SUPER ΜΙΚΥ 50 [Ο κήπος τού Δόκτορα Μολόχα]

[Kriton]

Για τους φίλους του Μίκυ το νέο πλούσιο τεύχος με 9 απολαυστικές ιστορίες στα περίπτερα.

• ΜΙΚΥ Ο ΚΗΠΟΣ ΤΟΥ ΔΟΚΤΟΡΑ ΜΟΛΟΧΑ
• ΣΚΡΟΥΤΖ ΤΑ ΡΟΥΧΑ ΚΑΝΟΥΝ ΤΟ ΠΑΠΙ
• ΝΤΟΝΑΛΝΤ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ
• ΜΙΚΥ ΤΟ ΣΧΟΛΙΚΟ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ
• ΧΙΟΥΗ, ΛΙΟΥΗ, ΝΤΙΟΥΗ ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΠΑΡΑΚΑΜΨΗ
• ΜΟΥΡΓΟ­ΛΥΚΟΙ ΠΕΦΤΕΙ ΧΑΛΑΖΙ
• ΝΤΟΝΑΛΝΤ Ο ΛΥΚΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΗΣ ΔΙΠΛΑΝΗΣ ΠΟΡΤΑΣ
• ΝΤΟΝΑΛΝΤ ΥΠΟΘΕΣΗ ΑΝΤΙΖΗΛΙΑΣ
• ΟΡΑΤΙΟΣ  ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΞΩΓΗΙΝΟΥΣ

Από την Τρίτη 22/10, αναζητήστε το 50^ο τεύχος στα περίπτερα.

 

Η προεπισκόπηση του τεύχους είναι εδώ.

Επεξεργασία Οκτωβρίου 31, 2019 από Kriton

[Indian]

Σε σχέση με τα προηγούμενα τεύχη του τίτλου, νομίζω ότι εδώ έχουμε μία σημαντική βελτίωση. Με εξαίρεση μία-δύο ιστορίες, όλες οι υπόλοιπες με κάλυψαν και με έκαναν να περάσω ευχάριστα τα λεπτά που ξόδεψα για να τις διαβάσω. Ας πούμε δύο λόγια για την κάθε μία ξεχωριστά.

 

“Ο κήπος του δόκτορα Μολόχα”
Ο Μίκυ κι ο Γκούφυ έχουν δημιουργήσει την δική τους επιχείρηση. Είναι κηπουροί εξωτερικών τοπίων. Δουλεύοντας σε έναν κήπο, ανακαλύπτουν τυφλοπόντικες να έχουν καταστρέψει το γκαζόν. Στην προσπάθειά τους να εντοπίσουν από που έρχονται, θα φτάσουν έξω από την αυλόπορτα ενός σπιτιού, που έχει ιδιοκτήτρια μία περίεργη κυρία, χήρα ενός διάσημου γενετιστή. Αφού την πείθουν να τους αφήσει να καθαρίσουν και τον δικό της κήπο (για να εντοπίσουν τα τρωκτικά), θα βρεθούν μπροστά σε μεγάλες εκπλήξεις, που κρύβουν θανάσιμους κινδύνους. Αρκετά καλό σενάριο που με κράτησε. Παρουσιάζεται ένας Μίκυ που έχει μεν ενεργό αστυνομικό δαιμόνιο, αλλά δουλεύει με τον Γκούφυ, γεγονός που τον υποβαθμίζει λίγο. Η πλοκή έχει μυστήριο και, αν αναλογιστούμε ότι μιλάμε για κόμικ που απευθύνεται σε μικρότερες ηλικίες, εμφανίζει αρκετές “σοβαρές” σκηνές “τρόμου”. Βέβαια, αν δεν αντίκριζαν τα ματάκια μου τους τυφλοπόντικες με στολές καράτε, θα ήταν καλύτερα. Το σχέδιο (με εξαίρεση το ανεκδιήγητο, πλέον, σώβρακο) μού άρεσε αρκετά.

 

“Τα ρούχα κάνουν το παπί”
Τα εργαστήρια τεχνολογίας του θείου Σκρουτζ δημιουργούν μία υπερστολή, η οποία, επιτρέπει σε αυτόν που την φοράει να μπαίνει στο διαδίκτυο και να ελέγχει από απόσταση τις κάμερες στον χώρο του. Ότι μπορεί να κάνει ένα απλό κινητό δηλαδή.  Αυτή την στολή την δοκιμάζει το μεγάλο αφεντικό της Λιμνούπολης, όταν έκπληκτος βλέπει τον Ντόναλντ να έρχεται καθυστερημένος στην δουλειά του. Την ώρα που πάει να του κάνει παρατήρηση, συνειδητοποιεί ότι η στολή δεν μπορεί να βγει, αντιδρά αυτόνομα και κάνει τον ιδιοκτήτη της να πράττει απερίσκεπτα. Τι θα κάνει ο Σκρουτζ για να απαλλαγεί από εκείνη? Ποιος ο ρόλος του Ντόναλντ και τι κρύβεται πίσω από αυτή την δολιοφθορά? Έχουμε δει σε πολλούς ρόλους τον Σκρουτζ, ήρθε η ώρα να τον απολαύσουμε και σαν Iron Man. Το σενάριο βασίζεται επάνω σε μία έξυπνη ιδέα, την οποία θα την ήθελα περισσότερο ανεπτυγμένη. Η πλοκή έχει νεύρο κι ένταση από την αρχή μέχρι το τέλος. Γενικά ήταν μία πολύ καλή προσπάθεια. Το σχέδιο μού άρεσε, αν και οι χαρακτήρες ήταν υπερβολικά σχεδιασμένοι.

 

“Μαθήματα επιβίωσης”
Ο θείος Σκρουτζ κι ο Ντόναλντ συνοδεύουν τα τρία ανιψάκια στο δάσος, όπου έχουν να περάσουν μία δοκιμασία επιβίωσης, που θα τους χαρίζει ακόμα έναν βαρύγδουπο τίτλο. Ο σκοπός τους στην αρχή ήταν να τα αφήσουν και να φύγουν, αλλά στην πορεία σκέφτονται να μείνουν κι εκείνοι για να τα προσέχουν. Έτσι, ο καθένας για τον εαυτό του, θα βρουν έναν χώρο για να στήσουν τις σκηνές τους και θα τα παρακολουθούν διακριτικά από μακριά. Ο Σκρουτζ θα επιστρατεύσει τις γνώσεις του από την εποχή του Κλοντάικ, ενώ ο Ντόναλντ θα βάλει την φαντασία του να δουλέψει. και οι δύο τους, όμως, περισσότερο κακό κάνουν στα τρία παπάκια, παρά καλό. Ένα σενάριο που εμφανίζει τους τρεις Μικρούς Εξερευνητές σε πρώιμο στάδιο, ακόμα στην αρχή της “καριέρας” τους. Συμβουλεύονται το αλάνθαστο βιβλίο τους, ακόμα και για τα πιο απλά. Από την άλλη, έχουμε έναν Σκρουτζ βετεράνο, να φαίνεται ικανός να αντεπεξέλθει σε μία τέτοια κατάσταση και φυσικά έναν Ντόναλντ που τα κάνει όλα μπάχαλο με τις σπαρταριστές του γκάφες. Ικανοποιητικό σύνολο. Το φινάλε ολοκληρώνει με αστείο τρόπο την υπόθεση και είναι δίκαιο. Το σχέδιο το βρήκα πολύ καλό, αλλά τον χρωματισμό τον βρήκα εξαιρετικό.

 

“Το σχολικό λεωφορείο”
Ο Οράτιος επισκευάζει ένα ξεχαρβαλωμένο σχολικό λεωφορείο κι ο Μίκυ έχει πάει να τον επισκεφτεί. Από ένα στιγμιαίο λάθος, ο οδηγός (που τυχαίνει να βρίσκεται εκεί) τραυματίζεται στον αστράγαλο και είναι αδύνατον να οδηγήσει. Έτσι ο φίλος μας προτίθεται να κάνει την δουλειά του. Αυτό φαίνεται να είναι εξαιρετικά δύσκολο, αν αναλογιστούμε ότι έχει να μεταφέρει στο σχολείο μία ντουζίνα (περίπου) παιδιά τα οποία είναι κάτι περισσότερο από ατίθασα. Κι όταν στο λεωφορείο εισχωρήσουν και δύο καταζητούμενοι από την Αστυνομία, τότε η κατάσταση θα φτάσει στο απροχώρητο. Μιλάμε για ένα σενάριο που με κάνει να αισθάνομαι τυχερός που μεταφέρω μπύρες κι όχι πιτσιρίκια. Η πλοκή έχει ένταση κι αγωνία, αλλά σίγουρα στο σύνολό της βγάζει μία μετριότητα. Το φινάλε, αναδεικνύει (όπως ήταν αναμενόμενο) το ηρωικό πνεύμα του πρωταγωνιστή. Γιατί η αλήθεια είναι ότι στην αρχή ήταν αρκετά ενθουσιώδης κι άτσαλος. Σχεδιαστικά ήταν μέτρια.

 

“Σκοτεινή παράκαμψη”
Τα τρία ανιψάκια βρίσκονται μαζί με τους φίλους τους στο στέκι τους (είχα κι εγώ ένα τέτοιο όταν ήμουν πιτσιρικάς ), όταν μαθαίνουν από την τηλεόραση για έναν αγώνα ράλλυ που θα διεξαχθεί στην Λιμνούπολη, με αυτοσχέδια οχήματα, που είναι οικολογικά και φιλικά προς το περιβάλλον. Αποφασίζουν, λοιπόν, να φτιάξουν κι εκείνοι ένα τέτοιο όχημα και να λάβουν μέρος στον διαγωνισμό. Το όχημά τους, έπειτα από μία ατυχία, καίει ηλιέλαιο και δεν είναι και το πιο γρήγορο στο ράλλυ. Είναι, όμως, το πιο ενδεδειγμένο για τις συνθήκες του αγώνα. Ωραίο σενάριο, που αναδεικνύει το θεσμό της φιλίας και παράλληλα περνάει μηνύματα οικολογίας. Η πλοκή δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, αλλά η ανατροπή στο φινάλε άξιζε. Ο τίτλος, όμως, κάνει μεγάλο spoiler! Το σχέδιο το βρήκα καλό.

 

“Πέφτει χαλάζι”
Το φθινόπωρο έχει έρθει για τα καλά στην Λιμνούπολη, ο καιρός χαλάει και πέφτει το χαλάζι σε μέγεθος καρυδιού. Οι Μουργόλυκοι δείχνουν να μην αντέχουν άλλο αυτή την κακοκαιρία κι έτσι θα επικοινωνήσουν με τους συναδέλφους τους, που ζουν σε ένα τροπικό νησί, και θα τους ζητήσουν να ανταλλάξουν κατοικίες για μερικές εβδομάδες. Οι άλλοι Μουργόλυκοι (που με την σειρά τους έχουν σιχαθεί την αφόρητη ζέστη) δέχονται και η μετακόμιση πραγματοποιείται. Όλα δείχνουν ότι οι φίλοι μας θα απολαύσουν τις πρωτότυπες διακοπές τους στο τροπικό νησί. Θα χαρούν, θα διασκεδάσουν και δεν θα μπουν καθόλου στον κόπο να κάνουν κάποια ληστεία. Όχι? Κι εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα συμπαθητικό σενάριο, αλλά όχι κάτι αξιομνημόνευτο. Η πλοκή, στην αρχή, δεν προμηνύει πολλά κακά, αλλά στην πορεία “αποκαθιστά” το όνομα και την φήμη των πρωταγωνιστών. Προσωπικά θα ήθελα μερικές σελίδες ακόμα, που να μας περιγράφουν το πώς περνάνε οι άλλοι Μουργόλυκοι στην Λιμνούπολη (και ίσως μία σύγκρουσή τους με τον θείο Σκρουτζ). Νομίζω ότι θα έπιανε. Το σχέδιο ήταν χοντροκομμένο. Δεν με ενθουσίασε.

 

“Ο λυκάνθρωπος της διπλανής πόρτας”
Ο Ντόναλντ απολαμβάνει την εφημερίδα του στον κήπο του σπιτιού του, όταν θα παρουσιαστεί ένα καλοκάγαθος τύπος, που αγόρασε το διπλανό σπίτι από το δικό του. Ο φίλος μας θα του φερθεί ευγενικά, θα τον καλωσορίσει και θα τον προσκαλέσει στο μπάρμπεκιου που θα κάνει εκείνο το βράδυ. Ο νεοφερμένος, όμως, αποκαλύπτει ένα πρόβλημα που έχει. Πάσχει από μία ασθένεια, κατά την οποία κάθε πανσέληνο τον μεταμορφώνει σε ένα είδους λυκάνθρωπο, ακίνδυνο για τους υπόλοιπους ανθρώπους. Βέβαια, με την θεραπεία με χάπια που λαμβάνει, αυτή η έξαρση τίθεται σε μερική καταστολή. Τι θα γίνει, όμως, αν χάσει τα χάπια του? Το πρώτο πράγμα που μου κίνησε το ενδιαφέρον στο εν λόγω σενάριο, ήταν η ευγένεια και η φιλοξενία του Ντόναλντ, ακόμα κι όταν έμαθε το μυστικό του νέου του γείτονα. Πραγματικά του βγάζω το καπέλο! Από εκεί και πέρα έχουμε ένα σενάριο, που είναι κοντά στο Χάλογουιν κι εμφανίζει μία πλοκή γρήγορη και με καλά στοιχεία αγωνίας.Το φινάλε δικαιώνει την αγάπη που έχουμε στον πρωταγωνιστή, ενώ παράλληλα δικαιολογεί τον άρρωστο χαρακτήρα. Και φυσικά έρχεται το τελευταίο καρέ να κλείσει την ιστορία με ένα χαμόγελο στα χείλη. Το σχέδιο ήταν καρτουνίστικο. Καλό, αλλά όχι πολλά πράγματα.

 

“Υπόθεση αντιζηλίας”
Ο Ντόναλντ με τον Γκαστόνε, για πολλοστή φορά τσακώνονται για τα μάτια της Νταίζυ. Το έπαθλο είναι να βγει ο νικητής για πικνίκ μαζί της. Αυτή τους η συμπεριφορά φαίνεται ότι εξαγριώνει την πρωταγωνίστρια, την ώρα που το τηλέφωνο χτυπάει και στην άλλη άκρη βρίσκεται η Γιαγιά Ντακ, η οποία της ζητάει να φιλοξενήσει για λίγες ημέρες μία συγγενή της. Εκείνη, νομίζοντας ότι η συγγενής είναι μία καλοκάγαθη γριούλα, αναθέτει στα δύο ξαδέλφια να διαλέξουν ποιος από τους δύο θα κάνει την καλή πράξη κι ο κλήρος πέφτει στον Ντόναλντ. Η συγγενής, όμως, είναι μία νέα, μοντέρνα και τσαχπίνα κοπέλα και η έννοια της αγγαρείας πάει περίπατο για τον φίλο μας. Έτσι, η Νταίζυ, από εκεί που είχε το πάνω χέρι, βρίσκεται στα πρόθυρα της τρέλας. Η υπόθεση ξεκινάει με μία χαρακτηριστική σκηνή που συναντάμε σε τέτοιου είδους ιστορίες. Τα δύο ξαδέλφια βρίσκονται σε αντιπαράθεση για την Νταίζυ, η οποία δείχνει τρομερή έπαρση. Στην συνέχεια της πλοκής, οι ρόλοι αντιστρέφονται κι από ηθική αυτουργός μετατρέπεται σε θύμα, που αντιδρά ακριβώς όπως οι άντρες της ζωής της. Θα ήμουν ανειλικρινής αν έλεγα ότι δεν μου άρεσε αυτή η προσέγγιση. Η υπόλοιπη ιστορία περιγράφει τις προσπάθειες της πρωταγωνίστριας, όχι τόσο να ξανακερδίσει τον αγαπημένο της, αλλά να επανέλθει στο κέντρο του ενδιαφέροντος. Κι ενώ όλη η πλοκή κύλησε με ελάχιστα κωμικά στοιχεία, έρχεται το φινάλε να κλέψει την παράσταση στον τομέα αυτό. Γενικά μία τίμια προσπάθεια, χωρίς μεγάλες εξάρσεις. Το σχέδιο ήταν μέτριο.

 

“Συνάντηση με τους εξωγήινους”
Ο Οράτιος μάς αποκαλύπτει ένα χόμπυ του που δεν το γνωρίζαμε. Του αρέσει να παίζει βιντεοπαιχνίδια (και μάλιστα του τύπου “insert coin to continue"  ). Κι ενώ περιμένει πως και πως να βγει μία νέα έκδοση ενός βιντεοπαιχνιδιού, θα μάθει ότι λόγω μιας διαρροής, η κυκλοφορία θα αναβληθεί μέχρι να γίνουν οι απαραίτητες αλλαγές. Αυτό τον εξαγριώνει. Πηγαίνοντας σπίτι του κι ανοίγοντας την τηλεόραση, μαθαίνει ότι το ινστιτούτο Ουφολογίας θα χρειαστεί εθελοντές. Έτσι, νομίζοντας ότι αυτό το ινστιτούτο ασχολείται με το αγαπημένο του βιντεοπαιχνίδι, θα δηλώσει, όλος χαρά, συμμετοχή. Αυτή του η κίνηση θα προκαλέσει ένα κύμα παρεξηγήσεων, με απρόβλεπτη κατάληξη. Πρόκειται για ένα αδύναμο σενάριο, με έναν πρωταγωνιστή που δεν υποστηρίζει τον ρόλο του. Προτιμούσα στην θέση του τον Γκούφυ, που το έχει περισσότερο με το θέμα αφέλεια. Από εκεί και πέρα, η πλοκή προσπαθούσε να βγάλει γέλιο, το μόνο που κατάφερε πάντως είναι να εκμαιεύσει ένα απλό χαμόγελο, σε δύο-τρεις περιπτώσεις. Γενικά είναι μία ιστορία που ρίχνει τον μέσο όρο του τεύχους. Θα προσπεράσω. Ούτε κι από το σχέδιο δηλώνω ενθουσιασμένος.