτα και υπόσχεται μια μεγάλη περιπέτεια. Κατανοώ ότι οι φανς του κλασικού, παλιού Ντισνεϊκού και ειδικά όσοι δεν έχουν σε μεγάλη εκτίμηση τα υπερηρωικά, διαβάζουν τέτοιες ιστορίες και βγάζουν σπυριά. Για μένα όμως είναι ό,τι πρέπει.

 

Μετά από αυτή την ιστοριάρα δεν μπήκα καν στον κόπο να διαβάσω τις υπόλοιπες, πέρα από αυτήν με τα ρεκόρ που την βρήκα πολύ διασκεδαστική. 

[doom]

Inducks λινκς για τις υπόλοιπες ιστορίες του τεύχους

ΜΙΚΥ ΜΑΟΥΣ Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΜΜΟΘΥΕΛΛΑ

ΝΤΟΝΑΛΝΤ ΝΤΑΚ ΤΟ ΡΕΚΟΡ ΤΩΝ ΡΕΚΟΡ

ΜΙΚΥ ΜΑΟΥΣ Η ΞΥΛΙΝΗ ΤΡΙΑΙΝΑ

ΣΚΡΟΥΤΖ ΜΑΚ ΝΤΑΚ ΤΟ ΧΡΥΣΑΦΙ ΤΟΥ ΑΡΗ

Επεξεργασία Οκτωβρίου 16, 2020 από doom

[nikolas12]

Λοιπόν αφού μάζεψα τα τρία πρώτα τεύχη, είπα να αρχίσω να τα διαβάζω σιγά σιγά. Έχω έναν δικό μου ψυχαναγκαστικό τρόπο, όπου διαβάζω όλες τις ιστορίες εκτός της κεντρικής, μετά την κεντρική, μετά γράφω κριτική, μετά την κεντρική του επόμενου τεύχους (και καλά γιατί έχω φρέσκια την προηγούμενη) και γενικά κάνω οτιδήποτε να αποδείξω ότι δεν είμαι 100% σώφρων ως άνθρωπος.

 

Κατ' αρχάς είμαι τελείως άσχετος με το ΡΚΝΑ. Το βίντεο του @PhantomDuck με βοήθησε πολύ να βάλω τις ιστορίες σε τάξη στο κεφάλι μου συν την παρουσίαση για το κόμικ που είναι πολύ καλή. Το πρώτο μέρος είναι εισαγωγικό, αλλά πολύ περιπετειώδες. Βλέπουμε τον Ντόναλντ να βρίσκεται από τον ήσυχο ύπνο του μπροστά σε μια μεγάλη αποστολή και ο συγγραφέας φροντίζει από νωρίς να μας εισάγει τον κακό, την υπόθεση, την αποστολή και τους συμμάχους του Φάντομ. Έχουμε και κανά δύο ανατροπούλες, γενικά πάρα πολύ ενδιαφέρουσα αρχή.

 

Από εκεί και πέρα όλες οι ιστορίες του τεύχους είναι σε σχετικά καλό επίπεδο. Η τρίτη ειδικά με τον Ντόναλντ και το ρεκόρ μου θύμισε κάτι από mid 00s Μίκυ Μάους-Ντόναλντ Τερζόπουλου και τσέκαρα ότι κάπου τότε είχε βγει η ιστορία. Δύο ιστορίες με Μίκυ δεν το συναντάς συχνά, αυτή με την αμμοθύελλα δε με ξετρέλανε, αλλά είχε όμορφο τέλος, αυτή με την ξύλινη τρίαινα έχει τον Μίκυ για ακόμα μία φορά να επιδεικνύει το κοφτερό του μυαλό. Λάτρεψα τα στριπάκια του Μαύρου Πητ, καθώς και την τελευταία ιστορία με την πάντα ενδιαφέρουσα χημεία Σκρουτζ-Κύρου.

 

Συνολικά αρκετά ισορροπημένο τεύχος με καλό αριθμό ιστοριών, είναι το πρώτο που παίρνω εδώ και αρκετό καιρό και πρέπει να πω ότι δε μου αρέσουν όμως καθόλου τα καινούρια περιεχόμενα στην πρώτη σελίδα.

[Indian]

Μία μεγάλη επιστροφή σηματοδοτεί το 330ο τεύχος του αγαπημένου μας περιοδικού, που θα κάνει τους λάτρεις του Φάντομ Ντακ, και συγκεκριμένα του σύμπαντος του PKNA, να πετάξουν από την χαρά τους. Προσωπικά ανήκω κι εγώ στην μερίδα των ενθουσιασμένων. Η νέα σειρά, η οποία εγκαινιάζει μία νέα εποχή, φέρει τον βαρύγδουπο τίτλο “Ισχύς & εξουσία” κι εδώ θα δούμε το πρώτο της επεισόδιο. Ο Ντόναλντ κοιμάται μακαρίως στο σπίτι του, όταν κάποια φωνή τον προστάζει να ξυπνήσει. Είναι ο Κόκορον, ο οποίος φαίνεται να τον έχει απομακρύνει από την Λιμνούπολη διότι ο φίλος μας βρίσκεται σε θανάσιμο κίνδυνο! Οι φοβεροί και τρομεροί Εβρονιανοί φαίνεται ότι δεν έχουν εξαλειφθεί πλήρως. Αντίθετα, βρίσκονται στην Γη, αναζητώντας τον Φάντομ Ντακ, προκειμένου να τον βγάλουν από την μέση. Έτσι, θα μπορέσουν ανενόχλητοι κι απερίσπαστοι να πραγματοποιήσουν το υπέρτατο σχέδιό τους να κατακτήσουν τον πλανήτη μας. Ο Κόκορον, λοιπόν, θέλοντας να σώσει την Γη και τον προστάτη της, αποφάσισε να γλιτώσει τον Φάντομ για να μπορέσει να ανασυνταχθεί και να πολεμήσει τους Εβρονιανούς. Σε αυτή την μάχη, θα λάβει πληροφορίες από έναν παλιό του γνωστό. Ο εχθρός, όμως, καραδοκεί και δεν είναι τόσο αφελής. Διαθέτει τον κατάλληλο εξοπλισμό, προκειμένου να εντοπίσει τον φίλο μας. Ο Ντόναλντ, αυτή την φορά, φαίνεται να βρίσκεται σε δεινή θέση. Θα καταφέρει να ανασυνταχθεί, να βρει όπλα και να καταφέρει ένα καίριο χτύπημα στους σατανικούς αυτούς εξωγήινους? Πάει καιρός από τότε που η εκδοτική αποφάσισε ότι οι “Νέες Περιπέτειες του Φάντομ Ντακ” θα πρέπει να σταματήσουν, γεγονός που προκάλεσε σε πολλούς απογοήτευση. Έτσι, δέχτηκα με χαρά την έναρξη της συγκεκριμένης σειράς. Το σενάριο σε αυτό το πρώτο επεισόδιο έχει ενδιαφέρον και βάζει τον αναγνώστη αμέσως στο κλίμα του εν λόγω σύμπαντος. Η πλοκή είναι περισσότερο διερευνητικού και πληροφοριακού χαρακτήρα, μιας και φροντίζει να μας εντάξει στο γενικό πλαίσιο της ιδέας, ώστε να είμαστε έτοιμοι για τις επικείμενες μάχες που θα υπάρξουν (φαντάζομαι) στα επόμενα επεισόδια. Πολλοί θα είναι οι χαρακτήρες από το PKNA που θα κάνουν την εμφάνισή τους, για να μαθαίνουν οι νέοι και να θυμηθούν οι παλιοί. Σίγουρα θα την ευχαριστηθούν όλοι οι αναγνώστες (γνώστες ή μη), αλλά νομίζω ότι περισσότερο θα την εκτιμήσουν εκείνοι που γνωρίζουν κάτι από το σύμπαν του PKNA. Εννοείται φυσικά πως δεν παραλείπεται η δράση και η ένταση, η οποία βρίσκεται σε καίρια σημεία. Με εντυπωσίασε το γεγονός ότι η υπόθεση (αν κι έχει πολλές σκηνές με διαλόγους) δεν κάνει κοιλιά, την ίδια ώρα που και το χιούμορ είναι καλής ποιότητας. Το φινάλε “κόβει” (εύστοχα) την πλοκή στο καλύτερο σημείο και μας κάνει να ανυπομονούμε για την συνέχεια, που θα έρθει την επόμενη Παρασκευή (την ώρα που γραφόντουσαν αυτές οι γραμμές)! Το σχέδιο το βρήκα αρκετά καλό. Είναι σύγχρονο, φρέσκο κι αρκετά φουτουριστικό. Ό,τι πρέπει δηλαδή για μία τέτοια ιστορία.

 

Προσπαθώντας να ηρεμήσουμε από την έξαψη που μας προκάλεσε η προηγούμενη ιστορία, θα πέσουμε σε μία “Μεγάλη αμμοθύελλα”! Ο Μίκυ βρίσκεται στο σπίτι του, βλέποντας μία παράξενη αμμοθύελλα να σφυροκοπά την πόλη του, όταν θα δεχτεί ένα μήνυμα στο κινητό του από τον Καθηγητή Ζάποτεκ, ο οποίος του ζητάει να πάρει τον Γκούφυ και να τον επισκεφτούν στο μουσείο. Εκεί, μαζί με τον Δόκτορα Μάρλιν, θα τους ενημερώσουν για μία οικολογική καταστροφή που είχε συμβεί την δεκαετία του 1930 και η οποία πρόκειται να επαναληφθεί στο παρόν, αν δεν δράσουν. Τον παλιό εκείνο τον καιρό, ένας πρακτικός επιστήμονας φαίνεται ότι είχε ανακαλύψει ένα πρωτοποριακό λίπασμα, το οποίο είχε την ικανότητα να κάνει το σπαρτό να μεγαλώνει και να ευδοκιμεί, ακόμα και σε ένα άνυδρο περιβάλλον. Για άγνωστους, μέχρι σήμερα, λόγους, το συγκεκριμένο λίπασμα δεν έγινε γνωστό. Χάθηκαν τα ίχνη του. Έτσι, οι δύο φίλοι θα πρέπει να μπουν στην θρυλική χρονομηχανή, να πάνε στο παρελθόν, να ερευνήσουν τους λόγους που το εν λόγω λίπασμα δεν βγήκε στην αγορά, αλλά και να μάθουν την σύστασή του μήπως και μπορέσουν οι επιστήμονες στο μέλλον να δημιουργήσουν κάτι αντίστοιχο. Η περιπέτεια, λοιπόν, ξεκινάει. Πρόκειται για μία κλασική ιστορία από εκείνες της “Χρονομηχανής”, η οποία ήταν αρκετά καλή, αλλά δεν θα την κατέτασσα σε υψηλές θέσεις στην λίστα με τις ιστορίες της εν λόγω σειράς. Παραδέχομαι, πάντως, ότι η υπόθεση παραθέτει οικολογικές ανησυχίες, που δεν θα πρέπει να μας αφήνουν αδιάφορους. Η πλοκή δεν έχει τις έντονες σκηνές κινδύνου, που συνήθως βλέπουμε σε αντίστοιχες ιστορίες, αλλά δεν αφήνει τον αναγνώστη να βαρεθεί, εκτός κι αν αυτό που ζητάει είναι μόνο δράση. Παρουσία villain υπάρχει, αλλά δεν είναι κάποιος που μπορεί να προκαλέσει σοβαρά προβλήματα στους φίλους μας. Θα πρέπει ακόμα να επισημάνουμε ότι ο Γκούφυ είναι αρκετά ψύχραιμος και λογικός και δεν κάνει τις κλασικές του παλαβομάρες! Η λύση του μυστηρίου δεν μπορώ να πω ότι με ικανοποίησε ιδιαίτερα. Την βρήκα κάπως ανέμπνευστη. Το φινάλε, όμως, παράδωσε ένα μάθημα οικολογίας, οπότε αντιστάθμισε, κάπως, την κατάσταση. Το σχέδιο το βρήκα καλό, αν και “πλημμύριζε” τα καρέ, γεγονός που κούραζε το μάτι.

 

Φτάσαμε αισίως στην τρίτη ιστορία της σειράς, στην οποία ο Ντόναλντ θα προσπαθήσει να κάνει “Το ρεκόρ των ρεκόρ”. Ο φίλος μας βλέπει τηλεόραση παρέα με τον ξάδελφό του τον Φέθρυ, την ώρα που ένας τύπος με ένα παράξενο χαμόγελο διαφημίζει μία οδοντόκρεμα. Ο συγκεκριμένος τύπος έχει μπει στο βιβλίο των ρεκόρ επειδή χαμογελούσε επί τρεις συνεχείς μέρες! Ο Ντόναλντ διατείνεται ότι κάτι τέτοιο δεν είναι πολύ δύσκολο κι έτσι ο ξάδελφός του του προτείνει να κάνει κι εκείνος κάποιο σπάνιο κατόρθωμα που θα του εξασφαλίσει μία θέση στο βιβλίο των ρεκόρ. Έτσι, εκείνος “τσιμπάει” και δέχεται την πρόκληση.Θα ξεκινήσει, λοιπόν, να δοκιμάζει διάφορες τρελές ιδέες, που θα του δώσουν την πρωτιά. Εννοείται ότι κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατόν να γίνει από την μία ημέρα στην άλλη. Έχει, όμως, πιθανότητες κάποια στιγμή να πετύχει τον πολυπόθητο στόχο του? Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα σενάριο, το οποίο έχει καρτουνίστικο ρυθμό, καθώς ο πρωταγωνιστής μπλέκει σε διάφορες εξωφρενικές καταστάσεις. Η πλοκή δείχνει να επαναλαμβάνεται, αλλά έχει ένα ιδιαίτερο χιούμορ, που με έκανε να γελάσω (χωρίς ιδιαίτερο λόγο) αρκετές φορές. Κυρίως με τις ατάκες του Ντόναλντ. Από την άλλη, ο δεύτερος πρωταγωνιστής, ο Φέθρυ, λειτουργεί μόνο στην αρχή για να πυροδοτήσει το φιτίλι της υπόθεσης και μετά δεν έχουμε νέα του. Το φινάλε είναι δίκαιο κι ανατρεπτικό. Μου άρεσε, αν και μου φάνηκε κάπως απότομο. Θα ήθελα η ιστορία να κλείσει με πιο δυναμικό τρόπο. Το σχέδιο, δυστυχώς, το βρήκα (πολύ) κάτω του μετρίου.

 

Θα μεταφερθούμε και πάλι στο Μίκυ Σίτυ, όπου έχει διαπραχθεί μία μεγάλη ληστεία στο μουσείο. Ένα σπάνιο γλυπτό, “Η ξύλινη τρίαινα”, έκανε φτερά από την προθήκη της και στην θέση της μπήκε μία φωτογραφία! . Οι διαρρήκτες προσφέρονται να επιστρέψουν το άγαλμα, αν πρώτα τους καταβληθεί ένα εκατομμύριο δολλάρια. Ο Μίκυ, με τον Επιθεωρητή Ο’ Χάρα, βρίσκονται εκεί, προκειμένου να ερευνήσουν τον χώρο και να αποφασίσουν πώς θα πρέπει να κινηθούν από εδώ και πέρα. Ο Μίκυ προτείνει να βάλουν έναν πομπό στην τσάντα που θα τοποθετηθούν τα χρήματα, ο οποίος θα τους “μαρτυρήσει” το λημέρι των κακοποιών. Ο Επιθεωρητής, όμως, θεωρεί αυτή την πρακτική πολύ κοινότοπη και φοβάται ότι οι ληστές δεν θα την πατήσουν τόσο εύκολα. Τελικά που θα καταλήξουν οι δύο φίλοι μας και με ποιον τρόπο θα καταφέρουν να προσεγγίσουν τους κακοποιούς? Η συνέχεια στα τεύχη σας.  Με μία πρώτη, φευγαλέα ματιά, βλέπουμε ότι έχουμε μία αστυνομική ιστορία με μυστήριο και τον Μίκυ, που διαθέτει την κλασική του οξυδέρκεια. Τι θα μπορούσε να πάει στραβά? Κι όμως πήγε. Το σενάριο είναι αρκετά παιδικό, εξαιρετικά σύντομο για να αναπτύξει κάτι ενδιαφέρον, ενώ η πλοκή μπορεί να εξάπτει κάπως την περιέργεια του αναγνώστη για την κατάληξη, αλλά όταν εκείνη έρχεται, φαντάζομαι θα έχει την ίδια έκφραση απογοήτευσης που είχα κι εγώ. Ο Μίκυ μάς έχει δώσει εξαιρετικά αστυνομικά μυστήρια και θα έπρεπε ο κύριος Salvagnini να του φερθεί με τον δέοντα σεβασμό. Κρίμα. Το σχέδιο το βρήκα μέτριο, προς καλό.

 

Αμέσως μετά θα ακολουθήσουν δύο μονοσέλιδες ιστορίες από την σειρά “Η ζωή του Πητ”, οι οποίες φέρουν τους τίτλους:

• “Η αυθεντία”
• “Νταής στο εδώλιο”

Και οι δύο είναι γελοιογραφικές και νομίζω ότι πέτυχαν κάπως τον σκοπό τους. Είναι ευχάριστες και μου προκάλεσαν ένα καλό χαμόγελο. Από τις δύο ξεχώρισα την πρώτη, λόγω της πρωτοτυπίας και της φαντασίας της. Η δεύτερη, όπως και να το κάνουμε, ήταν προβλέψιμη. Άλλωστε είναι κάτι που μας το έχει πει η αείμνηστη Αλίκη Βουγιουκλάκη στο “Αχ αυτή η γυναίκα μου”! Από τον εικαστικό τομέα δεν είχα ιδιαίτερες προσδοκίες. Έχουμε ένα ικανοποιητικό σχέδιο.

 

Και θα τελειώσουμε με μία σχετικά παλιά ιστορία (μιας και είναι του 2005), που έχει τίτλο “Το χρυσάφι του Άρη”. Είναι γενικά παραδεκτό ότι ο “κόκκινος πλανήτης” αποτελεί πόλο έλξης σχεδόν στο σύνολο της διαστημικής επιστημονικής κοινότητας και προσφέρεται για πάμπολλες έρευνες. Μία τέτοια έρευνα φαίνεται ότι επιθυμεί να πραγματοποιήσει ο θείος Σκρουτζ, μόνο που εκείνος δεν ενδιαφέρεται για τον αν ο Άρης διαθέτει ζωή, αλλά για το αν έχει χρυσάφι. Έτσι, λοιπόν, θα στραφεί στον Κύρο για να τον βοηθήσει. Μιλάμε για τον ορισμό της πρωτοτυπίας. Εκείνος θα κατασκευάσει μία μικροσκοπική συσκευή, την οποία θα την εκτοξεύσουν στο διάστημα κι όταν φτάσει στην επιφάνεια του Άρη, θα ξεκινήσει να μεταδίδει βιντεοσκοπημένες εικόνες από το έδαφος. Έρχεται, λοιπόν, η μεγάλη στιγμή. Η συσκευή μπαίνει στον πύραυλο κι εκτοξεύεται στον ουρανό. Παρά τις προβλέψεις του Κύρου ότι θα αργήσει να φτάσει, εκείνη μεταδίδει πολύ σύντομα το υλικό από τον πλανήτη. Αποσβολωμένοι, οι δύο φίλοι μας, θα δουν στις οθόνες τους τόνους από χρυσό και βουνά από διαμάντια. Φαίνεται ότι οι θεωρίες του Σκρουτζ επιβεβαιώθηκαν κι έτσι αρχίζει να φοράει την διαστημική του στολή για να πάει να συλλέξει την λεία του. Μήπως, όμως, τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι? Ένα σενάριο που πατάει επάνω σε κλασικά μοτίβα που θα τα αναγνώριζε ακόμα κι ο μέτρια “διαβασμένος” αναγνώστης. Μιλάμε για μία υπόθεση διαστημικού ενδιαφέροντος, πάντα σε συνδυασμό με το κλασικό κυνήγι θησαυρού από τον συνήθη ύποπτο, Σκρουτζ. Σε αυτό το ταξίδι, θα τον συντροφεύσει ο Κύρος, παρέχοντάς του μία ακόμα εφεύρεση. Αισθητή είναι η απουσία του Ντόναλντ και των τριών ανιψιών του, αλλά ομολογώ ότι δεν “χωρούσαν” στο cast. Κι ενώ μέχρι εδώ η ιστορία δεν έχει να μας δώσει κάτι το ιδιαίτερο, μετά την εκτόξευση της συσκευής, ο δείκτης της περιέργειας, αλλά πρωτίστως του χιούμορ ανεβαίνει σε μεγάλα επίπεδα και μας χαρίζει την ζητούμενη ευχαρίστηση. Μόνο γι’ αυτές τις λίγες κωμικές - ανατρεπτικές σκηνές προς το τέλος, νομίζω ότι αξίζει να δοθεί μία ευκαιρία στην συγκεκριμένη ιστορία. Το σχέδιο το βρήκα αρκετά καλό.

 

[O Φρατζάτος]

On 3/12/2020 στο 12:19 ΠΜ, Indian είπε:

Μία μεγάλη επιστροφή σηματοδοτεί το 330ο τεύχος του αγαπημένου μας περιοδικού, που θα κάνει τους λάτρεις του Φάντομ Ντακ, και συγκεκριμένα του σύμπαντος του PKNA, να πετάξουν από την χαρά τους. Προσωπικά ανήκω κι εγώ στην μερίδα των ενθουσιασμένων. Η νέα σειρά, η οποία εγκαινιάζει μία νέα εποχή, φέρει τον βαρύγδουπο τίτλο “Ισχύς & εξουσία” κι εδώ θα δούμε το πρώτο της επεισόδιο. Ο Ντόναλντ κοιμάται μακαρίως στο σπίτι του, όταν κάποια φωνή τον προστάζει να ξυπνήσει. Είναι ο Κόκορον, ο οποίος φαίνεται να τον έχει απομακρύνει από την Λιμνούπολη διότι ο φίλος μας βρίσκεται σε θανάσιμο κίνδυνο! Οι φοβεροί και τρομεροί Εβρονιανοί φαίνεται ότι δεν έχουν εξαλειφθεί πλήρως. Αντίθετα, βρίσκονται στην Γη, αναζητώντας τον Φάντομ Ντακ, προκειμένου να τον βγάλουν από την μέση. Έτσι, θα μπορέσουν ανενόχλητοι κι απερίσπαστοι να πραγματοποιήσουν το υπέρτατο σχέδιό τους να κατακτήσουν τον πλανήτη μας. Ο Κόκορον, λοιπόν, θέλοντας να σώσει την Γη και τον προστάτη της, αποφάσισε να γλιτώσει τον Φάντομ για να μπορέσει να ανασυνταχθεί και να πολεμήσει τους Εβρονιανούς. Σε αυτή την μάχη, θα λάβει πληροφορίες από έναν παλιό του γνωστό. Ο εχθρός, όμως, καραδοκεί και δεν είναι τόσο αφελής. Διαθέτει τον κατάλληλο εξοπλισμό, προκειμένου να εντοπίσει τον φίλο μας. Ο Ντόναλντ, αυτή την φορά, φαίνεται να βρίσκεται σε δεινή θέση. Θα καταφέρει να ανασυνταχθεί, να βρει όπλα και να καταφέρει ένα καίριο χτύπημα στους σατανικούς αυτούς εξωγήινους? Πάει καιρός από τότε που η εκδοτική αποφάσισε ότι οι “Νέες Περιπέτειες του Φάντομ Ντακ” θα πρέπει να σταματήσουν, γεγονός που προκάλεσε σε πολλούς απογοήτευση. Έτσι, δέχτηκα με χαρά την έναρξη της συγκεκριμένης σειράς. Το σενάριο σε αυτό το πρώτο επεισόδιο έχει ενδιαφέρον και βάζει τον αναγνώστη αμέσως στο κλίμα του εν λόγω σύμπαντος. Η πλοκή είναι περισσότερο διερευνητικού και πληροφοριακού χαρακτήρα, μιας και φροντίζει να μας εντάξει στο γενικό πλαίσιο της ιδέας, ώστε να είμαστε έτοιμοι για τις επικείμενες μάχες που θα υπάρξουν (φαντάζομαι) στα επόμενα επεισόδια. Πολλοί θα είναι οι χαρακτήρες από το PKNA που θα κάνουν την εμφάνισή τους, για να μαθαίνουν οι νέοι και να θυμηθούν οι παλιοί. Σίγουρα θα την ευχαριστηθούν όλοι οι αναγνώστες (γνώστες ή μη), αλλά νομίζω ότι περισσότερο θα την εκτιμήσουν εκείνοι που γνωρίζουν κάτι από το σύμπαν του PKNA. Εννοείται φυσικά πως δεν παραλείπεται η δράση και η ένταση, η οποία βρίσκεται σε καίρια σημεία. Με εντυπωσίασε το γεγονός ότι η υπόθεση (αν κι έχει πολλές σκηνές με διαλόγους) δεν κάνει κοιλιά, την ίδια ώρα που και το χιούμορ είναι καλής ποιότητας. Το φινάλε “κόβει” (εύστοχα) την πλοκή στο καλύτερο σημείο και μας κάνει να ανυπομονούμε για την συνέχεια, που θα έρθει την επόμενη Παρασκευή (την ώρα που γραφόντουσαν αυτές οι γραμμές)! Το σχέδιο το βρήκα αρκετά καλό. Είναι σύγχρονο, φρέσκο κι αρκετά φουτουριστικό. Ό,τι πρέπει δηλαδή για μία τέτοια ιστορία.

 

Προσπαθώντας να ηρεμήσουμε από την έξαψη που μας προκάλεσε η προηγούμενη ιστορία, θα πέσουμε σε μία “Μεγάλη αμμοθύελλα”! Ο Μίκυ βρίσκεται στο σπίτι του, βλέποντας μία παράξενη αμμοθύελλα να σφυροκοπά την πόλη του, όταν θα δεχτεί ένα μήνυμα στο κινητό του από τον Καθηγητή Ζάποτεκ, ο οποίος του ζητάει να πάρει τον Γκούφυ και να τον επισκεφτούν στο μουσείο. Εκεί, μαζί με τον Δόκτορα Μάρλιν, θα τους ενημερώσουν για μία οικολογική καταστροφή που είχε συμβεί την δεκαετία του 1930 και η οποία πρόκειται να επαναληφθεί στο παρόν, αν δεν δράσουν. Τον παλιό εκείνο τον καιρό, ένας πρακτικός επιστήμονας φαίνεται ότι είχε ανακαλύψει ένα πρωτοποριακό λίπασμα, το οποίο είχε την ικανότητα να κάνει το σπαρτό να μεγαλώνει και να ευδοκιμεί, ακόμα και σε ένα άνυδρο περιβάλλον. Για άγνωστους, μέχρι σήμερα, λόγους, το συγκεκριμένο λίπασμα δεν έγινε γνωστό. Χάθηκαν τα ίχνη του. Έτσι, οι δύο φίλοι θα πρέπει να μπουν στην θρυλική χρονομηχανή, να πάνε στο παρελθόν, να ερευνήσουν τους λόγους που το εν λόγω λίπασμα δεν βγήκε στην αγορά, αλλά και να μάθουν την σύστασή του μήπως και μπορέσουν οι επιστήμονες στο μέλλον να δημιουργήσουν κάτι αντίστοιχο. Η περιπέτεια, λοιπόν, ξεκινάει. Πρόκειται για μία κλασική ιστορία από εκείνες της “Χρονομηχανής”, η οποία ήταν αρκετά καλή, αλλά δεν θα την κατέτασσα σε υψηλές θέσεις στην λίστα με τις ιστορίες της εν λόγω σειράς. Παραδέχομαι, πάντως, ότι η υπόθεση παραθέτει οικολογικές ανησυχίες, που δεν θα πρέπει να μας αφήνουν αδιάφορους. Η πλοκή δεν έχει τις έντονες σκηνές κινδύνου, που συνήθως βλέπουμε σε αντίστοιχες ιστορίες, αλλά δεν αφήνει τον αναγνώστη να βαρεθεί, εκτός κι αν αυτό που ζητάει είναι μόνο δράση. Παρουσία villain υπάρχει, αλλά δεν είναι κάποιος που μπορεί να προκαλέσει σοβαρά προβλήματα στους φίλους μας. Θα πρέπει ακόμα να επισημάνουμε ότι ο Γκούφυ είναι αρκετά ψύχραιμος και λογικός και δεν κάνει τις κλασικές του παλαβομάρες! Η λύση του μυστηρίου δεν μπορώ να πω ότι με ικανοποίησε ιδιαίτερα. Την βρήκα κάπως ανέμπνευστη. Το φινάλε, όμως, παράδωσε ένα μάθημα οικολογίας, οπότε αντιστάθμισε, κάπως, την κατάσταση. Το σχέδιο το βρήκα καλό, αν και “πλημμύριζε” τα καρέ, γεγονός που κούραζε το μάτι.

 

Φτάσαμε αισίως στην τρίτη ιστορία της σειράς, στην οποία ο Ντόναλντ θα προσπαθήσει να κάνει “Το ρεκόρ των ρεκόρ”. Ο φίλος μας βλέπει τηλεόραση παρέα με τον ξάδελφό του τον Φέθρυ, την ώρα που ένας τύπος με ένα παράξενο χαμόγελο διαφημίζει μία οδοντόκρεμα. Ο συγκεκριμένος τύπος έχει μπει στο βιβλίο των ρεκόρ επειδή χαμογελούσε επί τρεις συνεχείς μέρες! Ο Ντόναλντ διατείνεται ότι κάτι τέτοιο δεν είναι πολύ δύσκολο κι έτσι ο ξάδελφός του του προτείνει να κάνει κι εκείνος κάποιο σπάνιο κατόρθωμα που θα του εξασφαλίσει μία θέση στο βιβλίο των ρεκόρ. Έτσι, εκείνος “τσιμπάει” και δέχεται την πρόκληση.Θα ξεκινήσει, λοιπόν, να δοκιμάζει διάφορες τρελές ιδέες, που θα του δώσουν την πρωτιά. Εννοείται ότι κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατόν να γίνει από την μία ημέρα στην άλλη. Έχει, όμως, πιθανότητες κάποια στιγμή να πετύχει τον πολυπόθητο στόχο του? Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα σενάριο, το οποίο έχει καρτουνίστικο ρυθμό, καθώς ο πρωταγωνιστής μπλέκει σε διάφορες εξωφρενικές καταστάσεις. Η πλοκή δείχνει να επαναλαμβάνεται, αλλά έχει ένα ιδιαίτερο χιούμορ, που με έκανε να γελάσω (χωρίς ιδιαίτερο λόγο) αρκετές φορές. Κυρίως με τις ατάκες του Ντόναλντ. Από την άλλη, ο δεύτερος πρωταγωνιστής, ο Φέθρυ, λειτουργεί μόνο στην αρχή για να πυροδοτήσει το φιτίλι της υπόθεσης και μετά δεν έχουμε νέα του. Το φινάλε είναι δίκαιο κι ανατρεπτικό. Μου άρεσε, αν και μου φάνηκε κάπως απότομο. Θα ήθελα η ιστορία να κλείσει με πιο δυναμικό τρόπο. Το σχέδιο, δυστυχώς, το βρήκα (πολύ) κάτω του μετρίου.

 

Θα μεταφερθούμε και πάλι στο Μίκυ Σίτυ, όπου έχει διαπραχθεί μία μεγάλη ληστεία στο μουσείο. Ένα σπάνιο γλυπτό, “Η ξύλινη τρίαινα”, έκανε φτερά από την προθήκη της και στην θέση της μπήκε μία φωτογραφία! . Οι διαρρήκτες προσφέρονται να επιστρέψουν το άγαλμα, αν πρώτα τους καταβληθεί ένα εκατομμύριο δολλάρια. Ο Μίκυ, με τον Επιθεωρητή Ο’ Χάρα, βρίσκονται εκεί, προκειμένου να ερευνήσουν τον χώρο και να αποφασίσουν πώς θα πρέπει να κινηθούν από εδώ και πέρα. Ο Μίκυ προτείνει να βάλουν έναν πομπό στην τσάντα που θα τοποθετηθούν τα χρήματα, ο οποίος θα τους “μαρτυρήσει” το λημέρι των κακοποιών. Ο Επιθεωρητής, όμως, θεωρεί αυτή την πρακτική πολύ κοινότοπη και φοβάται ότι οι ληστές δεν θα την πατήσουν τόσο εύκολα. Τελικά που θα καταλήξουν οι δύο φίλοι μας και με ποιον τρόπο θα καταφέρουν να προσεγγίσουν τους κακοποιούς? Η συνέχεια στα τεύχη σας.  Με μία πρώτη, φευγαλέα ματιά, βλέπουμε ότι έχουμε μία αστυνομική ιστορία με μυστήριο και τον Μίκυ, που διαθέτει την κλασική του οξυδέρκεια. Τι θα μπορούσε να πάει στραβά? Κι όμως πήγε. Το σενάριο είναι αρκετά παιδικό, εξαιρετικά σύντομο για να αναπτύξει κάτι ενδιαφέρον, ενώ η πλοκή μπορεί να εξάπτει κάπως την περιέργεια του αναγνώστη για την κατάληξη, αλλά όταν εκείνη έρχεται, φαντάζομαι θα έχει την ίδια έκφραση απογοήτευσης που είχα κι εγώ. Ο Μίκυ μάς έχει δώσει εξαιρετικά αστυνομικά μυστήρια και θα έπρεπε ο κύριος Salvagnini να του φερθεί με τον δέοντα σεβασμό. Κρίμα. Το σχέδιο το βρήκα μέτριο, προς καλό.

 

Αμέσως μετά θα ακολουθήσουν δύο μονοσέλιδες ιστορίες από την σειρά “Η ζωή του Πητ”, οι οποίες φέρουν τους τίτλους:

• “Η αυθεντία”
• “Νταής στο εδώλιο”

Και οι δύο είναι γελοιογραφικές και νομίζω ότι πέτυχαν κάπως τον σκοπό τους. Είναι ευχάριστες και μου προκάλεσαν ένα καλό χαμόγελο. Από τις δύο ξεχώρισα την πρώτη, λόγω της πρωτοτυπίας και της φαντασίας της. Η δεύτερη, όπως και να το κάνουμε, ήταν προβλέψιμη. Άλλωστε είναι κάτι που μας το έχει πει η αείμνηστη Αλίκη Βουγιουκλάκη στο “Αχ αυτή η γυναίκα μου”! Από τον εικαστικό τομέα δεν είχα ιδιαίτερες προσδοκίες. Έχουμε ένα ικανοποιητικό σχέδιο.

 

Και θα τελειώσουμε με μία σχετικά παλιά ιστορία (μιας και είναι του 2005), που έχει τίτλο “Το χρυσάφι του Άρη”. Είναι γενικά παραδεκτό ότι ο “κόκκινος πλανήτης” αποτελεί πόλο έλξης σχεδόν στο σύνολο της διαστημικής επιστημονικής κοινότητας και προσφέρεται για πάμπολλες έρευνες. Μία τέτοια έρευνα φαίνεται ότι επιθυμεί να πραγματοποιήσει ο θείος Σκρουτζ, μόνο που εκείνος δεν ενδιαφέρεται για τον αν ο Άρης διαθέτει ζωή, αλλά για το αν έχει χρυσάφι. Έτσι, λοιπόν, θα στραφεί στον Κύρο για να τον βοηθήσει. Μιλάμε για τον ορισμό της πρωτοτυπίας. Εκείνος θα κατασκευάσει μία μικροσκοπική συσκευή, την οποία θα την εκτοξεύσουν στο διάστημα κι όταν φτάσει στην επιφάνεια του Άρη, θα ξεκινήσει να μεταδίδει βιντεοσκοπημένες εικόνες από το έδαφος. Έρχεται, λοιπόν, η μεγάλη στιγμή. Η συσκευή μπαίνει στον πύραυλο κι εκτοξεύεται στον ουρανό. Παρά τις προβλέψεις του Κύρου ότι θα αργήσει να φτάσει, εκείνη μεταδίδει πολύ σύντομα το υλικό από τον πλανήτη. Αποσβολωμένοι, οι δύο φίλοι μας, θα δουν στις οθόνες τους τόνους από χρυσό και βουνά από διαμάντια. Φαίνεται ότι οι θεωρίες του Σκρουτζ επιβεβαιώθηκαν κι έτσι αρχίζει να φοράει την διαστημική του στολή για να πάει να συλλέξει την λεία του. Μήπως, όμως, τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι? Ένα σενάριο που πατάει επάνω σε κλασικά μοτίβα που θα τα αναγνώριζε ακόμα κι ο μέτρια “διαβασμένος” αναγνώστης. Μιλάμε για μία υπόθεση διαστημικού ενδιαφέροντος, πάντα σε συνδυασμό με το κλασικό κυνήγι θησαυρού από τον συνήθη ύποπτο, Σκρουτζ. Σε αυτό το ταξίδι, θα τον συντροφεύσει ο Κύρος, παρέχοντάς του μία ακόμα εφεύρεση. Αισθητή είναι η απουσία του Ντόναλντ και των τριών ανιψιών του, αλλά ομολογώ ότι δεν “χωρούσαν” στο cast. Κι ενώ μέχρι εδώ η ιστορία δεν έχει να μας δώσει κάτι το ιδιαίτερο, μετά την εκτόξευση της συσκευής, ο δείκτης της περιέργειας, αλλά πρωτίστως του χιούμορ ανεβαίνει σε μεγάλα επίπεδα και μας χαρίζει την ζητούμενη ευχαρίστηση. Μόνο γι’ αυτές τις λίγες κωμικές - ανατρεπτικές σκηνές προς το τέλος, νομίζω ότι αξίζει να δοθεί μία ευκαιρία στην συγκεκριμένη ιστορία. Το σχέδιο το βρήκα αρκετά καλό.

 

 

Αυτό δεν είναι κριτική για τεύχος,αυτό είναι προσπάθεια για να φτιάξεις δικό σου βιβλίο.Τι σεντονάρα είναι αυτή; 

 

ΥΓ= Έκανα δέκα όλοκληρα δευτερόλεπτα να φτάσω το emoticon.Και αυτό με γρήγορο "πέρασμα".

[Indian]

3 ώρες πριν, O Φρατζάτος είπε:

 

Αυτό δεν είναι κριτική για τεύχος,αυτό είναι προσπάθεια για να φτιάξεις δικό σου βιβλίο.Τι σεντονάρα είναι αυτή; 

 

ΥΓ= Έκανα δέκα όλοκληρα δευτερόλεπτα να φτάσω το emoticon.Και αυτό με γρήγορο "πέρασμα".

 

Και να φανταστείς ότι όταν τα γράφω δεν έχω θέμα. Όταν, όμως, τα διαβάζω για να δω για λάθη, βαριέμαι αφάνταστα!

 

Μπράβο στο κουράγιο σου, πάντως, που κάθισες να διαβάσεις όλο αυτό. Ελπίζω τουλάχιστον να σου άρεσε!