Μετάβαση στο περιεχόμενο

Ο δεύτερος πατέρας του Αστερίξ με το ανυπότακτο, οπτικό χιούμορ [Ζώης Νικόλας, kathimerini.gr, 28/03/2020]


ramirez

Προτεινόμενες Καταχωρήσεις


  • Member ID:  2298
  • Group:  Members
  • Topic Count:  1596
  • Content Count:  5019
  • Reputation:   34448
  • Achievement Points:  5027
  • Days Won:  14
  • With Us For:  6159 Days
  • Status:  Offline
  • Last Seen:  

Είναι σαν να διαλέγεις ένα τραγούδι από το αγαπημένο σου συγκρότημα. Ή το ομορφότερο χαρακτηριστικό ενός προσώπου που δεν χορταίνεις να κοιτάς. Κι ας μιλάμε εδώ για σκίτσα και χρώματα, για τοπία και φιγούρες, σε ιστορίες μόλις 48 σελίδων: αν γέλασες μαζί τους ως παιδί κάποιο καλοκαιρινό απομεσήμερο, αν ως ενήλικας εντόπισες ιστορικές λεπτομέρειες που σου διέφευγαν, τότε όλες οι περιπέτειες του Αστερίξ μοιάζουν τέλειες σαν τη μύτη της Κλεοπάτρας ή τα μαλλιά της Φραμπάλας. Για τα σενάρια του δαιμόνιου Ρενέ Γκοσινί, που έφυγε από τη ζωή το 1977, έχουν ήδη γραφτεί πολλά. Για την εικονογράφηση που τα συνόδευε σε ένα σπάνιο συνδυασμό αφηγηματικού ρυθμού και σχεδιαστικής απλότητας, αρκεί μια ματιά σε τεύχη όπως «Ο Αστερίξ στην Κορσική», «Η κατοικία των θεών» ή «Οι δάφνες του Καίσαρα». Οι ανθρώπινες φιγούρες αποκαλύπτουν μόνες τους τον κωμικά εκφραστικό τους πλούτο: τόσοι ψαρωμένοι λεγεωνάριοι, ματαιωμένοι πειρατές, αγανακτισμένοι πωλητές αγριογούρουνων, αλλά και κρυόμπλαστροι Βρετανοί, καταφερτζήδες Έλληνες ή μιλιταριστές Γότθοι, δείχνουν καθαρά πόσο δύσκολη αλλά διασκεδαστική υπόθεση είναι το οπτικό χιούμορ.

 

 

uderzo.thumb.jpg.c3f9bfa4bfff42b82e7515566ba62104.jpg

 

 

Την περασμένη Τρίτη ο Αλμπέρ Ουντερζό, σχεδιαστής όλων των παραπάνω, συνδημιουργός και τελικά μοναχικός ενορχηστρωτής των περιπετειών του Αστερίξ, πέθανε από καρδιακή προσβολή στο σπίτι του στο Νεϊγί σε ηλικία 93 ετών. «Ήταν πολύ κουρασμένος τις τελευταίες εβδομάδες» έλεγε η μελαγχολική κατακλείδα της ανακοίνωσης του θανάτου του, λες και όλα τα σχέδια μιας ζωής τον είχαν καταπονήσει ανεπανόρθωτα. Η αλήθεια είναι ότι τα πρώτα του χρόνια ως επαγγελματίας της Ένατης Τέχνης είχαν ξενύχτι: «Το να ζεις από τα κόμικς ήταν πολύ δύσκολο εκείνες τις μέρες, έπρεπε λοιπόν να σχεδιάζω έναν αστρονομικό αριθμό σελίδων για να βγει ο μήνας», θυμόταν κάποτε. Μιλούσε για την περίοδο μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν είχε εγκαταλείψει τα όνειρα να γίνει κλόουν ή μηχανικός αεροσκαφών σαν τον μεγαλύτερο αδελφό του Μπρούνο και εργαζόταν ως εικονογράφος παιδικών ιστοριών στη Société Parisienne d’Édition, και έπειτα ως κομίστας σε μικρούς εκδοτικούς ή ως «ρεπόρτερ-σχεδιαστής» σε περιοδικά. Στα διαπλαστικά εκείνα χρόνια είχε δημιουργήσει μια παρωδία του Ταρζάν, αλλά και μια ιστορία με πρωταγωνιστές τον παντοδύναμο Άρις Μπακ και τον κοντοπίθαρο Καστανιάκ. Μέχρι που το 1951 στο βελγικό πρακτορείο ειδήσεων International Press γνωρίστηκε με τον Ρενέ Γκοσινί.

 

Σύμφωνα με τον θρύλο, ο ήρωας με τα ξανθά μουστάκια και ο εύσωμος φίλος του με τις κόκκινες κοτσίδες γεννήθηκαν στο διαμέρισμα του Ουντερζό, ένα βράδυ με πολλά τσιγάρα και ποτήρια παστίς. «Στα πρώτα μου σκίτσα εμφανίστηκε ένας χαρακτήρας ψηλός, ταιριαστός με τη διαδεδομένη εικόνα των Γαλατών. Τότε ο Ρενέ μου έβαλε την ιδέα ενός ήρωα μικρόσωμου, αδύναμου, όχι οπωσδήποτε ευφυούς και όμορφου, αλλά πάντως ξύπνιου και επιτήδειου, κόντρα στα πρότυπα που ήθελαν πρωταγωνιστές με τους οποίους να ταυτίζονται τα παιδιά», έγραφε ο Ουντερζό στα απομνημονεύματά του. Κάπως έτσι ο Αστερίξ ο Γαλάτης έκανε το ντεμπούτο του στο περιοδικό Pilote στις 29 Οκτωβρίου του 1959. Η πρώτη ομώνυμη ιστορία του κυκλοφόρησε αυτοτελώς το 1961 από την Dargaud, ενώ σειρά είχαν το «Χρυσό δρεπάνι» και ο «Αστερίξ στους Γότθους». Γκοσινί και Ουντερζό είχαν ήδη συνεργαστεί στις περιπέτειες του ερυθρόδερμου Ούμπα-Πα, όμως εδώ χτύπησαν μια φλέβα ευρωπαϊκή, παγκόσμια: τα καμώματα των πεισματάρηδων και καβγατζήδων Γαλατών, που υπερασπίζονται το μικρό χωριό τους από τους φουκαράδες λεγεωνάριους του Ιούλιου Καίσαρα, παρουσίαζαν μεταπολεμικά την εικόνα ενός κόσμου, όπου όσες μάχες και αν ξεσπούσαν, στο τέλος δεν υπήρχε ούτε ένας νεκρός.

 

Οι μάχες. Οι περίφημες μάχες μεταξύ μαγικού ζωμού και ρωμαϊκού ιμπεριαλισμού, μια πανδαισία από χρώματα και μπούφλες που ο Ουντερζό εμπνεύστηκε έχοντας διαβάσει ως πιτσιρικάς πολύ Ποπάι. Το σχεδιαστικό του στυλ θα εντασσόταν κατόπιν στην «καθαρή γραμμή», τη «ligne claire» των γαλλοβελγικών κόμικς, όμως ο ίδιος θα δήλωνε ότι βασική του επιρροή ήταν ο Γουόλτ Ντίσνεϊ και ταινίες όπως το «Η Χιονάτη και οι επτά νάνοι». Ο Μίκι Μάους επίσης · το 1934 ήταν η χρονιά που κυκλοφόρησε το πρώτο τεύχος του Journal de Mickey στη Γαλλία και που οι γονείς τού Ουντερζό, δύο Ιταλοί μετανάστες εγκατεστημένοι στα προάστια του Παρισιού, πήραν επιτέλους τη γαλλική υπηκοότητα. Η καταγωγή του μικρού Ουντερζό έκανε τους συμμαθητές του να τον φωνάζουν πειρακτικά «μακαρονά» και τον ίδιο να επιμένει ότι δεν τον λένε Αλμπέρτο αλλά Αλμπέρ. Όσο ο πατέρας του εργαζόταν ως ξυλουργός, η μητέρα του έδινε σε εκείνον και στα αδέλφια του λευκά χαρτιά και μολύβια για να περνούν τον ελεύθερο χρόνο τους. Ο Αλμπέρ φαντάστηκε τις πρώτες του ιστορίες επηρεασμένος και πάλι από τον αδελφό του Μπρούνο, που προσπαθούσε να γλιτώσει από τους ναζί στην κατεχόμενη Γαλλία. Το πιο εντυπωσιακό από όλα; Είχε γεννηθεί με έξι δάχτυλα σε κάθε χέρι και αχρωματοψία. Το πρώτο διορθώθηκε με επέμβαση. Το δεύτερο με πολλές ετικέτες κολλημένες στους μαρκαδόρους του.

 

Σε μια συνέντευξη του 2015 έλεγε ότι λίγο μετά την κυκλοφορία του πρώτου Αστερίξ είχε ρωτήσει ένα ψηλομύτικο στέλεχος της Dargaud γιατί δεν προωθεί αρκετά το καινούργιο κόμικ. «Όταν φτάσετε τις 30.000 αντίτυπα θα το σκεφθούμε», ήταν η απάντηση. Δεκαετίες αργότερα, τα συνολικά 38 τεύχη του Αστερίξ έχουν μεταφραστεί σε περίπου 110 γλώσσες και διαλέκτους έχοντας πουλήσει σχεδόν 370 εκατομμύρια αντίτυπα. Στην Ελλάδα ήρθαν στα τέλη του ’60 από τις εκδόσεις «Σπανός», «Ψαρόπουλος» και «Μαμούθ Comix», σε μεταφράσεις του Κώστα Ταχτσή, του Αργύρη Χιόνη, της Ειρήνης Μαραντέι. Η διεθνής εκδοτική τους ιστορία δεν ήταν μόνο ρόδινη: κάτοχος μιας έπαυλης και μια συλλογής από Φεράρι, χρισμένος Ιππότης της Λεγεώνας της Τιμής, ο Ουντερζό θα έφτανε στα δικαστήρια με την κόρη του Σιλβί το 2014 εξαιτίας της απόφασης να πουλήσει τα πνευματικά δικαιώματα του Αστερίξ στην Hachette. Από το 2011 την αφήγηση και τον σχεδιασμό του κόμικ έχουν αναλάβει οι Ζαν-Ιβ Φερί και Ντιντιέ Κονράντ. Τα τελευταία χρόνια ο Ουντερζό δεν ήταν απλώς «πολύ κουρασμένος» · ήταν ανήμπορος να σχεδιάσει έστω μια μικρή αφιέρωση. Τα γραπτά μένουν όμως, έτσι δεν λέμε; Τα σκίτσα και τα χρώματα ομοίως. Και στο τελευταίο καρέ θα στήνεται πάντα ένα γενναίο τσιμπούσι: οι Γαλάτες θα αγκαλιάζονται χωρίς να φοβούνται τίποτα και οι Ρωμαίοι θα μετράνε μπούφλες και αστράκια.

 

 

 

 

Και το σχετικό link...

Σύνδεσμος για σχολιασμό
Μοιραστείτε με άλλους ιστότοπους

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Επισκέπτης
Απάντηση σε αυτό το θέμα ...

×   Έχετε επικολλήσει περιεχόμενο με μορφοποίηση.   Κατάργηση μορφοποίησης

  Επιτρέπονται μόνο 75 emoticons maximum.

×   Ο σύνδεσμός σας έχει ενσωματωθεί αυτόματα.   Εμφάνιση ως σύνδεσμος

×   Το προηγούμενο περιεχόμενό σας έχει αποκατασταθεί.   Διαγραφή εκδότη

×   Δεν μπορείτε να επικολλήσετε εικόνες απευθείας. Ανεβάστε ή εισάγετε εικόνες από URL

×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.