Ρόσα ή Μπαρκς;;;

[Επισκέπτης]

Rosa το Βιος και Πολιτεια με έχει σημαδέψει

[jval]

Δύσκολη επιλογή. Θα προτιμίσω τον Μπαρκς, αν και πρέπει να παραδεχτώ πως ο Βίος και Πολιτεία είναι ότι καλύτερο με διαφορά που έχω διαβάσει από Disney. Το σκίτσο του Ρόσα είναι πολύ καλό, αλλά ώρες ώρες η λεπτομέριά του με κουράζει. Το σκίτσο του Μπαρκς είναι μαζί με του Giorgio Cavazzano τα αγαπημένα μου.

[germanicus]

Σίγουρα Rosa. O Barks ήταν πρωτοπόρος σίγουρα και γέννησε όλο τον κόσμο των παπιών, αλλά οι ιστορίες του Rosa εκτός από το πιο λεπτομερειακό σκίτσο, έχουν μεγαλύτερο βάθος στη δομή της ιστορίας. Αντίθετα πολλές ιστορίες του Barks βγάζουν μια αφέλεια που δεν είναι απαραίτητα κακή, αλλά προσωπικά με ενοχλεί λίγο. Υπάρχουν και άλλοι λόγοι βέβαια να προτιμήσεις rosa, όπως ότι αναγέννησε το ενδιαφέρον για τις ιστορίες με τις πάπιες σε περίοδο ύφεσης, το ότι συνέχισε την ιστορία σεβόμενος και στηριζόμενος στον Barks καθώς και το ότι απογείωσε το χαρακτήρα του Scrooge που στις ιστορίες του Barks είναι δύστροπος και πολλές φορές απάνθρωπος ενώ στις δικές του έγινε ένα γεροντάκι γεμάτο ενέργεια για νέες περιπέτειες αλλά και γεμάτο αναμνήσεις από μια γεμάτη ζωή και το κυριότερο με καλωσύνη έστω και πολλές φορές κρυμμένη . Τεράστιο συμβολή στον χαρακτήρα του Scrooge...

 

ώπα. τώρα το πρόσεξα αυτό....

 

διαφωνώ κατά κύριο λόγο με το "και το κυριότερο με καλωσύνη έστω και πολλές φορές κρυμμένη".

 

από τα πολύ αγαπημένα μου στιγμιότυπα είναι το παρακάτω από το Μάρτη του 53 (αλλά σε χρώματα αλλούγιααλλού)

 

 

και μπορεί μεν να κόλλησα με το παραπάνω, αλλά όπως κοίταζα για να βρω τη σχετική σελίδα, θυμήθηκα και δύο άλλες λατρεμένες ιστορίες οι οποίες απαντάν στο "γεροντάκι γεμάτο ενέργεια". Η πρώτη από το Μάρτη του 65

 

 

Η δεύτερη τώρα, που είναι από τον Φεβρουάριο του 62, απαντάει και στο ένα και στο άλλο...

 

 

και σε μια πλήρως ελιτίστική/ψηλομύτικη κίνηση, αρνούμαι να αναφέρω από ποιές ιστορίες είναι θεωρώ αδιανόητο να μην τις γνωρίζει ο συνομιλητής μου

 

[Hellboy]

Χα,μόλις το βρήκα αυτό το poll!Λοιπόν,τι να σας πω!

Σουβλάκι ή πίτσα?Κεφτεδάκια ή ντολμαδάκια?Ταινία με πυροβολισμούς και εκρήξεις ή κωμωδία?Βιβλίο ή κόμικ?Mustang ή Ford Gran Torino?James Bond ή Indiana Jones?Μπύρα ή κονιάκ?Μελαχρινές ή κοκκινομάλλες?Iron Maiden ή AC/DC?Καλά,θα με τρελάνετε ρε σαδιστές ?!?!?Άκου να επιλέξεις τον καλύτερο !

Αυτή είναι η απάντησή μου:

[Dark Chris]

Το ερώτημα δύσκολο,αλλά μια η απάντηση:Ρόσα!!!!Και αυτό γιατί προτιμώ τις ιστορίες του μιας και περιέχουν μπόλικη περιπέτεια και το σχέδιο του είναι λεπτομερές. Επίσης δημιούργησε τον Βίο. Από την άλλη θεωρώ τον Καρλ εξαιρετικό, αλλά δεν έχω διαβάσει πολλές πολυσέλιδες του.

[Quackmore]

Αν και τα πιο πολλά μέλη ξέρουν πολύ καλά τι ψηφίζω,όσοι δεν το γνωρίζετε ρίξτε μια ματιά στο προφίλ μου και θα καταλάβετε.Αυτό που θέλω όμως να πω είναι ότι ναι μεν ο Μπάρκς,δημιούργησε όλο αυτό το σύμπαν που το ονομάζουμε σύμπαν των Ντακ και φυσικά έφτιαξε όλες αυτές τις καταπληκτικές πολυσέλιδες(τις οποίες απολαμβάνω περισσότερο,από τις άλλες 2 κατηγορίες ιστοριών του, που είναι εξίσου φοβερές σαν σύνολο τις δεκασέλιδες και τις μονοσέλιδες),όμως δεν είχε βάλει τίποτα σε τάξη.Η ζωή και το παρελθόν των ηρώων και ειδικά του θείου Σκρούτζ,ήταν εντελώς άγνωστα.Ακόμα και την ίδια την Λιμνούπολη μια μας την παρουσίαζε σαν κωμόπολη,μην πω και χωριό δηλαδή και από την άλλη μια τερατώδες μεγαλούπολη.Επίσης το θησαυροφυλάκιο του θείου Σκρούτζ,την μια το βλέπαμε σε πεδινό οικόπεδο,την άλλη σε λόφο.Την μια ήταν από μπετόν την άλλη από ατσάλι.Ναι δεν διαφωνώ ο θείος Σκρούτζ είχε πολλά θησαυροφυλάκια στην πόλη,όμως δεν μπορεί να έμενε σε όλα, ή να δούλευε σε όλα.Προφανώς και όπως όλοι ξέρουμε ο Μπαρκς δεν ήταν τόσο λεπτολόγος γι αυτό και πάντα οι ήρωες είχαν διαφορετικό σκηνικό και δεδομένα στη ζωή τους.Φυσικά όμως τα πολύ γενικά δηλαδή οι συγγενικές σχέσεις,η συμπεριφορά που είχαν μεταξύ τους και ο χαρακτήρας τους, έμεναν πάντα σταθερά και αναλλοίωτα.Σε αυτό το σημείο μπαίνει ο Ρόσα του οποίου η χρησιμότητα ήταν τεράστια και το έργο του απαραίτητο για να μπει μια τάξη στο μυαλό του αναγνώστη.Έτσι λοιπόν,αφού έβαλε μια τάξη στον περίγυρο των ηρώων μας,δηλαδή το θησαυροφυλάκιο ήταν πλέον, πάντα στο λόφο αμαξοφονιά,με την ίδια αρχιτεκτονική,χρώμα και φτιαγμένο από τσιμέντο,η Λιμνούπολη ήταν μια χαοτική μεγαλούπολη κ.λ.π., μετά άρχισε να ασχολείται και με το παρελθόν τους.Έτσι λοιπόν μπήκε μια τάξη στο μυαλό μας,μάθαμε από που κρατάει η σκούφια του Σκρούτζ,αλλά και άλλων συγγενικών προσώπων,τι έκανε για να πλουτίσει γιατί είναι στρυφνός,ποιον έμοιασε ο Ντόναλντ και έχει έντονο ταμπεραμέντο,επίσης μάθαμε πότε γεννήθηκε ο κάθε ήρωας και ποια ήταν η περίοδος που έζησε και πολλά άλλα τα οποία είτε ξεχνάω τώρα,είτε είναι ολόκληρα κατεβατά και θα βγει ποστ για 600σέλιδο βιβλίο.Έτσι λοιπόν αυτό που θέλω να πω με 2 λόγια,είναι ότι για να βάλει ο Ρόσα αυτήν την τάξη στην ζωή των Ντακ και να έχουμε εμείς τώρα μια συνολική εικόνα για το πως εξελίχθηκαν τα πράγματα σε αυτήν την οικογένεια,χρειάστηκαν άπειρες ώρες ψαξίματος,υπομονής,ερευνών,σημειώσεων κάτι που ο Μπάρκς δεν έκανε ποτέ.Αυτή η δουλεία είναι ένα τεράστιο κατόρθωμα και ελάχιστοι έως και κανένας δημιουργός θα μπορούσε να υλοποιήσει.Οπότε δεν νομίζω πως ο Ρόσα αντέγραψε τις ιστορίες του Μπάρκς και διασκεύασε απλώς το σενάριο.Ίσα ίσα έκανε κάτι εντελώς διαφορετικό,δύσκολο και πρωτότυπο.Οπότε σίγουρα δεν είναι μόνο το φοβερό σχέδιο που τον κατατάσσει στους 5(προσωπική άποψη τουλάχιστον,αν και νομίζω δεν θα είναι πολλοί αυτοί που θα διαφωνούν)κορυφαίους δημιουργούς ντίσνευ παγκοσμίως,αλλά και η υπομονή και το μεράκι του να κάνει αυτό το τεράστιο εγχείρημα να βάλει γερά και ακλόνητα θεμέλια στην ζωή των Ντακ και να δώσει άπλετο φως, ειδικά στο παρελθόν του πιο πλούσιου παπιού,αφού ως μεγαλύτερος της οικογενείας,είχε αφήσει περισσότερα χρόνια πίσω του από τους άλλους ήρωες.Ας ξαναθυμίσω λοιπόν τώρα, γιατί μετά από όλα αυτά τα κατεβατά λογικό να το ξεχάσατε ρίξτε μια ματιά στο προφίλ μου και θα καταλάβετε.

[Jim®]

Είναι εξαιρετικά δύσκολο να επιλέξεις. Και οι δύο δημιουργοί είναι κάτι παραπάνω από εξαιρετικοί. Επιλέγω τον Ρόσα για τους παρακάτω λόγους:

1) Έθεσε ένα timeline στον κόσμο των Duck. Όλοι οι υπόλοιποι δημιουργοί εντάσσουν τις ιστορίες τους σε ένα συμπαν όπου ο χρόνος δεν έχει σημασία και δεν σταματάει ποτέ. Βέβαια αυτό μπορεί αν είναι κακό αλλά μου αρέσει.

2) Το σκίτσο του είναι ότι καλύτερο έχω δει σε κομιξ. Μου αρέσει πολύ η λεπτομέρεια, τα κρυμμένα αστεία και όλα τα σχετικά.

3) Έχει φτιάξει ιστορίες που αγγίζουν τον αναγνώστη, τις οποίες σπάνια βλέπεις σε κομιξ Disney. (Καρδιές στο Γιούκον, Γραμμα από το Σπίτι, κα)

4) Προσθέτει τόνους πληροφοριών και ιστορικών στοιχείων!

5 και σημαντικότερο) είναι ο δημιουργός που σημάδεψε την παιδική μου ηλικία και μεγάλωσα με τις ιστορίες του. Τον θεωρώ σαν τον θείο Ντον ενώ τον Μπαρκς σαν τον παππού Καρλ. Ακόμα θυμάμαι την χαρά που είχα όταν πήγαινα στο περίπτερο να πάρω τα ένδοξα τότε, περιοδικά ΚΟΜΙΞ που είχαν μια νέα ιστορία του...

[lefteris677]

Για να δούμε ποιος είναι ο καλύτερος,ο δάσκαλος ή ο συνεχιστής;;

 

Αν και πολλές φορές έχει διατυπωθεί αυτό το θέμα με αποτέλεσμα να υπάρχουν αντίθετες απόψεις........

 

Αν και οι δύο έχουν κάνει σημαντικά πράγματα στον χώρο της Ένατης τέχνης και γενικά των κόμικς,έχει ως αποτέλεσμα να μην υπάρχει σύγκριση και αν αυτή γίνεται είναι από τους πολύ φανατικούς του κάθε σχεδιαστή.....

 

 

 

 

Ορίστε ένας τρόπος να μάθουμε τον πιο αγαπητό και σχεδιαστή με ταλέντο!

 

Επεξεργασία Μαρτίου 6, 2013 από Λοχαγός Μαρκ

[dionik]

Ενώθηκε με την υπάρχουσα δημοσκόπηση.

 

 

[x for xepeta]

Για μια στιγμή νόμιζα ότι γινόταν για πρώτη φορά και σκιάχτηκα.

[MORIBUS]

Παίδες, θέλω να καταθέσω κι εγώ τη γνώμη μου στο παλιό αυτό θέμα. Αν και οι δύο τους   είναι ασφαλώς σπουδαίοι δημιουργοί, τους διαχωρίζουν ορισμένα πράγματα. 1) Ο Μπαρκς ήταν επαγγελματίας καρτουνίστας πριν ασχοληθεί με τα κόμικς. Η γραμμή του ήταν δουλεμένη και στιλπνή. Είχε, από την αρχή της καριέρας του σαν κομιξάς, τον απόλυτο σχεδιαστικό έλεγχο της σελίδας του. Ο Ρόσα αντίθετα, όπως θα έλεγαν και οι Αμερικανοί, ήταν ένας enthusiast, ενας ερασιτέχνης των κόμικς. Η πρώιμη γραμμή του, βασισμένη στην αναπαραγωγή σχεδίων του Μπαρκς κι όχι σε σχεδιαστικές γνώσεις, ήταν εξαιρετικά αδύναμη. Προσπάθησε σκληρά για να κρύψει αυτό το μειονέκτημα, φορτώνοντας σε σημείο σκασμού τις σελίδες,  για να αποπροσανατολίσει το μάτι του αναγνώστη από τα άπειρα λάθη του σε σκιάνσεις,  ανατομία και προοπτική. Με τα χρόνια, βέβαια, η γραμμή του βελτιώθηκε αισθητά, όμως η περιττή λεπτομέρεια συνέχισε να βαραίνει τις σελίδες του. Το ελεύθερο σχέδιο -και δη αυτού των καρτούν και των κόμικς- βασίζεται στην τέχνη της αφαίρεσης. Η εμμονή στη λεπτομέρεια μπορεί να εντυπωσιάζει το μάτι του αναγνώστη, όμως τελικά κουράζει και αποπροσανατολίζει, ειδικά σε ένα κόμικ που δεν είναι ιδιαίτερα δουλεμένο σεναριακά. (Εδώ όμως είναι που βρίσκεται το δυνατό σημείο του Ρόσα: τα σενάρια του ήταν πάντοτε καλοδουλεμένα). 2) Ο Μπαρκς δεν βρήκε κάποιο σεναριακό κορμό έτοιμο, εκτός από τις εντελώς επιδερμικές περιγραφές των χαρακτήρων στα καρτούν. Αναγκάστηκε να εφεύρει τα πάντα! Οι ιστορίες του λάμβαναν χώρα σ΄ ένα εντελώς αποστειρωμένο περιβάλλον όπως ήταν αυτό το, γεμάτο με ασύλληπτους σεναριακούς περιορισμούς, σύμπαν του Ντίσνευ. Αναγκασμένος να αναφέρεται ουσιαστικά μόνο στο 25% των δραστηριοτήτων της ανθρώπινης ύπαρξης -όπως απαιτούσε το νηπιακό κοινό στο οποίο αναφέρονταν πρωταρχικά αυτές οι εκδόσεις- κατάφερε να δημιουργήσει ιστορίες με πολιτικό, κοινωνικό, οικονομολογικό υπόβαθρο κυριολεκτικά από το πουθενά. Ο τύπος κατασκεύαζε βαρείς μουσακάδες με μια χούφτα αλεύρι. Έφτιαχνε στοές σκάβοντας μ’ ένα σκεπάρνι! Πάνω λοιπόν σε στρωμένα μονοπάτια βάδισε και ο Ρόσα.  Με την αρχετυπική συμπεριφορά του φαν, προσηλωμένος στο έργο του θείου Καρλ κι αγνοώντας τις ιταλικής έμπνευσης παρεκκλίσεις, αναπαλαίωσε αυτό το υπέροχο σύμπαν  χρησιμοποιώντας τα καλύτερα σύγχρονα υλικά. Σίγουρα κι ο Ρόσα δούλεψε πάνω στα ίδια περίπου ασφυκτικά σεναριακά πλαίσια της Ντίσνευ, όμως ήδη ο Μπαρκς του είχε μάθει πώς να το κάνει. Σημαντικός λοιπόν ο Ρόσα για τα κόμικς αυτά και την εξέλιξή τους, αλλά με κανέναν τρόπο στο βαθμό που, θεωρώ ότι, ηπήρξε ο τεράστιος Καρλ Μπαρκς.

Επεξεργασία Μαρτίου 15, 2013 από MORIBUS

[dimious200]

εγω παντως απο δημιουργους Ντισνευ αυτος που γουσταρω περισσοτερο ειναι ο mr-d!

[mr-d]

εγω παντως απο δημιουργους Ντισνευ αυτος που γουσταρω περισσοτερο ειναι ο mr-d!

 

[Kabuki]

mr-d φορέβα! 

 

[mr-d]

mr-d φορέβα! 

 

 

[spidy7]

Kαι οι δυο ειναι εκπληκτικοι και για αυτο τον λογω για μενα πηγαινουν ισοπαλια... ο πρωτος ηταν αυτος που εφυυρε ολες αυτες τις ιστοριες που αγαπησαμε απο παιδια και ο δευτερος ειναι που τι εξελιξε...

[Jim®]

Είναι εξαιρετικά δύσκολο να επιλέξεις. Και οι δύο δημιουργοί είναι κάτι παραπάνω από εξαιρετικοί. Επιλέγω τον Ρόσα για τους παρακάτω λόγους:

1) Έθεσε ένα timeline στον κόσμο των Duck. Όλοι οι υπόλοιποι δημιουργοί εντάσσουν τις ιστορίες τους σε ένα συμπαν όπου ο χρόνος δεν έχει σημασία και δεν σταματάει ποτέ. Βέβαια αυτό μπορεί αν είναι κακό αλλά μου αρέσει.

2) Το σκίτσο του είναι ότι καλύτερο έχω δει σε κομιξ. Μου αρέσει πολύ η λεπτομέρεια, τα κρυμμένα αστεία και όλα τα σχετικά.

3) Έχει φτιάξει ιστορίες που αγγίζουν τον αναγνώστη, τις οποίες σπάνια βλέπεις σε κομιξ Disney. (Καρδιές στο Γιούκον, Γραμμα από το Σπίτι, κα)

4) Προσθέτει τόνους πληροφοριών και ιστορικών στοιχείων!

5 και σημαντικότερο) είναι ο δημιουργός που σημάδεψε την παιδική μου ηλικία και μεγάλωσα με τις ιστορίες του. Τον θεωρώ σαν τον θείο Ντον ενώ τον Μπαρκς σαν τον παππού Καρλ. Ακόμα θυμάμαι την χαρά που είχα όταν πήγαινα στο περίπτερο να πάρω τα ένδοξα τότε, περιοδικά ΚΟΜΙΞ που είχαν μια νέα ιστορία του...

 

Kαι κάπως έτσι αγαπητέ μου εαυτέ αλλάζω στρατόπεδο και πηγαίνω με τους Μπαρκσικούς. Και εντελώς αναπάντεχα (πρέπει να ευχαριστήσω την βιβλιοθήκη Μπάρκς της Φανταγκράφικς γι'αυτο). Πλέον λατρέυω τον Μπαρκς! Τον λατρεύω όμως! Είναι απίστευτες οι ιστορίες που έχει φτιάξει με απλό, απολαυστικό σενάριο που αναδεικνύονται χωρίς το φανταχτερό σχέδιο του Ρόσα. Και οι δύο είναι εκπληκτικοί αλλά τώρα τελευταία που ανακαλύπτω καλύτερα το έργο του Barks έχω πάθει την πλάκα μου. Ας κάνω μια προσπάθεια αναίρεσης των επιχειρημάτων μου:

 

1) Ο Μπαρκς δουλεύει με μια ελευθερία που την περνάει και στον αναγνώστη. Αυτή η ελευθερία είναι κάπως ανακουφιστική και χαλαρωτική στην ανάγνωση.

2) Το σκίτσο του Ροσα είναι φανταστικό! Πραγματικά ό,τι καλύτερο! Το ακόμα πιο εντυπωσιακό είναι όμως πως ο Μπαρκς στέκεται πιο πολύ στο σεναριακό κομμάτι! Έχει πανέξυπνους -μα πανέξυπνους- διαλόγους που με το που συνειδητοποιείς τι διάβασες ρίχνεις αμέσως ένα χαμόγελο... Έχω ρίξει άπειρα τέτοια χαμόγελα με τους 4 τόμους Μπαρκς που έχω διαβάσει μέχρι στιγμής

3) Εδώ όντως ο Ρόσα είναι καλός. Σε αγγίζει! Και εκεί που ο Ρόσα σε φορτίζει συναισθηματικά, ο Μπαρκς κάνει το ακριβώς αντίθετο. Σου προσφέρει -πως να το πω- στιγμές ξεγνοιασιάς.Ειδικά οι δεκασέλιδες είναι αριστουργήματα και απίστευτα διασκεδαστικές

4) Αυτό από πλευράς Ρόσα είναι λιγάκι κουραστικό. Σε σημείο να νομίζεις πως διαβάζεις βιβλίο. Ο Μπαρκς στα δίνει πιο έξυπνα και δεν κουράζουν. Με τον Ρόσα μαθαίνεις περισσότερα βέβαια.

5) Το 5 δεν αλλάζει όσα χρόνια κι αν περάσουν...

[Tightwad]

Πότε "παγίδευσε" ποτέ ο Ρόσα τον εαυτό του με αυτή την έλλειψη ελευθερίας; Ίσα-ίσα δουλεύει με θέματα που ο Μπάρκς δεν θα φανταζόταν καν.

[Jim®]

Ίσα-ίσα δουλεύει με θέματα που ο Μπάρκς δεν θα φανταζόταν καν.

 

ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ!!

[Tightwad]

Όχι απαραίτητα... Αλλά είναι ότι είναι.

 

Με αυτή την λογική ο Μπάρκς δεν είναι πιο παγιδευμένος απ'τον Ρόσα;

 

Η μεγάλη δύναμη του Ρόσα είναι να οριοθετεί τον εαυτό του με γεγονότα, και να χρησιμοποιεί αυτά τα μικρά στοιχεία και να μεγαλουργεί μέσω της εξέλιξης των χαρακτήρων.

[supertramp]

Έχω μεγαλώσει με παπιά, αλλά πλέον δε διαβάζω ποτέ. Εκτός από όταν διαβάζω το βίο και πολιτεία. Για αυτό και μόνο, Ρόσα.

[Farina]

Εγώ θα έλεγα πως προτιμώ τον Ρόσα.

 

Παρόλο που ο Μπαρκς αναμφισβήτιτα έβαλε τα θεμέλια για μια τρομερή κουλτούρα που έμελλε να ακολουθήσει, οι χαρακτήρες του έχαναν πολύ σε βάθος, και οι ιστορίες του ήταν πολύ απλοικές, με αποτέλεσμα να μην με κάνει να τον ξεχωρίζω τόσο από όλο το υπόλοιπο "σωρό" δημιουργών που έχουν κάνει παπιοκόμικς.

 

Ο Ρόσα από την άλλη, έκανε τόσο γεμάτες και ολοκληρωμένες τις ιστορίες του, που πραγματικά θα μπορούσαν να σταθούν ισάξιες οποιασδήποτε καλής ταινίας ή βιβλίου. Κατ'αρχάς, πριν καν ασχοληθεί κανείς με την ιστορία σαν υπόθεση, μπορεί να ξεχωρίσει την τρομερή δουλειά και το μεράκι που έχει πέσει στο κάθε ένα ξεχωριστό καρέ. Ιστορίες ολόκληρες διαδραματίζονταν παράλληλα με την κύρια ιστορία, μέσω σκίτσων και λεπτομεριών (πολλές φορές απαρατήρητων) μέσα στα καρέ. Κάθε φορά που κάποιος ξαναδιαβάζει μια ιστορία του Ρόσα, μπορεί να προσέξει και μια νέα λεπτομέρια στο πίσω μέρος του καρέ, και να γελάσει με ένα νέο αστείο που προηγουμένως δεν είχε προσέξει. Χώρια οι τρομερές δουλειές του με το πενάκι, που δεν περίζόντουσαν σε ένα απλό περίγραμμα, πράμα που σπάνια το βλέπεις σε τέτοιου είδους κόμιξ.

 

Φυσικά, και όταν μιλήσει κανείς για την πλοκή των ιστοριών του δεν υστερεί καθόλου. Πρώτον φαινόταν, πως ο άνθρωπος έριχνε έρευνα σε ότι πήγαινε να γράψει, και δεν πέταγε σκόρπιες γνώσεις που είχε από δεξιά ή αριστερά. Πολύ απλό παράδειγμα ήταν ό,τι είχε φτιάξει που σχετιζόταν με την Ελλάδα και που μπορούμε όλοι να το κρίνουμε αρκετά εύκολα. Μπορούμε όλοι να παραδεχτούμε, νομίζω, πως δεν έλεγε ούτε αερολογίες, ούτε μυθοπλασίες απ΄το μυαλό του, για την (αρχαία κυρίως) ελληνική παράδοση. Και αυτό το λέω, διότι είναι πολύ σύνηθες φαινόμενο να βλέπουμε άσχετες κουλτούρες και στοιχεία, συνδεδεμένα για την δημιουργία μιας ιστορίας, με τις περισσότερες φορες να κάνουν ένα άσχημα...κωμικό αποτέλεσμα.

 

Πέρα από την έρευνα, που ίσως και να μην είναι το σημαντικότερο πράγμα που κάνει σε κάθε του ιστορία, ο Ρόσα ήταν απ'τους ελάχιστους, αν όχι ο μόνος, ο οποίος έδινε τέτοιο βάθος και σκοπό στους χαρακτήρες του. Για εμένα ειδικά, ο πιο σημαντικός του χαρακτήρας ήταν ο Σκρούτζ, τον οποίο πήρε από την ακατέργαστη και αντιπαθητικότατη μορφή του που ήταν ένας απλός "φανταστικο-εκατομμυριούχος τσιφούτης" σε έναν άνθρωπο με αναμνήσεις, εμπειρίες και προσωπικότητα. 

Δεν λέω πως δεν υπήρχαν αναφορές για την Γκόλντυ, ή για το παρελθόν του πριν απ'τα πενάκια του Ρόσα, αλλά ήταν όλα σκόρπια και ασύνδετα, με αποτέλεσμα να μην έχουν τόση σημασία. 

Ο Ρόσα, με τον Βίο και την Πολιτεία, αλλά και με άλλες ιστορίες, έβαλε κάτω για πρώτη φορά όλη την γραμμή ζωής του Σκρούτζ, δημιουργώντας έναν ανθρώπινο και φυσιολογικό χαρακτήρα, με βάθος, λόγο και αιτία, με αποτέλεσμα οι πράξεις του να έχουν κάποια λογική συνοχή. Δεν ήταν τσιφούτης επειδή είχε ένα τραγικό παρελθόν, πολύ κουλ και σκοτεινό για 'μας, αλλά ήταν τσιφούτης διότι αγαπούσε τα χρήματα του και τα λεφτά του, τα οποία κέρδισε μέσα από κόπο και ιδρώτα, αλλά πιο σημαντικά, τα οποία του θύμιζαν την τόσο γεμάτη και ξεχωριστή ζωή που είχε ζήσει (βλέπε την ιστορία "Το Νόμισμα" και πολλές άλλες).

 

Και όλα τα παραπάνω δεν περιορίζονται στον Σκρούτζ. Γενικότερα όλη η δουλειά που έκανε στον βίο και στην πολιτεία, πέρα από έργο τέχνης, λειτούργησε και ως σημείο αναφοράς, πράγμα αρκετά σπάνιο στον χώρο.

 

Αυτά... Συγγνώμη αν μακρυγορώ λίγο XD

[nickzark]

η πιο δυσκολη ερωτηση ειναι αυτη.θα ελεγα απλα σχεδιο Ροσα, ιστοριες Μπαρκς αν και ο Ροσα καπως συμαζεψε τις ιστοριες του Μπαρκς και της εβαλε σε μια χρονικη σειρα

[Mermigas]

Ίσα-ίσα δουλεύει με θέματα που ο Μπάρκς δεν θα φανταζόταν καν.

AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA

Το βασικό (κατά την ταπεινή μου άποψη) χαρακτηριστικό του Μπαρκς είναι ότι μπορούσες να του δείξεις ένα λεκέ και να σου βγάλει ένα απίστευτο σενάριο από το πουθενά. Είναι εντυπωσιακό το πόσο απλές είναι οι ιδέες στις οποίες βασίζονται τα σενάρια του Μπαρκς.

 

Ως προς τη σύγκριση τώρα, μιλάμε για δύο διαφορετικά στυλ. Δε νομίζω ότι μπορώ να αναδείξω κανέναν, παρά να απολαμβάνω και τους δύο. Επίσης δεν ξέρω κατά πόσο είναι δίκαιο να τίθεται θέμα σύγκρισης διότι μιλάμε για διαφορετικές γενιές. Ο Ρόσα βασίστηκε στον Μπαρκς και εμπνεύστηκε από αυτόν για να χτίσει τη δική του ιστορία.

[Tightwad]

AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA

Το βασικό (κατά την ταπεινή μου άποψη) χαρακτηριστικό του Μπαρκς είναι ότι μπορούσες να του δείξεις ένα λεκέ και να σου βγάλει ένα απίστευτο σενάριο από το πουθενά. Είναι εντυπωσιακό το πόσο απλές είναι οι ιδέες στις οποίες βασίζονται τα σενάρια του Μπαρκς.

 

Ως προς τη σύγκριση τώρα, μιλάμε για δύο διαφορετικά στυλ. Δε νομίζω ότι μπορώ να αναδείξω κανέναν, παρά να απολαμβάνω και τους δύο. Επίσης δεν ξέρω κατά πόσο είναι δίκαιο να τίθεται θέμα σύγκρισης διότι μιλάμε για διαφορετικές γενιές. Ο Ρόσα βασίστηκε στον Μπαρκς και εμπνεύστηκε από αυτόν για να χτίσει τη δική του ιστορία.

 

Συμφωνώ μερικώς, διαφωνώ μερικώς.

Και ο Ρόσα απ'το παραμικρό μπορούσε να σου βγάλει σενάριο.

Case in point: Ο Μπάρκς είπε ότι ο Σκρούτζ αγόρασε τα γυαλιά του στην Σκωτία το τάδε έτος. Ο Ρόσα πάει και βγάζει ένα ολόκληρο κεφάλαιο στον Βίο μέσα από αυτό το factoid, πλήρες με ανάπτυξη του χαρακτήρα, κτλ.

 

Η διαφορά μεταξύ των δυο είναι νομίζω είναι θέμα προσέγγισης.

 

Ο Μπάρκς ήταν ένας ενήλικας που "μιλούσε" σε παιδιά για πράγματα που είχε διαβάσει από περιοδικά ενηλίκων. Νational Geographic, κτλ.

 

O Ρόσα είναι ενήλικας που "μιλούσε" στους αναγνώστες του για πράγματα που είχε διαβάσει από περιοδικά παιδιών. Uncle Scrooge, κτλ.

 

 

 

Επίσης,

 

 

 

Ο Μπάρκς είναι αποφασιστικά αόριστος/abstract. Ακόμα και την Shangri-La, μύθο γνωστό ακόμα και εκείνη την εποχή, την μετονομάζει Τραλλα-Λα.

 

Ο Ρόσα φαίνεται ότι είναι σπουδαγμένος. Κάνει πολύ έρευνα και μιλάει συγκεκριμένα για πολλά πράγματα από διάφορα πεδία. 

Επεξεργασία Απριλίου 22, 2014 από Tightwad

[johnmak]

Σίγουρα Rosa. O Barks ήταν πρωτοπόρος σίγουρα και γέννησε όλο τον κόσμο των παπιών, αλλά οι ιστορίες του Rosa εκτός από το πιο λεπτομερειακό σκίτσο, έχουν μεγαλύτερο βάθος στη δομή της ιστορίας. Αντίθετα πολλές ιστορίες του Barks βγάζουν μια αφέλεια που δεν είναι απαραίτητα κακή, αλλά προσωπικά με ενοχλεί λίγο. Υπάρχουν και άλλοι λόγοι βέβαια να προτιμήσεις rosa, όπως ότι αναγέννησε το ενδιαφέρον για τις ιστορίες με τις πάπιες σε περίοδο ύφεσης, το ότι συνέχισε την ιστορία σεβόμενος και στηριζόμενος στον Barks καθώς και το ότι απογείωσε το χαρακτήρα του Scrooge που στις ιστορίες του Barks είναι δύστροπος και πολλές φορές απάνθρωπος ενώ στις δικές του έγινε ένα γεροντάκι γεμάτο ενέργεια για νέες περιπέτειες αλλά και γεμάτο αναμνήσεις από μια γεμάτη ζωή και το κυριότερο με καλωσύνη έστω και πολλές φορές κρυμμένη . Τεράστιο συμβολή στον χαρακτήρα του Scrooge...

Ισχυει συμφωνω και εγω απολυτα και τελικα ψηφιζω Ροσα...Το σχεδιο του μου αρεσει πιο πολυ και βρισκω ενα μεγαλυτερο σεναριακο βαθος απο πολλες αποψεις..Το οτι εβγαλε πολυ λιγοτερες ιστοριες για μενα ισως ειναι και καλυτερο...Γενικα τεραστιο σεβας στον δημιουργο-δασκαλο  αυτου του συμπαντος αλλα η ψηφος θα παει απεναντι..

[batigoal]

Δεν μπορω και δεν θελω να διαλεξω

Ο Ροσα, προφανως, δεν θα ηταν αυτο που ξερουμε αν δεν ειχε προηγηθει ο Μπαρκς και αυτο δεν πρεπει

να το ξεχναμε. Απο την αλλη, χαρη στον Ροσα, αναλυθηκε και εκτιμηθηκε εκτενεστερα το εργο του Μπαρκς.

 

Φαυλος κυκλος

Αγαπω το εργο και των δυο και δεν εχω διλληματα

 

 

 

Υγ.Στην ερωτηση βεβαια για τον κορυφαιο, απαντω: Νταντορπ ή οπως αλλιως λεγεται

Επεξεργασία Απριλίου 22, 2014 από batigoal

[-φ.π.κ-]

Kαι οι δυο δημιουργοι είναι το ίδιο για εμένα...

Ο Ντόν Ρόσα απο την μια έχει αυτο το ξεχωριστό σχέδιο που δεν έχει κανένας άλλος σχεδιαστής και οι περιπετειώδης ιστορίες του σε κάνουν να ταξιδεύεις ενω διαβάζεις...ενω ο Μπάρκς απο την άλλη είναι φημισμένος για τα ανεπανάληπτα κωμικά/ευτράπελα επεισόδια και τις κλασσικές ισοτρίες του που κανένας αναγνώστης δεν ξεχνάει εύκολα...

[rorschach]

Αφου ξαναδιαβασα την τελευταία εβδομαδα ολες τις ιστοριες του Rosa, θα απαντήσω...Barks.

[Τυφλοπόντιξ]

Σπουδαιοι και οι 2.Τιθεται ομως θεμα συγκρισης???Απορω μιας και ο Ροσα δουλεψε πανω στο εργο του Μπαρκς.Κοινως διχως Μπαρκς και τον κοσμο που δημιουργησε (και τον Σκρουτζ για να αποκτησει εναν βιο και πολιτεια) ο Ροσα δεν θα ηταν αυτο που ειναι στην υποληψη του κοσμου.Ισως με αλλους χαρακτηρες σε καποιο αλλο ειδος που θα του προσφερε εμπνευση αλλα σιγουρα οχι ο δημιουργος που ξερουμε..Η ιστορια ομως γραφτηκε και δεν θα ξεχασω οταν ειχε πρωτοερθει ο Ροσα το ποσο ειχε ασχοληθει η πλειοψηφια των μ.μ.ε,,,Κυριακατικα ενθετα με εξωφυλλο σκρουτζ,συνεντευξεις,φωτογραφιες,αρθρα και τζερτζελο επιπεδου για σχεδιαστη κομιξ..Δεν νομιζω να εχω ξαναδει κατι τετοιο..Αναμφιβολα (?) οχι για καλλιτεχνη της ντισνευ και μαλιστα εν ελλαδι (?).Το γεγονος θα ελεγα πως δεν ""επισκιασε"" μονο σημαντικο μερος του "τυπου" αλλα και την ιδια την γιορτη του Τερζοπουλου για το Μικυ Μαους κατα τη γνωμη μου...Για πρακτικους λογους θα πω τον δημιουργο του Σκρουτζ μιας και χωρις αυτον...