Μπλεκ #2 - Η Αναβίωση Του Υπεράνθρωπου [Αγγελής Ίωνας, comicstrends.blogspot.com, 09/02/2019]

[Ionas Aggelis]

Το Μπλεκ επέστρεψε με το 2ο τεύχος του και αυτό τον μήνα, αυτή τη φορά συνεχίζοντας στον δρόμο που χτίσθηκε από το πρώτο τεύχος, και τώρα εξερευνώντας νέους τρόπους ψυχαγωγίας του κοινού, και ενδυνάμωσης της ύλης. Το περιοδικό με το νέο του τεύχος μας δίνει ξανά τα καλά του πρώτου τεύχους, εν δίδοντας σε αυτό ακόμα περισσότερο. Όπως εμείς πλέον εμπιστευόμαστε τον εκδότη Λεωκράτη Ανεμοδουρά στις κινήσεις του, έτσι και εκείνος εμπιστεύεται εμάς, όπως μας δείχνει στο Editorial του τεύχους. Στις εκπλήξεις του #2 διακρίνουμε την νέα ένταξη, ή μάλλον επανένταξη, του Υπεράνθρωπου, ενός αφηγήματος της δεκαετίας του ’50, που ο Θάνος Κόλλιας – γνωστός για την δουλειά του στο Ύψιλον – αναλαμβάνει τα χρέη σεναριογράφου και σκιτσογράφου, σε ένα πολλά υποσχόμενο ριμέικ. Το τεύχος επαναφέρει τίτλους φαβορί του πρώτου τεύχους, ανάμεσά τους ο Μάντυ Ρίλεϋ, ο Δικαστής Ντρεντ, ο Ταρζάν και φυσικά τον Στορμ. Ο Φάντομ, ο Λ-Ο και το Παιδί Πάνθηρας συνεχίζουν τις ιστορίες του από το πρώτο τεύχος, και ο Μπλεκ – ο πρωταγωνιστής ουσιαστικά – μας δίνει μία νέα ιστορία, ερχόμενη να κλείσει τα στόματα παραπονεμένων αναγνωστών. Στις 164 σελίδες που τον περιλαμβάνουν, μπορούν να βρεθούν και άρθρα – γραμμένα από γνώστες του αντικειμένου, τον Λευτέρη Ταρλαντέζο [που στην στήλη Κόμικς Νέα αναφέρει και το περιοδικό μας Comic Cultura] , τον Μάνο Νομικού και τον Νίκο Δημ. Νικολαΐδη -, τόσο για τα κόμικς όσο και για την ποπ κουλτούρα, με νέα, αφιερώματα και μία συνέντευξη του Θάνου Κόλλια, όπως επίσης το χιουμοριστικό μονοσέλιδο «Μα Τα Χίλια…» του Βαγγέλη Σαΐτη. Το εξώφυλλο αποτίνει τιμή στον Φάντομ – σε σκίτσο των Bret Blevins & Terry Austin -, ήρωα που φιλοξενείται στο παρόν τεύχος. Ας περάσουμε όμως στο κάθε κόμικς ξεχωριστά…

ΜΠΛΕΚ – Οι Κλέφτες Του Βορρά [EsseGesse - "I Ladri Del Nord", Collana Freccia #1-21, 1958 / Μεγάλος Μπλεκ #77, 02/1975] – σελίδες 6-43

Το πρώτο, και πολυσέλιδο, κόμικς του τεύχους δεν είναι άλλο από αυτό του Μπλεκ. Για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό, δημοσιεύεται ξανά ιστορία εκ χειρός EsseGesse, ακόμα και αν αποτελεί αναδημοσίευση – με τον πρώτο τίτλο που του δόθηκε να ήταν «Η Εκδίκηση Του Αδελφού». Η πλοκή έχει ως εξής: ένας πρώην δοιηκητής των Αγγλων και ένας χωρικός ενώνουν τις δυνάμεις τους για να εκδικηθούν τον Μπλεκ. Προσωπικά μου άρεσε αρκετά η ιστορία, αν και την καταλαμβάνει μία παιδική αφέλεια καθ’ όλη τη διάρκεια. Διαβάζοντας την νιώθεις αυτόματα την νοσταλγία, και την ηλικία του έντυπου, πράγμα που σε απομακρύνει από την ανάγνωση του. Το σκίτσο είναι αρκετά καλό, και ο χρωματισμός που έγινε αρκετά καλά μελετημένος, μετατρέποντάς σε μία ιστορία που απευθύνεται αποκλειστικά στους λάτρεις του ήρωα, και σε μεγάλης ηλικίας κοινό. Βέβαια αυτό δεν σημαίνει πως δεν κάνει μία πολύ ψυχαγωγική ανάγνωση!

ΜΑΝΤΥ ΡΙΛΕΫ – Το Πρώτο Δάκρυ [Ray Collins / Ernesto Garcia Seijas - "La Primera Lagrima", Scorpio #113, 1985] – σελίδες 46-55

Το αγόρι που αποτέλεσε την απόλυτη έκπληξη του πρώτου τεύχους, επέστρεψε, με αυτή τη φορά μία δεκασέλιδη περιπέτειά του. «Το Πρώτο Δάκρυ» ακουμπά – όπως κατά κύριο λόγο οι ιστορίες του Ρίλεϋ – λεπτά θέματα, με αυτή τη φορά, την ορφάνια, την έννοια της μητριάς, την οικογένεια και τέλος, την ενηλικίωση. Η λέξη «συγγνώμη» παίζει σημαντικό ρόλο στη ροή της ιστορίας, αυτή τη φορά δίνοντας τη δυνατότητα και σε αναγνώστες άγνωστοι με τον ήρωα, να συμπαθήσουν και πάνω από όλα, να κατανοήσουν. Ο Collins με τους εξαιρετικούς διαλόγους του, που μπορεί μέχρι και να σε στοιχειώσουν, σε ταξιδεύει στον κόσμο του Ρίλεϋ λες και είναι κάτι φυσικό. Το σχέδιο του Garcia Seijas πανέμορφο από κάθε άποψη, τονίζοντας τα χαρακτηριστικά των προσώπων του κάθε ήρωα, βοηθώντας μας να συνδεθούμε με τον καθένα συναισθηματικά. Να προσθέσω, πως ο συμβολισμός του φιδιού τελικά έχει μεγαλύτερο νόημα από ότι είδαμε στο πρώτο τεύχος, καθώς ουσιαστικά δείχνει τα κακά αισθήματα, και το κόψιμο του κεφαλιού σηματοδοτεί την ελευθέρωση από τα δεσμά των κακών αυτών συναισθημάτων…

 

Λ-Ο: ΠΗΓΑΣΟΣ 4-Ω [Σπύρος Ορνεράκη - Το Ρόδι, 1981] – σελίδες 56-59

Η συνέχεια του Λ-Ο ακουμπά αυτή τη φορά ένα ακόμα μεγάλο ιστορικό γεγονός, που μας γυρνά στις ρίζες της Ελληνικής ιστορίας, και αυτό να είναι ο θάνατος του Αθανάσιου Διάκου. Στις 4 σελίδες που αποτελείται, σας υπόσχομαι δεν θα έχετε ούτε ένα ερέθισμα. Μία πραγματικά αδιάφορη ιστορία, χωρίς πραγματικό λόγο ύπαρξης. Η πραγματική απογοήτευση είναι το γεγονός πως ο Λ-Ο παίρνει 3η θέση στην ιστορία, αντί για πρώτη όπως στο #1, όπου σε εκείνο βοήθησε την πλοκή, ενώ σε αυτό απλά τα κοιτάει να γίνονται. Στα καλά του όμως συγκαταλέγουμε το σκίτσο, που ο Ορνεράκης απλά διαπρέπει.

ΦΑΝΤΟΜ – Οι Πέντε Ημέρες Του Δράκου (Μέρος Β’) [Tony Bedard / Allan Goldman - "The Five Days Of The Dragon", The Phantom Annual#1, 01/2007] – σελίδες 60-69

Μία από τις ευχάριστες εκπλήξεις του τεύχους είναι ο Φάντομ, και η υπέροχη ιστορία του. Το β’ μέρος στο «Οι Πέντε Ημέρες Του Δράκου» εξερευνά το έπος του ενδέκατου Φάντομ, αυτή τη φορά στο χρονικό πλαίσιο του Πολέμου Της Ανεξαρτησίας, το 1782, με τον νέο αυτό Φάντομ να προσπαθήσει να αποκτήσει το δεύτερο κομμάτι του Δράκου. Η συγκεκριμένη ιστορία πιστεύω θα σοκάρει με το περιεχόμενό της, και πόσο ιστορικά ακριβής είναι. Μας δείχνει τις κακουχίες της περιόδου, με μία πιο σκληρή ματιά, μία πιο ρεαλιστική σκοπιά, αποτυπωμένα στα πρόσωπα των χαρακτήρων – αλλά και στα σώματα με παράδειγμα τον Ινδό -, αλλά ακόμα περισσότερο στην ενδυμασία του Φάντομ, που – αν και over the top – δουλεύει με το περιεχόμενο και είναι κατανοήτη. Ο Goldman, ένας από τους καλύτερους Βρετανούς καλλιτέχνες του σήμερα, μετατρέπει αυτή την ιστορία σε αληθινό διαμάντι. Το χρώμα είναι απίστευτο. Το σενάριο και οι διάλογοι του Bedard αρκετά καλοί για το υλικό που έχει στα χέρια του. Το τέλος είναι αρκετά συγκινητικό, διδάσκοντάς μας πράγματα.

 

ΔΙΚΑΣΤΗΣ ΝΤΡΕΝΤ – Όλα Βρίσκονται Στον Κήπο [John Wagner / Arthur Ranson - "Everyhing On The Garden", 2000AD #1465, 11/2005] – σελίδες 70-75

Μία «φτωχή» ιστορία θα την έλεγα, στα ίδια επίπεδα με αυτή του πρώτου τεύχους, βέβαια αυτή τη φορά με κάποιο μάθημα στο τέλος, και πολλούς κρυφά νοήματα. Τα «κρυφά» αυτά μηνύματα δεν είναι άλλα από τον κήπο, το πράσινο, που πεθαίνει, και που οι γέροι προσπαθούν να επαναφέρουν στη μνήμη τους, με τα λουλούδια να συμβολίζουν την εξέλιξη και τα έντομα την κατάρριψη, εννοώντας πως κατάρριψη θα είναι ένα μέλλον δίχως το πράσινο. Το βασικό της πρόβλημα όμως είναι η συντομία της, και οι 6 σελίδες που δεν την αφήνουν να αναπτυχθεί όπως θα έπρεπε, με ειδικά τις τελευταίες σελίδες να μπορούσαν άνετα να είναι 4 με 6. Το τέλος μας δίνει ένα μήνυμα, ίσως προφητικό, αλλά ποιοι είμαστε εμείς να το κρίνουμε…

Ο ΥΠΕΡΑΝΘΡΩΠΟΣ – Η Γέφυρα (Μέρος Α’) [Θάνος Κόλλιας - βασισμένο στον χαρακτήρα των Στέλιος Ανεμοδουράς και Βύρωνας Απτόσογλου] – σελίδες 79-90

Μετά από ένα κατατοπιστικό 2-σέλιδο αφιέρωμα και μία άκρως ενδιαφέρουσα συνέντευξη του δημιουργού, το πρώτο μέρος του νέου έπους του Θάνου Κόλλια, το υπ’ αριθμόν νο.97 στην ιστορία του Υπεράνθρωπου. Το νέο Ελληνικό κόμικς αποτελεί και την απόλυτη ευχάριστη έκπληξη του τεύχους. Το πρώτο μέρος από πολλά εύχομαι, επιστρέφει τον Κόλλια στο χώρο μετά από πολύ καιρό, ειδικευμένος στον υπερηρωικό τομέα, δημιουργώντας τι θα μπορούσε να ήταν και το καλύτερο μέχρι στιγμής έργο του. Αν και είναι πάρα πολύ α’ μέρος μίας ιστορίας, με τον Υπεράνθρωπο να εμφανίζεται μονάχα στην τελευταία σελίδα, σε μία άβολη για εκείνον στιγμή, η εξέλιξη της είναι πραγματικά απίθανη. Οι διάλογοι με εντυπωσίασαν, με την χρήση ελεύθερης γλώσσας κατά κύριο μέρος, αλλά και popculture αναφορές αναμεταξύ. Το σενάριο κινείται γρήγορα, με πολλά jumps-and-cuts, κρατώντας το ενδιαφέρον του αναγνώστη αμείωτο από την αρχή ως το τέλος, με πολύ ενδιαφέροντα πράγματα να μας έρχονται στη συνέχεια… Το σκίτσο είναι τόσο υπέροχο, απλά προσκυνάω. Οι γραμμές ξεκάθαρες, χαρακτηριστικά προσώπου, λεπτομέρειες, και σε πολλά panels έπαιζε με την συνείδησή μας. Το χρώμα δουλεύει εξαιρετικά με το σχέδιο, με έναν από τους καλύτερους συνδυασμούς σε κόμικ. Δεν μπορούμε να σχολιάσουμε κάτι περαιτέρω σε σχέση με την πλοκή από την άποψη πως, ακόμα δεν έχουμε δει κάτι που να φέρει στον μυαλό μας τον Υπεράνθρωπο. Πάντως κάτι που μας υπόσχεται είναι ένα θεότρελο ταξίδι… Ανυπομονώ για την συνέχεια όσο τίποτε άλλο!

 

TARZAN – Παγωμένη Ζούγκλα [Joe Kubert - "Ice Jungle", Tarzan #227, 01/1974] – σελίδες 91-108

Η νέα περιπέτεια του Tarzan του Joe Kubertείναι μία ακόμα όμορφη προσθήκη του τεύχους. Το σενάριο αν και εργό σε φάσεις, εξυπηρετεί απίστευτα το περιεχόμενο, και ιδιαίτερα το σκίτσο που για άλλη μία φορά αποτελεί έργο τέχνης. Μπορείς να χαζεύεις με τις ώρες το σκίτσο του κόμικς. Η πλοκή έχει ως εξής:  Η ιστορία ακουμπά ξανά ρατσιστικά θέματα, αλλά και θέματα κακομεταχείρισης ζώων, και τέλος το θέμα της ενηλικίωσης. Η ιστορία σε σχέση με την προηγούμενη περιπέτεια έχει κορύφωση και καταλήγει σε ένα όμορφο συμπέρασμα. Το να διαβάζεις Tarzan του Kubert είναι απλά θεϊκό δώρο…

ΣΤΟΡΜ – Τα Κυνηγόσκυλα Του Μάρντουκ [Martin Lodewijk / Don Lawrence - "De Honden Van De Mardouk", Storm #14, 1986] – σελίδες 109-155

Φυσικά και δεν θα μπορούσε να λείψει από το περιοδικό το εξαιρετικό κόμικς επιστημονικής φαντασίας, Στορμ, του αγαπημένου Don Lawrence, μετά από την θετική ανταπόκριση του αναγνωστικού κοινού, μετατρέποντάς τον αναπόσπαστο κομμάτι του τίτλου πλέον. Στο 14ο κατά σειρά άλμπουμ – που δημοσιεύεται στο τεύχος ξανά με το εξώφυλλό του – που αποτελεί ταυτόχρονα το 5ο και τελευταίο κεφάλαιο στα «Χρονικά Της Πανταρβέ» - τελευταίο μόνο εικονικά, υπάρχουν άλλες 8 ιστορίες – και είναι για ακόμη μία φορά ένα αληθινό αριστούργημα. Σε αυτή την ιστορία βέβαια, έχει περισσότερη πλοκή από αυτή στο #1, όπου εκεί η ιστορία ήταν περισσότερο straight-forward παρά αυτή στο #2. Στην ιστορία επεκτείνεται σε μεγάλα επίπεδα ο μύθος του ήρωα, γνωρίζοντάς μας αρκετούς νέους χαρακτήρες, που θα μας απασχολήσουν και στη συνέχεια. Για άλλη μία φορά το σκίτσο του Lawrence σε συνδυασμό με τα χρώματα, μετατρέπει κάθε panel σε καλλιτεχνικό πίνακα. Αναμένουμε τη συνέχεια…

 

ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΠΑΝΘΗΡΑΣ [Tom Tully / Mike Western & Brad Bradburry - "The Leopard From Lime Street", Buster, 1976 / Μπλεκ Νέας Περιόδου, 1983] – σελίδες 157-162

Το #2 κλείνει για άλλη μία φορά το Βρετανικό υπερηρωικό κόμικς «Το Παιδί Πάνθηρας» του Tom Tully, συνεχίζοντας εκεί που σταμάτησε το #1. Αυτό το μέρος είχε πολλή δράση, και η πλοκή κινούταν με γρήγορο και εύθυμο τρόπο. Το σχέδιο και το σκίτσο αρκετά καλά. Περιμένουμε για την συνέχεια…

 

Σε γενικές γραμμές, ένα τεύχος σαφώς βελτιωμένο σε σχέση με το πρώτο, με 9 υπέροχα κόμικς, σε καλύτερη διανομή σελίδων, και ένα άκρως «χορταστικό» τεύχος. Άμα είχατε κάποιους ενδοιασμούς με την αγορά του πρώτου τεύχους, σας διαβεβαιώνω πως με το δεύτερο δεν θα απογοητευτείτε! Πολλά συγχαρητήρια ξανά στην εκδοτική για την απίθανη έκδοση και περιμένουμε και συνέχεια…

 

Πηγή