ΚΟΜΙΞ 71[Δώσε στον πλησιον σου]

[Gong]

10 συναρπαστικές ιστορίες διάσημων σχεδιαστών:

ΔΩΣΕ ΣΤΟΝ ΠΛΗΣΙΟΝ ΣΟΥ Give Unto Others
Μια ιστορία που έγραψε ο Άρνο Μπούιτινκ και σχεδίασε ο Ντον Ρόσα
Η ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ ΤΩΝ ΓΕΝΕΘΛΙΩΝ Birthday Blues
Ο Βίκαρ εικονογραφεί ένα σενάριο του Πωλ Χάλας
ΟΠΟΙΟΣ ΓΕΛΑΕΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ The Joke’s On You
Μια ιστορία που έγραψε ο Γιενς Χάνσεγκαρντ και σχεδίασε ο Σεζάρ Φεριόλι
Ο ΗΡΩΑΣ ΤΗΣ ΛΙΜΝΟΥΠΟΛΗΣ Hometown Hero
Ο Κάρλος Μότα εικονογραφεί ένα σενάριο του Γιαν Κρούζε
ΛΑΘΟΣ ΠΑΝΤΕΛΟΝΙ Wrong Trousers
Μια ιστορία που έγραψε και σχεδίασε ο Κάρι Κορχόνεν
ΟΙ ΣΕΡΛΟΚ ΧΟΛΜΣ ΤΗΣ ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ Neighbourhood Detectives
Ο Μάρκο Ρότα εικονογραφεί ένα σενάριο του Λαρς Γιένσεν
ΤΟ ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΚΑΤΟΡΘΩΜΑ The Impossible Feat
Ένα σενάριο του Ντον Μαρκστάιν εικονογραφημένο από τον Αντρέα Φερράρις
ΣΤΟΝ ΒΡΑΧΟ ΤΗΣ ΦΩΚΙΑΣ Seal Rock
Μια ιστορία που έγραψε ο Τέργιε Νόρντμπεργκ και σχεδίασε ο Άριλντ Μίντουν
ΜΟΝΟΜΑΧΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΓΚΡΙΝΓΚΟ ΛΟΚΟ Locust Loco
Μια ιστορία που έγραψε και σχεδίασε ο Ντάαν Γίππες
ΠΡΑΣΙΝΟΣ ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ Labyrinth
Μια ιστορία που έγραψε και σχεδίασε ο Νόελ Βαν Χορν

Το αγαπημένο περιοδικό μικρών και μεγάλων από αυτή την Παρασκευή 29/5 στα περίπτερα

 

 

Επεξεργασία Μαίου 27, 2020 από Ilias12

[jimakoszs97]

Πάλι έχουν βάλει σελίδες από το Ντόναλντ στην διαφήμιση. Επίσης @Ilias12 αν ανοίγεις τις εικόνες πριν τις κατεβάσεις θα κατεβαίνουν σε μεγαλύτερη ανάλυση.

και τα links για το inducks:

Give Unto Others
Birthday Blues
The Joke’s On You
Hometown Hero
Wrong Trousers
Neighbourhood Detectives
The Impossible Feat
Seal Rock
Locust Loco
Labyrinth

[Scrooge Mc Poor]

Πότε κυκλοφορεί με το καλό(η κακό, ανάλογα); Παρασκευή ή πιο νωρίς; Μήπως έκαναν πάλι αλλαγές; 

[Gong]

39 λεπτά πριν, Scrooge Mc Poor είπε:

Πότε κυκλοφορεί με το καλό(η κακό, ανάλογα); Παρασκευή ή πιο νωρίς; Μήπως έκαναν πάλι αλλαγές; 

Θα κυκλοφορήσει αυτήν την Παρασκευή 29/5/ μαζί με το ΜΜ.

Επεξεργασία Μαίου 27, 2020 από Ilias12

[ΚΟΜΙΞ]

Και όπως το ΜΜ άμα βλέπεις πολλές ιστορίες σε ένα τεύχος μόνο καλό σημάδι δεν είναι Μου θυμίζει Σουπερ Μίκυ όλο αυτό πριν τις πολυσέλιδες  

[nikolas12]

Πάντως πρέπει να πω ότι μου άρεσε πάρα πολύ το εξώφυλλο του συγκεκριμένου τεύχους, πραγματικά πολύ όμορφο.

[Scrooge Mc Poor]

3 ώρες πριν, ΚΟΜΙΞ είπε:

Και όπως το ΜΜ άμα βλέπεις πολλές ιστορίες σε ένα τεύχος μόνο καλό σημάδι δεν είναι Μου θυμίζει Σουπερ Μίκυ όλο αυτό πριν τις πολυσέλιδες  

Δίκιο! Όμως αν βλέπεις 7σελιδη πώς θα γεμίσουν οι άνθρωποι 96 σελίδες; Με άλλες εννέα ιστορίες. Δεν νομίζω στο Κόμιξ της Β περιοδου να έχουμε συναντήσει τόσο πολλές. 

[Asterix54]

Πολύ ωραίο εξώφυλλο. 

[jimmy mcduck]

Καλό τευχάκι μου φαίνεται (ιδίως το εξώφυλλο) εάν εξαιρέσω την εφτασέλιδη ως κεντρική ιστορία του Rosa. Ανυπομονώ να το πάρω και να το  διαβάσω . 

Επεξεργασία Μαίου 27, 2020 από jimmy mcduck

[Kriton]

Άσχετο: Τον τελευταίο καιρό βλέπω ότι, στις συζητήσεις για τα καινούργια τεύχη, η ερώτηση για τη βαθμολόγηση τού τεύχους είναι «πώς βαθμολογείται το τεύχος» (πώς βαθμολογείται από ποιον;) αντί για «πώς βαθμολογείτε το τεύχος» (δηλαδή πώς το βαθμολογείτε εσείς), που είναι το σωστό.

 

Ο φιλικός γραμματικός ναζί τής γειτονιάς σας (video).

[Indian]

Όσον αφορά τα εξώφυλλα, νομίζω ότι δεν είναι μόνο εδώ καλό, αλλά και στα υπόλοιπα τεύχη που έχουν κυκλοφορήσει (άντε, τουλάχιστον στην πλειοψηφία τους).

 

Ένα, από τα λίγα, θετικά του ΚΟΜΙΞ της Β' Περιόδου!

 

 

[Scrooge Mc Poor]

16 ώρες πριν, Kriton είπε:

Άσχετο: Τον τελευταίο καιρό βλέπω ότι, στις συζητήσεις για τα καινούργια τεύχη, η ερώτηση για τη βαθμολόγηση τού τεύχους είναι «πώς βαθμολογείται το τεύχος» (πώς βαθμολογείται από ποιον;) αντί για «πώς βαθμολογείτε το τεύχος» (δηλαδή πώς το βαθμολογείτε εσείς), που είναι το σωστό.

 

Ο φιλικός γραμματικός ναζί τής γειτονιάς σας (video).

Σωστο είναι το "Πώς βαθμολογείτε". Και το "Πώς Βαθμολογειται" είναι σωστο, όμως. Μιλάει γενικά γαι το τεύχος και όχι για τη βαθμολογία από εμάς. 

[mko]

@Scrooge Mc Poor Απλώς αν πεις "πως βαθμολογείται" πρέπει να πεις και πού,πχ στο inducks.

[Manitou]

Έλα λάθος ήταν το αλλάζουμε και συνεχίζουμε. 

Για κανένα λόγο δεν θα μπορούσε να είναι σωστό το βαθμολογείται σε ερώτηση με απαντήσεις για να επιλέξεις τη δικιά σου.

 

Επεξεργασία Μαίου 28, 2020 από Manitou

[Kriton]

Ακριβώς. Όταν το ζητούμενο είναι ο αναγνώστης να βαθμολογήσει το τεύχος, η ερώτηση είναι προσωπική: πώς το βαθμολογείτε εσείς, κύριε ή κυρία αναγνώστη και όχι πώς βαθμολογείται το τεύχος γενικά, από κάποιους που δεν προσδιορίζονται.

[Manitou]

Είναι η κατάρα του Βίκαρ, του Γίιπες και του Βαν Χορν που κυνηγάει όσους σε εβδομαδιαία βάση λοιδορούν τις ιστορίες τους. 

 

[Scrooge Mc Poor]

Έφτασε και η ώρα της πολυπόθητης κριτικής του τεύχους #71, με άσχετο, αλλά ωραίο εξώφυλλο σχεδιασμένο από τα χεράκια του Ντον Ροσα, και με κεντρική ιστορια την 7σελιδη Δώσε στον Πλησίον σου. Πάμε να δούμε, το τεύχος θα ξεπεράσει τη μετριότητα; 

 

Δώσε στον Πλησίον σου: Η Νταιζυ προσπαθεί να δώσει στον Ντόναλντ και τα ανιψακια ένα μάθημα ανιδιοτέλειας. Τους δίνει λεφτά για να πάρουν ένα δώρο (ο Ντόναλντ στα ανιψακια και αντίστροφα). 

 

Ο Ροσα έχει γράψει και καλύτερες ιστορίες. Δεν μπορώ να βαθμολογήσω μια ολιγοσελιδη, αλλά αφού το έφεραν έτσι τα πράγματα 7/10.

 

Η Μελαγχολία των γενεθλίων: Ο Ντόναλντ περνάει πάλι υπαρξιακές κρίσεις την ημέρα των γενεθλίων του. 

 

Χμμμμ.... Που το έχω ξαναδεί το σενάριο; 5/10.

 

Οποίος γελάει τελευταιος: Τα ανιψακια φοβούνται ότι κάποιοι φαρσέρ θα τους τρελάνουν στις φάρσες την τελευταία ημέρα του σχολείου. 

 

Αδιαφορο σενάριο, χωρίς κάποια ιδιαίτερη πλοκή. 5/10 και πολύ του είναι. 

 

Ο ήρωας της Λιμνουπολης: Ο Ντόναλντ γίνεται ξεναγός σε ένα μουσείο ηρώων. Τι επιφυλάσσει όμως αυτή η δουλειά; 

 

Ξεκίνησε καλά, αλλά τελείωσε αδιάφορα και χωρίς δράση. 6/10.

 

Λαθος παντελονι: Η Νταιζυ παίρνει ένα αίσχος στον Ντόναλντ για την επέτειο τους. Η μήπως όχι; 

Και αυτή ξεκίνησε με κάποιο ενδιαφέρον, αλλά τελείωσε αδιάφορα. 5/10.

 

Οι Σερλοκ Χολμς της γειτονιάς: Οι ανιψιες της Νταιζυ διαβάζουν πολύ, και εξιχνιάσουν ένα άλυτο μυστήριο. 

 

Εγώ μια απορία έχω. Πως γίνεται από ενα βιβλίο να γίνεις ξαφνικά Σερλοκ; 5/10.

 

Το απίστευτο κατορθωμα: Ο Ντόναλντ θέλει να τσεπωσει λεφτά, γι αυτό και επιχειρεί να πράξει έναν άθλο, με μια μικρή βοήθεια από τον Γκαστονε. 

 

Τι γίνεται σήμερα; Όλες οι ιστορίες τελειώνουν αδιάφορα; 4/10.

 

Στον βράχο της φωκιας: Ο Ντόναλντ αφηγήται στην Νταιζυ για το μέρος όπου αγόρασε καταλαθως. 

 

Μιά ακόμα "αυτοκινητάτη" αφήγηση του διάσημου παπιου. 6/10.

 

Μονομαχια με τον Γκρινγκο Λοκο: Ο Πασχάλης λ, χωρίς να κουνήσει το δαχτυλάκι του, κάνει έναν άθλο. 

 

Πολύ καλή περιπέτεια με ξεκαρδιστικότατα γκαγκ. Η ιστορία θα μπορούσε να γυριστεί άνετα σε ταινία μικρού μήκους. 7/10.

 

Πρασινος λαβύρινθος: Ο Μίκυ και ο Γκουφυ πρέπει να βγουν από έναν λαβύρινθο. 

 

Ποιος είμαι; Που πάω; Που πατάω; Και που βρίσκομαι. Ένα χαριστικό 3/10.

Μ.Ο: 5,3 

Άλλο ένα τευχακι όπου δεν ξεπερνά τη μετριότητα. Ο Ροσα και δύο άλλες ιστορίες το έσωσαν, ως συνήθως. Επόμενη ιστορία δεκασελιδη 

Καλα να κομικσοπερνάμε 

 

 

 

 

[chachisp]

Και σε εμένα αυτό το τεύχος δεν με συγκίνησε καθόλου!Μόνο την ιστορία του Γιππες βρήκα ενδιαφέρουσα.Του Ροσα την είχα ξαναδιαβάσει και παλιά. Λες και διάβαζα το Σουπερ Μικυ...

[Μενίγ Πουαγώ]

Το ΚΟΜΙΞ περιόδου Βου μπήκε στην όγδοη δεκάδα αφού κυκλοφόρησε το 71ο τεύχος μέ ένα πανέμορφο εξώφυλλο από το πενάκι του Ρόσα και σκαναρισμένο από τον φίλο @albertus magnus...



Δέκα (10) ιστορίες στο εν λόγω τεύχος. Αφού Ξεμπερδέψαμε με τις αποκλειστικές ιστορίες του Ρόσα (σενάριο και σχέδιο) τώρα περάσαμε σε αυτές που σχεδίασε μόνο. Ο καιρός γαρ εγγύς για να δούμε τι θα γίνει στην μετά Ρόσα εποχή. Στα του τεύχους τώρα.

"Δώσε στον πλησίον σου."

Η Νταίζυ δίνει μαθήματα αλτρουισμού στον Ντόναλντ και στα τρία ανιψάκια.

Εντυπώσεις.

Χιουμοριστική ιστορία που διαδραματίζεται στον αστικό περιβάλλον της Λιμνούπολης. Όμορφο σενάριο και πανέμορφο σχέδιο.

"Η μελαγχολία των γενεθλίων."

Ο Ντόναλντ μεγαλώνει κατά ένα χρόνο αλλά δεν είναι καθόλου χαρούμενος για αυτό.

Εντυπώσεις.

Ιστορία που την ξεχνάς με το που την διαβάζεις. Μόνο θετικό της στοιχείο η αγάπη του Ντόναλντ για τους οικείους του που δε του φέρθηκαν και με τον καλύτερο τρόπο.

"Όποιος γελάει τελευταίος."

Η σχολική χρονιά τελειώνει αλλά κάποιοι δε ξέρουν τι σημαίνει ανακωχή. Και όπως λέει η παροιμία. Γελάει καλύτερα...

Εντυπώσεις.

Τολμώ να πω ότι διαβάζεται και σου κρατάει το ενδιαφέρον. Για μία ανάγνωση όμως.

"Ο ήρωας της Λιμνούπολης."

Μία ληστεία γίνεται στο μουσείο που δουλεύει ως ξεναγός ο Ντόναλντ.

Εντυπώσεις.

Αποπειράται να μας κάνει να γελάσουμε. Και αυτή μια που την διάβασα...

"Λάθος παντελόνι."

Η Νταίζυ για άλλη μία χρονιά κάνει λάθος επιλογή δώρου για τον αρραβωνιαστικό της.

Εντυπώσεις.

Ποιές εντυπώσεις;

"Ο Σέρλοκ Χολμς της γειτονιάς."

Οι ανιψιές της Νταίζυ βάζουν αγγελία για φύλαξη παιδιών αλλά καταλήγουν να γίνουν ντετέκτιβ.

Εντυπώσεις.

Σπάνια βλέπουμε τις ανιψιές της Νταίζυ. Σαν ίστορία ούτε καλή την λες αλλά ούτε και ,εντελώς, άσχημη.

"Το απίστευτο κατόρθωμα."

Ο Ντόναλντ αποπειράται να κερδίσει ένα μεγάλο έπαθλο.

Εντυπώσεις.

Ιστορία που βασίζεται στον συσχετισμό ατυχίας και τύχης μεταξύ Ντόναλντ και Γκαστόνε. Δεν έχει στέρεες βάσεις.

"Στον βράχο της φώκιας."

Ντόναλντ, Νταίζυ και ανιψάκια πάνε για πικνίκ στον βράχο της φώκιας. Ο Ντόναλντ αναπολεί τα παλιά...

Εντυπώσεις.

Πρώτον να ξεκαθαρίσουμε ότι φώκια και θαλάσσιος ελέφαντας είναι δύο διαφορετικά θηλαστικά. Το μόνο θετικό της ιστορίας είναι τα οικολογικά μηνύματα που περνάει.

"Μονομαχία με τον Γκρίνγκο Λόκο."

Ο Πασχάλης βγάζει εκτός μάχης και εν αγνοία του έναν επικίνδυνο καταζητούμενο.

Εντυπώσεις.

Γέλασα σε αρκετά σημεία.

"Πράσινος λαβύρινθος."

 Ο Μίκυ και ο Γκούφυ χάνονται στην πράσινη ζούγκλα πίσω από το σπίτι του δεύτερου.

Εντυπώσεις.

Α ρε Walt. Να 'ξερες μόνο σε τι ιστορίες αναλώνεται ο ήρωας που δημιούργησες... 

Κλείνοντας...

Τελείωσε άλλο ένα βασανιστήριο. Συγγνώμη τεύχος ήθελα να γράψω. 6/10 με πολύ επιείκεια.

Υ.γ.: @Scrooge Mc Poor Την πρώτη ιστορία δε την έγραψε ο Ρόσα. Την σχδίασε μόνο...

[Indian]

Στο συγκεκριμένο τεύχος έχουμε μία σχετικά καλή παλέτα από ιστορίες, οι οποίες διαβάζονται σχετικά ευχάριστα, αλλά έχουν τις ιδιότητες του πασατέμπου. Δηλαδή, τις διαβάζεις, περνάς ωραία και μετά πίνεις νερό και τις ξεχνάς. Ακόμα και η κυρία ιστορία δεν είναι καθαρόαιμη Rosa, αλλά ημίαιμη, συνεπώς ούτε κι εκείνη ξεχώρισε από το σύνολο! Υπήρχε, βέβαια, και μία ιστορία που προσωπικά δεν την θεωρώ άξια λόγου. Γενικά θα το διάβαζα πιο ευχάριστα το τεύχος, αν δεν κόστιζε 3,50€! Αν θέλετε, διαβάστε την άποψή μου για τις ιστορίες που περιέχονται.

 

"Δώσε στον πλησίον σου"
Ο Ντόναλντ σουλατσάρει στον μόλο και, γεμάτος θλίψη, παρακολουθεί τους άλλους να επιδίδονται στο αγαπημένο του χόμπυ, που δεν είναι άλλο από το ψάρεμα. Εκείνος είναι άφραγκος κι έτσι δεν μπορεί να αποκτήσει ένα καλάμι και λίγο δόλωμα για να κάνει το κέφι του. Την ίδια ώρα συναντιέται τυχαία με τα τρία του ανιψάκια, τα οποία του ζητούν επιτακτικά το χαρτζιλίκι που δεν τους έχει δώσει. Τότε τα αίματα ανάβουν κι ευτυχώς που κάνει την εμφάνισή της και η Νταίζυ για να ηρεμήσει κάπως τα οξυμένα πνεύματα. Για να τους κάνει να δουν την ζωή με άλλο μάτι, δίνει στα ανιψάκια 10$, το ίδιο και στον αρραβωνιαστικό της, και τους καλεί να πάρουν από ένα δώρο ο ένας στον άλλο. Έτσι και γίνεται λοιπόν. Τα ανιψάκια δεν δυσκολεύονται να βρουν το κατάλληλο δώρο για τον θείο τους. Ο Ντόναλντ, όμως, θα αντιμετωπίσει πολλούς πειρασμούς κι άλλες τόσες δυσκολίες. Πρόκειται για ένα αρκετά χαριτωμένο σενάριο, που προάγει την αγάπη προς τον συνάνθρωπο. Δεν μπορούμε να μην γελάσουμε με τα γκαγκ που βρίσκουν τον πρωταγωνιστή να την πατάει και νιώσαμε έκπληξη όταν είδαμε την Νταίζυ να φέρεται τόσο ωραία και χωρίς καθόλου εγωισμό. Δεν το συνηθίζει! Η πλοκή κυλάει αβίαστα, αλλά νομίζω ότι θα πήγαινε πολύ καλύτερα αν το σενάριο το είχε επιμεληθεί ο Don Rosa. Το φινάλε είναι πέρα για πέρα δίκαιο για όλους και μας χαρίζει ένα χαμόγελο ικανοποίησης. Όσον αφορά το σχέδιο, ο αγαπημένος μας δημιουργός από το Κεντάκι, έκανε πάλι το θαύμα του. Ένιωσα, όμως, τα καρέ να είναι κάπως "μουδιασμένα". Σαν ο Don να μην είχε πλήρη ελευθερία κινήσεων για να κάνει τα "μαγικά" του. Υπάρχει, λοιπόν, το στοιχείο του χιούμορ κι εδώ, αλλά όχι όσο στις αμιγώς δικές του ιστορίες. Όπως και να έχει, πάντως, δεν μπορούμε να μην το αγαπήσουμε!

 

"Η μελαγχολία των γενεθλίων"
Τα τρία ανιψάκια, κρατώντας το αγαπημένο του πρωινό, πηγαίνουν μέχρι το κρεβάτι του θείου τους για να τον κεράσουν και να του ευχηθούν. Βλέπετε, ο Ντόναλντ σήμερα έχει τα γενέθλιά του. Εκείνος, όμως, αντί να σηκωθεί, γεμάτος, χαρά κι ευγνωμοσύνη, αρνείται να ξεμυτίσει από το πάπλωμά του και δεν θέλει να δει κανέναν. Ο λόγος είναι απλός. Νιώθει απίστευτη μελαγχολία, λόγω της ημέρας αυτής και σε συνδυασμό με τον απολογισμό που κάνει για την ζωή του, ο οποίος έχει αρνητικό πρόσημο. Νιώθει, λοιπόν, άχρηστος κι ανίκανος να στεριώσει σε μία δουλειά, την ίδια ώρα που κανένας δεν τον εκτιμά και δεν θα στεναχωρηθεί αν εκείνος φύγει από τον μάταιο τούτο κόσμο. Μάταια προσπαθούν να του φτιάξουν το κέφι τα ανίψια του, αλλά και μερικοί από τους υπόλοιπους συγγενείς του. Όταν κάποια στιγμή καταφέρνει να σηκωθεί από το κρεβάτι και να βγει από το σπίτι, κάνει την βόλτα του στην προβλήτα, όταν βλέπει κάτι που μοιάζει με άνθρωπο να επιπλέει. Χωρίς δεύτερη σκέψη θα βουτήξει στο νερό, προκειμένου να τον σώσει. Και τότε είναι που θα αρχίσουν τα πραγματικά προβλήματά του. Η όλη ιδέα του συγκεκριμένου σεναρίου, μου έφερε στο μυαλό το εξαιρετικό "Παπί που δεν υπήρξε ποτέ", χωρίς, βέβαια, να υπάρχει μέτρο σύγκρισης! Η πλοκή στην αρχή ξεκινάει ήπια, χωρίς να με κάνει να αγωνιώ για την συνέχεια. Ένιωθα ότι το έργο το έχω ξαναδεί. Μετά την απόπειρα "διάσωσης", όμως, ο τρόπος που εξελίχθηκαν τα γεγονότα, μπορώ να πω ότι με απογοήτευσε. Μου φάνηκε ότι η ιστορία εξελισσόταν σε μία μεγάλη υπερβολή, δοσμένη με κακής ποιότητας, φαντασία. Το φινάλε βάζει στο σωστό πλαίσιο την αξία της οικογένειας, αλλά γενικά είναι μία ιστορία που θα την ξεχάσω γρήγορα. Το σχέδιο του Vicar το βρήκα εξαιρετικό και μου ξύπνησε όμορφες αναμνήσεις από τις κλασικές δουλειές του Μεγάλου Παραμυθά!

 

"Όποιος γελάει τελευταίος"
Το καλοκαίρι έφτασε στην Λιμνούπολη και η τελευταία ημέρα στο σχολείο χαρίζει χαμόγελα ευτυχίας στους μικρούς μαθητές. Εξαίρεση δεν θα μπορούσαν να αποτελούν και οι μαθητές του σχολείου "Κορνήλιος Κουτ", στο οποίο φοιτούν και τα τρία ανιψάκια του Ντόναλντ. Την ημέρα εκείνη, λοιπόν, πραγματοποιείται η καθιερωμένη γιορτή στο σχολείο, αλλά ο Χιούη νιώθει περίεργα. Ο λόγος είναι ότι οι μαθητές του σχολείου τους βρίσκονται σε διαμάχη με τους μαθητές ενός "αντίπαλου" σχολείου, τους οποίους και είχαν κατατροπώσει. Μπορεί να έχει γίνει προσωρινή εκεχειρία, λόγω των καλοκαιρινών διακοπών, αλλά ο φίλος μας φοβάται ότι θα ζητήσουν εκδίκηση και σύντομα μάλιστα! Ο Λιούη κι ο Ντιούη φαίνεται να μην ανησυχούν, μιας και υπολογίζουν σε αυτή την ανακωχή. Δυστυχώς, όμως, τα παιδιά του άλλου σχολείου, όντως, δεν έχουν ξεχάσει την καζούρα που τους έκαναν κι ετοιμάζονται για ένα μεγάλο χτύπημα. Τότε και οι φίλοι μας δεν μπορούν να το αφήσουν να περάσει έτσι. Η εκδίκηση ξεκινά και είναι αμείλικτη...για όλους! Συμπαθητικό σενάριο, που περιγράφει καταστάσεις, που λίγο-πολύ όλοι τις έχουμε περάσει κατά την διάρκεια της σχολικής μας ζωής. Εννοώ τις διάφορες κόντρες που είχαμε με εξωσχολικούς ή με μαθητές άλλων τάξεων. Αυτό δούλεψε καλά σε εμένα, καθώς μου ξύπνησε αναμνήσεις. Από εκεί και πέρα έχουμε μία πλοκή με χαβαλέ, καθώς βλέπουμε τα διάφορα πειράγματα των παιδιών, αλλά δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Απλά μία ευχάριστη πλοκή. Το φινάλε ταυτίζεται με τις ημέρες που διανύει όλος ο πλανήτης, ενώ η κατάληξη στο τέλος γυρίζει μπούμερανγκ και με έκανε να γελάσω. Συμπαθητική, λοιπόν, η πλοκή, ξεκαρδιστικό το φινάλε! Το σχέδιο, αν και κάπως αφηρημένο, το βρήκα σχετικά καλό.

 

"Ο ήρωας της Λιμνούπολης"
Ο Ντόναλντ έχει προσληφθεί σαν ξεναγός σε ένα πρωτότυπο μουσείο, το οποίο φιλοξενεί τους ανδριάντες εξεχουσών προσωπικοτήτων που έχουν προσφέρει τα μέγιστα στην Λιμνούπολη. Εκτός, όμως, από τα επιβλητικά αγάλματα, το μουσείο διαθέτει μία αίθουσα που περιέχει και μερικά από τα προσωπικά αντικείμενα εκείνων των ανδρών. Ο φίλος μας, φαίνεται ότι είναι άριστος γνώστης των βιογραφιών τους, καθώς επίσης αντιμετωπίζει τους επισκέπτες με χαμόγελο κι ευγένεια, την ίδια ώρα που κι εκείνοι τού προσφέρουν τα ανάλογα φιλοδωρήματα. Εκείνο το μοιραίο απόγευμα, όλα έδειχναν ότι κυλούσαν με συνηθισμένους ρυθμούς. Μόλις τελείωσε και η τελευταία ξενάγηση, ο Ντόναλντ, έκλεισε το μουσείο και πήγε στο σπίτι του. Την επόμενη ημέρα, όμως, που πήγε να πιάσει δουλειά, βρήκε την κλειδαριά παραβιασμένη. Μετά από έρευνα ανακάλυψε ότι το μόνο που είχε κλαπεί ήταν μία μυστική φόρμουλα, με την οποία παρασκευάζονται εκρηκτικά, από οικιακά υλικά. Αμέσως όλοι κινητοποιούνται, μιας και μία τέτοια εφεύρεση, θα μπορούσε να φέρει την καταστροφή. Ποιος διέπραξε το έγκλημα και πώς θα μπορέσουν να τον εξουδετερώσουν, πριν χρησιμοποιήσει την φόρμουλα? Αρκετά συμπαθητικό σενάριο, με μία “εύθραυστη δεξιοτεχνία” του πρωταγωνιστή, που αυτή την φορά δεν έχει άδοξο τέλος. Απεναντίας, ενισχύεται! Η πλοκή ξεκινάει με χιούμορ, ενώ στην συνέχεια αποκτά αρώματα αστυνομικού μυστηρίου. Το φινάλε ήταν κάπως ανατρεπτικό και κλείνει την ιστορία με έναν έξυπνο και κωμικό τρόπο. Γενικά μία καλή προσπάθεια. Το σχέδιο το βρήκα αρκετά καλό.

 

“Λάθος παντελόνι”
Έρχεται η επέτειος της γνωριμίας του Ντόναλντ με την Νταίζυ κι ως είθισται το ζευγάρι ανταλλάσσει δώρα. Ο φίλος μας, όμως, βρίσκεται στα μαύρα πανιά κι ο λόγος είναι ότι η αρραβωνιαστικιά του δεν έχει και το καλύτερο γούστο όσον αφορά την επιλογή δώρου. Κάθε χρόνο τού χαρίζει διάφορα εκκεντρικά ενδυματολογικά αξεσουάρ και τον υποχρεώνει να τα φοράει στις εξόδους τους, γίνοντας, με αυτόν τον τρόπο, ρεζίλι! Δυστυχώς, η συνήθεια δεν άλλαξε κι φέτος. Η Νταίζυ τού πήρε ένα ανεκδιήγητο παντελόνι, το οποίο θα προκαλέσει στον φίλο μας τον απόλυτο εξευτελισμό. Η αλήθεια είναι ότι το σενάριο της ιστορίας αυτής με παραξένεψε κάπως. Ο λόγος είναι ότι δίνεται σημασία σε ένα ρούχο, το οποίο δεν ταιριάζει με την ιδιοσυγκρασία του χαρακτήρα που χρησιμοποιείται σαν πρωταγωνιστής. Σπάνιες είναι οι φορές που βλέπουμε τον Ντόναλντ με παντελόνι. Θα μπορούσε, λοιπόν, ο κύριος Korhonen να επιλέξει ένα άλλο αντικείμενο για να πλάσει την ιστορία του. Anyway, το προσπερνάμε! Η πλοκή είναι μία αλληλουχία από καρτουνίστικα και χιουμοριστικά γκαγκ, που εκτός από χαμόγελα στους αναγνώστες με τις γκάφες του πρωταγωνιστή, δεν βγάζουν κάποια συνοχή ή συνέχεια. Απλά καλύπτουν τις σελίδες της ιστορίας, μέχρι να έρθει το φινάλε, το οποίο ήταν αξιόλογο. Το σχέδιο μού άρεσε, αν και χρειάστηκα χρόνο για να συνηθίσω τον Ντόναλντ με παντελόνι και μάλιστα κόκκινο και με στρας!

 

“Οι Σέρλοκ Χολμς της γειτονιάς”
Η Νταίζυ επιστρέφει στο σπίτι της μετά από ψώνια και βρίσκει στο σαλόνι τις τρεις ανιψιές της, οι οποίες, για να βγάλουν το χαρτζιλίκι τους, έχουν βάλει αγγελία για baby sitting. Μέχρι να χτυπήσει, λοιπόν, το τηλέφωνο, πρόλαβαν και διάβασαν ένα βιβλίο με πρωταγωνιστή τον διάσημο Σέρλοκ Χολμς. Κάποια στιγμή, κάνει την εμφάνισή της μία γειτόνισσα της Νταίζυ, η οποία έχει χάσει ένα πανάκριβο σκουλαρίκι και πάνω στην κουβέντα, δίνει τα κλειδιά του σπιτιού της στα κορίτσια για να ξεκινήσουν τις έρευνες. Η δουλειά φαίνεται να είναι σχετικά απλή και χωρίς να ενέχει κινδύνους. Τα φαινόμενα, όμως, όπως συμβαίνει συνήθως, απατούν… Έχουμε να κάνουμε με μία χαριτωμένη, αλλά παιδική δουλειά, η οποία δεν θα έλεγα ότι με συγκίνησε, αλλά σίγουρα μου άρεσε που την διάβασα. Χάρηκα που είδα τις τρεις ανιψιές της Νταίζυ, μετά από καιρό, οι οποίες πρωταγωνιστούν σε ένα σενάριο, το οποίο λες κι έχει γραφτεί για τις σελίδες της “Μίννι”. Η πλοκή είναι κλιμακούμενη και σφιχτογραμμένη. Λόγω των πρωταγωνιστών, υπάρχει μία διάχυτη αθωότητα, αλλά προς το τέλος έχουμε ένα περισσότερο “ενήλικο” σκηνικό. Γενικά είναι μία ιστορία, κατάλληλη για να περνάει ευχάριστα η ώρα. Οι γραμμές του σχεδίου του  Marco Rota είναι καθαρές και δίνουν ένα πανέμορφο αποτέλεσμα.

 

“Το απίστευτο κατόρθωμα”
Ο Ντόναλντ απολαμβάνει την βόλτα του στο πάρκο, όταν βλέπει έναν καλοντυμένο κύριο να είναι θλιμμένος. Όταν τον ρωτάει γιατί είναι έτσι, εκείνος, αφού του συστηθεί, του λέει ότι ψάχνει κάποιον εθελοντή να κάνει μία δουλειά για την αμοιβή του ενός εκατομμυρίου δολαρίων! Ο φίλος μας δεν θα μπορούσε να μείνει ασυγκίνητος με ένα τέτοιο ποσό και ρωτάει ποια είναι η φύση αυτής της δουλειάς. Ο κύριος, λοιπόν, είναι κατασκευαστής ποδηλάτων και για να διαφημίσει την πραμάτεια του, ζητάει από κάποιον να ανέβει στο καλώδιο της κρεμαστής γέφυρας που υπάρχει εκεί, και να κάνει πετάλι από την μία κολόνα της στην άλλη! Ο φίλος μας δίστασε προς στιγμήν, αλλά το δέλεαρ είναι μεγάλο. Τι θα σκεφτεί για να αποκτήσει τα λεφτά, αλλά να μην κινδυνεύσει η σωματική του ακεραιότητα? Πρόκειται για ένα σενάριο, το οποίο (χωρίς ιδιαίτερο λόγο) μου θύμισε κάτι από τις μικρές ιστορίες του μεγάλου Carl Barks. Το βρήκα κάπως περίεργο, τουλάχιστον στην αρχή, αλλά στην συνέχεια (μετά την είσοδο του Γκαστόνε), βγάζει μία πλοκή γεμάτη ενδιαφέρον, πλουραλισμό σκηνών και κωμικά γκαγκ. Αυτό που μένει στον αναγνώστη είναι οι πανέξυπνες ανατροπές, καθώς κι ο τρόπος που η τύχη ευνοεί τον αγαπημένο της. Το φινάλε, μπορεί να είναι αστείο, αλλά οι φαν του Ντόναλντ θα στεναχωρηθούν κάπως… Σχεδιαστικά δεν με απογοήτευσε.

 

“Στον βράχο της φώκιας”
Η Νταίζυ είναι μέλος σε μία φυσιολατρική λέσχη, η οποία διοργανώνει μία εκδρομή στην παραλία του “Βράχου της φώκιας” κι ο Ντόναλντ με τα τρία ανιψάκια του, δέχτηκε με ευχαρίστηση να την συνοδεύσει. Κατά την διάρκεια της διαδρομής, τα τρία ανιψάκια ομολογούν ότι ο θείος τους είχε κάποτε αγοράσει μία παράγκα σε εκείνη την περιοχή, κάτι όμως που εκείνος θέλει να ξεχάσει εντελώς. Η συζήτηση φουντώνει κι ο αναγνώστης κάνει ένα ταξίδι στο παρελθόν για να μάθει από πρώτο χέρι τι ήταν αυτό που έκανε τον φίλο μας να μην θέλει ούτε να ακούσει γι’ αυτή την περιοχή. Μία ιστορία που αποπνέει καλοκαιρινή αύρα, αλλά κι αυξημένο το αίσθημα της οικολογίας. Η σκηνοθεσία ξεχωρίζει, καθώς το κύριο μέρος της πλοκής αποκαλύπτεται μέσω μίας ενιαίας αναδρομής στο παρελθόν. Ο Ντόναλντ στέκεται επάξια στον τομέα του χιούμορ, καθώς τον απολαμβάνουμε σε γκαγκ που έχουν υφή που θυμίζει τις διαμάχες του με τον Τσιπ και τον Ντέηλ. Το φινάλε επιστρέφει στο παρόν, αλλά δεν κλείνει δυναμικά την ιστορία. Το σχέδιο το βρήκα αρκετά προσεγμένο.

 

“Μονομαχία με τον Γκρίνγκο Λόκο”
Βρισκόμαστε σε ένα γνωστό μας αγρόκτημα κι ο Πασχάλης παίρνει την σιέστα του κάτω από ένα δέντρο. Η Γιαγιά Ντακ πρέπει να λείψει για λίγη ώρα κι αφήνει τα κλειδιά στον βοηθό της, καθώς επίσης του εφιστά την προσοχή. Ο λόγος που το κάνει αυτό είναι γιατί τον τελευταίο καιρό σε εκείνα τα μέρη έχει κάνει την εμφάνισή του ένας ληστής, ο οποίος είναι ο φόβος κι ο τρόμος της περιοχής. Μόλις αποχωρεί, λοιπόν, η Ελβίρα, ο ληστής κάνει την εμφάνισή του. Με τον Πασχάλη νωχελικό και κοιμισμένο, νομίζει ότι το σπίτι είναι ένας εύκολος στόχος για να το “γδύσει”. Όπως δείχνουν τα πράγματα, όμως, ο πεινάλας φιλαράκος μας δεν έχει πει ακόμα την τελευταία του λέξη! Πρόκειται για ένα σύντομο σενάριο, με απόλυτο πρωταγωνιστή τον καλοκάγαθο Πασχάλη, ο οποίος αποδεικνύει ότι ακόμα και στο χουζούρι του, μπορεί να κλέψει την παράσταση και να κερδίσει τις εντυπώσεις και τον σεβασμό μας. Βέβαια, για να είμαστε αντικειμενικοί, τέτοια τύχη θα την ζήλευε ακόμα κι ο Γκαστόνε! Οι σκηνές που υπάρχουν στην πλοκή είχαν την πλάκα τους και μας έκαναν να γελάμε περισσότερο με τις γκάφες του ληστή. Το φινάλε ήταν χαριτωμένο κι ευτυχές. Γενικά ήταν μία ιστορία που διαβάζεται ευχάριστα, μόνο για να περάσει η ώρα. Το σχεδιαστικό στυλ του Daan Jippes, αν και δεν μου αρέσει, εδώ το βρήκα ικανοποιητικό.

 

“Πράσινος λαβύρινθος”
Ο Μίκυ κι ο Γκούφυ βρίσκονται μέσα σε ένα χωράφι, το οποίο είναι κατάφυτο από αγριόχορτα που έχουν θεριέψει και προσπαθούν να τα τιθασεύσουν. Μέχρι στιγμής, ό, τι έχουν επιχειρήσει να κάνουν καταλήγει σε παταγώδη αποτυχία. Τα εργαλεία τους έχουν καταστραφεί, ενώ η ενοχλητική χλωρίδα, αρχίζει να μετατρέπεται στον απόλυτο κίνδυνο για τους δύο φίλους. Πώς θα καταφέρουν να γλιτώσουν από αυτόν τον λαβύρινθο? Κι ενώ τα πηγαίναμε σχετικά καλά με τις ιστορίες τους τεύχους, έρχεται η τελευταία για να μας δώσει την πιο πικρή επίγευση. Το σενάριο σύντομο (ευτυχώς), εντελώς ανέμπνευστο, περνάει εντελώς απαρατήρητο. Η πλοκή δεν μας εξηγεί πολλά, απεναντίας αναλώνεται μόνο στην “δράση”, η οποία έμοιαζε με την ταινία “Αγάπη μου, συρρίκνωσα τα παιδιά”. Καμία από τις σκηνές δεν μου κίνησε το ενδιαφέρον κι αν θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι ο Γκούφυ ταιριάζει στο όλο κλίμα, του Μίκυ δεν του αξίζει μία τέτοια συγγραφική αντιμετώπιση. Το φινάλε κλείνει την ιστορία με τέτοιο τρόπο, που αναφώνησα “σοβαρά τώρα?”. Ευτυχώς τελείωσε κι ελπίζω άλλο κακό να μην μας βρει! Το σχέδιο ήταν απείρως καλύτερο από το σενάριο.