Τα άπαντα του Ρομάνο Σκάρπα 13 - Το Κυνήγι της Γραφομηχανής

[ΚΟΜΙΞ]

Η ιστορία  Το Κυνήγι της Γραφομηχανής αποτελεί κεντρική ιστορία του δέκατου τρίτου τόμου. Έχει δημοσιευτεί στη χώρα μας 3 φορές, 2 στο Μίκυ Μάους και μια στα Κλασσικά. Η ιστορία αυτή όμως είναι από τον όγδοο Ιταλικό τόμο αλλά όπως είδαμε και στον προηγούμενο τόμο όπου είχαμε ιστορίες και από τον έβδομο και τον όγδοο μάλλον το ίδιο θα έχουμε και εδώ  . Κανονικό ανακάτεμα. 

 

Διαφήμιση Καθημερινής

 

 

 

Επεξεργασία Αυγούστου 29, 2018 από PhantomDuck

[ΚΟΜΙΞ]

Επειδή η Καθημερινή στο facebook δεν έβαλε το βίντεο αυτή τη φορά δεν μπορούμε να βάλουμε τον σύνδεσμο. Όμως βρήκαμε διαφήμιση για τον τόμο στην τηλεόραση και έτσι βγάλαμε από εκεί κάποιες εικόνες και μάθαμε πληροφορίες για τον τόμο 

 

 

Οι ιστορίες του τόμου

Η ιστορία  Το Κυνήγι της Γραφομηχανής αποτελεί κεντρική ιστορία του δέκατου τρίτου τόμου. Έχει δημοσιευτεί στη χώρα μας 3 φορές, 2 στο Μίκυ Μάους και μια στα Κλασσικά. Η ιστορία αυτή όμως είναι από τον όγδοο Ιταλικό τόμο αλλά όπως είδαμε και στον προηγούμενο τόμο όπου είχαμε ιστορίες και από τον έβδομο και τον όγδοο. Από ότι βλέπουμε το ίδιο θα έχουμε και σε αυτόν τον τόμο. Κανονικό ανακάτεμα. Από το βίντεο φαίνεται ότι θα έχει τις εξής ιστορίες:

• Το Κυνήγι της Γραφομηχανής – από 8ο Ιταλικό τόμο
• Η Πλούσια Γόησσα – από 7ο Ιταλικό τόμο
• Το Απαγορευμένο Πετρέλαιο – από 8ο Ιταλικό τόμο

Γενικά

Με τα παραπάνω ο δέκατος τρίτος τόμος έχει σύνολο 104 σελίδες (όσον αφορά τις ιστορίες). Άρα υποθέτω ότι θα έχουμε 2 ιστορίες ακόμα. Όσο για τις συνοδευτικές του βίντεο είναι από τον έβδομο και τον όγδοο τόμο, με την πρώτη την Πλούσια Γόησσα να έχει μπει 2 φορές στο Μίκυ Μάους και μια στα Κλασσικά ενώ η άλλη ιστορία έχει μπει 3 φορές στο Μίκυ Μάους!

Το άρθρο και στο DisneyComicsPress

[Kriton]

Οι άλλες δύο ιστορίες τού τόμου είναι οι εξής:

• Ο βεζίρης τής Παπιατόα
• Όλα για την δόξα και την τιμή

Συνολικά έχουμε δύο ιστορίες από τον έβδομο τόμο και τρεις από τον όγδοο. Όλες δημοσιευμένες στην Ελλάδα, αν και το κυνήγι τής γραφομηχανής είχε δημοσιευτεί με κάποιες περικοπές.

 

Οι τίτλοι των ιστοριών στη  νέα έκδοση μπορεί να είναι πιο κοντά στους πρωτότυπους, αλλά για μένα οι ιστορίες θα έχουν πάντα τους παλιούς τους τίτλους:

• Κάτι έκρυβε ο λόρδος Χόμπαρ
• Ο άρχων τής Χρυσής Φτερούγας
• Οι φτωχοί εκατομμυριούχοι
• Σε μυστική αποστολή…
• Οι φλόγες τού Μπαχρούμ

[PhantomDuck]

Το κυνήγι της γραφομηχανής (1962). Την είχα πρωτοδιαβάσει επί Τερζόπουλου στα Κλασικά. Δεν θυμάμαι να μου είχε κάνει εντύπωση, όμως μου είχει μείνει στην μνήμη. Αν κάποια ιστορία είναι αδιάφορη, με τον καιρό την ξεχνάω, και θεωρώ ως «καλές» όσες μένουν. Ίσως να μου έκανε εντύπωση η συνεργασία Σκρουτζ - Ντόναλντ, που τους βλέπουμε να ενώνουν δυνάμεις και να τρέχουν σε συνεργασία σε όλον τον κόσμο. Τώρα που την ξαναδιάβασα πάλι μου άρεσε, όμως ως εκεί. Παρεμπιπτόντως, στις προηγούμενες εκδόσεις την είχαμε δει χωρισμένη σε δύο μέρη, άρα χάσαμε τα πρώτα καρέ του 2ου μέρους (για να μπει η περίληψη) και ολόκληρη την τελευταία σελίδα. Εδώ δημοσιεύεται για πρώτη φορά σε εννιαία μορφή 40 σελίδων, επομένως είδαμε και το πραγματικό τέλος, καλή φάση.

 

Ο Βεζίρης της Παπιατόα (1962) είναι η ιστορία του τόμου που μου άρεσε περισσότερο. Στην αρχή βλέπουμε τον Σκρουτζ να ταράζεται από τους φόρους και ως αναγνώστης θέλεις να την γλιτώσει. Αναγκάζεται να πάει σε ένα νησί όπου αυτός είναι άρχοντας και έχει υπήκοους οι οποίοι τον σέβονται, όμως όταν αποφασίζει να τους ξεζουμίσει στους φόρους και να τους πάρει τις καρύδες, βλέπουμε πως κατακεραυνώνεται όπως ήταν αναμενόμενο. Απλή ιστορία, όμως βαράει ευαίσθητες χορδές. Είναι και η πρώτη και τελευταία φορά που ο Rodolfo Cimino ανέλαβε σενάριο & μελάνια ταυτόχρονα απ' ό,τι αναφέρεται στο εισαγωγικό άρθρο.

 

Η πλούσια γόησσα (1962) πρέπει να είναι μία από τις πρώτες Disney ιστορίες που είχα διαβάσει. Την θυμάμαι γενικά, όμως δεν την έχω ψηλά όσο άλλες που είχα διαβάσει την ίδια περίοδο. Την ξαναδιάβασα και τώρα για μια πιο φρέσκια ματιά, αλλά και πάλι δεν μου έκανε εντύπωση. Ακόμα μία ιστορία που ο Ντόναλντ τραβάει του κόσμου τα βάσανα και βγαίνει χαμένος (?) στο τέλος.

 

Όλα για την δόξα και την τιμή (1962). Ακόμα μία ιστορία κατασκοπείας εμπνευσμένη από ταινίες της εποχής. Είχε πολύ ωραία γκαγκ και γενικά ήταν ευχάριστη, αλλά χτίζει πολύ τον μύθο του τι θα γίνει στο τέλος, και τελικά σε απογοητεύει λίγο. Πιστεύω βέβαια πως πριν 5 δεκαετίες θα διαβαζόταν πολύ πιο ευχάριστα, όμως σήμερα που έχουμε δει αντίστοιχα σενάρια πολλές φορές, νομίζω πως δεν είναι κάτι το αξιοσημείωτο. Αυτό που είναι όμως αξιοσημείωτο, είναι πως αυτή είναι η πρώτη ιστορία που μελάνωσε ο 15χρονος τότε παρακαλώ, Giorgio Cavazzano. Μία ταπεινή αρχή για αυτό που έπεται να ακολουθήσει στις επόμενες δεκαετίες.

 

Το απαγορευμένο πετρέλαιο (1963) είναι η τελευταία ιστορία του τόμου. Ούτε αυτή με ενθουσίασε, και όπως κάνω έναν πρόχειρο απολογισμό, κατ' εμέ είναι η πιο αδύναμη του τόμου, χωρίς αυτό να σημαίνει πως είναι και άσχημη βέβαια. Ο Σκρουτζ κάνει κομπίνες για να την φέρει στον αντίπαλό του, αυτό τον βάζει σε μπελάδες και τελικά τρέχει και δεν φτάνει. Δεν ξέρω, έχω κουραστεί νομίζω για αυτό το φορμάτ ιστοριών. Να μου πεις από την άλλη, πόσες ιστοριάρες να βγάλει πια; Θα βγάλει και απλές ιστορίες. Προφανώς. Και ένα τρίβια για το τέλος. Στην σελίδα 162, στο δεύτερο καρέ, θυμάμαι πως σε μία παλιότερη έκδοση, οι πολίτες έλεγαν στον Ντόναλντ πως δεν αγοράζουν παγωτά επειδή είναι κρύα και δεν τους αρέσουν. Πάντα νόμιζα πως ήταν λίγο περίεργο, αφού στο προηγούμενο καρέ έβλεπαν τα παγωτά και ξερογλύφονταν. Σε αυτήν την έκδοση αναφέρει πως δεν αγοράζουν λόγω φτώχειας, κάτι που ταιριάζει και με την αμφίεσή τους, επομένως λύθηκε και αυτό. Το ερώτημα τώρα είναι για ποιον λόγο το άλλαξαν επί Τερζόπουλου. Δεν θέλανε να αναφέρεται η φτώχεια; Ποιος ξέρει. Ίσως να το μάθουμε κι αυτό κάποτε.

 

Αυτά. Νομίζω πως είναι ο πιο αδύναμος τόμος μέχρι στιγμής. Όχι πως σημαίνει κάτι αυτό, προφανώς θα συνεχίσω να αγοράζω ευλαβικά την σειρά. Δεν μπορείς να έχεις συνέχεια αριστουργήματα.

Επεξεργασία Σεπτεμβρίου 3, 2018 από PhantomDuck

[Kriton]

Από το κυνήγι τής γραφομηχανής θυμάμαι ακόμα τον αρχικό ελληνικό τίτλο (κάτι έκρυβε ο λόρδος Χόμπαρ) και τη φάση όπου
 

Spoiler

ο Ντόναλντ τελείωνε την υπαγόρευση ενός γράμματος, το οποίο ένας Γερμανός το έγραφε στη γραφομηχανή στα Γοτθικά:

—Το ανιψάκι σας! Τέλος!

—Το ανιξιάκι σας! Ορίχτε!

 

Μου πήρε πολύν καιρό να καταλάβω, ότι αυτό το «ορίχτε» δεν σήμαινε «τέλος» στα υποτιθέμενα Γοτθικά, αλλά «ορίστε»!

 

Επεξεργασία Σεπτεμβρίου 3, 2018 από Kriton