ΝΤΟΝΑΛΝΤ 68 [Η ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΤΟΥ ΔΙΑΣΤΗΜΑΤΟΣ].

[Μενίγ Πουαγώ]

Και αυτόν τον μήνα συναντάμε το αγαπημένο μας παπί σε 4 νέες ιστορίες...

 

• Η ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΤΟΥ ΔΙΑΣΤΗΜΑΤΟΣ.
• ΤΟ ΠΙΟ ΚΑΛΟ ΑΦΕΝΤΙΚΟ.
• ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΣΤΗΝ ΜΑΛΔΟΒΙΑ.
• ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΠΟΥ ΦΩΝΑΖΕ "ΛΥΚΑΝΘΡΩΠΟΣ."
  
  Αναζητήστε το τεύχος Νο.68 απο την Παρασκευή 14/02 στα περίπτερα!
  
  

 

[Μενίγ Πουαγώ]

Η βόλτα του παπιού μας στον ζωολογικό κήπο θα τον βάλει σε μπελάδες. Ας ελπίζουμε η Νταίζυ να μην περνάει από κάπου κοντά... Το εξώφυλλο ευγενική προσφορά του καλού φίλου @Indian.



Τρεις συν μία (3+1) ιστορίες στο τεύχος Μαρτίου του παπιού μας. Για να δούμε αν θα το ερωτευτούμε...

"Η Οδύσσεια του διαστήματος."

Ο Φάντομ σε διαστημική αποστολή προσπαθεί να φέρει στα συγκαλά της το αμόρε του Αστέριου θείου του Κύρου.

Εντυπώσεις.

Πανέμορφη ιστορία. Είχα καιρό να απολαύσω τόσο ιστορία με ένα από τα πολλά alter ego του Ντόναλντ.

"Το πιο καλό αφεντικό."

Ο Σκρουτζ σε μία απέλπιδα προσπάθεια να ανακαλύψει το πραγματικό ποιόν του ανιψιού του μεταμφιέζεται και παθαίνει αμνησία.

Εντυπώσεις.

Ιστορία με άνευρη αρχή και όχι τόσο καλό τέλος. Όλο το υπόλοιπο όμως είναι άκρως ενδιαφέρων και αγωνιώδες.

"Αποστολή στην Μαλδοβία."

Η Νταίζυ ως εξωτερική συντάκτρια περιοδικού μόδας με τον Ντόναλντ για φωτογράφο αναχωρούν για μία αποστολή στην Μαλδοβία.

 Εντυπώσεις.

Υπέροχη ιστορία με ενδιαφέροντες χαρακτήρες που διαβάζεται με ενδιαφέρον.

"Το αγόρι που φώναζε λυκάνθρωπος."

Ντόναλντ και Φέθρυ ως πράκτορες του Τ.Ν.Τ. αναλαμβάνουν μία υπόθεση εμφάνισης λυκανθρώπου.

Εντυπώσεις.

Πολύ καλή ιστορίες όπως όλες της σειράς μέχρι τώρα. Μόνη μου απορία ποιος σκέφτηκε τον τίτλο της...

Κλείνοντας...

Τίγκα στον ερωτισμό το πολύ καλό τεύχος Μαρτίου... 8.5/10!!!

Επεξεργασία Φεβρουαρίου 20, 2020 από Donald Fauntleroy Duck

[Manitou]

Η πρώτη ιστορία ήταν ο ορισμός του ότι να ναι. Χρονικά Παρ;δόξα διαστημικά παράδοξα. Ότι να ναι. Άθλια!!!

[Indian]

Στην εναρκτήρια ιστορία του τεύχους, ο Ντόναλντ, κάτω από την μυστική ταυτότητα του Φάντομ Ντακ θα περάσει μία “Οδύσσεια του διαστήματος”. Η νύχτα έχει πέσει επάνω από την Λιμνούπολη κι ο μασκοφόρος ήρωας κάνει τις καθιερωμένες του περιπολίες για την πάταξη του εγκλήματος, όταν δέχεται ένα επείγον σήμα κινδύνου από τον Κύρο, ο οποίος τον καλεί να έρθει γρήγορα στο εργαστήριό του. Ο συμπαθής εφευρέτης θα αφηγηθεί στον Φάντομ μία οικογενειακή ιστορία, σύμφωνα με την οποία ο θείος του ο Αστέριος (δυνατός εφευρέτης κι αυτός) είχε γνωρίσει μία κοπέλα που ήταν πιλότος. Οι δύο τους αποφασίζουν να εξερευνήσουν το αχανές διάστημα, ο ένας από τον πύργο ελέγχου στην Γη και η άλλη στο τιμόνι του πιλοτηρίου. Δυστυχώς, όμως, τα πράγματα δεν πηγαίνουν κατά το δοκούν και η κοπέλα χάνεται στο διάστημα, την ίδια ώρα που ο Αστέριος, απαρηγόρητος, εγκαταλείπει τα εγκόσμια και χάνονται τα ίχνη του. Μετά από καιρό ο Κύρος εντόπισε κάποιες ενδείξεις για το που πρέπει να είναι η Νάνσυ (έτσι λένε την παρ’ ολίγον θεία του ) κι έτσι θα ζητήσει από τον φίλο μας να ξεκινήσει ένα ταξίδι στον γαλαξία, με σκοπό την ανεύρεση και την διάσωσή της. Από μόνο του ένα τέτοιο ταξίδι φαντάζει επικίνδυνο. Δεν είναι μόνο αυτοί οι κίνδυνοι, όμως, που ελλοχεύουν.... Αν κι έχει μεγάλες δόσεις φαντασίας, που αγγίζει τα όρια της υπερβολής, το σενάριο έχει ενδιαφέροντα Sci-Fi ρυθμό και καλή σκηνοθεσία. Υπάρχουν, βέβαια, κι αρκετά σημεία που ένιωθα ότι “φλυαρούσε”. Η πλοκή έχει κινηματογραφική δράση, δεν σε άφηνε να βαρεθείς, αλλά στο φινάλε έβγαλε σημάδια βιασύνης. Στα δυνατά της σημεία συγκαταλέγεται η είσοδος του συγγενούς του Κύρου, που κάνει την υπόθεση περισσότερο...οικογενειακή. Γενικά την βρήκα μία αξιόλογη ιστορία, που θα μπορούσε να ήταν καλύτερη. Το σχέδιο του Cavazzano, ήταν χαρακτηριστικό κι αξιόλογο.

 

Ο Ζαμπέτας μιλούσε για τον “Πιο καλό μαθητή”, και το ζεύγος Pat και Carol McGreal, θα μας μιλήσει για “Το πιο καλό αφεντικό”. Ο δύστυχος ο Ντόναλντ έχει απηυδήσει με την απαράδεκτη συμπεριφορά του θείου Σκρουτζ, ο οποίος είναι ένας φρικτός εργοδότης, που του πίνει το αίμα. Επάνω σε μία έκρηξη θυμού, του αναφέρει ότι θα γινόταν πολύ καλύτερος εργοδότης από εκείνον και τότε μία ιδέα φωλιάζει στο μυαλό του Λιμνουπολίτη μεγιστάνα. Με την πρόφαση ότι πηγαίνει ένα μικρό επαγγελματικό ταξίδι, εγκαταλείπει το θησαυροφυλάκιο για να επιστρέψει λίγο αργότερα, μεταμφιεσμένος, σε κάποιον που ο Σκρουτζ του έχει αναθέσει εργασία. Κι ενώ η πλάκα εξελίσσεται, ένας Δούκας κάνει την εμφάνισή του, κρατώντας ένα ρουμπίνι, το οποίο προορίζεται να δανειστεί αύριο στο Μουσείο, και ζητάει να φυλαχτεί στο θησαυροφυλάκιο μέχρι την επόμενη ημέρα. Τότε τα γεγονότα θα πάρουν μία εντελώς αναπάντεχη τροπή, που θα φέρουν τον Σκρουτζ, όχι μόνο στην φυλακή, αλλά και συνεργό σε απόδραση με τους Μουργόλυκους! Τι έχει συμβεί άραγε? Χαριτωμένο σενάριο, που ξεκινάει απλά με μία αλλαγή στις θέσεις των δύο πρωταγωνιστών, για να έρθει μία συνέχεια που πλέκει αριστοτεχνικά την υπόθεση και δίνει μία άγρια ομορφιά στην ιστορία. Η πλοκή είναι μία σειρά από παρεξηγήσεις και συμπτώσεις, ενώ έχει κλιμακούμενη ένταση, που φτάνει στο αποκορύφωμα, λίγο πριν το φινάλε. Εννοείται, βέβαια, πως δεν λείπουν κι αρκετές συγγραφικές ευκολίες. Ο επίλογος της ιστορίας δανείζεται Αμερικανικά στοιχεία σεναρίου, εκεί που ο Ντόναλντ βγαίνει πάντα χαμένος. Σχεδιαστικά την βρήκα μέτρια προς καλή.

 

Στην επόμενη ιστορία, η Νταίζυ κι ο Ντόναλντ ετοιμάζονται να πάνε μία “Αποστολή στην Μαλδοβία”. Η φίλη μας εργάζεται ως εξωτερική συντάκτρια σε ένα δημοφιλές περιοδικό μόδας και συχνά πηγαίνει επαγγελματικά ταξίδια στο εξωτερικό. Κάποια στιγμή η Αρχισυντάκτις του περιοδικού της αναθέτει ένα τέτοιο ταξίδι και συγκεκριμένα στην μακρινή Μαλδοβία, όπου καλείται να γράψει ένα άρθρο για την επιρροή της εγχώριας παραδοσιακής μόδας στην σύγχρονη εποχή. Ο φωτογράφος που ήταν να πάει μαζί της, παθαίνει ένα ατύχημα κι έτσι η Νταίζυ προτείνει τον αρραβωνιαστικό της να τραβήξει τα πλάνα. Έτσι οι δύο τους θα πάνε μέχρι εκεί και θα βιώσουν διάφορες περιπέτειες. Από μικρά ερωτικά καβγαδάκια, μέχρι σατανικούς επιστήμονες που έχουν κακόβουλα σχέδια. Ένα σενάριο που ξεκίνησε κάπως γλυκανάλατα και συνεχίστηκε έτσι μέχρι την μέση. Από εκεί και πέρα, αλλάζει άρδην συγγραφικό στυλ και μετατρέπεται σε μία κλασική περιπέτεια, με τον Ντόναλντ στο επίκεντρο. Δεν μπορώ να πω ότι δεν μου άρεσε, αλλά βρήκα το όλο εγχείρημα κάπως επίπεδο κι άτοπο. Σαν οι περισσότερες σημαντικές σκηνές να έγιναν απλά για να γίνουν, χωρίς ιδιαίτερο σκοπό και τεκμηρίωση. Το φινάλε είναι δυνατό, αν και προσωπικά δεν με ενθουσίασε τόσο, ενώ ο τρόπος διαχείρισης του Ντόναλντ στο τέλος, ήταν απογοητευτικός. Το σχέδιο το βρήκα αρκετά καλό.

 

Το τεύχος θα κλείσει με την καθιερωμένη ιστορία, που μας έρχεται από την σειρά “ΤΝΤ”, κι αυτόν τον μήνα έχει τίτλο “Το αγόρι που φώναζε «λυκάνθρωπος»”. Βρισκόμαστε στο σπίτι του Ντόναλντ και δεν έχουμε έρθει σε καλή στιγμή καθώς εξελίσσεται ένας οικογενειακός καβγάς. Συγκεκριμένα ο Ντόναλντ τα βάζει με τα τρία του ανιψάκια κι ο λόγος είναι ότι τα θεωρεί κακομαθημένα κι ανεύθυνα. Τότε θα λάβει ένα τηλεφώνημα από την υπηρεσία του και θα βρεθεί στα κεντρικά γραφεία. Ο Αρχηγός θα τους αναθέσει την αποστολή να πάνε μέχρι την μακρινή Σουηδία, όπου το προηγούμενο βράδυ έγιναν βανδαλισμοί σε ένα εργοστάσιο παραγωγής κρέατος. Η υπηρεσία εικάζει ότι πρόκειται για έναν Λυκάνθρωπο. Σκοπός της αποστολής, λοιπόν, είναι να πάνε μέχρι εκεί, να δουν περί τίνος πρόκειται και να προσπαθήσουν να αποκρύψουν το γεγονός, πριν αρχίσουν οι φήμες να οργιάζουν και να προκαλέσουν πανικό. Οι φίλοι μας θα ξεκινήσουν, λοιπόν, κι όπως πάντα θα έχουν να επιτελέσουν ένα δύσκολο έργο. Θα τα καταφέρουν? Και τι προβλήματα θα συναντήσουν στην Στοκχόλμη? Το σενάριο δεν αποκλίνει από την θεματολογία της σειράς και μας χαρίζει μία υπόθεση με δυνατές συγκινήσεις κι ανατροπές. Νιώθω, όμως, ότι δεν αγγίζει τον καλό χαρακτήρα που έβγαζαν οι πρώτες ιστορίες που διαβάσαμε στο περιοδικό. Η υπόθεση, εδώ, είναι μεν ολοκληρωμένη, αλλά περιέχει γνωστούς χαρακτήρες από παλαιότερες δουλειές, με αποτέλεσμα ένας “διαβασμένος” αναγνώστης να την απολαύσει καλύτερα. Από εκεί και πέρα έχουμε μία πλοκή αξιόλογη, με πιασάρικη θεματολογία και με αρκετό μυστήριο, που δεν μας άφησε να βαρεθούμε, ενώ το plot twist όσον αφορά τον Λυκάνθρωπο, το βρήκα αριστοτεχνικό και με εξέπληξε ευχάριστα. Το κωμικό στοιχείο, και ειδικά με τον Ντόναλντ ντυμένο χοτ ντογκ, ήταν για γέλια. Κι όταν λέω για γέλια, εννοώ με την κακή έννοια του όρου. Το φινάλε ήταν ευτυχές για την υπηρεσία, αλλά μακάρι να ήταν και για τους υπόλοιπους. Όσον αφορά τον σχεδιαστικό τομέα, ισχύει ό,τι και στις προηγούμενες ιστορίες. Μετριότης μετριοτήτων, τα πάντα μετριότης.