rotagiatipino Δημοσιεύτηκε Ιουνίου 16, 2020 Member ID: 4271 Group: Veterans Topic Count: 501 Content Count: 2447 Reputation: 13222 Achievement Points: 2462 Days Won: 11 With Us For: 5991 Days Status: Offline Last Seen: Κυριακή στις 01:59 PM Age: 43 Share Δημοσιεύτηκε Ιουνίου 16, 2020 (Επεξεργασία) Επεξεργασία Ιουνίου 16, 2020 από rotagiatipino 5 3 Παράθεση Σύνδεσμος για σχολιασμό Μοιραστείτε με άλλους ιστότοπους More sharing options...
deadneighbours Δημοσιεύτηκε Ιουνίου 16, 2020 Member ID: 29453 Group: Members Topic Count: 14 Content Count: 1286 Reputation: 5865 Achievement Points: 1288 Days Won: 0 With Us For: 3936 Days Status: Offline Last Seen: 3 ώρες πριν Share Δημοσιεύτηκε Ιουνίου 16, 2020 Πιστεύω ότι για να καταλάβεις τα κόμικς ή απλός για να διαβάσεις κόμικς, πρέπει να έχεις λίγη φαντασία και να είσαι μικρό παιδί στην ψυχή, γιατί έτσι μόνο θα ταξιδέψεις. Με τον Μίκυ μεγαλώσαμε, μην μας χαλάτε το κέφι με τέτοιες αναλύσεις. 2 2 Παράθεση Σύνδεσμος για σχολιασμό Μοιραστείτε με άλλους ιστότοπους More sharing options...
apetoussis82 Δημοσιεύτηκε Ιουνίου 17, 2020 Member ID: 30580 Group: Members Topic Count: 45 Content Count: 1831 Reputation: 13182 Achievement Points: 1942 Days Won: 7 With Us For: 3433 Days Status: Offline Last Seen: 47 λεπτά πριν Age: 41 Share Δημοσιεύτηκε Ιουνίου 17, 2020 Μπράβο κύριε Τάκη! Πες τα να τ'ακούσουνε όλοι, για τον φασίστα τον Μίκυ, τον κεφαλοκυνηγό που με χαφιεδισμό και ρουφιανιά παραβιάζει κάθε οικογενειακό άσυλο, απειλεί αθώους, προκαλεί σωματικές βλάβες, κατασπαταλεί τα χρήματα του δημοσίου και βιάζει (την Ελευθερία)... Και τι να πει κανείς γι'αυτούς τους ανεπαίσχυντους δημιουργούς ιστοριών κόμικς με πάπιες και ποντίκια? Απαράδεκτο οι χαρακτήρες τους να μην συμπεριφέρονται σαν άνθρωποι! (δηλαδή συμπεριφέρονται σαν πάπιες ή ποντίκια...? ). Και τέτοιοι χαρακτήρες, να μην επιδίδονται σε ερωτικές σχέσεις?? Χωρίς καν φυσιολογική ερωτική ζωή?? Είναι πράγματα αυτά? Τι νόμισαν, ότι γράφουν ιστορίες για παιδάκια?? (μάλλον πρέπει να έχω πάθει ψυχολογικά αφού από τα 6 μου διαβάζω τέτοιες ανέραστες ιστορίες) Και τώρα το σημαντικό σημείο: Βρέστε την ιστορία όπου οι ιθαγενείς (που, να μην ξεχνιόμαστε, γλύφουν τους λευκούς) δίνονται στον Κύρο Γρανάζη για πειραματόζωα! Υγ.: ο Ντόναλντ είναι γλύφτης 1 1 1 Παράθεση Σύνδεσμος για σχολιασμό Μοιραστείτε με άλλους ιστότοπους More sharing options...
Βίκτορ Σακβίλ Δημοσιεύτηκε Ιουνίου 17, 2020 Member ID: 32391 Group: Members Topic Count: 0 Content Count: 96 Reputation: 666 Achievement Points: 96 Days Won: 0 With Us For: 2356 Days Status: Offline Last Seen: Παρασκευή στις 08:02 PM Age: 47 Share Δημοσιεύτηκε Ιουνίου 17, 2020 Όταν είδα τον τίτλο του άρθρου από το μακρινό 1985, πίστευα πως θα ήταν βαρετό και αδιάφορο. Όμως έπεσα έξω! Μου δημιούργησε την επιθυμία να γράψω κάποιες σκέψεις μου. Πρώτα από όλα το άρθρο είναι χαρακτηριστικό της εποχής του. Τότε υπήρχαν στην Ελλάδα δυο τάσεις στην κριτική απέναντι στα κόμικς. Η μία πως κάνουν φιλοαμερικανική / φιλοκαπιταλιστική προπαγάνδα στα παιδιά. Η άλλη ότι απομακρύνουν τα παιδιά από τα πατριωτικά / χριστιανικά ιδεώδη. Και οι δύο τάσεις συμφωνούσαν ότι είναι καλύτερο για τα παιδιά να αποφύγουν τα κόμικς και να διαβάσουν βιβλία / περιοδικά (της δικής τους τάσης βέβαια). Αντίστοιχες τάσεις κριτικής υπήρχαν και σε άλλες χώρες του κόσμου. Εννοείται πως κόμικς για μεγάλους δεν ήταν κάτι αποδεκτό τότε. Επίσης αυτά που λέει το άρθρο για τους χαρακτήρες δεν απέχουν από την πραγματικότητα. Μάλιστα δεν ξέχασε να αναφερθεί από το Σκρουτζ μέχρι και τον Πασχάλη Χήνο, οπότε κερδίζει το σεβασμό μου! Οπότε πώς εξηγείται η τόση επιτυχία που είχαν και εξακολουθούν να έχουν τα Ντισνεϊκά κόμικς; Πιστεύω πως τα επιδραστικότερα έργα τέχνης ήταν και έργα προπαγάνδας. Από τον Παρθενώνα και τη Μόνα Λίζα ως τον Τεντεν και το Ράμπο. Και δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα σε αυτό. Ακόμα και μια επιτυχημένη διαφήμιση είναι έργο τέχνης, ακόμα κι αν έχει σαν στόχο απλώς να πιούμε μια μπύρα. Αυτή τη δουλειά λοιπόν κάνουν με εκπληκτικό επαγγελματισμό οι χιλιάδες καλλιτέχνες των εταιριών που συγκεντρώνονται κάτω από το λογότυπο Ντίσνεϊ. Αν δω μια ταινία Μπάτμαν δε σημαίνει πως θα σκέφτομαι μετά: "καλό είναι να έχουμε έναν σκοτεινό μεγιστάνα στην πόλη μας, να μας προστατεύει από τους κακούς". Ούτε αν διαβάσω Ντόναλντ θα είμαι όλη μέρα σε μια αιώρα να ρουφάω αναψυκτικά. Η τέχνη και η προπαγάνδα είναι σαν το χάρτινο καραβάκι στο ρυάκι. Μπορεί να πάει πολύ μακρυά, αλλά και μπορεί να βουλιάξει στην πρώτη στροφή. Εξαρτάται από την ποιότητα του καραβιού, αλλά και την ορμητικότητα του ρυακιού που θα πέσει. 6 1 Παράθεση Σύνδεσμος για σχολιασμό Μοιραστείτε με άλλους ιστότοπους More sharing options...
deadneighbours Δημοσιεύτηκε Ιουνίου 18, 2020 Member ID: 29453 Group: Members Topic Count: 14 Content Count: 1286 Reputation: 5865 Achievement Points: 1288 Days Won: 0 With Us For: 3936 Days Status: Offline Last Seen: 3 ώρες πριν Share Δημοσιεύτηκε Ιουνίου 18, 2020 Σε αυτό που λες δεν πέφτεις έξω, αλλά δεν είναι η ουσία του παραπάνω κειμένου. Δεν ξέρω βέβαια τι παιζόταν εκείνη την εποχή, αλλά από τα μαθητικά μου χρόνια , κάπου στο 1995 υπήρχε μια τάση μιας τέτοιας ανάλυσης όπως οι παραπάνω, κάπως κοινωνιολογικής, που δεν σου κρύβω έχει επηρεάσει πολλούς. Κάνω και εγώ τέτοιες σκέψεις κάποιες φορές αλλά έχω καταλάβει ,πώς να το πώ είναι μια τάση των Αμερικάνων να δαιμονοποιούν τα πάντα και να ασκούν ένα είδος πίεσης σε κάθε μορφή τέχνης, που έχει περάσει και εδώ βέβαια, π.χ. ο Ντίσνευ ήταν το μεγαλύτερο κάθαρμα.Το αν η επιτυχία του Μίκυ Μαους είναι λόγο ότι ηταν μέσο προπαγάνδας δεν νομίζω, το ότι διαβάζεται μέχρι σήμερα, διαβάζεται γιατι είναι ένα ξεκούραστο ανάγνωσμα, αυτό και τίποτα άλλο. Το αν θέλουνε να βρούμε δαίμονες καλύτερα να πάμε να δούνε το Παρασκευή και 13, υπάρχουν κόμικς που τα λένε στα ίσα. Αυτά. 4 Παράθεση Σύνδεσμος για σχολιασμό Μοιραστείτε με άλλους ιστότοπους More sharing options...
Βίκτορ Σακβίλ Δημοσιεύτηκε Ιουνίου 18, 2020 Member ID: 32391 Group: Members Topic Count: 0 Content Count: 96 Reputation: 666 Achievement Points: 96 Days Won: 0 With Us For: 2356 Days Status: Offline Last Seen: Παρασκευή στις 08:02 PM Age: 47 Share Δημοσιεύτηκε Ιουνίου 18, 2020 Η αλήθεια είναι πως στη δεκαετία του '80 δεν ήταν της μόδας να γίνεται ουσιαστική κριτική πάνω σε μορφές τέχνης όπως τα κόμικς. Χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια για να δούμε να αντιμετωπίζονται με σοβαρότητα. Δε θα ήθελα να χαλάσω το κέφι κανενός με αναλύσεις, αλλά ο Μίκυ και ο Ντόναλντ είναι πραγματικά εμβληματικοί χαρακτήρες. Μπορούν να συγκριθούν σε απήχηση με τον Ποπάυ και την Όλιβ; Με τον Τομ και τον Τζέρι; Νομίζω πως όχι. Οπότε η ψηλότερη κορυφή είναι φυσικό να δέχεται και τους περισσότερους κεραυνούς! 3 1 Παράθεση Σύνδεσμος για σχολιασμό Μοιραστείτε με άλλους ιστότοπους More sharing options...
Προτεινόμενες Καταχωρήσεις
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.