ΜΙΚΥ ΜΑΟΥΣ 238 [Στο κυνήγι τού γκραν σλαμ]

[Kriton]

• ΣΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΤΟΥ ΓΚΡΑΝ ΣΛΑΜ
  Ο ΜΙΚΥ ΑΝΑΖΗΤΑ ΜΙΑ ΣΥΣΚΕΥΗ ΠΟΥ ΑΠΟΡΡΟΦΑ ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΒΛΕΠΕΙ ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΩΝ ΤΟΥΡΝΟΥΑ
• Η ΥΠΟΓΕΙΑ ΠΟΛΗ
  ΟΤΑΝ Ο ΣΚΡΟΥΤΖ ΑΡΧΙΖΕΙ ΝΑ ΧΤΙΖΕΙ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΗ, Η ΖΩΗ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΙΟ ΑΝΕΤΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΗ ΓΙ’ ΑΥΤΟΝ
• ΟΙ 6 ΒΑΘΜΟΙ ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΥ
  Ο ΝΤΟΝΑΛΝΤ ΚΥΝΗΓΑ ΤΑ ΠΕΝΤΕ ΑΤΟΜΑ ΠΟΥ ΘΑ ΤΟΝ ΟΔΗΓΗΣΟΥΝ ΣΤΟΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΑΣΤΕΡΑ
• ΤΟ ΦΙΛΤΡΟ ΤΗΣ ΑΣΧΗΜΙΑΣ
  Η ΜΑΤΖΙΚΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙ ΣΤΗΝ ΕΚΠΟΜΠΗ ΤΗΣ ΤΟ ΦΙΛΤΡΟ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΑΠΟΚΡΟΥΣΤΙΚΑ ΑΣΧΗΜΟΣ
• Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΕΠΙΜΟΝΟΥ ΧΙΟΝΑΝΘΡΩΠΟΥ
  ΕΝΑΣ ΧΙΟΝΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΥΘΕΝΑ ΣΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΤΟΥ ΦΕΘΡΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΛΕΕΙ ΝΑ ΦΥΓΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ
• Η ΛΕΣΧΗ ΤΩΝ ΤΣΙΓΚΟΥΝΗΔΩΝ
  Ο ΣΚΡΟΥΤΖ ΦΕΥΓΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΛΕΣΧΗ ΤΩΝ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΟΥΧΩΝ ΚΑΙ ΙΔΡΥΕΙ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΜΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΚΟΙΝΑ

 

Έξι ιστορίες, εκ των οποίων οι πέντε προέρχονται από το Topolino 3138.

 

Την επόμενη εβδομάδα θα διαβάσουμε την ιστορία το μυστήριο των πινακίδων, σε σενάριο Giorgio Fontana και σχέδιο Ottavio Panaro.

Επεξεργασία Ιανουαρίου 4, 2019 από Kriton

[Indian]

Ο νέος χρόνος βρίσκει το αγαπημένο μας περιοδικό να φιλοξενεί, σαν κεντρική, την ιστορία "Στο κυνήγι του Γκραν Σλαμ". Ο Μίκυ παίζει με την παρέα του μία παρτίδα τένις στο τένις κλαμπ του Μίκυ Σίτυ, όταν συναντάει έναν ξεπεσμένο αριστοκράτη, ο οποίος θα ζητήσει την βοήθειά του. Σύμφωνα με εκείνον, το προηγούμενο βράδυ έπεσε θύμα διάρρηξης κι ο κλέφτης πήρε μία συσκευή που ανήκε στους προγόνους του. Αυτή η συσκευή, λέει, έχει την ιδιότητα να απορροφάει ενέργεια από αθλητικά γεγονότα και να την δίνει στον χειριστή της, κάνοντας τον να μπορεί να προβλέψει τα αποτελέσματα των τουρνουά τένις, πριν αυτά ακόμα πραγματοποιηθούν. Ο Μίκυ δέχεται να τον βοηθήσει και το όνομα του Μαύρου Πητ αποκαλύπτεται πανεύκολα. Από εκεί και πέρα, η παρέα θα τον πάρει στο κατόπι για να τον σταματήσει, κι αυτό θα αποβεί εξαιρετικά δύσκολο. Το ίδιο δύσκολο είναι να συνειδητοποιήσουν ότι τα φαινόμενα, κάποιες φορές, απατούν. Ωραίο σενάριο, που ενώ στην αρχή φαίνεται προβλέψιμο, στην πορεία περιπλέκεται σε ικανοποιητικό βαθμό. Μας ταξιδεύει σε διάφορα μέρη του κόσμου, στα οποία διοργανώνονται μεγάλα events της αντισφαίρισης κι εμμέσως μαθαίνουμε κι εμείς οι άσχετοι μερικά πράγματα για το σπορ. Επίσης, ο αναγνώστης θα βρει αρκετή δράση. Έχω όμως την εντύπωση ότι οι εναλλαγές των σκηνών (μερικές φορές) γίνονταν λίγο βιαστικά. Τέλος, ένιωσα ότι ο Οράτιος εδώ φέρεται λίγο αυτάρεσκα. Το σχέδιο είναι χαρακτηριστικό του Mottura. Δεν ξέρω τι παθαίνω με αυτόν τον δημιουργό. Ενώ τα σχέδιά του τα βρίσκω χάρμα οφθαλμών, τα καρέ του στα κόμικς τα βρίσκω απλά άνω του μετρίου.

 

Στην "Υπόγεια πόλη" ο θείος Σκρουτζ αντιμετωπίζει πρόβλημα στον τομέα των κατασκευών. Η Λιμνούπολη έχει γεμίσει με τεράστια κτίρια και τα ανοικοδόμητα οικόπεδα είναι σπάνια και συνεπώς ακριβά. Την ώρα που ένα συνεργείο του έσκαβε για τα θεμέλια σε ένα τέτοιο οικόπεδο, το έδαφος παθαίνει καθίζηση κι αποκαλύπτεται ένα τεράστιο σπήλαιο. Το μυαλό του Σκρουτζ παίρνει αμέσως στροφές κι έτσι θα λανσάρει στην αγορά υπόγεια οικόπεδα που προορίζονται για γραφεία και αποθήκες. Έτσι η Λιμνούπολη θα αποσυμφοριστεί από την κίνηση και το καυσαέριο, αλλά κι εκείνος θα κερδίσει πολλά. Όπως είναι φυσικό όλα στην αρχή πάνε πρίμα. Στην πορεία όμως θα προκύψουν θέματα. Κι αυτό το σενάριο μου άρεσε, καθώς μου θύμισε παλιές ιστορίες των δεκαετιών '60, '70 κι '80. Η πρώτη ιστορία που μου ήρθε στο μυαλό ήταν οι "Ιπτάμενες παραλίες". Το φινάλε το βρήκα ευφυές. Ήταν αναμενόμενο η κίνηση του Σκρουτζ να του γυρίσει μπούμερανγκ, αλλά εδώ δεν έφταιγε 100% αυτός. Εννοείται βέβαια ότι δεν υπήρχε περίπτωση να βγει χαμένος. Το σχέδιο το βρήκα πολύ καλό.

 

Στην επόμενη ιστορία του τεύχους, ο Ντόναλντ θα μας μάθει ποιοι είναι "Οι 6 βαθμοί διαχωρισμού". Ο πρωταγωνιστής είναι ο απόλυτος θαυμαστής ενός αστεριού του κινηματογράφου και δεν έχει αφήσει καμία ταινία του που να μην την έχει δει τουλάχιστον 10 φορές. Ο διακαής του πόθος είναι να τον γνωρίσει από κοντά και να παίξει μαζί του σε μία ταινία. Αυτή η γνωριμία φαίνεται αδύνατη, μέχρι που τα τρία του ανιψάκια του αναφέρουν τους 6 βαθμούς του διαχωρισμού. Να καταφέρει δηλαδή να βρει 5 άτομα, μέσω των οποίων θα μπορέσει να τον συναντήσει. Έτσι λοιπόν ο φίλος μας θα βρει το πρώτο άτομο και το κουβάρι θα ξεκινήσει να ξετυλίγεται. Άραγε τα πράγματα θα έρθουν όπως τα περιμένει ή όχι? Το σενάριο χαρακτηρίζεται από πρωτοτυπία και μου άφησε θετικές εντυπώσεις. Το "ξετύλιγμα" της πλοκής γίνεται με δεξιοτεχνία, ενώ το φινάλε είναι μεν ευτυχές, αλλά έχει δόσεις ρεαλισμού. Το σχέδιο το βρήκα μέτριο, αλλά εκτίμησα τις αναφορές που έκανε σε διάφορες κινηματογραφικές ταινίες όπως το "Ξενοδοχείο Grand Budapest" (πρώτο καρέ της ιστορίας), τους θρυλικούς "Ghostbusters" (2o & 3ο καρέ/σελ86), αλλά και το "Μαγαζάκι του τρόμου" (3ο καρέ/σελ86).

 

Θυμάστε την τηλεοπτική εκπομπή που έχει η Μάτζικα? Ε, λοιπόν αυτή την φορά η γοητευτική μάγισσα από την Ιταλία, θα μάθει στις συναδέλφισσές της πώς να παρασκευάσουν "Το φίλτρο της ασχήμιας". Η αλήθεια είναι ότι κάθε μάγισσα που σέβεται τον εαυτό της, σε αρκετές περιπτώσεις, πρέπει να διαθέτει μία φυσική ασχήμια για να τρομάζει τα θύματά της. Έτσι, αυτό το φίλτρο θα αποδειχτεί ιδιαιτέρως χρήσιμο. Τα υλικά που χρειάζονται για την παρασκευή του είναι μόνο δύο και μπορούν οι ενδιαφερόμενες να τα προμηθευτούν σχετικά εύκολα, αν φυσικά επιδείξουν την απαραίτητη προσοχή. Ακόμα μία ιστορία της σειράς "Μάτζικα TV" που, όπως και οι υπόλοιπες, δεν μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Παραδέχομαι όμως ότι το φινάλε μού άφησε ένα χαμόγελο στα χείλη, αλλά μέχρι εκεί. Σχεδιαστικά την βρήκα μέτρια προς καλή.

 

Στην "Περίπτωση του επίμονου χιονάνθρωπου", πρωταγωνιστής είναι ο Φέθρυ. Μία ημέρα του Ιανουαρίου, που η Λιμνούπολη έχει καλυφθεί με χιόνι, ο Φέθρυ είναι κλεισμένος στο σπίτι και λέει αηδίες. Κάποια στιγμή κάποιος χτυπάει το κουδούνι της εξώπορτας κι όταν ο φίλος μας ανοίγει έρχεται κατά πρόσωπο με έναν χιονάνθρωπο. Αυτός ο χιονάνθρωπος φαίνεται ότι θα αποδειχτεί ιδιαίτερα επίμονος, καθώς θα εμφανίζεται σε όλες τις γωνιές του σπιτιού και δεν θα θέλει να φύγει. Και ναι κυρίες και κύριοι, η πρώτη σοβαρή υποψηφιότητα για τα Χρυσά Βατόμουρα των κόμικς είναι πλέον γεγονός. Από τις πλέον σαχλές ιστορίες που έχω διαβάσει στην ζωή μου. Το σενάριο είναι εντελώς ό,τι να'ναι και απλά θέλει να σταθεί στον κωμικό χαρακτήρα του πρωταγωνιστή, που εδώ έχει πολλές ομοιότητες με τον Γκράουτσο Μαρξ. Γενικά είναι μία ιστορία που θα ξεχαστεί γρήγορα κι αν δεν γίνει αυτό, θα το προσπαθήσω μόνος μου. Και μετά από ένα τέτοιο σενάριο, ποιος νοιάζεται για το σχέδιο.

 

Και τελειώνουμε το ταξίδι μας στο πρώτο τεύχος του 2019 με την ιστορία "Η λέσχη των τσιγκούνηδων". Η Λιμνούπολη ετοιμάζεται να γιορτάσει την επέτειο ίδρυσής της κι ο Δήμαρχος με το επιτελείο του έχουν πονοκεφαλιάσει για τα εορταστικά events που θα πρέπει να διοργανώσουν. Τα ταμεία του Δήμου είναι άδεια κι έτσι οι αρχές της πόλης θα σκεφτούν να κάνουν έναν διαγωνισμό. Έτσι όποιος πληρώσει και διοργανώσει το καλύτερο event, θα χαίρει της εκτίμησης και της δόξας όλης της πόλης. Κάτι τέτοιο δεν αφήνει ασυγκίνητα τα μέλη της λέσχης των εκατομμυριούχων, που αποφασίζουν να λάβουν μέρος στον διαγωνισμό. Ο Σκρουτζ, όπως είναι φυσικό, ενίσταται σε αυτή την απόφαση κι αποχωρεί από την λέσχη, για να γίνει πρόεδρος σε μία άλλη λέσχη, που αποτελείται από άτομα που ενστερνίζονται την ίδια φιλοσοφία με αυτόν. Εκείνοι θα λάβουν μέρος στον διαγωνισμό με τα λιγότερα δυνατά έξοδα. Μέτριο σενάριο που δεν είπε πολλά. Συν τοις άλλοις υπάρχει η κλασική διαμάχη ανάμεσα στον Ρόμπαξ και τον Σκρουτζ, αλλά περισσότερο ενδιαφέρον έχει το πώς αντιδρά ο δεύτερος στην τσιγκουνιά των άλλων. Η παρουσία των Μουργόλυκων στο φινάλε, δεν ήταν άσχημη, αλλά την βρήκα λίγο περιττή κι αλλοίωνε την βασική ιδέα του σεναρίου. Το σχέδιο το βρήκα καλό.

 

 

[Kriton]

18 min ago , Indian said:

Και μετά από ένα τέτοιο σενάριο, ποιος νοιάζεται για το σχέδιο.

 

Και ποιος νοιάζεται και για τον χιονάνθρωπο, θα πρόσθετα, που ήταν απλώς η αφορμή για ένα ρεσιτάλ ατάκας από τον Φέθρυ, με το οποίο έσκασα στα γέλια. Εξαιρετική ιστορία!

 

[Indian]

2 ώρες πριν, Kriton είπε:

 

Και ποιος νοιάζεται και για τον χιονάνθρωπο, θα πρόσθετα, που ήταν απλώς η αφορμή για ένα ρεσιτάλ ατάκας από τον Φέθρυ, με το οποίο έσκασα στα γέλια.

 

 

Εν μέρει θα συμφωνήσω. Αν πρέπει να κρατήσω κάτι από αυτή την ιστορία, σίγουρα δεν θα είναι ο χιονάνθρωπος, αλλά οι ατάκες του Φέθρυ.  Από την άλλη όμως κι αυτές οι ατάκες δεν με ικανοποίησαν απόλυτα. Τις βρήκα περισσότερο κρύες, παρά χιουμοριστικές. Όπως και να έχει, γούστα είναι αυτά και είναι απόλυτα υγιές σε ένα φόρουμ να υπάρχουν διαφορετικές απόψεις.  

 

 

 

[Manitou]

Ακόμα το έχω στα αδιάβατα. Εκτός βέβαια από την ιστορία του φατσινι που την διάβασα στο αμάξι αφού το παρκαρα πριν πάω σπίτι. Εντάξει δεν γελάω με τίποτα παραπάνω από ότι με τον φατσινι. Σουρεαλισμός στα καλύτερά του. Ατάκες φάτσες μούτρα όλα απίθανα.

[Μενίγ Πουαγώ]

Παουσίαση-κριτική του #238 τεύχους του νέου Μίκυ Μάους.

Εξώφυλλο. (Από τον άνθρωπο που αγόρασε το τεύχος αποκλειστικά για την τελευταία ιστορία @Dr Paingiver...) 

 

Εδώ Λιμνούπολη! (by Silvia Ziche) 

Ιστορίες.

"Στο κυνήγι του Γκραν Σλαμ."

Μίκυ και Κλάραμπελ εναντίον Οράτιου και Μίννι.

 

Σε ένα μικτό αγώνα αντισφαίρισης κλειστού χώρου. Το σετ τελείωνει και προς το παρόν οι δύο ομάδες είναι ισόπαλες. Εκείνη την ώρα μαπίνει ο Φελόνιος Σνομπ. Ένας ξεπεσμένος αριστορκράτης. Η εμφάνιση του είναι τραγική. Ο Μίκυ κατάλαβαίνει ότι κάτι δε πάει καλά και τον ρωτάει τι έχει. Μαθαίνει ότι το καρούμπαλο στο κεφάλι του οφείλεται στην εισβολή ενός κλέφτη στην βίλα του. Έκλεψε ένα μηχάνημα των προγόνων του.

 

Ένα ζεύγος προγόνων του Φελόνιου ήτο ο ανήρ ωρολογοποιός και η δε γυνή μέντιουμ. Απορροφημέμοι στις τέχνες τους αποφάσισαν να ασχοληθούν με την αντισφαίριση για να ξεσκάσουν. Όμως η λέσχη δε τους δέχτηκε. Έτσι αποφάσισαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους. και να φτιάξουν ένα μηχάνημα που απορροφάει την ενέργεια των αντικειμένων του τέννις. Αυτό τους βοήθησε να αγοράσουν έναν τίτλο ευγενείας και να γίνουν αποδεκτοί από την λέσχη μετά δόξας και τιμών. Ο Μίκυ και οι φίλοι του αποφάσιζουν να βοηθήσουν τον Φελόνιο στην αναζήτησή του. Οπότε το ταξίδι ξεκινάει.

Στάση στην Νέα Υόρκη όπου μαθαίνουν από τον φύλακα του μούσειου ότι με το γκρουπ τουριστών ήταν και ένας αγενής τύπος. Τον άκουσε να αναφέρει το όνομα της Τρούντυ. Οπότε τουλάχιστον οι φίλοι μας ξέρουν ποιον κυνηγάνε. Επόμενη στάση το Ουίμπλετον που είναι το τρίτο τουρνουά του Γκραν Σλαμ. όπου εκεί εκτός από την γνωριμία τους με τον όλιγον αγενή βιβλιοθηκάριο του κλαμπ πέφτουν και πάνω στον Μαύρο Πητ. Με την σύζητηση τον χάσανε και τον αναζητάνε στην πολύβουη πόλη. Επόμενη στάση το Παρίσι και το Ρολάν Γκαρός που είναι το δεύτερο τουρνουά του Γκραν Σλαμ. Εκεί συναντάνε ένα μανιώδη συλλέκτη "διάσημων" παπουτσιών αντισφαίρισης και έχουν την πρώτη τους αψιμαχία με τον Μαύρο Πητ. Ξεφεύγει πάλι.

 Ο Μίκυ φτάνει μόνος του στην Μελβούρνη της Αυστραλίας όπου διεξάγεται το Αυστραλιανό Όπεν που είναι το πρώτο τουρνουά του Γκραν Σλαμ. Εκεί παίρνει καταλάθος αυτόγραφο από τον τελυταίο παίκτη της κατάταξης. Τον Άσσο. Οι θεατές αποτελούν ένα σημαντικό κομμάτι του αγώνα όποτε ο Μίκυ ανακαλύπτει τον Πητ κάτω από ένα στέγαστρο καί έχουν την τελευταία τους συνάντηση. Ο Πητ αποπειράται να ρίξει στον Άσσο την ενέργεια που μάζεψε για να γίνει πλούσιος μέσω των στοιχημάτων. Ο Άσσος καταλαβαίνει ότι αυτό δεν είναι τίμιο. 

Διοχετεύει όλη την ενέργεια της μηχανής σε ένα μπλάκι και βγαίνει να παίξει με τις δικές του δυνάμεις. Οι φίλοι μας είναι εκεί για να τον υποστηρίξουν την ώρα που ο Πητ παίζει αντισφαίριση στην φυλακή. Βλέπετε ο διευθυντής είναι μανιώσης λάτρης του αθλήματος.

 

 

 

"Η υπόγεια πόλη."

Κατά την διάρκεια ανέργεσης του νέου συγκροτήματος γραφείων Μακ Ντακ ανακαλύπτεται ένα υπόγειο σπήλαιο που επεκτείνεται αρκετά κάτω από το Λιμνουπολίτικο υπέδαφος. Ίσως είναι η λύση στο αδιαχώρητο της πόλης.

"Οι 6 βαθμοί διαχωρισμού."

Ο Ντόναλντ θέλει πολύ να γνωρίσει και να συμπρωταγωνιστήσει δίπλα στον αγαπημένο του ηθοποιό. Τα τρία ανηψάκια του προτείνουν την μέθοδο των 6 βαθμών διαχωρισμού.

"Το φίλτρο της ασχήμιας."

Στο νέο επεισόδιο της τηλεοπτικής σειράς "Φίλτρα στην χύτρα" η Μάτζικα διδάσκει πώς μία συνάδελφός της μπορεί να γίνει από καλλονή αποκρουστική.

"Η περίπτωση του επίμονου χιονάνθρωπου."

Ένα επιστημονικό λάθος κάνει τον Φέθρυ να βλέπει παντού χιονανθρώπους.

"Η λέσχη των τσιγκούνηδων."

Ο Σκρουτζ μην αντέχοντας τους πολύεξοδους συνάδελφούς του στην Λέσχη των εκατομμυριούχων ιδρυεί μία δικιά του λέσχη. 

Αιτήσεις συνδρομής για Μίκυ Μάους, Ντόναλντ και ΚΟΜΙΞ.

Εν κατακλείδι.

Το τεύχος ανοίγει με μία ιστορία ταξιδιάρικου αθλητικού πνεύματος. Όμορφο σενάριο με καλά στοιχεία που κρατούσαν την αγωνία σε όμορφα επίπεδα χωρίς υπερβολές. Ειδική μνεία στον σχεδιασμό των ματιών του Οράτιου και της Κλάραμπελ που μου θύμισαν κάτι από τα παλιά ασπρόμαυρα στριπάκια. 

Δεύτερη μία περιπέτεια σπηλαιολογικού τύπου η οποία είναι αρκετά ενδιαφέρουσα και με όμορφες διακυμάνσεις. Η τρίτη ιστορία του τεύχους μας διδάσκει την αγάπη, την αλληλεγγύη και την προσφορά. Όμορφη και τρυφερή ιστορία. Συνεχίζουμε με μία ιστορία μαγικής δεξιοτεχνίας που αναφέρεται στο αντίθετο από αυτό που χρεάζεται κάποια για να βγει Μις Κόσμος. Είχε την πλακίτσα της. Ακολουθεί στην πέμπτη θέση μία ιστορία με τον Φέθρυ και το υπέροχο σχέδιο του Ενρίκο. Ομολογώ όμως ότι σεναριάκα δε με ξετρέλανε. Ξεκίνησα την ανάγνωση με μεγαλύτερες προσδοκίες. Το τεύχος κλείνει με μία ιστορία διαγωνισμού, ανταγωνισμού, σπατάλης μα και οικονομίας. Δε ξετρελάθηκα αλλά ούτε και απογοητεύτηκα.


Σειρά προτίμησης ιστοριών.

1. "Στο κυνήγι του γκραν σλαμ."
2. "Οι 6 βαθμοί διαχωρισμού."
3. "Η υπόγεια πόλη."
4. "Η λέσχη των τσιγκούνηδων."
5. "Η περίπτωση του επίμονου χιονανθρώπου."
6. "Το φίλτρο της ασχήμιας."

7/10!!! Αρκετά καλό το πρώτο τεύχος της χρονιάς!!! Με πολύ όμορφο εξώφυλλο!!!  

   
 

 

Επεξεργασία Ιανουαρίου 6, 2019 από Μενίγ Πουαγώ

[paola]

Αγορασα κι εγω το πρωτο τευχος του 2019,και μπορω  να πω οτι ηταν αρκετα ευχαριστο.

Η πρωτη ιστορια "Στο κυνηγι του Γκραν Σλαμ" μου αρεσε αρκετα,τοσο σαν σεναριο,οσο και σαν σχεδιο βεβαιως-βεβαιως.

Το ιδιο και η 2η "Η υπογεια πολη". Πρωτοδημοσιευθηκε το 2003,και εχει αλλη αισθητικη βρε παιδι μου.

"Οι 6 βαθμοι διαχωρισμου" ηταν αρκετα  συμπαθητικη ,αλλα την χαλουσε για μενα , το σχεδιο.

"Το φιλτρο της ασχημιας" Ενταξει συμπαθητικη ιστορια οχι κατι ιδιαιτερο.

" Η περιπτωση του επιμονου χιονανθρωπου" Καλααααα... Ok .Μερικες φορες μας δειχνουν τον Φεθρυ εντελως "καμενο"

"Η λεσχη των τσιγγουνηδων" .Αρκετα συμπαθητικη εκλεισε το τευχος μια χαρα.

 

[apetoussis82]

Σήμερα, ήρθε επιτέλους και στην Κύπρο αυτό το τεύχος. Αφού περίμενα την πρώτη ιστορία πώς και πώς, όντας μεγάλος οπαδός του τέννις, την διάβασα αμέσως μόλις αγόρασα το τεύχος σήμερα (κάτι που νομίζω δεν έκανα ποτέ μέχρι τώρα στην εποχή του Νέου Μίκυ Μάους - έχω ακόμα αδιάβαστα από την πρώτη δεκάδα).

 

 

Παρ'όλ'αυτά, μπορώ να πω ότι ψιλοαπογοητεύτηκα...  Ήμουν ήδη προετοιμασμένος για μια ιστορία που δεν θα ανταποκρινόταν και πολύ στην πραγματικότητα του παιχνιδιού (όπως άρχισα να σχολιάζω εδώ τότε που πρωτοδημοσιεύθηκε η ιστορία στο τοπολίνο), αλλά σεναριογράφος, σχεδιαστής και μεταφραστής δεν κατείχαν τα βασικά για να δώσουν μια ατμόσφαιρα που να θυμίζει λίγο το αίσθημα του να παρακολουθείς ή να παίζεις τέννις (). Έτσι δεν άντεξα... αναγκάστηκα να γράψω μια εκτεταμένη κριτική επί του θέματος.

 

Αρχίζοντας από το εξώφυλλο, βλέπουμε αμέσως τη λάθος στάση του Μίκυ σε σχέση με την μπάλα  . Συνεχίζοντας στην πρώτη σελίδα της ιστορίας, ο Μίκυ που συνήθως είναι δεξιόχειρας παίζει με το αριστερό, κρατώντας τη ρακέτα λες και είναι τσεκούρι που θα τεμαχίσει την μπάλα στον αέρα,

ενώ οι διαστάσεις του γηπέδου είναι τραγικές... πιο κοντά σε διαστάσεις τραπεζιού του πινκ πονκ μου φαίνονται 

 

Παρακάτω, στη σελίδα 8, βλέπουμε άγγλους αριστοκράτες του 19ου αιώνα να παίζουν σε γήπεδο είτε χωμάτινο είτε σκληρής επιφάνειας σε χρώμα καφέ, αντί σε γρασίδι (τουλάχιστον στην επόμενη σελίδα, το ίδιο γήπεδο μετατράπηκε σε γρασίδι). Στη σελίδα 11, βλέπουμε ένα ωραίο άγαλμα που σερβίρει σε στυλ Stefan Edberg, αλλά μας χαλάνε το καρέ οι άθλιες διαστάσεις της κάλυψης του γηπέδου (του οποίου, παρεμπίπτοντος, οι προβολείς βρίσκονται εκτός του κτηρίου! Φοβερή καινοτομία για παίζουμε τέννις στα σκοτεινά αλλά να εξακολουθούμε να πληρώνουμε ρεύμα!).

 

 

Στη σελίδα 12, αν και ο πραγματικός αριθμός των γηπέδων είναι πολύ μεγαλύτερος, η απεικόνιση του Billie Jean King Tennis Center στο Flushing Meadows είναι σχετικά καλή, για έτος 2016 (τώρα τα κεντρικά γήπεδα έχουν μετακινούμενη στέγη). Εδώ όμως μας συγχύζει η μετάβαση στο επόμενο καρέ όπου φτάνουν στο Μουσείο του Tennis Hall of Fame, αφού από το Flushing Meadows θα χρειάζονταν κάνα 4ωρο με το ταξί για να πάνε εκεί (δεν φαίνεται όμως που προσγειώνεται το αεροπλάνο).

 

Στο Wimbledon (σελίδα 16), τα γήπεδα δεν είναι περιφραγμένα και είναι σχεδόν κολλητά μεταξύ τους. Φίλε Μοτούρα, μιλάμε για το Wimbledon, όχι για τα γήπεδα της γειτονιάς, κάπως έτσι δηλαδή:   

 

Στο Roland Garros (σελίδα 22), οι πρωταγωνιστές μας λένε τη φράση "...το θρυλικό κοκκινόχωμα του γηπέδου Ρολάν Γκαρός". Πρώτον: δεν είναι 'Ρολάν Γκαρός' αλλά 'Ρολάντ Γκαρρός'. Δεύτερον: το όνομα Roland Garros δεν δόθηκε σε κάποιο συγκεκριμένο γήπεδο αντισφαίρισης, αλλά στο σχετικό αθλητικό κέντρο. Τα εκεί κεντρικά γήπεδα ονομάζονται Philippe Chatrier και Suzanne Lenglen. Εν τέλει και στην πορεία, το τουρνουά που διεξάγεται εκεί πήρε την ίδια ονομασία (ο Roland Garros ήταν ένας γάλλος πιλότος που έχασε τη ζωή του στον 1ο ΠΠ).

 

Πάμε και στη μεγαλύτερη γκάφα των δημιουργών (σελίδα 31): ο τελευταίος παίκτης της κατάταξης δεν μπορεί ούτε καν να πλησιάσει τα γήπεδα κατά τους προκριματικούς αγώνες του Αυστραλιανού Όπεν, όχι να βρίσκεται στο κυρίως ταμπλό -και να είναι και τόσο τυχερός που να κληρωθεί να αντιμετωπίσει το Νο.1!

 

 

 

Άλλα κενά στην υπόθεση:

 

- Βρήκα την πλοκή λίγο απλοϊκή και δεν μου άρεσε καθόλου που όλα αποκαλύπτονταν χωρίς καθόλου προσπάθεια του σεναριογράφου να μας κινήσει λίγο το ενδιαφέρον.

 

- Δεν κατάλαβα γιατί η ελληνική μετάφραση του όρου 'Grand Slam' αποδόθηκε ως 'Γκραν Σλαμ'. Που πήγε το ταυ? (για να μην σχολιάσω το πρώτο αποτέλεσμα που δίνει το γκούγκλ στην αναζήτηση της φράσης "Γκραν Σλαμ" με αγγλικούς χαρακτήρες).

 

- Στην αρχή της ιστορίας, ξαφνικά, οι 4 πρωταγωνιστές άφησαν στη μέση το παιχνίδι τους, ισόπαλοι μάλιστα, και μπήκαν στο πρώτο αεροπλάνο για Νέα Υόρκη για χάρη ενός αγνώστου. Να μην πούμε για αργότερα που έκαναν τον γύρο του κόσμου Λονδίνο-Παρίσι-Μελβούρνη. Θα τους στοίχισε μερικές χιλιάδες δολλάρια χωρίς τα ξενοδοχεία.

 

- Όταν έφθασαν στο Wimbledon, άρχισαν να τρέχουν πάνω στο γρασίδι των γηπέδων και μάλιστα την ώρα που έβρεχε καταρρακτωδώς. Αν μιλούσαμε για τον Ντόναλντ και τον Σκρουτζ που είναι πάπιες, ας πούμε ότι θα έβλεπα κάποια λογική. Τα ποντίκια και οι αγελάδες όμως...??? Και πως μπήκαν εντός των εγκαταστάσεων? Αυτό πρέπει να το μάθω για την επόμενη φορά που θα πάω Λονδίνο!

 

- Στο Roland Garros, γιατί ο Πητ ασχολήθηκε με τα παλιά τους τα παπούτσια και δεν πήγε στο Μουσείο που βρίσκεται εκεί? Όλο και κάτι θα έβρισκε...

 

- Δεν θα σχολιάσω καν την ανύπαρκτη Ασφάλεια εντός των αθλητικών εγκαταστάσεων κατά τη διάρκεια των αγώνων (ο Djokovic ανάμεσα σε πλήθος τυχαίων φιλάθλων χωρίς τουλάχιστον 5 συνοδούς και 3 κάμερες δίπλα του?? Δεν το νομίζω...).

 

- Το να αντλήσουν ενέργεια από τους θεατές δεν το βρίσκω τελείως άστοχο, αλλά η ενέργεια από τα μπαλάκια θα ήταν μια πιο λογική επιλογή.

 

- Συνεχώς επαναλαμβάνονταν φράσεις όπως: "δεν θα καταστρέψει το γκραν σλαμ". Τι σημαίνει, δεν θα καταστρέψει το ...γκραν σλαμ?? Αν μιλούσε για ένα συγκεκριμένο 'Grand Slam tournament' (ένα εκ των Australian Open, Roland Garros, Wimbledon και US Open), θα μπορούσε να το ονομάσει ή να πει 'αυτό το Γκραντ Σλαμ' και θα ακουγόταν πιο φυσιολογικό. Αν πάλι αναφερόταν στην έννοια του να ολοκληρώσεις το Grand Slam, δηλαδή να κερδίσεις τα 4 Grand Slam tournaments εντός του ιδίου έτους, τότε η φράση "δεν θα καταστρέψει το γκραν σλαμ" είναι απλώς παράλογη.

 

- Σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας, μου ήταν έντονη η απουσία των απλών τενιστικών όρων και φράσεων που αναμένει κάποιος να συναντήσει σε μια ιστορία με αγώνες τέννις.

 

- Και καμία αναφορά στον Φέντερερ?? Είναι δυνατόν???

 

 

 

 

 

Θα μπορούσα να σχολιάσω κι άλλα θέματα, αλλά είμαι σίγουρος ότι κανένας δεν έχει διαβάσει το κατεβατό μου μέχρι αυτό το σημείο, επομένως θα σταματήσω.

 

 

Αλλά πριν να κλείσω, πρέπει να πω και τα θετικά! Η εποχή που εκδόθηκε η ιστορία, στην Ιταλία το 2016 και στην Ελλάδα το 2019, ήταν σωστή: λίγο πριν το Αυστραλιανό Όπεν όπως και στην ιστορία. Και επίσης, ο Μοτούρα πέτυχε το χτένισμα του Djokovic (θα το είδε στο διαδίκτυο φαντάζομαι, αλλά κάτι είναι κι αυτό).

 

 

 

Θα ξαναδιαβάσω κάποια άλλη φορά την ιστορία, και θα προσπαθήσω να την αντιμετωπίσω ως μια κοινή ιστορία του τοπολίνο, ώστε να δω αν μπορώ να την εκτιμήσω λίγο καλύτερα. Πάντως, βρίσκω την κατάταξη της στο inducks λίγο ανεξήγητη.

 

Αυτά    

 

 

Δέχομαι σχόλια και ερωτήσεις για οποιοδήποτε θέμα στο (αντρικό) τέννις.

 

 

Υγ.: για όσους ενδιαφέρονται για την αναφορά στη σελίδα 15, μόνο 2 άτομα έχουν ολοκληρώσει το Calendar-year Grand Slam στο αντρικό τέννις. Ο Don Budge το 1938 και ο μεγάλος Rod Laver, ο οποίος το έκανε δύο φορές: το 1962 (προ εποχής των Όπεν, του ATP και της παγκόσμιας κατάταξης) και το 1969! Το Career Grand Slam το ολοκλήρωσαν μόνο 8 άνδρες, εκ των οποίων και οι Federer, Nadal και Djokovic.

[ΜΙΚΥ ΜΑΟΥΣ]

 

On 7/1/2019 στο 6:07 ΜΜ, paola είπε:

Αγορασα κι εγω το πρωτο τευχος του 2019,και μπορω  να πω οτι ηταν αρκετα ευχαριστο.

Η πρωτη ιστορια "Στο κυνηγι του Γκραν Σλαμ" μου αρεσε αρκετα,τοσο σαν σεναριο,οσο και σαν σχεδιο βεβαιως-βεβαιως.

Το ιδιο και η 2η "Η υπογεια πολη". Πρωτοδημοσιευθηκε το 2003,και εχει αλλη αισθητικη βρε παιδι μου.

"Οι 6 βαθμοι διαχωρισμου" ηταν αρκετα  συμπαθητικη ,αλλα την χαλουσε για μενα , το σχεδιο.

"Το φιλτρο της ασχημιας" Ενταξει συμπαθητικη ιστορια οχι κατι ιδιαιτερο.

" Η περιπτωση του επιμονου χιονανθρωπου" Καλααααα... Ok .Μερικες φορες μας δειχνουν τον Φεθρυ εντελως "καμενο"

"Η λεσχη των τσιγγουνηδων" .Αρκετα συμπαθητικη εκλεισε το τευχος μια χαρα.

 

Όντως. Αξίζουν οι ιστορίες αυτής της εποχής και είναι ευχάριστη έκπληξη όταν συμπεριλαμβάνει κάποια από αυτές η Καθημερινή στα νέα τεύχη του Μίκυ. 

[apetoussis82]

On 1/2/2019 στο 9:20 ΜΜ, apetoussis82 είπε:

Σήμερα, ήρθε επιτέλους και στην Κύπρο αυτό το τεύχος. Αφού περίμενα την πρώτη ιστορία πώς και πώς, όντας μεγάλος οπαδός του τέννις, την διάβασα αμέσως μόλις αγόρασα το τεύχος σήμερα (κάτι που νομίζω δεν έκανα ποτέ μέχρι τώρα στην εποχή του Νέου Μίκυ Μάους - έχω ακόμα αδιάβαστα από την πρώτη δεκάδα).

 

 

Παρ'όλ'αυτά, μπορώ να πω ότι ψιλοαπογοητεύτηκα...  Ήμουν ήδη προετοιμασμένος για μια ιστορία που δεν θα ανταποκρινόταν και πολύ στην πραγματικότητα του παιχνιδιού (όπως άρχισα να σχολιάζω εδώ τότε που πρωτοδημοσιεύθηκε η ιστορία στο τοπολίνο), αλλά σεναριογράφος, σχεδιαστής και μεταφραστής δεν κατείχαν τα βασικά για να δώσουν μια ατμόσφαιρα που να θυμίζει λίγο το αίσθημα του να παρακολουθείς ή να παίζεις τέννις (). Έτσι δεν άντεξα... αναγκάστηκα να γράψω μια εκτεταμένη κριτική επί του θέματος.

 

Αρχίζοντας από το εξώφυλλο, βλέπουμε αμέσως τη λάθος στάση του Μίκυ σε σχέση με την μπάλα  . Συνεχίζοντας στην πρώτη σελίδα της ιστορίας, ο Μίκυ που συνήθως είναι δεξιόχειρας παίζει με το αριστερό, κρατώντας τη ρακέτα λες και είναι τσεκούρι που θα τεμαχίσει την μπάλα στον αέρα,

ενώ οι διαστάσεις του γηπέδου είναι τραγικές... πιο κοντά σε διαστάσεις τραπεζιού του πινκ πονκ μου φαίνονται 

 

Παρακάτω, στη σελίδα 8, βλέπουμε άγγλους αριστοκράτες του 19ου αιώνα να παίζουν σε γήπεδο είτε χωμάτινο είτε σκληρής επιφάνειας σε χρώμα καφέ, αντί σε γρασίδι (τουλάχιστον στην επόμενη σελίδα, το ίδιο γήπεδο μετατράπηκε σε γρασίδι). Στη σελίδα 11, βλέπουμε ένα ωραίο άγαλμα που σερβίρει σε στυλ Stefan Edberg, αλλά μας χαλάνε το καρέ οι άθλιες διαστάσεις της κάλυψης του γηπέδου (του οποίου, παρεμπίπτοντος, οι προβολείς βρίσκονται εκτός του κτηρίου! Φοβερή καινοτομία για παίζουμε τέννις στα σκοτεινά αλλά να εξακολουθούμε να πληρώνουμε ρεύμα!).

 

 

Στη σελίδα 12, αν και ο πραγματικός αριθμός των γηπέδων είναι πολύ μεγαλύτερος, η απεικόνιση του Billie Jean King Tennis Center στο Flushing Meadows είναι σχετικά καλή, για έτος 2016 (τώρα τα κεντρικά γήπεδα έχουν μετακινούμενη στέγη). Εδώ όμως μας συγχύζει η μετάβαση στο επόμενο καρέ όπου φτάνουν στο Μουσείο του Tennis Hall of Fame, αφού από το Flushing Meadows θα χρειάζονταν κάνα 4ωρο με το ταξί για να πάνε εκεί (δεν φαίνεται όμως που προσγειώνεται το αεροπλάνο).

 

Στο Wimbledon (σελίδα 16), τα γήπεδα δεν είναι περιφραγμένα και είναι σχεδόν κολλητά μεταξύ τους. Φίλε Μοτούρα, μιλάμε για το Wimbledon, όχι για τα γήπεδα της γειτονιάς, κάπως έτσι δηλαδή:   

 

Στο Roland Garros (σελίδα 22), οι πρωταγωνιστές μας λένε τη φράση "...το θρυλικό κοκκινόχωμα του γηπέδου Ρολάν Γκαρός". Πρώτον: δεν είναι 'Ρολάν Γκαρός' αλλά 'Ρολάντ Γκαρρός'. Δεύτερον: το όνομα Roland Garros δεν δόθηκε σε κάποιο συγκεκριμένο γήπεδο αντισφαίρισης, αλλά στο σχετικό αθλητικό κέντρο. Τα εκεί κεντρικά γήπεδα ονομάζονται Philippe Chatrier και Suzanne Lenglen. Εν τέλει και στην πορεία, το τουρνουά που διεξάγεται εκεί πήρε την ίδια ονομασία (ο Roland Garros ήταν ένας γάλλος πιλότος που έχασε τη ζωή του στον 1ο ΠΠ).

 

Πάμε και στη μεγαλύτερη γκάφα των δημιουργών (σελίδα 31): ο τελευταίος παίκτης της κατάταξης δεν μπορεί ούτε καν να πλησιάσει τα γήπεδα κατά τους προκριματικούς αγώνες του Αυστραλιανού Όπεν, όχι να βρίσκεται στο κυρίως ταμπλό -και να είναι και τόσο τυχερός που να κληρωθεί να αντιμετωπίσει το Νο.1!

 

 

 

Άλλα κενά στην υπόθεση:

 

- Βρήκα την πλοκή λίγο απλοϊκή και δεν μου άρεσε καθόλου που όλα αποκαλύπτονταν χωρίς καθόλου προσπάθεια του σεναριογράφου να μας κινήσει λίγο το ενδιαφέρον.

 

- Δεν κατάλαβα γιατί η ελληνική μετάφραση του όρου 'Grand Slam' αποδόθηκε ως 'Γκραν Σλαμ'. Που πήγε το ταυ? (για να μην σχολιάσω το πρώτο αποτέλεσμα που δίνει το γκούγκλ στην αναζήτηση της φράσης "Γκραν Σλαμ" με αγγλικούς χαρακτήρες).

 

- Στην αρχή της ιστορίας, ξαφνικά, οι 4 πρωταγωνιστές άφησαν στη μέση το παιχνίδι τους, ισόπαλοι μάλιστα, και μπήκαν στο πρώτο αεροπλάνο για Νέα Υόρκη για χάρη ενός αγνώστου. Να μην πούμε για αργότερα που έκαναν τον γύρο του κόσμου Λονδίνο-Παρίσι-Μελβούρνη. Θα τους στοίχισε μερικές χιλιάδες δολλάρια χωρίς τα ξενοδοχεία.

 

- Όταν έφθασαν στο Wimbledon, άρχισαν να τρέχουν πάνω στο γρασίδι των γηπέδων και μάλιστα την ώρα που έβρεχε καταρρακτωδώς. Αν μιλούσαμε για τον Ντόναλντ και τον Σκρουτζ που είναι πάπιες, ας πούμε ότι θα έβλεπα κάποια λογική. Τα ποντίκια και οι αγελάδες όμως...??? Και πως μπήκαν εντός των εγκαταστάσεων? Αυτό πρέπει να το μάθω για την επόμενη φορά που θα πάω Λονδίνο!

 

- Στο Roland Garros, γιατί ο Πητ ασχολήθηκε με τα παλιά τους τα παπούτσια και δεν πήγε στο Μουσείο που βρίσκεται εκεί? Όλο και κάτι θα έβρισκε...

 

- Δεν θα σχολιάσω καν την ανύπαρκτη Ασφάλεια εντός των αθλητικών εγκαταστάσεων κατά τη διάρκεια των αγώνων (ο Djokovic ανάμεσα σε πλήθος τυχαίων φιλάθλων χωρίς τουλάχιστον 5 συνοδούς και 3 κάμερες δίπλα του?? Δεν το νομίζω...).

 

- Το να αντλήσουν ενέργεια από τους θεατές δεν το βρίσκω τελείως άστοχο, αλλά η ενέργεια από τα μπαλάκια θα ήταν μια πιο λογική επιλογή.

 

- Συνεχώς επαναλαμβάνονταν φράσεις όπως: "δεν θα καταστρέψει το γκραν σλαμ". Τι σημαίνει, δεν θα καταστρέψει το ...γκραν σλαμ?? Αν μιλούσε για ένα συγκεκριμένο 'Grand Slam tournament' (ένα εκ των Australian Open, Roland Garros, Wimbledon και US Open), θα μπορούσε να το ονομάσει ή να πει 'αυτό το Γκραντ Σλαμ' και θα ακουγόταν πιο φυσιολογικό. Αν πάλι αναφερόταν στην έννοια του να ολοκληρώσεις το Grand Slam, δηλαδή να κερδίσεις τα 4 Grand Slam tournaments εντός του ιδίου έτους, τότε η φράση "δεν θα καταστρέψει το γκραν σλαμ" είναι απλώς παράλογη.

 

- Σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας, μου ήταν έντονη η απουσία των απλών τενιστικών όρων και φράσεων που αναμένει κάποιος να συναντήσει σε μια ιστορία με αγώνες τέννις.

 

- Και καμία αναφορά στον Φέντερερ?? Είναι δυνατόν???

 

 

 

 

 

Θα μπορούσα να σχολιάσω κι άλλα θέματα, αλλά είμαι σίγουρος ότι κανένας δεν έχει διαβάσει το κατεβατό μου μέχρι αυτό το σημείο, επομένως θα σταματήσω.

 

 

Αλλά πριν να κλείσω, πρέπει να πω και τα θετικά! Η εποχή που εκδόθηκε η ιστορία, στην Ιταλία το 2016 και στην Ελλάδα το 2019, ήταν σωστή: λίγο πριν το Αυστραλιανό Όπεν όπως και στην ιστορία. Και επίσης, ο Μοτούρα πέτυχε το χτένισμα του Djokovic (θα το είδε στο διαδίκτυο φαντάζομαι, αλλά κάτι είναι κι αυτό).

 

 

 

Θα ξαναδιαβάσω κάποια άλλη φορά την ιστορία, και θα προσπαθήσω να την αντιμετωπίσω ως μια κοινή ιστορία του τοπολίνο, ώστε να δω αν μπορώ να την εκτιμήσω λίγο καλύτερα. Πάντως, βρίσκω την κατάταξη της στο inducks λίγο ανεξήγητη.

 

Αυτά    

 

 

Δέχομαι σχόλια και ερωτήσεις για οποιοδήποτε θέμα στο (αντρικό) τέννις.

 

 

Υγ.: για όσους ενδιαφέρονται για την αναφορά στη σελίδα 15, μόνο 2 άτομα έχουν ολοκληρώσει το Calendar-year Grand Slam στο αντρικό τέννις. Ο Don Budge το 1938 και ο μεγάλος Rod Laver, ο οποίος το έκανε δύο φορές: το 1962 (προ εποχής των Όπεν, του ATP και της παγκόσμιας κατάταξης) και το 1969! Το Career Grand Slam το ολοκλήρωσαν μόνο 8 άνδρες, εκ των οποίων και οι Federer, Nadal και Djokovic.

 

Τώρα που πέρασε το 24ωρο και το ξανασκέφτηκα, πιστεύω ότι, εάν διάβαζα αυτή την ιστορία όταν ήμουν μικρός τότε που είχα την πρώτη μου επαφή με το τέννις, θα μου άρεσε αρκετά και θα την διάβαζα ξανά και ξανά (τότε δηλαδή που δεν υπήρχε διαδίκτυο και οι γνώσεις περί του αθλήματος και των τουρνουά ανά το παγκόσμιο ήταν σχεδόν μηδενικές - το μόνο που είχα ήταν αυτό το βιβλίο, μαζί με μια φωτογραφία του Άγκασσι στο δωμάτιο μου).

 

Επομένως, η ιστορία θα ξαναδιαβαστεί σύντομα