Ο Συλλέκτης: Έξι Διηγήματα Για Έναν Κακό Λύκο - Διαπροσωπικές Σχέσεις [Αγγελής Ίωνας, comicstrends.blogspot.com, 10/02/2019]

[Ionas Aggelis]

O Soloup επιστρέφει δυναμικά στον χώρο των κόμικς, και ειδικότερα στα graphic novels, με το «Ο Συλλέκτης – Έξι Διηγήματα Για Έναν Κακό Λύκο». Ο βασικός άξονας της ιστορίας είναι οι χωρισμένοι γονείς και τα αποτελέσματα αυτής της πράξης. Το καθένα από τα 6 εικονογραφημένα διηγήματα ξεδιπλώνει ένα ακόμα ζήτημα που μαστίζει την εποχή μας, τον εγωισμό αλλά και τον τρόπο αντιμετώπισης τους, αυτό που μας οδηγεί στον αποχωρισμό με αγαπημένα μας πρόσωπα. Το κόμικς δεν στέκεται όμως μόνο στον στενό ορισμό της έννοιας οικογένεια, αλλά και ευρύτερα, στον σύντροφο σου, στον φίλο σου, στον συνοδοιπόρο σου.  Μέσα στις 270 σελίδες του μπορεί να συγκινηθείς, να θυμώσεις, να αγανακτήσεις, να συγχυστείς, να νιώσεις συμπόνια για τους πρωταγωνιστές. Προχωρώντας όλο και πιο βαθιά μέσα στην ιστορία, βλέποντας τις αλλαγές στους πρωταγωνιστές, αλλάζεις και εσύ μαζί τους, μετατρέποντας σε, σε έναν παθητικό αναγνώστη.

 

Το πρώτο διήγημα με τίτλο «Πεταλούδες», μας δίνει μία «τρίτη» ματιά στην ιστορία, μέσω αφήγησης. Επιπλέον, δρα ως εισαγωγή στον όρο του «Συλλέκτη» δίνοντας το υπόβαθρο της ιστορίας που θα ακολουθήσει. 

Στο «Σουρσουρής» έχουμε μία ακόμα αφήγηση από ένα τρίτο πρόσωπο, αυτή τη φορά όμως ο πρωταγωνιστής της αφήγησης αλλάζει, με κύριο πρόσωπο τον Χαλίτ, ένα μικρό πουλί, που μέσα από την ιστορία του καταλαβαίνουμε την δυσκολία της κατάστασης της οικογένειας. Να προσθέσω πως μας δίνει και μία ρεαλιστική απεικόνιση της Ελληνικής Αστυνομίας της εποχής μας. 

Το διήγημα «Μαύρη Τρύπα» πρόκειται για το πιο αδύναμο από τα 6, αλλά παρ’ όλα αυτά καθίσταται ίσως και το σημαντικότερο. Γεμάτο κρυφά νοήματα, μας δίνει την γενικότερη θεματολογία του κόμικς, αυτή του ανθρώπινου κενού και τον τρόπο «επούλωσής» του. Μαζί με το «Αχώριστοι», μας δίνουν αφηγήσεις από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές, και πιο συγκεκριμένα από τους παππούδες της Φωτεινούλας. Στην 2η, ο παππούς αφηγείται μία ακόμα ιστορία αποχωρισμού. Η πιο τραγική ιστορία κατά τη γνώμη μου σε ολόκληρο το κόμικς που είναι απίθανο να μην σε κάνει να κυλήσεις ένα δάκρυ. Τελειώνει το διήγημα με μία συμβουλή, πως ο χρόνος δεν είναι στο χέρι μας να τον ελέγξουμε, και πως πρέπει να αδράξουμε την ευκαιρία με το που μας δίνεται. 

Το πιο «εκεί έξω» διήγημα δεν είναι άλλο από την «Κοκκινοσκουφίτσα». Η παρομοίωση της Κοκκινοσκουφίτσας με την Φωτεινούλα, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ευφυέστατο. Μετά από μερικές αλλαγές που γίνονται στο κλασσικό παραμύθι, η ιστορία ξεδιπλώνεται δίνοντας μας την βασική ιστορία από την αρχή έως το τέλος της. Μία πραγματική απεικόνιση της θέσης του παιδιού ανάμεσα στους γονείς του που πρέπει να προβληματίσει πολλούς. Για αυτό δεν είναι τυχαία η επιλογή χρωματισμού του συγκεκριμένου διηγήματος.

Τελευταίο και το πιο «προσωπικό» διήγημα, τιτλοφορείται «Κακός Λύκος», μας συνδέει με ότι προηγήθηκε, δείχνοντας μας τις σκέψεις του πατέρα, με τέτοιο ρεαλισμό, που μπορείς να ταυτιστείς μαζί του. Η ιστορία κλείνει με έναν ύμνο, μία ακτίνα ελπίδας μέσα από τη μιζέρια, και το δράμα που πηγάζει το κόμικς. 

Τελικά, ο Soloup κατάφερε να με μεταφέρει και στις 270 σελίδες με μαγικό τρόπο, μετατρέποντας το, σε ένα από τα καλύτερα αναγνώσματα της ζωής μου. Είναι αδιαμφισβήτητα ένα από τα τρία καλύτερα κόμικς που είδαμε το 2018. Εύχομαι σε μία καλή συνέχεια, και να μας χαρίσει και άλλα τέτοια εξαιρετικά κόμικς, που σε μαθαίνουν πως ακόμα και στις πιο σκοτεινές ώρες υπάρχει μία ακτίνα ελπίδας!

 

Πηγή

Επεξεργασία Φεβρουαρίου 14, 2019 από Ionas Aggelis