Μίκυ Μάους 297 [Εξαφανισμένοι στο πουθενά.]

[Μενίγ Πουαγώ]

4 απολαυστικές ιστορίες σας περιμένουν στα περίπτερα.

 

• ΕΞΑΦΑΝΙΣΜΕΝΟΙ ΣΤΟ ΠΟΥΘΕΝΑ.
  
  Ο ΓΚΟΥΦΟΛΥΚΟΣ ΣΩΖΕΙ ΤΟΝ ΜΙΚΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΓΑΡΕΙΑ ΠΟΥ ΤΟΥ ΕΧΕΙ ΦΟΡΤΩΣΕΙ Η ΜΙΝΝΙ, ΑΛΛΑ ΤΟΝ ΜΠΛΕΚΕΙ Σ' ΕΝΑ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΠΟΥ ΕΚΤΥΛΙΣΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΑΠΙΘΑΝΟΥ.
   
• ΤΟ ΔΑΣΟΣ ΤΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΩΝ.
  
  ΟΤΑΝ Ο ΝΤΟΝΑΛΝΤ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΛΙΓΕΣ ΜΕΡΕΣ ΣΤΟ ΒΟΥΝΟ ΜΕ ΤΑ ΑΝΙΨΙΑ ΤΟΥ, ΔΕ ΦΑΝΤΑΖΟΤΑΝ ΟΤΙ ΘΑ ΕΞΑ'Υ'ΛΩΘΕΙ.
   
• ΓΕΥΣΗ ΚΑΙ ΤΕΧΝΗ.
  
  Η ΤΖΕΝΗ ΚΑΙ Ο ΛΟΥΛΗΣ ΑΝΑΖΗΤΟΥΝ ΈΝΑ ΘΡΥΛΙΚΟ ΣΚΟΥΛΗΚΙ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΘΑ ΤΟΥΣ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ΝΑ ΦΤΙΑΞΟΥΝ ΦΑΓΩΣΙΜΟΥΣ ΠΙΝΑΚΕΣ.
   
• ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗΣ ΤΟΥ ΓΚΟΛΦ.
   
• ΓΙΑ ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙ Ο ΣΚΡΟΥΤΖ ΤΗΝ ΠΟΛΥΠΟΘΗΤΗ ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΜΕΓΙΣΤΑΝΑ ΤΩΝ ΣΠΟΡ ΑΠΟ ΤΟΝ ΡΟΜΠΑΞ, ΠΡΕΠΕΙ Ο ΝΤΟΝΑΛΝΤ ΝΑ ΓΙΝΕΙ Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΩΝ ΓΗΠΕΔΩΝ ΤΟΥ ΓΚΟΛΦ.
  
  Ένα τεύχος γεμάτο γέλιο και περιπέτεια αυτήν την Παρασκευή, 21/02 (Νο 297).
  
  

Επεξεργασία Φεβρουαρίου 22, 2020 από Donald Fauntleroy Duck

[Gong]

Η πρώτη ιστορία μου κεντρίζει το ενδιαφέρον.Ο Γκουφόλυκος συναντά τον Μίκυ στην ίδια ιστορία.Περιμένω αντιδράσεις των ηρωών.

 

Είναι και αρκετά μεγάλη, καθώς 38 σελίδες που έχει δε της λες και λίγες.Την ιστορία σχεδίασε ο Μάρκο Μαρατσέλο που πρωσοπικά το σχέδιο του το βρίσκω μέτριο προς καλό.Όμως δε θα με χαλάσει τη ζαχαρένια μου αυτό.

Το υπόλοιπο τεύχος δε φαίνεται κάτι το ιδιαίτερο, αλλα μόνο και μόνο για την κεντρική ιστορία θα αγοραστεί και απόγευμα Παρασκευής θα το απολαμβάνω.

 Ανυπομονώ!!!

[Μενίγ Πουαγώ]

Παρουσίαση-κριτική του υπ' αριθμόν #297 τεύχους του νέου Μίκυ Μάους.

Εξώφυλλο (από τον κάτοχο συμβολαίου να λαμβάνει τα τεύχη πιο νωρίς με αντάλλαγμα ζύθο @Indian...).



Εδώ Μίκυ Σίτυ! (by Silvia Ziche)
Ιστορίες.

"Εξαφανισμένοι στο πουθενά."

Ο Μίκυ συνοδεύει την Μίννι σε ένα μουσείο μοντέρνας τέχνης

Αν και ο Μίκυ δυσκολεύεται να εναρμονιστεί με τους κανόνες της μοντέρνας καλλιτεχνικής έκβασης. Δυστυχώς δε καταφέρνει να μην εκθέσει την αρραβωνιαστικιά του στα μάτια του κόσμου. Η Μίννι για αντάλλαγμα του ζητάει να τακτοποιήσει τα βιβλία της βιβλιοθήκης της. Εμείς ας αλλάξουμε κόσμο και ας μεταφερθούμε στο κόσμο του Απίθανου και σε ένα μαγαζί γενικού εμπορίου.

Εκεί ο Γκουφούλυκος είναι απογοητευμένος που δεν έχει διαπρέψει ως ντετέκτιβ. Η ιπτάμενη φυλλάδα όμως του φέρνει τα τελευταία νέα από τον κόσμο του Απίθανου. Πολλές εξαφανίσεις ατόμων γίνονται τελευταία και κανείς δε έχει βρει που πάνε. Ο Γκουφόλυκος σκέφτεται ότι είναι η υπόθεση που χρειάζεται για να γίνει μέλος του σωματείου των ντετέκτιβ. Έτσι μέσω μίας πύλης επισκέπτεται τον πραγματικό κόσμο και το μπαρ το "Λευκό Ποντίκι." Αφού συναντά παλιούς γνωστούς επικοινωνεί με τον Μίκυ. Ανακουφισμένος ο Μίκυ πάει να τον βρει αποφεύγοντας την αγγαρεία της τακτοποίησης. Βέβαια, αφήνει μία Μίννι εν βρασμώ.

Ο Γκουφόλυκος του εξηγεί την κατάσταση και επιστρέφουν μαζί στον κόσμο του Απίθανου. Εκεί αφού τον ξεναγεί στα διάφορα αξιοθέατα περνούν και από ένα μέρος με πλανόδιους ζωγράφους. Ένας από αυτούς δίνει την κάρτα του στον Μίκυ και τον καλεί στο ατελιέ του να του κάνει το πορτραίτο. Ήρθε η ώρα να ασχοληθούν και με την υπόθεση όμως. Αφού εξέτασαν έναν μάγο που εξαφανίζει κόσμο και μία μία αγροικία που εξαφανίζεται ο κόσμος (φεύγουν χωρίς να πληρώσουν) βλέπουν πως πρέπει να κινηθούν σε διαφορετική κατεύθυνση.

Παράλληλα ο Υπέρτατος Αρχηγός κάνει ακόμα μία απόπειρα να εξολοθρεύσει τον Γκουφόλυκο ώστε ν μην καταστρέψει τους Δώδεκα Αιώνιους αποκαλύπτοντας το μυστικό τους. Βάζει τον αλχημιστή του να τον παρασύρει σε μία παράλληλη διάσταση όπου παραλίγο να έχανε το μυαλό του αν δε τον έσωνε ο Μίκυ κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή. Εν τω μεταξύ ο Μίκυ κατάφερε να πιάσει αυτόν που τους παρακολουθούσε εδώ και κάποιες σελίδες. Αποκαλύφθηκε πως είναι ντετέκτιβ που ερευνά άλλους ντετέκτιβ.

Η ανικανότητα τους στην λήψη στιγμιοτύπων μέσω κάμερας οδηγεί τους δύο φίλους στο δάσος της ομίχλης. Εκεί ο Άρχοντας της ομίχλης τους ενημερώνει για ένα μέρος όπου έχουν γίνει πολλές εξαφανίσεις τον τελευταίο καιρό. Είναι το μέρος όπου μένει ο ζωγράφος που επιθυμούσε διακαώς να κάνει το πορτραίτο του Μίκυ.  Τον επισκέπτονται και ανακαλύπτουν πως έχει βρει μία τεχνική μέσω της αλχημείας να εγκλωβίζει τα "μοντέλα" του μέσα στους πίνακες. Ο Γκουφόλυκος τους ελευθερώνει και ο καλλιτέχνης του κάνει δώρο έναν πίνακα.

Ο Γκουφόλυκος αποκτά καινούριο βοηθό και ο Μίκυ γυρνάει πίσω με το έργο μπας και καλοπιάσει την Μίννι. Θα ξεκινήσει την τακτοποίση της βιβλιοθήκης από την αρχή. Αλφαβητικά μεν αλλά με βάση το όνομα του συγγραφέα και όχι τον τίτλο. Ο Μίκυ πλέον ευελπιστεί σε ένα τηλεφώνημα του Γκουφόλυκου. Που από ότι φαίνεται δε θα αργήσει να γίνει.

"Το δάσος των πνευμάτων."

Η κατασκήνωση για τον Ντόναλντ και τα ανιψάκια θα εξελιχθεί πολύ διαφορετικά από ότι θα περίμενε κανείς.

"Γεύση & τέχνη."

Λούλης και Τζένυ με χορηγό τον Σκρούτζ και εφευρέτη τον Κύρο βγάζουν στην αγορά βρώσιμους πίνακες.

"Πρωταθλητής του γκολφ."

Ο Ντόναλντ γίνεται άσος στο γκολφ προκειμένου ο Σκρούτζ να ξεπεράσει τον Ρόμπαξ στον αθλητικό τομέα.

Αιτήσεις συνδρομής για Μίκυ Μάους, Ντόναλντ και ΚΟΜΙΞ.

Εν κατακλείδι.

Χορταστική και πολυσέλιδη η πρώτη ιστορία του τεύχους με τον Μίκυ στο πλευρό του Γκουφόλυκου. Το ενδιαφέρον σενάριο σε συνδυασμό με το cast θεωρώ ότι καθηλώνουν το αναγνωστικό κοινό στην ανάγνωση της περιπέτειας.

Η δεύτερη ιστορία του τεύχους ενώ ξεκινάει υποτονικά κάνει την ανατροπή και εξελίσσεται με πλοκή που κρατάει το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Προτελευταία του τεύχους μία ιστορία γευστικής τέχνης. Δε ξεφεύγει από το συνηθισμένο μοτίβο αλλά εμπεριέχει μία "ταξιδιάρικη" πινελιά που της δίνει μία φρεσκάδα. Το τεύχος κλείνει με μία όμορφη ιστορία αθλητικού πνεύματος και άμιλλας με βάση το άθλημα των ευγενών. Πολύ καλή αρχή και μέση με το τέλος να μην ξεφεύγει από τα τετριμμένα.

Σειρά προτίμησης ιστοριών.

1. "Εξαφανισμένοι στο πουθενά."
2. "Το δάσος των πνευμάτων."
3. "Γεύση & τέχνη."
4. "Πρωταθλητής του γκολφ."

8/10!!! Από τι σπάνιες φορές που η άνωθεν σειρά συμπίπτει με την σειρά ανάγνωσης!!!

[Gong]

D

On 18/2/2020 στο 6:52 ΜΜ, Donald Fauntleroy Duck είπε:

4 απολαυστικές ιστορίες σας περιμένουν στα περίπτερα.

 

• ΕΞΑΦΑΝΙΣΜΕΝΟΙ ΣΤΟ ΠΟΥΘΕΝΑ.
  
  Ο ΓΚΟΥΦΟΛΥΚΟΣ ΣΩΖΕΙ ΤΟΝ ΜΙΚΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΓΑΡΕΙΑ ΠΟΥ ΤΟΥ ΕΧΕΙ ΦΟΡΤΩΣΕΙ Η ΜΙΝΝΙ, ΑΛΛΑ ΤΟΝ ΜΠΛΕΚΕΙ Σ' ΕΝΑ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΠΟΥ ΕΚΤΥΛΙΣΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΑΠΙΘΑΝΟΥ.
   
• ΤΟ ΔΑΣΟΣ ΤΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΩΝ.
  
  ΟΤΑΝ Ο ΝΤΟΝΑΛΝΤ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΛΙΓΕΣ ΜΕΡΕΣ ΣΤΟ ΒΟΥΝΟ ΜΕ ΤΑ ΑΝΙΨΙΑ ΤΟΥ, ΔΕ ΦΑΝΤΑΖΟΤΑΝ ΟΤΙ ΘΑ ΕΞΑ'Υ'ΛΩΘΕΙ.
   
• ΓΕΥΣΗ ΚΑΙ ΤΕΧΝΗ.
  
  Η ΤΖΕΝΗ ΚΑΙ Ο ΛΟΥΛΗΣ ΑΝΑΖΗΤΟΥΝ ΈΝΑ ΘΡΥΛΙΚΟ ΣΚΟΥΛΗΚΙ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΘΑ ΤΟΥΣ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ΝΑ ΦΤΙΑΞΟΥΝ ΦΑΓΩΣΙΜΟΥΣ ΠΙΝΑΚΕΣ.
   
• ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗΣ ΤΟΥ ΓΚΟΛΦ.
   
• ΓΙΑ ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙ Ο ΣΚΡΟΥΤΖ ΤΗΝ ΠΟΛΥΠΟΘΗΤΗ ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΜΕΓΙΣΤΑΝΑ ΤΩΝ ΣΠΟΡ ΑΠΟ ΤΟΝ ΡΟΜΠΑΞ, ΠΡΕΠΕΙ Ο ΝΤΟΝΑΛΝΤ ΝΑ ΓΙΝΕΙ Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΩΝ ΓΗΠΕΔΩΝ ΤΟΥ ΓΚΟΛΦ.
  
  Ένα τεύχος γεμάτο γέλιο και περιπέτεια αυτήν την Παρασκευή, 21/02 (Νο 297).
  
  

Διόρθωσε τον τίτλο του θέματος.Η ιστορία λέγεται εξαφανισμένοι στο πουθενά.

 

Όπως είπα και πιο πάνω, πολύ ανυπομονούσα για αυτό το τεύχος και συγκρεκιμένα για την πρώτη και κεντρική ιστορία αυτου του τεύχους με τίτλο εξαφανισμένοι στο πουθενά.Σαν πήρα το τεύχος στα χέρια μου, έσπευσα να διαβάσω την πρώτη ιστορία.

 Καταρχήν η περιπέτεια βασίζεται στην ιστορία ή στις ιστορίες, όπως προτιμάτε, παγιδευμένος στη λήθη και ο θρύλος του Γκαργκουλ που είδαμε στο νέο Μίκυ Μάους 294.Αυτό όμως δε σημαίνει ότι όποιος δεν έχει το τεύχος 294 δε μπορεί να τη διαβάσει.Το μυστήριο είναι μέτριο προς καλό αλλά η ιστορία έχει πολύ πολυλογία.Η πλοκή διαβάζεται, χωρίς να είναι κάτι το ιδιαίτερο.Μου φαίνεται παιδιάστικο ότι ο ζωγράφος έκανε τους τύπους που τον θεωρούσαν ατάλαντο και δεν τον πλήρωσαν, πορτραίτα, μόνο και μόνο γι αυτό.Το σχέδιο τελικά μου άρεσε, καθώς είχε ένα ωραίο, ομοιόμορφο στυλ.Συνολικά ένα γεναιόδωρο επτάμισι.

Επεξεργασία Φεβρουαρίου 23, 2020 από Ilias12

[Indian]

Το αγαπημένο μας περιοδικό έχει αποφασίσει να μας κάνει Σκωτσέζικο ντους, όσον αφορά την σειρά “X-Mickey”. Άλλες φορές μας δίνει τις μεγάλες ιστορίες της σειράς κι άλλες μας αφήνει στην γλύκα με τις σύντομες. Αυτή την εβδομάδα φιλοξενείται η ιστορία “Εξαφανισμένοι στο πουθενά”, μία μεγάλου μήκους ιστορία. Η αυλαία ανοίγει στο Μίκυ Σίτυ, όπου η Μίννι τραβολογάει τον αρραβωνιαστικό της σε μία έκθεση μοντέρνας τέχνης κι εκείνος δείχνει να δυσανασχετεί. Παράλληλα, στον κόσμο του απίθανου, ο Γκουφόλυκος έχει αναδουλειές και περιμένει με αγωνία την πολυπόθητη άδεια του ντετέκτιβ. Κάποια στιγμή ο φίλος μας μαθαίνει ότι τον τελευταίο καιρό έχουν γίνει πολλές περίεργες εξαφανίσεις ατόμων, τα οποία δεν τα συνδέει κάτι. Είναι εντελώς άγνωστα μεταξύ τους. Ο Γκουφόλυκος, λοιπόν, αναλαμβάνει την διαλεύκανση του μυστηρίου. Είναι υποχρεωμένος, όμως, να έχει μαζί του κι έναν βοηθό κι έτσι πετάγεται στον φυσιολογικό κόσμο και προσλαμβάνει τον...Μίκυ! Οι δύο τους θα επιστρέψουν στον κόσμο του απίθανου και θα ξεκινήσουν αμέσως τις έρευνες. Άραγε, αυτό το ασυνήθιστο δίδυμο, θα καταφέρει να φέρει σε πέρας την αποστολή του? Επιτέλους, βλέπουμε ένα σενάριο που επιβεβαιώνει και δικαιολογεί τον τίτλο που έχει δοθεί στην σειρά. Για πρώτη φορά στην Ελλάδα βλέπουμε τον Μίκυ να συνεργάζεται με τον Γκουφόλυκο και μπορώ να πω ότι υπάρχει καλή χημεία μεταξύ τους. Μεγάλη πρωτοτυπία, πάντως, να βλέπουμε τον Μίκυ σε ρόλο βοηθού. Η υπόθεση, εκτός από το μεταφυσικό (αν μπορούμε να το πούμε έτσι) στοιχείο, έχει υιοθετήσει πολλά στοιχεία αστυνομικού μυστηρίου. Με την πλοκή δεν αντιμετώπισα πολλά προβλήματα, με εξαίρεση μία μικρή “φλυαρία” σε μερικά σημεία. Κατά τα άλλα, τα στοιχεία της υπόθεσης δίνονται στην ώρα τους, η ένταση είναι κλιμακούμενη και ο ένοχος βρίσκεται καλά κρυμμένος. Ικανοποιημένος έμεινα κι από το φινάλε. Σε γενικές γραμμές την βρήκα αρκετά συμπαθητική ιστορία, κλάσεις ανώτερη από τις σύντομες γελοιογραφίες, που κατά καιρούς φιλοξενούνται στο περιοδικό. Το σχέδιο και ειδικότερα η απόδοση των χαρακτήρων, ήθελαν περισσότερη δουλειά.

 

Στο “Δάσος των πνευμάτων”, ο Ντόναλντ και τα τρία ανιψάκια του έχουν πάει διακοπές κι ενώ εκείνος απολαμβάνει την αγαπημένη του αιώρα, εκείνα βαριούνται ελεεινά. Αφού καταφέρνουν, κάποια στιγμή, να τον ξεκολλήσουν από το χουζούρι του, περνούν μία ημέρα γεμάτη κλασικές αναποδιές. Το περίεργο, όμως, έρχεται την επόμενη ημέρα και είναι κάτι που θα τους εκπλήξει όλους. Ο Ντόναλντ αποκτά μία ικανότητα η οποία του επιτρέπει να περνά μέσα από αντικείμενα. Σαν να έχει εξαϋλωθεί! Αμέσως, τα τρία ανιψάκια, σαν γνήσιοι Μικροί Εξερευνητές, θα ξεκινήσουν να ερευνούν το θέμα για να βρουν τον λόγο που ο θείος τους είναι σε αυτή την κατάσταση κι εκείνα όχι. Και οι τέσσερίς τους θα προβούν σε κάποιες ανακαλύψεις, που είναι άκρως επικίνδυνες. Τι έχει συμβεί? Πρόκειται για ένα αρκετά όμορφο σενάριο μυστηρίου, που μπαίνει γρήγορα στο “ψητό” και δεν κουράζει. Η πλοκή, με την εναλλαγή των σελίδων, εξάπτει την περιέργεια και κινεί το ενδιαφέρον. Όλη η υπόθεση, με εξαίρεση την βασική ιδέα, κινείται σε ρεαλιστικά πλαίσια, γεγονός το οποίο δίνει περισσότερη απόλαυση στην ανάγνωση. Το φινάλε δεν κρύβει εκπλήξεις και εξάρει το θάρρος και την γενναιότητα και των τεσσάρων πρωταγωνιστών. Γενικά την βρήκα μία αξιόλογη προσπάθεια. Το σχέδιο το βρήκα καλό, αλλά θα μπορούσε να ήταν καλύτερο.

 

Στην συνέχεια, η Τζένυ κι ο Λούλης θα μας μιλήσουν για “Γεύση & Τέχνη”. Η Λιμνούπολη κινείται στους ρυθμούς της διεθνούς έκθεσης ΕΧΠΑΠ 2020 και οι προετοιμασίες έχουν αρχίσει με πυρετώδεις ρυθμούς. Ο θείος Σκρουτζ ψάχνει τρόπο να επωφεληθεί από αυτή την έκθεση, αλλά δεν μπορεί να σκεφτεί κάτι αξιόλογο. Την ίδια ώρα, έξω από το παράθυρο του θησαυροφυλακίου βρίσκεται η Τζένυ, η οποία θέλει να του κάνει το πορτραίτο. Εκεί ακριβώς, θα την συναντήσει ο Λούλης, ο οποίος συλλαμβάνει μία επιχειρηματική ιδέα. Στο έγκυρο επιστημονικό περιοδικό ( ) “Απίθανα & Φανταστικά”, διάβασε ότι υπάρχει ένα είδος κάμπιας, που εκκρίνει μία ουσία που είναι βρώσιμη. Αν, λοιπόν, έπαιρναν τις ίνες από το κουκούλι της, θα μπορούσαν να φτιάξουν φαγώσιμους καμβάδες και σε συνδυασμό με τα βρώσιμα χρώματα που υπάρχουν, θα λάνσαραν στην αγορά έργα τέχνης για...φάγωμα!  Ο Σκρουτζ, που ακούει την συζήτηση, “τσιμπάει” και προτίθεται να χρηματοδοτήσει την έρευνά τους στην έρημο (εκεί βρίσκεται το εν λόγω σκουλήκι), με το ανάλογο κέρδος βεβαίως- βεβαίως. Η Τζένυ κι ο Λούλης ξεκινάνε, λοιπόν, για την αφιλόξενη και καυτή έρημο και...τα υπόλοιπα θα τα μάθετε αφού διαβάσετε την ιστορία. Δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε το συγκεκριμένο σενάριο. Σαν ιδέα αναγνωρίζω ότι έχει μεγάλα αποθέματα φαντασίας και βγάζει πρωτοτυπία, αλλά η πλοκή, για εμένα, έχει δύο μεγάλα σημεία που με έκαναν να βαρεθώ. Το πρώτο ήταν στην αρχή και το δεύτερο αφού κυκλοφόρησαν οι βρώσιμοι πίνακες. Σε αυτά τα δύο σημεία, η ιστορία έκανε κοιλιά κι έχασε πολλή από την αίγλη της. Γι’ ακόμα μία φορά ο Σκρουτζ, εκτός από στυγνός εκμεταλλευτής, βγάζει μία αδικαιολόγητη κακία στους γύρω του, ενώ το φινάλε ρίχνει τους τίτλους τέλους εντελώς διεκπαιρεωτικά, χωρίς κάτι το αξιομνημόνευτο. Κρίμα! Το σχέδιο έχει κι αυτό μερίδιο ευθύνης για την χαμηλή ποιότητα της ιστορίας. Το βρήκα επιεικώς, κακό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η απόδοση του προσώπου του Κύρου.

 

Για το τέλος έχουμε τον “Πρωταθλητή του γκολφ”. Η Λέσχη των εκατομμυριούχων έχει συνέλευση και θέμα της είναι μία παρουσίαση που έχει να κάνει ο Ρόμπαξ. Ο μισητός αντίπαλος του Σκρουτζ, όλο υπερηφάνεια παρουσιάζει την μακέτα ενός κολοσσιαίου αθλητικού σταδίου, η δημιουργία του οποίου θα επιτρέψει στον ιδιοκτήτη του να κερδίσει την διάκριση του μεγιστάνα των σπορ! Όπως είναι φυσικό, ο θείος Σκρουτζ βρίσκεται λίγο πριν το εγκεφαλικό κι αρχίζει να ψάχνει τρόπους να αλλάξει την ροή των γεγονότων. Τυχαία θα μάθει από τα τρία ανιψάκια ότι το γκολφ είναι ένα πολύ δημοφιλές άθλημα, ιδίως στους κύκλους των πλουσίων, κι έτσι εκείνος θα πεταχτεί μέχρι το Τέξας, στην έπαυλη με το μεγαλύτερο γήπεδο του γκολφ, και θα ζητήσει από τον ιδιοκτήτη της να την αγοράσει. Εκείνος δέχεται, αλλά με έναν όρο. Θα πρέπει ο Σκρουτζ ή τουλάχιστον ένας συγγενής του, να έχει πραγματοποιήσει ένα παγκόσμιο ρεκόρ στο συγκεκριμένο άθλημα. Αυτή την επίπονη “αγγαρεία”, καλείται να την αναλάβει ο δύστυχος ο Ντόναλντ. Θα τα καταφέρει? Κι από αυτό το σενάριο δεν έχω κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα, αν και πατάει επάνω σε κλασικά μοτίβα που όλοι έχουμε διαβάσει ξανά. Η διαμάχη για την πρωτιά ανάμεσα στους δύο Λιμνουπολίτες μεγιστάνες καλά κρατεί, ο Σκρουτζ βρίσκει λύση κι ο Ντόναλντ τα κάνει όλα μπάχαλο. Κλασικά πράγματα. Η πλοκή, τουλάχιστον μέχρι την είσοδο του Ντόναλντ, δεν έχει να μας προσφέρει δυνατές συγκινήσεις. Από αυτή την είσοδο, όμως, και μετά έχουμε την εισαγωγή του κωμικού στοιχείου, το οποίο θα κορυφωθεί στο φινάλε. Η ιστορία δεν πρωτοτυπεί και κατά συνέπεια δεν μας εκπλήσσει με την κατάληξή της, αλλά δεν μπορώ να πω ότι δεν γέλασα με τα παθήματα του πρωταγωνιστή. Γενικά η ιστορία μού άφησε καλή εικόνα. Το σχέδιο το βρήκα αρκετά καλό.