SUPER ΜΙΚΥ 60 [Λεονάρντο]

[Gong]

Για πάμε, μείναμε λίγο πίσω στα Super Μίκυ 

Το τεύχος περιέχει τις εξής ιστορίες:

• Λεονάρντο
• Ελευθερώστε τον Γουόλυ
• Ανυποψίαστοι ντετέκτιβ
• Αλυσιδωτή καταστροφή
• Στην παραλία για χαλάρωση
• Το μεγάλο μυστικό
• Το ψάρι του δημάρχου
• Το βιβλίο αστρολογίας
• Καλοκαίρι στην πόλη
• Η τέλεια πυραμίδα
• Γιόγκα με το κατοικίδιο σας

 

[Indian]

Η αλήθεια είναι ότι κι από το 60ο τεύχος του περιοδικού έχω παράπονα, όσον αφορά την επιλογή των ιστοριών που φιλοξενούνται. Οι ιστορίες είναι όλες τους παρμένες από το δεύτερο ράφι και δεν έβγαζαν το απαραίτητο ενδιαφέρον, που απαιτείται για να τις εκτιμήσω ιδιαίτερα. Σίγουρα υπήρχαν και μερικές που ξεχώρισα, αλλά δεν ήταν κι αριστουργήματα. Προσωπικά ελπίζω σε μία βελτίωση, έστω κι ελάχιστη. Ας πούμε, αν θέλετε, δύο λόγια για τα περιεχόμενα.  

 

“Λεονάρντο”

Ο Μίκυ θέλει να δοκιμάσει τα καινούργια του βατραχοπέδιλα και πάει για κολύμπι στον βυθό της θάλασσας. Εκεί, όλως τυχαίως, θα συναντήσει ένα μικροσκοπικό υποβρύχιο, το έχει εξωκείλει και κρύβει στο εσωτερικό του ένα πιθηκάκι. Αφού του σώζει την ζωή, θα συναντηθεί με τον ιδιοκτήτη του, έναν τρελό επιστήμονα, ο οποίος διεξάγει απόρρητες έρευνες στην περιοχή. Ο επιστήμονας θα προσλάβει τον Μίκυ σαν εκπαιδευτή του Λεονάρντο (έτσι λένε τον πίθηκο) και με αυτόν τον τρόπο, ο φίλος μας, θα έχει πρόσβαση στο μυστικό του εργαστήριο. Δυστυχώς, όμως, την ύπαρξη του εργαστηρίου την γνωρίζουν και κάποιες σκοτεινές φιγούρες, οι οποίες θέλουν να επωφεληθούν από τον Λεονάρντο και τον εξοπλισμό και να τα χρησιμοποιήσουν για τους δικούς τους παράνομους σκοπούς. Σίγουρα δεν μπορώ να πω με σιγουριά ότι έμεινα απόλυτα ικανοποιημένος με την συγκεκριμένη ιστορία, αν και μεγάλη. Το σενάριο βασίζεται επάνω σε μία ιδέα αρκετά παιδική και δημιουργεί μία υπόθεση περισσότερο μπλεγμένη από ό,τι θα έπρεπε να είναι. Έχουμε, όμως, μία πλοκή που βγάζει ένταση και δράση, αλλά έχει κι αρκετά άνοστα γκαγκ. Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή ξεκίνησα να την διαβάζω κάνοντας αγγαρεία, αλλά στην συνέχεια αποκτά ιδιαίτερο νόημα. Γενικά είναι μία ιστορία που την διάβασα ευχάριστα, αλλά την βρήκα κάπως μέτρια. Το σχέδιο, από την άλλη, ήταν πολύ καλό. 

 

“Ελευθερώστε τον Γουόλυ”

Ο Ντόναλντ δουλεύει στο ενυδρείο της Λιμνούπολης και φαίνεται ότι δεν είναι και τόσο ικανοποιημένος από την ποιότητα της εργασίας. Σε ένα διάλειμμά του, κάθεται μπροστά από την γυάλα ενός τεράστιου χταποδιού, το οποίο βγαίνει από το “σπίτι” του και, βρίσκοντας έναν μεταφραστή που μόλις είχε πετάξει ένας από τους εργαζόμενους επιστήμονες, αρχίζει να συνομιλεί με τον φίλο μας! Το πανέξυπνο χταπόδι, λοιπόν, θα παρακαλέσει τον Ντόναλντ να το βοηθήσει να δραπετεύσει από το ενυδρείο και να το φυγαδεύσει στην θάλασσα, όπου θα ζήσει ελεύθερο στο φυσικό του περιβάλλον. Εκείνος, συγκινείται και πείθεται να το βοηθήσει. Η “απόδραση” προβλέπεται δύσκολη υπόθεση, αλλά στέφεται με επιτυχία. Τότε είναι, όμως, που τα γεγονότα θα αποκτήσουν μία εντελώς διαφορετική τροπή. Δεύτερο σενάριο στην σειρά, στο οποίο ένα χαριτωμένο ζωάκι (εκτός βέβαια από τους ζωόμορφους πρωταγωνιστές) κλέβει την παράσταση και τις εντυπώσεις. Δυστυχώς, όμως, κι εδώ έχουμε μία “ανήλικη” υπόθεση, που επικεντρώνεται στην ψυχαγωγία των αναγνωστών μικρότερης ηλικίας. Μετά την αρχική μου απογοήτευση, παραδέχομαι ότι μετά τα μισά του δρόμου, η πλοκή αποκτά τσαγανό και κινεί την περιέργεια για την συνέχεια. Το φινάλε είναι εκρηκτικό, δίνοντας στον Ντόναλντ μία υπόσταση ηρωική, εκτός φυσικά από το αίσθημα του αλτρουισμού που τον διέπει σε όλη την διάρκεια της ιστορίας. Επίσης, να αναφέρουμε ότι ο τίτλος της ιστορίας είναι πολύ εύστοχος, μιας και η ιστορία κάνει αναφορές σε μία  εξαιρετική ταινία. Το σχέδιο μου άρεσε σε μεγάλο βαθμό. Το βρήκα πολύ καλύτερο από το σενάριο. 

 

“Ανυποψίαστοι ντετέκτιβ”

Ο Γκούφυ, θέλοντας να κάνει έκπληξη στον Μίκυ, του κλείνει τα μάτια και τον πηγαίνει στο..νέο τους γραφείο. Οι δύο φίλοι, λοιπόν, πρόκειται να συνεργαστούν και να γίνουν ιδιωτικοί ντετέκτιβ. Ο πρώτος τους πελάτης είναι μία καλλίγραμμη κοπέλα, η οποία τους υπόσχεται αμοιβή 50$, αν πάρουν μία τσάντα και πάνε σε ένα κεντρικό κοσμηματοπωλείο για να πάρουν κάποια κοσμήματα, για τα οποία έχει συνεννοηθεί εκείνη. Έτσι, οι νέοι ντετέκτιβ θα ξεκινήσουν για την αποστολή του, εντελώς ανίδεοι για το τι πρόκειται να επακολουθήσει και που ετοιμάζονται να μπλέξουν. Μιλάμε για μία ιστορία, η οποία φωνάζει από μακριά την πορεία και την κατάληξή  της. Έτσι, χάνει το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού και δεν μπορεί να κρατήσει τον αναγνώστη. Η πλοκή ξεφτιλίζει το αστυνομικό δαιμόνιο που συνηθίζει να έχει ο Μίκυ στις ιστορίες του, ενώ η πλοκή είναι μεν καλογραμμένη, αλλά όπως προείπα, δεν κρύβει εκπλήξεις. Το φινάλε, πάντως, ήταν κάπως κωμικό. Το σχέδιο το βρήκα αρκετά καλό. 

 

“Αλυσιδωτή καταστροφή”

Ο Ντόναλντ, όντας άφραγκος εκ γενετής, αποφεύγει τους επαγγελματίες μάστορες. Κάποια στιγμή θα θελήσει να φτιάξει ένα σιφόνι στο υπόγειό του, για να φεύγουν τα νερά. Νοίκιασε, λοιπόν, ένα κομπρεσέρ και ξεκίνησε την δουλειά. Δυστυχώς, όμως, το κομπρεσέρ, εκτός από την ζητούμενη τρύπα, θα ραγίσει και τους τοίχους του υπογείου του. Και σαν να μην έφτανε αυτό, ο Ντόναλντ, έντρομος θα διαπιστώσει ότι αρχίζουν να προκαλούνται φθορές και στα γειτονικά σπίτια! Με τον φόβο, λοιπόν, να μην φάει τις μηνύσεις με το κουτάλι από τις ασφαλιστικές, προτίθεται (σαν καλός γείτονας) να βοηθήσει εκείνος για τις επισκευές στις βλάβες που προέκυψαν. Έχουμε να κάνουμε με ένα σενάριο, που ξεκινάει κάπως άνοστα (με την ρωγμή που πηγαίνει σε όλη την Λιμνούπολη ), αλλά στην συνέχεια απογειώνεται και μας προσφέρει ένα καλό αποτέλεσμα. Η πλοκή θυμίζει φαρσοκωμωδία καταστάσεων κι έχει έναν φρενήρη ρυθμό, που σε αρκετά σημεία μού έφερε ένα πλατύ χαμόγελο στα χείλη (ίσως κι ένας μικρό γελάκι). Ο Ντόναλντ στέκεται αξιόλογα στον ρόλο του και τονίζει με τον τρόπο του το κωμικό στοιχείο. Το φινάλε είχε ανατροπή κι έκλεισε εύστοχα την ιστορία. Πολύ ωραίο ήταν και το σχέδιο. 

 

“Στην παραλία για χαλάρωση”

Όλοι έχουμε δικαίωμα να απολαύσουμε τις χαρές μίας ημέρας δίπλα στην θάλασσα κι αυτό, φαίνεται να έχουν κάνει και οι Μουργόλυκοι. Τα μέλη της διάσημης συμμορίας αποφασίζουν να κάνουν ένα μικρό διάλειμμα από τις δραστηριότητές τους και να ξεκουραστούν στην παραλία. Κάποια στιγμή, θα ακούσουν μία κυρία να παραπονιέται ότι έχασε το πανάκριβο διαμαντένιο δαχτυλίδι της και φυσικά δεν μπορούν να μείνουν ασυγκίνητοι σε μία τέτοια ανακοίνωση. Όπως και να το κάνουμε, πάνω απ’ όλα η δουλειά. Έτσι, χωρίζονται και ξεκινούν να χτενίζουν την πλαζ, προς αναζήτηση του δαχτυλιδιού. Δεν χρειάζεται, βέβαια, να αναφέρουμε ότι δεν γίνεται λόγος για να το επιστρέψουν στην ιδιοκτήτρια όταν το βρουν. Τελικά ποια θα είναι η κατάληξη? Θα σταθούν τυχεροί μέσα στην ατυχία τους? Πρόκειται για μία σύντομη ιστορία, η οποία έχει καλοκαιρινή χροιά, ενώ ταυτόχρονα παρουσιάζει μία χιουμοριστική υπόθεση. Κατά την διάρκεια της πλοκής, οι πρωταγωνιστές προσφέρουν αρκετές σκηνές με χιούμορ, οι οποίες κορυφώνονται στο φινάλε, ένα φινάλε που επαναφέρει με τον τρόπο του τις ισορροπίες. Γενικά την βρήκα μία πολύ προσεγμένη ιστορία για τον αριθμό των σελίδων που είχε στην διάθεσή της. Αρκετά αξιόλογο βρήκα και το σχέδιο. 

 

“Το μεγάλο μυστικό”

Ο Σούπερ Γκούφυ, κάνοντας την καθιερωμένη του περιπολία, αντιλαμβάνεται ότι έχει αποκτήσει έναν αντίπαλο ο οποίος έχει βάλει σκοπό της ζωής του να τον διαβάλλει και να τον γελοιοποιήσει στα μάτια των συμπολιτών του. Στην προσπάθειά του να τον πιάσει, θα συναντηθεί με μία ανερχόμενη ρεπόρτερ του κίτρινου τύπου, που θα προσπαθήσει, από την μεριά της, να μάθει πολλά από τον σούπερ ήρωα του Μίκυ Σίτυ και ειδικότερα την μυστική του ταυτότητα. Αφού θα τον πείσει, λοιπόν, να της παραχωρήσει μία συνέντευξη, θα φέρει την κουβέντα έτσι, ώστε να του αποσπάσει το μεγάλο του μυστικό. Άραγε, ο αφελής Γκούφυ θα “τσιμπήσει” ή θα προστατεύσει την ταυτότητά του? Και παράλληλα, τι θα γίνει με τον αντίπαλό του? Συμπαθητική ιστορία, η οποία εμφανίζει έναν Γκούφυ, αρκετά ευφυή και σωστό στις κινήσεις του. Ο χαρακτήρας του αντιπάλου του, αν κι αδύναμος (επειδή, έτσι όπως εξελίχθηκε το σενάριο, δεν θα τον ξαναδούμε σε αυτόν τον ρόλο) έχει πολλές ομοιότητες με τον Joker, του Batman. Εντύπωση μου έκανε το γεγονός ότι βλέπουμε τον Σούπερ Γκούφυ να βγάζει την στολή του, σε αντίθεση με τις υπόλοιπες ιστορίες του, στις οποίες απλά εξαντλείται η επίδραση του σούπερ φιστικιού κι επιστρέφει στην κανονική του αμφίεση. Η πλοκή έχει γρήγορο τέμπο και καταλήγει σε ένα φινάλε δίκαιο κι έξυπνο. Μπράβο Γκούφυ! Πολύ καλό βρήκα και το σχέδιο. 

 

“Το ψάρι του δημάρχου”

Ο Ντόναλντ μπαίνει στο δωμάτιο των ανιψιών του κι έκπληκτος βλέπει ότι επικρατεί μία τεράστια ακαταστασία. Ενώ τα είχε βάλει να το συγυρίσουν, εκείνα το έσκασαν από το παράθυρο, πήραν τα καλάμια τους και πήγαν για ψάρεμα. Για να τα εκδικηθεί, λοιπόν, θα μαγειρέψει την ψαρούκλα που έπιασαν και θα την καταβροχθίσει μόνος του. Μόλις εκείνα το μαθαίνουν, απογοητεύονται, διότι εκείνο το ψάρι προοριζόταν για τον ουρανίσκο του καλοφαγά Δημάρχου κι αυτό γιατί ο Ομαδάρχης των Μικρών Εξερευνητών θέλησε να τον καλοπιάσει για να χρηματοδοτήσει το νέο Αρχηγείο της Λέσχης τους. Έτσι ο φίλος μας θα αναγκαστεί να πάρει τα δικά του σύνεργα και να πάει να πιάσει ένα νέο ψάρι. Θα τα καταφέρει, όμως? Έχουμε να κάνουμε με ένα σενάριο, που χτίζει μία υπόθεση με ενδιαφέρον, αλλά στο δεύτερο, άτυπο μέρος του δεν έχει να μας παρουσιάσει κάτι περισσότερο από το να βλέπουμε τον πρωταγωνιστή να υποκύπτει σε χιουμοριστικά γκαγκ, που θυμίζουν παλιά cartoons. Το φινάλε το βρήκα ήπιο κι αρκετά εκδικητικό για τον Ντόναλντ. Το σχέδιο το βρήκα αρκετά καλό. 

 

“Το βιβλίο αστρολογίας”

Ο Φέθρυ ασχολείται με ένα νέο χόμπυ, που δεν είναι άλλο από την Αστρολογία. Έχει αποκτήσει, λοιπόν, ένα βιβλίο και μαθαίνει τα κατατόπια της μυστήριας αυτής “επιστήμης”. Ενώ περπατάει στον δρόμο, συνεπαρμένος από την ανάγνωση, θα πέσει επάνω στον ξάδελφό του τον Ντόναλντ, ο οποίος αντιμετωπίζει προβλήματα bullying από έναν νταή γείτονά του. Ο Φέθρυ θα προθυμοποιηθεί να του βρει το ωροσκόπιό του και να του δώσει χρήσιμες συμβουλές κι οδηγίες για το πώς θα πρέπει να κινηθεί και να περάσει την ημέρα του. Εννοείται, βέβαια, ότι όλο αυτό δεν υπήρχε περίπτωση να του βγει σε καλό. Πρόκειται για ένα σενάριο, το οποίο από την μία σατιρίζει ελαφρά την υπερβολική χρήση της Αστρολογίας, ενώ από την άλλη πραγματεύεται την κλασική μάχη ανάμεσα στην αφέλεια του Φέθρυ και την ατυχία του Ντόναλντ. Η πλοκή, ουσιαστικά, είναι (κι εδώ) μία σειρά από καρτουνίστικα γκαγκ, που φέρνουν ένα μειδίαμα, αλλά τίποτα περισσότερο. Το φινάλε ήταν αναμενόμενο και ταυτόχρονα κωμικό. Γενικά ήταν μία ιστορία που την διάβασα αγόγγυστα, αλλά δεν θα μείνει για πολύ καιρό στην μνήμη μου. Το σχέδιο το βρήκα μέτριο. 

 

“Καλοκαίρι στην πόλη”

Το καλοκαίρι έχει κάνει την εμφάνισή του στο Μίκυ Σίτυ κι ο Γκούφυ ετοιμάζεται να απολαύσει την ηρεμία και την ανεμελιά που προσφέρει αυτή η εποχή για τους κατοίκους της πόλης. Πήρε, λοιπόν, το αναψυκτικό του, τα κουλουράκια του και το τρανζιστοράκι του και, μιμούμενος τον Ντόναλντ, ξάπλωσε στην αιώρα του κήπου του για να απολαύσει λίγες στιγμές χαλάρωσης, ακούγοντας μουσική. Την ώρα, όμως, που εκείνος απολαμβάνει την καλοκαιρινή του σιέστα, πράγματα και θαύματα συμβαίνουν στην γειτονιά του. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα εξαιρετικά σύντομο σενάριο, που εμφανίζει έναν πρωταγωνιστή στο στοιχείο του. Πιο πολύ μοιάζει με ένα μεγάλο γελοιογραφικό στριπάκι, παρά για ένα σενάριο με συνοχή κι αρχή, μέση και τέλος. Δεν μπορώ να πω ότι εντυπωσιάστηκα, αλλά ούτε κι απογοητεύτηκα. Γενικά με άφησε αδιάφορο. Το σχέδιο, από την άλλη, ήταν πιο καλό από το σενάριο. 

 

“Ώρα για σερφ”

Ο Μίκυ βρίσκεται στην τράπεζα, την ώρα που τρεις κουκουλοφόροι τύποι εισβάλουν με όπλα για να την ληστέψουν. Όταν στην συνέχεια έρχεται η Αστυνομία, ο Μίκυ αναλαμβάνει (σαν ντετέκτιβ, αλλά και με την ιδιότητα του αυτόπτη μάρτυρα) να βοηθήσει τον Επιθεωρητή Ο’ Χάρα στον εντοπισμό τους. Το πρώτο στοιχείο που βρίσκει είναι λίγη άμμος, η οποία τον οδηγεί σε μία περιοχή, όπου απολαμβάνουν το σέρφινγκ μία παρέα τριών νεαρών, που έχουν όλα τα χαρακτηριστικά που είχαν και οι ληστές. Με τον φόβο να μην τον αναγνωρίσουν, θα βάλει τον Γκούφυ να παρεισφρήσει στην παρέα τους και να προσπαθήσει να αποσπάσει πληροφορίες για την ενοχή τους. Θα καταφέρει ο κολλητός του Μίκυ να ανταποκριθεί στην νέα του αποστολή και ποια είναι η αλήθεια τελικά? Πρόκειται για ένα πολύ όμορφο σενάριο, με καλογραμμένη υπόθεση κι ανατρεπτική υφή. Η πλοκή είναι κλιμακούμενη και με καλή σκηνοθεσία. Αν κι εκτυλίσσεται σε λίγες σελίδες, παρόλα αυτά δεν είναι βιαστική. Το φινάλε το βρήκα εύστοχο κι έξυπνο. Γενικά είναι μία ιστορία που ξεχώρισα στο τεύχος. Το ίδιο αξιόλογο βρήκα και το εικαστικό κομμάτι. 

 

“Η τέλεια πυραμίδα”

Ο Ντόναλντ απολύθηκε από το εργοστάσιο μαργαρίνης κι αντί να τα βάψει μαύρα, παραθέτει δείπνο στα τρία του ανιψάκια και στον θείο Σκρουτζ. Ο τελευταίος ακούει, άθελά του, στο διπλανό τραπέζι έναν εκκεντρικό εκατομμυριούχο, ο οποίος ενδιαφέρεται να αποκτήσει ένα οικόπεδο για να χτίσει εκεί μία τεράστια πυραμίδα και μάλιστα δίνει καλά λεφτά. Σκεπτόμενος, λοιπόν, να ξεφορτωθεί ένα οικόπεδο που περίμενε να έχει πετρέλαιο στο υπέδαφός του, αλλά τελικά δεν είχε, ο Σκρουτζ προσεγγίζει τον επιχειρηματία και του προτείνει να του πουλήσει το εν λόγω οικόπεδο και να του χτίσει την πολυπόθητη πυραμίδα του. Εκείνος δέχεται κι έτσι ο Ντόναλντ και τα τρία ανιψάκια του θα αναλάβουν υπηρεσία στην κατασκευή, την ώρα που ο τσιγκούνης θείος τους θα κάνει εξαντλητικές περικοπές από τα κόστη, για να βγάλει το περισσότερο δυνατό κέρδος. Λέτε αυτή η κίνηση να του γυρίσει μπούμερανγκ? Η κυρία Kinney νομίζω ότι επέδειξε υπερβάλλοντα ζήλο, όσον αφορά την αποτύπωση του χαρακτήρα του Σκρουτζ. Εντάξει, δέχομαι ότι ο φίλος μας είναι ο ορισμός της φιλαργυρίας, αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με μία υπερβολική αντίδραση, που προσωπικά δεν μ’ ενθουσίασε. Το όλο concept της πλοκής ήταν η απόκτηση του περισσότερου κέρδους και η προσπάθεια εξαπάτησης του πελάτη. Κι ενώ το πρώτο είναι ίδιον του πρωταγωνιστή, το δεύτερο δεν τον χαρακτηρίζει. Για να μην μιλήσω, βέβαια, και για την “σκλαβοποίηση” των ανιψιών του. Όλα αυτά, λοιπόν, με απογοήτευσαν αρκετά. Τουλάχιστον το φινάλε έβγαζε δικαιοσύνη και κράτησε κάπως τα προσχήματα. Ούτε από το σχέδιο έμεινα ευχαριστημένος. 

 

“Γιόγκα με το κατοικίδιο σας”

Η Μίννι παίρνει το χρυσόψαρό της κι ο Μίκυ τον Πλούτο και πηγαίνουν σε έναν νέο ινστιτούτο ευεξίας, το οποίο καλεί τους πελάτες του να κάνουν γιόγκα με τα κατοικίδιά τους. Η εκπαιδεύτρια φαίνεται να γνωρίζει καλά αυτή την Ινδική τέχνη, το ίδιο και η γάτα της. Από την άλλη, ο Πλούτο δεν χαρακτηρίζεται από μεγάλη έφεση στην γιόγκα κι έτσι δεν σημειώνει μεγάλες επιδόσεις, προς απογοήτευση του ιδιοκτήτη του. Σε αυτό, όμως, που είναι άσος είναι στο να φυλάει και να υπερασπίζεται γενναία τους αγαπημένους του. Κι αυτή του η ιδιότητα-ταλέντο, φαίνεται ότι θα φανεί κάτι περισσότερο από χρήσιμο σε αυτή την περίπτωση. Έχουμε να κάνουμε με ένα σενάριο από το κάτω ράφι, αλλά με έναν Πλούτο που κλέβει την παράσταση. Εδώ η κυρία Kinney έδωσε ωραία χαρακτηριστικά στην προσωπικότητα του συμπαθούς σκύλου, ενώ ταυτόχρονα τον “έντυσε” και με πιο ρεαλιστικά στοιχεία (όπως η άρνησή του να κάνει σωστά τις ασκήσεις γιόγκα). Η πλοκή, στο μεγαλύτερο μέρος της, φαίνεται να κυλάει αργά και σε κάποια σημεία ένιωσα ότι μπαίνει στο pause. Στις δύο τελευταίες σελίδες, όμως, εκτυλίσσεται δυναμικά και κλείνει την ιστορία με έναν τρόπο, που μας κάνει να βγάλουμε το καπέλο στον τετράποδο πρωταγωνιστή. Ωραίες εντυπώσεις έχω αποκομίσει κι από το σχέδιο.