ΜΙΚΥ ΜΑΟΥΣ 239 [Το μυστήριο των πινακίδων]

[Kriton]

5 απολαυστικές ιστορίες σας περιμένουν στα περίπτερα:

• ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΠΙΝΑΚΙΔΩΝ
  ΟΙ ΠΙΝΑΚΙΔΕΣ ΣΤΟ ΘΗΣΑΥΡΟΦΥΛΑΚΙΟ ΤΟΥ ΣΚΡΟΥΤΖ ΑΡΧΙΖΟΥΝ ΝΑ ΚΑΛΩΣΟΡΙΖΟΥΝ ΤΟΥΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ, ΑΝΤΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΔΙΩΧΝΟΥΝ

• ΤΟ ΑΓΓΙΓΜΑ ΤΟΥ ΜΙΔΑ
  Ο ΙΝΔΙΑΝΑ ΓΚΟΥΦΥ ΑΝΑΖΗΤΑ ΤΟ ΠΑΛΑΤΙ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ ΜΙΔΑ ΚΑΙ ΒΡΙΣΚΕΙ ΤΟ ΓΑΝΤΙ ΠΟΥ ΤΟΥ ΧΑΡΙΣΕ ΤΟ ΜΑΓΙΚΟ ΑΓΓΙΓΜΑ ΤΟΥ

• ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΚΑΘΑΡΗ ΛΙΜΝΟΥΠΟΛΗ
  Ο ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΘΕΣΠΙΖΕΙ ΤΗΝ ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΕΠΙΤΙΜΟΥ ΡΑΚΟΣΥΛΛΕΚΤΗ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΠΟΠΤΗ ΑΠΟΡΡΙΜΜΑΤΩΝ ΚΑΙ Ο ΝΤΟΝΑΛΝΤ ΜΕ ΤΟΝ ΓΚΑΣΤΟΝΕ ΠΙΑΝΟΥΝ ΔΟΥΛΕΙΑ

• ΤΟ ΙΕΡΟ ΤΣΑΪ
  Ο ΠΑΝΤΑΞΙΟΣ ΤΑΞΙΔΕΥΕΙ ΣΤΑ ΙΜΑΛΑΪΑ ΓΙΑ ΝΑ ΒΡΕΙ ΤΟ ΠΟΛΥΤΙΜΟ ΦΑΚΕΛΑΚΙ ΤΣΑΓΙΟΥ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΠΟΤΕ

• ΣΤΙΣ ΓΡΑΜΜΕΣ ΤΟΥ ΤΡΑΜ
  ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΤΟΥΣ ΝΑ ΕΞΑΦΑΝΙΣΟΥΝ ΤΟΥΣ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΗΣ ΛΗΣΤΕΙΑΣ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑΝ Ο ΜΑΥΡΟΣ ΠΗΤ ΚΑΙ Ο ΦΟΥΜΦΟ, ΓΕΜΙΖΟΥΝ ΕΝΑ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΡΑΜ ΚΑΙ ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΝ ΤΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΥΝ

Ένα τεύχος γεμάτο γέλιο και περιπέτεια, αυτή την Παρασκευή 11 Ιανουαρίου (Νο. 239)

Επεξεργασία Ιανουαρίου 7, 2019 από Kriton

[Indian]

Στην κεντρική ιστορία του τεύχους, ο τσιγκούνης μεγιστάνας από την Λιμνούπολη θα αντιμετωπίσει ένα μυστήριο για δυνατούς λύτες, "Το μυστήριο των πινακίδων". Όλα ξεκίνησαν μία ωραία πρωία, όταν ο θείος Σκρουτζ ξεκίνησε από το θησαυροφυλάκιο να πάει την βόλτα του. Τότε είδε γεμάτος έκπληξη ότι όλες οι πινακίδες που είναι διασκορπισμένες στον προαύλιο χώρο είχαν όμορφα μηνύματα καλωσορίσματος, αντί για τις κλασικές απειλές. Στην αρχή υποθέτει ότι πρόκειται για μία κακόγουστη φάρσα, αλλά όταν θα δει ότι αυτό συνεχίζεται τότε θα ξεκινήσει τις έρευνες για τον εντοπισμό του φαρσέρ. Αν πρέπει να χαρακτηρίσω αυτό το σενάριο, το μυαλό μου θα πήγαινε στις λέξεις "γλυκό" και "ρομαντικό". Η πλοκή είναι καλογραμμένη, κρύβει επιμελώς τον "ένοχο" μέχρι το φινάλε και δημιουργεί περιέργεια στον αναγνώστη κατά την εξέλιξή της. Μέσα από τις σελίδες της μαθαίνουμε ποιος είναι ο κατασκευαστής των πινακίδων που αποτρέπουν κάθε πλασιέ και "μη έχοντα εργασία" στο μέγαρο του Σκρουτζ, έναν χαρακτήρα που δεν θυμάμαι να είχαμε ξαναγνωρίσει. Και φυσικά, θα απολαύσουμε έναν Σκρουτζ με αυτή την προσωπικότητα που μας κάνει να τον αγαπάμε ακόμα περισσότερο. Μέχρι και η ανάμνηση της Γκόλντυ, θα αναδυθεί μέσα από ένα καρέ. Τι άλλο να ζητήσουμε? Το φινάλε έκρυβε μικρές εκπλήξεις και ήταν άκρως συμπαθητικό. Το σχέδιο το ήθελα καλύτερο.

 

Ο Ινδιάνα Γκούφυ θα πάρει τα ινία στην συνέχεια και θα πρωταγωνιστήσει στο "Άγγιγμα του Μίδα". Ο περιπετειώδης Αρχαιολόγος είναι προσκεκλημένος στο Πανεπιστήμιο του Μέτροπολ Σίτυ κι έχει εντυπωσιάσει όλους τους φοιτητές με την εξιστόρηση των θρυλικών άθλων του. Υπάρχει όμως κι ένας ακόμα λόγος που βρίσκεται εκεί. Ο Πρύτανης του Πανεπιστημίου θα ζητήσει την βοήθειά του. Ο Καθηγητής βρήκε ένα αρχαίο χειρόγραφο το οποίο αναφέρει που ακριβώς είναι το μυθικό βασίλειο του Μίδα. Θα ζητήσει λοιπόν από τον Ινδιάνα να έρθει κι εκείνος μαζί του για να βοηθήσει με τις γνώσεις, αλλά και το θάρρος του. Εκείνος θα δεχτεί κι έτσι οι δύο επιστήμονες θα ξεκινήσουν για την παλιά Φρυγία, και στο μέρος όπου άλλοτε δέσποζε το παλάτι του μεγάλου ηγεμόνα. Εκεί όμως, εκτός από το παλάτι, ο φίλος μας θα κάνει ακόμα μία μεγάλη ανακάλυψη, καθώς θα φέρει στο φως ένα γάντι που το φορούσε ο βασιλιάς και έχει την ιδιότητα να μετατρέπει τα πάντα σε χρυσάφι. Μιλάμε για ένα χαρακτηριστικό σενάριο με τον αγαπημένο μας Αρχαιολόγο, ο οποίος ξεδιπλώνει γι'ακόμα μία φορά το ταλέντο του. Η πλοκή είχε ενδιαφέρον, αν και προς την μέση νομίζω ότι ήταν λίγο βιαστική. Επίσης δεν απέφυγε τα κλισέ όσον αφορά τον "κακό", αλλά το έσωσε στο φινάλε παίρνοντας αποστάσεις από τα συνηθισμένα. Γενικά είναι μία ιστορία, που μου άφησε θετικές εντυπώσεις. Το σχέδιο το βρήκα αρκετά καλό.

 

Η "Επιχείρηση καθαρή Λιμνούπολη" είναι μία ιστορία, ωδή στον σωστό τρόπο λειτουργίας της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Ο Δήμος Λιμνούπολης αποφασίζει να προσλάβει στην θέση του επίτιμου ρακοσυλλέκτη και του επόπτη απορριμάτων τους δύο πιο συνειδητοποιημένους δημότες όσον αφορά την ανακύκλωση. Αυτοί οι δύο είναι ο Ντόναλντ (σαν επίτιμος ρακοσυλλέκτης), που πήρε την θέση εντελώς αξιοκρατικά, κι ο Γκαστόνε (σαν επόπτης απορριμάτων), ο οποίος κέρδισε την θέση με την αφόρητη τύχη του. Το αγαπημένο μας ναυτάκι φαίνεται να έχει πάρει την εργασία του στα σοβαρά και με ιδιαίτερη θέρμη, αλλά ο ξάδελφός του προτίθεται να του κάνει τον βίο αβίωτο. Αν και σύντομη, η ιστορία μού άρεσε. Απολαμβάνουμε την κλασική κόντρα ανάμεσα στα δύο ξαδέλφια με τα γνωστά της αποτελέσματα. Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν επαναλήψεις στην πλοκή, αλλά μας αποζημιώνει το φινάλε που πρωτοτυπεί. Σχεδιαστικά με ικανοποίησε.

 

Η ιστορία "Το ιερό τσάι" θα ασχοληθεί με μία πρακτική που αρέσκεται να εφαρμόζει ο θείος Σκρουτζ, στα πλαίσια της ατελείωτης φιλαργυρίας του. Να χρησιμοποιεί δηλαδή ένα φακελάκι τσάι πάνω από 10 φορές. Ο Παντάξιος όμως, σαν ευσυνείδητος κι επαγγελματίας μπάτλερ που είναι, δεν μπορεί να ανεχτεί να δίνει στον κύριό του ξεθυμασμένο τσάι. Έτσι, κάποια στιγμή που ο Σκρουτζ θα λείψει για δουλειές εκτός Λιμνούπολης, κατά τύχη θα βρει ένα παλιό βιβλίο που αναφέρει ένα είδος τσαγιού που τα φύλλα του δεν χάνουν ποτέ το άρωμα και την γεύση τους, όσες φορές κι αν χρησιμοποιηθούν. Τότε, με την βοήθεια των τριών ανιψιών του Ντόναλντ, θα ταξιδέψει μέχρι τα Ιμαλάια, για να φέρει στο θησαυροφυλάκιο λίγο από αυτό το τσάι. Ένα εγχείρημα δύσκολο, και μία απόφαση με αρνητικές συνέπειες. Κανένα παράπονο κι από αυτή την ιστορία. Το σενάριο ήταν καλογραμμένο και είχε την απαιτούμενη δράση, αλλά κι ανατροπές όποτε χρειαζόταν. Ο χαρακτήρας του Παντάξιου ήταν συμπαθέστατος και δείχνει την αγάπη του για τον εργοδότη του, ακόμα κι όταν εκείνος είναι αυστηρός μαζί του. Στο πρωτότυπο κομμάτι ανήκει η απουσία του Σκρουτζ και του Ντόναλντ στην ανακάλυψη αυτού του "θησαυρού". Το φινάλε το βρήκα αριστοτεχνικό. Το ίδιο όμορφο είναι και το σχέδιο.

 

Και τελειώνουμε με την ιστορία "Στις γραμμές του τραμ". Ο Μαύρος Πητ κι ο βοηθός του ο Φούμφο έμαθαν, μετά από μία επιχείρηση "σπασμένο τηλέφωνο", ότι ένα κοσμηματοπωλείο εκεί κοντά έχει μειωμένα μέτρα ασφαλείας. Έτσι οι δύο απατεώνες θα καταστρώσουν ένα σχέδιο για να εισβάλουν στο κατάστημα και να το ξαφρίσουν. Η διάρρηξη στέφεται με απόλυτη επιτυχία, αλλά η συνέχεια θα παρουσιάσει ένα σημαντικό πρόβλημα. Θα πρέπει οι πρωταγωνιστές να εξαφανίσουν τα ίχνη τους και για να γίνει κάτι τέτοιο θα πρέπει πρώτα να εξουδετερώσουν προσωρινά όλους όσους τους είδαν, για να μην μιλήσουν στην Αστυνομία. Για κακή τους τύχη (αν και δεν τίθεται μόνο θέμα τύχη, αλλά κι ολικής ανικανότητας ), τα άτομα που θα πρέπει να δέσουν σαν σαλάμια είναι πολλά. Πρόκειται για ένα αρκετά χιουμοριστικό σενάριο που μοιάζει με ανέκδοτο. Ο Φούμφο, με την μεγάλη του αφέλεια, κλέβει την παράσταση και τις εντυπώσεις. Οι διάλογοι είχαν πλάκα, ενώ γενικά η πλοκή είχε έναν χιουμοριστικό σουρεαλισμό. Γενικά δεν μιλάμε για μία ιστορία από το πρώτο ράφι, αλλά διασκέδασα με την ανάγνωσή της. Κανένα πρόβλημα δεν αντιμετώπισα και με το σχέδιο.

 

 

[Μενίγ Πουαγώ]

Παρουσίαση-κριτική του υπ' αριθμόν #239 τεύχους του νέου Μίκυ Μάους.

Εξώφυλλο (από τον άνθρωπο που έκλεψε τις ταμπέλες του Σκρουτζ για προσωπική χρήση @Dr Paingiver. Τώρα γιατι τις άλλαξε κιόλας παραμένει μυστήριο... )



Εδώ Λιμνούπολη! (by Silvia Ziche) 

Ιστορίες.

"Το μυστήριο των πινακίδων."

Ο Σκρουτζ ετοιμάζεται για μία βόλτα μετά από μία επιχειρηματική κονταρομαχία.

Αλλά ξαφνικά κάτι του τραβάει την προσοχή. Ξαφνικά οι διάσημες πινακίδες του Λόφου Αμαξοφονιά έχουν γίνει φιλικές προς τον κόσμο. Δηλαδή τον υποδέχονται αντί να τον διώχνουν. Εκνευρισμένος γυρίζει πίσω ζητώντας εξήγησεις από τον Παντάξιο και του λέει να παραγγείλει καινούριες. Ο Παντάξιος το κάνει άλλο το μυστήριο πυκνώνει την επόμενη φορά που βγήκε για περίπατο ο Σκρουτζ. Οι πινακίδες παραμένουν φιλικές.

Οι κάμερες ασφαλείας και τα αντιμαγικά συστημα δεν έδειξαν βραδινή επιδρομή. Ο Σκρουτζ πιστεύει ακράδαντα ότι υπαίτιος της αλλαγής είναι ο κατασκευαστής των πινακίδων. Μία επίσκεψη στο κατάστημά του ,μετά από χρόνια, ξυπνάει αναμνήσεις. Από τον καιρό που κατασκεύαζε το θησαυροφυλάκιό και πήγε να παραγείλει τις πρώτες του ταμπέλες. Η συζήτηση με τον Ευλάμπιο Ταμπέλα αποδείχτηκε άκαρπη. Οπότε ζήτησε από τον Κύρο να βάλει μία έξτρα κάμερα ασφαλείας κρυφά από τον Παντάξιο και την Δεσποινίδα Ευταξία.

Τα αποτελέσματα έβγαλαν ένοχο τον Παντάξιο και αιτία το "έρως ανίκατε μάχαν." Ο Παντάξιος ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα. Αλλά επειδή τό άλλο του μισό ένοιωθε άβολα με τις ταμπέλες αποφάσισε με δική του πρωτοβουλία να κάνει τον Λόφο πιο φιλικό. Ο Σκρουτζ ενθύμουμενος όλους όσους αγαπάει αποφασίζει να μη τον τιμωρήσει ,όπως του είπε, αλλά ετοίμασε μία έκπληξη έστω και προσωρινή για εκείνον και την Λούσυ.

  

"Το άγγιγμα του Μίδα."

Ο Ινδιάνα Γκούφυ με την βοήθεια του Πρύτανη του πανεπιστημίου του Μέτροπολ Σίτυ αναζητάει το γάντι που εικάζεται ότι έχει το άγγιγμα του Μίδα.

"Επιχείρηση καθαρή Λιμνούπολη."

Ο Ντόναλντ αναλαμβάνει να καθαρίζει το πάρκο της Λιμνούπολης. Δυστυχώς όμως με τον Γκαστόνε επικεφαλής. Το πως θα καταλήξει η ιστορία σίγουρα δε το περίμενε κανένας από τους δύο... 

"Το ιερό τσάι."

Παντάξιος και ανηψάκια σε μία αποστολή ικανοποιήσης του ουρανίσκου του πιο πλούσιου παπιού του κόσμου. 

"Στις γραμμές του τραμ."

Ο Πητ και ο Φούμφο απαγάγουν όλο τον κόσμο από φόβο ότι είδαν τα πρόσωπα τους μετά την ληστεία του κοσμηματοπολείου. Φυσικά οι περισσότεροι από αυτούς αγνοούν ότι το λήστεψαν. 

Αιτήσεις συνδρομής για Μίκυ Μάους, Ντόναλντ και ΚΟΜΙΞ.

Εν κατακλείδι.

Η κεντρική ιστορία χωρίς φοβερό σενάριο και με στατικό περιβάλλον διαβάζεται πολύ ευχάριστα. Άτυπος πρωταγωνιστής ο Παντάξιος σε μία ιστορία μυστυρίου, αγάπης και αναμνήσεων.  

Το τεύχος συνεχίζει με μία πολυσέλιδη ιστορία του πιο διάσημου αρχαιολόγου του Δισνε'ι'κού σύμπαντος. Αρκετά καλή και με ωραία μηνύματα περί ήθους και απληστίας. Το περιεχόμενο της τρίτης ιστορίας του τεύχους έχει οικολογικό υπόβαθρο και ενδοοικογενειακή διαμάχη. Εχει την πλάκα της κινούμενη σε χαλαρούς αστικούς ρυθμούς. Τέταρτη ιστορία μία αποστολή αναζήτησης με τα τρία ανηψάκια υπό την εποπτία του Παντάξιου. Όμορφη ιστορία με τον Παντάξιο να στέκεται επάξια ως πρωταγωνιστής. Το τεύχος κλείνει μέ μία κουραστική, πολυσέλιδη και με επαναλαμβανόμενα μοτίβα ιστορία με τους Μαύρο Πητ και Φούμφο.   


Σειρά προτίμησης ιστοριών.

1. "Το μυστηρίο των πινακίδων."
2. "Το ιερό τσάι."
3. "Το άγγιγμα του Μίδα."
4. "Επιχείρηση καθαρή Λιμνούπολη."
5. "Στις γραμμές του τραμ."

7/10!!! Τέσσερις καλές, εώς πάρα πολύ καλές ιστορίες και μία μέτρια!!!  

    

 

[PhantomDuck]

Πολύ τίμιο τευχάκι, δεν το περίμενα. Η πρώτη ιστορία με τις πινακίδες από τον Ottavio Panaro ήταν ένα πολύ ευχάριστο διάλειμμα από τα συνηθισμένα, οι «γραμμές του τραμ» του Soffritti με τον Πητ ήταν τίγκα στον σουρεαλισμό, όμως το πιο σημαντικό είναι πως επιτέλους, είδαμε νέα ιστορία του Lucio Leoni, το «Ιερό τσάι» .

 

Ο τύπος είναι από τους αγαπημένους μου δημιουργούς έβερ. Δεν υπάρχει κάτι που να μην μου αρέσει. Το στυλ, τα μολύβια, οι ανεπαίσθητες λεπτομέρειες, τα βλέμματα, τα μπαλονάκια, οι φάτσες, τα πάντα είναι κορυφαία για τα γούστα μου. Χιουμοριστικός όπως πάντα, χάρηκα πολύ που είδα νέα, πρόσφατη ιστορία του (παραγωγής 2017). Το μόνο άσχημο, είναι πως ο Leoni δουλεύει τέλεια με Ντόναλντ / Φάντομ Ντακ, ύστερα με τον Σκρουτζ, και έχει τα ανιψάκια καθαρά για χιούμορ / γκαγκ / υποστήριξη. Εδώ είδαμε κυρίως τον Παντάξιο, που ενώ ήταν αξιόλογη προσέγγιση, δεν σας κρύβω πως ήλπιζα να εμφανιστεί και ο Ντόναλντ τουλάχιστον σε περισσότερα καρέ.

 

Ο τύπος έχει σχεδιάσει από τις αγαπημένες μου ιστορίες τις οποίες έχω εκθειάσει πολλάκις εδώ μέσα (Το χάσμα του χρόνου, Σιωπηλή συνομωσία στον κόσμο των σκιών,  Κατεψυγμένοι εισβολείς κλπ). Από το 2004 περίπου ως το 2012 είχε εξαφανιστεί από την σκηνή και έλεγα πως τα παράτησε, όμως τα τελευταία 5-6 χρόνια, έχει επανέλθει δριμύτερος και φτιάχνει τακτικά πλέον ιστορίες, με την πιο πρόσφατη από αυτές, να δημοσιεύτηκε στο Topolino μόλις πριν δύο εβδομάδες.

 

Δεν ελπίζω να ξαναγράψει τα αριστουργήματα που ανέφερα μιας και πλέον παίζει μπάλα με διαφορετικούς σεναριογράφους και όχι με την Emmanuela Negrin, όμως και πάλι, χαίρομαι να κοιτάω τα σχέδιά του και ανυπομονώ να δούμε και τις υπόλοιπες ιστορίες του σύντομα   

Επεξεργασία Ιανουαρίου 14, 2019 από PhantomDuck

[Manitou]

Και εμένα μου άρεσε αυτό το τεύχος. Πολύ πανταξιος ωραίο το ιερό τσάι και φουλ του σουρεαλισμού η τελευταία ιστορία. Ήταν σαν φατσινι με καλύτερο σχέδιο. Το μόνο που με ξένισε είναι η ιστορία με τον Ντόναλντ και τον Γκαστόνε. Είχε κάποια κενά και κάποια αδικαιολόγητα κλισέ