ΜΙΚΥ ΜΑΟΥΣ 322 [Το τραγούδι της αλμυρής θάλασσας - Μίκυ Μαλτέζε]

[olyssesmoore]

3 ώρες πριν, TheMetalBat είπε:

 

Όχι,μην ανησυχείς.Απλά να ξέρεις πως μπορεί να κάνουν μία εβδομάδα να το φέρουν και μάλιστα θα είναι τη μέρα που κυκλοφορεί το μίκυ μάους,δηλαδή Παρασκευή.

Ευχαριστώ πολυ @TheMetalBat ήσουν πολύ κατατοπιστικός!!!Όσο για το πότε θα έρθει δε με πολύ πειράζει.Αρκεί να έχω τα δυο τεύχη που για μένα είναι συλλεκτικά...

[Indian]

Μία ιστορία που έχει κερδίσει τον θαυμασμό πολλών από το φόρουμ κι ανυπομονούσαμε να την διαβάσουμε, κάνει επιτέλους την εμφάνισή της στο αγαπημένο μας περιοδικό, αποδεικνύοντας ότι οι υπεύθυνοι έχουν ρίξει το βάρος της φροντίδας τους στο Μίκυ Μάους. Ο λόγος για την ιστορία “Το τραγούδι της αλμυρής θάλασσας”. Η ιστορία μάς πηγαίνει στον Ειρηνικό ωκεανό, όπου βλέπουμε ένα ασυνήθιστο γεγονός. Ο Μίκυ Μαλτέζε, ένας καπετάνιος που έχει χάσει το σκάφος του, είναι συνάδελφος με τον Μαύρο Πητ, ο οποίος τον φιλοξενεί στο δικό του σκάφος. Και οι δύο δουλεύουν για τον Μαύρο Χιτώνα, έναν μυστηριώδη τύπο, που φαίνεται να είναι ο φόβος κι ο τρόμος σ’ εκείνα τα νερά. Οι δύο καπετάνιοι, λοιπόν, δεν έχουν και τις καλύτερες σχέσεις. Συν τοις άλλοις, ο Πητ έχει κρατήσει σαν όμηρο την Μίννι Κράους, μία δεσποινίδα που φέρεται να είναι κόρη ενός πλούσιου εφοπλιστή. Σε αυτή την ιδιότυπη συντροφιά, βρίσκεται κι ο Γκούφυ, ένας Μαορί, που δουλεύει σαν θερμαστής στο σκάφος του Πητ. Μετά από πολλά περιστατικά που θα τους συμβούν, ο Μίκυ, ο Γκούφυ και η Μίννι, θα δημιουργήσουν μία περίεργη φιλία και θα κληθούν να αντιμετωπίσουν πολλούς κινδύνους. Πρόκειται για μία ιστορία που από την αρχή φάνηκε ότι δικαιολογεί τις καλές κριτικές που της έχουν γίνει. Η σκηνοθεσία και η εναλλαγή των σκηνών γίνονται αριστοτεχνικά και πολλές ήταν οι στιγμές που νόμιζα ότι διάβαζα μυθιστόρημα. Έξυπνη προσθήκη η αφήγηση των γεγονότων από τον ομιλούντα ωκεανό, όπως και στην πρωτότυπη ιστορία. Αν και είναι πάντα ρηξικέλευθο το στοίχημα να μεταφερθεί ένα κλασικό έργο στα λημέρια της Disney, φαίνεται να έχει γίνει με σεβασμό προς την φήμη του μεγάλου Hugo Pratt. Τουλάχιστον μέχρι στιγμής. Έτσι, ο αναγνώστης που έχει διαβάσει την διάσημη "Μπαλάντα" θα βρει πολλές ομοιότητες κι αναφορές στην ιστορία αυτή, εννοείται βέβαια προσαρμοσμένες στο ανήλικο αναγνωστικό κοινό. Η πλοκή μεταφέρει το σκηνικό από την θάλασσα, στην στεριά και πάλι στην θάλασσα. Ο ρυθμός της χαρακτηρίζεται από δράση, ανατροπές και γρήγορο τέμπο, χωρίς όμως να κουράζει, ούτε στο ελάχιστο, τον αναγνώστη. Το φινάλε τού πρώτου μέρους, υπόσχεται μία καινούργια “πίστα”, μεταφέροντάς μας σε άλλη τοποθεσία, κι εύχομαι να είναι το ίδιο καλό. Όσον αφορά τον εικαστικό τομέα, νομίζω ότι όλοι γνωρίζουμε το σχεδιαστικό στυλ του βετεράνου Giorgio Cavazzano. Εδώ, όμως, έχω την εντύπωση ότι είναι ένα κλικ (ίσως και δύο) καλύτερο από τον μέσο όρο. Συμβάλλει στην απόδοση της εποχής, ενώ τα καρέ είναι γεμάτα, αλλά δεν κουράζουν το μάτι. Πολύ καλό βρήκα και τον χρωματισμό.

 

Στην επόμενη ιστορία του τεύχους, ο κλήρος έπεσε στον Τζιμ τον τρομερό να γίνει “Ένας ορεσίβιος στην θάλασσα”. Όλα ξεκίνησαν από μία κονσερβοποιία ζαρζαβατικών, η οποία έχει διεξάγει έναν διαγωνισμό. Οι υπεύθυνοι έχουν τοποθετήσει έναν πομπό GPS σε μία κονσέρβα κι ο τυχερός κάτοχός της θα κερδίσει μερικές ημέρες ξεγνοιασιάς και ξεκούρασης σε ένα πολυτελές καλοκαιρινό θέρετρο, κάνοντας παράλληλα και διαφήμιση στην εταιρία. Ο Τζιμ, λοιπόν, έχει την τυχερή κονσέρβα κι έτσι θα είναι αυτός που θα απολαύσει την θάλασσα, φεύγοντας για πρώτη φορά μακριά από τον λόφο του ορεσίβιου. Μαζί του θα πάρει και την οικογένειά του, οι οποία αποτελείται από τα οικόσιτα ζώα της φάρμας του. Όπως είναι, λοιπόν, φυσικό, ο άξεστος φίλος μας και η κουστωδία του θα προκαλέσουν την απόλυτη καταστροφή και θα διαταράξουν την ηρεμία των υπόλοιπων παραθεριστών. Η συνέχεια στα τεύχη σας. Πρόκειται για ένα πρωτότυπο σενάριο, που μεταφέρει τον βασικό πρωταγωνιστή έξω από τα γνωστά του λημέρια, ένα γεγονός σχετικά σπάνιο. Ξεκίνησα να διαβάζω την ιστορία κάπως μουδιασμένα κι ο λόγος είναι ότι δεν είμαι τόσο φίλος με τον ήρωα. Μετά από μερικές σελίδες, όμως, μου κίνησε το ενδιαφέρον κι άρχισε να μου αρέσει. Στην πορεία, όμως, έκανε κοιλιά, για να φτάσουμε προς το τέλος, όπου η απογοήτευσή μου ήταν εμφανής. Η πλοκή χωρίζεται σε δύο μέρη. Στο πρώτο βλέπουμε τον Τζιμ να κερδίζει το έπαθλο και να πηγαίνει στο θέρετρο, ενώ στο δεύτερο κάνει την εμφάνισή του ο Ζιζάνης (μαζί με τον Φέθρυ) και ουσιαστικά φαίνεται να έχουμε μία διαφορετική υπόθεση. Παραδέχομαι ότι μερικά γκαγκ βγάζουν γέλιο (ο Τσιμπούρης “πέταγε” μερικές εύστοχες ατάκες), αλλά γενικά η ιστορία είχε πολλές “άνοστες” σκηνές. Το φινάλε ήταν αναμενόμενο. Γενικά θα ήθελα η ιστορία να ασχοληθεί μόνο με τον Τζιμ και να μην επεκταθεί σε τόσες σελίδες. Διαβάστηκε σχετικά ευχάριστα, αλλά δεν μ’ εντυπωσίασε. Σχεδιαστικά, με εξαίρεση την απόδοση των χαρακτήρων, έχουμε ένα καλό αποτέλεσμα, με ένα εξίσου καλό χρώμα.

 

“Ο μυστηριώδης ξένος” θα μας μεταφέρει στο Παπιοχώρι (του σήμερα) κι ένα μυστήριο θα κάνει την εμφάνισή του. Ο Ντόναλντ, με την ευκαιρία των διακοπών των ανιψιών του με τους Μικρούς Εξερευνητές, έχει επισκεφτεί την Γιαγιά Ντακ και την βοηθάει να μεταφέρει τα προϊόντα της στους πελάτες. Επίσης, πρέπει να πάει το τρακτέρ της για επισκευή. Εκείνες τις ημέρες, ένας μυστηριώδης ξένος έχει κάνει την εμφάνισή του στο Παπιοχώρι και δείχνει πολύ αντικοινωνικός κι αγενής. Αυτή του η επίσκεψη, συμπίπτει με μερικά περίεργα περιστατικά που συμβαίνουν στην περιοχή. Ένας αχυρώνας παραδίδεται στις φλόγες, μία διάσημη κολοκύθα καταστρέφεται και μία ανεξήγητη κλοπή γίνεται στο αστυνομικό τμήμα του χωριού. Όπως είναι φυσικό, όλες οι υποψίες στρέφονται εναντίον του ξένου και οι έρευνες θα ξεκινήσουν. Κι ενώ όλοι θα δούνε το ζήτημα με ψυχραιμία, η οξυδέρκεια της Ελβίρας θα δώσει την λύση. Από τις πολύ ωραίες ιστορίες από το Παπιοχώρι, που έχω διαβάσει. Το σενάριο πατάει στα βήματα ενός μυστηρίου καλής ποιότητας, είναι προσεγμένο και στήνει έξυπνα τις σκηνές, ώστε να κρυφτεί ο ένοχος και τα σχέδιά του, τουλάχιστον μέχρι το φινάλε. Σε όλη την διάρκεια της ανάγνωσης, η περιέργειά μου μεγάλωνε, ενώ ακόμα και το φινάλε με γοήτευσε. Η Γιαγιά Ντακ, μπορεί κάλλιστα να ανταγωνιστεί τον Μίκυ στο αστυνομικό δαιμόνιο! Γενικά, μου άρεσε πολύ η συγκεκριμένη ιστορία. Για το σχέδιο ισχύει ό,τι έγραψα και για την προηγούμενη ιστορία. Ειδικά μερικά καρέ που περιέγραφαν το αγρόκτημα ήταν πανέμορφα.

 

Για την συνέχεια ο Λούλης κι ο Φέθρυ θα χρειαστούν “Μαθήματα διαχείρισης επιχειρήσεων”. Οι δύο φίλοι συνεργάζονται για να στήσουν μία επικερδή επιχείρηση που θα παράγει συσκευές που θα καθαρίζουν αυτόματα παπάγιες ( ), αλλά δυστυχώς οι τράπεζες, στις οποίες απευθύνθηκαν για να τους χορηγήσουν δάνειο, ήταν εντελώς αρνητικές. Κατέληξαν, λοιπόν, στο συμπέρασμα ότι τους λείπει ένα business plan κι ότι δεν είναι καλοί στις επιχειρηματικές διαπραγματεύσεις. Έτσι, ο Φέθρυ ρίχνει την ιδέα να επισκεφτούν τον καθ ύλην αρμόδιο σε τέτοια ζητήματα, που δεν είναι άλλος από τον θείο Σκρουτζ. Κι ενώ περίμεναν να τους πετάξει έξω με τις κλωτσιές, εκείνος τους δέχεται με έναν ανεξήγητα εγκάρδιο στυλ και δέχεται να τους βοηθήσει με τον τρόπο του. Πιο συγκεκριμένα, διαθέτει μία αλυσίδα εστιατορίων κι ένα από αυτά βρίσκεται σε μία απομακρυσμένη περιοχή και είναι εγκαταλελειμμένο. Τους προτείνει, λοιπόν, να το αναλάβουν εκείνοι, πιο πολύ για να τους κρατήσει μακριά από το θησαυροφυλάκιο. Έτσι οι δύο τους θα γίνουν φερέλπιδες επιχειρηματίες και θα καταλάβουν από πρώτο χέρι τα προβλήματα που κρύβουν αυτές οι δουλειές. Θα καταφέρουν, άραγε, να τα φέρουν εις πέρας? Διαβάζω “Λούλης” και “Φέθρυ” στον τίτλο της ιστορίας κι ένα αίσθημα απογοήτευσης άρχισε να με κατακλύζει. Σύντομα, όμως, άλλαξα γνώμη. Έχουμε να κάνουμε με ένα σενάριο που στηρίζεται σε μία ευφυή ιδέα και προσφέρει αρκετές καλές σκηνές. Η πλοκή, αν και είχε να διαχειριστεί δύο υπερβολικούς, σε συμπεριφορά, χαρακτήρες, παρόλα αυτά τους κοσμεί με λογικές αντιδράσεις, με αποτέλεσμα να μην κυλάει μόνο με χιούμορ κι ακραίες συμπεριφορές. Εντύπωση μού έκανε ο Λούλης, τον οποίο και βλέπουμε χωρίς το έτερον επιχειρηματικό του ήμισυ, την Τζένυ δηλαδή. Η κατάληξη στο φινάλε δίνει, δικαιολογημένα, όλα τα credits στους δύο πρωταγωνιστές, ενώ μας κάνει να δυσανασχετούμε για την τελική απόφαση του Λιμνουπολίτη μεγιστάνα. Εν κατακλείδι, αν υπάρχουν κι άλλες παρόμοιες ιστορίες, θα ήθελα να τις διαβάσω. Το σχέδιο ήταν πολύ πιο καρτουνίστικο για τα γούστα μου.

 

Τα “Σπορ” αυτή την εβδομάδα θα κάνουν ορθοπεταλιά και θα μας πουν δύο λόγια για την “Ποδηλασία”. Πρόκειται για ένα χόμπυ που έχει δημιουργήσει πολλούς και πιστούς οπαδούς σε όλη την υφήλιο. Ένας τέτοιος οπαδός ήμουν κι εγώ στα νιάτα μου, αν και τώρα έχω ασχοληθεί πιο πολύ με την καριέρα μου και το έχω παρατήσει! Οι αγαπημένοι μας φίλοι από το σύμπαν των Ντακ, λοιπόν, θα συμβάλλουν ώστε να ενημερωθούν οι αναγνώστες για την πορεία αυτού του οικολογικού δίτροχου, καθώς και τα οφέλη που αποκομίζουμε με την χρήση του. Και φυσικά, αυτή η συμβολή θα πραγματοποιηθεί με το αντίστοιχο χιούμορ. Ακόμα μία ιστορία της συμπαθητικής σειράς ήρθε στο περιοδικό κι ασχολήθηκε με ένα δημοφιλές μέσο. Τα δεδομένα που παρουσιάζει ανήκουν περισσότερο στην σφαίρα του ρομαντισμού και ουσιαστικά δεν μας παραθέτει κάποια πληροφορία που να μας είναι άγνωστη. Η πλοκή δεν είχε μεγάλες στιγμές, αλλά υπήρχαν μερικά εύστοχα γκαγκ που με διασκέδασαν. Γενικά είναι μία ευχάριστη ιστορία, έχει επιλέξει ένα αγαπημένο άθλημα, αλλά δεν μπόρεσε να ξεχωρίσει. Το σχέδιο το βρήκα μέτριο και παραφορτωμένο.

 

Το τεύχος θα τελειώσει, όπως μας συνηθίζει τις τελευταίες εβδομάδες, δηλαδή με μία σύντομη ιστορία της σειράς “Μυστικός Πράκτωρ Ντόναλντ Ντακ”. Ο τίτλος της? “Παγίδα στον διευθυντή”. Κεντρικός πρωταγωνιστής, αυτή την φορά, είναι ο Τζέησον Εξφάιλ, ο Διευθυντής της μυστικής οργάνωσης, ο οποίος μία βραδιά που βρισκόταν στο σπίτι του και χαλάρωνε, δέχεται επίθεση από μερικούς μασκοφόρους κατασκόπους. Η υπηρεσία, για λόγους ασφαλείας, έχει διαγράψει την μνήμη του, υπό τον φόβο διαρροών. Το κακό, όμως, είναι ότι μέσα σε όλα τα “δεδομένα” που έχουν διαγραφεί από το μυαλό του, είναι και η στρατιωτική του εκπαίδευση, με αποτέλεσμα να στέκεται δύσκολο να αντιμετωπίσει τους εισβολείς. Πώς θα καταφέρει να ανταπεξέλθει μέχρι να έρθουν οι δικοί του για να τον σώσουν? Συμπαθητικό σενάριο, από εκείνα που έχουμε συνηθίσει πλέον να βλέπουμε τώρα τελευταία. Θα επιμείνω, φυσικά, ότι δεν μπορεί να ανταγωνιστεί ούτε κατά διάνοια τις “μεγάλες” ιστορίες της σειράς, αλλά διαβάζεται ευχάριστα. Ο βασικός πρωταγωνιστής στην συγκεκριμένη ιστορία, φαίνεται αρκετά δυναμικός. Η πλοκή συνεχίζει να χρησιμοποιεί γρήγορο τέμπο και σκηνές δράσης, από το πρώτο κιόλας καρέ. Το φινάλε, όμως, το βρήκα επίπεδο κι εύκολο, σε σχέση με την υπόλοιπη πλοκή. Θα το ήθελα περισσότερο ευρηματικό. Όπως και να έχει, πάντως, μου άρεσε στο σύνολό της. Το σχέδιο το βρήκα σύγχρονο (με την καλή έννοια του όρου). Μου άρεσε, αλλά πιο πολύ με γοήτευσε ο ζωντανός και “κομπιουτερίστικος” χρωματισμός.