Η ΕΠΙΣΗΜΗ ΣΥΛΛΟΓΗ GRAPHIC NOVELS ΤΗΣ MARVEL

[constantinople]

Καλά αυτό δεν είναι να βγει την Παρασκευή;

[hudson]

6 λεπτά πριν, constantinople είπε:

Καλά αυτό δεν είναι να βγει την Παρασκευή;

Ναι, αλλά μάλλον λόγω Πρωτοχρονιάς ίσως πάει για Πέμπτη και φυσικά σε κάποια σημεία τύπου δυο μέρες νωρίτερα. Άρα αντί για Τετάρτη που πολλές φορές βγαίνει, βγήκε Τρίτη.

Ελπίζω να μην σας μπέρδεψα περισσότερο έτσι πως τα έγραψα.

Επεξεργασία Δεκεμβρίου 27, 2022 από hudson

[olyssesmoore]

Παιδιά όντως σήμερα, Πέμπτη, βγαίνει! Εγώ μόλις το τσίμπησα στην επαρχία....

 

Υ.Γ. Για όσους νομίζουν ότι θα βγει την Παρασκευή!

[olyssesmoore]

Πάντως στον δεύτερο τόμο με τον Νικ Φιούρι έχει όλα τα εξώφυλλα... Δεν είναι σαν το πρώτο μέρος που παραλείπονται όσα έχουν τον doctor strange !

 

[COMICUS]

Ένα έχω να πω... και για τον προηγούμενο τόμο αλλά και για αυτόν. Δεν είχα ξαναδιαβάσει στο παρελθόν αυτές τις ιστορίες... αλλά έχω μ α γ ε υ τ ε ί  από το σχέδιο του Steranko! Τα γεωμετρικά σχήματα, την διάταξη των σελίδων, την προοπτική, την επιρροή από Νταλί και υπερρεαλισμό.... και άλλα τόσα Κάποια καρέ μου θυμίζουν την οργανωμένη ψυχεδέλεια που έχουν τα πρώτα Doctor Strange του Ditko, αλλά στο πολύ ανώτερο. Το γεγονός ότι ήταν αυτοδίδακτος με τρελαίνει ακόμα περισσότερο. Για το σενάριο δεν μπορώ να έχω ολοκληρωμένη εικόνα ακόμα, καθώς ακόμα δεν τελείωσα το διάβασμα του πρώτου, αλλά υποψιάζομαι ότι κι εκεί καινοτομεί.

[olyssesmoore]

Να ρωτήσω όποιον γνωρίζει. Στους τόμους με τον Νικ Φιούρι τί σημαίνει το αρκτικόλεξο Μ.Π.Ι;

Είναι το μεταφρασμένο FBI;

[COMICUS]

Όχι είναι το ελληνικό αντίστοιχο της A.I.M.

Όχι της οδοντόκρεμας αλλά της Α.Ι.Μ. της Marvel (Advanced Idea Mechanics).

Απ' ότι θυμάμαι στα ελληνικά είναι Μηχανικοί Προηγμένων Ιδεών.

 

Είναι ομάδα κακών επιστημόνων και την συναντήσαμε πρώτη φορά στους τόμους του Captain America στη Συλλογή Κλασικών Υπερηρώων (αρχικά μεταμφιεσμένους ως ''Them'') αλλά νομίζω ότι πρωτοεμφανίστηκαν στις πρώτες ιστορίες του Nick Fury Agent of Shield από το Strange Tales, που προηγούνται αυτών των δύο τόμων και αδημοσίευτες στη χώρα μας. (αν δεν κάνω λάθος)

Επεξεργασία Δεκεμβρίου 29, 2022 από COMICUS

[Ubergorn]

On 21/12/2022 στο 2:40 ΜΜ, ManaLeak13 είπε:

Mαλλον θα ειναι απο αυτους που απλα εχουν δει 5 10 ταινιες μαρβελ και μολις βγηκε η συλλογη ειπαν ουαου θα τα μαζεψω, γιατι κανουν το λαθος νομιζουν οτι στα κομικς θα διαβασουν αυτα που ειδαν στις ταινιες. Και δεν εχει διαβασει ποτέ κανενα. Θες λογω χρονου, θες γιατι δεν του αρεσουν τα κομικς.

Μπορει να σκεφτηκε θα τα διαβασω μια και καλη οταν ολοκληρωθει η σειρα (ή οταν βγω στη συνταξη),γιαυτο και τα κρατησε σφραγισμενα. Βλεπει οτι  η συλλογη δεν εχει ολοκλρωθει ακομα αλλα επεκτεινεται διαρκως.Μαζευτηκε και ογκος τευχων που οντως πιανει χωρο. Αντε να βγαλεις ακρη πως λειτουργει ο καθενας....

 

Δεν υπαρχει λογικη τα αγοραζω 10 τα πουλαω 8.

 

Παραδειγμα ο mostly unboxing, ενα παλικαρι που ανοιγει συλλογες στο youtube που τον παρακολουθω. Δεν εχει διαβασει ουτε μιση σελιδα.Τα παιρνει μονο για να κοιταει τις εικονες.

Μου χει τύχει από αγγελία να αγοράσω μερικά σφραγισμένα στα 8 οπότε όλα παίζουν !! Άβυσσος η ψυχή του συλλέκτη 

[nikolas12]

Τόμος 86: Nick Fury Πράκτορας της Ασπίδας Μέρος Πρώτο

 

    

 

Έλεγα να διαβάσω και τους δύο τόμους μαζί, αλλά είναι αρκετά ογκώδεις και πυκνογραμμένοι οπότε είπα να το πάμε βήμα βήμα και να ξεκινήσουμε από τον πρώτο, τις ιστορίες του οποίου είχα πει στο preview πάνω κάτω πως θα κυλήσουν.

 

Μια κατασκοπική ιστορία με το ταπεραμέντο της Marvel

 

 

Η αλήθεια είναι ότι μου αρέσει ο σύγχρονος Nick Fury, αλλά αυτό το κόμικ μου έδωσε μια τελείως διαφορετική, πιο action based εκδοχή του. Δε βλέπουμε μόνο την επιχειρησιακή ιδιοφυία ονόματι Fury, αλλά παρακολουθούμε και την πορεία ενός πράκτορα ο οποίος θυμίζει έντονα Bond και άλλους πράκτορες της εποχής εκείνης. Είναι ντούκι, badass, πλακώνει τους κακούς δυο δυο, είναι κυνικός με τη δουλειά του και αρκετά ειρωνικός με τους υφισταμένους του, αλλά ταυτόχρονα άνθρωπος εμπιστοσύνης και εξαιρετικός στη δουλειά του.

 

  

Η κυριότερη ιστορία του τόμου αφορά τον πόλεμο με τη Hydra, η οποία έχει επιστρέψει με έναν καινούριο αρχηγό και θέλει να παγιδέψει τον Fury. Αυτό που βλέπουμε είναι ένας συνεχής κατασκοπικός πόλεμος, όπου κάθε πλευρά ετοιμάζει και εκτελεί ένα πλάνο, αλλά την ίδια ώρα βλέπουμε ότι και η άλλη πλευρά είναι εξίσου έξυπνη και μπορεί να αποκρούσει το πρόβλημα ή/και να κάνει την ανατροπή της. Σε όλο το back and forth αυτό (που λένε και στο χωριό μου) έχουμε εξαιρετικές μάχες, δράση και φοβερά όπλα, αλλά σε κερδίζει το πως οι δύο αντίπαλοι αντιλαμβάνονται ο ένας τον άλλον και πόσο έξυπνα εκτελούν τα πλάνα τους.

 

  

 

Τα τεύχη παίρνουν ακόμα περισσότερο εμπρός όταν αναλαμβάνει πλήρως ο Steranko τη σειρά σε σενάριο και σχέδιο και φέρνει πίσω τον Baron Wolfgang von Strucker όπου γίνεται πραγματικός χαμός και τον Fury να κερδίζει όλη τη Hydra με ένα πραγματικά πανέξυπνο σχέδιο σε εκτέλεση και σκέψη. Από εκεί και μετά έχουμε κάποιες πιο σπαστές ιστορίες με ένα retelling για το τι έγινε στο Northeast Blackout του 1965 (ουσιαστικά δείχνοντας μας ότι υπεύθυνος είναι ο Fury σε μια περιπέτεια του), καθώς και κάποια αδιάφορα τεύχη με τον Yellow Claw. Συνολικά είναι ένας τόμος με καλό σενάριο, αρκετά πιο πυκνογραμμένο από αυτό που προτιμώ, αλλά μια αρκετά καλή κύρια ιστορία.

 

Τρεις διαφορετικοί σχεδιαστές με τον Steranko να κυριαρχεί

 

 

Στις αρχές έχουμε λίγο από τον υπέροχο John Buscema και τον πανταχού παρών Jack Kirby μέχρι που αναλαμβάνει ο Steranko και η σειρά αποκτά σταθερό σχέδιο και μάλιστα πολύ καλό. Ο Steranko μοιάζει αρκετά με τον Kirby αλλά έχει και πιο μεγάλα πάνελ, πολλή λεπτομέρεια και κυρίως μια τρομερή ζωντάνια των χαρακτήρων και μια εκφραστικότητα που δύσκολα βρίσκεις. Πραγματικά πολύ καλός σχεδιαστής και κρίμα που δεν έκατσε περισσότερο στη βιομηχανία των κόμικς.

 

Τελικός απολογισμός και σε ποιους προτείνεται

 

 

Ωραίος πρώτος τόμος θα πω με ενδιαφέρουσες κατασκοπικές ιστορίες στα πρότυπα του Bond και του The Man from U.N.C.L.E. με λίγους υπερήρωες να εμφανίζονται αλλά να μην παίρνουν το spotlight από τον Συνταγματάρχη Fury που είναι ο απόλυτος πρωταγωνιστής. Αν σας αρέσουν τα πολεμικά κόμικ και τα κόμικ δράσης, καθώς και το κατασκοπικό στοιχείο, το Nick Fury Agent of S.H.I.E.L.D ενδέχεται να σας κερδίσει. Θα γράψω σύντομα τις εντυπώσεις μου και όταν διαβάσω το δεύτερο μέρος. Καλό διάβασμα σε όλους  

[Ilias]

11 ώρες πριν, nikolas12 είπε:

Τόμος 86: Nick Fury Πράκτορας της Ασπίδας Μέρος Πρώτο

 

    

 

Έλεγα να διαβάσω και τους δύο τόμους μαζί, αλλά είναι αρκετά ογκώδεις και πυκνογραμμένοι οπότε είπα να το πάμε βήμα βήμα και να ξεκινήσουμε από τον πρώτο, τις ιστορίες του οποίου είχα πει στο preview πάνω κάτω πως θα κυλήσουν.

 

Μια κατασκοπική ιστορία με το ταπεραμέντο της Marvel

 

 

Η αλήθεια είναι ότι μου αρέσει ο σύγχρονος Nick Fury, αλλά αυτό το κόμικ μου έδωσε μια τελείως διαφορετική, πιο action based εκδοχή του. Δε βλέπουμε μόνο την επιχειρησιακή ιδιοφυία ονόματι Fury, αλλά παρακολουθούμε και την πορεία ενός πράκτορα ο οποίος θυμίζει έντονα Bond και άλλους πράκτορες της εποχής εκείνης. Είναι ντούκι, badass, πλακώνει τους κακούς δυο δυο, είναι κυνικός με τη δουλειά του και αρκετά ειρωνικός με τους υφισταμένους του, αλλά ταυτόχρονα άνθρωπος εμπιστοσύνης και εξαιρετικός στη δουλειά του.

 

  

Η κυριότερη ιστορία του τόμου αφορά τον πόλεμο με τη Hydra, η οποία έχει επιστρέψει με έναν καινούριο αρχηγό και θέλει να παγιδέψει τον Fury. Αυτό που βλέπουμε είναι ένας συνεχής κατασκοπικός πόλεμος, όπου κάθε πλευρά ετοιμάζει και εκτελεί ένα πλάνο, αλλά την ίδια ώρα βλέπουμε ότι και η άλλη πλευρά είναι εξίσου έξυπνη και μπορεί να αποκρούσει το πρόβλημα ή/και να κάνει την ανατροπή της. Σε όλο το back and forth αυτό (που λένε και στο χωριό μου) έχουμε εξαιρετικές μάχες, δράση και φοβερά όπλα, αλλά σε κερδίζει το πως οι δύο αντίπαλοι αντιλαμβάνονται ο ένας τον άλλον και πόσο έξυπνα εκτελούν τα πλάνα τους.

 

  

 

Τα τεύχη παίρνουν ακόμα περισσότερο εμπρός όταν αναλαμβάνει πλήρως ο Steranko τη σειρά σε σενάριο και σχέδιο και φέρνει πίσω τον Baron Wolfgang von Strucker όπου γίνεται πραγματικός χαμός και τον Fury να κερδίζει όλη τη Hydra με ένα πραγματικά πανέξυπνο σχέδιο σε εκτέλεση και σκέψη. Από εκεί και μετά έχουμε κάποιες πιο σπαστές ιστορίες με ένα retelling για το τι έγινε στο Northeast Blackout του 1965 (ουσιαστικά δείχνοντας μας ότι υπεύθυνος είναι ο Fury σε μια περιπέτεια του), καθώς και κάποια αδιάφορα τεύχη με τον Yellow Claw. Συνολικά είναι ένας τόμος με καλό σενάριο, αρκετά πιο πυκνογραμμένο από αυτό που προτιμώ, αλλά μια αρκετά καλή κύρια ιστορία.

 

Τρεις διαφορετικοί σχεδιαστές με τον Steranko να κυριαρχεί

 

 

Στις αρχές έχουμε λίγο από τον υπέροχο John Buscema και τον πανταχού παρών Jack Kirby μέχρι που αναλαμβάνει ο Steranko και η σειρά αποκτά σταθερό σχέδιο και μάλιστα πολύ καλό. Ο Steranko μοιάζει αρκετά με τον Kirby αλλά έχει και πιο μεγάλα πάνελ, πολλή λεπτομέρεια και κυρίως μια τρομερή ζωντάνια των χαρακτήρων και μια εκφραστικότητα που δύσκολα βρίσκεις. Πραγματικά πολύ καλός σχεδιαστής και κρίμα που δεν έκατσε περισσότερο στη βιομηχανία των κόμικς.

 

Τελικός απολογισμός και σε ποιους προτείνεται

 

 

Ωραίος πρώτος τόμος θα πω με ενδιαφέρουσες κατασκοπικές ιστορίες στα πρότυπα του Bond και του The Man from U.N.C.L.E. με λίγους υπερήρωες να εμφανίζονται αλλά να μην παίρνουν το spotlight από τον Συνταγματάρχη Fury που είναι ο απόλυτος πρωταγωνιστής. Αν σας αρέσουν τα πολεμικά κόμικ και τα κόμικ δράσης, καθώς και το κατασκοπικό στοιχείο, το Nick Fury Agent of S.H.I.E.L.D ενδέχεται να σας κερδίσει. Θα γράψω σύντομα τις εντυπώσεις μου και όταν διαβάσω το δεύτερο μέρος. Καλό διάβασμα σε όλους  

Διπλή καρδούλα για τη σωστή γραφή της πολλής λεπτομέρειας!

[nikolas12]

Τόμος 87: Nick Fury Πράκτορας της Ασπίδας Μέρος Δεύτερο

 

  

 

Διαβάστηκε και ο δεύτερος τόμος με τις ιστορίες του Strange Tales, αλλά και τα πρώτα τεύχη του προσωπικού τίτλου του Nick Fury και των περιπετειών του.

 

Συρραφή τευχών με δράση, αλλά μέτριες ιστορίες

 

  

 

Δεν απήλαυσα τον δεύτερο τόμο εξίσου με τον πρώτο και εξηγούμαι. Έχουμε ουσιαστικά ένα σετ τευχών του Strange Tales και ένα με τις περιπέτειες του Fury σε δικό του τίτλο που μάλιστα έχει περισσότερες σελίδες. Στο Strange Tales κλείνει η ιστορία του Yellow Claw και έχει αναμενόμενα πάρα πολλή δράση. Από την άλλη πλευρά οι περιπέτειες του Nick Fury στο Nick Fury: Agent of S.H.I.E.L.D αυτονομούνται αρκετά και μεγαλώνουν σε μέγεθος αν και παραμένει το ίδιο πυκνό γράψιμο.

 

Το νόημα όμως είναι ότι σου λείπει κάπως ο μεγάλος αντίπαλος. Ναι, είναι κατασκοπικό και έχει πολλούς χαρακτήρες σε κάθε τεύχος (κάτι που δε μου αρέσει), έχει πάρα πολλή δράση και μάλιστα καλή δράση σχεδιασμένη από τον Steranko, αλλά στο κομμάτι των κακών χάνει κάπως, γιατί σου λείπει ο μεγάλος αντίπαλος βλέπε HYDRA.

 

Ο Steranko συνεχίζει να εντυπωσιάζει

 

 

Το σχέδιο του Steranko παραμένει φανταστικό με τον σπουδαίο δημιουργό να κάνει και μεγάλα δισέλιδα πάνελ που είναι πολύ εντυπωσιακά ή σε κάποιες περιπτώσεις και τετρασέλιδο όπου η υποσημείωση αναφέρει ότι για να φανεί όλο χρειάζονται δύο τεύχη δίπλα δίπλα. Όπως και να 'χει παραμένει εντυπωσιακός, ενώ και τα χρώματα που έχει ειδικά μετά τον αυτόνομο τίτλο είναι εξαιρετικά.

 

Τελικός απολογισμός και σε ποιους προτείνεται

 

 

Όπως είχα πει και στο προηγούμενο, είναι δύο τεύχη που απευθύνονται σε όσους γουστάρουν κατασκοπικές ιστορίες και σίγουρα αυτός ο τόμος έχει πολλές από αυτές, απλά σε σχέση με τον πρώτο τόμο της διλογίας κάπου υστερούν. Από εκεί και μετά ο Steranko παραμένει απολαυστικός στο εικαστικό κομμάτι και σίγουρα είναι κάτι το τελείως διαφορετικό από τα κόμικ που βλέπουμε γενικά στη συλλογή και αυτό από μόνο του αξίζει. Καλό διάβασμα σε όλους  

[Indian]

Τα χρόνια περνούν, έχεις διαβάσει έναν διόλου ευκαταφρόνητο αριθμό ιστοριών της Marvel (και της DC) κι εκεί που νομίζεις ότι έχεις καλύψει έναν ικανοποιητικό βαθμό της ύλης, έρχεται η Συλλογή Marvel να σε... καθίσει πάλι στο θρανίο και να σε μάθει νέα πράγματα! Κάπως έτσι την έπαθα, ξεφυλλίζοντας τον τόμο #72, όπου ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με τους Thunderbolts και τα "Έμπιστα Τέρατα". 

 

Αν μη τι άλλο, αυτό που μας κάνει να υποκλιθούμε στο συγκεκριμένο πόνημα είναι το γεγονός ότι έχει χτιστεί επάνω σε ένα πρωτότυπο σενάριο, καθώς επιστρατεύει μία ομάδα από φονικούς κακούς, που διαθέτουν υπεράνθρωπες ικανότητες και τους θέτει στην υπηρεσία του… Νόμου και της Αμερικής. Έτσι, θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι villains μετατρέπονται σε πρωταγωνιστές και ήρωες, σε αντίθεση με τους λεγόμενους καλούς, που διώκονται για τις πεποιθήσεις και τα πιστεύω τους. Πάντως, ένας διαβασμένος στα κόμικς, εύκολα θα συναντήσει πολλές ομοιότητες με μία αντίστοιχη ομάδα του αντίπαλου στρατοπέδου, της DC, που είναι η Suicide Squad.  

 

Στα της ιστορίας, δεν μπορώ να πω ότι απογοητεύτηκα από το σενάριο, αλλά σίγουρα έχουμε διαβάσει πολύ καλύτερες δουλειές. Η πλοκή είναι κάπως επίπεδη και σε πολλά σημεία επαναλαμβάνεται, όπως με την επιλογή των διωκομένων, τον τρόπο προσέγγισής τους από την ομάδα, αλλά και τις συνεντεύξεις των πρωταγωνιστών στον αρχηγό τους. Παρόλα αυτά, κυλάει ικανοποιητικά, δεν κουράζει, ενώ δύο κεφάλαια πριν το φινάλε, έχουμε τίμια και δυναμικά ποσά αχαλίνωτης δράσης, ικανά να κρατήσουν τον αναγνώστη στις σελίδες. 

 

Αρκετά προσεγμένη είναι και η σκηνοθεσία, η οποία επίσης δεν κουράζει και δεν στηρίζεται σε βαρύγδουπους διαλόγους ή βαρετούς μονολόγους. Έτσι η πλοκή κυλάει ομαλά σε όλη την διάρκεια της ιστορίας. Όλοι οι πρωταγωνιστές λαμβάνουν πολλά λεπτά ενεργής συμμετοχής, αλλά προσωπικά ξεχώρισα δύο σημαντικούς χαρακτήρες. Αυτοί είναι ο Norman Osborn κι ο Bullseye. Ο πρώτος, αποδεδειγμένα διπολικός και με εμφανή εμμονή στον Spider-Man, δείχνει την διαστροφή του σε πολλά σημεία της πλοκής κι ο δεύτερος, γεννημένος αιμοσταγής δολοφόνος που συνδυάζει την δουλειά του με την διασκέδαση, ο οποίος εδώ έχει μία κατάληξη που μας εκπλήσσει. 

 

Εν κατακλείδι, μιλάμε για μία δουλειά που μου άρεσε αρκετά, χωρίς όμως να την θεωρώ και το αριστούργημα της Ένατης Τέχνης. Πιστεύω, πάντως, ότι δεν θα απογοητεύσει κανέναν. Να πούμε, επίσης, ότι καλό θα είναι, πριν την ανάγνωση, να υπάρξει μία επανάληψη στον θρυλικό Civil War για να θυμηθούμε τόσο τα γεγονότα, όσο και τα διάφορα ονόματα των χαρακτήρων που φιγουράρουν. 

 

Πολύ όμορφη προσπάθεια έχει γίνει και στον εικαστικό τομέα. Το σχέδιο διαθέτει ρεαλισμό, αν και περισσότερο τον εντοπίζουμε στην απόδοση των τοπίων, παρά στους χαρακτήρες. Δυνατότερο σημείο του είναι οι σκηνές που περιέχουν μάχες, οι οποίες με κράτησαν περισσότερη ώρα από εκείνες που περιέχουν μόνο διαλόγους. Ο χρωματισμός διέθετε μία ενδιαφέρουσα παλέτα χρωμάτων, που μου άρεσαν. Δυστυχώς τα δύο θέματα που εντόπισα, κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι ο φωτισμός, ο οποίος ήταν πολύ μουντός και οι σκιάσεις, που αποτελούνταν από παχιές γραμμές και περιγράμματα, που (και σε συνδυασμό με τον μουντό φωτισμό) με έκαναν να νιώθω άβολα με τα καρέ. 

 

Όσον αφορά το συνοδευτικό υλικό, ο τόμος ανοίγει την ύλη του με το καθιερωμένο κι άκρως κατατοπιστικό editorial του κυρίου Lupoi, για να συνεχίσει (επίσης καθιερωμένα) με την σελίδα που περιγράφει τα γεγονότα που μας έφεραν στην συγκεκριμένη ιστορία. Μετά το πέρας της ιστορίας, βρίσκουμε ένα εναλλακτικό εξώφυλλο, μία εκτενή επαγγελματική βιογραφία του εικονογράφου, Mike Deodato Jr. κι ολοκληρώνουμε με ένα δισέλιδο αφιέρωμα που περιγράφει την προέλευση των Thunderbolts. 

 

 

 

[hudson]

Τόμος 88 Avengers Η Σταυροφορία των Παίδων

 

 

Μεταφέρθηκαν στην βάση.

 

Επόμενο τεύχος, Νο89 Daredevil Επικηρυγμένος

[Lelis]

Διαβάζω τους τόμους με τον Νικ Φιούρι και χτες βράδυ ολοκλήρωσα τον πρώτο .

Δεν ξέρω αν το έχει αναφέρει κανείς αλλά νομίζω έχει γίνει μικρό λάθος στο οπισθόφυλλο.

Αναφέρει ότι είναι τα τεύχη 151-162 ενώ η ιστορία ξεκινάει από το τεύχος 150.

Επίσης τα εξώφυλλα του strange tales που δεν είχαν το Νικ Φιούρι, π.χ 150, 152 κτλπ πείτε μου ότι λείπουν και δεν τα έχουν βάλει και δεν έχω εγώ κάποιο κακέκτυπο 

 

 

[constantinople]

Στον πρώτο τόμο δεν έχουν βάλει τα εξώφυλλα του Dr Strange ως άσχετα με το θέμα. Έτσι είναι σε όλους.

[Minas]

On 13/9/2019 στο 11:20 ΠΜ, nikos99 είπε:

δηλαδη 600 ευρω για την  συλλογη και 2,5 χρονια διαρκεια  . τουλαχιστον το πρωτο τευχος εχει 4 ευρω οποτε καποιος μπορει να δει εαν αξιζει τον κοπο η οχι  . παντως  στην εικονα δειχνει ομορφη συλλογη .

Πόσα τεύχη marvel graphic novel collection  υπάρχουν?

[COMICUS]

2 ώρες πριν, constantinople είπε:

Στον πρώτο τόμο δεν έχουν βάλει τα εξώφυλλα του Dr Strange ως άσχετα με το θέμα. Έτσι είναι σε όλους.

 

 

Στον δεύτερο αν και άσχετα, τα έβαλαν όμως

 

 

 

34 λεπτά πριν, Minas είπε:

Πόσα τεύχη marvel graphic novel collection  υπάρχουν?

Στην Ελλάδα μόλις κυκλοφόρησε ο τόμος 88 και βγαίνουν 2 τεύχη το μήνα, δηλαδή κυκλοφορεί κάθε 2 εβδομάδες. Συνεπώς σε 2 εβδομάδες περιμένουμε τον 89 από 120 συνολικά. Προς το παρόν τουλάχιστον. Όλοι ευχόμαστε μια περαιτέρω επέκταση της συλλογής. Η αυθεντική πρώτη συλλογή του εξωτερικού, ολοκληρώθηκε πρόσφατα στους 280 τόμους.

Επεξεργασία Ιανουαρίου 12, 2023 από COMICUS

[kaneda]

"Όχι Θάνος... γιατί το μυαλό και η ψυχή μου είναι ένα; Η ψυχή μου είναι αθάνατη, άθικτη, το τίποτα και τα πάντα! Ό,τι δεν μπορεί να πεθάνει δεν μπορεί να υποδουλωθεί, γιατί μόνο με τον φόβο επιτυγχάνεται η υποδούλωση! Όποιος αντιμετώπισε τον θάνατο και ανακάλυψε ότι αυτός δεν είναι παρά μία αλλαγή και όχι το τέλος, καταλαβαίνει την ζωή... και ζωή σημαίνει ελευθερία!" (Ντραξ ο Καταστροφέας)

 

Μία γνώμη και κάποιες σκέψεις και για τα δύο μέρη της ιστορίας Η Ζωή και ο Θάνατος του Κάπτεν Μάρβελ, με καρασπόιλερ.

 

Ο Κρι πολεμιστής με τις τρομερές φωτονικές δυνάμεις και τα ασύλληπτα αντανακλαστικά, o Λοχαγός Μαρ-Βελ, πιο γνωστός στους περισσότερους ως Κάπτεν Αμέρικα του Διαστήματος Μάρβελ, θα έρθει αντιμέτωπος με τον τρομερό και παντοδύναμο Θάνος, έναν τρελό Eternal Τιτάνα με Deviant γονίδια. Ο Θάνος στην προσπάθειά του να χαρίσει - κυριολεκτικά - τον ουρανό με τ' άστρα στην πρώτη του αγάπη και παντοτινή (, αυτό σαν διαφήμιση γνωστής σοκολάτας ακούστηκε) στην Γυναίκα με τα Μαύρα , αποφασίζει να την δει "Θεός για μία Saga" (ίσως στην πρώτη του από τις πολλές που θα ακολουθούσαν στο μέλλον) και να πάρει στην κατοχή του τον Κύβο του Ρούμπικ σε απαστράπτουσα εκδοχή έτσι ώστε μέσω αυτού να μπορέσει να επιτύχει το balance. Την ισορροπία, αν θέλετε να το πούμε διαφορετικά. Όχι, όχι, μισό λεπτό. Ποιά ισορροπία και ψυχαναγκαστικά κουραφέξαλα είναι αυτά; Ακούγεται σαν τον πιο γελοίο και πιο χαζό λόγο για να βγάλεις μία υπερηρωική ταινία παρουσιάζοντας έναν από τους μεγαλύτερους κακούς της κομιξολογίας ως κομπλεξάρα και μονοδιάστατο χαρακτήρα. Μα καλά, δεν διαβάσατε τι έγραψα αρχικά; Ο τύπος είναι ερωτευμένος με την Λαίδη Θάνατος, την ίδια την προσωποποίηση του θανάτου. Για να αποδείξει την αγάπη του ο Τρελός Τιτάνας είναι διατεθειμένος να καταστρέψει ολόκληρο το σύμπαν. Το σύμπαν δεν το λογαριάζει τα δυο της μάτια σαν κοιτάζει ένα πράγμα. Και πράγματι θα τα είχε καταφέρει αν δεν είχε ανακατευτεί (ή αν πιο σωστά αν αυτός δεν είχε ανακατέψει) τον κοσμικό υπερήρωα Κάπτεν Μάρβελ και αυτούς τους ενοχλητικούς φίλους του (τον Ρικ Τζόουνς, τους Εκδικητές, τον Έρωτα αυτοπροσώπως και τον ΙΣΑΑΚ Νεύτωνα). Ή μήπως όχι;

 

Παράλληλα την ίδια στιγμή στον δορυφόρο του πλανήτη Κρόνου, τον Τιτάνα, τον οποίο και ο Θάνος έχει υπό τον έλεγχό του, μία αντεπανάσταση ετοιμάζεται και ο Κάπτεν Μάρβελ αποφασίζει να διαλέξει πλευρά. Αργότερα, ξανά πίσω στην Γη, το πρωτοπαλίκαρο του Θάνος, ο Χειριστής, ετοιμάζεται να δώσει το δικό του πλήγμα στους Πανίσχυρους Εκδικητές. Κάπου αλλού πάλι, τα Αδέρφια του Αίματος διεξάγουν ένα tag team battle με τον Άιρον Μαν και το Πράγμα, και σαν να μην έφταναν όλα αυτά στην ήδη δαιδαλώδη πλοκή, ο Ντραξ ο Καταστροφέας και ο Θάνος παίζουν το τελευταίο παιχνίδι του καλαμαριού με cheat κωδικούς όμως για να μην τους "κατεβαίνει η ζωή".

 

Κάπου εδώ να κάνουμε ένα διάλειμμα για λίγες δόσεις οφθαλμόλουτρο...

 

Παράθεση

    

Τεύχος Άιρον Μαν #55 και Κάπτεν Μάρβελ #26

 

    

Τεύχος Κάπτεν Μάρβελ #27 και #28

 

    

Τεύχος Κάπτεν Μάρβελ #29 και Μάρβελ Feature #12

 

Και συνεχίζουμε...

 

Επικές μάχες, μαγευτικές μεταμορφώσεις, όταν τα άστρα χορεύουν, η εσωτερική αναζήτηση του πρωταγωνιστή για να βρει και να κατανοήσει τον εαυτό του και να επαναπροσδιορίσει τα θέλω του, καθώς επίσης και η ανεξέλεγκτη καταστροφική μανία του ανταγωνιστή για έναν έρωτα χωρίς ανταπόκριση. Αυτά και άλλα πολλά διαδραματίζονται σε αυτήν την δίτομη ιστορία, χωρίς να συμπεριλαμβάνεται το τεύχος Graphic Novel #1. Αλλά περισσότερα για το συγκεκριμένο θα αναφέρω ξεχωριστά παρακάτω.

 

Ο Τζιμ Στάρλιν, ο μπαμπάς των cosmic ιστοριών, γράφει (μαζί με την βοήθεια του Μάικ Φρίντριχ σε κάποια τεύχη), σχεδιάζει, χρωματίζει (και όχι μόνο) μία αριστουργηματική ιστορία, η οποία παρότι το μεγάλο της μέγεθος δεν κουράζει και δεν μπερδεύει στιγμή τον αναγνώστη. Ήδη από το πρώτο μέρος η ιστορία ξεκινάει πολύ δυνατά με τις μάχες να είναι η μία πιο επική από την άλλη, τόσο σε σχέδιο όσο και σε "χορογραφία". Καλά εντάξει, όσον αφορά ολόκληρο το τεύχος της μεταμόρφωσης (Κάπτεν Μάρβελ #29), αυτό είναι απλά αψεγάδιαστο. Επί την ευκαιρία αν και λίγο άσχετο, στα καρέ που ο Θάνος πείραζε τις "διαστάσεις της πραγματικότητας" το σχέδιο του Στάρλιν μου θύμισε λίγο το αντίστοιχο του Άλαν Ντέιβις στον 18ο τόμο της συλλογής, Κάπτεν Μπρίτεν: Ένας Παράλογος Κόσμος, στο σημείο που ο εκεί ανταγωνιστής, ο Τζιμ Τζάσπερς, κάνει τα δικά του.

 

Περνώντας τώρα στην γραφή του Στάρλιν έχω να αναφέρω τα εξής. Τί φάση! Μα σε κάθε τεύχος να υπάρχει και από ένα στοχαστικό quote το οποίο και αξίζει να αποστηθίσει και να φιλοσοφήσει κανείς; Πόσο μου άρεσε ο τρόπος που ο Κάπτεν αντιμετώπισε τον Χειριστή στο τεύχος Κάπτεν Μάρβελ #30. Μετά το συμβάν της μεταμόρφωσης και με τις δυνάμεις του Κάπτεν να έχουν αυξηθεί δραματικά, αυτός αντί να βασιστεί σε αυτές ξεμπερδεύοντας έτσι γρήγορα με τον Χειριστή, επιλέγει αντ' αυτού να ακολουθήσει την δύσκολη οδό προσπαθώντας να συνετίσει τον αντίπαλό του μέσω του διαλόγου. Ήδη από αυτήν την σκηνή ο ήρωας έχει αφήσει για τα καλά πίσω του την ιδεολογία του πολεμιστή και έχει ενστερνιστεί πλήρως αυτήν του προστάτη. Στην άλλη πλευρά τώρα όσον αφορά τον χαρακτήρα του Θάνος, είναι αυτό που λέμε ο ορισμός του πολύπλευρου χαρακτήρα. Γνωρίζει τι έπαθαν οι προηγούμενοι κάτοχοι του Κοσμικού Κύβου και δεν σκοπεύει να επαναλάβει τα ίδια λάθη με εκείνους. Και για αυτόν τον λόγο δεν εξολοθρεύει τους εχθρούς του επιτόπου, αλλά προτιμάει μία πιο αντισυμβατική προσέγγιση. Πόσο έξυπνο σενάριο από τον Στάρλιν! Γενικά το arc του Θάνος ήταν κορυφαίο και μου άρεσε ο τρόπος που νικήθηκε στο τέλος. Το τεύχος των Εκδικητών που παρεμβάλλεται στην ιστορία αν και δεν είχε πολλά να προσφέρει (πέρα ίσως από το δίπορτο του Οράματος) ήταν καλούτσικο και με συμπαθητικό σχέδιο. Και μιας και αναφέρθηκα στο σχέδιο, αυτό είναι πραγματικά χάρμα οφθαλμών. Ιδιαίτερα στα τεύχη Κάπτεν Μάρβελ #31-33 ο Στάρλιν δίνει τα ρέστα του.

 

Και πάλι ένα διάλειμμα για οφθαλμόλουτρο...

 

Παράθεση

    

Τεύχος Κάπτεν Μάρβελ #31 και #32

 

    

Τεύχος Κάπτεν Μάρβελ #33 και #34

 

Και σε αυτό το σημείο αξίζει να κάνω μία ξεχωριστή μνεία στο τεύχος Graphic Novel #1. Απλά εξαιρετικό.  Πραγματικά δεν το περίμενα τόσο καλό. Ο Κάπτεν Μάρβελ μέχρι και την τελευταία στιγμή αρνείται να παραιτηθεί από την ζωή. Αν και το τεύχος είναι αρκετά διαφορετικό σε σχεδιαστική-χρωματική νοοτροπία σε σχέση με τα προηγούμενα, καταφέρνει και περνάει στον αναγνώστη τα διάφορα συναισθήματα που διακατέχουν τον Κρι πολεμιστή. Στην αρχή άρνηση, φόβο και απελπισία για έναν "εχθρό" που δεν μπορεί να νικήσει-αντιμετωπίσει, μετά θυμό και οργή για τα αγαπημένα του πρόσωπα που αφήνει πίσω, και στο τέλος αποδοχή και γαλήνη αποδεχόμενος με περίσσιο θάρρος το τέλος του (ή αλλιώς την νέα του αρχή όπως αναφέρει και ο μεγάλος του αντίπαλος).

 

Και ναι, ακόμα ένα οφθαλμόλουτρο (μόλις το παράκανα )...

Παράθεση

       

Τεύχος Graphic Novel #1

 

         

Τεύχος Graphic Novel #1

 

Εν κατακλείδι, σε όσους δεν έχουν διαβάσει ακόμα αυτήν την δίτομη ιστορία, συνιστώ ανεπιφύλακτα να την διαβάσετε, όχι σήμερα, αλλά εχθές.

 

Υ.Γ.: Παρακάτω ακολουθούν μερικά παρελκόμενα από την πλοκή της ιστορίας, αλλά και μία απορία για όποιον έχει όρεξη και θέλει να απαντήσει.

Spoiler

1. Ο Κάπτεν Αμέρικα που εμφανίζεται στο τεύχος Εκδικητές #125 προέρχεται αμέσως μετά από τα γεγονότα που εκτυλίχθηκαν στον 62ο τόμο της συλλογής, Κάπτεν Αμέρικα & ο Φάλκον: Μυστική Αυτοκρατορία (και πριν από το τεύχος CA&F #176 που ο Στιβ ανακοινώνει την παραίτησή του). Δεν το βρήκα σε κάποιο Wikia, αλλά από τις αναφορές νομίζω πως είναι ξεκάθαρο.

 

2. Δεν θυμάμαι αν αναφέρεται στον τόμο, αλλά η Μουν Ντράγκον που εμφανίζεται στο τεύχος Κάπτεν Μάρβελ #31, την είχε συναντήσει ο Μαρ-Βελ στο τεύχος Ντέρντεβιλ #107 και έτσι αποφάσισε να την πάρει μαζί του για να τον βοηθήσει.

 

3. Και πάλι δεν το βρήκα σε κάποιο Wikia αυτό, αλλά λογικά τα γεγονότα που αναφέρει ο Κάπτεν Μάρβελ στο τεύχος Graphic Novel #1 σχετικά με την ήττα και τον θάνατο του Θάνος, εικάζω πως συνέβησαν σε κάποια από την τριλογία The Infinity Saga του Στάρλιν.

 

4. Και για το τέλος ίσως η πιο σημαντική απορία. Τί παίχτηκε στο τέλος του τεύχους Κάπτεν Μάρβελ #33 και η Λαίδη Θάνατος γελούσε; Σαν άλλη πλανεύτρα χάρηκε που το σχέδιό της πέτυχε; Να οδηγήσει τον Θάνος στην ολοκληρωτική του καταστροφή; Ή αντιθέτως χάρηκε που ο αγαπημένος της "ελευθερώθηκε" από την ζωή και θα μπορέσει επιτέλους να είναι στο πλάι της; Εσείς τι πιστεύετε; Εγώ τείνω μάλλον προς το δεύτερο.

Επεξεργασία Ιανουαρίου 15, 2023 από kaneda

[Indian]

Στον 67ο τόμο της αγαπημένης μας συλλογής, κάνει την εμφάνιση του ένας χαρακτήρας που τον είχα γνωρίσει μέσα από τις σελίδες του 18ου τόμου. Ο λόγος για το καμάρι της Βρετανίας, τον Captain America των φτωχών Captain Britain! 

 

Με μία αναζήτηση στην μνήμη μου, θυμήθηκα ότι δεν είχα περάσει και τόσο καλά με τον συγκεκριμένο χαρακτήρα. Με το ίδιο μούδιασμα, λοιπόν, ξεκίνησα να διαβάζω την παρούσα ιστορία, με την ελπίδα ότι η γνώμη μου θα αλλάξει αυτή την φορά. Σε αυτό στηρίχθηκα λόγω του τίτλου, ο οποίος κάνει αναφορά σε βαμπίρ, ένα λογοτεχνικό είδος, που προσωπικά πάντα με συνάρπαζε. Επίσης, οι εγκωμιαστικές γραμμές του συνοδευτικού υλικού και η φάτσα του Dr. Doom στο πρώτο καρέ, μου αναπτέρωσαν το ηθικό και μου άνοιξαν την όρεξη για το τι θα επακολουθήσει. Δυστυχώς, όμως, γρήγορα τα φτερά μου κόπηκαν, όταν πέρασαν μερικές σελίδες…  

 

Το πρώτο πράγμα που θα πρέπει να αναφέρουμε είναι ότι ο αναγνώστης έχει να διαχειριστεί μια πλειάδα χαρακτήρων, οι οποίοι δεν είναι οι πρωτοκλασάτοι, του εμπορικού τμήματος του Οίκου των Ιδεών, με αποτέλεσμα, όλοι εμείς οι αδαείς και ρηχοί, να μην μπορούμε να εμβαθύνουμε όσο χρειάζεται για να κατανοήσουμε πλήρως την πλοκή. Ο κεντρικός πρωταγωνιστής, κι εδώ, δεν έχει πολλά λεπτά ουσιαστικής συμμετοχής, δίνοντας με αυτόν τον τρόπο έναν χαρακτήρα περισσότερο ομαδικό στην ιστορία, αλλά την ίδια στιγμή υποβαθμίζεται κάπως η σημασία κι ο ρόλος του. Δεν θα με πείραζε αν στον τίτλο αναγραφόταν μόνο το όνομα της MI13, αλλά από την στιγμή που διαφημίζεται πρώτο το όνομα του, νομίζω ότι εύλογα περιμένουμε να τον δούμε να λαμβάνει την μερίδα του λέοντος στην δράση. Κάτι τέτοιο, όμως, δεν έγινε. 

 

Ο villain είναι αρκετά μοχθηρός, έχει συγκροτημένο σχέδιο κατάκτησης του κόσμου κι επικράτησης της φυλής του και είναι άρτιος γνώστης της τεχνολογίας. Μία άρτια εξέλιξη του σύμπαντος του Δράκουλα, που μου άρεσε. Έχει στο πλευρό του μια αρμάδα από δυνατούς υπηκόους, ενώ μόνο η παρουσία του Dr. Doom στον δρόμο του, ενισχύει την δυναμική του ήρωα. 

 

Όσον αφορά το σενάριο, μπορώ να πω ότι μου άρεσε η κεντρική ιδέα να εισβάλλουν οι απέθαντοι στον κόσμο των ζωντανών. Είναι κάτι που έχουμε δει ξανά και με μεγάλη επιτυχία. Συνεπώς δεν θα με πείραζε να διαβάσω ακόμα μία παρόμοια προσέγγιση. Σκηνοθετικά, όμως, ένιωσα ότι δεν με κάλυψε. Παραδέχομαι ότι υπάρχουν σκηνές που αναδίδουν δράση και μεγάλη ένταση, που με ικανοποίησαν, αλλά στην πλειοψηφία των σελίδων της πλοκής τα γεγονότα εκτυλίσσονται σχετικά γρήγορα και δεν υπάρχει μια ροή που να κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Θέλω να πω ότι η ένταση επικεντρώνεται μεμονωμένα σε σκηνές και δεν κρατάει το ίδιο μοτίβο σε όλη την πλοκή. Οι ήρωες βγάζουν δυναμισμό, αν και σε ένα τέτοιο σενάριο, αυτός που θα ήταν ο καθ ύλην αρμόδιος να ηγηθεί είναι ο Blade. Και πάλι ο Captain Britain έμοιαζε κάπως άτονος και χωρίς σημαντικό λόγο ύπαρξης, καθώς υπήρχαν άλλοι ήρωες που προσέλκυσαν το ενδιαφέρον μας. Πρόβλημα αντιμετώπισα και με αρκετούς από τους διαλόγους, οι οποίοι διακατέχονταν από φλυαρία, που τις περισσότερες φορές ήταν άσκοπη και χωρίς να βγάζει μεγάλο νόημα, τουλάχιστον σε εμένα. Ειδικά, λίγο μετά τα μισά της ιστορίας, έπιασα τον εαυτό μου να παραιτείται και να διαβάζει, εντελώς διαδικαστικά μερικά από τα καρέ. Το annual, το οποίο παρεμβάλλεται ανάμεσα στην ιστορία, ομολογώ ότι το βρήκα χρήσιμο για την μετέπειτα εξέλιξη του μύθου, αλλά κι εδώ δεν μου έκανε κλικ η γραφή του κυρίου Paul Cornell. Το φινάλε, τολμώ να πω ότι είχε μία σπιρτάδα, ιδιαίτερα με το περίεργο plot twist, το οποίο δεν το περίμενα και με εξέπληξε ευχάριστα. Σίγουρα, όμως, η κατάληξη δεν νομίζω ότι ήταν οι καταλληλότερη για την ένταση και τον δυναμισμό που έβγαλε ο villain καθ όλη την διάρκεια της ιστορίας. Νομίζω ότι του μακάβριου Κόμη, του άξιζε μία καλύτερη αντιμετώπιση, με σωστότερους χειρισμούς από μεριάς συγγραφέα και φυσικά μία δυσκολότερη προσπάθεια στην ήττα του. Και μιας και μιλήσαμε για δυσκολίες, αυτές απουσιάζουν από πολλά σημεία του σεναρίου, με αποτέλεσμα να δίνονται στον αναγνώστη πολλές σκηνές, που ήταν εύκολες συγγραφικά. 

 

Εν κατακλείδι, και η δεύτερη απόπειρα να αγαπήσω τον χαρακτήρα του Captain Britain, έπεσε στο κενό. Οι ιστορίες του είναι, για εμένα, βαριές και δυσνόητες και δεν μπορώ να πω ότι τις απολαμβάνω, τουλάχιστον όσο θα ήθελα. Προτείνεται, λοιπόν, μόνο στους λάτρεις του συγκεκριμένου ήρωα και σε αυτούς που θέλουν να διαβάσουν κάτι εναλλακτικό από τα κλασικά υπερηρωικά. Οι υπόλοιποι ας δοκιμάσουν την τύχη τους με κάποιο άλλο κόμικ. Προσωπικά, μία δεύτερη ανάγνωση της ιστορίας αυτής, θα πρέπει να θεωρείται αδύνατη.  

 

Ο εικαστικός τομέας είναι αρκετά τίμιος και καλοδουλεμένος. Ο Leonard Kirk έχει επιμεληθεί πολύ καλά τόσο τους χαρακτήρες, όσο και τα σκηνικά. Οι σκηνές δράσης τονίζονται σωστά και βγάζουν την ένταση, όπου αυτή είναι απαραίτητη από το σενάριο. Ένα μικρό παράπονο έχω από τις σχεδιαστικές του γραμμές, στις οποίες επικρατούν οι γωνίες και δεν βλέπουμε συχνά “στρογγυλεμένους” χαρακτήρες, που ίσως να είχαν περισσότερο ρεαλισμό. Το χρώμα είναι πλούσιο και ποικίλει από κεφάλαιο σε κεφάλαιο. Ακόμα και οι σκηνές που θα έπρεπε να επικρατήσει το μαύρο στοιχείο, δεν κουράζουν το μάτι.  

 

Στο συνοδευτικό υλικό, μετά το αξιόλογο editorial του κυρίου Lupoi, ο αναγνώστης θα έχει την ευκαιρία να διαβάσει, στο κλασικό μονοσέλιδο άρθρο για τα γεγονότα που μας οδήγησαν σε αυτή την ιστορία, ένα περιεκτικό origin του Captain Britain, καθώς και μερικούς σταθμούς της ζωής και της “καριέρας” του σαν υπερήρωας. Στο τέλος του τόμου θα έχουμε την χαρά να πάρουμε πληροφορίες για τις διάφορες στολές, με τις οποίες σχεδιάστηκε ο πρωταγωνιστής. Έπειτα θα βρούμε μία βιογραφία του συγγραφέα, μία σελίδα με ένα εμβληματικό εξώφυλλο από το πενάκι του Bryan Hitch, που απεικονίζει τον Captain Britain, παρέα με την ομάδα του (η οποία απαρτίζεται μόνο από Βρετανούς ήρωες) και θα κλείσουμε με ένα αντίστοιχο βιογραφικό του εικονογράφου.  

 

 

 

[v hunter d]

17 ώρες πριν, Indian είπε:

Εν κατακλείδι, και η δεύτερη απόπειρα να αγαπήσω τον χαρακτήρα του Captain Britain, έπεσε στο κενό. Οι ιστορίες του είναι, για εμένα, βαριές και δυσνόητες και δεν μπορώ να πω ότι τις απολαμβάνω, τουλάχιστον όσο θα ήθελα. Προτείνεται, λοιπόν, μόνο στους λάτρεις του συγκεκριμένου ήρωα και σε αυτούς που θέλουν να διαβάσουν κάτι εναλλακτικό από τα κλασικά υπερηρωικά. Οι υπόλοιποι ας δοκιμάσουν την τύχη τους με κάποιο άλλο κόμικ. Προσωπικά, μία δεύτερη ανάγνωση της ιστορίας αυτής, θα πρέπει να θεωρείται αδύνατη.  

 

Καλά κι εγώ που είμαι Captain Britainin-ικος δε μπορώ να πω πως ξετρελάθηκα με την ιστορία

[Indian]

Μία μεγάλη κι εμβληματική μορφή στα υπερηρωικά κόμικς, κρύβεται μέσα στις σελίδες του τόμου #68 της αγαπημένης μας Συλλογής. Ο λόγος για τον Captain America. Ο πρώτος Εκδικητής του σύμπαντος της Marvel, έχει επιφορτιστεί με την ευθύνη να εντοπίσει εκείνον που θα γίνει ο “Εκλεκτός” και θα επωμιστεί το βάρος να συνεχίσει την δράση και το καθήκον του. 

 

Από το συνοδευτικό κείμενο μαθαίνουμε ότι το σενάριο το έχει γράψει ο David Morrell, ένας δημιουργός, ο οποίος δεν διαθέτει την εμπειρία στον χώρο των κόμικς, αλλά έχει στο παλμαρέ του την συγγραφή του σεναρίου της ταινίας και του χαρακτήρα “Rambo”. Επομένως, το αρχικό μου μούδιασμα για την ποιότητα του σεναρίου εδώ, μετατράπηκε σε περιέργεια και μεγάλη προσδοκία για το τι θα διαβάσω.  

 

Αν θελήσουμε να κάνουμε μία μικρή περίληψη του σεναρίου, θα πρέπει να πούμε ότι αυτό βρίσκει τον ήρωα, εμφανώς καταβεβλημένο, με τις δυνάμεις που τον έκαναν σύμβολο της Αμερικής, αλλά κι όλου του ελεύθερου κόσμου, να εξασθενούν και με την ανάγκη να δημιουργήσει μία καινούργια στόφα ηρώων που θα συνεχίσουν το έργο του, να κρίνεται επιβεβλημένη. Έτσι, λοιπόν, βλέποντας ότι ο χρόνος του επάνω στην Γη ολοένα να τελειώνει, αποφασίζει να ενταχθεί σε (ακόμα) ένα επιστημονικό πρόγραμμα εξ αποστάσεως παρακολούθησης, στην οποία θα μπορούσε να “δει” και να “μιλήσει” με οποιονδήποτε θα έκρινε εκείνος ότι διαθέτει τις τέσσερις πρωταρχικές αρετές που θα πρέπει να χαρακτηρίζουν τον κάθε ελεύθερο κι αλτρουιστή άνθρωπο. Το σθένος, την εντιμότητα, την πίστη και την αυτοθυσία. Ο βασικός χαρακτήρας που επιλέγεται είναι ένας Δεκανέας, που υπηρετεί στην πρώτη γραμμή στο Αφγανιστάν κι εκτός από τον αγώνα που κάνει για να φέρει πίσω την ειρήνη στην περιοχή, προσπαθεί να σώσει και την διμοιρία του από μία κατάσταση που μοιάζει υπερβολικά δύσκολη. Ο διάσημος Captain, λοιπόν, “επικοινωνεί” με τον θαρραλέο Δεκανέα και τον καθοδηγεί στα σωστά μονοπάτια της ρεαλιστικής λύτρωσης και παράλληλα τον νουθετεί για κάτι περισσότερο από αυτό. Κάτι που θα κρατήσει στο μέλλον. Μία κίνηση που μου έφερε στο μυαλό τον θρυλικό Jaga, των “Thundercats”.   

 

Αν μη τι άλλο, μετά την ανάγνωση, το συναίσθημα που μου αποτυπώθηκε ήταν αυτό της συγκίνησης. Βλέπουμε έναν πρωταγωνιστή, ο οποίος (στην πλειοψηφία της διάρκειας της ιστορίας) λειτουργεί μόνο με τον συμβουλευτικό του ρόλο, δεν λαμβάνει ενεργή δράση κι αφήνει έναν άλλο, εντελώς νέο χαρακτήρα, να μπει στα παπούτσια του. Ο Morrell δεν διστάζει όχι μόνο να τον “τσαλακώσει”, αλλά να τον φέρει στα πρόθυρα του θανάτου, ο οποίος δεν φαντάζει να μπορεί να αποτραπεί. Όλη αυτή η συμπεριφορά του Captain America δείχνει ρεαλισμό, καθώς υπάρχει έντονο το συναίσθημα ότι όλα στην ζωή έχουν μία αρχή, αλλά κι ένα τέλος. Όλο αυτό το σκηνικό που έχει στηθεί, επηρεάζει την ψυχολογία του αναγνώστη, δίνει έντονα συναισθήματα και φυσικά δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο… Εδώ νομίζω ότι ο κύριος Morrell έχει κερδίσει κατά κράτος το στοίχημα.  

 

Όσον αφορά την πλοκή, εκείνη δανείζεται πολλά στοιχεία άκρατου πατριωτισμού και δημιουργεί ένα κλίμα μιλιταριστικό, όχι όμως με την εθνικιστική έννοια του όρου, αλλά με περισσότερες κοινωνικές προεκτάσεις. Η παρουσία του ήρωα είναι καθαρά υποστηρικτική, δίνοντας βήμα στον χαμηλόβαθμο στρατιωτικό να αναδείξει τα δικά του προτερήματα και τις αξίες. Σωστή κίνηση, κατά την ταπεινή μου γνώμη, αλλά για ένα σενάριο, που φέρει τον τίτλο του Captain America, νομίζω ότι ήταν κάπως ελλιπές. Σε όλη την διάρκεια των πέντε κεφαλαίων, το ενδιαφέρον μονοπωλείται στο στήσιμο του νέου χαρακτήρα, ενώ δεν λείπει και η εξιστόρηση του origin του Πρώτου Εκδικητή. Με αυτόν τον τρόπο πιστεύω ότι παρουσιάζεται μία φλυαρία, που επαναλαμβάνει παρεμφερείς σκηνές και δεν πάει τον μύθο αβίαστα παρακάτω. Τις περιπέτειες του Δεκανέα στο πεδίο της μάχης, κάλλιστα θα μπορούσαμε να τις εντάξουμε στις ιστορίες στρατιωτικού περιεχομένου, χάνοντας με αυτόν τον τρόπο την αίγλη και τα μοτίβα που χαρακτηρίζουν τις ιστορίες του Cap. Στο τελευταίο κεφάλαιο, έχουμε μία αναμενόμενη κορύφωση, που δίνει άλλη δυναμική στην ιστορία, εξηγεί πολλά για το τι διαβάσαμε μέχρι τότε και βάζει τον Cap και πάλι στο προσκήνιο. Πολύ καλή, επίσης, ήταν και η σκηνοθεσία, η οποία έχει κινηματογραφικό ρυθμό κι εμφανίζει τις επαναλαμβανόμενες σκηνές με μαεστρία, δίνοντας στην κάθε μία ένα ξεχωριστό ενδιαφέρον. Σε αντίθετη περίπτωση (όπως ενός καλλιτέχνη με υποδεέστερο συγγραφικό ταλέντο) ίσως να μιλούσαμε για ένα αποτέλεσμα κάπως βαρετό.  

  

Εν κατακλείδι, μιλάμε για μία τίμια ιστορία, που το δυνατότερο σημείο της είναι τα έντονα συναισθήματα που αφήνει στον αναγνώστη, παρά η δράση και η ένταση που μας έχουν συνηθίσει τα σενάρια του “παιδιού” των Joe Simon και Jack Kirby. Προσωπικά και με την μικρή εμπειρία που έχω αποκομίσει, δεν θα την χαρακτήριζα μία καθαρόαιμη ιστορία του σύμπαντος της Marvel και συνεπώς δεν θα την πρότεινα στους λάτρεις αυτού του είδους. Αναμφισβήτητα, όμως, φανερώνει μία άλλη οπτική, πιο ρεαλιστική, αλλά και μυθιστορηματική, στον πρωταγωνιστή, που είμαι σίγουρος ότι θα εκτιμήσουν πολλοί από εκείνους που θα την διαβάσουν.  

 

Ο εικαστικός τομέας, που είναι μία προσφορά του Mitch Breitweiser, συμπληρώνει στην εντέλεια αυτόν τον ρεαλισμό που προσπαθεί να περάσει το σενάριο. Σχεδόν όλα τα καρέ έχουν σφιχτή δομή, ενώ ταυτόχρονα αποδίδουν μαεστρικά τόσο τους χαρακτήρες, όσο και την αντάρα του πολέμου, δίνοντας με αυτόν τον τρόπο μία αίγλη στην σκηνοθεσία. Το δυνατότερο σημείο του, πιστεύω ότι είναι η απόδοση του γερασμένου και καταβεβλημένου Captain America, που δεν αποτυπώνει μόνο το σωματικό του υπόβαθρο, αλλά και την εύθραυστη ψυχολογία του. Και φυσικά, όλο το νόημα επικεντρώνεται στα τελευταία καρέ, στα οποία ο Δεκανέας κι ο Cap “ενώνονται”, κάτω από το πενάκι του Breitweiser, αλλά και στην αποτύπωση πολλών σταθμών-στόχων της διεθνούς τρομοκρατίας, που σημάδεψαν την ανθρωπότητα, με προεξάρχουσα (όπως ήταν αναμενόμενο) την 11η Σεπτεμβρίου. Από τον χρωματισμό, η αλήθεια είναι ότι έχω ένα μικρό παράπονο, το οποίο οφείλεται στις εντάσεις της φωτεινότητας, που την βρήκα πολύ μουντή σε όλη την διάρκεια της ιστορίας. Τα χρώματα που επιστρατεύει ο Brian Reber, είναι γήινα και ταιριάζουν με το στρατιωτικό κλίμα και το τοπικό πλαίσιο, που στήνει το σενάριο. Γενικά το πρόσημο στο εικαστικό κομμάτι της ιστορίας, κλίνει προς τα θετικά.  

 

Να πούμε και δύο λόγια και για το υλικό που συνοδεύει τον τόμο? Ξεκινάμε, λοιπόν, με το καθιερωμένο κι άκρως ενημερωτικό editorial, που έχει επιμεληθεί ο Marco Lupoi, το οποίο μας εντάσσει στην ιστορία που πρόκειται να διαβάσουμε κι αυτό στέκεται (μάλλον) η αφορμή να μην κρίνεται επιβεβλημένη η εισαγωγή της σελίδας με τα γεγονότα που οδήγησαν στην παρούσα ιστορία και γι’ αυτό απουσιάζει. Μετά το πέρας της ιστορίας, ο αναγνώστης θα έχει την τύχη ν’ απολαύσει μερικές σελίδες με εναλλακτικά εξώφυλλα, ενώ στην συνέχεια θα διαβάσουμε την βιογραφία του εικονογράφου, καθώς επίσης ο σεναριογράφος θα μοιραστεί μαζί μας μερικές σκέψεις του για τον “Εκλεκτό”. Ο τόμος θα ολοκληρώσει την ύλη του, παρουσιάζοντας μερικές εικονογραφήσεις που εμφανίζουν κάποιες άλλες εκδοχές του Captain America. 

 

 

 

[nikolas12]

Τόμος 88: Avengers - Η Σταυροφορία των Παίδων

 

 

Young Avengers ή Avengers μπορεί να λέει ο τίτλος, αλλά στην πραγματικότητα αυτός ο τόμος ήταν μεγαλύτερο event από αυτό που υπολόγιζα αρχικά να διαβάσω με πολύ περισσότερους χαρακτήρες να κάνουν την εμφάνισή τους.

 

Σύσσωμο το σύμπαν της Marvel μάχεται να βρει και να αντιμετωπίσει την Scarlet Witch

 

 

Αυτός ο τόμος παραείναι μεγάλος για να πεις πάνω κάτω τι συμβαίνει. Anyway βρισκόμαστε κάμποσο καιρό μετά τα γεγονότα του Disassembled και του House of M με τους Wiccan και Speed να είναι μέλη των Young Avengers. Ο πρώτος θεωρεί ότι οι δυο τους είναι ουσιαστικά η σαρκική αποτύπωση των παιδιών της Wanda, ενώ ο δεύτερος το απορρίπτει σαν ενδεχόμενο. Όλα ωστόσο ξεκινούν όταν ο Magneto, μέλος των X-Men και μετανιωμένος για τη συμπεριφορά του μαθαίνει για την ύπαρξη των εγγονών του.

 

 

Γρήγορα ο ίδιος θα προσπαθήσει να πείσει τη νεαρή ομάδα να βγουν προς αναζήτηση της κόρης του, ενώ αντίθετη άποψη έχουν οι Avengers και οι X-Men. Οι μεν πρώτοι θεωρούν ότι η Wanda πρέπει να τιμωρηθεί για το ότι οδήγησε στο θάνατο μέλη των Avengers, ενώ οι δεύτεροι θα επιχειρούσαν ακόμα και να τη σκοτώσουν λόγω της συμβολής της στην εξάλειψη σχεδόν των μεταλλαγμένων. Γρήγορα θα ξεκινήσει ένα κυνηγητό μεταξύ των Avengers και των X-Men με τους Young Avengers για το ποιος θα βρει και πως θα αντιμετωπίσει την παντοδύναμη Scarlet Witch.

 

  

 

Ο τόμος πραγματεύεται πολλά ζητήματα και έχει πολύ δυνατές εξελίξεις. Βλέπουμε έναν Magneto μετανιωμένο για το παρελθόν, ηθικό και πιο αποφασισμένο από ποτέ σε σημείο που πείθει ακόμα και τον Quicksilver που τον μισεί θανάσιμα. Ζούμε τους Young Avengers και μαθαίνουμε για τις σχέσεις τους, είτε ερωτικές, είτε προσωπικές, ακόμα και για το παρελθόν τους, αλλά και το μέλλον τους λόγω της εμφάνισης του Iron Lad, μιας νεότερης εκδοχής του Kang.

 

 

Πάνω απ' όλα όμως μας δείχνει τη Wanda σε μια πιο ειρηνική εκδοχή της, να έρχεται αντιμέτωπη με τις πράξεις της στο παρελθόν, ενώ σημαντικό ρόλο παίζει ο Doctor Doom που θέλει να την παντρευτεί. Η κόντρα μεταξύ X-Men, Avengers και Young Avengers είναι εξαιρετική και πολλά ζητήματα που συνέβησαν στο παρελθόν τίθενται ξανά επί τάπητος. Πως μπορούν οι ήρωες να απαιτούν τον θάνατο της Wanda όταν και οι ίδιοι έχουν υπάρξει κακοί ή έχουν συμβάλλει σε θανάτους ηρώων; Και τελικά αξίζει η Scarlet Witch μια δεύτερη ευκαιρία δίπλα στα παιδιά της; Μέχρι τη μέση είναι κάπως επαναλαμβανόμενο το σενάριο και κουράζει, αλλά μετά την εμφάνιση του Iron Lad και της Scarlet Witch, η ποιότητα της ιστορίας εκτοξεύεται!

 

Αναμενόμενα εξαιρετικά σχέδιο του Jim Cheung

 

  

 

Ο Βρετανός είναι φανταστικός σχεδιαστής και αναμενόμενα με πολλούς ήρωες μας προσφέρει πολύ ωραία πράγματα. Εκφραστικά πρόσωπα, εντυπωσιακά δισέλιδα πάνελ με μάχες μεταξύ ηρώων, πολύ δυναμικές στιγμές στις μάχες και κυρίως αυτήν την αίσθηση ότι κάτι μεγαλοπρεπές και ηχηρό συμβαίνει όταν ο Doom, η Scarlet Witch ή ο Wiccan ξεδιπλώνουν τις τεράστιες μαγικές τους δυνάμεις. Το σχέδιο είναι από την αρχή ως το τέλος πάρα πολύ καλό και χαρακτηριστικό για τη 00s Marvel.

 

Τελική σύνοψη και σε ποιους προτείνεται

 

  

 

Αντικειμενικά σε όλους αρκεί να έχουν μια ιδέα από Disassembled και House of M κυρίως. Η Σταυροφορία των Παίδων πατάει πάνω σε αυτές τις ιστορίες για να δημιουργήσει κάτι δικό της και πραγματικά πρωτότυπο και από ένα σημείο και μετά που παίρνει μπρος, η ιστορία σε συνεπαίρνει και σε μαγεύει όπως και ο εικαστικός τομέας. Για μένα αξίζει να του ρίξετε μια ματιά. Καλό διάβασμα σε όλους  

[kujo79]

Εν τω μεταξύ , μόλις χθες μου επισήμανε ο γιός μου , ότι ο τόμος λέγεται Η Σταυροφορία των Παίδων και όχι των παιδιών. Δέκα φορές που  τον  είχα δει και κρατήσει στα χέρια μου δεν το παρατήρησα ! 

[constantinople]

3 min ago , kujo79 said:

ο τόμος λέγεται Η Σταυροφορία των Παίδων και όχι των παιδιών.

 

Χορηγός της έκδοσης: Νοσοκομείο Παίδων «Η Αγία Σοφία» 

[jimakoszs97]

1 hour ago, kujo79 said:

Εν τω μεταξύ , μόλις χθες μου επισήμανε ο γιός μου , ότι ο τόμος λέγεται Η Σταυροφορία των Παίδων και όχι των παιδιών. Δέκα φορές που  τον  είχα δει και κρατήσει στα χέρια μου δεν το παρατήρησα ! 

Η Σταυροφορία των Παιδιών είναι το Σφαγείο νούμερο 5.

[thor77]

Βασικά η Σταυροφορία των παιδιών είναι μεσαιωνικός θρύλος (με κάποια ιστορική βάση) σχετικά με κάποιες χιλιάδες παιδιών στα 1212 που ακολουθώντας έναν νεαρό που έβλεπε οράματα πίστεψαν ότι αν πάνε στους Αγίους Τόπους με την δύναμη της πίστης τους θα πείσουν τους Μουσουλμάνους να γίνουν Χριστιανοί οδηγώντας τον Χριστιανισμό (Καθολικισμό) στην τελική επικράτηση επί του Ισλάμ.

 

...Δεν έπιασε...

 

(στους αιώνες που ακολούθησαν με τον όρο "Σταυροφορία των Παίδων ή Παιδιών" χαρακτηρίστηκαν διάφορα στρατιωτικά ή και πολιτικά γεγονότα όπου προταγωνίστισαν νεαρά άτομα ή είχαν σαν στόχο τα δικαιώματα των νεαρών ατόμων. Φυσικά ο τίτλος χρησιμοποιήθηκε και στην λογοτεχνία, αφού έναν καλό τίτλο δεν τον αφήνεις με ελαφριά την καρδιά ανεκμετάλλευτο)

Επεξεργασία Ιανουαρίου 22, 2023 από thor77

[nick_spartan]

4 λεπτά πριν, thor77 είπε:

Βασικά η Σταυροφορία των παιδιών είναι μεσαιωνικός θρύλος (με κάποια ιστορική βάση) σχετικά με κάποιες χιλιάδες παιδιών στα 1212 που ακολουθώντας έναν νεαρό που έβλεπε οράματα πίστεψαν ότι αν πάνε στους Αγίους Τόπους με την δύναμη της πίστης τους θα πείσουν τους Μουσουλμάνους να γίνουν Χριστιανοί οδηγώντας τον Χριστιανισμό (Καθολικισμό) στην τελική επικράτηση επί του Ισλάμ.

 

...Δεν έπιασε...

 

(στους αιώνες που ακολούθησαν με τον όρο "Σταυροφορία των Παίδων ή Παιδιών" χαρακτηρίστηκαν διάφορα στρατιωτικά ή και πολιτικά γεγονότα όπου προταγωνίστισαν νεαρά άτομα ή είχαν σαν στόχο τα δικαιώματα των νεαρών ατόμων. Φυσικά ο τίτλος χρησιμοποιήθηκε και στην λογοτεχνία, αφού έναν καλό τίτλο δεν τον αφήνεις με ελαφριά την καρδιά ανεκμετάλλευτο)

Πολύ ωραία πληροφορία , άρα παρομοιάζει την ιστορία με εκείνο το γεγονός ? ή καμία σχέση . Παρεμπιπτόντως 5η μέρα και στο περίπτερο μου λένε ακόμα πως δεν έχει έρθει ( που τους το παρήγγειλα). 

[thor77]

Το αγόρασα την Παρασκευή, οπότε δεν έχω προλάβει να το διαβάσω για να ξέρω στα σίγουρα, (σύμφωνα πάντως με τον θρύλο τα παιδιά πουλήθηκαν σαν σκλάβοι στην Β. Αφρική από τους ναυτικούς που θα τα μετέφεραν στην Παλαιστίνη). Μπορεί ο τίτλος να μπήκε απλά γιατί ακούγεται επιβλητικός και γιατί η ιστορία έχει να κάνει με νεαρά άτομα (που ενδεχομένως να παρασύρονται από τους καθοδηγητές τους σε πράξεις ακραίες που τα βλάπτουν) αλλά μόνο υποθέσεις μπορώ να κάνω αφού δεν το έχω διαβάσει.

[ProfPhillipMortimer]

Η ιστορία είναι όντως πολύ καλή και αποτελεί παραλληλισμό με την Μεσαιωνική Σταυροφορία.

 

Αποτελεί το εξαιρετικό sequel της καταπληκτικής σειράς Young Avengers των ιδίων δημιουργών.

 

Σειρά που έδωσε στο Marvel Universe ενδιαφέροντες νέους χαρακτήρες με πιο σημαντική ως τώρα την πολύ ανερχόμενη Kate Bishop Hawkeye.

[Ilias]

On 22/1/2023 στο 6:09 ΜΜ, jimakoszs97 είπε:

Η Σταυροφορία των Παιδιών είναι το Σφαγείο νούμερο 5.

For the record, ήθελα και τα δύο να λέγονται η σταυροφορία των παίδων