SUPER ΜΙΚΥ 61 [Ο Μαγικός Καθρέφτης]

[jimakoszs97]

 

Για τους φίλους του Μίκυ το νέο πλούσιο τεύχος με 11 απολαυστικές ιστορίες στα περίπτερα.

 

ΜΙΚΥ Ο ΜΑΓΙΚΟΣ ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ
ΝΤΟΝΑΛΝΤ ΔΟΥΛΕΙΑ ΠΕΝΤΕ ΑΣΤΕΡΩΝ
ΜΙΚΥ ΤΑ ΓΥΑΛΙΑ ΜΕ ΑΚΤΙΝΕΣ Χ
ΝΤΟΝΑΛΝΤ ΖΑΧΑΡΟΠΛΑΣΤΙΚΟΣ ΕΦΙΑΛΤΗΣ
ΣΚΡΟΥΤΖ ΤΟ ΚΕΧΡΙΜΠΑΡΙ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ
ΚΥΡΟΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ
ΜΙΚΥ Η ΡΙΨΟΚΙΝΔΥΝΗ ΦΙΛΗ
ΦΕΘΡΥ ΕΞΟΡΜΗΣΗ ΣΤΗΝ ΕΞΟΧΗ
ΜΟΥΡΓΟΛΥΚΟΙ Η ΧΑΡΑ ΤΗΣ ΠΕΙΡΑΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ
ΜΙΝΝΙ Η ΜΙΝΝΙ ΜΕΓΑΛΩΣΕ
ΝΤΟΝΑΛΝΤ ΤΟ ΒΑΡΟΣ ΤΟΥ ΑΔΥΝΑΤΙΣΜΑΤΟΣ

 

Από την Παρασκευή 18/09, αναζητήστε το ^61ο τεύχος στα περίπτερα.

Επεξεργασία Νοεμβρίου 21, 2022 από jimakoszs97

[Indian]

Η προσωπική μου γνώμη για το 61ο τεύχος του Super Μίκυ, είναι ότι αφού θαυμάσουμε ένα πολύ όμορφο εξώφυλλο (σαν αυτά που μας έχει συνηθίσει το περιοδικό), θα βρούμε μία σειρά από ιστορίες, που μου άρεσαν σχεδόν όλες, πάντα για το επίπεδο στο οποίο προορίζονται. Αυτό, όμως, που μου έκανε εντύπωση είναι το σχέδιο, το οποίο το βρήκα πολύ καλύτερο από αρκετές τεχνοτροπίες τής Ιταλικής σχολής, που βλέπουμε στο Μίκυ Μάους. Ας πούμε δύο λόγια, λοιπόν, για τα περιεχόμενα τους τεύχους.  

 

“Ο μαγικός καθρέφτης”

Ο Μίκυ έχει επισκεφτεί ένα Λούνα Παρκ κι έχει μπει στην αίθουσα με τους καθρέφτες, δείχνοντας να διασκεδάζει. Βγαίνοντας από την αίθουσα, μαθαίνει από τον ιδιοκτήτη ότι μέσα υπήρχε κι ένας καθρέφτης που έχει μαγικές ιδιότητες. Εννοείται ότι δεν τον πίστεψε καθόλου κι έφυγε για να βρει τους φίλους του. Την ώρα που ήταν με την παρέα του, λοιπόν, θα τον πλησιάσει ένας συμπαθής τύπος που του μοιάζει κάπως και θα του δηλώσει τον απέραντο θαυμασμό του, ζητώντας παράλληλα κι ένα αυτόγραφο. Ο Μάρτυ (έτσι λένε τον θαυμαστή) θα κερδίσει σύντομα την εκτίμηση του Μίκυ και θα παρεισφρήσει στην παρέα. Ο Μίκυ, όμως, φαίνεται ότι από κάποιο σημείο και μετά, αρχίζει να αντιδρά και να “πνίγεται” από την πιεστική φιλία του Μάρτυ. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα, να του μιλήσει λίγο απότομα, με αποτέλεσμα να εκτεθεί στα μάτια των υπόλοιπων φίλων του. Ο Μάρτυ, μπορεί να είναι πιεστικός, αλλά φαίνεται αρκετά καλόκαρδος και γλυκός. Μήπως, όμως, κρύβει ένα μεγάλο μυστικό? Πρόκειται για ένα σενάριο, το οποίο διάβασα με μεγάλο ενδιαφέρον. Έχει μία υπόθεση, που με την κατάλληλη προσαρμογή σε πιο “ενήλικα” επίπεδα, θα μπορούσε να σταθεί σαν ένα πρώτης τάξης ψυχολογικό και μεταφυσικό θρίλερ. Η πλοκή είναι σφιχτοδεμένη, ανατρεπτική κι αναδίδει έντονα αρώματα μυστηρίου. Ο Μίκυ καλείται να διαλευκάνει ένα παράξενο γεγονός, που δεν λύνεται εύκολα και βρίσκεται κόντρα σε όλους και σε όλα. Το φινάλε χαρακτηρίζεται από δράση κι αγωνία για την κατάληξη, την ώρα που οι Sci-Fi καταστάσεις καλά κρατούν. Αυτό που με πείραξε κάπου είναι οι διάφορες μικρές δηλώσεις ρατσισμού και body shaming που υπάρχουν σε αρκετά σημεία της ιστορίας. “Ακούμε”, λοιπόν, τον Μίκυ να λέει ότι έγινε χοντρός, ότι έτσι θα γίνει αν τρώει σαν ελέφαντας κι άλλα χαριτωμένα. Σε μία εποχή, που η παραμικρή λέξη μπορεί να προκαλέσει αντιδράσεις, καλό θα ήταν να έλειπαν τέτοιου είδους εκφράσεις. Εν κατακλείδι, ήταν μία καλή ιστορία για κύρια και την συνιστώ σε όλους. Το σχέδιο μού άρεσε αρκετά. Είχε ζωντάνια. 

 

“Δουλειά πέντε αστέρων”

Ο Ντόναλντ και τα τρία του ανιψάκια φαίνεται ότι αντιμετωπίζουν οικονομικές δυσκολίες και δεν θα μπορέσουν φέτος να κάνουν καλοκαιρινές διακοπές. Κάποια στιγμή θα τους καλέσει στο θησαυροφυλάκιο ο θείος Σκρουτζ για να τους αναθέσει μία δουλειά. Στην αρχή ο Ντόναλντ θα είναι πολύ αρνητικός, γνωρίζοντας την νοοτροπία του θείου του για την αμοιβή, αλλά θα αλλάξει άποψη όταν μάθει τι θα πρέπει να κάνει. Ο Σκρουτζ, ανάμεσα στις τεράστιες επιχειρήσεις που διαθέτει (και) στον τομέα του τουρισμού, θέλει να ελέγξει τρία από τα πολυτελέστερα ξενοδοχεία του, όσον αφορά τις περιποιήσεις και το σέρβις που διαθέτουν. Τους αναθέτει, λοιπόν, να πάνε και να διαμείνουν σαν πελάτες και στα τρία, με όλα τα έξοδα πληρωμένα από εκείνον, για να ελέγξουν ιδίοις όμμασι το προσωπικό! Δεν φαίνεται να υπάρχει κάποια παγίδα, οπότε φυσικό είναι να δεχτούν. Το μόνο κακό, όμως, είναι ότι όπου πάει ο Ντόναλντ, πάει και η ατυχία μαζί του. Αρκετά συμπαθητικό σενάριο, που ταιριάζει γάντι στον πρωταγωνιστή. Η πλοκή κρύβει στην αρχή πρωτοτυπία (ο Σκρουτζ δεν εκμεταλλεύεται τα ανίψια του) και συνεχίζει με χιουμοριστικά γκαγκ κι έξυπνες καταστάσεις απίστευτης γκαντεμιάς. Το φινάλε είναι μία τελική πράξη απελπισίας από τον φίλο μας, που δεν μας αφήνει χωρίς ένα χαμόγελο. Γενικά μού άρεσε. Το σχέδιο το βρήκα αρκετά καλό. 

 

“Τα γυαλιά με ακτίνες Χ”

Ο Μίκυ βρίσκεται στο εργαστήριο του Δόκτορος Στάτικ και τον βοηθάει σε μία νέα τεχνολογική του εφεύρεση. Πρόκειται για ένα ζευγάρι γυαλιά ακτίνων Χ, τα οποία έχουν την ιδιότητα, αυτός που τα φοράει να μπορεί να βλέπει μέσα από τοίχους κι άλλα αδιαφανή υλικά. Ο φίλος μας τού ζητάει, λοιπόν, να πάρει τα γυαλιά μαζί του και να τα δοκιμάσει για μερικές ημέρες in real life. Έτσι, ο Μίκυ, θα βγει στους δρόμους και θα αισθανθεί πολύ όμορφα και με σκανδαλιστική διάθεση, ενώ παράλληλα θα επιτελέσει το καθήκον του σαν ντετέκτιβ και βοηθός των Αστυνομικών Αρχών. Μήπως, όμως, υπάρχουν παρενέργειες? Κι αυτό το σενάριο με ικανοποίησε. Η πλοκή ξεκινάει με ήπιο τρόπο και με χιουμοριστική χροιά, άντε και με μία μικρή δόση δράσης. Στην πορεία, όμως, βγάζει ένα περισσότερο “ενήλικο” περιεχόμενο, καταλήγοντας σε ένα φινάλε μεταφυσικό κι αγωνιώδες. Μου άρεσε αυτός ο πλουραλισμός συναισθημάτων και υφών που υπήρχαν σε αυτή την ιστορία, δέκα μόνο σελίδων. Με εξαίρεση το σώβρακο του πρωταγωνιστή που δεν λέει να το αποχωριστεί, κι από το σχέδιο δεν θα μπορούσα να έχω κάποιο παράπονο.  

 

“Ζαχαροπλαστικός εφιάλτης”

Ο Ντόναλντ με τα τρία ανιψάκια του, ταξιδεύουν σε ένα κάστρο στην Δανία, προκειμένου να παραβρεθούν σε έναν μαραθώνιο ζαχαροπλαστικής. Εκεί ο φίλος μας βρίσκεται με την ιδιότητα του βοηθού ζαχαροπλάστη κι ο σκοπός του είναι να συνδράμει στην προετοιμασία και την κατασκευή 21 διαφορετικών κέικ! Κι ενώ εκείνος έχει εξασκηθεί πολύ και νιώθει ενθουσιασμένος, τα ανίψια του δεν συμμερίζονται την χαρά του και δείχνουν μάλλον να βαριούνται. Έτσι, θα αναλάβει ένας ντόπιος φυσιοδίφης να τα ξεναγήσει στις ομορφιές της περιοχής, την ώρα που ο θείος τους θα ξεκινήσει τις ζαχαροπλαστικές του προετοιμασίες, με τα γνωστά καταστροφικά αποτελέσματα. Πρόκειται για ένα χαριτωμένο σενάριο, το οποίο χωρίζεται άτυπα σε δύο κεντρικές σκηνές. Η πρώτη είναι η τουριστική ξενάγηση του Χιούη, του Λιούη και του Ντιούη κι από την άλλη η ανεπιτυχής προσπάθεια του Ντόναλντ να μην τα κάνει όλα λαμπόγυαλο. Η πρώτη σκηνή, άνετα θα μπορούσε να κοσμήσει έναν τουριστικό οδηγό της περιοχής και φαίνεται να τιμά την Δανία και τα μέρη της. Από την άλλη, η δεύτερη σκηνή, είναι αρκετά χιουμοριστική και δεν δίνει κάτι περισσότερο από μία σειρά από γκάφες του πρωταγωνιστή, που μοιάζουν με αντίστοιχο cartoon της δεκαετίας του ‘60. Δεν ήταν κακή, αλλά δεν ήταν και κάτι που δεν είχαμε ξαναδεί. Το ωραίο, πάντως, είναι το πώς ο συγγραφέας κατάφερε να συνδέσει αυτές τις δύο σκηνές στο φινάλε. Το έκανε με αριστοτεχνικό τρόπο, που δεν έμοιαζε παράταιρος, ούτε κούραζε, ενώ παράλληλα έδινε ένα happy end. Μπράβο! Το σχέδιο το βρήκα καλό, με τα όποια θεματάκια έχω πει κατά καιρούς για το στυλ του κυρίου Andersen.  

 

“Το κεχριμπάρι της οργής”

Μία σφοδρή κακοκαιρία, που διαρκεί αρκετές ημέρες, πλήττει την Λιμνούπολη. Ένα πρωινό που κόπασαν λίγο τα καιρικά φαινόμενα, η Γιαγιά Ντακ κατάφερε να ξεκολλήσει τον θείο Σκρουτζ από το θησαυροφυλάκιό του και να πάνε μία βόλτα. Κι ενώ εκείνος της εξηγεί ότι πνίγεται στην δουλειά, εκείνη του προτείνει να πάνε στην παραλία για να χαλαρώσουν με ένα παράξενο “άθλημα”. Μετά από μία καταιγίδα, η παραλία γεμίζει με πολλά κομμάτια κεχριμπαριού, που ξεβράζονται. Η αναζήτηση αυτών των κομματιών (σύμφωνα με την Ελβίρα) είναι το καλύτερο αγχολυτικό. Την ίδια ώρα, ένα ζευγάρι μάτια παρακολουθούν τους δύο τους. Ο λόγος για τον Σκληρόκαρδο Χρυσοκούκη, ο οποίος θέλει να ανταγωνιστεί με τον αντίπαλό του και στον τομέα του...μαζέματος κεχριμπαριού. Έτσι, η μάχη για την επικράτηση του ισχυρότερου, θα μεταφερθεί στην ακτή και θα είναι το ίδιο αδυσώπητη. Εκτός από τις αρχικές μου ενστάσεις, όσον αφορά την εισαγωγή στην ιστορία του Χρυσοκούκη, αντί για τον “ντόπιου” Ρόμπαξ, το συγκεκριμένο σενάριο μού έβγαλε μία μετριότητα. Δεν το θεωρώ άσχημο, αλλά δεν είχε κάτι νέο και φρέσκο να μας προτείνει, ενώ η μανία που βγάζουν οι δύο αντίπαλοι δεν προκαλεί το γέλιο, αλλά είναι υπερβολική και μάλλον αδιάφορη. Εν κατακλείδι, είναι μία ιστορία που δεν μετάνιωσα που την διάβασα, αλλά δεν θα την θυμάμαι για καιρό. Το σχέδιο είναι μέτριο, αλλά λίγο καλύτερο στην απόδοση των τοπίων. 

 

“Επιστροφή στο σχολείο”

Ο Κύρος κάνει αίτηση στην Ακαδημία Εφευρετών για να παρακολουθήσει μαθήματα, αλλά δυστυχώς δεν γίνεται δεκτός. Η αιτία είναι ότι δεν έχει ολοκληρώσει τις σπουδές του στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Αναπολώντας τα νιάτα του, θα μάθουμε ότι δεν πήγε τότε να δώσει τις πτυχιακές εξετάσεις γιατί δημιουργούσε μία νέα εφεύρεση. Κάλλιο αργά παρά ποτέ, λέει ο σοφός μας λαός κι έτσι ο φίλος μας θα κάτσει ξανά στα έδρανα του Πανεπιστημίου. Εκεί θα διαπιστώσει ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει αρκετά από την τελευταία φορά που πέρασε εκείνο το κατώφλι. Κάποιες συνήθειες, όμως, δεν αλλάζουν με τίποτα, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Μιλάμε για ένα συμπαθητικό και ήπιων τόνων σενάριο, που δίνει κάποια μικρά στοιχεία από το παρελθόν του συμπαθούς Λιμνουπολίτη εφευρέτη. Όλη η πλοκή δεν είχε κάποια δυνατή στιγμή, ενώ κάπου στα μισά ένιωσα να επαναλαμβάνεται. Το φινάλε, όμως, προάγει την φιλία και τον αλτρουισμό και με ικανοποίησε. Η ιστορία κλείνει με ένα τελευταίο καρέ, που προκαλεί γέλιο. Σχεδιαστικά την βρήκα αρκετά καλή. 

 

“Η ριψοκίνδυνη φίλη”

Η Μίννι, τώρα τελευταία, έχει στενές φιλίες με την Νικόλ, μία ανήσυχη κοπέλα, η οποία φαίνεται ότι έχει την περιπέτεια στο αίμα της. Η νέα φίλη της Μίννι, λοιπόν, ψοφάει για εκρήξεις αδρεναλίνης και στις διάφορες ριψοκίνδυνες εξορμήσεις της ακολουθεί κι εκείνη. Αυτό το γεγονός φαίνεται να μην αρέσει στον Μίκυ, αφενός γιατί φοβάται για την σωματική ακεραιότητα της αρραβωνιαστικιάς του κι αφετέρου γιατί με αυτή την κατάσταση την βλέπει όλο και λιγότερο. Κάποια στιγμή η Νικόλ προτείνει να επισκεφτούν την άγρια ζούγκλα για να βρουν μία φυλή που έχει αποκοπεί από τον σύγχρονο πολιτισμό. Η Μίννι δέχεται, αλλά η πρόσκληση ισχύει και για τον Μίκυ, ο οποίος επίσης δεν λέει όχι. Οι κίνδυνοι που έχουν να αντιμετωπίσουν εκεί είναι πολύ μεγάλοι. Κι εκεί θα ξεχωρίσει ποιος είναι πραγματικά θαρραλέος κι έξυπνος. Πρόκειται για μία καλή ιδέα σεναρίου, στην οποία ο βασικός πρωταγωνιστής δείχνει να είναι παραγκωνισμένος, εννοείται μόνο στην αρχή. Η πλοκή, μπορεί να μας ταξιδεύει από το ένα μέρος στο άλλο, αλλά δεν διαθέτει ουσιαστική πρωτοτυπία στην εναλλαγή των σκηνών. Δράση υπάρχει, αλλά κι αυτή δεν με έκανε να αγχωθώ ιδιαίτερα για την τύχη των χαρακτήρων. Το φινάλε είναι ηρωικό, δεν προσβάλλει το ασθενές φύλο και παράλληλα βγάζει έναν γλυκό ρομαντισμό. Θα την χαρακτήριζα, λοιπόν, μία καλή ιστορία, αλλά σίγουρα όχι στο Top-5 των ιστοριών του τεύχους. Από το σχέδιο δεν έχω παράπονο. 

 

“Εξόρμηση στην εξοχή”

Τα τρία ανιψάκια κι ο Μπολίβαρ βρίσκονται στον κήπο του σπιτιού τους και βλέπουν έκπληκτα τον Ντόναλντ, σε μαύρο χάλι, να έρχεται με την γάτα τους την Τάμπυ. Η συμπαθητική γατούλα θα αναλάβει να μας αφηγηθεί τι έγινε. Οι δύο τους, παρέα με τον Φέθρυ, αποφάσισαν να πάνε για κάμπινγκ στο βουνό. Πήραν, λοιπόν, την σκηνή κι όλον τον απαραίτητο εξοπλισμό και ξεκίνησαν. Όπως όλοι γνωρίζουμε, όμως, ο Φέθρυ είναι ο ορισμός της ανευθυνότητας και της επιπολαιότητας κι αυτές του οι ιδιότητες έχουν σαν αποτέλεσμα να την πληρώνει ο δύστυχος (κι άτυχος) ξάδελφός του. Ο Ντόναλντ, λοιπόν, θα μπλεχτεί σε χίλιους δύο μπελάδες και θα μάθει από πρώτο χέρι ότι η άγρια φύση είναι αμείλικτη. Ακόμα ένα σενάριο που δεν είχε να μας δώσει μία πρωτοτυπία, εκτός ίσως από το γεγονός ότι βλέπουμε την γάτα της οικογένειας να κάνει την εμφάνισή της μετά από αρκετό καιρό απουσίας. Μου άρεσε, επίσης, ο τρόπος που ο συγγραφέας την χρησιμοποίησε στην υπόθεση, δίνοντάς της τον ρόλο της αφηγήτριας των γεγονότων. Η πλοκή είχε τις κλασικές καρτουνίστικες σαχλαμαρίτσες που κάνει ο Φέθρυ και την πληρώνει ο Ντόναλντ και δεν με εντυπωσίασαν ιδιαίτερα. Το φινάλε είχε πλάκα, μιας και την παράσταση κλέβουν τα (μη ομιλούντα) ζώα της παρέας. Το σχέδιο το βρήκα μέτριο, προς καλό. 

 

“Η χαρά της πειρατικής ζωής”

Οι Μουργόλυκοι εκδιώχνονται πυξ-λαξ από ένα κακόφημο στέκι κι ο λόγος είναι ότι δεν έχουν να πληρώσουν. Εκείνη την στιγμή στο λιμάνι έχει φτάσει το σκάφος ενός διάσημου θαλασσοπόρου, ο οποίος, γεμάτος έπαρση και περηφάνια, ανακοινώνει ότι έχει βρει και σημειώσει στους χάρτες, το ακριβές σημείο, στο οποίο ναυάγησε ένα θρυλικό πειρατικό καράβι, που μετέφερε έναν αμύθητης αξίας θησαυρό. Ο λόγος για το μωβ μαργαριτάρι της Παπούα! Μόλις το μαθαίνουν οι φίλοι μας, τα μάτια τους θα γυαλίσουν και τα μυαλά τους θα πάρουν πονηρές στροφές. Έτσι, αφού κλέψουν τους χάρτες του θαλασσοπόρου, τον απαραίτητο καταδυτικό εξοπλισμό και μία μαούνα, θα βάλουν πλώρη για το σημείο που βρέθηκε το ναυάγιο, προκειμένου να βάλουν πρώτοι στο χέρι το ανεκτίμητο μαργαριτάρι. Θα τα καταφέρουν? Γι’ ακόμα μία φορά τα μέλη της διάσημης συμμορίες από την Λιμνούπολη, στέκονται αξιοπρεπώς στους ρόλους των πρωταγωνιστών και το γεγονός ότι δεν επισκιάζονται από το ειδικό βάρος του Σκρουτζ, ίσως να τους βοηθάει. Η υπόθεση έχει καλοκαιρινή χροιά και διάθεση και η σκηνοθεσία δένει όμορφα κι έξυπνα τις σκηνές μεταξύ τους. Η πλοκή είναι καλογραμμένη, έχει αρχή, μέση και τέλος, αλλά και κλιμακούμενη ένταση. Η δράση δεν λείπει, ενώ στο φινάλε υπάρχει κι ένα είδος ανατροπής, που φέρνει η δικαιοσύνη. Γενικά την βρήκα μία πολύ αξιόλογη δουλειά. Το σχέδιο μού άρεσε αρκετά και ιδιαίτερα οι σκηνές του βυθού, οι οποίες ήταν προσεγμένες. 

 

“Η Μίννι μεγάλωσε”

Η Μίννι βρίσκεται στον καναπέ του σπιτιού της με την φίλη της την Κλάραμπελ και βλέπουν μαζί άλμπουμ με παλιές φωτογραφίες. Κάποια στιγμή, το βλέμμα της θα πέσει επάνω στον θείο και την θεία της, που ζουν σε ένα αγρόκτημα στην εξοχή, εκεί που περνούσε πολλά καλοκαίρια και η φίλη μας όταν ήταν μικρή. Η νοσταλγία χτύπησε τα συναισθήματα της Μίννι κι έτσι αποφάσισε να τους πάρει ένα τηλέφωνο για να δει τι κάνουν. Όταν διαπιστώσει ότι η γραμμή είναι νεκρή, θα αρχίσει να ανησυχεί μήπως έπαθαν κάτι. Έτσι, λοιπόν, θα πάρει την απόφαση να τους επισκεφθεί. Στο αγρόκτημα των παιδικών της χρόνων θα συναντηθεί με πολλές όμορφες αναμνήσεις, αλλά και σκληρή δουλειά. Μία ιστορία, που σκοπό έχει να μας τσιγκλίσει τις ευαίσθητες χορδές που έχουμε οι περισσότεροι και να μας φέρει στον νου τις νοσταλγικές στιγμές που περάσαμε στην δική μας παιδική ηλικία. Η όμορφη συγγραφέας θα επιχειρήσει να δώσει στοιχεία στην ζωή της Μίννι, παρόμοια με εκείνα του Ντόναλντ και την σχέση του με το αντίστοιχο αγρόκτημα της Γιαγιάς Ντακ, στο Παπιοχώρι. Η πλοκή αναφέρεται στην πλειοψηφία της στην ζωή της υπαίθρου και ουσιαστικά είναι μία σειρά από σκηνές, που “στρώνουν” το έδαφος για την χιουμοριστική κατάληξη, την οποία όμως δεν βρήκα και τόσο χιουμοριστική. Δεν με ενθουσίασε, δεν με απογοήτευσε, μάλλον με άφησε κάπως αδιάφορο. Το σχέδιο, από την άλλη, ήταν πολύ καλό. 

 

“Το βάρος του αδυνατίσματος”

Ο Ντόναλντ κάνει το καθιερωμένο ετήσιο check-up του κι ο γιατρός του ανακοινώνει ότι είναι βαρύτερος κατά πέντε ολόκληρα κιλά (μακάρι να ήμουν κι εγώ τόσο ). Προκειμένου να τα χάσει, λοιπόν, θα επισκεφθεί ένα γυμναστήριο, αλλά θα διαπιστώσει ότι οι τιμές είναι απαγορευτικές για το πορτοφόλι του. Η επόμενη λύση είναι να στραφεί στην αγορά οργάνων γυμναστικής και να αθληθεί στο σπίτι του. Με την δεύτερη προσπάθεια θα βρει ένα μαγαζί που πουλάει αυτά τα είδη κι έχει φθηνές τιμές. Ο λόγος γι’ αυτή την έκπτωση είναι ότι τα όργανα αυτά δεν πωλούνται συναρμολογημένα, αλλά αυτό θα πρέπει να το κάνει ο νέος τους ιδιοκτήτης. Ο φίλος μας δείχνει ότι δεν θα έχει πρόβλημα να συναρμολογήσει ένα απλό μηχάνημα. Θα τα καταφέρει, όμως? Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα σενάριο που προσωπικά μού θύμισε όλη την σάτιρα και την πλάκα που γίνεται γύρω από τα προϊόντα της ΙΚΕΑ και την δυσκολία που υπάρχει στην συναρμολόγησή τους. Από εκεί και πέρα, έχουμε μία κεφάτη πλοκή, η οποία φαίνεται να είναι παράσταση για έναν ρόλο, καθώς επίσης κι έναν πρωταγωνιστή σε σκηνές υπερβάλλοντα ενθουσιασμού κι ατυχίας. Δεν μπορώ να πω ότι δεν γέλασα με μερικές από αυτές. Το φινάλε είναι αναμενόμενο, αλλά αυτό δεν το απέτρεψε από το να είναι εξίσου κωμικό κι ευχάριστο, τουλάχιστον για τον αναγνώστη. Ικανοποιημένος έμεινα κι από τον εικαστικό τομέα.