THE WORKING DEAD

[Indian]

 

Από την απαρχή του χρόνου και την εμφάνιση των πρώτων ανθρώπων επάνω στην Γη η εργασία ήταν καθημερινό φαινόμενο. Όταν η εργασία ξεκίνησε να γίνεται επί πληρωμή,τότε εμφανίζονται αδικίες. Κάποιες τέτοιες καταστάσεις προσπαθεί να περιγράψει με χιουμοριστικό τρόπο ο Πάνος Ζάχαρης,δημιουργώντας ένα διαδικτυακό κόμικ με τίτλο The Working Dead,το οποίο εμφανίστηκε στην γνωστή σελίδα του socomic και αρίθμησε 73 αυτοτελή επεισόδια. Το 2018 λοιπόν,ήρθε η ώρα η προσπάθειά του αυτή να περάσει και στο χαρτί,σε συνεργασία με την εκδοτική ΤΟΠΟΣ και στα πλαίσια του 13ου ComicDom Con.

 

Πρόκειται για μία καλαίσθητη έκδοση που έχει γυαλιστερό χαρτί και στιβαρό δέσιμο. Το μεγάλο μέγεθος βοηθάει να αναδειχτεί τόσο το σενάριο,όσο και το σχεδιαστικό κομμάτι. Η δομή του αποτελείται από μονοσέλιδα στριπάκια,τα οποία μας μεταφέρουν σε διάφορες στιγμές του παρελθόντος (αλλά και του παρόντος) και περιγράφουν με γελοιογραφικό και ειρωνικό τρόπο ιστορικές σκηνές εκμετάλλευσης του ανθρώπου από άνθρωπο. Στην πλειοψηφία τους,τα στριπάκια είναι εύστοχα κι εκτός από γέλιο,προσφέρονται και για προβληματισμό. Στο τέλος του άλμπουμ,ο δημιουργός παραθέτει αρκετές σελίδες (8 για την ακρίβεια),τις οποίες επιμελήθηκε η Στέλλα Μπράτιμου,με πολλές πληροφορίες για τα γεγονότα τα οποία τον ενέπνευσαν να δημιουργήσει μερικά από τα στριπ.

 

Ούτε το σχέδιο δεν υστέρησε σε ομορφιά. Είναι κεφάτο,πλούσιο και μου έκαναν εντύπωση τα μεγάλα σώματα των χαρακτήρων (με τα ακόμα μεγαλύτερα κεφάλια τους) σε σχέση με το background. Ήθελα μερικές σελίδες για να το συνηθίσω,αλλά γενικά δεν είχα κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα. Η μοναδική μου ένσταση είναι στην γραμματοσειρά. Είναι πέραν του δέοντος μεγάλη και σε συνδυασμό με το bold, χαλούσε την αισθητική. Στις γενικές πληροφορίες αναφέρεται ότι ο ιδρυτής της σειράς είναι ο Άρης Μαραγκόπουλος και την γενική επιμέλεια είχε η Όλγα Παπακώστα. Επίσης να πούμε ότι το The Working Dead απέσπασε το βραβείο καλύτερου διαδικτυακού κόμικ το 2018.

 

Αντιγραφή από το οπισθόφυλλο.

Παράθεση

 

Δούλοι και δουλοκτήτες,δουλοπάροικοι και φεουδάρχες,εργάτες και αφεντικά...Εκμεταλλευόμενοι κι εκμεταλλευτές σ'ένα σκληρό,διαχρονικό μπρα-ντε φερ από τη σκιά των Πυραμίδων και το Λονδίνο της Βιομηχανικής Επανάστασης,μέχρι τα sweatshops της Κίνας και τα τηλεφωνικά κέντρα της Καλλιθέας. Με έπαθλο τα κλειδιά του κόσμου. 

 

Στιγμιότυπα του ταξικού El Clasico σφηνωμένα στα καρεδάκια αυτοτελών κόμικ στριπ,χρωματισμένα με τις βαφές του σήμερα,περιμένουν τον αναγνώστη να βρει τον εαυτό του σε κάποια γωνιά αυτού του βιβλίου. Ίσως με άλλα ρούχα και εργαλεία,αλλά με τον ίδιο πόνο. Και τον ίδιο αντίπαλο.

 

 

 

 

[Lord Makro]

Ωραία δουλειά, από τα λίγα ελληνικά που πήρα σε αυτό το Comicdom :)

 

[GeoTrou]

Μου αρέσει το σχέδιο του Ζάχαρη και είναι από τους (λίγους;) πολιτικούς γελοιογράφους που έχουν μια πιο κομιξική τάση. Ένα στριπάκι του από το Working Dead, που μου άρεσε (παρότι δεν ξέρω αν περιλαμβάνεται στον τόμο): 

 

[Indian]

@GeoTrou Όχι,δεν περιλαμβάνεται.  

 

 

 

[GeoTrou]

Διάνα πέτυχα ο άτιμος 

 

[Manitou]

Υπέροχο!!!Σχέδιο πολύ καλό, σενάριο πανέξυπνο, γέλιο άφθονο. Κάθε σελίδα έβγαζε μια φρεσκάδα! Γλυκόπικρο σαν φλούδα πορτοκαλιού. Άξιζε

Edited May 31, 2018 by Manitou

[germanicus]

"Σήμερα κυκλοφόρησε το The Working Dead...and..., το τρίτο μου βιβλιαράκι.Και αυτό από τις εκδόσεις Topos books / Εκδόσεις Τόπος που σε πολύ δύσκολες συνθήκες καταφέρνουν να εκδίδουν εκπληκτικές δουλειές.Το βιβλίο είναι αφιερωμένο στη μνήμη του Γιάννη Ιωάννου, του εμβληματικότερου ίσως Έλληνα σκιτσογράφου που έφυγε από τη ζωή τις μέρες που ολοκλήρωνα το υλικό του βιβλίου.
Η σειρά αυτή ξεκίνησε το καλοκαίρι του 2016. Δεν θα ξεκινούσε και δεν θα συνέχιζε αν δεν υπήρχε το SoComic και η Dorita Kaloudi ,το μοναδικό αφεντικό που θα φυγαδεύσω όταν πάρουμε την εξουσία.
Πριν ακόμα βγει από το Τυπογραφείο, το εξώφυλλο του είναι γεμάτο από τα αποτυπώματα των δικών μου ανθρώπων.Της γυναίκας μου της Βάσια Αργύρη που είναι πάντα εκεί-γενικώς και ειδικώς-και βγάζει αδιαμαρτύρητα τα μάτια της βλέποντας κούτσικες μουτζούρες και δυσανάγνωστες λεζάντες που εγώ αποκαλώ με θράσος προσχέδια...Της Στέλας Μπράτιμου που και πάλι έγραψε κείμενα-διαμαντάκια στο τέλος του βιβλίου...Των φίλων μου που τους ζαλίζω με ιδέες κι εμμονές.
Ξεχωριστά θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Τάσο Αναστασίου για τη βοήθεια του.Θα μπορούσα να γράψω σεντόνια, αλλά αρκεί να πω πως η παρουσία του Ρασπούτιν σε ένα πρόσφατο επεισόδιο ήταν δική του ιδέα...
Άφησα για το τέλος μια τεράστια κλισεδιά: Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους εσάς που κλπ... Ξέρω, ακούγεται χάλια, αλλά τα πράγματα είναι απλά: Αν η σειρούλα δεν άρεσε, δεν θα τη συνέχιζα. Παραείναι απαιτητική. Κάθε Σάββατο περιμένω με μεγάλη αγωνία να δω τι σας είπε το επεισόδιο, να πάρω το οκ από εσάς για να ξεκινήσω το επεισόδιο της επόμενης εβδομάδας.Αυτά για την ώρα.Θα ακολουθήσει λελογισμένο σπαμάρισμα."

 

 

 

[Indian]

Πριν από 1 ώρα, germanicus είπε:

Σήμερα κυκλοφόρησε το The Working Dead...and..., το τρίτο μου βιβλιαράκι.

 

Το τρίτο? Έχει βγάλει και δεύτερο?

 

Δεν το πήρα πρέφα.

 

 

 

[Manitou]

Το δεύτερο ποιο είναι;

[germanicus]

Παρασυρθήκατε αμφότεροι  Το τρίτο βιβλιαράκι λέει  Το πρώτο ήταν οι Αρνητικοι Συσχετισμοί του 2015

 

 

 

[Argail]

Στον πρώτο κύκλο ο Πάνος καταπιάνεται με εργασιακά ζητήματα και τα προβάλει μέσα από τα στριπ του τα οποία διαδραματίζονται σε διάφορες εποχές, όμως πολλά από τα μηνύματα(γιατί πρόκειται για πολιτικό κόμικ με σαφέστατα μηνύματα) αφορούν το σήμερα ακόμα κι αν το στριπάκι είναι στην αρχαία Αίγυπτο ή σε μία φάρμα του Αμερικάνικου Νότου με σκλάβους.

Νομίζω πως το σχέδιο είναι εξαιρετικό για κόμικ στριπ και κάνει τρομερή αντίθεση το πόσο εύθυμο φαίνεται με την ζοφερή πραγματικότητα που αναλύει.

Πολλά από τα καρέ του Πάνου σε αυτή τη σειρά είναι εμφανή αναπαραστάσεις από πίνακες ή παλιές φυτογραφίες.

[nikolas12]

Διαβάζω καιρό τα strips του Πάνου Ζάχαρη, ωστόσο είπα για πρώτη φορά να τα πιάσω συγκεντρωτικά και χρονολογικά και στις δύο τους εκδόσεις ξεκινώντας από το πρώτο The Working Dead. Τα συγκεκριμένα strips τα έβρισκα, τα βρίσκω και θα τα βρίσκω πάντα εξαιρετικά επίκαιρα παρά τις διαφορετικές εποχές που διαδραματίζεται το κάθε ένα. Αυτό που κάνει ουσιαστικά ο Ζάχαρης είναι να δείχνει τη ζωή των εργαζόμενων ανθρώπων, τη σχέση με τον εργοδότη, την εύθραυστη ψυχολογία του και την συνεχώς αλλαγμένη νοοτροπία του που ακόμα και αυτή στο βάθος του χρόνου ίδια μένει. Μεταφέρει σημερινά μοτίβα σε άλλες εποχές (π.χ. πως θα ήταν να έχεις καταστραφή και να σου λένε ότι έρχεται η ανάπτυξη, αλλά αυτό στην εποχή των πυραμίδων) και γενικότερα πιάνει συγκεκριμένες χώρες σε οικονομικές περιόδους δύσκολες και δείχνει τη ζωή και τα παράλογα που ζούσαν οι εργάτες ή οι σκλάβοι.

 

Σχολιάζει επίσης κοινωνικά φαινόμενα όπως τα social media υπό τη σκοπιά της εργασίας και γενικότερα περνάει ένα κοινωνικό μήνυμα που προφανώς ρέπει προς την αριστερά του πολιτικού φάσματος. Ότι αν όλο αυτό θέλουμε μια μέρα να το αλλάξουμε όπως έγινε στην ιστορία της ανθρωπότητας, τότε είναι στο χέρι μας και μόνο στο δικό μας να αλλάξουμε την κατάσταση υπέρ μας και να δημιουργήσουμε ένα καλύτερο αύριο.