ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ: ΜΙΚΥΜΑΗΔΕΣ

[Archontis Pantsios]

Εδώ είμαι πάλι και σας υποσχέθηκα ένα οδοιπορικό στο χρόνο...

 

Δεν μπορώ να τα γράψω όλα μονορούφι, οπότε θα με υποστείτε σε συνέχειες. Σχολιάστε ελέυθερα!

 

ΜΕΡΟΣ Α’: Ο ΥΠΕΡΟΧΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΤΩΝ ΚΟΜΙΚΣ

 

Είχα τρεις μεγάλες αγάπες στη μαγική ηλικία των 6-12 χρονώ όταν μεγάλωνα σ’ ένα χωριό των Σερρών: το παιχνίδι, το σινεμά και τα κόμικς. Αυτά μου τα χρόνια συνέπεσαν με τα χρόνια της Χούντας (1967-1973)!

 

Δεν θυμάμαι ποιό ήταν το πρώτο κόμικ που διάβασα, αλλά είχα αρχίσει να διαβάζω πολύ μικρός πριν ακόμη πάω στο σχολείο, χάρη στην υπομονή της μάνας μου και στην δική μου έφεση. Έτσι, πριν ακόμη πάω στην Α’ Δημοτικού στον Προβατά-Σερρών το 1967, είχε ανοίξει η όρεξη μου για διάβασμα, και το διάβασμα χρειάζεται το ανάλογο τυπωμένο υλικό. Θυμάμαι που μερικές φορές πήγαινα στο καφενείο του Γιαλαμά όπου σύχναζε ο συχωρεμένος ο παππούς μου Αρχοντής για να του ζητήσω χαρτζηλίκι για σινεμά ή για περιοδικά-κόμικς και εκείνος και οι φίλοι του μ’ έβαζαν να διαβάζω την εφημερίδα («ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ») και θάμαζαν που μπορούσα να διαβάζω τόσο μικρός. Ήταν ένας στην παρέα του παππού μου θυμάμαι, που αργότερα μου έκανε ερωτήσεις από την Ιστορία, Γεωγραφία, την Αριθμητική, και μου έδινε ένα δίδραχμο αν απαντούσα σωστά. Ακόμη θυμάμαι την ερώτηση «Ποιοί ήταν οι 7 Σοφοί της Αρχαίας Ελλάδος»! Και άρχιζα εγώ: «Σόλων ο Αθηναίος, Θαλής ο Μιλήσιος, Βίας ο Πριηνεύς, Περίανδρος ο Κορίνθιος....», και πάει λέγοντας.

 

Τα πρώτα μου κόμικς τα αγόρασα από τον γέρο-Αγγελόπουλο (τότε όλα τα κόμικς αποκαλούνταν «Μικυμάηδες» ή «Μικμαάκια»), ο οποίος έμενε με την γριά του σ’ ένα δωματιάκι λίγο πριν το ζαχαροπλαστείο του Νιόνιου που έβλεπε στον κεντρικό δρόμο του χωριού. ‘Ηταν κάτι σαν περίπτερο-σε-σπίτι. Θυμάμαι που η γριά του κρεμούσε με μανταλάκια τα περιοδικά δίπλα σ’ ένα παραθυράκι, το άνοιγε και σου έδινε τι ζητούσες. Θυμάμαι ακόμη τον παππού Αγγελόπουλο αιωνίως ξαπλωμένο στο κρεβάτι στο βάθος του σκοτεινού δωματίου. Το δρομάκι όπου βρίσκονταν το πρωτότυπο αυτό «περίπτερο» ήταν στην διαδρομή που ακολουθούσα από το σπίτι μου στα «Παντσαίικα»  ως την πλατεία του χωριού και πίσω, κι έτσι δεν παρέλειπα να σταματώ μπροστά στα πολύχρωμα περιοδικά που χόρευαν κρεμασμένα στα ξύλινα μανταλάκια και με προκαλούσαν να τα αγοράσω και να βυθιστώ στους μαγικούς κόσμους που πρόσφεραν.

 

Οι γονείς μου, όπως οι περισσότεροι γονείς, δεν καλόβλεπαν τους Μικυμάηδες, αλλά και ποτέ δεν μ’ απαγόρεψαν από το να τα αγοράζω ή να τα διαβάζω. Εξάλλου ήμουν άριστος στο σχολείο και αυτό ήταν το καλό μου χαρτί. Για εκείνους «χρήσιμα» ήταν μόνο τα σχολικά βιβλία, αποδεκτός τρόπος ψυχαγωγίας η παιδική λογοτεχνία (με πρώτο τον Ιούλιο Βερν) και τα κόμικς ήταν «Μικυμάηδες», χωρίς καμμιά αξία, κυριολεκτικά για κωλοσφούγγι! Κι επειδή έτσι τα έβλεπαν, η συλλογή μου είχε στο τέλος την θλιβερή κατάληξη για την οποία θα γράψω (αν βρω το κουράγιο) σε ειδική ανάρτηση.

 

Όπως το χρήμα κινείται και αλλάζει χέρια με μια κάποια ταχύτητα, έτσι και τα κόμικς που αγοράζαμε άλλαζαν χέρια ανάμεσα στους πρόθυμους αναγνώστες προς μεγιστοποίηση της αναγνωστικής ευχαρίστησης. Με πενιχρό χαρτζιλίκι και μη μπορώντας να αγοράσουμε όσα κόμικς θα θέλαμε, η ανταλλαγή ήταν ο καλύτερος τρόπος για μια «αέναη» πρόσβαση σε καινούριο υλικό. Στο χωριό γνωριζόμασταν αυτοί που διαβάζαμε κόμικς, οπότε θυμάμαι πολύ καλά τις επισκέψεις στις αποθήκες (γιατί εκεί τα φυλάγαμε, όχι μέσα στο σπίτι) του Μπαιλγκάμη, του Λιόγκα, του Σπαθάρα, και του γείτονά μου του Αργύρα. Η ανταλλαγή γινόταν είτε με επιστροφή, είτε με μόνινη παρακράτηση των ανταλλαχθέντων, ανάλογα με την συμφωνία.

 

Τα κόμικς μου τα φύλαγα μέσα σε χάρτινες κούτες και ότι έπεφτε στα χέρια μου το πρόσεχα σαν τα μάτια μου. Παρότι αντάλλασα πολλά για να μπορώ να διαβάζω περισσότερα, υπήρχαν αρκετά τεύχη του ΜΙΚΥ ΜΑΟΥΣ που δεν τα αποχωρίστηκα ποτέ, μέχρι την αποφράδα εκείνη μέρα όταν είχα ήδη μπει οικότροφος στο Κολέγιο ΑΝΑΤΟΛΙΑ στη Θεσσαλονίκη κι έμεναν μόνα τους για μεγάλα χρονικά διαστήματα στις Νερώνειες ορέξεις της μάνας μου. Χρόνια μετά μπορεί να μη θυμόμουν τα ακριβή νούμερα των τευχών αυτών, αλλά θυμόμουν ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ τις ιστορίες που περιείχαν: τον Ντόναλντ Ρομπέν των Δασών, τις Φακές της Βαβυλωνίας, την Τυχερή Ατυχία, την Πεταλούδα του Κολόμβου, στη Ζούγκλα των Τροπικών (Μπαλαμπού!), τον Ήρωα της Δύσης, τον Βασιλιά του Χρυσού Ποταμού, τις Σάλπιγγες της Ιεριχούς, τον Πόλεμο των Σκιών, στις Πηγές των Μογγόλων, το Πρώτο Χρυσό Δολάριο, τον Κυβερνήτη των Πάντων, το Σώστε την Λιμνούπολη, το Μετά από 5.000 Χρόνια, τον Κολοσσό του Νείλου, το Περιπέτεια στην Κρήτη, τον Γλυκό Χειμώνα, τον Τρωικό Πόλεμο, την Οδύσσεια του Ντόναλντ, και άλλα. Η μια καλύτερη από την άλλη!  Ήταν οι πρώτες ιστορίες που έψαξα να βρω όταν αναβαπτίσθηκα στη δεκαετία του ’90 που θα τα διαβάσετε μετά.

 

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

Επεξεργασία Οκτωβρίου 14, 2018 από Archontis Pantsios

[PhantomDuck]

1 ώρα πριν, Archontis Pantsios είπε:

[...]Η συλλογή μου είχε στο τέλος την θλιβερή κατάληξη για την οποία θα γράψω (αν βρω το κουράγιο) σε ειδική ανάρτηση. [...]

RIP συλλογή, να ζήσουμε να την θυμόμαστε, ζωή σε εμάς κλπ

 

Από εκεί και πέρα, μου κάνει εντύπωση που οι περισσότερες ιστορίες που περιγράφεις στην τελευταία σου παράγραφο, είναι λίγο πολύ γνωστές και από τα δικά μου παιδικά χρόνια, δύο δεκαετίες όμως αργότερα, το '90. Μάλλον αποδεικνύεται για ακόμα μία φορά πως οι καλές ιστορίες είναι αυτές που μένουν στο μυαλό των παιδιών. Θα είχε ενδιαφέρον να δούμε αν οι τωρινοί έφηβοι έχουν ακόμα την ίδια εκτίμηση για αυτές τις ιστορίες. Βέβαια, από τότε έχουν αλλάξει δραστικά και αμετάκλητα πολλές παράμετροι (τεχνολογία, ίντερνετ, βιντεοπαιχνίδια, απουσία αναδημοσίευσης πολλών ιστοριών), όμως και πάλι πιστεύω πως πολλές από αυτές, θα συνεχίσουν να τρέχουν στο μυαλό των σημερινών πιτσιρικάδων.

Επεξεργασία Οκτωβρίου 13, 2018 από PhantomDuck

[Archontis Pantsios]

ΜΕΡΟΣ Β΄: ΤΑ ΜΑΓΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ

 

Μεγάλωσα σε μια εποχή χωρίς καν τηλεόραση—οι πρώτες τηλεοράσεις άρχισαν να εμφανίζονται στο χωριό μας γύρω στο 1970 και στο πατρικό μου σπίτι μπήκε για πρώτη φορά το 1975. Αλλά αυτό ήταν ευλογία, περνούσαμε ένα πολύ μεγάλο μέρος της ημέρας αλωνίζοντας έξω από το σπίτι, όταν όμως ήμουνα υποχρεωμένος να μένω μέσα, όπως τα ατέλειωτα βράδια του Χειμώνα και τα βασανιστικά μεσημέρια του Καλοκαιριού, αποκούμπι μου ήταν η παιδική λογοτεχνία και τα αγαπημένα μου κόμικς. Ήμασταν όλοι μαζεμένοι στην μεγάλη σαλοκουζίνα τα βράδια του Χειμώνα, η ξυλόσομπα γουργούριζε σε μια γωνιά κι έδινε τέτοια θαλπωρή που δεν την έχω ματανιώσει, ο παππούς μου Αρχοντής στο τραπέζι έγραφε τα Απομνημονεύματα του (που ελπίζω να καταφέρω να τα δημοσιεύσω κάποια μέρα, μέσα από τον δικό του «Βίο και Πολιτεία» μπορεί κάποιος να παρακολουθήσει την ιστορία της Ελλάδας του 20^ου αιώνα, από τον διωγμό του Ελληνισμού της Ανατολικής Ρωμυλίας, την Μικρασιατική Εκστρατεία και την Γερμανοβουλγαρική Κατοχή, ως τη Χούντα του ’67), κι εγώ στο αγαπημένο μου ντιβανάκι διάβαζα για πολλοστή φορά τα αγαπημένα μου βιβλία και περιοδικά, μέχρι ν’ αποκτήσω καινούρια. Και τα ζεστά απομεσήμερα του Καλοκαιριού, όταν ήμουν  υποχρεωμένος από τους γονείς μου να μένω μέσα για ένα δίωρο μέχρι να πέσει η ζέστη, ευτυχώς που είχα τα αγαπημένα μου περιοδικά να μου κρατούν παρέα. Αφού ακόμα και ο μπαμπάς μου διάβαζε φανατικά τον Μικρό Σερίφη με τις περιπέτειες του θρυλικού Ελληνόπουλου Τζιμ Άνταμς και της παρέας του!

 

Έτσι αγάπησα τα κόμικς από πολύ μικρός. Μέσα από τις σελίδες ενός μικρού περιοδικού, άνοιγαν μπροστά στα μάτια μου ολοκαίνουριοι κόσμοι, εξωτικά μέρη, φανταχτεροί χαρακτήρες, απολαυστικές ιστορίες γεμάτες χιούμορ και περιπέτεια! Στην περίοδο εκείνη κυκλοφόρησαν κόμικς όπως ΖΑΓΚΟΡ, Μπλεκ, Λοχαγός Μαρκ, Σεραφίνο, κα, τα οποία καταβρόχθιζα, όμως το δικό μου αγαπημένο κόμικ ήτανε το ΜΙΚΥ ΜΑΟΥΣ, το οποίο έγινε αναπόσπαστο κομμάτι των παιδικών μου χρόνων και των μετέπειτα αναμνήσεών μου.

 

Η δική μου η γενιά ήταν πιστεύω ιδιαίτερα τυχερή, γιατί ευτύχησε να μεγαλώσει σε αυτή που θεωρώ ως χρυσή δεκαετία των Ελληνικών κόμικς, 1966-1975, όταν στο ΜΙΚΥ ΜΑΟΥΣ και τα ΚΛΑΣΙΚΑ δημοσιεύτηκαν κλασικά αριστουργήματα κολοσσών στο χώρο τους, κυρίως από την γειτονική Ιταλία. Εκτός του Romano Scarpa, δημιουργών όπως ο Giovan Battista Carpi, ο Luciano Bottaro, ο Luciano Gattto, ο Pier Lorenzo de Vita, και ο Luciano Capitanio. Εμφανίστηκαν στις σελίδες του την περίοδο εκείνη και αρκετές ιστορίες του Καρλ Μπαρκς, αλλά ή ήταν δεκασέλιδες ή προέρχονταν κυρίως από την «ύστερη» περίοδό του όταν η ποιότητα είχε αρχίσει σιγά-σιγά να πέφτει (είναι γνωστό ότι στο Ελληνικό κοινό ο Barks έγινε ευρύτερα γνωστός μέσω του περιοδικού ΚΟΜΙΞ που πρωτοκυκλοφόρησε το 1988, ένα από τα ποιοτικότερα περιοδικά Ντίσνευ παγκοσμίως, τα πρώτα τεύχη του οποίου περιέχουν κάποιες επιστολές μου που έστελνα στην σύνταξη την δεκαετία του ’90 όταν ήμουν ακόμη στην Αμερική και μετά όταν πρωτοήρθα στην Ελλάδα και που ακόμη τις θυμούνται κάποιοι πιτσιρικάδες της εποχής!). Από τα παιδικά μου χρόνια θυμάμαι αρκετές ιστορίες που πολύ αργότερα ανακάλυψα ότι ήταν του Carl Barks αλλά αυτές που θυμάμαι περισσότερο και που έχω φυλαγμένες στην καρδιά μου, ήταν των Romano Scarpa και Luciano Gatto (από τον Luciano Gatto έχω και αυτόγραφη αφιέρωση!).

 

Τα κόμικς πάντα θεωρούνταν υποκουλτούρα και παραλογοτεχνία, και τις δεκαετίες του ’50 και του ’60 ακόμη περισσότερο. Στην Αμερική μάλιστα τη δεκαετία του ’50 (τότε που ο μεγάλος Καρλ Μπαρκς είχε δημιουργήσει αριστουργήματα), ένας ψυχολόγος ονόματι Dr. Fredric Wertham, δημοσίευσε ένα βιβλίο με τίτλο “Seduction of the Innocent—Η Σαγήνευση των Αθώων” (1954) όπου είτε λίγο είτε πολύ υποστήριζε ότι τα κόμικς ήταν υπεύθυνα για την παραβατική συμπεριφορά των νέων (και για άλλες πολλές «αμαρτίες»)! Το θέμα ήρθε και στην Αμερικανική Γερουσία με αποτέλεσμα να εισαχθεί ένα είδος αυτολογοκρισίας με την εισαγωγή του Comics Code Authority. Δεν γνωρίζω πόσα από τα εκατομμύρια παιδιά που διάβαζαν κόμικς κατέληξαν στην φυλακή--πάντως πολλά από αυτά έγιναν γιατροί, δικηγόροι, μηχανικοί, καθηγητές πανεπιστημίου, σκηνοθέτες, ή ακολούθησαν πάμπολλα άλλα επαγγέλματα, όλα ευυπόληπτα και τίμια, όπως είχε πει ο μεγάλος Carl Barks σε μια από τις συνεντεύξεις του!

 

Εκεί που έβρισκα τον αληθινό «παράδεισο» των κόμικς ήταν οι σποραδικές επισκέψεις μου σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα στα χρόνια 1967—1973. Στην Θεσσαλονίκη είχαν μετακομίσει ο θείος μου Θεοχάρης, μεγαλύτερος αδελφός του μπαμπά μου και στην Αθήνα η θεία μου Κατίνα, μεγαλύτερη αδελφή του. Περιττό να αναφέρω πως ΟΛΟΚΛΗΡΟ σχεδόν το χαρτζιλίκι που μου έδιναν οι γονείς μου όταν πήγαινα Θεσσαλονίκη ή Αθήνα το ξόδευα στα κόμικς. Μέχρι να επιστρέψω στο χωριό, κάτω από το ντιβάνι που κοιμόμουνα γέμιζε από στοίβες κόμικς. Στην Αθήνα είχα πάει 3 φορές εκείνο το διάστημα, μια φορά με τους γονείς μου και 2 φορές με τον παππού μου Αρχοντή και τη γιαγιά μου Ασπασία. Όταν είχα πάει με τον παππού μου, η θεία μου έμεναν σ’ ένα σπίτι κοντά στον Σταθμό του Ηλεκτρικού στο Μαρούσι, με το μεγάλο πάρκο. Ακριβώς κάτω από την γέφυρα με τον συρμό είχε ένα περίπτερο φίσκα στα κόμικς! Θυμάμαι πόσες ώρες περνούσα εκεί για να διαλέξω τι θα αγόραζα και στο τέλος με είχε μάθει ο περιπτεράς και μ’ άφηνε μερικές φορές να κάθομαι εκεί και να διαβάζω χωρίς να αγοράζω! Τι όμορφες εκείνες οι διακοπές μου στην Αθήνα, όταν επέστρεφα στο χωριό έφερνα πίσω ντουζίνες τα κόμικς και άρχιζα τις ανταλλαγές! Όταν μετά από πολλά χρόνια πήγα πάλι στην Αθήνα (μερικές φορές για να επισκεφτώ το Μοναστηράκι ή κάποιες αποθήκες προς άγραν παλιών κόμικς) το περίπτερο ήταν ακόμη εκεί, αλλά είχε πιά χάσει την μαγεία του, πόσο μπανάλ μου φάνηκε τότε! You can never go back home…

 

 

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

Επεξεργασία Οκτωβρίου 14, 2018 από Archontis Pantsios

[Archontis Pantsios]

ΜΕΡΟΣ Γ’: ΕΦΗΒΕΙΑ ΚΙ ΕΝΗΛΙΚΙΩΣΗ

 

Το 1973 κέρδισα υποτροφία στο Αμερικανικό Κολέγιο ΑΝΑΤΟΛΙΑ κι έφυγα οικότροφος στην Θεσσαλονίκη. Τα επόμενα χρόνια σταμάτησα σιγά-σιγά να διαβάζω Ντίσνευ και στράφηκα προς Αστερίξ, Λούκυ Λουκ και Μίστερ Νο. Σούπερ-ήρωες δεν διάβασα ποτέ στη ζωή μου. Όπως ανέφερα νωρίτερα, είχα κρατήσει μερικές δεκάδες αγαπημένα κόμικς (κυρίως ΜΙΚΥ ΜΑΟΥΣ και Ζαγκόρ), αλλά κάποια Χριστούγεννα που επέστρεψα στο σπίτι μου στο χωριό για διακοπές ανακάλυψα ότι τα κόμικς μου μαζί με την συλλογή των γραμματοσήμων μου είχαν γίνει προσάναμμα φωτιάς για το μεγάλο καζάνι στην αυλή του σπιτιού μας! Ακόμη δεν έχω συγχωρέσει την μάνα μου για εκείνη της την διπλή ιεροσυλία και η γυναίκα μου ισχυρίζεται ότι αυτή τώρα υπομένει τις παρενέργειες εκείνου του ψυχολογικού τραύματος!

 

Όταν πήγα  στην Αμερική για σπουδές το 1979, ξεκίνησε κι ένα διάστημα «ξηρασίας» όσον αφορά το διάβασμα κόμικς, και γιατί πίστευα ότι τα είχα ξεπεράσει, και γιατί είχαν σταματήσει πλέον να κυκλοφορούν ευρέως τα κόμικς Ντίσνευ στην Αμερική, όπου έβρισκες κυρίως κόμικς με σούπερ-ήρωες που ποτέ δεν με συγκίνησαν. Και μετά από μια δεκαετία γεμάτη εξισώσεις και διαγράμματα, ήρθε εκείνη η σημαδιακή μέρα το Φθινόπωρο του 1989 όταν είχα βρει την πρώτη μου δουλειά ως καθηγητής στο Τμήμα Οικονομικών του Middlebury College, στο Vermont. Τότε μέναμε με την γυναίκα μου σ’ ένα μικρό χωριό 20’ από το Middlebury, στο Ripton, ειδυλλιακό και πανέμορφο και θαμμένο στο χιόνι το Χειμώνα.

 

Θυμάμαι που επισκέφτηκα μια φορά το general store του Ripton και έπεσε το μάτι μου πάνω σε μια στίβα με κόμικς. Αφηρημένα πήρα στα χέρια μου ένα τεύχος του Walt Disney’s Comics and Stories κι ένα του Uncle Scrooge. Τα ξεφύλλισα και βλέποντας τις εικόνες, κάτι άρχισε να ξυπνάει μέσα μου: αυτές τις ιστορίες τις είχα ξαναδεί! Τότε όμως δεν έκανα κάτι άλλο, αργότερα  ανακάλυψα ότι η εταιρεία Gladstone είχε πάρει την άδεια 1-2 χρόνια νωρίτερα και είχε αρχίσει την έκδοση παλιών, κλασικών τίτλων με κύριο σκοπό να γνωρίσει τις ιστορίες του Carl Barks σε μια νέα γενιά. Όπως το έφερε η τύχη, μέσω της Gladstone ξεκίνησε την καριέρα του ο Don Rosa με την κλασική πλέον ιστορία «Ο Γιος του Ήλιου—Son of the Sun», αλλά και ήταν η Gladstone που έκανε γνωστό τον Scarpa στο Αμερικανικό κοινό δημοσιεύοντας κάποιες από τις κλασικές του ιστορίες της Χρυσής Περιόδου 1957-1963. Έτσι κι εγώ ανακάλυψα σχεδόν 20 χρόνια μετά ποιος ήταν πίσω από τις ιστορίες που αγάπησα παιδί. Μου πήρε χρόνο όμως για να συλλέξω τις ιστορίες του Scarpa, μια και η Gladstone τις δημοσίευε με το σταγονόμετρο. Η αρχική μου κομιξική επιστροφή έγινε με αφορμή τον Carl Barks.

 

Μεσολάβησαν κάποιοι μήνες από εκείνη την επίσκεψη σ’ εκείνο το μαγαζί του Ripton. Μια μέρα λοιπόν, είχα να σκοτώσω λίγο χρόνο και μπήκα στο κεντρικό βιβλιοπωλείο στην πλατεία του Middlebury. Εκεί που περιδιάβαινα στους διαδρόμους, έπεσε το μάτι μου πάνω σ’ ένα τεράστιο τόμο, το εξώφυλλο του οποίου κοσμούσε μια ελαιογραφία του Σκρουτζ Μακ Ντακ. Πήρα το βαρύ βιβλίο στα χέρια μου, κι άρχισα να το φυλλομετρώ. Τα χρώματα πηδούσαν από τις σελίδες, ανάμεσα στις ιστορίες κάποιου Carl Barks υπήρχαν φωτογραφίες και παπιό-ελαιογραφίες του ίδιου, κάτι σκίρτησε πάλι μέσα μου, κάποιες από αυτές τις εικόνες τις είχα δει πριν πολλά χρόνια! Ο πολυτελής τόμος είχε τίτλο “The Life and Times of Scrooge McDuck” και κόστιζε $38.99. Τον αγόρασα δίχως δεύτερη σκέψη και όταν επέστρεψα στο σπίτι, στην ερώτηση της γυναίκας μου «Μα τόσα χρήματα για ένα βιβλίο με κόμικς;», η δική μου απάντηση ήταν «Το αγόρασα για να το διαβάζω στα παιδιά μας»! (Η γυναίκα μου ήταν τότε έγκυος στο πρώτο μας παιδί, τον Λάμπρο). Ήταν το βιβλίο που του δώρισα στα 10^α του γενέθλια το 2000. Εγώ φυσικά ήξερα τότε ότι εκείνο το βιβλίο το είχα αγοράσει κυρίως για μένα, ότι ήταν το διαβατήριο για την «ιδιαίτερη πατρίδα μου, τα παιδικά μου χρόνια»!

 

 

 

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

Επεξεργασία Οκτωβρίου 17, 2018 από Archontis Pantsios

[Archontis Pantsios]

ΜΕΡΟΣ Δ’: Η ΩΡΙΜΑΝΣΗ

 

The rest is history, που λένε! Το βιβλίο εκείνο ήταν το έναυσμα για να ξεκινήσω το ταξίδι στα κόμικς Ντίσνευ, πρώτα παραγγέλνοντας από την Gladstone τα λίγα τεύχη που είχα χάσει και μετά αγοράζοντας ότι καινούριο έβγαινε. Εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχε ούτε ίντερνετ, ούτε τίποτα, και μόνη μου ελπίδα ήταν να δικτυωθώ με τους εν Αμερική θαυμαστές των κόμικς Ντίσνευ. Έτσι ανακάλυψα τα δύο φανζίν του Barks, το The Duckburg Times που το έβγαζε ο Dana Gabbard στην Καλιφόρνια και το The Barks Collector που το έβγαζε ο John Nichols στη Virginia. Με τον πρώτο επικοινώνησα μόνο 1-2 φορές για να παραγγείλω τεύχη του The Duckburg Times, αλλά με τον δεύτερο είχαμε τακτική επικοινωνία και όταν μετακόμισα στο Maryland τον επισκέφθηκα πολλές φορές στο χωριουδάκι όπου είχε τη βάση του, τη Victoria. Είχε μια αποθηκούλα δίπλα στο σπίτι που κατοικούσε που ήταν φίσκα γεμάτη με κόμικς και με παραφερνάλια Ντίσνευ.

O John Nichols εκτός του The Barks Collector έβγαζε ένα Newsletter με σύντομα νέα από τον κόσμο των κόμικς Ντίσνευ στην Αμερική μαζί μ΄ένα εξαντλητικό  κατάλογο από κόμικς και βιβλία Ντίσνευ. Πραγματικός θησαυρός! Θυμάμαι που είχα γράψει και δυο άρθρα για τον Barks Collector αλλά δεν δημοσιεύθηκαν ποτέ γιατί κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’90 το The Barks Collector εξεμέτρησε τον ζην. Λίγα χρόνια αργότερα έμαθα ότι ο John Nichols ρευστοποίησε όλο του το στοκ και μέσω μιας σύντομης διαμονής στην Φλώριδα, κατέληξε κάπου στον Καναδά, μη μπορώντας προφανώς ν’ ανταπεξέλθει στην επέλαση του Ίντερνετ.

 

Το Καλοκαίρι του ’90 όταν επισκέφτηκα την Ελλάδα είδα στα περίπτερα για πρώτη φορά το ΚΟΜΙΞ και παράγγειλα αμέσως τα τεύχη απο το #1 και μετά που είχα χάσει. Μετά απέκτησα την Βιβλιοθήκη με τα Άπαντα του Carl Barks, γνώρισα τον Don Rosa και γίναμε φίλοι (τον επισκέφτηκα στο σπίτι του στο Louisville, Kentucky, το 2000, το διαβάσατε αυτό το οδοιπορικό, και μ’ επισκέφτηκε με την γυναίκα του την Ann το 2004 στην Θεσσαλονίκη—αυτό θα το διαβάσετε στο μέλλον), αγόρασα ανατυπώσεις των ελαιογραφιών του Carl Barks, και γνώρισα κι έκανα φίλους άλλους fans μέσω του Ίντερνετ (με δύο από τους οποίους, τον Armando B. από την Ιταλία και τον Orjan B. από την Σουηδία βρεθήκαμε πολλές φορές και οικογενειακά). Η γνωριμία μου με τον Armando και το κυνήγι μου για ιστορίες του Romano Scarpa μ’ έκανε να γίνω συνδρομητής σε πολλά Ιταλικά κόμικς και να διδάξω στον εαυτό μου την Ιταλική γλώσσα και να επισκεφτώ πολλές φορές την Έκθεση κόμικς στην Lucca (θα γράψω ένα ξεχωριστό Ιταλικό οδοιπορικό στο όχι μακρινό μέλλον).

 

Στα τέλη της δεκαετίας του 1990, αφού είχα επιστρέψει στην Ελλάδα, τύπωσα έναν εξαντλητικό κατάλογο με όλες τις ιστορίες του Scarpa, κι άρχισα να τις ψάχνω μία-μια, στην Ιταλία με την βοήθεια του Armando, και στην Ελλάδα (όπως έγραψα νωρίτερα) κάνοντας επισκέψεις σε παλαιοβιβλιοπωλεία στο Μοναστηράκι, σε αποθήκες κόμικς στην Αθήνα και κάνοντας στάσεις σε περίπτερα με παλιά ΜΙΚΥ ΜΑΟΥΣ και ΚΛΑΣΙΚΑ (θα έπρεπε να περιμένω ως τον Ιούνιο του 2016, με την βοήθεια και πάλι του Armando, για να μπορέσω ν’ αγοράσω την Ιταλική έκδοση της Βιβλιοθήκης με τα Άπαντα του Romano Scarpa, σε σύνολο 51 τόμων). Ήδη νωρίτερα, κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών μου επισκέψεων στην Ελλάδα στις αρχές της δεακαετίας του ‘90, είχα αρχίσει να ψάχνω και να βρίσκω παλιά τεύχη του Μίκυ Μάους και των Κλασικών (είχα κάνει και 2-3 εξορμήσεις—εξερευνήσεις στο Μοναστηράκι στην Αθήνα που αυγάτισαν σημαντικά τη συλλογή μου, όσο ελάφρυναν αντίστοιχα το πορτοφόλι μου—δε μ’ ένοιαζε όμως, δεν βασιζόμουν πια στο χαρτζιλίκι του μπαμπά μου και του παππού μου, τώρα μπορούσα ν’ αγοράζω κόμικς κατά βούληση, ή μάλλον σχεδόν κατά βούληση, μιας και τα αετίσια μάτια των γονιών μου είχαν αντικατασταθεί από τα γερακίσια αντίστοιχα της γυναίκας μου, η οποία όμως οφείλω να παραδεχτώ έδειξε αξιοθαύμαστη κατανόηση με την παπίσια αναβάπτισή μου, και κάπου-κάπου διάβαζε και μερικές ιστορίες, κυρίως του Ντον Ρόσα). 

 

Στο Μοναστηράκι μπόρεσα να βρω παλιά τεύχη του Μίκυ Μάους με τιμή εξωφύλλου 3 δραχμές και με ιστορίες που λες και τις είχα διαβάσει χτες! Από εκείνα τα χρόνια που κυνηγούσα παλιά Μίκυ Μάους και ΚΛΑΣΙΚΑ, θυμάμαι μια επίσκεψη μου στην Αθήνα ένα καλοκαίρι γύρω στο 2000 όπου συνάντησα έναν συνομήλικο Έλληνα που είχα γνωρίσει μέσω της λίστας κόμικς Ντίσνευ στο Ίντερνετ και ο οποίος ήξερε διάφορες «αποθήκες» με κόμικς. Ο δικός μας @Kriton λοιπόν, με πήγε σε μια τέτοια αποθήκη που την είχε ένας γεράκος ο οποίος διατηρούσε χρόνια μαγαζί στο Μοναστηράκι και που είχε βγει στην σύνταξη και είχε μεταφέρει ΟΛΟ του το στοκ των κόμικς σε μια «αποθήκη». Αν μπορούσες να παραβλέψεις (ή καλύτερα να παρά-οσμιστείς) το γεγονός ότι η αποθήκη έζεχνε από την τσίκνα των κάτουρων του γέρου, το μέρος ήταν αυτό που ονειρεύεται ένας φανατικός των κόμικς: στοίβες από κόμικς παντού, ένα θησαυροφυλάκιο γεμάτο με παλιά τεύχη κόμικς. Θα μπορούσαμε να περάσουμε εκεί μέρες ολόκληρες, αλλά περιοριστήκαμε να μείνουμε μόνο εκείνο το πρωινό, με το ένα μας χέρι να κλείνει τη μύτη για ν’ αντέξουμε την αφόρητη μυρουδιά και με το άλλο να φυλλομετρούμε στα γρήγορα το ένα κόμικ μετά το άλλο. 

 

Θυμάμαι ότι εκείνη την ημέρα σε διάστημα λίγων ωρών είχαν περάσει από τα μάτια μου χρόνια ολόκληρα περισυλλογής με τους αγαπημένους μου χαρακτήρες και στο τέλος της ημέρας είχα αναπληρώσει ένα μεγάλο μέρος από την κατεστραμμένη μου παιδική συλλογή από Μίκυ Μάους και ΚΛΑΣΙΚΑ (και θ’ αγόραζα περισσότερα αν είχα προνοήσει να φέρω μαζί μου ένα μανταλάκι για να κλείσω τη μύτη μου), αλλά με ένα σημαντικό κόστος (εκτός του χρηματικού που δεν ήταν διόλου ευκαταφρόνητο): μου πήρε καιρό για να αποβάλλω από τα ρινικά μου κύτταρα εκείνη την φοβερή τσίκνα….Τι να κάνουμε, No Pain, No Gain—Τα Αγαθά Κόποις Κτώνται! 

Το απόγευμα εκείνης της ημέρας επέστρεψα στο σπίτι της θείας μου Κατίνας στο Μαρούσι, φορτωμένος με δύο τεράστιες πλαστικές σακούλες πιτσικαρισμένες από παλιά περιοδικά και δυσκολεύτηκα να εξηγήσω στα μικρά παιδιά της ξαδέλφης μου (αλλά και στην ίδια μου την ξαδέλφη!) ότι τα είχα αγοράσει για μένα και όχι απαραίτητα για τα παιδιά μου και ότι τα ανίψια μου έπρεπε να είναι ιδιαίτερα προσεκτικά με τα 2-3 τεύχη που τα έδωσα να διαβάσουν γιατί τα περιοδικά είχαν ηλικία μεγαλύτερη των είκοσι-πέντε ετών! Και όσο έμεινα στο σπίτι της θειάς μου είχα το φόβο μήπως και η ανυπόφορη τσίκνα είχε εισχωρήσει στα ρούχα και στο δέρμα μου κι έδινα την εντύπωση γέρου με ακράτεια…

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

[Kriton]

55 min ago , Archontis Pantsios said:

 Ο δικός μας @Kriton λοιπόν, με πήγε σε μια τέτοια αποθήκη που την είχε ένας γεράκος

 

Άλλος μάς πήγε και τους δυο μας, οπότε μη ρωτάτε πού είναι/ήταν, διότι δεν ξέρω.

 

Όσο για τη μυρωδιά, όσο κι αν φαίνεται περίεργο, δεν το συνειδητοποίησα όσο ήμασταν εκεί! Αυτό που μου είχε κάνει εμένα εντύπωση ήταν ότι ο γεράκος μας ρωτούσε επίμονα ποια νούμερα θέλαμε, λες και ξέραμε—για ιστορίες, που θυμόμασταν από μικροί, ψάχναμε. Πάντως, όσο σκαλίζαμε, τόσο παλιότερα και πιο ενδιαφέροντα πράγματα βρίσκαμε.

[Archontis Pantsios]

41 λεπτά πριν, Kriton είπε:

 

Άλλος μάς πήγε και τους δυο μας, οπότε μη ρωτάτε πού είναι/ήταν, διότι δεν ξέρω.

 

Ναι ρε συ Κρίτωνα, έχεις δίκιο! Τώρα τον θυμήθηκα τον τύπο! Είχε έρθει και μια φορά στο παλιό μου σπίτι στη Ν. Κρήνη στη Καλαμαρια και μετά τίποτε, δεν τον ξανακουσα, ούτε τον ξαναείδα από τότε! Να φανταστείς ούτε καν θυμάμαι το ονομα του! 

[PhantomDuck]

On 17/10/2018 στο 6:56 ΜΜ, Archontis Pantsios είπε:

[...] Ο πολυτελής τόμος είχε τίτλο “The Life and Times of Scrooge McDuck” και κόστιζε $38.99 [...]

 

Βιβλίο σταθμός, όχι μόνο για την Αμερική αλλά και έμμεσα για εμάς (και πιθανόν και για άλλες χώρες). Η συγκεκριμένη έκδοση ήταν η πρώτη φορά που επανεξέδωσαν ιστορίες του Barks. Είχαν βγει δύο εκδόσεις, μία απλή και μία σκληρόδετη πολυτελής. Δεν είναι τυχαίο που τότε ξεκίνησες να ασχολείσαι ξανά με το άθλημα. Μέχρι τότε, οι ιστορίες θεωρούνταν ως αναγνώσματα για πιτσιρίκια, όμως ο Garry Kurtz (producer του Star Wars μεταξύ άλλων) έφτιαξε την Celestial Arts, μία εκδοτική για να εκδώσει αυτό το βιβλίο. Ήταν ένας υπερπολυτελής τόμος, που έδειχνε ότι ο Barks δεν είναι μόνο για παιδάκια, αλλά και για συλλέκτες. Πλέον τα πιτσιρίκια που διάβαζαν τις ιστορίες του Barks, είχαν μεγαλώσει και ήθελαν να μοιραστούν το πάθος τους. Καταλάβαιναν πως ο Barks έφτιαχνε κάτι περισσότερο από «παιδικές ιστορίες». Αυτός ήταν και ο λόγος που κυνήγησε τον George Lucas να φτιάξει έναν πρόλογο, επειδή ήξερε πως έτσι θα λάβει περισσότερη βαρύτητα στα μάτια του απλού κόσμου. Λιθογραφία του Barks επίσης δεν είχε ξαναβγεί για 5 χρόνια (από το 1976), και βγήκε αποκλειστικά για αυτό το βιβλίο, ενώ όλοι νόμιζαν πως είχε σταματήσει.

 

Αυτός ο τόμος μαζί με το «Fine Art of Walt Disney's Donald Duck», άλλη πολυτελή έκδοση σε μία εποχή που τα Disney ήταν συνώνυμα με παιδικά αναγνώσματα, κατάφεραν να δώσουν διαπραγματευτική δύναμη στον Bruce Hamilton και να πείσει εν τέλει την Disney να τον αφήσει να εκδώσει σε τόμους την ολοκληρωμένη βιβλιοθήκη του Carl Barks, επειδή τους έπεισαν πως το εγχείρημα έχει ψωμί. Και έτσι, με πολλά ζόρια, εγένετο η «Carl Barks Library» και ο Barks έγινε γνωστός παντού.Την οποία Carl Barks Library είδε και ο Τερζόπουλος όταν δημιουργήθηκε, αλλά αποφάσισε να την εκδώσει σε τευχάκια επειδή θεώρησε πως δεν θα τσουλήσει στην αγορά ως βιβλίο, και εγένετο ΚΟΜΙΞ! Και όλα τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Για τους νεότερους, τέτοια βιβλία αποτελούν μύθους, δεν μπορώ να φανταστώ πως κάποτε κυκλοφορούσαν στα περίπτερα

 

1 ώρα πριν, Archontis Pantsios είπε:

[...] Έτσι ανακάλυψα τα δύο φανζίν του Barks, το The Duckburg Times που το έβγαζε ο Dana Gabbard στην Καλιφόρνια και το The Barks Collector που το έβγαζε ο John Nichols στη Virginia. Με τον πρώτο επικοινώνησα μόνο 1-2 φορές για να παραγγείλω τεύχη του The Duckburg Times, αλλά με τον δεύτερο είχαμε τακτική επικοινωνία και όταν μετακόμισα στο Maryland τον επισκέφθηκα πολλές φορές στο χωριουδάκι όπου είχε τη βάση του, τη Victoria. Είχε μια αποθηκούλα δίπλα στο σπίτι που κατοικούσε που ήταν φίσκα γεμάτη με κόμικς και με παραφερνάλια Ντίσνευ.

 

@Kriton

 

 

Αυτό κατ' εμέ είναι το αποκορύφωμα, δεν πίστευα πως θα το διάβαζα. Αυτά τα φανζινάκια είναι θρύλος για τους μελετητές των Disney. Πλέον οι πληροφορίες που περιέχουν έχουν αναδημοσιευτεί σε διάφορες εκδόσεις, τόσο στην Αμερική όσο και στην χώρα μας, όμως και πάλι, κάθε φορά που ξεκοκαλίζω μερικά σκαναρισμένα τεύχη που κυκλοφορούν στο νετ, όλο και βρίσκω μερικές ξεχασμένες ενδιαφέρουσες πληροφορίες. Έχεις ακόμα τευχάκια; Ελπίζω να μην τα έχεις πετάξει, είναι πραγματικός θησαυρός, πολύ δυσεύρετα πλέον. Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον εάν κάποια στιγμή μπορούσες να βγάλεις κάποιες φωτογραφίες για να πάρουμε μία γεύση κι εμείς που τα λυμπιζόμαστε από μακρυά. Έχουμε περισσότερα νέα για τους συντελεστές τους; Κάποια πληροφορία, αν έχουν παρουσία στο διαδίκτυο, ή αν ζουν έστω;   Εννοείται πως έχουμε και πεδία στο φόρουμ

 

Επεξεργασία Οκτωβρίου 20, 2018 από PhantomDuck

[Archontis Pantsios]

16 λεπτά πριν, PhantomDuck είπε:

Αυτό κατ' εμέ είναι το αποκορύφωμα, δεν πίστευα πως θα το διάβαζα. Αυτά τα φανζινάκια είναι θρύλος για τους μελετητές των Disney. Πλέον οι πληροφορίες που περιέχουν έχουν αναδημοσιευτεί σε διάφορες εκδόσεις, τόσο στην Αμερική όσο και στην χώρα μας, όμως και πάλι, κάθε φορά που ξεκοκαλίζω μερικά σκαναρισμένα τεύχη που κυκλοφορούν στο νετ, όλο και βρίσκω μερικές ξεχασμένες ενδιαφέρουσες πληροφορίες. Έχεις ακόμα τευχάκια; Ελπίζω να μην τα έχεις πετάξει, είναι πραγματικός θησαυρός, πολύ δυσεύρετα πλέον. Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον εάν κάποια στιγμή μπορούσες να βγάλεις κάποιες φωτογραφίες για να πάρουμε μία γεύση κι εμείς που τα λυμπιζόμαστε από μακρυά. Έχουμε περισσότερα νέα για τους συντελεστές τους; Κάποια πληροφορία, αν έχουν παρουσία στο διαδίκτυο, ή αν ζουν έστω;   Εννοείται πως έχουμε και πεδία στο φόρουμ

 

 

Αν έχω ακόμη τευχακια; Αν τα έχω πετάξει;! Μα έχω ΟΛΑ (η σχεδόν όλα) τα τεύχη και του Barks Collector και του Duckburg Times! Δεν θα τα πετούσα βέβαια αφού τα είχα αγοράσει! Τα κράτησα ΜΑΚΡΥΑ από τη μάνα μου! 

 

Δεν τα έχω όμως μαζί μου εδώ στο Λίβερπουλ, τα έχω πίσω στην Ελλάδα. Όταν επιστρέψω τα Χριστούγεννα θα ανεβάσω ότι θέλετε να δείτε! Έχω δεκάδες κι έχω να τα ανοίξω χρόνια! 

 

Τι εννοεις δηλαδή με το «πραγματικός θησαυρός»; Θέλω να το πω στη γυναίκα μου για να της δώσω ένα παράδειγμα για το rate of return κάποιων επενδύσεων μου! 

Επεξεργασία Οκτωβρίου 20, 2018 από Archontis Pantsios

[PhantomDuck]

24 λεπτά πριν, Archontis Pantsios είπε:

[...] Τι εννοεις δηλαδή με το «πραγματικός θησαυρός»; Θέλω να το πω στη γυναίκα μου για να της δώσω ένα παράδειγμα για το rare of return κάποιων επενδύσεων μου! 

Ε, αν υπολογίσεις πως έχουν βγει ~60 τευχάκια (~40 από το ένα και ~20 από το άλλο) με καμιά 20αριά€ το καθένα, ένα χιλιαρικάκι το βγάζουν. Ένα καφετί που θα έλεγε και ο Σκρουτζ. Σε τέτοιες περιπτώσεις της λες πόσο κοστίζουν και πως με κάθε τσαλάκωμα η τιμή πέφτει, ώστε να προσέχει να μην τα πειράξει. Ταυτόχρονα όμως, της λες πως δεν πιάνουν αυτήν την τιμή όπου να 'ναι, είναι συγκεκριμένα άτομα σε συγκεκριμένα μέρη που μπορούν να τα δώσουν. Φυσικά εσύ δεν θα τα πουλήσεις ποτέ, επομένως δεν έχει διαφορά ακόμα και να κόστιζαν όλα τα χρήματα του κόσμου, ενώ παράλληλα η σύζυγος δεν τα πειράζει επειδή «ποτέ δεν ξέρεις». Και είναι όλοι ευτυχισμένοι. Δοκιμασμένη συνταγή   

 

Τα φανζινάκια αυτά τα ανέφερα σε ένα άρθρο στο δικό μας φανζινάκι, τιμής ένεκεν για την προσφορά τους. Αυτήν την περίοδο, τρέχει στην Αμερική ένα νέο Disney φανζίν, το Carl Barks Fan Club Pictorial, το πρώτο τεύχος του οποίου κυκλοφορεί δωρεάν online εδώ πέρα. Δεν ξέρω αν ανάβω νέες φωτιές και  με κυνηγάει μετά η σύζυγός σου, όμως οφείλω να ενημερώσω καλού κακού

Επεξεργασία Οκτωβρίου 20, 2018 από PhantomDuck

[Archontis Pantsios]

12 λεπτά πριν, PhantomDuck είπε:

Ε, αν υπολογίσεις πως έχουν βγει ~60 τευχάκια (~40 από το ένα και ~20 από το άλλο) με καμιά 20αριά€ το καθένα, ένα χιλιαρικάκι το βγάζουν. Ένα καφετί που θα έλεγε και ο Σκρουτζ.

 

Θυμάμαι τα είχα αγοράσει $1 το ένα περίπου. Καθόλου άσχημα!

 

12 λεπτά πριν, PhantomDuck είπε:

 

 

Φυσικά εσύ δεν θα τα πουλήσεις ποτέ...

 

Ποτε μην πεις ποτε! 

 

12 λεπτά πριν, PhantomDuck είπε:

Αυτήν την περίοδο, τρέχει στην Αμερική ένα νέο Disney φανζίν, το Carl Barks Fan Club Pictorial, το πρώτο τεύχος του οποίου κυκλοφορεί δωρεάν online εδώ πέρα.

 

 

Ναι βρε, τα ξέρω, τα αγοράζω από τότε που πρωτοβγηκαν πριν 3-4 χρόνια. Είμαι και μελος του club! 

 

 

12 λεπτά πριν, PhantomDuck είπε:

 

 

[Archontis Pantsios]

ΜΕΡΟΣ Ε’: Η ΑΥΓΗ ΤΟΥ 21^ου ΑΙΩΝΑ

 

Στα τέλη της δεκαετίας του ’90 συνειδητοποίησα την ΤΕΡΑΣΤΙΑ αγορά κόμικς στην Ιταλία και όταν έπεσαν στα χέρια μου κάποια TOPOLINO και τα ξεφύλλισα δεν άργησα ν΄αντιληφθώ πως μπορούσα να καταλάβω αρκετά. ‘Ετσι, γνωρίζοντας Αγγλικά και Γαλλικά και ξεκινώντας συνδρομές στα TOPOLINO, ZIO PAPERONE, CLASSICI, GRANDI CLASSICI και I MAESTRI DISNEY, άρχισα μια επίπονη στην αρχή, αλλά ευκολότερη στη συνέχεια, αυτοδίδακτη προσπάθεια εκμάθησης των Ιταλικών. Ήταν από τις καλύτερες επενδύσεις που έκανα ποτέ και μου άνοιξε απέραντους κομιξικούς ορόζοντες, όχι μόνο σε κόμικς Ντίσνευ, αλλά και αρκετά κόμικς Bonelli όπως Martin Mystere, Magico Vento, Dylan Dog και Μιστερ Νο (παλιά αγάπη), αλλά και ανεξάρτητες εκδόσεις όπως για παράδειγμα την υπέροχη σειρά Ken Parker των Berardi και Milazzo και φυσικά την υπέροχη δουλειά του Hugo Pratt. (Ξεχωριστή ανάρτηση-μασούρι όμως για τον «Ιταλικό Σύνδεσμο» θα διαβάσετε στο κοντινό μελλον). Επιπλέον, επειδή γνώριζα Γαλλικά γράφτηκα συνδρομητής και στο Γαλλικό PICSOU.

Κάπως έτσι κύλησε κομιξικά η πρώτη δεκαετία του 21^ου αιώνα. Ο φυσικός χαμός του μεγάλου παπιάνθρωπου το 2000 έκλεισε για μένα εντελώς συμπτωματικά τον δικό μου Μπαρκσικό κύκλο: έχοντας πλέον διαβάσει όλες τις ιστορίες του Μπαρκς κι έχοντας στην κατοχή μου σχεδόν οτιδήποτε είχε μέχρι τότε κυκλοφορήσει σχετικά με τον Μπαρκς, έπρεπε να ψάξω αλλού για να ικανοποιήσω την κομιξική μου δίψα. Έχω περίπου 15 χρόνια να διαβάσω ιστορία του Μπαρκς!

 

Σχετικά με τον Μπαρκς όμως, αξίζει ν’ αναφέρω ένα περιστατικό που θα μπορούσε να είχε τίτλο «Φοβού τους Σουηδούς και Δώρα Φέροντας»! Ο καλός μου φίλος από την Σουηδία Orjan B. (που μερικοί ίσως να τον θυμάστε από το Οδοιπορικό στου Ντον Ρόσα), μου έλεγε για χρόνια να τον επισκεφτώ στην Σουηδία γιατί είχε να μου χαρίσει ένα (βαρύ) δώρο! Και μιας και δεν πήγε ο Μωάμεθ στο βουνό, ο Orjan και η γυναίκα του μας επισκέφτηκαν για άλλη μια φορά και συναντηθήκαμε στην Χαλκιδική πριν μερικά χρόνια.

 

Στη βεράντα όπου καθόμασταν μου έφερε μια σακούλα, πήρα το βαρύ πακέτο στα χέρια μου και άρχισα να το περιεργάζομαι από έξω. Ιεροτελεστικά άρχισα να το ανοίγω και θυμάμαι ότι τα χέρια μου είχαν αρχίσει να τρέμουν ελαφρά όταν έσχισα μια γωνία από το περιτύλιγμα και συνειδητοποίησα τι περιείχε το πακέτο. Ήταν το βαρύτιμος τόμος “The Fine Art of Walt Disney’s Donald Duck” με τις ελαιογραφίες του Καρλ Μπαρκς που σπαρταρούσε μπροστά στα θολωμένα μου μάτια!

 

Περιττό να σας πω ότι είχα χάσει τη λαλιά μου για αρκετά λεπτά κρατώντας στα χέρια μου αυτόν τον υπέροχο τόμο που δημοσίευσε η Another Rainbow το 1981 σε περιοροσμένο αριθμό 1.875 αντιτύπων υπογεγραμμένων από τον Καρλ Μπαρκς που ανατύπωνε τις ελαιογραφίες του με τα παπιά. Αυτό το βιβλίο δεν είχα καταφέρει να το βρω όσο ήμουν στην Αμερική και για πολλά χρόνια απλώς μάζευα από δω κι από κει διάφορες ανατυπώσεις των ελαιογραφιών, πολλές σε όμορφα ημερολόγια τοίχου.

 

Για να επιστρέψουμε στα κόμικς όμως, εκείνη τη δεκαετία, εκτός από την Ιταλική αγορά, έστρεψα την προσοχή μου και στην μη-Ντισνεική Γαλλοβελγική παραγωγή. Μέχρι τότε το ενδιαφέρον μου εξαντλούνταν στις δημιουργίες του Rene Goscinny, αλλά σύντομα ανακάλυψα μικρά διαμάντια όπως τον Thorgal (τον είχα πρωτοδεί σε Αμερικανικές εκδόσεις το 1992), το Blake & Mortimer, το Blueberry, το Les Tuniques Bleues (και ένα μεγάλο μέρος της δουλειάς του Raoul Cauvin), και διάφορες ειδικές εκδόσεις.

 

Το 2006 ο Ρόσα αποφάσισε να σταματήσει τη δημιουργία νέων ιστοριών, κι εντελώς συμπτωματικά πάλι, το δικό μου ενδιαφέρον για τα κόμικς είχε αρχίσει να αργοσβήνει: πείτε ότι είχα σχεδόν διαβάσει ότι ενδιαφέρον είχε βγει μέχρι τότε, πείτε το κορεσμό, είχα σταματήσει ν’ αγοράζω τα Ελληνικά κόμικς Ντίσνευ, διέκοψα τις συνδρομές μου από Ιταλία και Γαλλία και δρούσα εντελώς επιλεκτικά, σχεδόν αποσύρθηκα στο διάστημα 2010-2016.

 

Μάλλον χρειαζόμουν αυτή την αποτοξίνωση. Το έναυσμα της αναβάπτισής μου δόθηκε το 2016 όταν αγόρασα τους 51 τόμους των Απάντων του Ρομάνο Σκάρπα και ότι καλό είχε βγει στην Ιταλία τα προηγούμενα 5 χρόνια και συγκεκριμένα από τους Casty, Μassimo de Vita, Cavazzano, και Mottura. Αυτά κράτησαν ζωντανό το ενδιαφέρον μου τα τελευταία 2 χρόνια, μαζί με μερικές ειδικές εκδόσεις του Zagor, του Μιστερ Νο, The Adventures of Dieter Lumpen (μικρό αριστούργημα), και την υπέροχη Γαλλική σειρά Airborne 44 του Jarbinet.

Τι αγοράζω και τι διαβάζω αυτόν τον καιρό; Διάφορες συλλεκτικές Ιταλικές εκδόσεις Ντίσνευ και μη, την Βιβλιοθήκη του Ρόσα και την σειρά Disney Masters από τη Fantagraphics, ότι καινούριο βγαίνει στην Ιταλία από Casty και Mottura και από τις κλασικές σειρές στη Γαλλία. Μερικές φορές ξαναδιαβάζω Ιταλικές ιστορίες Ντίσνευ της κλασικής περιόδου 1955-1963 και βέβαια κάποιον από τους 51 τόμους των Απάντων του Σκάρπα.

 

Έχω διαβάσει πολλά βιβλία στη ζωή μου, αλλά θεωρώ ότι η Βίβλος, η Ιλιάδα, η Οδύσσεια, και τα Άπαντα των Carl Barks και Romano Scarpa, αποτελούν τις κορυφαίες 5 πνευματικές δημιουργίες της Ανθρωπότητας!

ΤΕΛΟΣ ΓΙΑ ΤΩΡΑ! Η Σειρά των Οδοιπορικών θα συνεχιστεί με τον Ιταλικό Σύνδεσμο, ένα Ιταλικό Οδοιπορικό σ’ ένα ονειρεμένο κόσμο κομιξικής μαγείας! Και θα είναι μακρύ οδοιπορικό που θα μας πάει από την Γένοβα ως την Λούκα!

ΜΕΧΡΙ ΤΟΤΕ, ΚΑΛΑ ΝΑ ΠΕΡΝΑΤΕ!